Donderdag 25 September 2008 at 9:34 pm
Aangename derde editie Pure Jazz biedt voldoende muzikale variatie
Door Serge Julien met foto's van Eric van Nieuwland
Voor de derde keer is het Haagse Spui decor voor het Pure Jazz festival. Tezamen met het The Hague Jazz festival is het muziekfestijn in 2006 geïnitieerd om het vertrek van North Sea Jazz op te vangen. Dit jaar heeft Pure Jazz het aantal dagen verdubbeld. Op vier avonden is er een keur aan stijlen te beluisteren variërend van jazz tot funk, van Antilliaans tot Braziliaans en van soul tot gipsy jazz. Het Spuiplein is omgetoverd tot een kunstmatig aangelegd “Central Park” met een tent en picknicktafeltjes. Het ziet er allemaal gezellig uit.
De openingsavond wordt verzorgd door het Kindred Spirits Ensemble dat een ode brengt aan saxlegende John Coltrane en diens spirituele gedachtegoed. Op het podium van de tent die de naam “De Opera” draagt is het afgeladen met muzikanten aangezien er een orkestrale bezetting aan te pas komt. Daarnaast worden ook moderne elementen toegevoegd in de vorm van een dichter/MC en special guest Pete Philly die geïnspireerd een nummertje meezingt. Dit experimentele geheel van jazz, klassiek, broken beats en hiphop maakt van Pure Jazz 2008 een avontuurlijke opener.
Op de tweede regenachtige avond mag de bloedmooie Giovanca met haar band de tent op stelten zetten met werk van haar heerlijke debuutalbum Subway Silence. Het is echter jammer dat er maar een schamele hoeveelheid mensen op haar optreden afkomt want ze zet met haar begeleiders een prima optreden neer dat een fijne mix van pop, soul, funk en een laagje jazz laat horen.
Ook collega Steye die net als Giovanca zijn debuut een aantal maanden geleden bij het platenlabel DOX heeft uitgebracht, krijgt de tent niet vol. Maar ook aan diens performance ligt het niet want zijn soul/funk met hier en daar een elektronica en country randje hapt makkelijk weg. Wat opvalt is dat het geluid in de Opera tent niet bijster goed uit de verf komt. Een factor die ook doorklinkt tijdens de lekker swingende gipsy jazz van het zestal Basily.
In Theater aan het Spui lanceert reggae formatie Orange Grove hun nieuwe CD Some Live Stuff. Dat doen ze met volle overgave door een overtuigende en energieke semi akoestische set te spelen. In hetzelfde theater maar dan in de Kleine Zaal vindt het hoogtepunt van de avond plaats in de persoon van meestertrompettist Eric Vloeimans die met zijn trio Gatecrash een fijne selectie brengt van zijn laatste twee CD’s Hyper en Gatecrashin’ ten gehore brengt. Het warme en melodieuze spel van Vloeimans en zijn uitstekende band krijgen nog eens extra cachet met de rode belichting en rook op het podium.
Op de zaterdag opent in de foyer van het theater gitarist Jan Wouter Oostenrijk met zijn project Mahgreb Jazz het festival. Een smaakvolle avontuurlijke trip waarin hij het publiek meevoert door een wereld van jazz met oosterse invloeden.
In de Grote Zaal is het meteen raak met Stephanie McKay. Deze New Yorkse zangeres heeft een strot van jewelste die namen oproept als Lynn Collins maar ook Nina Simone. Soul en funk met een rauw randje dat gretig aftrek vindt bij een goed gevulde zaal.
Het absolute hoogtepunt van de avond mag echter op conto worden geschreven van José James. Deze eveneens uit New York afkomstige zanger neemt een afgeladen zaal mee langs zijn letterlijke droomdebuut: The Dreamer. Nonchalant over het podium schuifelend begeeft hij zich met zijn croonerstem met ogenschijnlijk gemak door de rustige broeierige acoustische jazz en soul waarin een glansrol is weggelegd voor de meesterlijke pianist Robert Mitchell. De interactie tussen de fantastisch zingende James en zijn band is zo razendknap dat je er kippenvel van krijgt. Een optreden van een eenzaam hoog niveau.
