Onderwerp: JAZZ

Vrijdag 02 Januari 2009 at 10:02 am

Indrukwekkende Mengelberg vertolking door Benjamin Herman

Benjamin Herman Anaton Goudsmit Ernst Glerum
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Benjamin Herman gezien in Museum Beelden aan Zee, Den Haag op 17 december 2008.  

Benjamin Herman is wellicht een van de meest productieve muzikanten van neerlandse bodem. De veertig jarige saxofonist die voor velen bekend is als de oprichter en bandleider van het meest swingende jazz/latin/funk collectief van Nederland, New Cool Collective, schudt het ene na het andere project uit zijn mouw en is zowel nationaal als internationaal op diverse podia te bewonderen met eigen band of als gast van bekende of minder bekende muzikanten.  

Nog maar heel recentelijk werd Herman voor de derde keer onderscheiden met de Edison (het equivalent van de Amerikaanse Grammy) voor zijn vorig jaar verschenen door Remco Campert geïnspireerde CD Campert, De tijd duurt maar één mens lang. Nu een jaar later heeft Herman alweer een solo nieuw album in de schappen (afgelopen zomer bracht hij ook nog Out of Office van New Cool Collective uit) onder de titel Hypochristmastreefuzz. 

Het betreft een CD met werk van pianist en componist Misha Mengelberg. Het is niet de eerste keer dat Herman nummers speelt van Mengelberg want in 2000 nam hij ook al een album op met alleen maar composities van de muzikant.

Herman presenteert een selectie van zijn nieuwe werk in het Museum Beelden aan Zee in Scheveningen. Sinds enige tijd worden in deze prachtige locatie kwalitatief hoogstaande jazz concerten georganiseerd. Eerder waren Jesse van Ruller, The Ploctones, Peter Beets en Izaline Calister al te bewonderen. Als artiest en toeschouwer bivakkeer je letterlijk tussen de prachtige kunstbeelden wat een bijzondere atmosfeer creëert.  

Anton Goudsmit Joost Patocka Benjamin Herman 

Zoals altijd gaat Herman strak gekleed in een maatkostuum met smal stropdasje. Ook zijn bandleden gaan gekleed in pak. Herman’s begeleiders zijn niet de minste want op gitaar treffen we zijn trouwe kompaan en New Cool Collective collega Anton Goudsmit aan, op bas Ernst Glerum en op drums Joost Patocka. Zowel Goudsmit als Glerum speelden ook op Herman’s geprezen album The Itch waarvan vanavond een ruim tien minuten durend magistraal klinkend Arachibtyrophobia wordt gespeeld waarin ieder lid zijn kunsten vertoont. Een eveneens mooi Would I Love You, Love You, Love You van Doris Day krijgt een dusdanig avontuurlijke behandeling waarin het nummer tegen het einde een verrassende surfrockmetamorfose ondergaat die je moeilijk stil doet zitten. Afgezien van deze nummers staat de rest van de avond in het teken van de laatste plaat en dat betekent dus Mengelberg wat de klok slaat. Een onrustig Een Beetje Zenuwachtig (A Bit Nervous) wordt afgewisseld met een romantisch De Spring O Romantiek Der Hazen (The Romantic Jump of Hares) terwijl je sjokkend wordt meegenomen door Rollo III. Herman kan het allemaal aan en zijn groep is volledig op hem aangesloten. Moeiteloos gaan de bandleden mee door de tempowisselingen en thema’s en spelen zij met dezelfde bezieling als hun bandleider. Niet te versmaden zo lekker is ook Blues After Piet, een compositie opgedragen aan de legendarische saxofonist Piet Noordijk met wie Mengelberg heeft samengewerkt.  

Herman is een avonturier die niet voor één gat te vangen is. Gevoelige en spiritueel en dan weer brutaal en opzwepend, niks lijkt hem vreemd en hij overtuigt op ieder vlak. Herman heeft al lang geleden een grote status opgebouwd maar het mag gerust nog een keer worden gezegd dat we met deze saxofonist een productief en vooral kwalitatief talent van eenzame hoogte in huis hebben. De liefde- en eervolle behandeling van Mengelberg’s composities vormt daar geen uitzondering op. Chapeau Benjamin Herman!


Onderwerp: JAZZ, POP-ROCK

Dinsdag 16 December 2008 at 10:42 pm

Haags onderonsje met Izaline Calister

Izaline Calister Izaline Calister Izaline Calister
Door Serge Julien met foto's van Eric van Nieuwland 

Vorig jaar begon ik een recensie van een concert van Izaline Calister met de woorden: “Van sommige mensen kun je geen genoeg krijgen om ze te horen en te zien”. Izaline behoort tot die categorie mensen die het steeds presteert om mij met een blij gevoel achter te laten. Het is me dan ook een waar genoegen te vernemen dat Calister staat geprogrammeerd op de laatste dag van het Haagse Pure Jazz festival. Als ik in een vroeg stadium bij platenmaatschappij DOX Records een interview heb aangevraagd met Calister’s voormalige achtergrondzangeres Giovanca krijg ik en passant het aanbod om ook Izaline te interviewen! Ja, natuurlijk! Een gesprek met deze prachtige creatieve geest sla ik niet af!

Het is zondagmiddag 14 september rond de klok van twee als Izaline op de nieuwe wat anonieme locatie van theater Korzo arriveert. Wanneer ik haar hoor en zie geniet ik alweer want de muzikante heeft een uitstraling van jewelste. De prachtige karakteristieke gekrulde haardos, de expressieve gezichtsuitstraling, een paar opvallende oorhangers en als altijd stijlvol gekleed. Met haar eerste vier albums heeft de zangeres een geraffineerde brug geslagen tussen de muzikale roots van haar geboorteland Curaçao en elementen uit de jazzmuziek. Hoe vaak ik haar ook live aan het werk heb gezien en hoe vaak ik haar albums ook heb beluisterd, ze blijft intrigeren. Ook als ze deze middag tegenover me zit in haar kleedkamer met de Haagse skyline op de achtergrond, ben ik weer gefascineerd door haar sterke persoonlijkheid en een en al oor als ze gezellig op haar praatstoel zit en mijn vragen beantwoord. We praten bij met de ambassadrice van Curaçao die het jammer vindt dat ze nu binnen moet spelen terwijl het eindelijk eens een zonnige dag is.

