Zondag 07 September 2008 at 8:49 pm
Lowlands dag 3
Tekst en beeld van Michaela Meijer (klik voor vergroting)
Dag 3 Lowlands bestond voor mij voornamelijk uit “wat is hier nog meer te doen naast alle optredens in de diverse tenten”. En tijdens deze rondgang over het immense terrein heb ik natuurlijk wel het één en ander meegepakt aan optredens. Ik was er immers toch.
Laten we beginnen met de sublieme organisatie van dit festival. Overal is aan gedacht.
Zo tref ik aan de rand van de camping een heuse Hema-campingwinkel aan. Je zou toch plots een lek luchtbed hebben of je tentharingen zijn vergeten. Geen probleem, de Hema biedt in dit geval uitkomst.
Ook zie ik een supermarkt, een bar en een eetgelegenheid, allemaal aan de rand van de camping. Wie denkt dat Lowlands 3 dagen slecht eten is, zoals bijvoorbeeld een hamburger als ontbijt, heeft het goed mis. Een normaal ontbijt is gewoon goed mogelijk. Of er ook daadwerkelijk normaal wordt ontbeten, daar heb ik idee van. Ik sliep immers niet op de camping.
Voor de ingang van het festivalterrein stuit ik op veel, heel veel Lowlands-vrijwilligers. De omgiet-brigade. De dames en heren die er voor zorgen dat er geen blik mee het terrein opgaat. Blikjes worden massaal omgegoten in plastic bekers, zodat er geen sprake is van kostbare vochtverspilling. Degene die dit verzonnen heeft is wat mij betreft een genie. Het voorkomt opstoppingen bij de ingang én het voorkomt gezeur en geruzie.
De doorstroming naar de ingang verloopt soepeltjes, ik hoor niemand klagen over het omgieten. Het publiek mag immers gewoon zijn/haar eigen drankje meenemen het festivalterrein op, in een plastic beker in plaats van in een blikje.
Eenmaal binnen valt direct het nieuwe meetingpoint op (zie Lowlands dag 1) en van hieruit zijn er 1001 mogelijkheden. Wat zal ik eens gaan doen? Wat zal ik gaan bekijken?
Ik wandel wat rond en tref naast de Lima-tent 2 glazen kisten aan met mensen er in. Vreemd….dat moet ik van wat dichterbij bekijken. Aha, het is Henk Schiffmacher.
Henk Schiffmacher? Op Lowlands?
Het is er bijzonder druk en in de 2 glazen kisten wordt druk getatoeëerd door Henk en kompanen.
Ik vraag me af, hoe verzin je het om te bedenken dat je je op Lowlands laat tatoeëren? Dat je ’s ochtends wakker wordt en denkt: “nu weet ik het zeker, ik ga vandaag een tatoeage laten zetten”. Die gedachtegang kan ik niet volgen, maar dat zal dan wel aan mij liggen. Ik heb er immers jaren over gedaan om te bedenken of ik het wel wilde, waar ik het wilde en wat ik wilde. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat mensen zo’n beslissing in een opwelling, al dan niet beschonken, maken. Nu maar hopen dat ze er geen spijt van krijgen, want dan hadden ze misschien beter een button kunnen laten maken. Dat kon namelijk ook. In de tent naast Henk Schiffmacher. Zelf ontwerpen, even in de buttonmaakmachine en klaar!!!
Leek mij een stuk veiliger.
In mijn gang over het terrein kom ik veel, heel veel tegen. Veel eettenten, van patat met hamburgers naar vers fruit, thais, wraps, kip, ijs, pizza, vietnamees, pannenkoeken, broodjes, koffie en nog heel veel meer.
En als je vond dat de frikadellen te kort waren, dan kon je daarover een klacht indienen bij het zeikloket.
Had je een goeie band gespot? Dan kon je direct bij Plato de cd aanschaffen.
Pijn in je rug van al dat staan en lopen? Dan liet je je lekker masseren.
Handtekening scoren van je favoriete artiest? Geen probleem bij de signeersessies die elk uur gehouden werden.
