Zondag 24 September 2006 at 10:58 am
Robodock: een impressie van vrijdagavond
Tekst en beeld van Henry Krul (klik foto's voor vergroting)
Vrijdag 22 september. Het is zo rond 19.15 uur en ik mag weer naar Robodock. Deze keer schrijven voor deze site en daarnaast om voor het festival zelf te fotograferen. En tuurlijk om te genieten van al die mooie dingen.
’t Is mijn 3e keer dat ik op dit festival kom. Twee jaar geleden werd het festival op het voormalige ADM-terrein gehouden. Een ruige, voormalige industriële plek waar normaliter ook nog een grote groep kunstenaars, theatermakers, avonturiers en anderen woont.
Robodock sloeg gedurende enkele dagen per jaar daar haar “tenten” op. ‘n Mooie plek, maar wel afgelegen en storend, lijkt me, voor de bewoners van het terrein. Niet ideaal. In 2005 is het festival verhuisd naar de huidige locatie t.w. het NDSM terrein. Ook een voormalige industriële plek, maar hier heeft niemand “hinder” van het festival. Groot voordeel is ook dat de voormalige NDSM-werf uitstekend (met het openbaar vervoer; pontje of bus) te bereiken is. Sinds de verhuizing naar de nieuwe locatie is het festival m.i. ook strakker georganiseerd. Althans, die indruk wekt ’t op mij: een buitenstaander wel te verstaan.
Als ik arriveer stroomt het publiek in groepjes richting het festivalterrein. Vooral veel jongeren (al dan niet met jonge kinderen lopend of in een buggy), 30-plussers en al wat niet meer. Iedereen is op dit festival welkom. Die sfeer straalt ’t ook uit. Geen kapsones, geen knallende reclameuitingen o.i.d. Op het festivalterrein, een buitengedeelte en de enorme Dockslandshal, is het een gezellige drukte.
Buiten staat theatergroep Tuig met Tocht. Na omzwervingen in Vilsteren, Utrecht, Terschelling, Nijmegen en Den Bosch staat Tocht nu op Robodock. Ik heb de installatie nu diverse keren gezien maar hij staat nu weer anders opgesteld. Nu in een soort ovaalvorm met in het binnengedeelte een minitribune voor eventuele toeschouwers. Tocht is in trek want gedurende de gehele avond staat er een lange rij van belangstellenden te wachten om hun eigen ‘tocht’ te maken. Na Robodock speelt deze voorstelling nog één periode van een aantal dagen in
Oldenzaal.
Als ik de Dockslandshal binnenstap word ik, evenals vorig jaar, overvallen door een prachtige entourage. De hal is immens groot en hoog en waar ik kijk; overal is er wel wat te zien of te doen. Veel kunstenaars hebben installaties, veelal bewegend, opgesteld en dit is een lust voor het oog. Sowieso is er veel aandacht besteed aan de aankleding. De bars, gemaakt van afgedankt materiaal, zijn zeer bijzonder en sfeervol. Ze spuiten zelfs vuur. Vuur ja, want vuur, is ook een terugkerend iets op dit festival. Op verschillende manieren komt vuur terug in de programmering. Of het nu beeldende kunst is, robots of theater. Vuur evenals water hoort bij Robodock. Heel aards in deze wereld van (moderne)techniek.
Waar ik nieuwsgierig naar ben zijn de theatervoorstellingen van Materia Prima (Fr) en Derevo (Rusl). Derevo ken ik al zo’n 18 jaar. Ooit op Terschellings Oerol deden ze aan bewegingstheater in het Terschellinger landschap. En ooit waren hun voorstellingen op locatie voor mij de inspiratiebron om theater te gaan fotograferen. Afgelopen Oerolfestival waren ze op het laatste moment verhinderd door visa-problemen. Dit was dus dé kans ze te zien. Ze spelen de Nederlandse première van Ketzal, hun nieuwe voorstelling, die zojuist in een Archangel Award of the Herald in Edinburgh won. Derevo blijkt populair, er zijn zelfs Russische bezoekers, want hoewel er een behoorlijke tribune gebouwd is, kan lang niet iedereen de voorstelling zien. Jammer.