In de foyer van het theater staat de jong ogende Braziliaanse dame Sabrina Malheiros (dochter van Azymuth bassist Alex Malheiros). Zij gooit in 2005 hoge ogen met haar debuut Equilibira dat afgelopen zomer is opgevolgd door New Morning. Een prettige mix van bossa’s en samba’s met hier en daar elektronica dat soms aan Bebel Gilberto doet denken. Het optreden begint wat statisch en onzeker maar wint uiteindelijk toch nog aan kracht als de motor eenmaal is warmgelopen en het publiek in beweging komt.
Dag vier van Pure Jazz is meer een soort van kleinschalige afterparty die op een andere locatie wordt gehouden: Korzo5HOOG. Het theater dat voorheen in hartje centrum van Den Haag zat is naar een wat anonieme plek verhuisd aan de Binckhorst.
In de Kleine Zaal die aandoet als een foyer met witte loungebanken wordt de aftrap gedaan door de band Talking Loud. Deze groep onder aanvoering van zangeres Sietske Morsch en Remi Lauw timmert al een aantal jaren aan de weg en heeft in februari de EP Come A Little Bit Closer uitgebracht waarop een niet onsmakelijke mengeling van frisse soul, funk met hier en daar een beetje rock en een laagje jazz. Live overtuigt de groep door de nummers van de EP en onuitgebracht materiaal met verve te brengen.
In de Grote Zaal mag een handje vol mensen de ambassadrice van Curaçao haar Antilliaanse roots met jazz elementen tot zich nemen en dat is altijd een aangename ervaring. Calister, die natuurlijk weer op haar blote voetjes loopt, heeft een charismatische presentatie waar je altijd blij van wordt. De in Papiaments gezongen liedjes afkomstig van de albums Krioyo en Kanta Hélele worden door de zangeres aan elkaar gepraat met toelichtingen die het een warm en knus geheel geven. De wat ongewone locatie met enorm hoog plafond en grote oppervlakte wellicht wat onwennig aan maar op het einde stappen er toch een aantal mensen van de tribune om mee te dansen op de fijne ritmes en melodieën van La Calister’s composities.
Funk van de bovenste plank wordt neergezet door het Amsterdamse Leslie Nielsen. Vette grooves worden gespeeld door gitarist Bas van der Wal, toetsenist Niels van der Spee en drummer Salle de Jonge. Een album moet nog verschijnen maar met de overtuigend live gepresenteerde vintage funk kun je nu al je vingers erbij aflikken.
Neerlands beste geklede saxofonist extraordinairy Benjamin Herman trekt een hoop belangstellenden naar zijn performance met een killer trio bestaande uit organist Olaf van der Wijs, gitarist Jesse van Ruller en drummer Gijs Dijkhuizen. Een meesterlijke ode aan organist Jimmy Smith doet Van der Wijs tekeer gaan op zijn toetsen maar ook een puik uitgevoerd Sunny doet het origineel verbleken. Een knallend optreden waarbij je constant met je voet staat mee te tappen. Herman bewijst nog altijd tot de absolute top te horen en hij weet zich wederom te omringen met de beste muzikanten.
De derde editie van Pure Jazz trekt zo’n 6000 bezoekers waarvan de meeste op de zaterdag afkomen. Het festival heeft een laagdrempelig karakter: het is makkelijk heen en weer lopen tussen de paar verschillende podia, je raakt al gauw in contact met de medebezoekers en je loopt nog eens een artiest tegen het lijf die ook wat wil meepikken van de verschillende muzikale inspanningen. De vraag is of vier dagen voor een festival dat nog groeiende is niet wat veel is. En hoewel Korzo geen onaardige locatie is, zou het de voorkeur genieten om toch vast te houden aan de locaties op het Spui, daarbij vooral gebruikmakend van het Theater aan het Spui en wellicht ook de Dr. Anton Philipszaal daar beide zalen meer sfeer bieden. Afgezien van deze kritische noot verdient de organisatie een pluim voor wat verder een aangenaam en plezierig festival is met voldoende muzikale variatie van hoog niveau.