Het thuisfront laten weten hoe het met je gaat? Dan stapte je gewoon in de welbekende VPRO “achterwerk in de kast”.
Mobieltje leeg? Even naar het oplaadpunt, waar overigens constant enorme rijen voor stonden (bellen die mensen zoveel of waren ze vergeten hun mobiel thuis helemaal vol te laden?).
Het is eigenlijk gewoon te veel om allemaal te benoemen. Je kan het zo gek niet bedenken of het staat er wel in één of andere vorm op Lowlands.
Prijzenswaardig overigens op Lowlands is het sanitair.
Geen dixie te bekennen, maar gewoon de good old porseleinen pot. En schoon natuurlijk, met wc papier. Daar kunnen vele festivals wat van leren wat mij betreft.
Kijk hoe het ook kan en ban de vieze dixie!!!
En dan het publiek!!
Zo relaxed en zo vriendelijk. Overal en altijd.
Ik heb nergens een chagrijnig of ruziezoekend mens kunnen ontdekken. Iedereen groet elkaar en trekt met elkaar op alsof ze al jaren elkaars beste vrienden zijn.
Last but not least: Lowlands is een ervaring die je eigenlijk een keer zou moeten meemaken.
En heb je het 1 keer meegemaakt dan weet ik zeker dat het niet bij 1 keer blijft.
Lowlands 2009? Ja, ik wil.
Zondag 07 September 2008 at 8:48 pm
Lowlands 2008 dag twee
Door Michaela Meijer met foto's van Berbera van den Hoek
De tweede dag Lowlands begint voor veel mensen ontspannend, gezond en in balans. In de Lima-tent wordt het aanwezige publiek namelijk goed wakker gemaakt met een half uur durende Tai Chi-sessie.
Dat daar animo voor is blijkt wel uit het feit dat de tent gewoon niet groot genoeg is voor het aantal Tai Chi-ende festivalgangers.
De energiebehoeftigden staan rijen dik tot ver buiten de tent, zichzelf rekkend, strekkend, buigend en “oehoeh” roepend. Om weer mens te worden na de eerste Lowlandsdag en –nacht of om weer rechtop te kunnen staan na een nacht slapen (of niet kunnen slapen) op een foam-matrasje of lek luchtbed. En tussen de Tai Chi-enden stonden, zaten en lagen de niet-Tai-Chi-enden. Die gingen door met waar ze een paar uur eerder mee waren gestopt: een biertje drinken. En zij bekeken de Tai-Chi-enden en dachten er het hunne van.
NightWriters
Literatuur op Lowlands, kan dat? Jazeker kan dat en wel in de vorm van NightWriters. NightWriters is geen duf voorleesclubje, maar een volwaardige show met humor, sex, poezie, ontroerende verhalen en zelfs publieksparticipatie.
NightWriters draait om 3 schrijvers die voorlezen uit eigen werk, vaak ondersteund door een dj danwel live muziek.
Deze middag de eer aan Saskia Noort, Kluun en Christophe Vekeman om het Lowlandspubliek te vermaken.
De spits wordt afgebeten door Christophe Vekeman, een veelbelovend Vlaamse schrijver van onder andere ‘Iedereen kan het’, ‘Een borrel met Barry’ en ‘Lege jurken’. Hij leest voor uit eigen werk, al weet ik niet uit welk werk dat is. Christophe is een prettig voorlezer en de kracht van zijn werk zit ‘em vooral in wat hij juist niet verteld.
Vervolgens is het de beurt aan Saskia Noort. Schrijfster van onder andere ‘Nieuwe Buren’, ‘De eetclub’, ‘Terug naar de kust’ en columniste in onder andere de Linda en Playboy.
Haar voorleesstijl vind ik persoonlijk wat minder boeiend, maar haar column herken ik. Een epistel over de bakfietsmoeders, die elke middag “zoals het hoort” thuis zitten met een kopje thee, om hun kroost te verwelkomen. Moeders die elke dag het brood voor hun kinderen smeren en altijd aanwezig zijn op school, zodra de school moeders nodig heeft. Saskia Noort is niet zo’n moeder en daar wordt smeuïg en lachwekkend op ingegaan. Een column die vorige maand in de Linda stond en waar ik heel erg om heb moeten lachen.
