Onderwerp: TONEEL

Maandag 24 Maart 2008 at 10:31 pm

Uitersten op afstand in Malpensa van Annette Speelt

Malpensa
Malpensa
Malpensa

Door Lana de Wit met foto's van Ben van Duin (klik voor vergroting)

Al schreeuwend stormen twee mannen de trappen van de publieke tribune af. We worden gegijzeld in een vliegtuig, zo leren we. Maar echt geloofwaardig komen de mannen niet over en dat is ook de bedoeling in Malpensa van Annete Speelt. De acteurs houden afstand van elkaar, van zich zelf maar ook van het publiek en dat maakt het voor de toeschouwer moeilijk om mee te gaan in de bizarre denkwereld van deze peinzende kapers.

Malpensa, in de regie van Gerardjan Rijnders, laat twee jonge ′zakenmannen′ zien die het vliegtuig van Milaan naar Rome willen kapen met de bedoeling het neer te laten storten om een daad te stellen. Een daad die voort komt uit decadentie en verveling. Hun toestel is echter vertraagd en de mannen wachten in de vertrek hal van vliegveld Milaan Malpensa, pretenderend elkaar niet te kennen. Een simpel en doeltreffend decor kleedt de vertrekhal aan; twee enorme aluminium luchtpijppen, een spiegelende wand en een bank met glazen knikkers waarop de spelers op hun stoel heen en weer glijden zoals ook de situatie en de verhouding tussen de mannen uiterst onstabiel is.

Malpensa


De twee mannen verschillen nogal in karakter. De één is een snelle babbelaar die in een turbotaal continue uiting geeft van zijn grote belangstelling voor de vrouwelijke sexe. De ander is uiterst bedachtzaam en overdenkt hun te stellen daad en de situatie. De nervositeit uit zich bij beide mannen duidelijk op een hele andere manier.

Thijs Römer en Michel Sluysmans. in het stuk ook Thijs en Michel geheten, zetten deze twee uitersten bijzonder goed neer. Niet alleen in de eerste persoon maar ook in de derde persoon beschrijven zij deze toestand en hun gedachten. Continue de situatie beschouwend en overdenkend. Boeiend maar ook vreemd om naar te kijken. De oversexte ti-ta-turbotaal van Thijs Römer word je op een gegeven moment wel zat. Uiteindelijk doet zich een ontknoping voor in de verhouding tussen de mannen die eveneens bizar en daardoor wel wat flauw is.

Annette Speelt - website

Spel: Thijs Römer en Michel Sluysmans
Schrijver: Ilja Leonard Pfeijffer
Regie: Gerardjan Rijnders

Onderwerp: JAZZ

Zondag 23 Maart 2008 at 9:32 pm

YOUNG VIPS TOUR 2008, JONG TALENT 'VEROVERT' BIMHUIS

Bram Stadhouders
Soo Cho
Onno Govaert

Door Hans Zilverberg met foto's van Fred van Wulften (klik voor vergroting)
Bimhuis, Amsterdam - 14 maart 2008


Dit jaar vindt van 14 maart t/m 13 april de tiende editie van de Young Vips Tournee plaats. De Young Vips Tournee is sinds 1997 de jaarlijkse jazztournee voor buitengewoon Nederlands talent met hoogwaardig eigen repertoire. Met een uniek dubbelconcert op toonaangevende jazzpodia worden de nieuwste jazzontwikkelingen van eigen bodem gepresenteerd. Voor deze editie hebben de programmeurs van de vereniging van Jazz en Improvisatiemuziek Podia (VIP) pianiste Soo Cho en gitarist Bram Stadhouders uitgenodigd om ieder met een eigen formatie aan de tournee deel te nemen. Op 14 maart beet gitarist Bram Stadhouders met drummer Onno Govaert de spits af, na de pauze gevolgd door het Soo Cho Quartet.

