Zondag 29 Juli 2007 at 3:04 pm
Koud meisje van Orkater
foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Met Koud Meisje heeft Orkater een top voorstelling gecreëerd. Hij speelt nog op De Parade in Amsterdam.Orkater - websitelink
Arend Niks - website
De Parade - website
Spel: Ria Marks en Paul van der Laan
Muziek: Arend Niks en Mick Paauwe
Eindregie: Karel de Rooy
Dansadviezen: Annabelle Lopez Ochoa
Zaterdag 28 Juli 2007 at 3:55 pm
Ali Salmi (Osmosis Cie) in eigentijdse dansvoorstelling Waterfloor
Van 19 t/m 22 juli vond alweer de dertiende editie plaats van het Internationaal Straattheaterfestival (ISTF) in Gent. Henry Krul sinds 2002 regelmatig te gast op het festival fotografeerde aldaar en doet verslag van enkele voorstellingen voor Cultuurpodium.nl
Neem ’s avonds laat een afgelegen uitgestrekte vlakte, plaats daar een groot videoscherm met daarvoor een glinsteren metaalachtige dansvloer, projecteer beeld en laat Ali Salmi de voorstelling Waterfloor dansen. Dit is wat op een drietal avonden om 23.00 uur op verschillende afgelegen locaties in de buitenwijken van Gent gebeurde. Als je zover vanaf het centrum op afgelegen plekken programmeert dan weet je dat dit geen massa’s publiek trekt. Dat was ingecalculeerd en dus was iedereen iedere avond tevreden.
In Waterfloor danst Ali Salmi solo (evenals in zijn eerdere creaties Flesh en Transit). Een voorstelling van amper 30 minuten waarbij de contouren van Salmi van tijd tot tijd versmelten met de videobeelden. Soms contrasterend met de bestaande beelden, soms als samensmelting.
Ik hou van de meeste dansvoorstellingen in de openlucht (zoals o.a. van Ex Nihilo, Tango Sumo, Vendaval en Producciones Imperdibles) en dit is daar geen uitzondering op. Het speelvlak is beperkt tot pakweg max. 50 m2 waardoor de dansvloer en de mogelijkheden beperkt zijn. Daarintegen levert de voorstelling, gesitueerd in een enorm grote kale omliggende ruimte, wel een heel sterk beeld op. Kortom, een mooie krachtige voorstelling.
Fabien Audooren, festivaldirecteur en programmeur van het ISTF en Ali Salmi van Osmosis Cie. denken inmiddels al na over samenwerkingsplannen voor festivaleditie 2008. Osmosis Cie was eerder met andere voorstellingen te bewonderen op het Straattheaterfestival Vlissingen, Etcetera Amersfoort en het Karavaanfestival. Graag zou ik het gezelschap vaker in Nederland zien optreden.
Osmosis Cie -
website
ISTF -
website
Vrijdag 27 Juli 2007 at 4:16 pm
Stratemakeropzeeshow: tijdloze liedjes in brave uitvoering
foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
De Parade -website
Zang:
Roos Rebergen (Roosbeef)
Maurits Westerik (Gem)
Michiel Flamman (Solo)
Muziek:
Simon Gitsels “ Piano, keyboard (Solo)
Rowin Tetteroo “ Drums (Solo)
Reyer Zwart “ Bas (Solo)
Anne Soldaat “ Gitaar (Do The Undo)
Jasper Staps “ Diverse blaasinstrumenten
Donderdag 26 Juli 2007 at 10:05 am
Topvoorstelling Manon van Jean van Florette door Compagnie Marius
Van 19 t/m 22 juli vond alweer de dertiende editie plaats van het Internationaal Straattheaterfestival (ISTF) in Gent. Henry Krul sinds 2002 regelmatig te gast op het festival fotografeerde aldaar en doet verslag van enkele voorstellingen voor www.cultuurpodium.nl
Al jaren hoor ik van diverse mensen dat de voorstellingen van Compagnie Marius (voorheen De Onderneming) zo de moeite waard zijn. Ik hou persoonlijk niet van teksttoneel en bij het vernemen dat hun voorstellingen vaak 4 tot 6 uur in beslag nemen schrok mij tot dusver af.
