Onderwerp: MUSICAL

Zondag 09 November 2008 at 2:24 pm

Freek wint finale ‘Op zoek naar Joseph’

Op zoek naar Joseph Op zoek naar Joseph Op zoek naar Joseph
Door Judith Verkerk-Widmer met foto's van Berbera van den Hoek

Na een 9 weken durende afvalrace stonden op zondagavond 26 oktober Roy, Freek en John in de spannende finale van ‘Op zoek naar Joseph’. Wie van deze drie heren zou de felbegeerde hoofdrol krijgen in de musical ‘Joseph and the amazing technicolor dreamcoat’’?

Bijna 1,8 miljoen kijkers stemden op de live-show af. Volgens de jury, bestaande uit Pia Douwes, Erwin van Lambaart, Paul de Leeuw en Willem Nijholt, waren alle Josephs even kansrijk. Ieder had zijn eigen kwaliteiten. Ondanks zijn pogingen om een blonde Joseph te promoten, moest Roy als eerste de arena verlaten. De jury roemde hem om zijn harde werken en volgens Nijholt had hij zich van een ruwe diamant weten te ontwikkelen tot een schitterende steen. Nadat hij met een minuten durende staande ovatie de studio moest verlaten ging de strijd onverbeten door tussen John en Freek. ? 


Beiden wisten eerder op de avond al op overtuigende wijze een musicalnummer te vertolken. Freek wist met zijn emotionele ‘Gethsemane’ uit Jesus Christ Superstar de jury en het publiek te ontroeren. Achteraf bleek zijn traan veroorzaakt door de spanning dat hij zijn tekst niet meer wist. Als een ervaren musicalster wist hij zich uit de hachelijke situatie te redden door er nog meer expressie en overtuiging tegenaan te gooien. Ook John wist tijdens het nummer ‘Verwarrend bestaan’ uit de musical Aïda een ‘wauw’ van een tot tranen geroerde Pia Douwes te ontlokken.

Op zoek naar Joseph Op zoek naar Joseph Op zoek naar Joseph

Met het nummer ‘Sluit alle deuren maar’ hadden de in lendendoek geklede heren een laatste kans om het publiek te overtuigen van hun kwaliteiten.  De jury bleef verdeeld. Zou het publiek kiezen voor de rijpere John of juist voor de vocaal sterke Freek? Het publiek, dat inmiddels was uitgegroeid tot 2,2 miljoen kijkers, stemde uiteindelijk op Freek. Daarmee sluit hij zich vanaf donderdag aan bij de repetities van ‘Joseph and the amazing technicolor dreamcoat’.  Tijdens de persconferentie zei hij het zich nog niet te realiseren. Het was een te grote opeenstapeling van fantastische dingen. ? ?

De première van de musical is op 12 december in het de stadsschouwburg in Utrecht. Daarna toert ‘Joseph and the amazing technicolor dreamcoat’ langs de theaters in het hele land.

Joseph and the amazing technicolor dreamcoat website


Onderwerp: WERELDMUZIEK, JAZZ, POP-ROCK

Vrijdag 07 November 2008 at 10:28 am

Luistergenot bij warme jazzfunk Azymuth in Dr. Anton Philipszaal

Azymuth Azymuth Azymuth
Door Serge Julien met foto's van Al Borrelli 
Azymuth gezien in de Dr. Anton Philipszaal, Den Haag op 23 oktober 2008.

Brazilië staat op muzikaal terrein bekend om de samba´s en de bossanova’s maar dat het land ook in staat is om een lekker stuk jazzfunk neer te zetten wordt duidelijk als in het begin van de jaren zeventig de band Azymuth van zich laat horen. Begonnen als een quartet maar uiteindelijk in de formatie van José Roberto Bertrami, Alex Malheiros en Ivan Conti uitgegroeid tot een legendarische groep binnen het genre die door kenners op handen wordt gedragen. Muziekliefhebbers kennen wellicht nog hun hit Jazz Carnival uit 1979.