Bram Stadhouders & Onno Govaert
Het duo Bram Stadhouders en Onno Govaert, twee zeer getalenteerde jonge jazzmusici, openden het concert met een repertoire dat zonder meer eigenzinnig genoemd kan worden. Gitarist Bram Stadhouders maakt naast gitaar ook gebruik van gitaarsynthesizer en laptop. Drummer Onno Govaert verzorgt in geheel eigen stijl de ritmes bij de composities. Door het gebruik van de gitaarsynthesizer en laptop weet Bram een aparte klanksfeer neer te zetten variërend van Tibetaanse langgerekte lage achtergrondklanken met vogelgeluiden tot strandgeluiden met golfslag en krijsende meeuwen. Door die bijzondere background geluiden schept Bram zich de ruimte om op gitaar de melodie neer te zetten. Hij speelt veelvuldig in het hoge register afgewisseld met lang doorklinkende lage tonen en echo's. Om deze geluiden te creëren heeft hij een uitgebreide set effectpedalen ter beschikking.

Drummer Onno Govaert zette met drums, bekkens, bellen en ander percussie materiaal ritmische accenten neer. Vooral deze jonge drummer maakte indruk met zijn vaak zeer grappige wijze waarop hij ritmes uit zijn drumstel wist te toveren. Een leuke vondst was het gebruik van een kleine strijkstok waarmee hij strijkend langs de rand van een trommel zeer hoge ijle geluiden uit dit slagwerkonderdeel wist te ontlokken. Met zijn spel wist hij aparte sferen op te roepen. Het duo werd terzijde gestaan door geluidtechnicus Ted Masseurs.
Het publiek in het bijna volle Bimhuis had een dankbaar applaus voor het jonge duo over. Zij mogen terugzien op een geslaagd debuut in het Bimhuis.

Soo Cho 4
Angelo Verploegen
Stadhouders & Govaert


Soo Cho Quartet
Pianist Soo Cho verzorgde met haar trio aangevuld met trompettist Angelo Verploegen na de pauze het tweede deel van de avond. Deze van origine Zuid-Koreaanse pianiste speelt al vier jaar samen met bassist Daniël Lottersberger en drummer Sotiris Ntouvas. Zij wilde dolgraag het geluid van een blazer aan het trio toevoegen en kreeg een positieve respons van Angelo Verploegen. De composities van Soo Cho spraken hem zo aan, dat hij graag toetrad tot het trio. Zo kreeg Soo Cho haar gedroomde kwartet dat al weer drie jaar samenspeelt.

In het eerste nummer Dreamer opent Soo Cho met veel gebruik van de lagere octaven en deinst er niet voor terug om de snaren van de piano rechtstreeks te bespelen. De lichte drumaccenten van Sotiris leidden de overgang naar het melodische jazzthema in.

Wat meteen opvalt is de relaxte en makkelijke wijze waarop Soo Cho de composities laat klinken. Haar pianospel is gevoelig, lyrisch met gebruik van ruimtelijke effecten door bewust even 'te blijven hangen' waardoor een prachtige spanning in haar muziek wordt opgebouwd. Het klinkt allemaal bewonderenswaardig mooi! Bassist Daniël Lottersberger zette een fijne solo neer gevolgd door een mooie gevoelige solo van Angelo Verploegen. Het publiek reageert enthousiast op de korte solo's in het eerste nummer.
In het nummer Breeze opent Soo Cho met een lyrisch thema waarbij Angelo op fl ¼gelhorn de gevoelige omspeling van het thema voor zijn rekening neemt. Subtiele basinvulling en drumaccenten vervolmaken de prachtige melodie. Ook in het swingende nummer Suspicion is zeer gevarieerd en gevoelig spel te beluisteren. Mooie tempowisselingen en improvisaties waarbij het kwartet laat zien een zeer goed ingespeelde eenheid te zijn.
In het prachtige nummer Empty Caroussel, een compositie ontstaan na Soo Cho's wandeling over een donkere verlaten kermis, liet zij nog eens zien een pianist van formaat te zijn. Na een kort intermezzo waarin haar nieuwe CD met enige plichtplegingen werd uitgereikt was het tijd om de set af te maken.

Wat blijft hangen is het gevoel dat dit Soo Cho Quartet uit geweldige muzikanten bestaat die prachtige muziek spelen. Haar optredens (zie de website van Soo Cho voor haar playlist)) zijn zeker de moeite van het bezoeken waard en ook de cd Prayer is een aanrader.

