Zondag 03 Augustus 2008 at 7:26 pm
MiraMirO in Gent mekka van internationaal straattheater
Tekst en beeld van Henry Krul (klik voor vergroting)
Van woensdag 23 t/m zondag 27 juli was Gent het mekka van internationaal straattheater. Veel programmeurs en straattheaterfanaten hadden het weekend tevoren het festival 'Chalon dans la rue' in Chalon sur Saône aangedaan. Nu was het de beurt aan Gent, minder ver van huis maar wel met een prachtig programma aan voorstellingen die zelden in de Benelux te zien zijn/waren. Dit kan ook niet anders want het festival presenteerde een aantal gloednieuwe voorstellingen. En als ze al niet nieuw waren dan had men vaak een voorstelling bewerkt waardoor ie op maat voor dit festival danwel het Nederlandse taalgebied gemaakt was.
Overigens het Internationaal StraattheaterFestival (kortweg ISTF) heeft een nieuwe frisse naam: MiraMirO. Een lekker bekkende en internationaal klinkende naam. En ik moet zeggen dat ik er al helemaal aan gewend ben. Maar dit terzijde.
MiraMirO speelt zich sinds een flink aantal jaren aan de rand van het te drukke centrum van Gent dat in deze periode ingenomen is door de Gentse feesten af. Een goede keuze. De meeste speellocaties zijn op het Spaans Kasteelplein en de St. Baafssite. Beiden een kleine tien minuten lopen van hartje centrum. De keuze hiervoor werkt heel goed want veel bezoekers en dat zijn er behoorlijk veel komen allemaal speciaal voor het straattheater. De locatie is simpel maar werkt. En tuurlijk is er ook voorzien in toiletten en lekkere biertjes.
Op deze locatie waren voorstellingen te zien van o.a. Oko Sokolo, Bash streettheatre, La Guardia Flamenca met hun nieuwste voorstelling Un Poco Carmen (wereldpremière), Les Goulus, Morgan Cosquer met Olé (slechts een act van 8 minuten), La Chouing met Plume (trash straattheater), Maza Loco, Pol & Freddy, workshops van de Circusplaneet, Cie Joe Sature, Délit de Façade en Dujoli Cirkus.
Natuurlijk wil en moet het festival zich ook nog wel een beetje in de binnenstad laten zien (ze zijn per slot van rekening toch onderdeel van de Gentse feesten). Hoewel de speellocaties in het centrum te wensen overlaten, het is te rumoerig en te druk, speelden een aantal groepen toch op het Emile Braunplein en Bij de Sint Jacobs. Eén van de groepen die daar figureerden was Kamchàtka. Een nieuwe, heel eigenzinnige groep acteurs/mimespelers gekleed in donkere sombere kleding waarbij eenieder een koffer draagt. Wat ze doen is nauwelijks te beschrijven. Het komt erop neer dat ze vaak één werden met het publiek zonder ook maar een woord te spreken. En dit keer op keer in volkomen verschillende situaties (geen voorstelling is hetzelfde). Poetisch. Uniek. Heel bijzonder.
Het is dan ook niet vreemd dat dit gezelschap tot prijswinnaar uitverkozen werd van de Grote Prijs MiraMirO, een ”wedstrijd” tussen acht kwalitief goede straattheatergroepen.
Wedstrijden op dit gebied zijn en blijven altijd vreemd vind ik (’t is alsof je appels en peren met elkaar vergelijkt). Niettemin, ik kon me heel goed vinden in deze uitslag. Ik hoop dat dit gezelschap in 2009 Nederland veel aan zal doen! Boek nu beste festivaldirecteuren!
Maar er waren meer bijzondere voorstellingen. Wat te denken van Opera Pagaï met Safari Intime. Gluurtoneel in een prachtige authentieke wijk (Malem). Een heerlijke wandeling waarbij je jezelf soms afvroeg wat geacteerd en wat nu “echt” was. Gluren bij de buren (met het verschil dat het nu gelegitimeerd was).
