Onderwerp: DANS

Donderdag 27 September 2007 at 09:31 am

DansClick 3: een click met de makers

Dansclick
Dansclick
Jac Goderie

Door Rina Sanders met fotomateriaal van Dansclick (klik voor vergroting)
Gezien in Delft, Theater de Veste op 22 september 2007


Het najaarsprogramma van DansClick brengt twee choreografieën samen die op het eerste gezicht ver uit elkaar lijken te liggen: de speelse, bijna ‘camp’-achtige solo van de Spaanse Pere Faura en een sereen, poëtisch duet van de Japanse choreograaf Kenzo Kusuda. Wat beide dansstukken gemeen hebben is de thematiek: de zoektocht naar liefde. Waar Kenzo Kusuda in het duet 'Moisture Rocket' twee dolende zielen laat zien die proberen een verbroken eenheid te herstellen, stelt Pere Faura zich in 'This is a picture of a person I don’t know' de vraag wat deze hang naar liefde doet met je eigen zelfbeeld.

Net als eerdere edities van DansClick begint de avond met een 'warming up', nu door Jac. Goderie. Hij vertelt een aantal anekdotes bij verschillende bekende dansfilms. We zien John Travolta in Saturday Night Fever en Leroy in Fame. Na deze flitsende filmfragmenten volgt de dans in 'real-life'.
Dansclick


This is a picture of a person I don’t know “ Pere Faura
Pere Faura laat in zien hoe je soms zo 'niet jezelf' of nauwelijks herkenbaar kunt zijn., opgedrongen door zaken als verlangen of gewenste beoordelingen van anderen. Zijn creatieve, multimediale aanpak leidt tot afwisselende en grappige momenten. Solo op het podium koppelt hij, al bewegend en pratend, bestaande film- en geluidsfragmenten aan eigen opnamen. Hij maakt daarmee goed duidelijk in welke situatie hij zich begeeft, wat hij voelt en denkt. Faura betrekt het publiek heel direct in zijn gedachtegang. De toeschouwers kunnen daardoor de ongemakkelijkheid ervaren zoals hij die van zichzelf laat zien.

Moisture Rocket “ Kenzo Kusuda
De choreografie van Kenzo Kusuda is van een geheel andere orde. De bewegingen in zijn duet lijken sterk ingehouden emoties weer te geven. We zien een man en een vrouw die verbonden lijken te zijn, maar eigenlijk nauwelijks in contact zijn met elkaar. Dezelfde licht gespreide handen, gebogen armen, ronde heupen en sterke rompen verbinden hun beide lichamen. De geluiden zijn vervreemdend en zorgen voor nog meer oosterse mystiek. Een heel mooie intense voorstelling, subtiel en krachtig.

Na deze twee uiteenlopende choreografieën wordt het publiek uitgenodigd voor een drankje op het podium. Hét moment om zelf eens in de schijnwerpers te staan en een click te maken met de twee makers.

DansClick is een samenwerkingsverband van dertig theaters en de productiehuizen Korzo producties (Den Haag) en DansWerkplaats Amsterdam.

DansClick - website

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Dinsdag 25 September 2007 at 3:41 pm

Alan Parsons Live Project

Alan Parsons by Doyaknow
Alan Parsons Live Project
Alan Parsons by Doyaknow

Door Aukje met foto's van Doyaknow
Gezien in Paradiso 15 september 200
7

Alan Parsons is van vele markten thuis en gaat al lange tijd mee in de muziekwereld. Zo werkte hij in zijn jonge jaren bij de beroemde Abbey Road Studio’s waar hij o.a. meewerkte aan ‘Abbey Road’ van The Beatles en verschillende platen van Pink Floyd, die zelfs een nummer naar hem vernoemden (‘Alan’s psychedelic breakfast’).

In 1976 ging hij verder als zelfstandig producer en maakte zogenaamde conceptalbums; een album met een thema. Parsons deed dit samen met Eric Woolfson die de meeste nummers schreef en sommige zong. Parsons zocht musici voor de projecten en produceerde het geheel. De twee waren erg succesvol. In 1990 kwam er een einde aan hun samenwerking. De albums die Alan Parsons daarna maakte konden niet tippen aan het eerdere succes. Nog steeds verzamelt Alan Parsons bekende en minder bekende musici om zich heen voor zijn ‘Alan Parsons Live Project’. Hij heeft een goede neus voor het strikken van de juiste musici op de juiste plaats. Zo is in Paradiso de zanger Kip Winger te gast, die zijn rol met verve uitvoert. Verder beschikken alle muzikanten over een goede zangstem, zodat een ieder één of meerdere nummers op zich neemt én een sterk staaltje samenzang kan neerzetten.