Ik ben blij voor je dat het vandaag mooi weer is Izaline want het hoort bij je muziek.

Ik baal ervan dat het mooi weer is vandaag! Ik heb bijna een score van 100% slecht weer gehad deze zomer en nu speel ik een keer binnen en is het mooi weer! Dan wil iedereen buiten zijn en niet binnen. Het is toch wat…

Nou goed, welkom terug in Den Haag in ieder geval!

Ja, dank je wel! Ik vind het altijd leuk hoor in Den Haag!

Dat wou ik ook juist vragen want je bent hier toch ieder jaar wel meerdere keren te zien. Dus: is het leuk om in Den Haag op te treden?

Ja, vind ik wel! Je hebt toch van die steden waar ik echt een grote aanhang heb en Den Haag is er één van. Ik heb iets met deze stad. Ik denk er zelfs over om mijn nieuwe CD presentatie hier te gaan houden. Iedereen heeft toch een beetje een voorkeur. Dus ik ook. Ik dacht: waarom doen we het niet in Den Haag? Eigenlijk is het alleen nog maar de vraag waar in Den Haag we het gaan doen.

Je hebt misschien ook wel gehoord dat ze van Den Haag over een jaar of tien de culturele hoofdstad van Europa willen maken.
Oh ja? Dat heb ik niet gehoord. Nou, dat is toch mooi! Als Den Haag de culturele hoofdstad van Europa wordt komt er misschien wel een investeringsboost voor leuke podia die er niet meer zijn omdat ze geen subsidie meer krijgen en dat soort dingen. Qua cultuur zou dat mooi zijn. Sowieso is het fijn als er meer geld komt voor cultuur!

Pure Jazz en The Hague Jazz zijn twee festivals die het vertrek van North Sea Jazz uit Den Haag moeten compenseren. Jij hebt er wel eens opgetreden. Hoe vind jij het dat North Sea Jazz toen uit Den Haag is weggehaald?
Nou, ik vraag mij of men niet heel veel harder had kunnen werken om North Sea Jazz te behouden want ik denk dat heel jammer is voor een stad als Den Haag. Ik geloof dat er achter de schermen wel veel is gezegd om het te behouden maar men is niet een stap verder gegaan. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik het voor Nederlandse muzikanten in Rotterdam fijner vind. Er is meer ruimte, je kunt een beetje normaal parkeren, de infrastructuur is voor ons beter. Aan de andere kant is er in Rotterdam ook het nadeel met het lekken van geluid in verschillende zalen.

Ik dacht eerlijk gezegd dat ik veel meer nostalgie zou hebben naar het oude North Sea maar daar hebben ze wel hard hun best op gedaan om het er heel veel op te laten lijken. Ik speelde in het eerste jaar in Rotterdam en het voelde gewoon als North Sea. Pure Jazz en The Hague Jazz zijn goede initiatieven maar het zijn wel hele grote schoenen die ze moeten vullen. Misschien duurt het nog even voordat het echt te vergelijken valt. North Sea is natuurlijk wel een instituut. Ik vind het jammer voor Den Haag maar de festivalorganisatie heeft de verhuizing wel goed opgevangen.

Izaline Calister Izaline Calister Izaline Calister

Vorig jaar hadden we het over Winternachten. Je vertelde dat het een project was waar langer aan zou worden gewerkt om verder te kunnen worden ontwikkeld. Is het project inmiddels gegroeid en kunnen we wellicht een theatertour verwachten?
De bedoeling was dat ik van oude volksverhalen uit diverse landen liedjes zou maken om ze vervolgens ook in die landen te spelen. Het is uiteindelijk een steeds groter repertoire geworden. Dus ik dacht op een gegeven moment: als het project straks afgelopen is heb ik die liedjes maar wat dan? Verschillende liedjes ben ik heel trots op! Dus toen besloten we om er een theatertour van te maken. Die gaat in maart 2009 in première. Ik werk dan samen met acteur Raymi Sambo die bekend is van All Stars en Willem Wever. Zijn core business is verhalen vertellen. Ik heb hem erbij gevraagd omdat ik denk dat hij die verhalen veel beter kan vertellen of acteren of dan wel door ze samen met mij te zingen. We zijn al een half jaar bezig met het maken van een programma. Ik heb de liedjes geselecteerd. Toen Raymi erbij kwam is hij ook heel intensief ermee bezig gegaan om met mij samen die verhalen uit te zoeken. Het zijn verhalen uit verschillende landen: Indonesië, Suriname, Nederland, Antillen, Zuid Afrika. Het is een super mooi project! Het is zo’n mooie opdracht. Je mag echt in zo’n cultuur duiken op zoek naar vooral verhalen. Het is altijd maar de vraag of mensen die verhalen nog kennen. Dat vind ik echt heel leuk!

Je hebt in verschillende landen opgetreden. Zijn er nu landen waarin jij je muziek nog graag ten gehore zou willen brengen? Ik denk zelf aan Brazilië waar je volgens mij niet eerder hebt opgetreden. Mede ook omdat je in het beginstadium van je carrière Braziliaanse muziek hebt gedaan.
Ja, ik heb inderdaad iets met Brazilië. Ik vind het een supermooie taal en ontzettend mooie muziek. Ik heb jarenlang gedacht: dit wordt ‘m! Ik ga Braziliaanse muziek maken. En er zijn nog steeds mensen die aan mij vragen als ze mijn muziek horen: is dit Braziliaans? Het Papiamento komt van het Afrikaanse Portugees en sommige woorden hebben er wel wat van weg. Ik ben dan wel heel benieuwd hoe mijn muziek zou werken in een land als Brazilië. Maar ik wil er sowieso een keer heen. Minstens een maand of twee zodat ik ook kan rondtrekken in het land. Daar heb ik tot nu toe eigenlijk geen tijd voor gehad. Ik begin gewoon te beseffen dat ik het moet doen. Ik wil het al jaren! Maar het zou te gek zijn als ik daar op een festival kon staan of een tourtje kon doen.