Osmosis Cie, het gezelschap van Ali Salmi, is de laatste jaren een regelmatige gast van dit festival. Geen wonder want deze danser/choreograaf maakt prachtige voorstellingen. Niet altijd even gemakkelijk maar ook dat is straattheater. Deze keer kwam hij met het project Alhambra Container, een choreografie van drie dansers, drie heftruck en drie containers. Een erg niet alledaagse combinatie met als onderwerp de vluchtelingenproblematiek. Een indrukwekkende multi-media performance van circa een uur was het gevolg. De voorstelling speelde op het St. Pietersplein, een eindje lopen vanaf het hectische stadscentrum. Helaas was het op geen van de vier speelavonden (om 23 uur) druk bij de voorstelling. De reden? Het onderwerp, tijdstip, locatie? Ik weet het niet. Degenen die er wel waren hoeven geen spijt te hebben.
Het gehele festivalprogramma (ruim dertig voorstellingen) bespreken is onmogelijk. Toch wil graag nog even Studio Orka uit Gent noemen. De afgelopen twee jaren maakten zij Lava, een bodemonderzoek en Mijnheer Porselein. Beiden voorstellingen waren dacht ik ook op een aantal Nederlandse festivals (o.a. Cultura Nova, Boulevard, Oerol, Reuring Purmerend en Festival aan de Werf) te zien. Studio Orka is dus ontdekt door de Nederlandse programmeurs. En da’s maar goed ook want ze hebben met De legende van van de Woestendam weer zo’n juweel(tje) van een voorstelling gemaakt. Meer verklap ik niet. Studio Orka mag je niet missen!
Tot zover dit sfeerverslag. Zin in meer internationaal straattheater van een zeer hoge kwaliteit? Reis dan af naar Hasselt (B). Do 7 t/m zo 10 augustus. Het meeste is gratis.
Kijk voor meer informatie op:
MiraMirO
Kamchatka
Les Goulus
Pol & Freddy
Osmosis Cie
Studio Orka
Straattheater.net (veel verslagen van MiraMirO)
Theater op de Markt
Zondag 03 Augustus 2008 at 12:20 pm
REM rockt Westergasfabriek
Door Leon van Maenen met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Vorig jaar is Mojo begonnen met het organiseren van een reeks openluchtconcerten in het cultuurpark Westergasfabriek. Dat was zo'n succes dat deze zomer in de eerste helft van juli wederom een serie concerten op deze locatie georganiseerd worden.
Op dinsdag 2 juli ligt de gemiddelde leeftijd van het publiek, veelal mid-dertigers tot vijftigers hoger dan van een gemiddeld concert. R.E.M. start hun Europese tournee in het Amsterdamse Cultuurpark. Iets later dan aangekondigd komt Michael Stipe het podium op, strak gekleed in een donker krijtstreep kostuum. Ze beginnen met ‘living well is the best revenge' , een nummer van hun nieuwe album dat 3 maanden geleden uitkwam. Het klinkt erg vertrouwd en met zijn charisma en karakteristieke stem geluid maakt hij meteen zijn reputatie van entertainer waar.
R.E.M. in 1980 opgericht en halverwege de jaren tachtig definiteif wereldwijd doorgebroken komen uit Athens, Georgia. De band bestaat uit Michael Stipe, zang, Peter Buck, gitarist en Mike Mills, bassist. In 1997 heeft drummer Bill Berry om gezondheidsredenen de band verlaten waarop de overige bandleden besloten met zijn drieen verder te gaan. Op hun tournee en albums maken ze sindsdien gebruik van gastdrummers, Drummer Bill Rieflinn vergezelt de band op deze tournee. Het aantal hits wat ze op hun naam hebben staan is groot en ze hebben ook live hun reputatie hoog te houden. Het is altijd afwachten wat de setlist gaat worden van een band die een keuze kan maken uit een aanzienlijk oeuvre. De fans worden niet teleurgesteld en krijgen een afwisselende mix van oude bekende en nieuwe songs geserveerd.
