Onderwerp: MUZIEK, PODIUM FOTO

Donderdag 27 April 2006 at 01:34 am

Skin nog op zoek naar de juiste vorm


Tekst en foto's Berbera van den Hoek (klik foto's voor vergroting)

De bezoekers van een uitverkocht Paradiso die vanaf half 8 de zaal binnenkwamen
werden gelijk in de stemming gebracht door de Nederlands band Absent Minded. Ze hadden een frisse, afwisselende set met stevige rock en wat meer melodieuze nummers. Hieruit blijkt de veelzijdigheid van de band. Ze sloten af met hun nieuwe single ‘Start Over’. Absent Minded is een Nederlands band die al een tijdje aan de weg timmert Ze hebben meegedaan aan het programma de kweekvijver op TMF. Hiervoor werd een clip opgenomen voor de single ‘Start Over’. Deze wordt in april elk uur uitgezonden op TMF. Hun debuutalbum ‘The Colour Between Black and White’ komt begin mei uit.

Hierna werd het podium omgebouwd en om even voor negen kwam Skin met haar band het podium op. Skin is een energieke performer, met veel charisma. Zij hoort thuis op het podium. Vanaf het moment dat de eerste tonen gespeeld worden zit de vaart erin. Zoals we van haar gewend zijn rent en springt zij het hele podium over. Tijdens het rennen heeft zij veel contact met het publiek. Haar solowerk wordt afgewisseld met ouder werk van Skunk Anansie. De band om haar heen is goed op elkaar ingespeeld. Het is erg jammer dat ze maar af en toe de gelegenheid krijgen individueel iets van zich te laten zien en horen. De spotlights zijn gedurende het hele concert vrijwel alleen op Skin gericht. Ze begon met werk van ‘Fake Chemical State’. Vooral ‘She’s On’ en ‘I Don’t Need a Reason’ sprongen eruit. Hierna zat de stemming er goed in en was het publiek klaar om zich door Skin voortreffelijk te laten bespelen tijdens het uit Skunk Anansie periode bekende ‘All I Want’. Het leek alsof het overvolle Paradiso hierop zat te wachten en ging volledig los. Deze stemming bleef nog even hangen toen ze ‘Hedonism’ ten gehore bracht. Het fantastische ‘Sun On Your Face’ van haar laatste cd bracht de zaal weer terug op de grond. Dat was tevens de aanzet naar de toegiften. Na een briljante uitvoering van ‘Purple’ werd ‘I Can Dream’ de afsluiter. Met de uitvoering van het laatste nummer liet Skin zien dat ze op het podium thuishoort. Helaas was het na deze toegift pas 10 uur maar het feest was al afgelopen.



Op haar nieuwe album wil Skin een nieuwe weg inslaan. De teksten op ‘Fake Chemical State’ zijn positiever en rustiger dan wat ze in het verleden schreef. Ze wil hiermee voorgoed afrekenen met haar Skunk Anansie verleden. Tijdens de show lijkt het op bepaalde momenten alsof ze nog zoekende is naar een vorm. Dit blijkt ook wel uit het feit dat ze toch nog wel wat oud werk de revue liet passeren. Met haar solo albums heeft ze genoeg materiaal om een avond mee te vullen. Bij ‘Purple’ liet ze blijken dat ze wel die balans gevonden had. Dit was het hoogtepunt van de show. De begeleiding kwam van een akoestische gitaar en Skin bracht het krachtig maar toch ingetogen. Ze heeft genoeg charisma om dat te kunnen dragen zonder teniet te doen aan haar podiumcapaciteiten. In haar nieuwe werk zitten meer songs die van deze setting zouden kunnen profiteren.

Skin - website
Absent Minded - website

CD kopen?
Fake Chemical State -Gesigneerd-<br  />Skin
Fake Chemical State -Gesigneerd-
Skin

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Woensdag 26 April 2006 at 12:35 am

Smeken en smachten met Mothers Finest


Door Erik Driessen (klik foto's voor vergroting)

Alsof 'Baby Love' zojuist voorgoed de deur heeft dichtgesmeten en ze hem op de knieën smeekt terug te komen. Omdat ze het anders niet overleeft. Zo zingt Joyce Kennedy als ze de instrumenten van Mothers Finest tot zwijgen heeft gebracht en de microfoon werkeloos richting de grond houdt.
Ze heeft de zaal stilgekregen met haar smachtende, smekende en vooral emotionele intermezzo tijdens Baby Love. Zingen zonder versterking. Tranen worden uit de ogen geveegd. Terwijl 'Baby Love' toch echt twee meter verder op het podium staat. Al dertig jaar haar man. Die zal vast niet zomaar weglopen. Hij zou wel gek zijn.

Het zijn de momenten die aantonen dat Mothers Finest geen coverband van haar eigen nummers is geworden. Hoewel sommige leden al aardig richting de zestig glijden, maken ze donderdagavond indruk in de Zwolse poptempel Hedon. Zwaar groovend, onbeschoft hard rockend en heftig funkend staan ze twee uur lang op het podium. Met een wagonlading aan spelplezier. Ze tonen waar de Chili Peppers en Living Colour de mosterd vandaan hebben. Uit de moederschoot van Mothers Finest.

De band combineerde in de jaren zeventig al rock, soul en zelfs disco. Dat leverde vooral door toedoen van Veronica-dj Alfred Lagarde een doorbraak op in Nederland. In eigen land zijn ze nooit echt begrepen. Dit zorgde in de jaren negentig nog voor een album over Black Radio die de muziek van Mothers Finest niet wilde draaien. Inmiddels zijn nog vier bandleden van het eerste uur over. De laatste jaren zijn ze weinig de studio ingeweest, maar momenteel touren ze ter promotie van een livealbum. Plannen voor een nieuw album zijn er wel degelijk. In Zwolle speelt Mothers Finest een aantal nummers die daarop zouden kunnen komen. Ze klinken vertrouwd.

Stralend middelpunt van de rockshow is Kennedy zelf. Het pakje dat ze draagt mag niet al te flatterend zijn, maar niemand zou haar achter in de vijftig schatten. En die leeftijd heeft het podiumbeest toch echt. Krijsen kan ze nog altijd als de beste. En als ze haar scheur opentrekt, kun je maar beter stil zijn. Als mama praat, zwijgen de kinderen.

CD's kopen?
Live At Villa Berg<br  />Mother's Finest
Live At Villa Berg
Mother's Finest
Live<br  />Mother's Finest
Live
Mother's Finest

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Dinsdag 25 April 2006 at 10:12 pm

Kasper van Kooten & band in Beauforthuis

foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)

Tekst op last van schrijfster verwijderd..


Eind dit jaar zal er een nieuw album 'Zangzaad' verschijnen en daarna gaan Kasper van Kooten en zijn band met een gelijknamige concerttour door de theaters in Nederland en Vlaanderen beginnen.

