Door Aukje met foto van Impresariaat Finkers (klik voor vergroting).
Gezien in de Kleine Komedie 2 september 2007. Op verzoek van Impresariaat
Finkers hebben we gewacht met publicatie tot de première (gisteren).
De laatste keer dat ik een voorstelling zag van Herman Finkers, was in 1999. ‘Kalm aan en rap een beetje’ had de cabaretier zijn voorstelling genoemd. Een gedeelte van de titel, ‘kalm aan’, werd werkelijkheid toen hij in 2000 te horen kreeg dat hij aan een milde vorm van leukemie leed. De succesvolle cabaretier trok zich terug uit het theater, maar begon vijf jaar later met het schrijven van zijn tiende voorstelling.
In april 2007 waagde Finkers de stap naar het theater. In besloten kring vond een succesvolle try-out plaats die hem deed beslissen om met zijn programma te gaan toeren. Echter niet geheel zonder risico: wie een kaartje kocht werd verzocht zijn contactgegevens achter te laten. Wanneer de cabaretier zich niet lekker voelde, ging de voorstelling niet door.
De tournee van ‘Na de pauze’, zoals de voorstelling treffend heet, begint in de intieme Kleine Komedie te Amsterdam. Hij treedt drie dagen achtereen op, ik ben op de laatste dag van de partij. Na zeven jaar afwezigheid verdient en ontvangt hij een groot applaus bij zijn opkomst, dat hij dankbaar in ontvangst neemt. Hij glundert, en ook de rest van de voorstelling is te merken dat hij geniet van zijn comeback. Het vertellen en het laten lachen van mensen zit in zijn bloed. Net als zijn ziekte overigens.
Over die ziekte vertelt hij uitgebreid. Dat klinkt zwaar, maar Finkers weet er een grappige en vooral Twents-nuchtere draai aan te geven met woordgrappen en omgekeerde logica. En omdat iedereen logischerwijs wil weten hoe het hem in die zeven jaar afwezigheid is vergaan, neemt het publiek de woorden gretig in hen op.
Finkers vertelt o.a. over het moment dat de dokter hem vertelde dat hij CLL (chronische lymfatische leukemie) had. En over zijn levensverwachting. Tien tot vijftien jaar heeft de dokter hem gegeven. Inmiddels zijn er zeven jaren gepasseerd. En dan besef je je: hier staat een geweldige cabaretier die er wellicht over tien jaar niet meer is en daar op de meest nuchtere manier mee omgaat.
Daarbij doet Finkers het tegenovergestelde van wat je verwacht van een zieke; in plaats van rustig te beginnen zet hij een programma van twee uur en een kwartier op de planken (inclusief pauze). Finkers heeft dan ook veel te vertellen en lult de tijd wel vol. De vertrouwde onderwerpen snijdt hij ook aan: er zijn volop poep-, pies- en sexgrapjes te horen, net als grapjes over zijn geloof en zijn grote liefde voor Gregoriaanse gezangen.
Meer dan anders zijn er liedjes van hem te horen. Nu is Finkers niet de beste zanger onder de cabaretiers, maar zijn liedteksten zijn stuk voor stuk origineel en scherp. Zoals bijvoorbeeld het liedje over de fuchsia die naar hem is vernoemd (de Herman Finkers-fuchsia) of over vrienden die afhaakten vanwege zijn ziekte (‘een vriend wens je zelfs je ergste vijand niet toe’).
Opvallend is dat Finkers zich een aantal keer verspreekt. Hij maakt daar geen grapjes over, maar spreekt de zin opnieuw uit. Gelukkig is het de tweede keer altijd raak. Maar het zet me wel aan het denken. Is dit vanwege zijn ziekte? Het moet voor hem toch ook confronterend zijn om een programma te maken over je eigen ziekte, waar je uiteindelijk ten onder aan zal gaan. Maar het kan natuurlijk ook nervositeit zijn.