Echter als je iets zelf niet meemaakt dan kun je er ook niet over oordelen en dus bezocht ik tijdens mijn laatste dag van het ISTF de voorstelling Manon van Jean van Florette.
Een wandeling van ca. 2,5 km vanaf het centrum van Gent door het prachtige Groot Begijnhof naar de speellocatie was al zeer de moeite waard. Bij de speellocatie aangekomen, gelegen in een “ongepolijst” park hing al een zeer ontspannen sfeer. Mensen zaten verzameld op bankjes genietend van een glaasje pastis of sirope de cassis.
Verder op weg naar de speellocatie, zo’n 200 meter verder, kon je gerust je drankje meenemen. “Vooral doen” werd gestimuleerd. De voorstelling was met 250 bezoekers uitverkocht en nadat iedereen een plekje op de prachtige tribune (met rugleuning en soort van tafeltje) gevonden had begon het stuk uit het niets (zo leek het tenminste).
Even wat feiten: Jean de Florette (1962) is het eerste deel van de dubbele roman L’eau des collines die Marcel Pagnol op 67-jarige leeftijd schreef. Het is de geschiedenis die voorafgaat aan Manon des Sources en wordt nu door Cie. Marius bewerkt tot Jean van Florette.
Het verhaal: Jean erft een boerderij van Florette, verlaat de stad en installeert zich met zijn gezin ‘op den buiten’ om er een nieuw leven te beginnen als boer. Papet en zijn neef Ugolin hebben hun oog laten vallen op Jean’s land en een waterbron die op de grond van de jonge boeren ligt en stoppen deze ‘per ongeluk’ dicht met beton. De zoektocht naar water wordt Jean fataal; Papet en Ugolin triomferen; de dorpelingen kijken toe en houden hun mond.
Manon des Sources vertelt het verhaal van de straf; Jean de Florette dat van de misdaad. Cie. Marius speelt eerst Jean van Florette en vervolgens Manon, omgekeerd dus aan de chronologie van Pagnol’s tweeluik. De twee stukken worden op één middag gespeeld om de grandeur van deze familiegeschiedenis te bewaren. De vragen over de misdaad en de straf worden en plein public gesteld; het toekijken en zwijgen van de toeschouwers wordt niet langer onschuldig gevonden...
Deze voorstelling, zeer humorvol in het Vlaams gesproken, en met prachtige karakters (dubbelrollen) is om van te smullen. Nooit gedacht dat teksttoneel en nog wel in de buitenlucht zo boeiend kon zijn. Na 2 uur, de tijd was omgevlogen, was er een pauze. Het decor werd omgebouwd en wij, de bezoekers, kregen de gelegenheid om weer een glaasje pastis voor slechts een euro met daarbij een portie kikkererwten geserveerd, te scoren. Echter, de voorstelling smaakte naar meer en dus ging iedereen, maar dan ook echt iedereen, vol goede moed terug voor deel 2. Wederom bijna 2 uur lang boeiend genieten met als afsluiting (wederom) voor de liefhebber een drankje.
’t Is dat ik na afloop andere verplichtingen had want nahangen in de sfeer van zo’n prachtige voorstelling op zo’n mooie plek had ik graag gedaan.
En voor wie nieuwsgierig geworden is. De voorstelling is deze zomer o.a. nog te zien van 30 augustus t/m 2 september op Landgoed Twickel te Delden (Ov) tijdens het Festival De Tuin der Lusten en 8 t/m 16 september tijdens het Theaterfestival in de Biesbosch.
ISTF -
website
Kunstmin -
website
Compagnie Marius -
website
Tuin der Lusten -
website
Woensdag 25 Juli 2007 at 2:37 pm
Impossible Guitar Parts
Tekst en beeld van Maarten Grootendorst (klik voor vergroting)
De titel van deze recensie is ooit door Frank Zappa verzonnen. Hij gebruikte deze tekst als credits op een aantal van zijn albums achter de naam van Steve Vai. Wanneer een gerenommeerd gitarist als Zappa, die in zijn tijd bekend stond om zijn fenomenale en onnavolgbare solo’s, je die eer gunt moet je wel wat in je mars hebben.