Mexico is ook gelukt…
Mexico was een cadeautje! Want we hebben daar zo ontzettend veel succes gehad! We waren rocksterren! Zo bijzonder! Ik zou ook in Spanje willen spelen. Ik heb er wel eens gespeeld maar niet met mijn eigen band. Dat is toch ook wat dichterbij met de taal. Dat heb ik in Mexico ook gemerkt. Als ik een beetje vertel waar het over gaat heb je het gevoel dat mensen het toch verstaan. Er zijn zoveel woorden hetzelfde. Volgens mij is dat in Spanje ook zo. Maar goed, ik ben nog maar tien jaar bezig zou ik willen zeggen. Ik ben van plan om nog minstens veertig jaar te blijven zingen. Dat kan allemaal nog komen. Ik heb niet zo’n haast, weet je? Ik vind het leuk zoals het gaat. Het is nooit saai in ieder geval. Je kunt je ook elke keer weer afvragen: ik ben benieuwd hoe het vandaag gaat! Ik vind dat heel charmant. En het idee van: je weet nooit bij een volgende CD of optreden hoe een ander zal lopen. Hoe je uiteindelijk in Mexico terechtkomt of hoe je uiteindelijk voor een uitverkochte zaal in Bulgarije speelt waar een paar mensen op de eerste rij je liedjes staan mee te zingen dat je denkt: hoe kan dat nou?

Geniet er maar gewoon van!
Dat doe ik dus ook heel erg en ik probeer er niet al te veel over na te denken maar soms gebeurt het toch een beetje.

Een mooi bruggetje naar de documentaire over jou: The Lady Sings The Tambu. Hoe is dat nu om je zelf in een documentaire te zien?
Ja, het is heel raar. Toen Miluska Rosalina mij daarvoor benaderde dacht ik: hallo, je maakt een documentaire van iemand die ouder is! Mijn leven is saai! Wat wil je nou? Ze antwoordde: nou, laat mij dat nou maar bepalen. Wil je het of niet? En toen heb ik ‘ja’ gezegd. Maar eigenlijk omdat ik dacht dat het haar niet zou lukken. Echt waar, dat meen ik heel serieus. En het heeft heel lang geduurd want volgens mij benaderde ze mij in 2003. Zo nu en dan kreeg ik een mailtje waarin dan stond dat we nu dit gingen doen en dan dat zouden doen. Ze was heel lang bezig om budget bij elkaar te krijgen. En toen op een gegeven moment zei ze dat ze een producent had gevonden. We moesten maar eens gaan zitten want volgens haar stond alles nu wel op de rails. Toen moest ik wel even slikken. En ik zal je zeggen: ik vond het ook best zwaar om zo’n cameraploeg de hele tijd mee op je lip te hebben zitten. Er waren momenten waarop ik heel zenuwachtig was of heel onzeker. Je moet zo iemand toch vertrouwen. Ze kunnen alles doen met die beelden, ze kunnen het tot alles verknippen. Zoveel weet ik nu zo onderdehand wel over montage. Ik dacht op een gegeven moment bij mezelf: vertrouw ik haar genoeg om het aan haar over te laten dat ze iets goeds doet? En op een gegeven moment dacht ik: ja, dat doet ze. Ik had gezien wat ze met de producent had gemaakt. Ik ben er toch maar in meegegaan. Maar het is gewoon heel raar om zo naar jezelf te kijken.

Soms ook confronterend als ik refereer aan de beelden waarin je met Peter Beets aan het repeteren bent…
We hadden gewoon knallende ruzie! Niet altijd natuurlijk. We hadden gewoon pech die dag. Peter is gewoon een heel specifieke man en ik ben natuurlijk ook specifiek. Ik heb ook mijn band waar ik gewoon dingen doe en het vetorecht heb en de artistieke lijn bepaal. En dan heb je gewoon momenten dat ik iets niet wil hij wel of omgekeerd en hoe doe je dat dan? En hij is iemand die de confrontatie aangaat en zegt wat hij denkt. Stom nummer! Ik heb daar geen zin meer in! Hij houdt van een snelle swing en ik ben van het verhalen vertellen. Ik vind het vooral belangrijk dat er een concept is. En hij zou perfect gelukkig zijn als alles bebop tempo is dus de tekst maakt niet uit. En ik ben van: ja, dat tempo is zo snel, dat niemand meer verstaat wat ik zing! Dat soort dingen had je. Maar het belangrijkste was dat we elkaar heel goed en heel aardig vonden. Nog steeds trouwens. We respecteren elkaar als muzikant en daar begon het mee en dat was ook de enige reden waarom het uiteindelijk heel goed is gegaan. Zo nu en dan hadden we gewoon woorden. Uiteindelijk is het gewoon heel mooi geworden vind ik en heb ik een ontzettend leuke tijd gehad. We zijn nog steeds gek op elkaar en we spelen nog steeds samen. Dat vind ik uiteindelijk het belangrijkste. Ik was vroeger heel erg bang voor conflicten op dat gebied. Het fijne bij hem was dat het alleen maar over de muziek ging. Na de repetitie, of eigenlijk nadat de camera weg was zei hij tegen mij: zullen we dat liedje anders toch nog maar een keer doen? En dan gingen we het spelen en was het in één keer goed. Dus het is fijn als het over de muziek gaat want dan hoef je niet bang te zijn dat er andere dingen meespelen en dat is gewoon heel fijn. Ik heb het heel leuk gehad hoor met hem!

Is het ook de bedoeling dat de documentaire op DVD uitkomt?
Dat weet ik nog niet. Daar hebben we het nog niet over gehad. Er zijn wel mensen die dat hebben gevraagd. Misschien is het wel leuk als een extraatje bij een live DVD als ik dat ooit ga doen. Maar ik heb nog niet echt de behoefte gehad om een live DVD te maken want als ik het doe wil ik het goed doen met veel camera’s. En daar heb je heel veel geld voor nodig! Dus ik ben nog aan het sparen.

Recentelijk is hij ook nog in China vertoond.
Ja! Op het filmfestival in Shanghai. Het is echt ongelofelijk. Hij is op de Bahamas’s geweest en in Miami, Barbados, Denemarken. Superleuk!