Finkers oogt in zijn voorstelling als iemand die zijn ziekte heeft geaccepteerd, net als de dood die daarop zal volgen. Want, zegt Finkers, hij heeft in zijn halve leven meer meegemaakt dan een mens in zijn hele leven. Hij heeft namelijk ontzettend veel gezopen...
Tekst en foto's van Berbera van den Hoek
Gezien op 14 april in theater De Tobbe in Voorburg
Enkele weken geleden zag ik bij toeval een optreden van Mylou Frencken op tv bij Pauw en Witteman. Dit korte optreden maakte me nieuwsgierig naar haar nieuwe voorstelling. Mijn eerste kennismaking met Mylou was enkele jaren geleden in een show samen met Bert Klunder. In de tussentijd is er veel met haar gebeurd. Ze is getrouwd met Bert en ze hebben een dochter gekregen. Toen sloeg het noodlot toe. Bert is afgelopen zomer overleden. De reden dat ik dit aanhaal is dat Mylou dat in haar show ook uitlegt. Hierdoor krijgen sommige liedjes toch een iets andere lading. Deze show was vorig jaar voor de zomer al af en ze zou er dit seizoen het theater mee ingaan. Ze heeft besloten dat gewoon door te laten gaan.
Bij het optreden in De Tobbe komt Mylou op in een vlammend rode outfit. De outfit is aangepast aan het eerste deel van de show. De show zal denk ik alle vrouwen aanspreken. Mylou is een ontwapende persoonlijkheid met een geweldige stem en een goede mimiek. Ze speelt met veel herkenbare dingen uit het dagelijks leven. Van wegdromen in een glossy en dat dan weer gelijk op de hak nemen tot het eindeloos staan dubben in een paskamer terwijl er, vooral in de ogen van mannen, veel belangrijkere zaken wachten.
Na de pauze wordt de toon al gezet als ze in een donkere blazer en een zwarte pantalon het podium op komt. Het is duidelijk dat de show nu de wat meer serieuze kant op gaat. Over de liedjes moet iets meer nagedacht worden, vooral door de mannen in het publiek. Ze kunnen per slot van rekening zichzelf niet zien als ze griep hebben. Waarschijnlijk zien ze ook rimpels en bovenarmen die ineens de kenmerken van kipfilets gaan vertonen, als je als vrouw de grens van 30 ruimschoots overschreden hebt, anders. Het leuke is dat Mylou ook tussen de liedjes nog enigszins aarzelend enkele korte anekdotes vertelt. Hier kan je zien dat deze dame over veel meer talenten beschikt dan zingen. Ik zou heel graag van deze kant van Mylou wat meer willen zien. Door deze mix is het tweede gedeelte van de show iets meer in balans en wordt het geheel wat speelser ondanks de wat zwaardere teksten.
Het was een erg leuke voorstelling en ik vond het een verademing om een persoonlijkheid te zien met vakmanschap en talent tussen de cabaretières die de aandacht op zich vestigen door veel kabaal te maken.
Door Barbara Klomp met foto's van Ben van Duin (klik voor vergroting)
Gezien: theater Kikker Utrecht, 19 maart 2007
De voice-over vertelt waar we naar kijken, een nieuwe televisiekomedie, of de eerste aflevering van deze nieuwe serie, waar maar één aflevering van gemaakt wordt, omdat de VPRO geen geld meer had. We kunnen deze serie, deze aflevering ook niet op tv zien. Hij speelt alleen in theaters.
Wij zijn in een café, een bruin buurtcafé met vaste stamgasten. Erg ¼n, een liberale Amsterdamse Turk staat achter de bar. De vaste stamgasten worden een voor een aan ons voorgesteld. Bertie, overtuigd kosmopoliet, Diederik, neo-conservatieve homo en Merel, een alleenstaande moeder met twee puberzonen.
De voorstelling begint en we voelen ons meteen thuis in dit Cheers van de polder, of het Multiculturele Schaep. Dan stapt Michiel van Erp uit zijn rol van Diederik. “Ik speel nu even mijzelf, omdat ik vind dat hun personages te veel afdwalen.” Hij vertelt over hoe hij met Gretta Duijsenberg in Nablus was, voor een documentaire die hij over haar maakte.