Tenslotte Kluun, oftewel Raymond van de Klundert, schrijver van onder andere ‘Komt een vrouw bij de dokter’ en ‘De weduwenaar’. Hij leest voor uit, als ik me niet vergis, ‘Help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt’.
Ik vind Kluun’s boeken geweldig. Knap als je het voor elkaar krijgt om mij een half boek lang te laten janken (Komt een vrouw bij de dokter), maar zijn stem……
Laat ik het zo zeggen, zodra hij zijn wekelijkse column voorleest op 3FM bij Giel, dan gaat bij mij de radio uit. Bij een live optreden gaat dat natuurlijk wat lastig en ik wilde geen partypooper zijn die het feest voortijdig zou verlaten, alleen maar omdat…….nou ja, goed.
Tot mijn grote verrassing was Kluun’s stem live helemaal niet zo vervelend. En de column of passage uit het betreffende boek was zeer vermakelijk en lachwekkend.
Na meerdere voorleessessies van de 3 schrijvers, kreeg het publiek de opdracht om zelf een verhaal te schrijven. Een six word story welteverstaan. Een verhaal dat maar uit 6 woorden mag bestaan.
Zo schreef Hemmingway ooit het verhaal: “For Sale: Baby shoes, never worn.”
De Lowlanders, en het mag heus gezegd worden, zijn zo scherp als wat:
• overal hangen klokken, nergens is tijd;
• ook een wesp heeft dons haartjes
• laten we eerlijk zijn, liegt ze
Maar de terechte winnaar deze middag: “Toen je leefde, smaakte je beter”.
NightWriters, literatuur op Lowlands kan echt!!
Martijn Oosterhuis & Patrick Laureij
Dat er voor de Magneetbar geen rij staat, verbaast ons. Ten eerste omdat de Magneetbar de leukste plek van Lowlands is. Ten tweede omdat lachen leuk is en aangezien hier 2 stand up comedians optreden, waar om gelachen moet worden. Als eerste komt Patrick Laureij op, een 25-jarige stand upper uit Rotterdam. Nog maar een jaar bezig als stand upper, en dus perfect voer voor Lowlands.
Helaas is de Magneetbar niet afgeladen vol. Hoe is het mogelijk? 55.000 man op Lowlands, waarvan er misschien 30 in de Magneetbar zitten.
Ik vind het knap.
Wat ik ook knap vind is dat zo’n 25-jarige jongen, die zoals gezegd pas een jaar bezig is, met zo’n enorme bevlogenheid op het podium staat. Je ziet dat hij er lol in heeft en dat heeft na een tijdje ook de gewenste uitwerking op het publiek. Patrick werk vooral met bruggetjes, waardoor we van de hak op de tak gaan. Niet dat dat vervelend is, oh nee, het houdt juist de snelheid in de show. Alhoewel je hem af toe hoort en ziet denken, waarschijnlijk over een nieuw bruggetje, maar ongetwijfeld zal dat met een paar jaar helemaal verleden tijd zijn.
Direct na Patrick Laureij betreed Martijn Oosterhuis het podium. Martijn Oosterhuis, cabaretier en stand up comedian sinds 1994. Winnaar van de persoonlijkheidsprijs van Cameretten in 1997, de eerste Nederlandse deelnemer aan ‘So you think you’re funny’ en Lama in het eerste seizoen van de Lama’s (BNN).
De humor van Martijn is snel, de ene grap na de andere wordt de Magneetbar ingeschoten. Tijd om even op adem te komen is er niet. Martijn blijft dichtbij de basis, waardoor alles ontzettend herkenbaar is voor iedereen.
De situaties die door hem worden beschreven zijn zo makkelijk te plaatsen in je eigen persoonlijke leven, dat het te grappig is om er een eigen persoonlijk filmpje van in je hoofd te maken.
Martijn Oosterhuis is humor uit het leven gegrepen en laat je van begin tot eind heel erg hard lachen.