Young VIPS on Tour - webpagina
So Cho - website
Bram Stadhouders - website

Line up:
Soo Cho - piano Website
Daniël Lottersberger - bas
Sotiris Ntouvas - drums
Angelo Verploegen - fl ¼gelhorn

Onderwerp: JAZZ, FESTIVAL

Zondag 23 Maart 2008 at 11:25 am

THE HAGUE JAZZ KENT DIT JAAR EEN NOG STERKERE PROGRAMMERING

Sjaak Bral
De Basily Boys traden op tijdens de perspresentatie
Ruud Wijkniet

Door René de Hilster met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

Wat in 2006 begon als een snel in elkaar gedraaid (4 maanden!) festival als antwoord op het verdwijnen van het North Sea Jazz festival uit Den Haag, is nu een volwassen festival geworden, dat in de toekomst nog best een serieuze concurrent kan worden voor die fameuze grote broer. Woensdag 12 maart 2008 was de persconferentie van The Hague Jazz. Festival directeur Ruud Wijkniet kondigde met gepaste trots de zeker imposant te noemen programmering aan van de alweer derde editie.

Net als tijdens de twee vorige edities mikt de organisatie van The Hague Jazz op een breed publiek met een lichte hang naar nostalgie. Zo spelen oude pophelden als Mattt Bianco, Level 42 en Chic op het festival. Tevens is er een groep rond Spandau-Ballet vocalist Tony Hadley.
Fusionliefhebbers komen ook aan hun trekken en zullen ongetwijfeld gaan watertanden bij het lezen van het rijtje fusion/jazzrock sterren dat dit jaar de diverse podia van het World Trade Convention Center betreed. Stanley Clarke is er dit jaar maar ook Randy Brecker, gitarist Mike Stern en drummer Billy Cobham. Speciale aandacht is er voor de wereldmuziek. Zo geeft Miriam Makeba haar afscheidsconcert voor Nederland tijdens het festival. Ook uit Afrika komt Seun Kuti & Egypt 80. Volgens Ruud Wijkniet is er een speciale band tussen Den Haag en de Balkan, om die reden zijn er dit jaar ook een flink aantal groepen uit die contreien in de programmering opgenomen. En in samenwerking met de Noorse ambassade zijn er een aantal exclusieve Noorse vocalisten op het festival te bewonderen.

De Basily Boys traden op tijdens de perspresentatie
Margriet Sjoerdsma
Mike Stern


Geen festival zonder plaats voor nieuw talent, in dat rijtje passen zonder meer The New Arrivals met een gemiddelde leeftijd van ver onder de twintig. Natuurlijk is er nog meer Nederlandse inbreng: Rembrandt Frerichs, The New Quartet, Basily Boys en Sven Hamond Soul.

Liefhebber van vocale jazz? Dan komt u zeker aan uw trekken met dames als Barbara Hendricks, dochter van Jon Hendricks, Karrin Allyson, Dena DeRose en als mannelijke vocalist de Belg David Linx die samenspeelt met het Brussels Jazz Orchestra.

Echte piep-knor is op The Hague Jazz niet te vinden maar er zijn zeker avontuurlijke hofjes geprogrammeerd. Groepen als Sex Mon en Mona Lisa Overdrive maken zeker geen gangbare muziek.

Ik hoor de liefhebber al roepen; “Hoe zit het nu met de echte jazz?” Tja, die komt er redelijk bekaaid van af maar de namen die er staan zijn niet mis. Want op dit gebied komt ook een imposant rijtje namen langs: McCoy Tyner trio met Joe Lovano, The Cookers met Billy Hart, Eddie Henderson, Billy Harper, Cecil McBee en (als hij weer mag spelen tegen die tijd) George Cables en Toots Thielemans, hij heeft een lifetime Cart Blanche om op het festival te mogen spelen. Lat but not least Piet Noordijk, hij komt met zijn Boptet.

The Hague Jazz wordt gehouden op 23 & 24 mei in het World Forum Convention Center in Den Haag. Dagkaarten kosten € 39,50 en tweedagenkaart € 70,--. Voor kaartverkoop en aanvullende informatie kunt u de site van The Hague Jazz bezoeken.

The Hague Jazz - website

Onderwerp: CIRCUS EN SHOW

Zondag 23 Maart 2008 at 11:13 am

Ashton Brothers overtreffen zichzelf met sprakeloze rolstoelblues

Ashton Brothers

Door Richard van de Crommert met foto's van Leo van Velzen (klik voor vergroting)

Welkom in de tempel van de Ashton Brothers. Met een donderklap begon maandagavond 17 maart 2008 ‘Charlatans, A Medicine Show’, de derde show van de vier kleinkunstenaars waarin opnieuw een hoofdrol is weggelegd voor de unieke combinatie van clownerie, poëzie, goochelarij, brutaliteit, acrobatiek, slapstick, waaghalzerij, variété en muziek. Voor een recensent is de show een nachtmerrie, want de vier mannen bleken zichzelf opnieuw te kunnen overtreffen.