Elk nummer gaat tijdens het spektakel gepaard met oogstrelende beelden die zich aan weerszijden van het podium op videoschermen afwisselen. Het ritme van deze beelden volgen het ritme en evenredige tempo van elke song. Bij het nummer Man-sized Wreath doet Michael Stipe de bandnaam op twee manieren eer aan: Rapid Ear Movement tijdens het zingen van het nummer. Rapid Eye Movement wanneer de shout “Wow” wordt afgebeeld op het moment dat Michael diezelfde yell maakt.
Dat de Amerikaanse formatie al een aantal jaren meeloopt en hun trouwe fans hen evenzo lang volgen, blijkt wanneer Michael het publiek, enthousiasmeert door de nummers te zingen waarmee REM de wereld in de negentiger jaren veroverde. Het publiek zingt luidkeels mee met Losing My Religion, Shiny Happy People en The Sidewinder Sleeps Tonight. Michael maakt veel contact met het publiek. Om hen een indruk te geven van zijn woonplaats Los Angeles bij nacht vraagt hij hen de mobiele telefoon aan te doen op zijn commando bij het nummer ‘Nightswimming’. Zodra hij ‘Now’ schreeuwt laat het gros van de aanwezigen de verlichte mobiele telefoon zien die het donkere terrein veranderen in een zee van lichtjes.
REM sluit het concert af met ‘Man On The Moon’, de aanstekelijke hit die nog lang na het concert onder het naar huis kerend publiek neuriënd en fluitend tot op de Haarlemmerdijk te horen was.
Onderwerp: JEUGD
Zondag 03 Augustus 2008 at 08:44 am
Bob de Bouwer: Spud maakt een rotzooitje!
Door Chantal van den Boogaard & Sam met foto's van Bob de Bouwer
Bob de bouwer, kunnen wij het maken? Bob de bouwer, nou en of! Afgelopen dinsdag, 22 juli, hoorde je het overal in en om het World Forum in Den Haag. Een grote schare Bob de Bouwer-fans had er zich verzameld voor de Nederlandse première van de liveshow van hun televisieheld. Namens Cultuurpodium mocht jeugdreporter Sam, onder mijn begeleiding, de show bijwonen.
Eindelijk is Bob de Bouwer in Nederland voor een tiental theatershows. Het is voor het eerst dat hij hier is. En hij is niet alleen, want hij neemt al zijn vrienden mee: Wendy, Spud, Scoop, Dizzie, Scrambler en Liftie zijn allemaal van de partij.
Na een echte meet & greet, was het hoogste tijd voor de liveshow. De verwachtingen waren hooggespannen. In de 90 minuten durende show bouwt Bob samen met zijn vertrouwde machineteam een nieuw ecocentrum en een windmolenpark in de Zonnebloemvallei. Iedereen helpt mee. Wanneer er spullen en leden van Bob's team kwijtraken, wordt het spannend; zullen het ecocentrum en windmolenpark op tijd klaar zijn? Kan Bob het maken? Nou en of!
De verhaallijn is eenvoudig. Het decor en de kostuums sluiten nauw aan bij de televisieserie. Dat maakt dat de voorstelling goed te volgen is. Het vocabulaire sluit niet helemaal aan bij de doelgroep; “windturbine” en “afvalrecycle-station” zijn niet direct woorden die behoren tot het vocabulaire van de doelgroep. Toch vormt dit geen belemmering om de strekking van het verhaal te begrijpen. De leuze “Afval is pas afval als het niet gerecycled kan worden” wordt dusdanig vaak herhaald en toegelicht dat het geen enkele van de jeugdige bezoekers kan ontgaan wat ermee bedoeld wordt.
De onnozelheid van Spud blijft het publiek tot het laatste moment aan het lachen maken, de handigheid van Bob en de grenzeloze kennis van Wendy maken grote indruk.