Halverwege de jaren tachtig wordt hij vooral bekend als gitarist bij de hardrock bands Alcatrazz, David Lee Roth en Whitesnake. Bands waar een groot deel van de act bepaald wordt door de show er om heen. Bij het grote publiek, voor zover men hem al kent, heeft hij de naam vooral een “show gitarist” te zijn. Het is een feit dat Steve Vai tijdens zijn optredens het show element niet weg laat maar hij combineert dit uitstekend met zeer geraffineerd gitaarspel.
Kort geleden heeft hij een nieuwe dubbel CD uitgebracht waarop duidelijk te horen is dat hij meer is dan de hardrock gitarist. Dit nieuwe album, Sound Theories, bevat de registratie van 5 concerten die hij samen met het Metropool Orkest verleden jaar alleen in Nederland heeft gegeven. Tijdens deze concerten speelt hij bewerkingen van een aantal nummers en eigen composities voor het orkest. Voor de tour die hij ter gelegenheid van deze cd op dit moment maakt heeft hij zijn oude band “the Breed”, waarmee hij 6 jaar heeft opgetreden deels vervangen door een nieuwe line-up. Verassend element is de toevoeging van twee violisten, Ann Marie Calhoun en Alex DePue. Door deze toevoeging wil hij proberen de sfeer van de optredens met het Metropool orkest te benaderen.
Na de concerten met het Metropool orkest ben ik erg benieuwd of de wijzigingen in zijn band uitwerking zou hebben op zijn muziek. Op 18 juli treedt hij op in de Melkweg en kunnen zijn Nederlandse fans kennis maken met de nieuwe band.
Het voorprogramma wordt verzorgd door Zack Wiesinger, een jonge gitarist die een zeer vermakelijk optreden neerzet. De grappen en grollen verhullen niet hij een uitstekende gitarist is waar we in de toekomst zeker meer van zullen gaan horen.
Na het half uurtje vermaakt te zijn door Zack Wiesinger begint het concert, dat uiteindelijk 2 uur en drie kwartier zal duren. Wat meteen opvalt, is de rol van de violisten, die vanaf het begin prominent aanwezig zijn iets wat je niet vaak ziet in een rock context. Ze zijn blijkbaar niet in de band opgenomen om incidenteel een nummer mee te spelen maar als volledige bandleden. Al snel wordt duidelijk dat deze wijziging een goede is. Het is leuk om te zien dat een viool niet alleen in de zoete Strauss context van Andre Rieu te gebruiken is. De keuze om violisten mee te nemen op zijn tour is eigenlijk niet zo vreemd, in nummers zoals Liberty en Whispering a Prayer weet hij klanken uit zijn gitaar te halen die bijna inwisselbaar zijn met geluid van een viool. Tijdens een gitaar/viool duel samen met Alex DePue benadrukt Vai dit. De solo van Ann Marie Calhoun en Alex DePue wordt een van de hoogte punten van de show. Helaas zijn er een aantal fans die dit niet deelde en uitgebreid gaan staan praten, erg storend voor de rest van het publiek dat er wel voor openstaat en ervan genieten.
In een akoestische set is een hoofdrol weggelegd voor Jeremy Colson. Vanachter een draagbaar drumstel hield hij een komische dialog met Vai over een doodskop die volgens hem wel erg leek op Vai zelf. Dit rustige gedeelte begint met een ingetogen, en mede door de inbreng van Ann Marie Calhoun, schitterend uitgevoerde versie van All About Eve. Het laatste akoustische nummers ging naadloos over in een strakke drum solo die begint op het draagbare drumstel en eindigende achter zijn normale drumstel.
Tijdens een kort promotioneel voor zijn nieuwe CD praatje, wordt vanuit de coulissen geroepen dat dit het beste concert van Vai ooit is. Ik kan de andere optredens niet vergelijken maar vast staat dat ik niet vaak bands zie die met zoveel bezieling en plezier op het podium staan en tegelijkertijd een muzikaal zeer goede show neer zetten. Steve Vai is er al met al ingeslaagd om met de wijzigingen in zijn band een richting in te slaan waarbij hij zijn roots in de rock niet vergeet maar wel verrassende nieuwe accenten weet aan te brengen.
Line-up
Steve Vai
Jeremy Colson
Dave Weiner
Bryan Beller
Alex DePue
Ann Marie Calhoun
Zack Wiesinger: Gitaar (voorprogramma)
CD’s
Sound Theories, Vols. 1-2
Passion and Warfare
DVD
Live at the Astoria
