Woensdag 25 Juli 2007 at 2:37 pm
Impossible Guitar Parts
Tekst en beeld van Maarten Grootendorst (klik voor vergroting)
De titel van deze recensie is ooit door Frank Zappa verzonnen. Hij gebruikte deze tekst als credits op een aantal van zijn albums achter de naam van Steve Vai. Wanneer een gerenommeerd gitarist als Zappa, die in zijn tijd bekend stond om zijn fenomenale en onnavolgbare solo’s, je die eer gunt moet je wel wat in je mars hebben.
Halverwege de jaren tachtig wordt hij vooral bekend als gitarist bij de hardrock bands Alcatrazz, David Lee Roth en Whitesnake. Bands waar een groot deel van de act bepaald wordt door de show er om heen. Bij het grote publiek, voor zover men hem al kent, heeft hij de naam vooral een “show gitarist” te zijn. Het is een feit dat Steve Vai tijdens zijn optredens het show element niet weg laat maar hij combineert dit uitstekend met zeer geraffineerd gitaarspel.
Kort geleden heeft hij een nieuwe dubbel CD uitgebracht waarop duidelijk te horen is dat hij meer is dan de hardrock gitarist. Dit nieuwe album, Sound Theories, bevat de registratie van 5 concerten die hij samen met het Metropool Orkest verleden jaar alleen in Nederland heeft gegeven. Tijdens deze concerten speelt hij bewerkingen van een aantal nummers en eigen composities voor het orkest. Voor de tour die hij ter gelegenheid van deze cd op dit moment maakt heeft hij zijn oude band “the Breed”, waarmee hij 6 jaar heeft opgetreden deels vervangen door een nieuwe line-up. Verassend element is de toevoeging van twee violisten, Ann Marie Calhoun en Alex DePue. Door deze toevoeging wil hij proberen de sfeer van de optredens met het Metropool orkest te benaderen.
Na de concerten met het Metropool orkest ben ik erg benieuwd of de wijzigingen in zijn band uitwerking zou hebben op zijn muziek. Op 18 juli treedt hij op in de Melkweg en kunnen zijn Nederlandse fans kennis maken met de nieuwe band.
Het voorprogramma wordt verzorgd door Zack Wiesinger, een jonge gitarist die een zeer vermakelijk optreden neerzet. De grappen en grollen verhullen niet hij een uitstekende gitarist is waar we in de toekomst zeker meer van zullen gaan horen.
Na het half uurtje vermaakt te zijn door Zack Wiesinger begint het concert, dat uiteindelijk 2 uur en drie kwartier zal duren. Wat meteen opvalt, is de rol van de violisten, die vanaf het begin prominent aanwezig zijn iets wat je niet vaak ziet in een rock context. Ze zijn blijkbaar niet in de band opgenomen om incidenteel een nummer mee te spelen maar als volledige bandleden. Al snel wordt duidelijk dat deze wijziging een goede is. Het is leuk om te zien dat een viool niet alleen in de zoete Strauss context van Andre Rieu te gebruiken is. De keuze om violisten mee te nemen op zijn tour is eigenlijk niet zo vreemd, in nummers zoals Liberty en Whispering a Prayer weet hij klanken uit zijn gitaar te halen die bijna inwisselbaar zijn met geluid van een viool. Tijdens een gitaar/viool duel samen met Alex DePue benadrukt Vai dit. De solo van Ann Marie Calhoun en Alex DePue wordt een van de hoogte punten van de show. Helaas zijn er een aantal fans die dit niet deelde en uitgebreid gaan staan praten, erg storend voor de rest van het publiek dat er wel voor openstaat en ervan genieten.