Marcel Musters stelt maar even iedereen voor, “wij met zijn vieren zijn de artistieke leiding van de Mugmetdegoudentand”. En alsof we tussen twee voorstellingen zappen, kijken we nu afwisselend naar de fictieve personages uit deze kroeg en naar de acteurs in dit theater. Een paar noten van de begintune en het aanpassen van het licht brengt ons weer in de tv serie, maar net zo snel stappen de acteurs daar weer uit.
“Praat normaal! Je bent een verzonnen Turk, geen echte Turk!” krijgt Marcel (Erg ¼n) te horen. Joan (Merel) voegt daaraan toe: “Je moet wel wat aan dat accent doen, want volgens mij is dat Marokkaans.” De acteurs bekijken en bekritiseren hun eigen personages.
Ondertussen worden we af en toe getrakteerd op een heldere ‘pling’. Op het achterscherm krijgen we een stelling te zien, die net nog door een acteur of personage gezegd werd. Stellingen als: “Wat voor de één een terrorist is, is voor de ander een vrijheidsstrijder”, “Ik ben juist blij met die talpanisering.” of “In mijn hoofd ben ik vrij, daar bestaan geen wij en zij”. Clichéstellingen uit de jaren zestig en zeventig, of citaten van huidige denkers. Want waarom zou je niet gebruiken, wat door een ander al bedacht is.
Er wordt besloten dat de kroeg een homokroeg moet zijn. Dat scoort, dat is hip. Alleen Joan (Merel) is het er niet mee eens. Mokkend zit zij aan de bar, terwijl de regenboogvlaggen uit de kast komen. Marcel transformeert van Turk naar leernicht en zingt “I am happy, I am gay!” Het is een minivariant van de gayparade waarbij de vlaggen zwaaien, de mannen dansen en zingen en alleen Joan in haar rol blijft. Of, is ze juist uit haar rol en speelt ze geen Merel, maar is zij de schrijfster van dit stuk, die haar creatie onder haar ogen ziet veranderen? “Ik ga gewoon door met die homokroeg hoor!” zegt Diederik tegen Bertie, of is het Michiel tegen Frank.
Dan blijken de stellingen niet van voorbijgaande aard. Wanneer Joan en Michiel elkaar met woorden bestrijden, krijgen wij van Marcel en Frank de stellingen nog eenmaal te horen. Het zaallicht is aan. “Wie is het daarmee eens?” vragen ze na elke stelling. Marcel filmt de opgestoken handen. “’De ander dat ben jij.’ Wie is het daarmee eens?” En omdat we toch al lastig kunnen zeggen wie de ander is, steek ik mijn hand op. De volgende dag staat het filmpje op de site van de Mug. Nagenietend bekijk ik op youtube ook nog eens naar een videoclip van Erg ¼n (zie onder), of was het Marcel? En tegen beter weten in, hoop ik dat er snel een nieuwe aflevering van deze televisiekomedie komt.
Tekst Persbericht foto Hans Speekenbrink Dit weekend vindt de jaarlijkse Uitmarkt plaats in Amsterdam. Vanavond start dat met de opening op het Brandpodium op de Dam. Begeleid door de New Cool Collective treden onder meer op: hiphopformatie The Oppposites, Willeke Alberti, het Nationale Ballet, Jules Deelder, singer-songwriter Daniel Samkalden, violiste Liza Ferschtman, gospelzangeres Michelle David, de innovatieve en ritmisch explosieve Blue Man Group, de cast van de musical Grease en Dany Lademacher met Xander de Buisonjé. De presentatie is in handen van Dolf Jansen en de opening zal ook op de televisie te zien zijn om 20.30 uur op Nederland 3.
Belangrijk onderdeel van de Uitmarkt is 'De Verleiding', het toneelvoorproefje, waarbij in de theaters rond Dam en Waterlooplein ruim 30 voorstellingen te zien zijn.