Ze hebben de tijd genomen voor een nieuwe productie. Met Ballyhoo, hun vorige show, toerden ze ruim twee jaar rond. Daarna namen ze anderhalf jaar de tijd voor nieuw werk. En dat zie je er aan af. Wat een conditie moeten de vier broers hebben! De technische vaardigheden zijn verder gevorderd. Zo hebben de Ashton Brothers onder professionele leiding van Conny Boltini les gehad in trapezewerk. Als je van gespierde mannenbenen houdt heb je sowieso een geslaagde avond, maar de rest was ook erg goed. Te vaak heb ik me deze avond afgevraagd hoe mensen zo grappig kunnen zijn als de Ashton Brothers. Hun show is slapstick van de hoogste orde. Zelfs tekenfilmhelden zouden nog wat van de vier Nederlanders kunnen leren. Friso van Vemde krijgt er handhandig van langs met een strijkplank. En Rudi Carrell leeft voort! Het is een absoluut hoogtepunt van de show als de vier mannen een buikspreeknummer inzetten dat eindigt als een cartoon vol vechtpartijen.

Van wie hebben ze dit geleerd? Deze show is zo on-Nederlands&hellip. Coach Peter de Jong (Maxi) schoot tijdens de voorstelling enkele malen vol. “De twijfel sloeg de afgelopen maanden toe”, vertelt hij. “De eerste show was nog onbevangen. Nu ga je overal over nadenken. Het is extra moeilijk om dit allemaal zonder tekst te doen. Wat de Ashton Brothers doen is zo’n moeilijk onderdeel van het theatervak. Maar het is helemaal gelukt.”

Werkelijk hilarisch is het als Pepijn Gunneweg, in het zwart gekleed en met een piepstemmetje, ruzie krijgt met zijn microfoonstandaard. Dan zijn de lachsalvo’s niet van de lucht en lijkt hij nog het meest op een goochelende Stan Laurel. Wat een absurde gek is het toch.

Ashton Brothers


En voor wie nog niet wist dat het zo moeilijk niet is om door een tennisracket heen te stappen, moet echt een kaartje kopen voor ‘Charlatans, A Medicine Show’. Want door een tennisracket stappen kan iedereen&hellip.. maar door een barkruk stappen&hellip. Daar krijg je het echt Spaans benauwd van. Pim Muda doet in elk geval een moedige poging.

Weet je, als verslaggever en recensent wil je bij een nieuwe voorstelling zo graag kritisch en het liefst ook origineel uit de hoek komen. En alhoewel de Ashton Brothers na afloop toegeven dat er tijdens de première van alles mis ging, heb ik daar niks van gemerkt. ‘Ik moet nu dus een volledig positief stukje schrijven&hellip

Voor ik het vergeet: de rode draad in het programma zijn rolstoelen. Een stuk of tien hebben ze er. En ze doen er werkelijk alles mee&hellip&hellip Eigenlijk is ‘Charlatans, A Medicine Show’ een bijna twee uur durend ballet voor rolstoelen. “Jaren geleden hebben we bedacht dat we iets met een rolstoel wilden doen”, vertelt Friso van Vemde. “We wilden alle dingen doen met een rolstoel voor als je wél kunt lopen&hellip”

De kostuums zijn van Jan Aarntzen. “Die jasjes die ze dragen kunnen alles zijn”, legt de kledingontwerper uit. “En dat is ook de bedoeling. Het idee was collage. Dus alles mocht door elkaar heen lopen. Het is zowel circus als militarisme. Zo zie je dus cowboyhoeden met pluimen en ook een indianentooi die om kan klappen.”

Ontroerend is het moment waarop Joost Spijkers, hangend aan een strop, een treurig en gevoelig Slavisch nummer zingt. Wel een kwartier hangt de Limburger aan die strop, terwijl twee collega’s van hem halsbrekende toeren uithalen. Joost is een talent apart. Hij bezweert in zijn jeugd nooit op balletles in Roermond te zijn gegaan, maar ik kan het bijna niet geloven, zo soepel en sierlijk gaat alles. Je kijkt je ogen uit. Spijkers beweegt zich bijna koninklijk.