Opstelling
Kasper van Kooten - zang website
Xander Buvelot - bas
Arjen Mooijer - toetsen
Frank Stukker - gitaar
Tom Beek - saxofoon website
Hans van den Hurk - drums

Onderwerp: TONEEL

Dinsdag 25 April 2006 at 12:32 am

Nu even niet, nu even wel


Door Marieke van Soest met foto's van Ben van Duin (klik voor vergroting),
Zaantheater “ Zaandam 20 t/m 22 april 2006


De deuren van de Forbozaal in het Zaantheater blijven tot vlak voor aanvang van de voorstelling gesloten. Dit vergroot het verrassingseffect: de zaal is opgebouwd rondom het podium. In het midden van de zaal een gedekte eettafel, meet een grote kroonluchter erboven. Het podium draait langzaam rond, zodat iedereen goed zicht heeft.
Vier mannen zitten aan tafel, zij hebben hun maandelijkse avondje uit in dit restaurant. Een van de mannen is aan de telefoon met zijn vrouw. Na het gesprek moppert hij nog wat door, maar dit is niet de bedoeling. Dit is de zeurvrije zone. Vanavond zijn de mannen niet aan het werk, even uit de rol van echtgenoot of vader: ‘gewoon Jan Lul onder de Jan Lullen’.

De vrouwelijke bezoekers van het restaurant worden bekeken en eetgewoontes bekritiseerd. Onder het genot van menig glaasje wijn, worden herinneringen opgehaald. Aan de tijd die ze gezamenlijk in het studentenhuis hebben doorgebracht, de nachtelijke boterhammen pindakaas: ‘Pindakaas, de geur van vriendschap’. Aan het ‘verraad’ - tijdens een gezamenlijke vakantie besteedt een van de vrienden meer tijd aan een opgepikte liftster dan aan zijn maat. Inmiddels is de man met de liftster getrouwd, de ander met haar vriendin.
Al pratend worden naast het beeld van de twintigjarige vriendschap tussen de mannen toch ook hun huidige levens zichtbaar. Het eeuwige gezeur van de echtgenote, thuis of via de mobiel “ ‘nu even niet!’. De eerste verliefdheid van een zoon, zijn capriolen in het zwembad om aandacht te trekken. De onrust, onvrede met het bestaan “ is dit het dan?

Dit alles blijft: indirect, zodra te diep op een onderwerp wordt ingegaan, is er altijd iemand die aan de handrem trekt, een ander onderwerp aansnijdt.. ‘Maar als we het over het weer gaan beginnen, stappen we op!’ De conversaties zijn levendig, herkenbaar. Geregeld is er gelach uit de zaal, herkenning. Ja, zo doen mannen dat!
Tot die keer dat het niet gebeurt. Niemand reageert op de opmerking over het weer, er wordt wel over gevoel gepraat. Wat is er aan de hand? Een ingrijpende verandering vindt plaats, met grote gevolgen voor de vrienden. De onverwachte ommezwaai maakt indruk, neemt het publiek mee naar een serieus einde aan het eerste deel van de voorstelling. ‘Ik was wel toe wat te drinken, als je hen zo bezig zag’, wordt de toon van de voorstelling door het publiek doorgezet.

In het tweede deel van het programma, nemen vier vrouwen plaats aan dezelfde tafel in hetzelfde restaurant. Het is een speciale gelegenheid. Een voor een arriveren de vrouwen en krijg je een beeld van de situatie, wie ze zijn en waarvoor ze hier samen zijn. Drie van de vrouwen kennen elkaar. Het blijken de liftster en haar vriendin uit het verhaal van de mannen, de zus van de liftster en een door hen uitgenodigde vierde vrouw.
De sfeer van de gesprekken onder de vrouwen is heel anders. Er is veel meer lading aanwezig. Deels wordt deze al bepaald door de situatie, maar zeker ook door hoe de gesprekken verlopen. Waar bij de mannen de prietpraat op tafel komt, als het onderwerp te beladen wordt, is er bij de vrouwen prietpraat tot er iets kan worden uitgespit. Genadeloos wordt het onderwerp onder de loep genomen. Degene die onderwerp van gesprek is, laat dit ook gebeuren “ that’s the way it is. Ook nu is sprake van reactie bij het publiek, gelach, herkenning. Bij mij brengt het ook beroering, juist door de herkenbaarheid. De kwetsbaarheid die wordt blootgelegd, de scherpte die steeds voelbaar is, de posities die onmiskenbaar vastliggen en de dodelijke stiltes die meer duidelijk maken dan woorden kunnen.
Als duidelijk wordt dat ook dit samenzijn ten einde is, blijft het gevoel hangen dat ook hier zaken onbesproken zijn gebleven.

De theatergids vermeldt, dat regisseur Maria Goos in 2001 de eenacter ‘Nu even niet’ voor de mannen schreef en vanwege het succes twee jaar later de vrouwenversie ‘Nu even wel’.
Ik vond het heel indrukwekkend ze na elkaar te zien. Beide delen van de voorstelling waren onderhoudend, geestig en herkenbaar. De verschillende personages zijn sterk neergezet. Door ze na elkaar te zien, moet het ontstane beeld steeds worden bijgesteld. Het eerst verhaal krijgt perspectief, er wordt steeds verder ingezoomd, maar uiteindelijk blijft het beeld vaag. Er blijven vraagtekens hangen, de wens om alles nog eens te zien. Zou ik, met wat ik nu weet, wel&hellip?

De mogelijkheid om deze voorstelling te zien, bestaat tot en met zaterdag 10 juni en wel op 25 t/m za 29 april in De Goudse Schouwburg Gouda, 2 t/m za 6 mei Schouwburg Arnhem, 9 t/m za 13 mei in Theater de Veste Delft, 16 t/m za 20 mei in De Harmonie Leeuwarden, 30 mei t/m za 3 juni in het Chassé Theater Breda en van 6 t/m za 10 juni in het Stadstheater Zoetermeer. Meer informatie is hier te vinden.

Nu even niet:
Arie Kant
Bart Klever
Har Smeets
Nico de Vries

Nu even wel:
Leny Breederveld
Wivineke van Groningen
Conny Postel
Marleen Stoltz

Onderwerp: NIEUWS

Maandag 24 April 2006 at 11:14 am

NIEUW THEATERFESTIVAL IN AMSTERDAM
Op 17 mei wordt het programma bekend gemaakt van TF-1, zoals het gaat heten, het nieuwe theaterfestival dat zich vooral zal gaan afspelen in de Stadsschouwburg en Theater Bellevue. Niemand minder dan Monique van der Ven is voorzitter van de jury die het programma samenstelt.