Regelmatig wordt het publiek aangemoedigd te participeren door dansjes of bewegingen mee te doen, te roepen en ga zo maar door. Alles wordt uit de kast gehaald om ervoor te zorgen dat de aandacht niet verslapt, en met succes.
Het jeugdige publiek geniet zienderogen en dan hebben de ouders of begeleiders het uiteraard ook naar de zijn.
Aan het einde van de show, nadat de opening van het afvalrecycle-station toch nog net op tijd heeft kunnen plaatsvinden, verlaat het publiek in uitgelaten stemming de zaal. En opnieuw klinkt overal: “Bob de bouwer, kunnen wij het maken? Bob de bouwer, nou en of!“ De kinderheld heeft duidelijk alle verwachtingen waargemaakt.
“Gaan we morgen weer?” Wordt me gevraagd, en dat zegt genoeg. We kunnen spreken van een bijzonder geslaagde middag.
Zaterdag 02 Augustus 2008 at 7:43 pm
Aangename afsluitende derde dag North Sea Jazz
Gezien: North Sea Jazz festival, Ahoy Rotterdam op 13 juli 2008.
Stond ze een paar maanden terug in een uitverkocht Ahoy, op de derde dag van het North Sea Jazz Festival staat een volgepakte Nile klaar voor het fenomeen Alicia Keys die vier jaar geleden voor het eerst North Sea Jazz aandeed. Gezegend met een dijk van een stem een muzikale aanpak die een brug slaat tussen de huidige R&B scene en de oude soul scene weet deze jonge dame miljoenen harten te veroveren. Ook haar laatste CD As I Am slaat weer aan bij een groot publiek. Het vijf kwartier durende optreden laat echter ook nummers horen van haar andere platen. Het geluid is soms oorverdovend hard en je bent dan ook blij als de mooie verschijning Keys even alleen achter de vleugel kruipt en zonder of dan wel met subtiele muzikale begeleiding haar liedjes zingt. Het zijn vooral deze momenten die het sterkst overtuigen en laten horen dat ze een goede zangeres is.
De meer up-tempo nummers met het bombastische geluid zijn daarmee niet slecht maar wel gelikt en missen de soul die zo goed naar voren komt bij de meer uitgeklede nummers. Dat daar gelaten zet Keys een professionele show neer en kan geen mens een bult vallen aan prima uitvoeringen van onder andere Fallin’, You Don’t Know My Name, Tender Love, Superwoman , How Come You Don’t Call Me Anymore en afsluiter No One. In oktober zal er wederom een concert in Ahoy worden gegeven en dat zal ongetwijfeld snel uitverkocht raken.
Het podium naast Alicia Keys is dan inmiddels al gereed voor een muzikant die niet eerder op het North Sea Jazz festival heeft gestaan: Joe Jackson. Man’s laatste CD Rain ademt een toegankelijke pop sfeer met jazzy invloeden. Hij grijpt hiermee terug naar platen als Night and Day en Body & Soul. Hij speelt met alleen een bassist en drummer en begeleidt zichzelf op piano. Dat is een prima geoliede machine maar helaas verzuipt het geluid in de kolossale Nile. Deze muziek hoor je liever in Carre waar Jackson meerdere malen heeft opgetreden. Het doet verder niks af aan de performance van de muzikanten en het is fijn om meteen al in het begin een van zijn bekendere nummers Steppin’ Out te horen. De CD Rain staan als een huis en nummers als The Invisible Man en The Uptown Train laten Jackson op z’n best horen. Als toetje geeft hij een zalige versie van Is She Really Going Out With Him.
Naast de Nile is het Yukon podium opgesteld waar een zevental donkere over het algemeen gespierde heren onder de naam Naturally 7 acte de presence geven. Geen doorsnee R&B act maar een groep stemacrobaten die het presteren om door middel van het nabootsen van instrumenten de indruk te wekken een volledige band neer te zetten. Het resultaat manoeuvreert tussen hip hop, R&B, soul en pop. Een geheel niet onaardig stukje muziek van een groep getalenteerde jongens. Aanstekelijk is de bewerking van het nummer Broken Wings van die verloren jaren tachtig band Mr. Mister.