In het kader van Jazz aan het Spui dat de Dr. Anton Philipszaal in samenwerking met The Hague Jazz organiseert, is Azymuth naar de Residentiestad gehaald voor een eenmalig optreden.


Azymuth´s interessante mengeling van jazz, spacefunk en Braziliaanse ritmes is door de loop der jaren inspirerend voer geworden voor menig grote DJ’s en producers. Roni Size, Jazzanova en 4 Hero zijn zomaar een drietal grote namen die nummers van Azymuth voor een onwetend publiek hebben gepresenteerd. De band zelf is ook nog actief in de studio. Kort voor het Haagse optreden heeft het trio een nieuw album uitgebracht onder de titel Butterfly.

Azymut Azymuth Azymuth

Het moge duidelijk zijn dat de heren ouder zijn geworden en dat is ook af te zien aan de mannen. Behoorlijke groeven, grijs/witte haren en aardige buiken tekenen de leeftijd. Dat het ouder worden geen invloed heeft op het talent van de heren blijkt uit het uitstekende optreden dat het trio geeft. Een zacht palet van constant pakkende melodieën wordt neergezet door toetsenist en kopstuk Bertrami terwijl Malheiros en Conti met respectievelijk bas en drums de ritmeonderdelen invullen. Hoewel niet uniek mag het best gezegd worden dat Azymuth met maar één melodietroef zo´n afgemaakte sound neerzet. Dat er ruimte is om spannend te soleren laat Malheiros horen in Concede-Me Esta Danca (May I Have This Dance With You) die de snaren nog net zo fijn beroerd als in het verleden. Conti laat meerdere keren zijn kunnen voorbijkomen terwijl de goede man ook de zang voor zijn rekening neemt tijdens de Marvin Gaye cover What´s Going On. Erg aangenaam is het funky Dear Limmertz met zijn lekkere basloopje terwijl je jezelf tijdens het dromerige Last Summer In Rio langs de kust van Brazilië waant in tropische temperaturen met een zacht briesje 

Ook van de nieuwe CD Butterfly wordt materiaal gespeeld waaronder het titelnummer dat oorspronkelijk van Herbie Hancock is die het destijds opnam voor zijn album Thrust. Daarnaast ook een overheerlijk Os Cara La en het toegiftnummer Triagem. Afgaande op deze nummers is de nieuwe plaat een welkome aanwinst in de collectie van menig muziek liefhebber.

De warme jazzfunk die Azymuth ten gehore brengt is een waar genot om naar te luisteren. Live krijgen de nummers nog wat extra dimensie mee. Het is jammer dat er niet zo’n grote opkomst is voor het optreden want deze legendarische mannen verdienen het om live gehoord te worden. Volgende keer gewoon een volle zaal voor de overheerlijke Azymuth sound!

Websites

www.myspace.com/azymuth (My Space site van Azymuth)

www.ldt.nl (Website van de Dr. Anton Philipszaal/ Lucent Danstheater)

www.thehaguejazz.nl (Website van The Hague Jazz)

CD’s Azymuth

Butterfly (2008)

Azimuth (2007/1975)


Onderwerp: POP-ROCK

Dinsdag 04 November 2008 at 9:47 pm

Heather Nova toont vormbehoud in uitverkocht Paradiso

Heather Nova Heather Nova Heather Nova
Door Aukje met archieffoto's van Berbera van den Hoek 
Gezien in Paradiso op 26 oktober

Een volle zaal, gedempt licht. Gejoel als de kleine en iele Heather Nova met een akoestische gitaar achter de met kunstbloemen versierde microfoon plaatsneemt. Stilte (behalve bij de bar) als ze zingt: “I don't know if I took a wrong turn, 'cause the birds don't fly low like they used to. The water's rising but I'm bone dry, and I don't come for you like I used to.” 