Onderwerp: TONEEL, MUZIEK

Maandag 24 April 2006 at 12:12 am

Brel 2 “ Toneelgroep Oostpool & Jeroen Willems


Door Marieke van Soest met foto's van Antoinette Mooij (klik voor vergroting)
Zaantheater Zaandam, 22 april 2006


Doodstil wordt het, in het volledig gevulde Zaantheater als de lichten doven. Op het podium staat een pakhuis, waarvan de garagedeuren langzaam opengaan. Erachter en groot beeldscherm, waarop een man zichtbaar is, die langzaam naar voren loopt. Pas na enige tijd wordt duidelijk, dat de beelden live-opnamen zijn van wat er op het podium gebeurt. Vanuit de coulissen komt een oude man het podium opgelopen. De stilte houdt aan, terwijl hij langzaam naar de andere kant van het podium loopt. Dan een voorzichtig gelach.
Het beeld op het scherm staat nu stil, toont alleen de lege coulissen. De oude Brel begint zijn verhaal. Hij geeft aan dat hij gelukkig over een goede gezondheid beschikt. Gelach in de zaal. Hij vertelt verder. Over hoe hij dit ziet, zijn vrolijke kant. Daarna is hij ook wel eens wat depressief, maar ja&hellip Hij vertelt over het nut van zijn uitrusting. Hij draagt een klimgordel, haken, een paard onder zijn arm. Onder het vertellen wordt het paard uitgepakt, geblinddoekt. Om het nut te kunnen begrijpen, is het nodig zijn visie te kennen. Ieder mens zou kunnen sterven na zijn zestiende. Dan hij heeft geen dromen meer. Hij kent ze nog wel, maar heeft ze begraven. ‘Ik ken wel een miljoen mensen die een boek willen schrijven. Ze doen het niet, nu hebben ze het te druk: ze verkopen bretels. Maar over 2 jaar&hellip’Vraag je het tegen die tijd, dan hebben ze het druk met andere zaken, het boek moet nu meer worden gezien als symbool.
De monoloog houdt aan, over zijn kijk op het leven. ’De eenzaamheid is niet erg, alleen het gemis van mensen die je begrijpen’.
Tijdens het verhaal zie je op het beeldscherm opnamen gemaakt op dit moment, afgewisseld met beelden uit het verleden “ optredens, fans. De oude Brel zwaait met een zakdoek, de zaal op het scherm zwaait terug. Door een wolk van zakdoekjes staat ineens de jonge Brel op het podium, ondersteunt door slagwerk, bas, piano en accordeon.

Hij bezingt zijn liefde voor Madeleine. Hij wacht haar op met bloemen, voor de bioscoop. Ze komt niet. De bioscoop gaat uit, de snackbar dicht, de laatste bus gaat, het boeket wordt weggegooid, maar hij blijft wachten, blijft hopen. Tijdens het lied hoor je, voel je de veranderende emoties. De verliefdheid, de onrust als ze wegblijft, de berusting - ze komt toch niet - en dan de hartstochtelijke vastberadenheid: morgen!
Ook in het volgende nummer beleef je de emoties mee. De opzwepende uitleving van zijn sexuele fantasiën: wereldwijd neemt hij de vrouwen “ vol, volledig. En dan de ontluisterende werkelijkheid, daar ligt hij, in Knokke, ‘met zijn pik in het zand’.
Het is het totaal, dat de hele zaal weet te boeien. De zang, de beleving van Jeroen Willems. De muziek, soms heel minimaal aanwezig. Een piano, die om de stem van Willems heen tingelt, samen met een dromerige accordeon. Of alleen een bluesy bas, met de sussende brushes van het slagwerk en wat percussie. Met de toenemende intensiteit van de emotie, zwelt ook de muziek aan, om waar nodig weer af te nemen, moeiteloos, vloeiend.
De teksten zijn allemaal in het Nederlands. Dit maakt dat ook de inhoud van de nummers goed te volgen is. Veel vertalingen zijn van Ernst van Altena, andere vertalingen zijn van Rob Klinkenbergen en Peer Wittenbols. Sommige bestaande vertalingen zijn iets aangepast, zodat de scherpe klanken uit de originele teksten van Brel in de vertaling terug te horen zijn. Ook woorden hebben de lading die Brel ze meegeeft: schoonmama en ‘schoneschijnpapa’ of de ‘knoflookstankstem’ van die altijd-dronken gluiper. Getracht is in de vertalingen zoveel mogelijk het originele beeld weer te geven anno nu, zoals in de vertaling van Orly : ‘Schiphol op zondag, Borsato aan of uit’.

De nummers volgen elkaar onafgebroken op: JoJo, Nuchter, Mathilde, Fernand en Laat me niet alleen. Prachtig vond ik de vertaling van Vesoul:’Jij wilde naar Den Haag, we gingen naar Den Haag/ Jij wilde naar Breda, we gingen naar Breda’. Het tongbrekende tempo waarin dit gezongen wordt geeft prachtig de oplopende irritatie weer. Wie volgt, Fanette, de dronken man. Ineens was daar het einde.
Het al die tijd ademloos volgende publiek bracht direct een staande ovatie. Een toegift volgde. ‘Natuurlijk’, mompelde een man voor me instemmend. Iedereen zat er direct klaar voor. Nog 3 nummers werden gespeeld, waaronder het bekende ‘Amsterdam’. Toen zat het erop.

Het publiek was er nog niet klaar mee. De CD’s vonden gretig aftrek, handtekeningen werd uitgedeeld. Mensen bleven voor mij ongekend lang nababbelen in de lobby. ‘Ik vind hem geweldig’, zuchtte een vrouw verzaligd, toen ze na een gesprekje met Jeroen Willems met gesigneerde CD weer vertrok. ‘Geweldig toch, kunnen acteren en dan ook nog zo kunnen zingen’, vond een ander. Ook de muzikanten werden in de lof betrokken.

Op mijn vraag, of er een speciale reden is, om tweemaal voor Brel te kiezen, keek hij mij stomverbaasd aan. ‘Ik was nog lang niet op die rol uitgekeken’, is zijn spontane reactie. Logisch! Van wat ik vanavond heb gezien, kan dat ook niet anders. Eigenlijk kan ik alleen maar hopen, dat hij nog steeds niet op de rol is uitgekeken “ dat biedt uitzicht op de mogelijkheid dit nog een keer te kunnen beleven. Brel 2 is nog tot 29 april te zien.
Kijk hier voor data en plaatsen.