Wie Alan Parsons nog nooit eerder heeft zien optreden, zoals ik, kan even schrikken bij de aanblik van de man. Hij is groot en breed, heeft lang haar en draagt een leren rode piratenjas. Alsof je je in een piratenfilm waant. Maar meteen heeft hij mijn hart gestolen met zijn houding; verlegen knikt hij naar het publiek en op het podium geeft hij alle ruimte aan de andere muzikanten. Wel eist hij zijn plek op, tenslotte is h ­j de man waar het publiek voor is gekomen, maar doet dat met respect naar de andere muzikanten toe.

De band begint met het bekende instrumentale nummer ‘I Robot’. Gastzanger Winger laat zijn kwaliteiten horen in de tweede song van de avond ‘Damned if I do’ van het album ‘Eve’ (1979). Het publiek is al meteen enthousiast, helemaal wanneer het bekende ‘Don’t answer me’ wordt ingezet. De toehoorders worden verwend met een indrukwekkende samenzang van de bandleden van Alan Parsons Live Project. Bij het vierde nummer wordt het nog leuker als de drummer ‘Breakdown’ van het album ‘I Robot’ (1977) zingt; zijn stem is rauwer dan de anderen en hij lijkt zijn hand niet om te draaien voor de lastige combinatie van zingen en drummen. Het nummer zelf gaat moeiteloos over in ‘The Raven’.

Na ‘Luciferama’ spelen ze nog een nummer van het album ‘I Robot’, de ballad ‘Day after day (the show must go on)’, gezongen door de toetsenist die een iets zachtere stem heeft. Wanneer Parsons het volgende nummer ‘La Sagrada Familia’ aankondigt, ooit gezongen door John Miles, gaat het publiek helemaal los en zingt uitbundig mee.
Met het volgende nummer ‘Time’ voel ik weer de warme deken waarmee Alan Parsons het publiek inpakt. Hij zweept het publiek op, maar vindt na het nummer ‘Pychobabble’ dat het publiek op het balkon wel erg rustig is. Hij spoort hen aan net zo veel lawaai te maken als de mensen in de zaal. Bassist Montagna benadrukt zijn opmerking. ‘When Alan Parsons says to make some noise, you do it okay?’

De opmerking doet zijn werk, de mensen die relaxt op het balkon zaten klappen en joelen wanneer bassist Montagna het nummer ‘I wouldn’t want to be like you’ zingt. Dan volgen ‘We play the game’ van het album ‘A Valid Path’en ‘Don’t let it show’ van ‘I Robot’.

Dan mag ook eindelijk gitarist Townsend een nummer zingen: ‘Prime Time’. Na zijn zangkunsten daagt hij toetsenist Focarazzo uit tot een muzikaal duel, waarbij ze elkaars geluid en licks proberen te imiteren, iets dat goed lukt. Townsend weet een paar schreeuwend goede gitaarsolo’s te produceren die door merg en been gaan op de instrumentaal ‘Sirius’, dat overgaat in het bekende ‘Eye in the sky’, door Parsons zelf gezongen.
De band verlaat het podium, maar het publiek maant ze terug te komen. Parsons geeft gehoor aan het verzoek, en heeft voor de gelegenheid een andere jas aangetrokken (een lange glimmende zilveren jas) en zijn tot in een staart gebonden haren losgegooid.

Ze beginnen de toegift met het stevige ‘Can’t take it with you’, en daarna krijgt het publiek de grootste hit van Parsons te horen: ‘Old and Wise’. We missen de hese stem van Colin Blunstone met wie het origineel is opgenomen, maar Winger, wiens stem helderder is, is een goede vervanger.
Na het allerlaatste nummer ‘Games people play’ neemt de band gearmd afscheid van het publiek. Maar het gejoel van het publiek is zo overweldigend, dat Parsons het niet kan laten nog één nummer te spelen: ‘(The system of) Doctor Tarr and Professor Fether’.

Het is de afsluiter van een steengoed concert, dat van begin tot eind overtuigde. De bandleden toonden hun kunnen maar vergaten daarbij het plezier niet. “Wat een feest hè!” riep de blonde dame naast me tegen haar vriendinnen. En dat was het.