Zaterdag 02 Augustus 2008 at 7:43 pm
Aangename afsluitende derde dag North Sea Jazz
Gezien: North Sea Jazz festival, Ahoy Rotterdam op 13 juli 2008.
Stond ze een paar maanden terug in een uitverkocht Ahoy, op de derde dag van het North Sea Jazz Festival staat een volgepakte Nile klaar voor het fenomeen Alicia Keys die vier jaar geleden voor het eerst North Sea Jazz aandeed. Gezegend met een dijk van een stem een muzikale aanpak die een brug slaat tussen de huidige R&B scene en de oude soul scene weet deze jonge dame miljoenen harten te veroveren. Ook haar laatste CD As I Am slaat weer aan bij een groot publiek. Het vijf kwartier durende optreden laat echter ook nummers horen van haar andere platen. Het geluid is soms oorverdovend hard en je bent dan ook blij als de mooie verschijning Keys even alleen achter de vleugel kruipt en zonder of dan wel met subtiele muzikale begeleiding haar liedjes zingt. Het zijn vooral deze momenten die het sterkst overtuigen en laten horen dat ze een goede zangeres is.
De meer up-tempo nummers met het bombastische geluid zijn daarmee niet slecht maar wel gelikt en missen de soul die zo goed naar voren komt bij de meer uitgeklede nummers. Dat daar gelaten zet Keys een professionele show neer en kan geen mens een bult vallen aan prima uitvoeringen van onder andere Fallin’, You Don’t Know My Name, Tender Love, Superwoman , How Come You Don’t Call Me Anymore en afsluiter No One. In oktober zal er wederom een concert in Ahoy worden gegeven en dat zal ongetwijfeld snel uitverkocht raken.
Het podium naast Alicia Keys is dan inmiddels al gereed voor een muzikant die niet eerder op het North Sea Jazz festival heeft gestaan: Joe Jackson. Man’s laatste CD Rain ademt een toegankelijke pop sfeer met jazzy invloeden. Hij grijpt hiermee terug naar platen als Night and Day en Body & Soul. Hij speelt met alleen een bassist en drummer en begeleidt zichzelf op piano. Dat is een prima geoliede machine maar helaas verzuipt het geluid in de kolossale Nile. Deze muziek hoor je liever in Carre waar Jackson meerdere malen heeft opgetreden. Het doet verder niks af aan de performance van de muzikanten en het is fijn om meteen al in het begin een van zijn bekendere nummers Steppin’ Out te horen. De CD Rain staan als een huis en nummers als The Invisible Man en The Uptown Train laten Jackson op z’n best horen. Als toetje geeft hij een zalige versie van Is She Really Going Out With Him.
Naast de Nile is het Yukon podium opgesteld waar een zevental donkere over het algemeen gespierde heren onder de naam Naturally 7 acte de presence geven. Geen doorsnee R&B act maar een groep stemacrobaten die het presteren om door middel van het nabootsen van instrumenten de indruk te wekken een volledige band neer te zetten. Het resultaat manoeuvreert tussen hip hop, R&B, soul en pop. Een geheel niet onaardig stukje muziek van een groep getalenteerde jongens. Aanstekelijk is de bewerking van het nummer Broken Wings van die verloren jaren tachtig band Mr. Mister.