Toneelgroep Oostpool - website

Line-up
Jeroen Willems - spel en zang
Leo Bouwmeester - piano
Oleg Fateev - accordeon
Peter Bjørnild/ Dion Nijland - bas
Victor de Boo - Slagwerk

Klik op de link hieronder voor de CD
Zingt Jacques Brel
Jeroen Willems

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Zondag 23 April 2006 at 12:22 pm

THE FLOWER KINGS “ 013 TILBURG


Door Karin Brouwer.
Helaas beschikken we door omstandigheden alleen over enkele amateursfoto's (klik voor groter)


Symfonische rock. Help! Een door de ‘serieuze muziekpers’ decennialang verguisd en verwaarloosd genre, daterend uit de zeventiger jaren van de vorige eeuw, tegenwoordig ook wel aangeduid als ‘progrock’.
Ik herinner mij statige, pompeuze en ingewikkelde muziek, in elkaar geploegd door muzikanten die niet zelden een conservatoriumdiploma op zak hadden, en die dat feit bepaald niet geen geheim wilden houden. De nummers duurden soms wel een hele plaat [sic!]-kant, nog niet eerder vertoond binnen de destijds nog niet als kunst erkende popmuziek! Doorgaans maakten die nummers deel uit van een al dan niet intellectueel vormgegeven ‘concept’ en was het doorgronden van de platen een serieuze, langdurige gelegenheid om het massaal optredende muzikale gefreak een plaats te kunnen geven.
Eind jaren zeventig, begin jaren tachtig bezweek het genre, door de opkomst van de punk, disco en dergelijke, doordat vele topbands uit het genre commerciële uitverkoop hielden, en, niet te vergeten: onder de druk van haar eigen gewicht.

Maar zie: wat goed is, dat blijft, en zo rond het begin van het nieuwe millenium werd het genre herontdekt, met name door muzikanten uit het metal-genre. De oude namen Yes, Genesis en Pink Floyd werden weer veelvuldig genoemd als voorname inspiratiebron. Tevens doken rond deze tijd ook veel ‘nieuwe’ bands op die zich er juist op beroemden klassieke progrock te maken.

Eén van de huidige vlaggenschepen van deze stroming is het sinds midden jaren negentig onder leiding van componist/gitarist/zanger/manusje-van-alles Roine Stolt stevig aan de weg timmerende symfonische combo The Flower Kings uit Zweden. De band beschikt over een enorme productie aan (dubbel) CD’s van goede tot uitstekende kwaliteit, en dit kon in de scene dan ook niet lang onopgemerkt blijven. Het uitkomen van het laatste werk “Paradox Hotel” vormde de aanleiding tot de Europese tour, welke op 19 april j.l. eindigde met een bezoekje aan de 013 te Tilburg.

Dat het een bijzonder optreden zou worden stond al van tevoren vast. De band had aangekondigd het optreden op te zullen nemen voor een toekomstige DVD en dat betekent doorgaans dat er een extra tandje wordt bijgezet. En zo geschiedde! Er wachtte ons zo’n twee en een half uur uitstekend uitgevoerde klassieke progrock.

In gezelschap van twee ‘hardcore’ fans nestelde ik mij omstreeks half acht direct voor het podium. De zaal was goed gevuld, maar niet uitverkocht. Er was nogal wat buitenlandse belangstelling, zo werd ik omringd door een aantal Duitse en “ jawel! - Canadese fans.

Wat meteen opviel toen de heren Roine Stolt (gitaar, zang), Hasse Fröberg (gitaar, zang), Jonas Reingold (bas, zang), Tomas Bodin (keyboards) en Marcus Liliequist (drums) omstreeks negen uur van start gingen met “Check In” was het prachtige geluid. Zowat alles kwam perfect door “ de zang, de gitaren, de puntige baspartijen. Hard maar loepzuiver, zeer belangrijk bij dit soort muziek. Het enige wat er wellicht op aan te merken viel was dat de keyboards enigszins achter leken te bleven, maar ik realiseer mij dat dat heel goed kan hebben gelegen aan de positie waar ik mij bevond.

Van een wilde show moeten de heren Bloemetjeskoningen het niet hebben. Het gaat immers om de muziek! Men staat over het algemeen zeer geconcentreerd de moeilijke partijen te spelen. Toch kwam de band erg warm en hartelijk over bij het publiek, vooral dankzij de charismatische Hasse Fröberg. En wat beschikt deze man over een prachtige hoge stem! De muziek van de Flower Kings vertoont sowieso al veel invloeden van het oude Yes in diens gloriedagen, en Fröberg’s op Jon Anderson’s gelijkende stem versterkt deze indruk alleen nog maar.
Ik zou de band echter te kort doen als ik alleen op Fröberg’s zangprestaties zou ingaan. Ook Stolt’s donkere en warme stem kwam prima uit de verf. Opvallend was dat hij een aantal van zijn ‘eigen’ zangpartijen live liet uitvoeren door zijn collega “ waarschijnlijk was zijn recente griep hiervan de oorzaak.

Roine Stolt is overduidelijk het ‘brein’ van de band. De zelfbenoemde opper-Bloemenkoning is grotendeels als componist verantwoordelijk voor het materiaal en straalt dit ook uit op het podium. Zijn heldere vloeiende gitaarpartijen vormen het middelpunt van de composities, of dat nu in de vorm van een stevige ‘riff’ tentoon wordt gespreid zoals in het stampende “I Am the Sun (part one)” of in de vorm van gierende solo’s.

Opvallend waren ook de prominente bijdragen van bassist Jonas Reingold, wiens roots overduidelijk in de jazz zijn gelegen. Waar veel bassisten live nogal eens te kampen hebben met een ongedefinieerd, zompig geluid kwamen al zijn puntige noten uitstekend uit de verf. Het kan dus wèl... Ook Liliequist en Bodin kweten zich uitstekend van hun taak, waarbij ik wel opmerk dat ik de laatste wel eens uitbundiger uit de hoek heb horen komen. De opmerking van Stolt dat er na de show voor Bodin alleen nog maar Cola Light in de aanbieding zou zijn geeft te denken, hoewel ik geenszins de indruk kreeg dat hij dit serieus meende.

En dan nu de kleine kritiekpuntjes: de setlist stond al vanaf het begin van de tour vast, waardoor er erg weinig ruimte was voor spontane improvisatie. Dat vergeef ik de band, gezien de DVD-opname echter graag. Ik meende echter nogal wat hiaten in de set op te merken, vooral het prachtige album “Stardust We Are” kwam er erg bekaaid af met slechts één nummer, die ook nog eens verwerkt was in een medley. Jammer. Voorts vraag ik mij af waarom de band meende de set te moeten besluiten met een Beatles-cover, als men over zo veel geweldig eigen materiaal beschikt.

Daar staat echter weer tegenover dat de band zó onder de indruk was van de uitbundige respons van het publiek, dat er na enig overleg werd besloten tot een tweede, niet ingeplande toegift. De band had het goed begrepen en besloot met een spontane versie van &hellip jawel, “Stardust We Are”!

Na afloop van het concert kregen de fans ruimschoots de tijd om hun CD’s en andere artikelen door de voltallige band te laten signeren, een praatje te maken en voor foto’s te poseren met hun helden. De heren van The Flower Kings hebben duidelijk het hart op de goede plaats, geen greintje ‘sterrengedoe’ “ en ook dat is vermeldenswaardig, dacht ik zo.
Samenvattend: een prachtig concert van een bijzonder getalenteerde band. Ik kijk uit naar die DVD!