Inhoudelijk kan ik niet veel over de voorstelling vertellen. Mijn probleem is dat ik ze vaak niet goed snap. Ik ga me hier dus ook niet aan wagen. Op
de Derevo site kun je zelf een kijkje nemen voor meer informatie. Goed, misschien begrijp ik de voorstelling niet helemaal; indrukwekkend is de voorstelling wel en mooie plaatjes maken lukt ook altijd bij dit Russische mimegezelschap.
Voorafgaand aan Derevo speelt midden in de hal en zonder tribune Materia Prima de première van Insomnia. Een voorstelling rondom ca. 10 bedden en idem dito personages waarvan de meesten hun hoofd met wit verband verbonden hebben. De voorstelling is qua sfeer nogal rauw. Hij is tekstloos en grillig. Hoewel ik hier het verhaal ook niet helemaal begrijp (ligt dat nou aan mij?) vind ik ‘m zeker de moeite waard.
Ja, de moeite waard is Robodock zeker, want op dit festival hoef je je zeker niet te vervelen. Ik weet dan ook zeker, hoewel er nog veel te noemen is (wat ik nu niet doe), dat ik veel nog niet gezien heb. Robodock is rauw theater, (snoeiharde) muziek, industriële installaties, maar ook heerlijke ambachtelijke cappucino, lekker eten en nog veel meer. Een must voor iedereen die van een knap staaltje kunst en technologie houdt. Allemaal ook nog een milieuvriendelijk ook. Robodock bezoeken is lekker avonturieren en dat kan op sommige dagen tot vroeg in de ochtend.
Robodock -
website
Derevo -
website
Materia Prima -
website
Donderdag 31 Augustus 2006 at 10:41 am
Fringe Festival: Five Easy Pieces in Sugar Factory
Foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Maria Noë
Roosmarijn Luyten
Gwen Maduro
Marijn Brouwers
Five Easy Pieces - website
Amsterdam Fringe Festival - website
MEER FOTO'S
Zaterdag 26 Augustus 2006 at 11:03 am
Blauwe mannen rode draad op opening Uitmarkt 2006
foto's van Hans Speekenbrink (klik voor groter)
Woensdag 23 Augustus 2006 at 7:00 pm
Noorderzon: Vuile sneeuw in Sarajevo
Gezien: filmtheater Images, 20 augustus, door Marjanne de Haan
Als de zon zich toch niet laat zien in het plantsoen, is uitwijken naar filmtheater Images geen zonde. Op de vierde avond van het festival draait hier Grbavica, een Bosnische film die vanaf 9 september te zien is en zich afspeelt in het winterse Sarajevo.
‘Ken ik jou niet ergens van? Heb ik je niet gezien bij de lijkenidentificatie? Naar wie ben jij op zoek?’ Late-night gespreksstof in Sarajevo, Bosnië. De oorlog is alweer een jaar of tien geleden beëindigd, maar de wonden zijn nog vers. Sarajevo is een door God verlaten oord, koud en met smerige sneeuw, bevolkt door ongure types, beheerst door werkloosheid en de herinnering aan de oorlog.
Esma (Mirjana Karanovic) woont met haar dochter Sara in Grbavica, een grauwe buitenwijk van Sarajevo, waar tijdens de oorlog gevangenen werden gemarteld. Esma’s trauma laat zich raden, maar is desalniettemin gruwelijk, en een geheim dat ze angstvallig verborgen houdt voor Sara (Luna Mijovic). Haar gevoelige blik verraadt haar pijn, onzichtbaar voor een opstandige puber. Esma gaat tot het uiterste om Sara en zichzelf te sparen voor de waarheid, wat uiteindelijk leidt tot een heftige confrontatie tussen moeder en dochter.
Esma en Sara staan symbool voor de mentale spagaat waarin Bosnië verkeert. Esma’s leven is verwoest door de oorlog die Sara niet heeft meegemaakt. Haar jeugd filtert het recente verleden. Op school hoor je erbij als je vader shaheed is, een oorlogsmartelaar. Hoe wreder hij aan zijn eind kwam, hoe beter. Het is een bizarre wereld, die in Grbavica soms nogal wordt aangedikt. De nachtclub waar Esma werkt om het geld voor Sara’s excursie bij elkaar te krijgen, is een hel van stampende muziek, drank en grijpgrage mannen. Je krijgt het ongemakkelijke gevoel dat Esma zich op een hellend vlak begeeft, wat niet wordt uitgewerkt of waargemaakt- gelukkig. De onderwereldsubplot is een onnodige illustratie ervan. Maar de beelden van Sarajevo in de sneeuw, en Esma in Sarajevo, drukken haar weemoed treffend uit.