Verbluffend is de Amerikaanse soulzanger Ryan Shaw. Zijn eerste CD This Is Ryan Shaw is een juweel. Op het podium lijkt hij op het eerste gezicht qua uiterlijk vrij gewoontjes in T-shirt en spijkerbroek totdat hij zijn mond opendoet en het vermoeden wekt dat Otis Redding ter plekke is gereïncarneerd. Energiek, expressief en met een hoop kracht zet deze jonge vent een aangenaam souloptreden neer waar je je vingers bij aflikt. Ook artiesten als Jackie Wilson en Wilson Pickett lijken ook over de schouder van Shaw mee te kijken. Prachtig is zijn vertolking van Otis Redding’s Try A Little Tenderness maar ook zijn eigen Do The 45 overtuigt van grote klasse. Een zanger om in de gaten te houden!
Het contrast is groot als we van Ryan Shaw naar de Maas lopen en een kakofonie van gierende elektrische ongestructureerde geluiden over ons heen krijgen gestort. The Mars Volta staat er om bekend alle kanten op te vliegen variërend van punk, rock, latin, free jazz, hard rock en psychedelica. Het gezelschap heeft de aandacht van een beperkte groep mensen. Het is duidelijk dat door de jaren heen de grenzen zijn vervaagd op North Sea Jazz maar met het bombast van deze Texaanse band waarvan de zanger de indruk wekt dat zijn leven ervan afhangt, komt toch wel over als een heel erg vreemde eend in de bijt. Het bezoek aan dit optreden houden we wellicht onterecht kort maar laten we over aan mensen die hier geduld voor kunnen opbrengen.
Aangenamer is het in de Nile waar vaste gast Maceo Parker met de WDR Big Band zich door een standaard repertoire speelt. Parker is en blijft altijd een aangenaam funkfeest en de combinatie met een big band pakt prima uit.
Een paar meter verderop staat een relatief onbekende zwarte zangeres de blues uit de toppen van haar tenen te zingen: Sharrie Williams. Een krachtige en wat geleefde stem voorziet een mengeling van up-tempo en rustige blues liedjes op zeer aangename wijze. Williams heeft net een nieuwe CD uit onder de titel I’m Here To Stay waarvan zij een aantal nummers ten gehore brengt.
We eindigen drie dagen North Sea Jazz met de Britse Mark Ronson en zijn Version Players. De staat bekend om zijn producties en teksten voor Robbie Williams, Lily Allen en Amy Winehouse. Van deze laatste speelt hij vanavond een lekkere versie van Valerie. Een nummer dat afkomstig is van het cover album Version. Hierop gaf een eigen draai aan bekende nummers van groepen als Radiohead, The Smiths en Coldplay. De podiumpresentatie is net zo swingend als op de plaat. Vette blazers, strijkers en stuwende gitaarrifjes. Een vlammende afsluiter van een vermakelijke 33ste editie van Neerlands leukste muziekfestival waar dit jaar een slordige 70.000 bezoekers op zijn afgekomen. Wederom een stijgende lijn mede te danken aan een sterke programmering en goed weer. Op naar de 34ste editie!
North Sea Jazz - website
Maandag 21 Juli 2008 at 9:53 pm
Veel soul en funk op tweede dag North Sea Jazz 2008
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Gezien: North Sea Jazz festival, Ahoy, Rotterdam op 12 juli 2008.
Een volledig uitverkochte tweede dag van het North Sea Jazz Festival ziet hordes aan mensen krioelen door het grote Ahoy complex waar op deze dag een keur aan soul en funk muzikanten van zich laten horen.
In de Maas is het de uit Nashville afkomstige Victor Wooten die een zaligmakende funksessie neerzet met zijn band. De virtuoze bassist laat aan het begin van zijn optreden al meteen zijn virtuoze slaptechniek horen. De set klinkt vrij los en komt vooral over als een jamsessie waarin ook flarden van covers voorbijkomen.
Een paar deuren verder is het de meesterlijke zanger en toetsenist Frank McComb die Donny Hathaway en Stevie Wonder in herinnering roept. Soul zoals soul bedoeld is: recht uit het hart met bezieling. Ooit stond hij hoog in de hitparade met het nummer Another Day dat hij zong in de band Buckshot LeFonque waar Branford Marsalis de aanvoerder was. Het nummer wordt als toegift gespeeld maar ook al zou hij het nummer niet hebben gedaan dan zou de rest van zijn optreden al hebben voldaan voor uitmuntende kwaliteit.