Alan Parsons - website
Kip Winger - website
Godfrey Townsend - website
John Montagna - website

Line-up:
Alan Parsons (toetsen, gitaar, zang)
Kip Winger (zang, gitaar)
Godfrey Townsend (gitaar, zang)
Emanel Focarazzo (toetsen, zang)
John Montagna (bas, zang)
Steve Murphy (drums, zang)

Onderwerp: FESTIVAL

Maandag 24 September 2007 at 3:39 pm

Eén avondje Robodock is te weinig; dit smaakt naar meer

Robodock
Robodock
Robodock

Tekst en beeld door Henry Krul (klik voor vergroting)

Misschien wel het toefje op het buitenfestivalseizoen: Robodock. Het enige festival dat bestaat uit een smeltkroes van theater, installaties, robots, pyrotechniek en kunstenaars. En dat al 10 jaar lang. Zelf ben ik nu voor de 5e keer te gast op het festival. Mijn eerste keer was toen het festival nog op het ruige ADM terrein (ook in Amsterdam) gehouden werd. Een festival in een omgeving waar normaliter veel mensen, veelal kunstenaars in een soort van gekraakte hal (met daarbij aparte woonvertrekken) woonden. Een mooie ongepolijste festivalplek, maar niet zo leuk voor de bewoners van het terrein, lijkt me.

Drie jaar geleden is het Robodockfestival van initiator en directeur Maik ter Veer verhuisd en nu gevestigd op het NDSM terrein. Een mooi oud industrieel terrein en goed bereikbaar met het openbaar vervoer. O.a. via de veerpont aan de achterzijde van station Amsterdam CS.
Vol verwachting was ik donderdag afgereisd naar Amsterdam. Ik had er flink zin in. Een dag eerder was de eerste festivaldag en dus opening van het festival geweest en ik had al enthousiaste verhalen gehoord. Mensen die nooit eerder waren geweest vonden het een topfestival! Om ca. half 7 ‘s avonds, het duurde nog een half uurtje voor het terrein openging, werden we bij de ingang al geamuseerd door Le Trebuchet, een enorme slinger, die zoals vroeger in de middeleeuwen projectielen over vestingmuren slingerde. Ook bij de ingang waren prachtige vogelobjecten van stichting DaaD, Linda Anneveld (onlangs bij De Tuin der Lusten in Delden) te bewonderen.

Robodock
Robodock
Robodock


Bij het betreden van het terrein werden we verwelkomd door excentrieke personages van het Duitse theatergezelschap (een regelmatige gast op het festival). Nieuwsgierig als ik was moest ik vervolgens kiezen: het buitenterrein verkennen of toch maar eerst een blik werpen in de enorme Docklandhal. Het laatste heb ik maar gedaan en dat leverde meteen al blije gevoelens op. De hal was zoals ik van eerdere edities gewend was aangekleed met prachtige installaties van o.a. , , , , , en . De installaties zijn echter veel meer dan enkel aankleding. In de meeste gevallen verzorgen ze ook performances. Levende objecten, een prachtige choreografie van ledematen (Peter William Holden) of het prachtige erotisch getint marionettentheater (Los Grumildos de Peru). Maar er was véél meer aan aankleding. Wat te denken van Roboblob 500FR, een enorme lichtgewicht infobalie annex gemuteerde zeppelin, van Cocky Eek en Theun Karelse. Of Bar 2013 van Gerco Aerts en Volken de Vlas. Zij bouwden twee enorme draaiende wielen. De een is een cocktailbar en de andere het terras. Vanaf het terras bestel je je drankje aan de cocktailbar. Maar ja, beide objecten draaien. Hoe moet je nu je drankje bemachtigen? Zo is het er en zo is het weer weg&hellip.. Een andere bar, prachtige vormgegeven en gemaakt van gerecycled materiaal, is de 5th element bar. Hij spuwt zowaar vuur. Een kunstwerk! Lekker relaxt zitten kan ook. Jenske Dijkhuis en Thomas Reineke creërden prachtige sfeervolle zitruimtes. Waar kun je mooier zitten en bijkomen van de vele indrukken dan hier.
Eigenlijk is er gewoonweg veel te veel aan prachtige en bijzondere dingen om op te noemen (niet te vergeten de goede catering). Zonder iemand tekort te willen doen stop ik met deze opsomming. Zelf komen kijken is eigenlijk de beste manier om dit mee te maken dan wel te ervaren.

Robodock
Robodock
Robodock


Als ik weer naar buiten ga is het inmiddels flink schemerig geworden. Ook het buitenterrein is sfeervol aangekleed. Via een soort van vernuftig geconstrueerde trap/loopbrug kom ik op het gedeelte waar enkele grote spektakels zich afspelen. Het , een indrukwekkend bouwwerk aan de oever van het IJ, verzorgt daar meerdere concerten gedurende de avond. Ooit gehoord van de ? Vast niet. Tenminste niet als je niet eerder op Robodock geweest bent. Ze zijn gekomen met het topstuk van het Burning Manfestival 2006 (USA) t.w. Serpent Mother. Serpent Mother is een 50 meter lange installatie in de vorm van een skelet van een slang. Dat klinkt prachtig, denk je. Als je je dan ook realiseert dat die slang omgetoverd wordt tot een enorme vuurzee dan weet je niet meer wat je ziet. Voor de liefhebber: je kunt delen van de slang zelf manipuleren d.m.v. het drukken op knopjes. Hou je van robotachtige constructies en vuur? Mis dan zeker Lieven Slabbinck met zijn Sixleg niet.