Verbluffend is de Amerikaanse soulzanger Ryan Shaw. Zijn eerste CD This Is Ryan Shaw is een juweel. Op het podium lijkt hij op het eerste gezicht qua uiterlijk vrij gewoontjes in T-shirt en spijkerbroek totdat hij zijn mond opendoet en het vermoeden wekt dat Otis Redding ter plekke is gereïncarneerd. Energiek, expressief en met een hoop kracht zet deze jonge vent een aangenaam souloptreden neer waar je je vingers bij aflikt. Ook artiesten als Jackie Wilson en Wilson Pickett lijken ook over de schouder van Shaw mee te kijken. Prachtig is zijn vertolking van Otis Redding’s Try A Little Tenderness maar ook zijn eigen Do The 45 overtuigt van grote klasse. Een zanger om in de gaten te houden!
Het contrast is groot als we van Ryan Shaw naar de Maas lopen en een kakofonie van gierende elektrische ongestructureerde geluiden over ons heen krijgen gestort. The Mars Volta staat er om bekend alle kanten op te vliegen variërend van punk, rock, latin, free jazz, hard rock en psychedelica. Het gezelschap heeft de aandacht van een beperkte groep mensen. Het is duidelijk dat door de jaren heen de grenzen zijn vervaagd op North Sea Jazz maar met het bombast van deze Texaanse band waarvan de zanger de indruk wekt dat zijn leven ervan afhangt, komt toch wel over als een heel erg vreemde eend in de bijt. Het bezoek aan dit optreden houden we wellicht onterecht kort maar laten we over aan mensen die hier geduld voor kunnen opbrengen.
Aangenamer is het in de Nile waar vaste gast Maceo Parker met de WDR Big Band zich door een standaard repertoire speelt. Parker is en blijft altijd een aangenaam funkfeest en de combinatie met een big band pakt prima uit.
Een paar meter verderop staat een relatief onbekende zwarte zangeres de blues uit de toppen van haar tenen te zingen: Sharrie Williams. Een krachtige en wat geleefde stem voorziet een mengeling van up-tempo en rustige blues liedjes op zeer aangename wijze. Williams heeft net een nieuwe CD uit onder de titel I’m Here To Stay waarvan zij een aantal nummers ten gehore brengt.
We eindigen drie dagen North Sea Jazz met de Britse Mark Ronson en zijn Version Players. De staat bekend om zijn producties en teksten voor Robbie Williams, Lily Allen en Amy Winehouse. Van deze laatste speelt hij vanavond een lekkere versie van Valerie. Een nummer dat afkomstig is van het cover album Version. Hierop gaf een eigen draai aan bekende nummers van groepen als Radiohead, The Smiths en Coldplay. De podiumpresentatie is net zo swingend als op de plaat. Vette blazers, strijkers en stuwende gitaarrifjes. Een vlammende afsluiter van een vermakelijke 33ste editie van Neerlands leukste muziekfestival waar dit jaar een slordige 70.000 bezoekers op zijn afgekomen. Wederom een stijgende lijn mede te danken aan een sterke programmering en goed weer. Op naar de 34ste editie!
North Sea Jazz - website
Woensdag 30 Juli 2008 at 9:48 pm
Zwoele Zomeravond in het Kröller-Müller Museum
Tekst en beeld van Chantal van den Boogaard (klik voor vergroting)
Voor het derde achtereenvolgende jaar houdt het Kröller-Müller Museum ook dit jaar weer Zwoele Zomeravonden in de beeldentuin. De afgelopen twee zomers waren de de Zwoele Zomeravonden een groot succes. Dit jaar is het programma voor elk van de avonden opnieuw veelbelovend. Theater, muziek, literatuur en beeldende kunst zijn de ingrediënten voor een heerlijke zomeravondsfeer. Ook voor een hapje en een drankje is gezorgd, maar als u liever uw eigen picknick verzorgt, dan bent u van harte uitgenodigd uw eigen picknickmandje mee te nemen. En daar werd in grote getale gehoor aan gegeven.