CD kopen?
Paradox Hotel<br  />Flower Kings
Paradox Hotel
Flower Kings

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Zondag 16 April 2006 at 12:31 pm

Emergenza Festival 14 - vijfde halve finale


Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)
vlnr op deze strip: Crap en twee maal Eenheid


Vanavond de laatste halve finale van het Emergenza-festival in de Kleine Zaal van 013 in Tilburg. Er zijn nog twee plaatsen te verdelen voor de finale op 19 mei in de grote zaal, “the Choice”van het zelfde 013. Aan het eind van de avond zal ook bekend worden gemaakt welke twee bands de wildcard krijgen en ook door mogen naar de finale.

Eenheid
De Bossche Hiphop formatie Eenheid mag vanavond als eerste het podium betreden. De lekkere hiphop beats komen, naast de gangbare ingrediënten als gitaar, toetsen, een zangeres en de DJ, ook van sax en jambe wat het geheel een eigen geluid geeft. De Nederlandstalige teksten zijn goed te verstaan en hebben ook nog inhoud. Waar in de voorrondes vooral rapper “Chaos” goed uit te verf kwam, is het vanavond meer een eenheid, de podiumpresentatie is er duidelijk op vooruitgegaan. Dansbare leuke nummers wat bij het aanwezige publiek goed overkwam.

Crap
De tweede band van vanavond is Crap uit Raamsdonksveer, deze drie heren en hun zangeres brengen vrolijke alternatieve rock, een mengeling van Punkrock en Ska. Helaas is de muziek ook vanavond wat rommelig en is de zangeres erg nerveus. Hierdoor is haar stem erg zacht, monotoon en mist ze de overtuigingskracht om het publiek te boeien.

Cotton Fever
De jonge viermans formatie Cotton Fever uit Roosendaal en omgeving maakt Alt-rock muziek. De eigen nummers zijn leuk maar weten niet echt te boeien, de presentatie daarentegen is goed, de heren hebben duidelijk plezier in het spelen. Naarmate de set vordert komen de heren beter in het spel en zeker het up-tempo nummer aan het eind van de set weet het publiek te waarderen.


vlnr Cotton Fever, A59 en 2NFRO

2NFRO
Na de rockmuziek van Crap en Cotton Fever het feestje van 2NFRO. Deze Hiphop band uit Tilburg en Eindhoven heeft duidelijk meer podium ervaring. Met veel overtuiging brengen ze een mix van Hiphop, Reggae, Soul, Funk, Rock en Jazz. De twee zangeressen hebben een goede stem, zowel zang als rap. Daarnaast drum, percussie, toetsen, gitaar en bas en het feestje is compleet. Zowel in de zaal als op het podium wordt er flink gedanst. Nieuwsgierig geworden, volgend weekend zijn ze te zien op Paas-Pop.

A59
De popmuziek komt vanavond van A59 uit Vlijmen. Ze spelen vrolijke, aanstekelijke Pop muziek. Aangename rustige nummers met een mooie melodielijn en een duidelijke kop en staart. Zangeres Anne heeft een heldere stem, die vooral bij de rustige nummers het best tot zijn recht komt. Het viertal speelt een afwisselende set die goed bij het publiek aanslaat.

F.R.E.U.D.
Helaas kon de volgende band, F.R.E.U.D., wegens ziekte van de zanger niet optreden. Heel de band kwam het podium op om de aanwezige fans te bedanken voor hun komst. Ondanks dat ze niet gespeeld hebben werd er toch gestemd voor deze band uit Tilburg, waarbij ze nog verrassend veel handen in de lucht kregen.


vlnr The Unpredictable en twee maal Awaiting Seasons

The Unpredictable
Vanwege het uitvallen van F.R.E.U.D. konden deze vier jonge honden uit Uden eerder beginnen dan gepland. Ook vanavond weer een intro bandje, het thema van the A-team werd gedraaid en al snel gevolgd door het thema van “Carnavalland”van de Efteling. Waarna The Unpredictable direct vol gas gaf en hun melodieuze punk de zaal in blies. Het gebrek aan techniek werd ruimschoots goedgemaakt door hun inzet en geweldige podium presentatie. De vier heren namen bezit van het podium alsof ze er al jaren thuis horen. De eigen nummers zijn afwisselend, liggen aangenaam in het gehoor en hebben een hoog meezing gehalte. De meegebrachte fans (letterlijk een bus vol) zorgde voor een aangename sfeer en stonden vanaf de eerste seconde al te springen en te “pogoën”.

Awaiting Season
Na de keiharde Punkrock was het tijd voor de Emo-core van Awaiting Seasons. Deze viermans formatie uit Tilburg brachten stevige, strakke eigen nummers. Afwisselend, goed qua opbouw en melodie, ook nu weer een muur van geluid. Het optreden is energiek, de bandleden springen en bewegen over het podium wat aanstekelijk werkt. Al snel weten ze het publiek mee te krijgen en springt en danst dit mee. Technisch zit het geheel goed in elkaar waarbij mij persoonlijk het drumwerk in positieve zin opviel. Voor mij de favoriet van vanavond.

Dan de uitslag van vanavond. Niet door naar de finale zijn, op acht Crap, op zeven Cotton Fever en op zes Eenheid. Niet door maar wel een mastering van het optreden van vanavond, op vijf Awaiting Seasons, op vier the Unpredictable en op drie (zonder te spelen) F.R.E.U.D. Wel door (en een mastering van hun optreden) zijn: op Twee A59 en op één 2NFRO. Dan zijn er nog onder de derde plaatsen twee wildcards te vergeven voor de finale op 19 mei. Deze gaan naar Thirteen en Bomblb.

Onderwerp: JAZZ, KLASSIEKE MUZIEK, MUZIEK

Zaterdag 15 April 2006 at 01:35 am

Mattheus Passion: De hedendaagse Kracht van Bach

foto's van Hans Speekenbrink (klik voor groter)

Goede Vrijdag de Mattheus Passion.


Bezetting:
Egon Kracht - contrabas
Jasper le Clerq - viool
Milan Kracht - gitaar
Michiel van Dijk - rieten
Angelo Verlpoegen - trompel/bugel
Jan Peter Bast - Hammond orgel
Murk Jiskoot - percussie

Egon Kracht & The Troupe - website

Onderwerp: MUZIEK

Vrijdag 14 April 2006 at 8:22 pm

Karin Bloemen in het Concertgebouw met het Metropole Orkest

In september verschijnt er een cd van Karin Bloemen in samenwerking met het Metropole orkest, waarop zij nummers zingt van Barbra Streisand.
Het concert werd opgenomen en wordt binnenkort uitgezonden door NCRV Volgspot op Radio 2.
Op dinsdag 13 juni a.s. is er een tweede concert met cabaretiers. Dan treden Paul van Vliet en Simone Kleinsma op met het Metropole Orkest olv Jurre Haanstra.