Een zijstapje buiten de soul/funk deze avond ervaren we als we een kijkje nemen bij oud gediende Paul Simon die de grote Nile mag bespelen. De kleine man is zichtbaar ouder geworden. Recent werk wordt afgewisseld met oude nummers als Sounds Of Silence, Graceland en natuurlijk Call Me Al. Allemaal mooi uitgevoerd maar het gevoel bekruipt je dat deze mooie luisterliedjes niet thuishoren in een massazaal als de Nile. Maar ja, Simon is nu eenmaal een grote ster en niet vaak te zien in ons land dus dan wordt hij automatisch in een onpersoonlijke zaal als de Nile gezet zodat veel liefhebbers ervan kunnen profiteren.
Terug in de Maas zorgt de Braziliaanse componist, toetsenist en arrangeur Eumir Deodato voor een waar funkfeest met zijn band. Vooral geroemd om zijn avontuurlijke bewerking van Strauss’ Also Sprach Zarathustra waarvoor hij in de Grammy prijzen viel heeft hij ook veel voor anderen gedaan. Natuurlijk komt dit nummer in een vlammende versie voorbij maar ook nummers als Do It Again en Whiste Bump gaan erin als zoete koek. Zelf is Deodato niet bepaald communicatief en beweeglijk maar zijn band daarentegen speelt met het grootse plezier alsof het hun laatste avond is. Vooral percussionist Gerardo Velez zweept de hele boel op met zijn acrobatische spelbewegingen en ook drummer Ken Moutenot zit als een manische achter zijn trommels tekeer te gaan. Absoluut een van de hoogtepunten van deze avond!
Een van de krachtigste stemmen uit de soul en funk is natuurlijk die van Chaka Khan. Na lange tijd is er weer een plaat van haar onder de titel Funk This waarvan een aantal nummers worden gespeeld. Het optreden wordt meteen gestart met de hits I Feel For You en Ain’t Nobody. Er wordt door la Khan ook even “church time” ingebouwd met een aantal zeer rustige liederen die wat traag en vervelend overkomen. Maar over Chaka Khan’s zangkwaliteiten kan alleen maar worden gezegd dat ze nog steeds een dijk van een stem heeft die maar weinig aan kracht heeft ingeboet.
Een volgend hoogtepunt van de avond is het trio Toto Bona Lokua. We hebben het hier over zanger en gitarist Gerald Toto, zanger en bassist Richard Bona en zanger en gitarist Lokua Kanza. Het is natuurlijk de fenomenale Richard Bona die de herkenning oproept in de trionaam maar al gauw blijkt dat deze groep gezamenlijk tot ongekende hoogte komt met hun liedjes die West Afrikaanse ritmes, harmonische zangpartijen, pop en jazz laten horen. Het trio heeft in 2004 een CD gemaakt die tot stand is gekomen op basis van improvisatie. Ieder lid kwam met basisstructuren van songs de studio binnen en de bedoeling was om vervolgens spontaan te gaan improviseren. Het resultaat was er een van ongekende klasse en jaren na de release heeft het publiek dit unieke trio live kunnen aanschouwen met een wervelend optreden.
George Benson gaat volledig op safe in de Nile door een batterij aan favorieten te spelen en daarbij veel blije gezichten teweeg brengt. Love x Love, Lady Love Me (One More Time), Give Me The Night en The Greatest Love Of All, ze komen allemaal voorbij. De stem is wat minder sterk dan voorheen maar de muzikale omlijsting en Benson’s gitaarspel compenseren goed.