In een akoestische set is een hoofdrol weggelegd voor Jeremy Colson. Vanachter een draagbaar drumstel hield hij een komische dialog met Vai over een doodskop die volgens hem wel erg leek op Vai zelf. Dit rustige gedeelte begint met een ingetogen, en mede door de inbreng van Ann Marie Calhoun, schitterend uitgevoerde versie van All About Eve. Het laatste akoustische nummers ging naadloos over in een strakke drum solo die begint op het draagbare drumstel en eindigende achter zijn normale drumstel.
Tijdens een kort promotioneel voor zijn nieuwe CD praatje, wordt vanuit de coulissen geroepen dat dit het beste concert van Vai ooit is. Ik kan de andere optredens niet vergelijken maar vast staat dat ik niet vaak bands zie die met zoveel bezieling en plezier op het podium staan en tegelijkertijd een muzikaal zeer goede show neer zetten. Steve Vai is er al met al ingeslaagd om met de wijzigingen in zijn band een richting in te slaan waarbij hij zijn roots in de rock niet vergeet maar wel verrassende nieuwe accenten weet aan te brengen.
Line-up
Steve Vai
Jeremy Colson
Dave Weiner
Bryan Beller
Alex DePue
Ann Marie Calhoun
Zack Wiesinger: Gitaar (voorprogramma)
CD’s
Sound Theories, Vols. 1-2
Passion and Warfare
DVD
Live at the Astoria
Zondag 22 Juli 2007 at 9:41 pm
Gedreven Izaline Calister op Kroonjuwelen
Tekst en beeld van Serge Julien (klik voor vergroting)
Van sommige artiesten kun je geen genoeg krijgen om ze te horen en te zien. Als de flyer voor Kroonjuwelen de naam van Izaline Calister aankondigt kijk ik alweer uit naar een optreden van de op Cura §ao geboren zangeres.
Kroonjuwelen is een gratis festival dat wordt gehouden op een aantal locaties in het centrum van Den Haag waarin muziek, dans, film, etenen drinken uit de Antillen, Aruba en Nederland de ingrediënten zijn. Doel van dit festival is de culturele rijkdom van het Nederlandse Koninkrijk onderstrepen en de onderlinge banden versterken.
Na dagen van rotweer is het een zonovergoten zaterdag die prima past bij de Caribische sfeer van het festival en dat doet Izaline Calister ook goed want die heeft er overduidelijk zin in. Het zonnestraaltje van Cura §ao staat nog maar een paar minuten op het podium of er is al sprake van een heerlijk sfeertje tijdens het nummer Dia Bo Pagami. De Afro Caribische ritmes, met uitstekend drum- en percussiewerk van broer Roël Calister, vliegen je meteen om de oren maar tegelijkertijd krijg je ook een scheut jazz over je heen als gitarist Ed Verhoeff zijn kunnen vertoont. Het is kenmerkend voor de muziek van Izaline dat zij deze twee muziekstromingen tot een smakelijk en toegankelijk geheel samensmelt. Ook het nummer Dia Liber krijgt een zelfde warme behandeling waarin Jose Lopreto zich mag uitleven op piano.
Calister is zoals altijd communicatief met haar publiek en ze leidt de in Papiaments gezongen liedjes in door de betekenis en achterliggende gedachte uit te leggen. Het lieve Kanta Hélele leert ons dat we de kleine dingen in het leven moeten waarderen. Humor heeft de sympathieke zangers ook met het satirische op het tambu ritme gebaseerde Kasa Ku Mi wat zoveel betekent als “trouw met mij” waarin ze nog eens vertelt dat ze al jaren samen is met haar partner maar dat hij haar nog steeds niet ten huwelijk heeft gevraagd. “Nou, als het niet gebeurt dan hoop ik in ieder geval dat jullie dit liedje nog eens kunnen gebruiken” zegt ze grappend.
Ook nu is de prachtig gekrulde Calister weer een energieke verschijning met expressieve gebaren waarmee ze haar liedjes ten gehore brengt. Haar stem blijft ondanks het vele bewegen en aandacht geven aan het publiek stabiel en zuiver. Ze krijgt vocale ondersteuning van de eveneens charismatische achtergrond zangeres Giovanca Ostiana die ook over een dijk van een stem beschikt.