Twee dagen voor dit interview sprak ik  met Giovanca die achtergrondvocalen bij jou heeft gedaan. Zij heeft begin dit jaar haar debuut CD uitgebracht. Hoe ervaar jij het om te zien dat een van jouw muzikanten de eigen weg inslaat.
Het is niet de eerste keer heh? Als je met de goede mensen werkt dan zit het er gewoon in en dat weet ik. En ik heb al voordat zij er zelf aan wilde tegen haar gezegd: ik ga iemand anders zoeken want jij gaat heel beroemd worden. Ik moet zorgen dat ik iemand heb als jij wegvalt. Ze antwoordde: Neeeee joh! Ik blijf bij jou en het wordt alleen maar leuk! En ik dacht bij mezelf: uhhum! Toen heb ik gewoon op tijd iemand anders gezocht die ingewerkt kon worden toen Giovanca er nog was zodat op het moment dat het dus gebeurt dat ik niet zit van: wat moet ik nu?

Vind je haar CD leuk? Het is natuurlijk heel anders dan wat ze met jou heeft gedaan.
Ja! Het is heel anders dan wat ik heb gedaan maar het is wel iets dat heel erg bij haar past maar ik vind het echt super! Ik vind het leuk om te zien hoe zich dat heeft ontwikkelt. En dan hoor ik haar soms op de radio en bel ik haar op maar dan vergeet ik dat ze gek wordt van al die mensen die haar bellen om te zeggen dat ze haar op de radio hebben gehoord.

Ik ben benieuwd wat je broer straks gaat doen want die zit met Orange Grove….
Die zit inderdaad met Orange Grove en hij is zelf ook liedjes aan het schrijven met een groepje mensen en wat ik heb gehoord vind ik erg mooi maar ik vind niet dat hij weg moet gaan hoor! Hij is mijn broer! Maar oké, hij speelt ook met Sara Tavares. Ik heb hem zelf met haar in contact gebracht. Ik probeer te helpen waar ik kan. Maar van mijn broer zou ik het wel heel erg vinden als hij niet meer kan hoor… poeh…

We hebben het er verder niet meer over…
Nou ja goed, ook als dat gebeurt ga ik toch ook weer verder. Wat doe je eraan? Dat was met Randal Corson (Calister’s toetsenist die op haar eerste drie albums meespeelt) ook zo. Ik wist gewoon dat ik hem op een gegeven moment zou kwijtraken. Die ging zijn eigen weg want die was gewoon te goed om ‘sideman’ te blijven. En zolang de muzikant blijft ben ik heel blij. En als dat moment daar is, dan is dat gewoon zo. Dat zal nu ook wel weer een keer gebeuren. Je hebt dan een kleine periode dat het iets minder gezellig is omdat je aan een nieuw iemand moet wennen.

Het biedt ook weer nieuwe mogelijkheden…
Ja, altijd. Dat heb ik ook in al die jaren geleerd. Het komt altijd wel goed. Omdat heel veel van wat ik doe uit mijn creatieve geest komt. De mensen waar ik het mee doe zullen misschien wat anders klinken maar zolang ik dingen blijf maken, laat zien en horen en zolang ik als artiest blijf groeien houdt het toch nooit op. Ik ben daar op gaan vertrouwen en dat moest ook want ik was heel onzeker. Kan ik het wel? Heb ik niet al die mensen heel hard nodig? Maar met invallers kan het ook. Het enige wat een beetje tijd kost is de gezelligheid. En dat moet er vooral ook zijn. En als dat iets te lang duurt dan denk ik: misschien toch niet de goeie match. Iemand is nieuw en je moet nog een beetje aan elkaar wennen. Ik had eerst Niata (Augusta). Zij ging terug naar Curaçao. Nou, ik was ‘heartbroken’. En toen kwam Giovanca. Zij werd gewoon een nieuwe vriendin die ik ook buiten de gigs ontmoette. En nu is ze weg. Ja, zo gaat dat. Nu heb ik Rya. En ik vind haar steeds leuker. Dat groeit ook. Het kost eigenlijk alleen maar een beetje tijd. Het komt allemaal goed.

Ik heb gelezen dat je inmiddels bezig bent met de voorbereidingen voor een nieuw album. Op je blog op MySpace las ik dat je de Antilliaanse muziek naar een nog hoger niveau wilt tillen. Wil je er al iets over kwijt?
Ja! Wat ik nu doe: ik heb nog nooit echt met een producer gewerkt. Ik doe altijd alles een beetje zelf en daarna gaan ik met de band samen wat doen en gooien we het op de band. Ik heb nu van de helft van de plaat al de liedjes en ik ga nu met een paar producers in de studio zitten en kijken wat er gebeurt als ik die liedjes overgeef aan een ander die helemaal nieuw en open er naar kijkt en die ook geen Antilliaan is. Het is nu nog aan het begin en ik wil ook nog naar het buitenland om met buitenlandse producers te kijken. Eigenlijk stap ik uit mijn veilige wereld. En het wil nog niet zeggen dat ik het dan ga doen. Het kan best zijn dat ik heel hard terugren naar mijn eigen wereld. Dat weet ik dus nog niet. Ik dacht: ik heb nu genoeg liedjes met melodieën en ritmes om een richting te hebben van wat ik heb gemaakt. Nu ga ik er andere mensen bij binnen laten. Ik ga ook naar Parijs om daar een hele dag in een studio te zitten met een producer. Tot nu toe heb ik er twee waarvan ik denk: dat kan wat zijn. Wellicht ga ik met beide producers iets doen of misschien kies ik er één.