Grbavica kun je onevenwichtigheid van de plot verwijten, en misschien zelfs enig effectbejag. Tegelijkertijd is de Bosnische samenleving mijlenver van mijn belevingswereld verwijderd en kan ik het de regisseur Jasmila Zbanic niet kwalijk nemen haar boodschap zo te benadrukken. Grbavica gaat over oorlog en pijn, maar ook over liefde en waarheid, en dat, aldus Zbanic, heeft Bosnië hard nodig.
Grbavica
Regie: Jasmila Zbanic
Met: Mirjana Karanovic, Luna Mijovic
90min. Bosnië-Herzegovina 2006
Woensdag 23 Augustus 2006 at 07:55 am
Noorderzon: Cie 111/Phil Soltanoff - Plan B Kosmisch pacman
Door Liesbeth Beeftink met foto’s van Jean-Paul Lozouet (klik voor groter)
Gezien op 19 augustus 2006, Festival Noorderzon
De groep Cie 111/Phil Soltanoff is één van de openingsacts van editie 2006 van theater-crossoverfestival Noorderzon. De voorstelling wordt in de brochure geschaard onder de noemer ‘circus’. Als ik de festivaltent binnenkom met tribunes tot in de nok, doet een penetrante dierentuinlucht me direct denken aan leeuwentemmers en ronddansende paarden. Maar Plan B maakt geen gebruik van dieren, hoge hoeden of tromgeroffel. Het instrumentarium van de vier mannen in pak die even later ten tonele glijden, bestaat uit een schuine wand met uitschuifbare blokken, uitneembare luiken en een verzameling witte balletjes.
Het spektakel dat zich voor mijn ogen ontvouwt is een ritmische dans waarbij de vier figuren in voortdurend veranderende sequenties van de wand afglijden. Op de achterwand zijn verspringende cijfers geprojecteerd. Een geometrische omgeving waarin de mens een ritmische functie heeft. De drie dimensies en de zwaartekracht worden opnieuw gedefinieerd in een vertraagde onderwaterwereld. Eerst glijden de mannen langzaam naar beneden, dan snel, buitelend, hortend, stotend, elkaar meenemend in een perfect uitgevoerde val waardoor weer nieuwe composities ontstaan. De muziek van Phil Soltanoff versterkt het gevoel dat je naar een levende versie van pacman zit te kijken. Als even later over de wand rollende balletjes ontweken worden door één van de mannen, is die associatie met een computerspel compleet.
Dan komt de schuine wand rechtop te staan en worden nieuwe trucs met dezelfde minieme middelen uitgevoerd. Lenig als apen springen de mannen van het ene naar het andere uitstekende blok. Komische effecten zijn er voortdurend, bijvoorbeeld als de vier zich boven op elkaar in een deuropening klemmen of wanneer vier handen die uit een luikje in de wand steken, twee balletjes in razend tempo aan elkaar doorgeven. De handen lijken personen met een wil en een humeur. Dat is erg knap gedaan en werkt op mijn lachspieren. Maar Plan B gaat verder dan vaardigheid en effect. Als één van de mannen zich al jonglerend midden in sterrenhemel bevindt, krijgt de voorstelling een kosmische lading. Het lijkt alsof de figuur met de sterren speelt. De airy muziek omlijst dit mooie beeld.
De voorstelling geeft een gevoel van vrijheid, want de grenzen van wat je voor mogelijk houdt worden voor je ogen opgerekt. Het is een soort van illusionisme zonder geheimen. Tegen een wand oplopen, het kan gewoon maar je wist het nog niet!
Plan B is een verrassend, genreoverschrijdend spektakel dat alle zintuigen prikkelt. Overal ter wereld en al sinds 2001, oogst deze voorstelling lof. Een betere opening van Noorderzon was niet mogelijk.
Cie 111 -
website
Festival Noorderzon -
website