Het optreden concentreert zich op de laatste twee CD’s van Calister: Krioyo en Kanta Hélele. Van de laatste CD is Karnaval Dizumbi weer een aangenaam hoogtepunt door het aanstekelijke refrein en geweldige mix van Calypso en Zumba ritmes. Ook het publiek krijgt tijdens dit nummer een rol als het wordt aangespoord om op speelse wijze mee te zingen.
Het uur durende optreden toont een gedreven en plezierige Calister die tezamen met haar uitstekende muzikanten onder leiding van bassist Reno Steba het weer voor elkaar krijgt om je dat positieve gevoel mee te geven. Het is na afloop dan ook dringen geblazen om CD’s te laten signeren en even met de zangeres op de foto te mogen.
Een concert van Izaline Calister blijkt steeds weer een heerlijk feestje van een kwalitatief hoog niveau. Ze is en blijft een juweel deze ambassadrice van Cura §ao&hellipwat zeg ik&hellip een kroonjuweel!
Izaline Calister gezien tijdens het Kroonjuwelenfestival in Den Haag op 21 juli 2007.
Izaline Calister -
website
Band
Izaline Calister “ zang
Giovanca Ostiana “ achtergrondzang
Reno Steba “ bass en musical director
Roël Calister “ drums en percussie
Ed Verhoeff “ gitaar
Jose Lopretti “ piano
CD’s
Krioyo
Kanta Helele
Donderdag 19 Juli 2007 at 5:56 pm
Een daar gebeurd verhaal van NUT
Door Marieke van Soest met foto's van Hilde Grabijn (klik voor vergroting)
Gezien op 12 juli 2007
De voorstelling van NUT vindt plaats in het hart van het festival. Na binnenkomst wordt het publiek opgevangen in een wachtruimte. We staan voor de grensovergang naar Slovenië. Een vrouw zit op een container en lacht ons toe. Een Boliviaanse muzikant bewaakt de poort. Hij speelt het volkslied. Op vertoon van legitimatie mogen mensen verder. Na het passeren van de grens worden mensen verdeeld over twee containers rondom een binnenplaats. Op het pleintje staat een vlaggenmast in een bloemperkje. Bezoekers zonder legitimatie mogen uiteindelijk toch naar binnen. Zij moeten in de derde container: de kleedkamer van de Boliviaanse muzikant.
In de containers liggen hooibalen, het publiek neemt hierop plaats. Dan worden de containers afgesloten. In elke container vertelt een van de drie spelers zijn verhaal. Steeds is er een link naar het pleintje, waarop een man zwaait naar een meisje. Op de achtergrond speelt de Boliviaanse muzikant. Soms wordt hier gezamenlijk gespeeld of voorgedragen, dan weer verdwijnen de spelers in de containers.
Een heel boeiend concept, waardoor ineens helder is waarom bezoekers die samen binnenkomen verdeeld worden over de containers. Door uitwisseling achteraf wordt het complete verhaal duidelijk: het verhaal van de muzikant, het verhaal van de man, het verhaal van het meisje. Het publiek wordt aan het eind van de voorstelling uitgenodigd tot deze uitwisseling, onder het genot van een glaasje wijn.
De spelers hebben het publiek van het begin tot het eind weten te boeien met hun verhaal. De uitwisseling aan het eind was geslaagd. Het was erg leuk om met anderen uit het publiek uit te wisselen over hun, geheel verschillende belevenissen.