Haar stem vult de zaal, haar teksten vinden een luisterend oor. Halverwege het nummer krijgt ze gezelschap van haar band. Een stoere drummer met cowboyhoed, een roodharige bassist en een blonde langharige gitarist. Het sfeervolle en kwetsbare nummer 'Ride', ook het openingsnummer van haar nieuwe album 'The Jasmine Flower', neemt een rockende wending. Het is representatief voor de rest van de avond. Kwetsbaarheid versus stoerheid met als constantie de smachtende sensuele stem van Heather Nova.


Heather Nova werd in 1967 geboren op Bermuda. Ze kreeg muziek met de paplepel ingegoten en vertrok naar Londen om jacht te maken op een platencontract. Die veroverde ze, waarna ze na haar eerste psychedelische album 'Glow' (1993) doorbrak met haar tweede meer toegankelijke album 'Oyster'.

Inmiddels is ze toe aan haar achtste studioalbum, 'The Jasmine Flower'. In tegenstelling tot de vorige cd's een plaat vol intieme nummers, waar ze grotendeels wordt begeleid door alleen akoestische gitaar. Kwetsbaar, maar voor sommige fans saai. De nummers lenen zich ondanks die 'saaie' intimiteit voor een avondje rocken op het podium. En dat is fijn, want anders werd het misschien wel écht saai.

De keuze voor een band geeft de avond de nodige power. Ze laveert samen met hen tussen haar vele albums waardoor iedere vroegere of latere fan aan zijn trekken komt. Typerend voor Heather Nova is haar smachtende stem die zich vaak in de hoge regionen bevindt. En altijd is ze daar indrukwekkend loepzuiver. Zelfs bij het hoge 'Island' van het album 'Oyster' waar ze haar hele lijf schrap moeten zetten om de hoge tonen te halen. Maar het lukt haar, elke keer weer, want dit nummer wordt bijna altijd gespeeld tijdens een liveconcert.

Ze varieert met oude en nieuwe nummers, zoals het saaie 'Heart and Shoulder' ('Siren'), het kwetsbare 'Heal' ('Oyster'), het bekende en lekkere nummer 'Walk this World' ('Oyster') en de simpele maar prachtige ballad 'Fool for you' ('Storm') waarbij ze plaatsneemt achter het keyboard. Tijdens de avond wordt nog een video geschoten voor de nieuwe single 'Alway Christmas', waarbij het opvalt dat ze voor het eerst naar de sologitarist lacht. Heather Nova is een serieuze muzikant die op het podium staat om haar kunnen en songs ten gehore te brengen. Af en toe vraagt ze hoe het publiek gaat, maar verdere interactie is er niet, ook niet met de muzikanten. Aangezien we dat inmiddels wel van haar kennen, nemen we dit voor lief.

Doordat er weinig wordt verteld aan het publiek speelt ze in verhouding veel nummers én een lange set. Na een lange pauze met veel gestamp en gejoel komt ze terug voor een toegift waar ze nog de nodige nummers speelt. Wat dat betreft geeft ze het publiek waar het voor gekomen is. Veel variatie en veel Heather Nova. Op een avond vol poprock, afgewisseld met akoestische begeleiding ('Beautiful storm') geeft ze een kwalitatief goed optreden, zoals je mag verwachten van een Heather Nova. Ze bewijst wederom een ervaren rasmuzikante te zijn, die het publiek graag geeft waar het voor komt. Op een serieuze manier, dat wel, maar dat hoort nu eenmaal bij haar.

http://www.heathernova.com/

http://www.myspace.com/heathernova


Onderwerp: POP-ROCK

Zondag 02 November 2008 at 12:27 pm

Guus Meeuwis opent clubtour met onderhoudend optreden in Paard

Guus Meeuwis Guus Meeuwis Guus Meeuwis
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek
Gezien in het Paard van Troje, Den Haag op 22 oktober 2008 

Guus Meeuwis is voor mij niet de meest voor de hand liggende artiest om een concert van bij te wonen maar als veelvraat die open staat voor wat er allemaal in de wereld van muziek gebeurt leek het me aardig om eens een concert van de sympathieke Brabander bij te wonen in mijn thuishaven Den Haag.