Bezetting
Karin Bloemen - zang
Metropole Orkest olv Jan Stulen - dirigent
Olga Meijer - zang
Wies Ingwersen - zang
Lisa Noya - zang

Karin Bloemen - website
Metropole Orkest - website
Het Concertgebouw - website

Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK, FESTIVAL

Donderdag 13 April 2006 at 10:16 am

De 36e aflevering van Pinkpop met grote namen



Er zat een aantal jaren een beetje de klad in maar Pinkpop 2006 belooft weer een ouderwets goed festival te worden. Dit is de 36e aflevering van het festival dat in 1970 begon als eendagsfestival in (toen nog) Geleen. Ondertussen wordt Pinkpop al weer vele jaren georganiseerd op het festivalterrein Megaland in Landgraaf. Wist je dat het festival in 1990 werd opgenoemn in het Guinness Record Book als oudste en enig ononderbroken jaarlijks openluchtfestival in Europa? Kortom: the place to be met Pinksteren 2006.

Het programma is bijna compleet en laat een keur aan bands en artiesten zien. Zaterdag 3 juni begint het met Placebo, Kaiser Chiefs, Nelly Furtado, The Dresden Dolls, Admiral Freebee, Kubb, Kraak & Smaak, Mo' Jones en Alize. Op zondag de 4e komen Tool, dEUS, Racoon, Bloodhound Gang, Kashmir, Alter Bridge, Skin, Danko Jones, Dredg, Hooverpohonic, INfadels, The Zutons en Vankatoen. Maandag 5 juni tot slot staan de Red Hot Chili Peppers, Franz Ferdinand, Keane, Anouk, Blof, Peter Murray, Morrissey, Nickelback, Deftones, David Gray, Soulfly, Opgezwole, The Flaming Lips, Editors, Jamie Lidell Live Band en Living Things op de rol.

Als het weer nou ook nog een beetje meewerkt met Pinksteren dan wordt het helemaal een fantastisch festival. Hier kun je tickets bestellen en voor meer informatie kun je hier terecht. Wacht niet te lang want de kaartverkoop loopt als een zonnetje! Op de eerste dag van de kaartverkoop werden er maar liefst 10.000 kaarten verkocht.
Als je op het middelste plaatje klikt, zie je de Pinkpopposter van dit jaar.

Update
Zangeres Anouk heeft afgezegd voor Pinkpop omdat er geen overeenstemming bereikt kon worden over haar plaats in de line-up. Zodra de vervanger bekend is melden we dat bij de nieuwsberichten.

Onderwerp: JAZZ, MUZIEK

Woensdag 12 April 2006 at 8:43 pm

NPS Arena in het teken van Gerard Reve en Michiel Borstlap

foto's Hans Speekenbrink (klik voor groter)


Michiel Borstlap en band Elektron waarmee hij in een uitverkocht Paradiso stond en waarmee hij de gelijknamige cd maakte. Ondermeer trompettiste Sanne van Hek (die in juni 2003 de Dordtse [NU] Jazzprijs in de wacht sleepte) en rapper Tomboxx doen aan dit project mee. Verder ook Erik Kooger op drums en Boudewijn Lucas op bas. 

NPS Arena website
Michiel Borstlap website

Onderwerp: NIEUWS

Woensdag 12 April 2006 at 5:34 pm

ARROW-ROCK PROGRAMMA ROND

ARROCK-ROCK PROGRAMMA ROND
Het Arrow Rock Festival 2006, dat op vrijdag 9 en zaterdag 10 juni plaatsvindt in Lichtenvoorde, heeft haar programma helemaal compleet. Op de "Roger Waters-zaterdag" zullen daarnaast ook Def Leppard, Ray Davies, Queensr ¿che, DIO, Starsailor, Porcupine Tree en Pavlov's Dog optreden. Helaas heeft Frank Marino afgezegd, Blackfoot is een waardige vervanger. Verder spelen op vrijdag John Waite, Uriah Heep, George Thorogood & The Destroyers, Journey Ted Nugent, Whitesnake, Status Quo en Deep Purple.

Onderwerp: NIEUWS

Woensdag 12 April 2006 at 10:21 am

LLOVCAT EN SKYPE

LLOVCAT EN SKYPE
Vanaf 1 mei te vinden op de site: de enige, echte, en eerste Lowlands podcast, ofwel de Llovcast. Drie kwartier met toffe muziek, leuke fragmenten, hoogtepunten uit onze rijke geschiedenis, en jij. Wil je iemand de groeten doen? De liefde verklaren? Of gewoon een goede mop vertellen? Leg dan snel contact met de Llovcast via Skype (accountnaam: "llovcast") en spreek je bericht in. Doe je niet aan Skype? Stuur dan je audio naar llovcast[at]gmail.com.

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

Woensdag 12 April 2006 at 08:00 am

In bad met Lizz Wright


Gezien: Oosterpoort, Groningen - 8 april 2006
Door Liesbeth Beetfink met foto's van Artur Barseghyan (klik voor vergroting)


De kleine zaal van de Oosterpoort heeft wel iets van een gezellige, gestoffeerde zitkuil. Het publiek zit er zaterdagavond 8 april ontspannen te wachten op Lizz Wright. Eigenlijk zou de jonge jazzzangeres een half jaar geleden al naar Groningen zijn gekomen, maar dat concert was uitgesteld. Nu wijst alles erop dat ze zo het podium op komt lopen, al blijft dat een beetje onwerkelijk als een publiek lang naar een concert heeft uitgezien.

Op het toneel, links en rechts van de microfoon, staan een bos tulpen en brandende kaarsen. In gedimd licht neemt de band haar positie in: Ede Wright en Marvin Sewell op gitaar, Massimo Biolcatie op contrabas en Rock Deadrick op drums. Als het intro van Neil Young’s ‘Old man’ wordt ingezet, verschijnt Lizz Wright. Haar stem stroomt als warm badwater de zaal in.
De zangeres lijkt tegelijk een meisje en een vrouw die innerlijke rust uitstraalt. Ze ondersteunt lange tonen met wijdse armgebaren. Zichtbaar genieten alle muzikanten van hun muziek. Het publiek gaat mee in de spirituele sfeer die Lizz Wright oproept. Ze zegt hen daar ook bij nodig te hebben, net als in haar kerk in Georgia waar gospel door alle mensen samen gedragen wordt. Het wordt daardoor een beetje een Wright-dienst, maar niet op een vervelende manier. Wright propageert namelijk geen religie maar muziek. Ze zingt vanuit haar binnenste en dat maakt de muziek doorleefd en rijk. Pas aan het einde van het concert, wanneer ze iemand uit het publiek haalt om samen met haar ‘Get Together’ te zingen, krijgt de show een te hoog EO-gehalte.
De meeste nummers van de set in Groningen komen van Wright’s cd ‘Dreaming Wide Awake’ (2005), een verzameling folk-jazz-soul stukken. Gelukkig ontbreken van debuutalbum ‘Salt’ (2003) de verstilde ballad ‘Silence’ en de opzwepende gospel en titelnummer ‘Salt’ niet. Bij dit slotstuk gaat alles uit de kast; de soul komt in dikke draperieën naar buiten. Een dynamisch hoogtepunt na de trage nummers. “De reden dat ik zoveel ballads maak, is dat ik Georgia en mijn familie mis”, vertelt Lizz Wright. Onlangs is ze terugverhuisd naar ‘the homeland’ en kunnen we meer up-tempo gospel verwachten. Er valt sowieso nog veel van Lizz Wright te verwachten want haar talent heeft het plafond nog lang niet bereikt. De karakteristieke fluwelen klank van haar stem is verslavend. Het is dan ook moeilijk afscheid nemen aan het einde van het optreden. Maar als de band na twee toegiften niet meer terugkomt, loopt het bad leeg en gaat ieder weer zijns weegs.