Hoe kom je aan die producers?
Dat zijn producers waarvan ik vind dat het mooi is wat ze tot nu toe hebben gedaan. Ik wil nog geen namen noemen. Producers van wie ik denk: dat zou best eens bij mij kunnen passen. Ik heb nu heel erg de behoefte om langer over de liedjes na te denken. Ik ga best ver in hoe ik een liedje afmaak. Doorgaans weet ik ook wel welke instrumenten erbij zitten en hoe het arrangement zal zijn. Dan kies ik een arrangeur erbij die meestal uit de band komt. Ik ken die jongens wel en dan weet ik: als ik echt iets romantisch wil dan kies ik hem en als ik iets elegants wil dan vraag ik hem. Zo stuur ik het toch zelf heel erg. En nu dacht ik: misschien kan ik het een keer loslaten en het door iemand laten doen die niet in de band zit en die mijn muziek niet kent. Alleen deze liedjes met de akkoorden, de melodielijn en de vorm er naartoe gaan en kijken wat ze zeggen en wat ze doen. Eerlijk gezegd denk ik dat het heel moeilijk is voor mij want het kan best zijn dat iemand zegt: ja, maar dat refrein is hartstikke lelijk! Dat kan hoor! En mijn liedjes zijn toch mijn kindertjes!

En toch ga je de confrontatie aan!
Ik ga het proberen. Ik hoef het niet te doen. Er zullen nooit instrumenten inkomen die ik niet mooi vind. Ik vind het heel wat voor mezelf om toch met zo iemand mee te gaan en te kijken waar het schip strandt want je weet namelijk nooit wat gewenning, gewoonte of echt een artistieke keuze is. Dat weet je niet zeker totdat je ergens voor moet vechten. Daarbij weet ik dat ik het altijd terug kan draaien. Het is mijn eigen CD en uiteindelijk mijn eigen budget. Wat voor platenmaatschappij ook, ze gaan toch alles met de royalty’s verrekenen. Het is mijn eigen investering. Ik ben benieuwd hoe gek ik word van al die anderen. Het kan ook zijn dat ik iemand ontmoet die alles doet waarvan ik denk: ja, ja, ja, ja! Maar dat betekent niet persé dat dat het beste is voor mij. Maar daarom vind ik het nu zo’n leuk en spannend vooruitzicht. De CD moet in het voorjaar uitkomen. Ik denk dat wat de selectie tot nu toe heeft doorstaan ook goed is zoals het is. Dus als ik het zo zou opnemen zou ik het zelf ook heel mooi vinden. Dat vind ik een goed uitgangspunt.

Ik kijk ernaar uit!

De cd-presentatie is op 1 mei in Het Paard in Den Haag

Voor meer informatie over Izaline Calister kun je terecht op diverse websites:

www.izalinecalister.com (officiële website)

www.myspace.com/izalinecalister (MySpace website)

www.izalinecalister.hyves.net (Hyves website)


Onderwerp: JAZZ, POP-ROCK

Maandag 10 November 2008 at 3:09 pm

Talking Loud denkt niet commercieel maar doet wat ze zelf wil

Talking Loud Talking Loud Talking Loud
Door Serge Julien met beelden van Eric van Nieuwland en Serge Julien 

De muziekwereld is groot, heel erg groot. Een plaatsje veroveren tussen opkomende talenten en reeds gevestigde sterren betekent hard werken en proberen origineel te zijn. Nu werd ik vorig jaar verrast op het Numoon festival in Rotterdam door een groep die me met een aangenaam gevoel achterliet: Talking Loud!

In 2002 ontmoeten twee conservatorium muzikanten elkaar die er al snel achter komen dat ze dezelfde muzikale interesses delen. Het leidt tot een nauwe samenwerking. Ze richten de groep Talking Loud op dat qua genre ergens het midden houdt tussen soul en funk met een laagje jazz overgoten en hier en daar een rauwe uitspatting. Het geheel klinkt fris, opzwepend en geïnspireerd.  


De vrijdag voorafgaand aan hun optreden op het Haagse Pure Jazz festival maak ik kennis met de twee drijvende krachten achter de groep: zangeres Sietske “Musiex” Morsch en gitarist Remi “Sausbei” Lauw. Sietske is een slanke vlotte meid van ongeveer 1 meter 75 met een vriendelijk gezicht dat zich kenmerkt door roodbruin slaghaar tot de schouders, strakke grijze jeans met daarboven een recent gescoord mouwloos T-shirt waarop in gele letters “Come A Little Bit Closer” staat, refererend aan de titel van hun in februari van dit jaar uitgebrachte EP. Bovendien viert ze op de dag van het interview haar 26ste verjaardag. De twee jaar oudere Remi is een stuk kleiner, Aziatisch uiterlijk met een kortgewiekt donkerharig koppie en een stoer geruit vest met daaronder slobber jeans. De twee zetelen zich relaxed in de riante stoelen van de bar van het Mercure hotel waar ik een leuk gesprek heb met de twee sympathieke muzikanten.

Ik heb gelezen dat jullie elkaar in 2002 hebben ontmoet. Kunnen jullie iets meer vertellen over het ontstaan van de samenwerking?

Remi: Het ging eigenlijk een beetje vanzelf. We zaten bij elkaar in de klas op het conservatorium in Rotterdam en toen ging het al snel. Er zaten weinig mensen die met deze muziek bezig waren. We zijn snel naar elkaar toegetrokken met een aantal andere mensen. Ik had wat liedjes die Sietske aanspraken. Toen zijn we samen gaan schrijven. Ik moest een herexamen doen om naar het tweede jaar van het conservatorium te mogen. Ik had te weinig gedaan en moest me toen bewijzen. Ik kreeg ook als opdracht om vier nieuwe nummers te spelen om door te mogen. Ik moest ook een bandje erbij samenstellen. Ik heb toen met haar liedjes geschreven. Toen hadden we zoiets van: dit is eigenlijk wel vet! Laten we gewoon echt een band neerzetten in plaats van alleen maar liedjes te schrijven! Dat heeft even tijd gekost maar dat was eigenlijk de aanleiding voor Talking Loud.

Sietkse: Het is ook eigenlijk voortgekomen uit jammen. Ik kan me herinneren dat we toen in een lokaal zaten en dat Remi wat aan het spelen was. Ik had al heel lang een tekst liggen en die paste er heel goed bij. Dat was That one en die spelen we nu nog steeds. Vanuit jammen bleek dat onze melodieën en teksten bij elkaar pasten. Toen zijn we meer gaan schrijven en kregen we richting in wat voor kant de muziek op moest gaan.

Is dat nog steeds de manier waarop liedjes ontstaan?