Onderwerp: DANS
Zaterdag 06 September 2008 at 1:15 pm
Carmen van Antonio Gades terug in Carré
Door Chantal van den Boogaard met foto's van Maria Esteve (klik voor vergroting)
In de jaren tachtig oogstte Antonio Gades grote triomfen in Koninklijk Theater Carré met zijn legendarische voorstelling Carmen. Van 2 tot en met 4 september, 14 jaar na zijn overlijden, is zijn dansgezelschap, Compañia Antonio Gades, opnieuw te zien in Carré met zijn legendarische versie van Carmen.
De Antonio Gades Foundation in Madrid is enthousiast over de voorstellingen in Carré. Het theater waarmee Gades zo’n goede band had. “Hij voelde zich er thuis en was diep onder de indruk van het enthousiasme van het Nederlandse publiek.” De dansers van het Antonio Gades gezelschap eren hem met deze voorstelling waarmee hij weer thuis komt in Carré.
In Gades’ visie was Carmen geen “mannengek”of een frivole vrouw. “Ze was een eerlijke vrouw”, aldus Gades, “die, als ze van iemand houdt dat zegt en als ze niet meer om iemand geeft dat ook niet meer doet. Met andere woorden; Ze was een vrije eerlijke vrouw.”
Stella Arauzo danst de titelrol met verve. Ze zet een gepassioneerde, rauwe, sensuele, Cramen neer met een ferme persoonlijkheid. In de opera grijpt Cramen Michaëla, haar rivale in de liefde, bij de haren. In Gades’ versie snijdt ze haar keel door, een crime passionele. Gades maakt de tragedie nog groter en geeft een centrale rol aan de emoties en passie.
Vanaf het allereerste begin wordt je gegrepen door de voorstelling. De eerste scene vangt aan zonder muziek. De klakkende tappende hakken geven het ritme aan. Al gauw wordt er naar een climax toegewerkt. Klappende handen, knippende vingers, percussie worden toegevoegd, het tempo wordt opgevoerd. Alles resulteert in een ware explosie. En dat is nog maar het begin. Het spektakel gaat in hoog tempo door waardoor de aandacht van het publiek geen moment verslapt.
Live zang en akoestische gitaar zijn vrijwel de hele voorstelling aanwezig. De muziek wordt virtuoos gebruikt. Met niet meer dan zang en gitaar wordt er de ene keer een vrolijk Zigeunerfeest neergezet in volle glorie, dan weer versmelt de muziek met de grimmige sfeer van de strijd tussen de dames of het spektakel van het stierengevecht.
Het is een voorstelling vol passie en emoties. Er wordt gedanst met grote gebaren en expressieve bewegingen.
De voorstelling is de derde en laatste voorstelling in de programmering van Het Wereldzomerfestival in Carré. Na het Bolshoi Ballet en The Great Flying Circus Noord-Korea wordt het festival in stijl afgesloten met 'Carmen’.
Het eerste Wereldzomerfestival is een succes. Dat schept hoge verwachtingen voor het komende jaar.
CARMEN
VAN 2 T/M 14 SEPTEMBER 2008
ALLEEN IN
KONINKLIJK THEATER CARRÉ
Zaterdag 30 Augustus 2008 at 2:59 pm
Kim-Lian terug in ‘Fame’
Door Chantal van den Boogaard met foto's van Roy Beusker en Chantal van den Boogaard
Afgelopen vrijdag, 22 augustus, maakte Kim-Lian van der Meij haar rentree in de musical ‘Fame’ in de Stadsschouburg Utrecht. Kim-Lian was weer helemaal in haar element in de rol van Carmen Diaz.
Kim-Lian speelde in januari en februari al in de musical, en ging toen met zwangerschapsverlof. In mei beviel ze van dochter Ronja. Tijdens haar afwezigheid werd de rol van Carmen Diaz gespeeld door Carreon en Bettina Holwerda.
Ter voorbereiding op haar terugkeer volgde Kim-Lian sinds een kleine twee weken de repetities. De musical is nog te zien tot 22 november. Tot die tijd zal de actrice de hoofdrol delen met Cystine Carreon. De laatste voorstelling van 'Fame' wordt op 22 november gespeeld in Theater de Meervaart in Amsterdam.