Lizz Wright website

Onderwerp: JAZZ, MUZIEK, WERELDMUZIEK

Dinsdag 11 April 2006 at 12:00 pm

Kippenvel bij Dhafer Youssef's Digital Prophecy

foto van Hans Speekenbrink (klik voor groter)


Op zondag 9 april trad Dhafer Youssef met zijn band op in het Muziekgebouw aan 't IJ met zijn band van Noorse muzikanten. 

Line-up
Dhafer Youssef - ud & zang
Eivind Aarset - gitaar & elektronica
Audun Erlien - elektische bas
Rune Arnesen - drums

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Maandag 10 April 2006 at 11:47 pm

Emergenza Festival 13 - vierde halve finale


De Kleine Zaal, 013, zaterdag 8 april 2006
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik voor vergroting)


Zaterdagavond 8 april, de vierde halve finale van het Emergenza-festival. Ook vanavond weer acht bands die in de Kleine Zaal van het Tilburgse 013 strijden om de twee plaatsen in de finale op 19 mei. Gelukkig is het al aardig druk voor aanvang van de eerste band, zodat deze in tegenstelling tot de voorgaande avonden, niet voor een lege zaal hoeven te spelen.

Treadstone 71
De eerste band van vanavond is de symfonische hardrock formatie Treadstone 71 uit Eindhoven. Melodieuze, bombastische hardrock die staat als een huis. Mooie arrangementen, een goede opbouw in de nummers en technisch goed uitgevoerd. Zanger Bram Janssen heeft een aangename rock-stem die met momenten ondersteund wordt door een tweede en derde stem van de bassist en drummer. Toetsenist Mischa Theuvenet zorgt voor mooie, sfeervolle intro’s en outro’s en is tijdens de nummers niet te overheersend aanwezig. Ondanks de problemen met de gitaarversterker weten de vier heren uit Eindhoven een mooie set neer te zetten.

Tambora Percussion
Na de hardrock van Treadstone werd het podium in een rap tempo vol gezet met de trommels en percussie van Tambora Percussion. Deze slagwerkgroep uit Asten heeft als motto “Tambora slaat op alles “en dat komen ze met een energieke set van vijfentwintig minuten weer bewijzen. Ze weten overal muziek uit te halen, het is een kruising tussen “de Slagerij van Kampen” en “Stomp”, een erg afwisselend optreden met als bijzondere slot act een nummer op drie grote plastic afvalbakken. Wat mij ook nu weer stoorde, en de jongeman in kwestie refereerde in de show aan mijn recensie, is het lange intro en het kletsen tussen de nummers door. Dit haalt de vaart uit de energieke show, doet afbreuk aan de verder professionele uitstraling en zonder dit alles hadden ze zeker één nummer extra kunnen spelen. Toch kan Tambora op een grote steun van het publiek rekenen.

Communication Breakdown
In een rap tempo werd het podium omgebouwd voor de pop/rock van Communication Breakdown. De vuurdoop voor de nieuwe gitarist Arno, die vandaag zijn eerste live optreden heeft met deze band. De muziek is leuk, maar de eigen nummers missen net de kracht en de overtuiging om echt goed te zijn. Niet te min een leuke set van deze vier heren.



Borehole
De Eindhovense stonerrock band Borehole heeft duidelijk wel de kracht en de overtuiging om bij het publiek over te komen. De nummers zijn traag, zwaar en hebben mooie melodielijnen. De drie heren en hun opvallende blonde drumster geven een strakke, vette set naar het voorbeeld van bands als “Kyuss” en “Queens of the Stoneage”. Voor mij één van de favorieten van vanavond.

NeW PAR
Deze zes personen tellende band uit Gorichem bracht melodieuze stevige poprock / altrock ten gehore. Lekkere vlotte eigen nummers, met momenten rustig, ingetogen maar ook stevige gitaarpartijen worden niet geschuwd. Afwisselend wordt er door de twee zangers gezongen en gerapt. NeW PAR weet een afwisselende set te spelen met een goede opbouw, het laatste nummer, een lekker up-tempo stuk, gooien ze alles remmen los.

...And Martin On Drums
Voor mij de verrassing van de avond, ...And Martin On Drums, deze vier Tilburgse heren weten hun set met één nummer te vullen “28 minutes till you” en het verveeld geen moment. Heerlijke sfeer, luister muziek, muziek om bij weg te dromen. Een goede opbouw in het nummer, ze weten de aandacht van het publiek continu vast te houden. De Postrock laat zich moeilijk in een hokje zetten, zelf deed mij de muziek denken aan de jaren ’80 wave. De heren zelf vergelijken hun muziek met bands als: Explosions in the sky, dEUS, The Appleseed cast, Coldplay, The Spirit That Guides Us, Cult of Luna, Neurosis en Godspeed you black emperor. Via hun site zijn er twee nummers te downloaden die ik met veel plezier nogmaals beluisterd heb.



Ebola
Deze Tilburgse viermansformatie weet vanaf de eerste noot een muur van geluid neer te zetten. Zanger Rule schakelt makkelijk tussen grunts en zang, wat het geheel afwisselend maakt. Het samenspel tussen gitarist Barros en bassist Bas is strak en technisch goed, wat de deathmetal van Ebola net wat melodieuzer en progressief maakt. Voeg daarbij het drumwerk van Bowie en het plaatje is compleet. Een oorverdovende set van deze vier Tilburgers.

Matzko
De afsluiter van vanavond is de Einhovense folk band Matzko met hun lekkere, vrolijke up-tempo folk liedjes met een vleugje rock. Ook vanavond weer, net als in de voorronde, weten ze het publiek enthousiast te krijgen voor hun muziek. Een leuke afsluiter van de avond die op veel stemmen van het publiek kan rekenen.

Na de vrolijke klanken van Matzko en het tellen van hun stemmen was het tijd voor de uitslag van vanavond. Vanwege een gedeelde vijfde plaats beginnen we met de zevende plaats, deze is voor Communication Breakdown. De zesde plaats is voor Borehole achter NeW PAR en Treadstone 71 op de gedeelde vijfde plaats. Plaats vier is voor ...And Martin On Drums en de derde plaats is voor Matzko. Door naar de finale op 19 mei zijn; op twee Ebola en op één Tambora Percussie. Morgen de laatste halve finales in de Kleine Zaal van 013.