Remi: Het verschilt. Je probeert er achter te komen wat de ideale manier is maar die is er niet. De ene keer is het een melodie, de andere keer zijn we aan het jammen. Dan heb ik weer een beat gemaakt die ik opstuur naar Sietske waarna zij er iets overheen zet. Ze stuurt het weer terug of komt bij me thuis en dan werken we het uit.

Sietske: Ja, het gaat eigenlijk iedere keer anders. Soms ligt iets er al jaren en dan hoor je het ineens en denk je: dat klinkt te gek! We zijn ook een paar oude nummers van mij aan het uitwerken voor het album dat volgend jaar moet uitkomen.

Naast muzikale helden worden jullie ook geïnspireerd door het dagelijkse leven, mensen en liefde. Nu wonen jullie beiden in de grote steden Amsterdam en Den Haag. Zijn deze steden inspiratiebronnen voor jullie?

Sietske: Ik denk dat het meer gaat om hoe je met dingen omgaat of hoe je tegen het leven aankijkt. Als je in de grote stad woont dan ben je best wel ‘open minded’. Zo ben ik. Ik heb veel verschillende culturen om me heen. En dat neem je mee als persoon. Ik kom eigenlijk uit een dorpje. Ik ben geen typisch stadspersoon. Dat ben ik wel geworden. Dat maakt me heel breed qua interesses.

Remi: Ik denk wel dat de grote stad erbij meespeelt maar meer als een onbewuste factor. Ik kom eigenlijk ook niet uit een stad maar uit een dorp. Als dat wel het geval was geweest dan hadden we misschien meer oogkleppen op. Als je vanuit het dorp naar de stad gaat moet je nieuwe vrienden maken. Dan moet je flexibel zijn. Dat hoor je ook wel terug in de muziek. Er komen veel invloeden in voor. Het is niet alleen maar soul.

Dat kun je wel stellen: het ene moment hoor ik jazz invloeden, het volgende moment soul en funk terwijl er ook een rauw randje aan zit als Remi wat feller uithaalt op gitaar. En toch heb ik wel steeds het idee: het klopt wel! Het is in balans. Is dat ook wel iets waar jullie naar zoeken? Moet het binnen de lijntjes passen?

Remi: Ja, precies! We hebben er niet echt bewust voor gekozen maar het is gewoon zo gegaan. We hebben nu wel zoiets van: dit is de Talking Loud sound. Dat rauwere met wat jazz elementen, niet te R&B maar wel met het gevoel dat het echt een liedje is.

Bij het beluisteren van jullie liedjes heb ik geprobeerd te zoeken naar wat ik nou allemaal hoor. Als ik naar Very necessary luister, dan hoor ik The Dap Kings zonder blazers en tegelijkertijd ook Joss Stone. Het grijpt een beetje terug naar de klassieke soul van de jaren ’60…

Remi: Je vergeet Donny Hathaway te noemen!

Ach! Ik had wel gelezen dat hij tot jullie invloeden behoort. Dan ken ik dus niet genoeg van de man terwijl ik hem wel erg goed vind.

Sietske: Very Necessary is ook gewoon ontstaan vanuit het luisteren naar verschillende dingen zoals Hathaway maar ook naar wat er nu gebeurt zoals Amy Winehouse. We kijken naar hoe we het oude met het nieuwe kunnen combineren. Sommige mensen vinden het ook op de The ghetto lijken. Joss Stone is een voor de hand liggende vergelijking omdat ik een blanke soulzangeres ben. Ik vind haar erg tof. Haar laatste album is ook heel ‘Old School’. Maar het is niet zo dat we commercieel denken. Het is uiteindelijk wat we zelf willen doen.

Ik ben wel weer verrast als ik iets hoor als Come a little bit closer. Ligt het aan mij of hoor ik daar een Braziliaans gitaarrifje? Dat is wel weer de andere kant...

Remi: Het was weer heel iets anders voor ons. Ik ben zelf ook een tijdje bezig geweest met Braziliaanse muziek.

Sietkse: Het is eigenlijk meer een soort van interlude dan dat het een nummer is. Een beetje dromerig, ‘spacy’ stuk die we als intro en outro hebben gebruikt op de EP. Mensen kunnen hiermee op het verkeerde spoor worden gezet. Maar dat is zoals we zijn: heel divers!

Weer een andere kant wordt belicht in Keep it movin’ en vooral If you’re hesitating. Ik zag recentelijk een live versie van dit laatste nummer op You Yube. Remi gaat daar tegen het einde een beetje als Hendrix tekeer. Maar zoals eerder gezegd, ondanks dat je dus die verschillende wegen bewandelt klopt het helemaal.

Remi: Er is niet bewust over nagedacht. Maar het is meer de combinatie van de mensen die we om ons heen hebben. Dat zijn wij! Wij hebben voor de EP bewust gekozen voor echte liedjes. Veel fans haken af als ze liedjes van tien minuten horen. Mensen willen gewoon iets korts en bondigs horen. Voor het album willen we wat meer gaan uitpakken.

Jullie staan op de laatste dag van het Pure Jazz festival naast gevestigde namen als Benjamin Herman en Izaline Calister. Toch hebben jullie beiden al de nodige ervaring met grote festivals als Lowlands, Parkpop, The Hague Jazz en North Sea Jazz. 

Remi: Wij zijn ook veel individueel bezig geweest en nog steeds doordat we ook voor andere artiesten spelen.

Sietske: Pure Jazz is een groot festival. En ik denk dat we daar ook wel klaar voor zijn. Als achtergrondzangeres heb ik grote dingen gedaan. En dat is denk ik ook goed als je die ervaring hebt zodat je weet wat je kunt verwachten.

Je hebt toch te maken met verschillende festivals. Bij Lowlands en The Hague Jazz heb je te maken met een divers publiek. Moet je daar een bepaalde draai in vinden?

Remi: Qua jazzfestivals wordt het steeds ruimer genomen. Op zich vind ik zelf jazzfestivals heel leuk omdat je daar een groot publiek en echte muziekliefhebbers hebt. Bij jazzfestivals gaan mensen echt luisteren en krijg je ook de meeste reacties. Op popfestivals moet je keihard pompen en willen mensen het gewoon gezellig hebben.