Daarna starten op 1 december voor Kim-Lian de repetities voor de musical 'Footloose', die februari 2009 in première gaat.
Kijk voor de ‘Fame’-speellijst op de website
Woensdag 27 Augustus 2008 at 3:23 pm
Lowlands 2008
Tekst en beeld van Berbera van den Hoek en Michaela Meijer
Van 15 tot en met 17 augustus 2008 was het weer zover…..A Campingflight to Lowlands Paradiso, of simpel- en kortweg afgekort: Lowlands!!
Biddinghuizen kon zich weer gaan opmaken voor één van de gezelligste en grootste festivals van Nederland.
Groots qua opzet: in 3 dagen tijd worden er door de 55.500 festivalgangers flink wat kilometers afgewandeld van het ene optreden naar het andere optreden, danwel naar de camping om even wat uurtjes slaap te pakken.
Groots qua programmering, gezien het enorme aanbod muziek, theater, dans, literatuur en cabaret, waardoor het compleet onmogelijk is om alles te zien. Dit jaar is er na enkele jaren van afwezigheid weer theater en dans geprogrammeerd.
Wat dan ook direct de charme is van Lowlands, het maakt niet uit waar je staat of gaat, op iedere vierkante meter is iets te doen of te zien. De festivalganger moet hard zijn best doen om zich hier te vervelen.
Lowlands dus. Al sinds 1993 een begrip in Nederland. Trok het festival in dat jaar “slechts” 7500 bezoekers, heden ten dage huisvest het evenemententerrein ruim 55.000 bezoekers.
Om dramatische verkeersopstoppingen te voorkomen op de openingsdag, opent de organisatie (Mojo) het campingterrein al op donderdag, met als gevolg enorme files op de aanvoerwegen, maar met als voordeel dat op de openingsdag iedereen zonder zich te haasten het terrein op kan. Het is zelfs een sport om als eerste het terrein op te rennen, zodat er met trots gezegd kan worden: “ik was de eerste in 2008!”
Bij binnenkomst valt direct op dat de beroemde wortel, die al 3 jaar dienst deed als meetingpoint, er niet meer staat. De wortel is vervangen door het beeld “Prolong” van het kunstenaarsduo Heringa en van Kalsbeek. Prolong zal 3 achtereenvolgende jaren geplaatst worden op het festivalterrein als nieuw meetingpoint.
Uit de reacties van het publiek blijkt dat de wortel toch wel gemist gaat worden. Op de Lowlands-site werd zelfs openlijk gerouwd om het verlies van de wortel.
Doch, het kunstenaarsduo heeft een andere mening en zegt dat het juist leuk is dat er iets nieuws komt.
De naam Prolong komt overigens van het woord prolongeren. Het kunstwerk zal dan ook elk jaar veranderen in bijvoorbeeld kleur of vorm.
Triest beeld was overigens mijn ontdekking van de wortel op dag 2. Aan de waterkant, omgevallen in het riet, als oud ijzer afgedankt.
Dag 1: 15 augustus 2008
Lareigne Dance Works Rotterdam
De rij is verrassend lang voor de Juliet-tent, alwaar Dance Works Rotterdam de eerste Lowlandsdag de spits mag afbijten op het gebied van dans. De verwachtingen zijn hoog gespannen, het publiek heeft er zin in, het is immers alweer jaren geleden dat Dance Works Rotterdam een optreden verzorgde op Lowlands.
Lareigne, een choreografie van Stephen Petronio, opent met een bijna 4 minuten durende solo op No More Heroes van The Stranglers. Per direct is het publiek onder de indruk en blijft als gebiologeerd kijken naar de persoon op het podium. Krachtig, spiralend, maar vooral hypnotiserend.
Na de solo worden we getrakteerd op het Dance Works Rotterdam gezelschap, bestaande uit mannen en vrouwen, die bijna zwevend op de muziek van David Linton een half uur lang het publiek in extase laat genieten van dans in de breedste zin van het woord.