De reeks bestaat uit vier avonden, met elk een apart thema. De eerste Zwoele Zomeravond had als thema “Verleiding”. Het thema van de tweede Zomeravond (19 juli) was “Verbeelding”.
Centraal stonden de verbeelding van de kunstenaar, die leidt tot zijn of haar werk, maar ook de eigen fantasie en verbeeldingskracht van de bezoeker.
Op het programma stonden o.a. Gabriel Rios, Lydia Rood, Warner&Consorten, Stille Fanfare, Lucky Fonz III, TamTam Objektentheater, Vicky Francken, Joost II Sickenga, Anna Pleiter.
Tam Tam Objektentheater speelde 'To have or not to have', een roestig sprookje met elementen uit spaghettiwesterns, een scheutje Shakespeare maar vooral ook heel veel humor. Een nijptang en een borstel zullen nooit meer hetzelfde zijn!
Schrijfster Lydia Rood vertelde waarom kunst een prachtige aanleiding is tot het bedenken van verhalen en fooddesigner Anna Pleiter verrijkte flora en fauna van de beeldentuin met wel heel bijzondere (en smakelijke) verrassingen...
Favorieten waren de bijzondere, opblaasbare tenten van kunstenaar Lambert Kamps bieden. Vooral de Boxing-tent sprak tot mijn verbeelding. Hij liet zich inspireren door de hedendaagse computergames en ontwikkelde zijn eigen uitdagende, interactieve boks-spel voor 2 personen. Bezoekers konden zelf deelnemen aan het spel. In tegenstelling tot de computergames, heeft in het spel van Kamps elke speler maar één leven; dat van zichzelf. Maar ook zijn “Chopped Tree”, voor houthakkers met spijt, past helemaal in het thema van de avond.
Ook Warner & Consorten sprak zeer tot de verbeelding. Met de meest basale dingen wisten Warner en zijn vrienden de meest wonderlijke en absurde dingen te doen. Nietsvermoedende passanten werden aan de rolstoel van hun moeder of vrouw vastgetaped, een touw en wat ijsparapluutjes werden met behulp van bezoekers tot kunst verheven en een jonge dame knipte vol overgave haar panty stuk. Het had iets absurds en af en toe iets surrealistisch.
De avond werd op onovertroffen wijze opgeluisterd door De Stille Fanfare. Onovertroffen in zijn soort. Wat mijn betreft met afstand de winnaar van elke taptoe. Of het nu juist vrolijk is of treurig, daarin zijn de bezoekers niet eenduidig. “Ieder zingt zijn eigen lied” met deze fanfare.
Dat het een regenachtige dag was mocht de pret niet drukken. Er werd overal gepicknickt, de stemming was zonnige en de sfeer was opperbest. Mocht dit alles je tot de verbeelding spreken, dan volgen er deze zomer nog twee Zwoele Zomeravonden:
2 augustus: Zwoele Zomeravond - Verwondering
Met o.a. Neco Novellas (foto), Bas Haring, Leine, Odd Enjinears, LaMelis, Guido Pollemans, Toeac, Oscar Prinsen, Radio Barkas, Maurits Westerik
16 augustus: Zwoele Zomeravond - Verlangen
Met o.a. Sensuàl, Gerard van Maasakkers en JW Roy, F. Starik, Babok, De Kazerne, Ragazze Kwartet, Eefje Wentelteefje, Dennis Gaens, Jaap van Keulen, Haico, D!O, Odilo Girod
Nog steeds zin in meer? Dan is er op zaterdag 23 augustus (van 14.30 tot 16.30) de afterparty, met een live-optreden van de unieke Zaanse band DeKift.
Adres: Houtkampweg 6, Otterlo. Info: www.kmm.nl