Een veel krachtigere soul stem horen we in de Congo tent. Daar speelt de verrassing van de avond: Sharon Jones & The Dap Kings. De zaal is tot de nok toe gevuld wat er mee te maken heeft dat velen weten dat The Dap Kings prominent hebben meegespeeld op een hoop nummers van het album Back to Black van Amy Winehouse. Op haar grote hit Rehab hoor je eigenlijk The Dap-Kings. Met alle respect voor Amy Winehouse maar na vanavond kun je nog maar een vraag stellen: wie is Amy Winehouse? The Dap-Kings worden geprezen om hun benadering van het essentiële soul/funk geluid zoals het klonk in de midden jaren zestig tot midden jaren zeventig. De in Augusta, Georgia geboren Sharon Jones zet een soulstrot open die je zo grijpt en dat je wordt teruggezogen naar het tijdperk waarin Otis Redding, Ike & Tina Turner en James Brown hun hoogtijdagen vierden. Daarnaast is ze een amusante en beweeglijke podiumpresentatie. Het is overduidelijk dat ze de harten steelt van de aanwezigen. Hun laatste release 100 Days, 100 Nights zal na dit optreden gretig aftrek hebben gevonden.
Soul met een hoofdletter “S” is ook al een kleine veertig jaar een van de ingrediënten van de blazersgroep der blazersgroepen: Tower of Power. Met regelmaat te bewonderen in Nederland en ook North Sea Jazz mag dit jaar weer genieten van de ongecompliceerde soul/funk van dit gezelschap. Oil In The Ground, Diggin’ On James Brown, Soul With A Capital S, We Came To Play en I’ve Got To Groove zijn nummers die voorbijkomen uit het omvangrijke oeuvre. Het uit Oakland afkomstige gezelschap staat garant voor een prima afsluiting van de tweede dag waarin veel soul en funk je om de oren vlogen.
NSJ - website
Zondag 20 Juli 2008 at 3:44 pm
Braziliaanse muziek en soul wisselen elkaar af op eerste avond North Sea Jazz 2008
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek
Gezien: North Sea Jazz festival, Ahoy, Rotterdam op 11 juli 2008.
De 33ste editie van het wereldberoemde North Sea Jazz festival opent zijn deuren op een zonnige dag voor een niet uitverkochte vrijdag maar die nog altijd drommen aan mensen naar Ahoy trekt om weer te genieten van nationale en internationale sterren die zich bewegen in de wereld van jazz en gerelateerde genres als soul, funk, blues, latin en world. Het blijft ook altijd weer erg moeilijk om keuzes te maken in wat je wilt zien op een avond aangezien het een bomvol programma is waar je altijd merkt dat optredens die je graag wilt elkaar overlappen. Cultuurpodium kiest op de eerste dag voor soul en Braziliaanse klanken.
Artist in residence Bobby McFerrin heeft de eer om iedere dag een speciaal project te presenteren. Vandaag opent hij door een optreden te doen met de NDR Big Band. McFerrin is een van de grote stemtovenaren in de jazzwereld die door sommigen ten spijt alleen wordt herkend van het vrolijke liedje Don’t Worry Be Happy. Maar deze man gaat al langer mee dan die ene hit en heeft nog veel meer moois en veel avontuurlijkere platen op zijn naam gezet.
McFerrin komt echter het best tot zijn recht als hij alleen op het podium staat of met een kleine band. Het is dan ook jammer dat de combinatie van de stemacrobaat met een Big Band niet zo heel geweldig uitpakt. Dat heeft niks te maken met de talenten van McFerrin of van de muzikanten in de Big Band maar meer het feit dat McFerrin’s stem wat overschaduwd wordt door de ruime muzikale omlijsting.