Als ik huiswaarts ga is het al na middernacht. Het festival is nog in volle gang. Dj’s en bandjes nemen het programma over. Dat was dus een avondje Robodock. Die ene avond smaakt naar meer. Misschien zaterdag dan toch maar gaan? Ik wil sommige dingen nog wel eens zien. Bovendien trad vandaag niet maar zaterdag wel La Machine (denk aan de enorme olifant van Royal de Luxe) op.
Het festival zelf geeft zichzelf ook een kadootje. Een eenmalig optreden van Survival Research Labs uit San Francisco. Meer weten?

Check de website.

Onderwerp: TONEEL

Donderdag 20 September 2007 at 4:44 pm

Zeg ns AAA “ nog steeds populair

Zeg ns AAA (foto Roy Beusker)
Zeg ns AAA (foto Roy Beusker)
Zeg ns AAA (foto Roy Beusker)

Door Marieke van Soest met foto's van Roy Beusker en Marieke van Soest (klik voor vergroting). Première in het Zaantheater op zondag 16 september 2007

‘Met de assistente van dokter van der Ploeg’. Al vrij snel in de voorstelling schalt deze bekende kreet door de zaal. Met een warm applaus ontvangt het publiek Carry Tefsen. In haar rol als Mien Dobbelsteen vormt zij het hart van de voorstelling, zoals ze al vijfentwintig jaar de centrale rol vervult in het huishouden van de dokter van der Ploeg.

Het huishouden is flink veranderd. Zoon Gert-Jan (Hans Cornelissen) heeft de praktijk overgenomen. Echtgenote Wieb (Kiki Classen) heeft wat moeite met de centrale rol van Mien. De spanning die deze verandering van verhoudingen met zich meebrengt is goed uitgewerkt. Rondom deze basis spelen de ontwikkelingen zich af.
Pim - de zoon van Gert-Jan - is bij zijn vader ingetrokken nu hij zijn studie medicijnen is gestart. Hij helpt een vriendin, die in de problemen is geraakt. Nel, de moeder van Mien komt geregeld op bezoek en natuurlijk zijn er de patiënten. In al deze contacten zijn actuele zaken verwerkt. Ongeplande zwangerschap, omgang met andere culturen, angst voor bomaanslagen: op de welbekende luchthartige, wijze worden ze uitgewerkt en gerelativeerd.
Zeg ns AAA (foto Marieke van Soest)
Zeg ns AAA (foto Marieke van Soest)
Zeg ns AAA (foto Marieke van Soest)


Heel inventief is het ronddraaiende decor. Woonkamer, keuken, spreekkamer, wachtkamer “ elk gewenste ruimte wordt moeiteloos neergezet. Zelfs een badhuis wordt voorgetoverd. Samen met de mix van ervaren en jonge spelers, personages en verhaallijnen vormt het geheel een boeiende voorstelling. Het publiek, waaronder veel bekende Nederlanders, bedankt spelers en creatives met een staande ovatie.

Velen wachten in de foyer om de spelers persoonlijk te bedanken. Foto’s worden gemaakt, interviews gegeven en handtekeningen uitgedeeld. Vooral Job Bovelander, die vandaag de rol van Pim van der Ploeg voor zijn rekening nam, staat volop in de belangstelling van fans. Dan is er ruimte voor de spelers om na te babbelen met familie, vrienden en bekenden in de sfeervolle ambience aan de Zaan.

Kijk voor de speellijst op de website.

Zeg ns AAA - website

Cast:
Carry Tefsen “ Mien Dobbelsteen
Hans Cornelissen “ Gert-Jan van der Ploeg
Kiki Classen “ Wieb van der Ploeg
Coby Timp “ Nel ‘Ma’ Kalkman
Abdembi Azzaoui “ Mohammed Bouazza
Job Bovelander “ Pim van der Ploeg
Kamini Somair “ Sjoemaya Bouazza

Auteurs: Chiem van Houweninge en Marina de Vos

Onderwerp: MUZIEK, DANS, CIRCUS EN SHOW

Zaterdag 15 September 2007 at 10:14 am

Delirium van Cirque du Soleil: een waanzinnig circus van mens en beeld

Cirque du Soleil met Delirium
Cirque du Soleil met Delirium
Cirque du Soleil met Delirium

Door Lana de Wit met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)

Een storm van beeld en geluid. Zo omschrijft Cirque du Soleil haar voorstelling Delirium die donderdagavond 13 september haar Europese premiere beleefde in Ahoy, Rotterdam. Anders dan bij de vorige voorstellingen van Cirque, was het speelveld niet in het midden van het publiek maar zaten de mensen in een klassieke theater opstelling.