Sietske: Het is ook afhankelijk waar een festival wordt gehouden omdat je per stad ook weer verschillende mensen hebt. Het is al lang niet meer zo dat het publiek stil is of op een stoeltje blijft zitten. Uiteindelijk denk ik dat wij wel een breed publiek aantrekken.

Sietske, jij zingt achtergrondvocalen bij Giovanca. Bij Talking Loud sta je zelf op de voorgrond. Hoe ervaar je die twee rollen?

Nou, daar heb ik best wel moeite mee gehad. Ik ben al zo lang gewend om achtergrondzangeres te zijn. Maar ik denk dat ik door de jaren heen zekerder ben geworden. Het is wel een heel andere rol. Opzich ben je altijd zangeres. Maar Talking Loud is mijn kindje. Daar stop ik al mijn inspiratie in.

Wie zijn qua zangeressen voor jouw voorbeelden?

Nou, ik luister eigenlijk heel veel naar mannen. Ik heb ook verschillende fases. Soms luister ik allemaal oude Stevie Wonder dingen. Dan weer Donny Hathaway. Maar ook mensen van nu zoals Erykah Badu. Dan zit ik in een hip hop fase en dan weer in een soul fase maar ik kan ook weer Nikka Costa opzetten. Het hangt heel erg van mijn bui af. Maar ik luister meer naar mannen.

En Remi? Jij laat je in ieder geval hier en daar beïnvloeden door Hendrix als je uit je dak wilt gaan.

Ja, ik ben natuurlijk wel gitarist maar ik luister eigenlijk niet zo veel naar gitaristen. Ik ben niet gefocussed op alleen gitaar. Ik luister heel veel naar Stevie Wonder, Donny Hathaway, Marvin Gaye maar ook hip hop zoals Common en Slum Village. Daarnaast jazz zoals John Coltrane en ook alternatieve muziek en Braziliaans. Maar qua gitarist ben ik zeker wel heel erg door Jimi Hendrix beïnvloed.

Zijn er bepaalde (buitenlandse) muzikanten met wie jullie in de toekomst eens zouden willen samenwerken?

Sietske: Ik heb ergens een soort droom dat ik ooit Stevie Wonder ontmoet en dat we dan samen gaan zingen. Dat lijkt mij een mooie droom. Als die dag komt dan ben ik daarna helemaal compleet gelukkig!

Stevie is het wel heh? Dat hoor je duidelijk!

Remi: Alle muziek na Stevie Wonder is door hem beïnvloed. Luister maar naar hoe gospelzangers zingen maar ook qua sound. Platen van Stevie Wonder worden als referentie gebruikt. Een voorbeeld is D’Angelo’s Voodoo: die is ook naar de studio teruggegaan waar Stevie Wonder en Jimi Hendrix hun platen hebben opgenomen. Ik ben trouwens vergeten te vertellen dat ik ook veel door D’Angelo ben beïnvloed. D’Angelo was voor mij eigenlijk het begin om te luisteren naar soul. Daarvoor was het punk en rock. Ik ben ook bij zijn concert geweest op North Sea Jazz in de Statenhal. Toen stond ik echt zo van: wat is dit? Het was muzikaal heavy en zo hoog! Maar wat je bij hem ziet is dat het ook heel rauw is. Heel veel soul is tegenwoordig op toetsen gebaseerd. Je hebt een ‘beatgroove’ die bestaat uit een drum en een baslijn en dan wordt het vaak opgevuld met een hele laag Rhodespartijen. En dat is dan soul. Maar eigenlijk is oude soul vaak veel meer gitaristisch bekeken. Op Voodoo hoor je heel weinig toetsen terwijl D’Angelo zelf toetsenist is.

Hoe staan jullie tegenover media als een Hyves, MySpace en een YouTube? Het is toch een manier om je laten zien en te laten horen.

Sietske: Nou ja, met MySpace heb je natuurlijk connecties met heel de wereld. Je krijgt vaak aanvragen via MySpace of vragen over waar je de EP kunt krijgen. MySpace is echt een manier om je buiten Nederland ook te laten horen.

Remi: Soms krijgen we een ‘friendsrequest’ en vragen we ons af hoe ze bij ons terecht zijn gekomen. Onze bandnaam is ook de naam van een platenlabel en de titel van een James Brown nummer. Mensen gaan dan alle platen van het label zoeken en dan komen ze opeens bij ons terecht en dan denken ze: Hey! Dat is ook leuk! Je klikt natuurlijk de hele tijd door. Uit Nederland krijgen we eigenlijk weinig verzoeken. Maar uit Amerika en Azië daarentegen weer heel veel. Op Hyves is het veel laagdrempeliger. Dat is natuurlijk heel typisch Nederlands. Dat gaat meestal door vrienden van vrienden die elkaar kennen. Een tijdje geleden hadden we een promoactie die we via MySpace deden. Maar voor Nederland werkt dat dan helemaal niet omdat heel weinig Nederlanders een MySpace account hebben. Daar zitten vooral muziekliefhebbers en muzikanten op. Maar toen we het via Hyves deden was het opeens raak met de aanmeldingen.

Waar staat Talking Loud over vijf jaar?

Sietske: Over vijf jaar is moeilijk in te schatten. We zijn nu aan het kijken naar het album dat we volgend jaar willen uitbrengen. En hopelijk gaat dat goed en kunnen we overal spelen en ook buiten Nederland. We focussen echt op landen buiten Nederland zoals Engeland, Duitsland, Azie en Amerika. Daar hopen we een voet tussen de deur kunnen zetten. Grootse plannen!

Voor meer informatie over Talking Loud kun je terecht op www.myspace.com/talkingloud.

Voor het bestellen van de EP stuur je een E-mail naar info.talkingloud@gmail.com.


Onderwerp: WERELDMUZIEK, JAZZ, POP-ROCK

Vrijdag 07 November 2008 at 10:28 am

Luistergenot bij warme jazzfunk Azymuth in Dr. Anton Philipszaal

Azymuth Azymuth Azymuth
Door Serge Julien met foto's van Al Borrelli 
Azymuth gezien in de Dr. Anton Philipszaal, Den Haag op 23 oktober 2008.