Een paar zalen verder bijt Zuco 103 de spits af in de grote zaal de Nile. De groep is inmiddels doorgegroeid tot een van de beste live acts in Nederland en ondanks dat ze eerder op North Sea hebben gespeeld was dat nog niet eerder in de grootste zaal. Het publiek krijgt het beproefde concept voorgeschoteld van swingende Braziliaanse ritmes met dance invloeden waarbij de altijd vrolijk ronddartelende Lilian Vieira haar prettige zang over de songs heen laat rollen. Er wordt overwegend werk gespeeld van hun recent verschenen CD After The Carnival. Een plaat die staat als een huis. Nummers als She en Nunca Mais komen live goed tot hun recht. Techno invloeden worden niet geschuwd en het zijn die momenten dat toetsenist Stefan Schmid goed in zijn element zit door op een avontuurlijke manier tekeer te gaan achter zijn keyboards. Erg leuk blijft ook de meezinger Na Manquira waarbij Vieira het publiek altijd uitnodigt om het aanstekelijke refreintje mee te zingen.
In dezelfde Nile treedt na Zuco 103 jazz en soul stemgigant Al Jarreau op. Zo ongeveer een vast gast op North Sea Jazz aangezien hij met regelmaat staat geprogrammeerd. Hij heeft een nieuwe compilatie CD uit onder de titel Love Songs. Hoewel een lekkere CD pakt dat in een vol gepakte grote zaal toch wat saai uit. Dat heeft niet zozeer te maken met de uitvoering van de liedjes. Jarreau doet zijn ding prima en zijn begeleiders zetten een goede muzikale begeleiding neer maar toch hoor je dit liever in een kleinere setting of beter nog… gewoon thuis op CD terwijl je op de bank zit met je geliefde. Noemenswaardig is wel de krachtige achtergrondzang van de uitdagende Debbie Davis.
De ritmes uit Bahia en Rio de Janeiro worden over een volle Nile heen gegoten door oud gediende Sergio Mendes die na zijn succesvolle optreden van vorig jaar is geprolongeerd op het festival. Hij heeft zojuist een nieuw CD uit onder de titel Encanto die voortborduurt op de ingeslagen weg als die van voorganger Timeless. Een concept dat veel wegheeft van die van Santana waarbij de Braziliaan zich laat omringen door hedendaagse artiesten die de nummers een moderne draai geven en daardoor ook bij een groot publiek aanslaan. De een noemt het uitverkoop, de ander vindt het geraffineerd creatief. In de Nile heeft Mendes een standaard groep muzikanten bij zich en een damestrio waarin Mendes’ vrouw en boegbeeld Gracinha Leporace vanuit maakt. De “moderne” variabele in het gezelschap is rapper Dawn Bishop die af en toe zijn kunstje doet. De grote zaal geniet er in ieder geval van en een selectie van de laatste twee platen vliegen je om de oren die smakelijk klinkt.
In een van de kleinere zalen staat een andere Braziliaanse man die qua naam minder bellen doet rinkelen dan Mendes maar die als een absolute grootheid in zijn thuisland wordt beschouwd en ook onder internationale collega artiesten op handen wordt gedragen: Ivan Lins. Een week voor North Sea Jazz geeft hij een adembenemend optreden met het Metropole Orkest in Amsterdam waarbij duidelijk wordt hoeveel gevoel de man in zijn liedjes weet te stoppen. Op North Sea staat hij met een kleiner gezelschap op het podium van de Darling zaal. De muzikale directie is in handen van toetsenist Jason Miles. Als altijd speelt Leonardo Amuedo mee op gitaar. Speciale gaste is de indrukwekkende vocaliste Nnenna Freelon. Nummers als Lua Soberana, Comcar de Novo en Dinorah Dinorah worden weer met evenveel bezieling voorgedragen als in Amsterdam. Lins is een uniek talent die buiten zijn thuisland maar door een selecte groep muziekliefhebbers lijkt te worden opgepikt terwijl de man bloedstollend mooie liedjes weet te schrijven en voor te dragen.