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Maandag 10 April 2006 at 5:28 pm

Emergenza Festival 12 - The Batcave 013


Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)
vlnr op deze strip: Twee maal System Flatline en Mur-Dog


Het Emergenza-festival bereikt langzaam haar hoogtepunt, deze week zijn de halve finales in De Kleine Zaal van het Tilburgse 013. Vanavond, vrijdag 7 april, is de derde van vijf avonden op rij. Iedere avond spelen er acht bands, waarvan er zich steeds twee direct plaatsen voor de finale op 19 mei in de Choice, de grote zaal van 013. De beoordeling gebeurt ook in deze halve finales weer door middel van hand opsteken.

Mur-Dog
De eerste band van vanavond, de Rock/Cross-over band Mur-Dog. Heerlijke strakke, vette en zware rifs, aangevuld met grunts en rap. Een originele afwisselende mix van stijlen. Ook vanavond weer weinig publiek bij aanvang van de eerste band, maar dit wordt ruimschoots goedgemaakt door de leden van Static Noise en One Inch Men die enthousiast hun vijf stad genoten aanmoedigen. Naar mate het optreden loopt, stroomt de zaal langzaam vol en weten de Tilburgers het publiek voor zich te winnen. De zware Hardrock / Metal laat zich goed combineren met de heerlijke flow van de Eindhovense rapper Evan Encarnacion.

La Nemm
Tussen al het Metal geweld van vandaag, deze frisse jonge meiden van La Nemm uit Eindhoven. In de voorrondes een aangename verrassing, helaas vandaag vielen ze wat tegen. Het optreden van de 4 meiden op drum, toetsen, bas en viool, aangevuld met een jonge man op gitaar liep niet lekker. Ik had de indruk dat, vooral de toetseniste/zangeres en de violiste erg gespannen waren. Hierdoor kwam het geheel wat weifelend en timide over. Ze spelen alternatieve Pop/Rock met invloeden uit folk en klassieke muziek. Originele, afwisselende, melodieuze en vrolijke muziek. Floor van der Holst, Toetsen en zang, heeft een aangename stem, zeker in combinatie met de tweede stem van Joni Houtman (bas). Het geheel is een frisse mix van stijlen, erg melodieus, vrolijk en sfeervol.

Thirteen
Na de lieve Pop muziek van La Nemm de stevige en standaard Hard-rock van Thirteen. Deze vijf Eindhovense heren hebben zich bewust een “foute” uitstraling aangemeten, een vette knipoog naar de jaren 70’ Glamrock, met een uitstraling van “The Village People”. De muziek blijft echter vrij standaard, hier kan de aankleding en de podiumpresentatie niets aan veranderen. Het mee gebrachte publiek kan de heren zeker wel waarderen, enthousiast zingt en danst het mee op titels als “Sex, Drugs en Rock&Roll”, “I’m in love with Satan” en “Hard rock Heroes from Hell”. Ook bij het stemmen kan de band op hun steun rekenen.


vlnr Loss of Words en twee maal Concubine

System Flatline
De jonge, enthousiaste, vijfmans formatie System Flatline uit Roosendaal speelt stevige, up-tempo Metal / Nu-Metal. Een muur van geluid, strakke vette rifs, veel energie en beweging en technisch een stuk beter dan in de voorronde. In tegenstelling tot de voorronde, nu geen moshpit en springende en dansende fans. Wel een agressieve, gedreven zanger die zijn teksten letterlijk het publiek in schreeuwt, drie springende mannen op gitaar en bas en een enthousiaste drummer. Een goede set van deze mannen uit Roosendaal.

Concubine
Voor mij de eerste ontmoeting met deze band Concubine uit Roermond. De vier heren spelen strakke Metal/Cross-over, een muur van geluid en een mix van stijlen. De melodieuze Metal klanken voeren de boventoon, maar daarnaast zijn invloeden van Funk, Ska en Drum & Bass te horen. De stem van zanger Remko Schreurs is afwisselend, hij switcht makkelijk van zang naar screams. De andere heren, Niek van Lin op drums, Joost Peeters op bas en Dennis Peters op gitaar en zang vormen samen met Remko een goed werkend geheel, een geoliede machine. Niet verwonderlijk dat ze het publiek al snel mee kregen, wat duidelijk te zien was bij het tellen van de stemmen na hun korte maar zeer krachtige set.

Loss of Words
Veel goede bands vanavond, zo ook de Metal-core band Loss of Words uit Breda. Deze vijf heren weten een strakke vette sound neer te zetten die mij doet denken aan de hardcore uit de jaren 80’ van Suicidal Tendencies, Excel en No Mercy. De zanger, Tim, heeft een goede podium uitstraling, lekker arrogant en een tikje agressief, een jonge (en minder gespierde) uitvoering van Henry Rollins. Ook de andere heren weten het optreden extra jus te geven met hun energieke podiumuitstraling. Een geslaagde set van dit vijftal.


vlnr Twee maal Static Noise en One Inch Men

Static Noise
Vooraf voor mij één van de favorieten van deze avond, de Tilburgse Progmetal formatie Static Noise. In de voorronde hebben ze bij mij een goede indruk achter gelaten. Afwisselende nummers, melodieus, dan weer ingetogen en zacht, dan weer agressief en hard. Zanger Thomas Vervest was vanavond niet helemaal bij stem, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door zijn presentatie. Zijn zang werd afgewisseld met de grunts van bassist Laurens Pijman en de screams van gitarist Robin van Poppel. Tweede gitarist Joris Bonis en drummer Tiemen Han van Boxtel maken de line-up compleet. Een geheel eigen sound, ondanks de zang voor mij een geslaagd optreden.

One Inch Men
Als laatste vanavond, ook uit Tilburg afkomstig, One Inch Men, lekkere vette Stoner-metal. Zij hadden deze avond aangegrepen om hun nieuwe cd “Red” te presenteren en deze werd tijdens het concert ook gratis uitgedeeld. Vanaf de eerste noten was het duidelijk dat ze heel het publiek mee hadden. Een muur van geluid, lekkere trage zware rifs door Gerben en Harold op gitaar, vette basloopjes van Rob en uitstekend drumwerk door Jarno. De trage, zware nummers doen mij denken aan Corrosion of Conformity en Trouble, maar ook snelle, up-tempo nummers worden gespeeld. Een geweldige show van deze Tilburgse heren. Terecht stak bijna iedereen hun hand op bij het stemmen.

De uitslag van vanavond: De achtste plaats is (helaas) voor Static Noise, op zeven is geëindigd Loss of Words en op zes System Flatline. OP vijf en dus net geen mastering van hun optreden van vanavond Mur-Dog. Wel een mastering op de vierde plaats de Eindhovense dames La Nemm. Op drie de Hardrock van Thirteen en naar de finale gaan, op twee Concubine en niet verrassend op één One Inch Men.