Die storm van geluid viel reuze mee maar visueel was er enorm veel te zien. Een mix van personages daadwerkelijk op het toneel en opgenomen beelden werden geprojecteerd op fijnmazige doorschijnende doeken. Daardoor kon men zowel zien wat er op het toneel gebeurde maar gaven deze projecties een nieuwe betekenis aan die beelden. Zeer mooie en vindingrijke taferelen speelden zich op de doeken af.
Cirque du Soleil met Delirium
Cirque du Soleil met Delirium
Cirque du Soleil met Delirium


Hoofden van mensen die geprojecteerd werden waarnaast een personage op het toneel werd geprojecteerd. Een beeld van een liggende vrouw, veranderend in een jonge vrouw die een ballon op het toneel lijkt aan te raken. Reusachtige deuren, op de doeken geprojecteerd, waar reusachtige mensen doorheen keken. Of er werd een onderwaterscene gecreëerd waarbij het water virtueel binnen stroomde of wegvloeide. Dan weer waren de projecties live action, realistisch, dan weer animatie. Soms op één enkel doek in het midden, dan weer over de volle breedte van de zaal. In de wonderlijke werelden die zo werden gecreëerd, liepen dansers, zangers, acteurs en circusartiesten door elkaar heen. Dans werd afgewisseld met cirussacts terwijl zangers door de scene heen liepen of, wat vaker het geval was, zweefden. Deze bijzondere mix gaf de voorstelling een surrealistische sfeer. Dat mag natuurlijk ook wel met zo’n titel. Tot waanzin, delirium, drijft de voorstelling nu ook weer niet.

Cirque du Soleil met Delirium
Cirque du Soleil met Delirium
Cirque du Soleil met Delirium


De show is opgebouwd uit 20 nummers uit voorafgaande voorstellingen van Cirque du Soleil en opnieuw bewerkt. Deze nummers vertellen het verhaal van een man die in zijn eigen zeepbel leeft, verwijzend naar de huidige moderne samenlevingen waarbij mensen gefocust zijn op zichzelf en waarin computers en televisie apparaten zijn die ons van de buitenwereld isoleren. We komen in zijn droom terecht die hem mee langs allerlei werelden voert, met allerlei bizarre maar ook heel herkenbare personages, zoals trollen, zeenimfen. Afrikaanse krijgers maar ook een gestreste manager die alles naar zijn hand wil zetten. Het mannetje bekijkt vanuit zijn veilige ballon (zeepbel) de situaties die zich onderhem afspelen, uiteindelijk kruipt hij uit zijn schulp en gaat op in deze droomwereld.

Zoals het een echt circus betaamd en in de traditie van Cirque du Soleil, waren er hier ook weer diverse acrobatische circusacts verweven in het verhaal. Je blijft je toch weer verbazen wat deze mensen met hun lichaam presteren. Ook de dansers en acteurs waren enorm indrukwekkend en expressief. Een genot om naar te kijken. Zij werden vergezeld door een aantal uitstekende zangers en muzikanten die ook prominent op het toneel aanwezig waren. Dat had in een aantal gevallen iets minder gekund en dan met name bij de mannelijke musici. Duidelijk werd dat deze geen acteurs zijn en niet op kunnen gaan in het visuele geheel van dansers, acrobaten en acteurs. Zij blijven als act geïsoleerd van de beeldende wereld van dansers, acrobaten en acteurs.

Cirque du Soleil met Delirium
Cirque du Soleil met Delirium
Cirque du Soleil met Delirium


Het bijna twee uur durend muzikale en visuele spektakel werd afgesloten met de aanstekelijke titelsong van de voorstelling Alegria. Zonder een sterke visuele uitspatting zoals dat in de rest van de voorstelling het geval was. Dit keer zweefde er niks door de lucht en ontbrak een indrukwekkende projectie. Helaas geen gepaste afsluiting voor deze voor de rest bijzonder fraaie voorstelling.

Delirium speelt nog tot en met zondag 16 september in Ahoy waarna het tot half december langs 24 Europese steden zal touren. Zie voor informatie.

Cirque du Solein - website