Zoals een criticus ooit omschreef: his dancers are not easy to watch and not easy to forget…….deze criticus slaat de spijker op zijn kop. Ondanks de hypnotiserende choreografie en muziek is het geen makkelijk ballet. De dansers schieten alle kanten op in de meest ingewikkelde vormen, maar toch is en blijft er sprake van enige consistentie. Ook de outfits van de dansers, strakke pakken met daarover heen witte fladderige, zwierige blouses, geeft de dansers een enigszins sprookjesachtig uiterlijk, waardoor men af en toe niet weet waar te kijken.Dat is volgens Stephen Petronio ook precies de bedoeling. Men hoeft zijn werk niet te begrijpen, als men maar geraakt wordt. In de Juliet-tent is men dat zeker!! Dance Works Rotterdam krijgt voor zijn Lareigne een staande ovatie. Mission Accomplished.
Scapino Ballet
Wederom een lange rij voor de Juliet-tent. De rij gaat zelfs door tot buiten de hekken. Er is veel belangstelling voor het optreden van het Rotterdamse Scapino Ballet. Dit beroemde gezelschap heeft overal ter wereld een zeer goede naam opgebouwd en het is dan ook niet verwonderlijk dat ze al voor de zevende keer op Lowlands staan.
Ze spelen deze avond 2 choreografieen: “B.A.M.” van artistiek leider Ed Wubbe en “Der Rest ist Schweigen” van de vaste choreograaf van het gezelschap Marco Goecke.
De dansers zijn gekleed in sobere zwarte kleding en bewegen in een zwart decor. Het publiek wordt direct gegrepen vanaf het moment dat ze opkomen. B.A.M. is een ballet waarin modern, klassiek en urban naadloos in elkaar overgaan. De klassieke muziek van Bach versterkt het geheel, waardoor het publiek alles ademloos ondergaat.
Daarna komen er voor “Der Rest ist Schweigen” meer dansers het podium op. Op hun ruggen zijn in abstracte vormen vlinders geplakt, die de bewegende lichamen nog eens extra accentueren. De explosie van kracht die vrijkomt, krijgt hierdoor een geheel eigen dimensie.
Het decor is wederom zwart en sober, waardoor niets de aandacht afleidt van de dans. Deze voorstelling, met zijn sobere aankleding, liet het publiek teruggaan naar de essentie van het bestaan, muzikaal ondersteund door het geluid van didgeridoos.
Voor veel bezoekers van de Juliet-tent is de voorstelling van het Scapino Ballet waarschijnlijk een eerste kennismaking met deze vorm van dans.
Ze kunnen zich geen betere kennismaking wensen.
Op Sterk Water
Het begint al redelijk standaard te worden, maar wederom zag het er naar uit dat de Juliet-tent tot zijn nok vol zou zitten. Met andere woorden: een enorme rij voor het improcabaret “Op Sterk Water”. Een volle tent mocht ook wel, gezien de lovende reacties op deze vorm van cabaret. Improviseren kunnen deze jongens als geen ander en mede daarom barste de tent bijna uit zijn naden door de gigantische lachsalvo’s die aaneengesloten klonken tijdens deze voorstelling.
Op Sterk Water is een collectief van cabaretiers, acteurs, muzikanten en theatermakers die zich gespecialiseerd hebben in improcabaret.
Op aanwijzing van het publiek ontstaat vanzelf een voorstelling, vaak ondersteund met een vleugje pianomuziek.
Op Sterk Water is wild, gek, brutaal en overal voor in. De sketches, ingegeven door suggesties uit het publiek, gaan zo snel dat je bijna niet kan geloven dat het één en al improvisatie is. Drie kwartier lang laat Op Sterk Water zich van zijn beste kant zien. De sketches vliegen je om de oren, on the spot worden er liedjes in elkaar gezet, buik- en kaakpijn van het lachen, de man die houdt van zijn werk op de administratie, het meisje met de rode haren, camping 3 en opera. Alles komt voorbij……
En ik ben blij dat ik niet op rij 1 zat.