Vervolgens is het tijd voor de nu soul van twee grote soul dames: Angie Stone en Jill Scott. Angie Stone geeft een energieke set met een dwarsdoorsnee van haar werk. Lekker is haar nieuwe single Baby, maar ook Sometimes, het zwoele The Making Of You en het onvermijdelijke I Wish overtuigen. Toch is het Jill Scott die de Maas (de feitelijke Ahoy zaal) op zijn kop zet met een zeer gedreven set haar poëtische teksten gepaard met de fijne melodieën over een dolenthousiast publiek deponeert. Is It The Way You Love Me, It’s Love, Do You Understand getuigen van prachtige improvisatie en spiritualiteit van een ongekend hoog niveau. Haar hit Golden wordt in een zeer korte uitvoering gespeeld maar mag de pret niet drukken met de geweldige uitvoeringen van het overige werk. Een memorabel optreden.
Dat goede Braziliaanse muziek niet per definitie uit het land zelf hoeft te komen bewijst de Nederlandse groep Sensual die een zeer fijne mengeling maakt van jazz en Braziliaanse invloeden met een prettige groove. Onder aanvoering van het zingende boegbeeld Eva Kieboom zet het gezelschap op het Mississippie podium een overtuigend optreden neer waarbij de concentratie ligt op de nummers van hun recent verschenen tweede CD Salve. Kieboom heeft een prettig stemgeluid en een overtuigende Portugese zang. Stukken als O Desejo en Quero Pirar zijn redelijk up-tempo terwijl je met het dromerige Adao E Eva ter plekke je partner wilt kussen. Opvallend is ook de sterke cover van het door Michael Jackson bekend geworden I Can’t Help It. De bandleden waarvan er een aantal ook bij Wouter Hamel spelen, zetten stuk voor stuk een prestatie neer die het optreden tot een smakelijk toetje maakt. Dit is een groep om in de gaten te houden en kan met een gerust hart volgend jaar nog een keer worden geprogrammeerd en dan op een groter podium!
NSJ - website
Donderdag 17 Juli 2008 at 6:18 pm
North Sea Jazz, een eerste indruk
Tekst en beeld van Eljo A. Morpurgo
North Sea Jazz 2008 een festival met een diversiteit aan muziek en mensen. Op vele podia zijn optredens over drie dagen verspreid, en jazz is hier een heel ruim begrip, al zullen de jazzfreaks dat misschien bestrijden. Van vroeg in de avond tot ver na middernacht kun je elke avond genieten van over de zestig optredens. Plannen is iets wat nummer één staat als je naar dit festival gaat wil je jou artiesten ook echt kunnen zien.
Wij besloten o.a. Bobby McFerrin, Chaka Khan, George Benson en DJ Maestro te zien. Helaas is het zo druk en moeilijk om bij AHOY te komen met de auto dat we Bobby McFerrin helaas hebben moeten missen maar een deel van Victor Wooten hebben gezien. Voor Chaka Khan begon ging de zaal al open terwijl Paul Simon nog aan het spelen was. Hoewel je voor Paul extra moest betalen hebben we toch nog een klein mini concert gekregen van ongeveer zes nummers.
Chaka Khan daarentegen was in de grote JVC zaal en was fantastisch om mee te maken. De mensenmassa in de zaal bewoog als een golvende zee op bekende nummers als “I'm Every Woman, I Feel for You, Through the Fire en een paar van haar nieuwe album Funk This.
De sfeer was gezellig en door heel AHOY was de mogelijkheid om de honger en dorst te stillen. Op het dak van AHOY speelde DJ Maestro (Martijn Barkhuis) samen met Rik Mol en Ro Krom waarbij werkelijk het dak er af ging. Deze drie artiesten zijn heerlijk op elkaar ingespeeld en de ene na de andere jam sessie liet de menigte genieten.
George Benson nog zo'n groot artiest sloot voor ons de avond op een geweldige manier waarbij wij als veertigers even terug in de tijd waren. Een groot podium en diverse monitoren gaven een geweldig beeld van de George die zich swingend in het zweet stond te werken terwijl de hele zaal zijn bekende nummers mee zong. Na tien uur waren de voeten op en gingen we moe maar voldaan weer huiswaarts.
Meer over NSJ volgt.