Brazilië staat op muzikaal terrein bekend om de samba´s en de bossanova’s maar dat het land ook in staat is om een lekker stuk jazzfunk neer te zetten wordt duidelijk als in het begin van de jaren zeventig de band Azymuth van zich laat horen. Begonnen als een quartet maar uiteindelijk in de formatie van José Roberto Bertrami, Alex Malheiros en Ivan Conti uitgegroeid tot een legendarische groep binnen het genre die door kenners op handen wordt gedragen. Muziekliefhebbers kennen wellicht nog hun hit Jazz Carnival uit 1979.

In het kader van Jazz aan het Spui dat de Dr. Anton Philipszaal in samenwerking met The Hague Jazz organiseert, is Azymuth naar de Residentiestad gehaald voor een eenmalig optreden.


Azymuth´s interessante mengeling van jazz, spacefunk en Braziliaanse ritmes is door de loop der jaren inspirerend voer geworden voor menig grote DJ’s en producers. Roni Size, Jazzanova en 4 Hero zijn zomaar een drietal grote namen die nummers van Azymuth voor een onwetend publiek hebben gepresenteerd. De band zelf is ook nog actief in de studio. Kort voor het Haagse optreden heeft het trio een nieuw album uitgebracht onder de titel Butterfly.

Azymut Azymuth Azymuth

Het moge duidelijk zijn dat de heren ouder zijn geworden en dat is ook af te zien aan de mannen. Behoorlijke groeven, grijs/witte haren en aardige buiken tekenen de leeftijd. Dat het ouder worden geen invloed heeft op het talent van de heren blijkt uit het uitstekende optreden dat het trio geeft. Een zacht palet van constant pakkende melodieën wordt neergezet door toetsenist en kopstuk Bertrami terwijl Malheiros en Conti met respectievelijk bas en drums de ritmeonderdelen invullen. Hoewel niet uniek mag het best gezegd worden dat Azymuth met maar één melodietroef zo´n afgemaakte sound neerzet. Dat er ruimte is om spannend te soleren laat Malheiros horen in Concede-Me Esta Danca (May I Have This Dance With You) die de snaren nog net zo fijn beroerd als in het verleden. Conti laat meerdere keren zijn kunnen voorbijkomen terwijl de goede man ook de zang voor zijn rekening neemt tijdens de Marvin Gaye cover What´s Going On. Erg aangenaam is het funky Dear Limmertz met zijn lekkere basloopje terwijl je jezelf tijdens het dromerige Last Summer In Rio langs de kust van Brazilië waant in tropische temperaturen met een zacht briesje 

Ook van de nieuwe CD Butterfly wordt materiaal gespeeld waaronder het titelnummer dat oorspronkelijk van Herbie Hancock is die het destijds opnam voor zijn album Thrust. Daarnaast ook een overheerlijk Os Cara La en het toegiftnummer Triagem. Afgaande op deze nummers is de nieuwe plaat een welkome aanwinst in de collectie van menig muziek liefhebber.

De warme jazzfunk die Azymuth ten gehore brengt is een waar genot om naar te luisteren. Live krijgen de nummers nog wat extra dimensie mee. Het is jammer dat er niet zo’n grote opkomst is voor het optreden want deze legendarische mannen verdienen het om live gehoord te worden. Volgende keer gewoon een volle zaal voor de overheerlijke Azymuth sound!

Websites

www.myspace.com/azymuth (My Space site van Azymuth)

www.ldt.nl (Website van de Dr. Anton Philipszaal/ Lucent Danstheater)

www.thehaguejazz.nl (Website van The Hague Jazz)

CD’s Azymuth

Butterfly (2008)

Azimuth (2007/1975)


Onderwerp: WERELDMUZIEK, JAZZ, POP-ROCK

Maandag 20 Oktober 2008 at 9:02 pm

Een combinatie van contrast, Laura Lopez Castro + Zuco 103

Laura Lopez Castro Laura Lopez Castro Laura Lopes Castro
Door Ying Fang met foto's van Jeroen van der Ent (klik voor vergroting)

Vrijdag 10 oktober was het Paard van Troje in regentenstad Den Haag het decor voor een combinatie concert van 2 acts die niet verder van elkaar hadden kunnen staan.

Gelukkig was deze afstand niet in kwaliteit maar wel in sfeer af te meten. De eerste act is een zangeres uit Duitsland van Spaanse ouders. Zingend in het Spaans en Braziliaans Portugees. Stijlen varierend van Bolero tot Fado en Bossa Nova.

De kleine zaal van het Paard was muisstil, donker en goed gevuld. Laura Lopez Castro is een dame met een flinke uitstraling en haar ervaring met toneelspelen gebruikt zij goed om haar songs meer dramatiek en gevoel mee te geven op het podium. De bezetting van cello, gitaar en contrabas geven een warm en dramatisch geluid vol van liefdesverdriet, jaloezie en eenzaamheid. Het publiek bleef muisstil zitten gedurende het concert, bang om de fragiele maar intense sfeer te doorbreken. Uit het daverend applaus en een staande ovatie aan het einde bleek toch dat het publiek erg had genoten van deze act.

Zuco 103 Zuco 103 Zuco 103

In de grote en volle zaal werd intussen het podium voorbereid op de komst van Zuco 103 met een gastoptreden van Steye. De zaal werd eerst warm gemaakt met een aantal nummers van Steye met begeleiding op gitaar, een combinatie die de nummers van nieuwkomer Steye goed voor de dag laat komen. Daarna brak het feest echt goed los toen zangeres Lilian Vieira haar entree maakte. Het begin van een anderhalf uur durend spetterend en extatisch dansfeest met de brazilectro van Zuco. De band heeft na al die jaren van optredens nog geen greintje ingeboet aan energie, in tegendeel, het concert was harder en energieker dan ooit. Het publiek schreeuwde en danste de nacht in op de combinatie van Braziliaans temperament met electronische impulsen.

2 acts op 1 avond waarin de reikwijdte van muziek met een latijns-amerikaanse sound goed naar voren kwam en die aantoonden dat men op diverse manieren hier van kan genieten