Het Paard van Troje is host voor Meeuwis’ optreden dat al maanden van te voren is uitverkocht. Wellicht ook niet raar, gezien de goede man in staat is om een Heineken Music Hall of een Philips Stadion meerdere keren uit te verkopen. Het optreden in het Paard is het eerste van een tour die hem langs alle grote clubs van de Lage Landen zal brengen.


Ik ken Meeuwis vooral van de geijkte hits uit het begin van zijn carrière toen hij nog met zijn band Vagant speelde. Megahit Het is een Nacht heb ook ik tot in de treuren gedraaid met mijn toenmalige vriendin. Bij die andere knaller Per Spoor (Kedeng Kedeng) kreeg ik echter een wat verward gevoel met het hoempapa gehalte van het nummer waarna ik de zanger langzaam uit het oog verloren ben. Inmiddels weet ik dat de 36-jarige zanger negen albums op zijn naam heeft staan (inclusief een verzamelaar en twee live albums) en dat de liedjes na zijn eerste drie albums serieuzer zijn geworden toen hij solo is gegaan. Zijn concerten staan garant voor een gezellige en feestelijke sfeer met hoog meezinggehalte maar waarin ook ruimte is voor de rustige liedjes die het schrijverstalent van Meeuwis duidelijk naar voren brengt. En wat is er mis met een dergelijke avond voorzien van deze ingrediënten?

Guus MeeuwisGuus Meeuwis Guus Meeuwis

Het publiek in het Paard bestaat voor driekwart uit dames die zo ongeveer ieder liedje mee zingen. De setlist is opgebouwd uit favorieten maar ook met materiaal dat niet vaak is gespeeld zoals Meeuwis aan het begin van het optreden aankondigt. Als leek ben ik verrast dat Het is een Nacht meteen aan het begin van de show wordt gespeeld terwijl ik in de veronderstelling ben dat deze doorbraakhit wordt bewaard voor de toegift. De bebrilde muzikant scoort daarmee gelijk een punt door zich niet aan zo’n concept over te geven. Gedurende het concert blijkt dat ik meer liedjes ken dan ik had verwacht want nummers als Toen ik jou zag, Geef mij je Angst, Ik wil je, Tranen gelachen en Proosten blijken de hogere regionen van de hitparade te hebben bereikt. Andere nummers die worden gespeeld zijn onder andere Liefde is een Werkwoord, Bij elkaar, Bondgenoot en Jouw Hand.

Meeuwis en zijn band spelen een afwisselende anderhalf uur durende show waarin een dwarsdoorsnee van zijn werk wordt gepresenteerd. Hij heeft een neus voor het componeren van pakkende liedjes met afwisselend ruimte voor melancholiek en vrolijkheid. Aanstekelijk zijn ook de harmonieuze vocalen en pakkende refreinen. Als beperkte Meeuwis kenner ben  ik wel verrast dat Per Spoor ontbreekt tijdens het optreden maar tegelijkertijd stijgt met die verbazing de singer/songwriter bij mij in aanzien door niet alleen maar voor hits te kiezen. Daarvoor in de plaats speelt hij As Ge Ooit en Brabant. Deze laatste ballad waarbij de armen massaal de lucht ingaan is man’s lijflied geworden. 

Een onderhoudend en gezellig avondje met Guus Meeuwis in het Paard van Troje. De stadionconcerten voor aankomende zomer in Eindhoven en Heerenveen zullen ook weer een feest van jewelste worden. Schat: wat denk je van een avondje Guus Meeuwis in het Philips Stadion over zeven maanden?  

website Guus Meeuwis


Onderwerp: POP-ROCK

Vrijdag 31 Oktober 2008 at 10:29 am

The last shadow puppets: Jonkies van nu produceren spraakmakende jaren '60 muziek

Last Shadow Puppets Last Shadow Puppets Last Shadow Puppets Door Aukje met foto's van Last Shadow Puppets
Paradiso, 20 oktober 2008 

Negentien waren ze toen elkaar ontmoetten. Alex Turner als zanger van de succesvolle Arctic Monkeys en Miles Kane als zanger van The Rascals. De laatste stond in het voorprogramma van de eerste. Ze werden vrienden, djamden backstage en begonnen met het schrijven van nummers. Gewoon voor de lol. Maar de nummers klonken zeer goed en een zijproject was snel geboren.