Ik mag hopen dat de heren nog lang niet uitgekeken zijn op elkaar. Want behalve dat ik deze show nog een paar keer wil zien, wil ik nog decennia lang naar de shows van de Ashton Brothers blijven uitkijken. Het zijn dwazen, maar wel van het beste soort. Ik zit de halve tijd met mijn mond half open van verbazing te kijken naar de Nederland Jackass-mannen. Ik heb geleerd dat het zo makkelijk nog niet is om een aquarium leeg te drinken. Om nog maar te zwijgen over de soepelheid van hun tongen. En hoe kon die enorme steen nou ineens uit die schoen vallen? Daar zal ik wel nooit achter komen.

Ashton Brothers - website

Onderwerp: POP-ROCK

Donderdag 20 Maart 2008 at 6:29 pm

Joe Bonamassa; Vette Blues met LA flair

Joe Bonamassa
Joe Bonamassa
Joe Bonamassa

Door Berbera van den Hoek met foto's van Maarten Grootendorst (klik voor vergroting)

De afgelopen week heeft bluesgitarist Joe Bonamassa een tour gedaan door Nederland. Het zesde en laatste concert van deze tour vond afgelopen zaterdag plaats in het al weken van tevoren uitverkochte Paard in Den Haag.

De in 1977 in New York geboren Joe Bonamassa is een van de beste gitaristen van zijn generatie. Niet voor niets werd hij in 2007 gekozen als ’s werelds beste bluesgitarist door de lezers van ‘Guitar Player’
Hij raakte op zijn vierde jaar in de ban van het gitaargeluid van Stevie Ray Vaughn en op zijn tiende jaar begon hij professioneel op te treden. Hij was pas twaalf toen hij het voorprogramma verzorgde van niemand minder dan BB King. In de jaren negentig maakte hij deel uit van de band ‘Bloodline’ waarmee hij ook een cd opnam. Zijn eerste solo cd kwam uit in het jaar 2000 en in 2007 is zijn zevende cd ‘Sloe Gin’ uitgekomen. Rond negen uur komt Joe Bonamassa het podium van het bomvolle Paard op. Hij is gekleed in een donker krijtstreep kostuum en met zonnebril die alleen even afgaat tijdens de toegift. Bonamassa is in New York geboren maar woont tegenwoordig in LA. Afgezien dat hij een getalenteerde gitarist is heeft hij flair en gevoel voor show. Dit geeft zijn optredens een extra dimensie. De show is gevarieerd en goed opgebouwd en staat van begin tot eind. Er zit geen enkel zwak moment in en het blijft boeien. Ik heb vette blues gehoord in de stijl van Stevie Ray Vaugn. De gitaarheld laat dit naadloos aansluiten op kippenvel momenten in gevoelige blues ballads, zoals Your Funeral, My Trial.

Joe Bonamassa
Joe Bonamassa
Joe Bonamassa


De muzikanten in zijn band doen niet onder voor elkaar en ze vullen elkaar perfect aan. Als Bonamassa en bassist Carmine Rojas elkaar opzwepen spat het vuurwerk er vanaf. Een van de hoogtepunten voor mij is de titelsong van zijn laatste cd ‘Sloe Gin’. Je hoort, ziet en voelt de emotie in je hele lichaam. Dit is blues zoals het ooit ontstaan moet zijn in de katoenvelden.

Aan het eind van het concert verlaat Bonamassa het podium met een veelzeggend ‘dankjewel Holland’ om kort daarna nog terug te komen voor enkele toegiften. Tijdens de toegift speelt hij nog enkele nummers van zijn laatste album ‘Sloe Gin’. Hij legt uit hoe verbaasd hij was toen hij een telefoontje kreeg dat dit in de Nederlandse hitlijsten stond. ‘Joe Bonamassa a popartist, you’re kidding’.

Bonamassa is geen pop artiest maar na wat ik vanavond gezien heb is de titel ‘beste bluesgitaris ter wereld’ meer dan terecht.

Joe Bonamassa website

Bezetting
Joe Bonamassa
Carmine Rojas
Rick Melick
Bogie Bowles