Festival Over 't IJ -
website
Nieuw Utrechts Toneel (NUT) -
website
Donderdag 19 Juli 2007 at 10:50 am
The Big Chill van de Heiploeg
Door Marieke van Soest met foto's van Hilde Grabijn
Gezien op 10 juli 2007
Even voorbij de Sirius, het actieschip van Greenpeace, ligt het schip waar de voorstelling van de Heiploeg wordt gehouden. Het publiek wordt naar een diep in het schip gelegen ruimte geleid. Enkele strakke voorwerpen in een verder kale ruimte, goed gebruik van kisten, trappetjes en een omloop rond het podium, de juiste belichting: het decor wordt moeiteloos beleefd als een ruimteschip. Onder leiding van de stoere mannelijke archeoloog James heeft de bemanning vele succesvolle reizen achter de rug en tal van belangwekkende coryfeëen veroverd.
Dit keer is het doel van de reis ‘het idee achter het universum’. Alles in het ruimteschip is strak geregeld en natuurlijk bereiken zij hun doel. Zij vinden de mens die het idee achter het universum kent. Chantal is deze mens. In haar beleving is ze ontvoerd door ruimtewezens “ die er niet eens uitzien als ruimtewezens “ en ze heeft geen idee waar de bemanning het over heeft, als zij maar naar het idee achter het universum blijven vragen.
De bemanning is gedesillusioneerd: wat het ultieme doel leek, blijkt een geweldige tegenvaller. Onderlinge moeites beginnen zich af te tekenen. Chantal begint zich langzaamaan een beeld van de situatie te vormen. Haar vragen hebben een duidelijke uitwerking op de bemanningsleden . Er vinden ontwikkelingen plaats, die zonder haar inbreng in het oorspronkelijk ‘tech-team’ ondenkbaar waren.
Een boeiende voorstelling, die door het publiek met een aanhoudend applaus wordt beloond.
Festival Over 't IJ -
website
De Heiploeg -
website
Woensdag 18 Juli 2007 at 4:49 pm
Een oneindige voorstelling door Convoi Exceptionel
Door Marieke van Soest met foto's van Hilde Grabijn (klik voor vergroting)
Gezien op 12 juli 2007
Een stoffige rommelzolder. Het licht van beneden dringt door kieren in de houten vloer. Het luik gaat open, Liz beklimt de zolder. Met een flinke rol vuilniszakken gaat zij de de opgeslagen rommel te lijf. Als ze haar kinderboeken tegenkomt en wat bladzijden leest, komen de hoofdfiguren tot leven. De rups uit Alice in Wonderland, Peter Pan, elfjes en anderen: ze gaan met haar in gesprek maar Liz biedt hardnekkig weerstand. Ga weg, jullie zijn verzinsels. Ik bedenk jullie, jullie zijn niet echt’. Door de gesprekken met boekfiguren ontstaat een beeld hoe Liz in het leven staat. De boekfiguren brengen herinneringen naar voren, soms leeft Liz even mee, dan weer pakt ze resoluut een boek en laat het verdwijnen in de papierversnipperaar. Ze strijdt met zichzelf, over hoe ze in het leven wil staan.De schoonmaakactie is bedoeld om de muizenissen uit haar hoofd op te ruimen en zichzelf klaar te maken voor het echte leven.
De gesprekken gaan over van alles. Hoe ze eens een dood elfje vond, maar er nooit een levend zag. Een elfje verteld hoe zij doodgaan. Hardvochtig spreekt Liz de woorden uit. Efjes bestaan niet. Op de achtergrond hoor je een elfje sterven. Over de angst van Liz voor het zwarte gat op de zolder, waar alles in verdwijnt. Over hoe het voelt om te vliegen, gewoon door blijde gedachten. Liz zet resoluut haar werkzaamheden voort. Toch laat ze zich nog eenmaal verleiden. Nog eenmaal vliegt ze, daarna verdwijnt ze door het zwarte gat.
De grote loods waarin deze voorstelling plaatsvindt doet recht aan het decor: een heerlijke zolder, waarin door middel van licht en geluid een sprookjesachtige voorstelling wordt neergezet. Prachtig!
Festival Over 't IJ -
website
Convoi Exceptionnel -
website