Inmiddels heeft dit zijproject grootste vormen aangenomen. De naamsverandering (van 'The Turner and Kane Project' naar 'The Last Shadow Puppets') en een nieuwe cd die in april dit jaar uitkwam werden zeer goed ontvangen. “De band van het jaar,” riep men, een terecht etiket dat verwachtingen schept.


Zo ook tijdens live-concerten, zoals in Paradiso op maandag 20 oktober. Het toegangskaartje is aan de dure kant, maar het publiek krijgt waar voor zijn geld: naast de twee heren, een drummer (producer James Ford), een toetsenist en een bassist heeft op het podium een 16-koppig orkest (inclusief dirigent) plaats genomen. Wie denkt dat een orkest alleen maar ingeschakeld is voor het lichtvoetige werk heeft het mis. Ze maakt de muziek nog opzwepender dan ze al is, voegt dramatiek toe en maakt het geheel bombastischer. Een grote toegevoegde waarde, waarmee de band zich duidelijk onderscheidt van andere soortgelijke bands.

De muziek voert ons mee terug naar de jaren '60. Een link met The Beatles is snel gemaakt. De langharige koppies, het nette voorkomen (Turner in leren jasje en zwarte nette broek, Kane in pak), de samenzang en het Engelse accent. Ze wagen zich zelfs aan een cover van The Beatles: “I want you”, die met verve wordt gebracht en qua uitvoering tot de beste nummers van de setlist gerekend kan worden.

Optreden met een orkest heeft als consequentie dat er weinig ruimte is om te freewheelen. Opvallend genoeg beweegt Alex Turner, die bij optredens met zijn Arctic Monkeys zich niet aan interactie met het publiek waagt en nooit verder komt dan de woorden 'thank you', zich ondanks die beperking redelijk vrij op het podium. De sterke vriendschappelijke band tussen Turner en Kane is kennelijk genoeg om van Turner een jongen te maken die het publiek vraagt hoe het gaat, nummers aankondigt en grapjes maakt. Maar wanneer hij zonder gitaar solo zingt, kruipt hij terug in zijn schulp. Zijn ogen laten de grond niet los en het introverte karakter is duidelijk zichtbaar. Kane daarentegen beschikt over meer charisma en is makkelijker in het bespelen van het publiek.

Aan het eind van de set lijkt Turner zelfs vermoeid. Hij zet de prachtige ballad 'My mistakes were made for you' met een tekst die menig gevoelige snaar raakt niet overtuigend neer in tegenstelling tot Kane, die tot het eind van de setlist het publiek meeneemt in de lyrische teksten. Het is maar een kleine smet op de avond, die over het geheel genomen vooral imponeert door de stevigheid van de band met orkest, de goede nummers en de samenzang van Turner en Kane. Hier staan twee broekies met een professionele neus voor sterke composities en teksten, voor opvallende covers (o.a. Paris Summer van Nancy Sinatra en Memories van Leonard Cohen) en voor wat het publiek wil. Dat publiek vreet ze op. Laat zich ontroeren en meevoeren. Het is duidelijk: deze heren hebben veel stof doen opwaaien met hun zijproject. Live maken ze de verwachtingen waar. Het is op en top genieten van wat ze teweeg brengen en stiekem wordt vooruit gekeken naar een vervolg. Bij hoeveel succes wordt een zijproject een hoofdproject? 

http://thelastshadowpuppets.com/

http://www.myspace.com/thelastshadowpuppets