Onderwerp: JAZZ, JEUGD

Dinsdag 18 December 2007 at 3:12 pm

SJONIE EN BEP (Porgy en Bess) door Frank Groothoff

Porgy & Bess
Porgy & Bess
Porgy & Bess

Door Aty van Soest met foto's van Jørgen Koopmanschap
Gezien op 15 december 2007 in Theater De Purmarijn in Purmerend


Frank Groothof is een meester in het toegankelijk maken van wereldberoemd opera repertoir voor een breed publiek waaronder nadrukkelijk ook kinderen begrepen worden. Eerder bewerkte hij o.a. Don Giovanni en Carmen en nu heeft hij zijn versie van Porgy en Bess op de planten gezet, de tijdloze jazzopera van Gershwin uit 1935. Door zijn speelplezier, humor en muzikaliteit weet Groothof de zware kost terug te brengen tot de menselijke maat en kinderlijke proporties. Tegelijk met het onvergetelijke verhaal van Dorothy en Dubose Heyward glijdt de schitterende muziek van George Gershwin als met de paplepel naar binnen.

'Summertime', 'I Got Plenty O'Nuttin', 'Bess, You Is My Woman Now', 'It Ain't Necessarily So' en nog veel meer klassiekers van Ira Gershwin en Dubose Heyward zijn door Marjet Huiberts bewerkt in het Nederlands. Bij binnenkomst in het theater zijn de contouren van de stad New Orleans al te zien op het toneel, met onder de brug de huisjes van de arme zwarte bevolking. Op de achtergrond klinkt 'Summertime'. Er schijnt iets mis te zijn met de verlichting, want er zijn 2 electriciëns bezig met een grote schijnwerper. Frank Groothoff komt op en verzoekt het publiek een paar minuten geduld te hebben, er is een lamp gevallen en de vloer ligt bezaaid met glas, dus er moet eerst een schoonmaakploeg komen om dit op te ruimen voordat de voorstelling kan beginnen. Aldus geschiedt.

De schoonmaakploeg (4 mannen en 2 vrouwen) gaat snel aan de slag. Al doende vinden ze een aantal attributen van de voorstelling, waaronder de hoed van Porgy en de jurk van Bess. Sjonnie, de voorman van de schoonmakers begint het verhaal te vertellen van de arme negers van New Orleans, zet de hoed van Porgy op, gebruikt de bezem als kruk, want Porgy is mank.
Inmiddels heeft Bep achter de coulissen de jurk van Bess aangetrokken. De schoonmakers ontpoppen zich als muzikanten. Een vrouw, Serena, komt op met een geïmproviseerde baby en allengs begint het verhaal te leven, omlijst door de vertaalde songs van Gershwin. Het verhaal over armoede, gokken, verslaving aan het droom-poeder, liefde, haat, moord, de strijd om te overleven en vooral de liefde van Porgy voor Bess, die echter eerst niets van hem moet hebben. Zij is van Crown, de macho en ook Sporting Live, de coke-dealer zit achter haar aan. Eindelijk kiest Bess toch voor Porgy, maar dan slaat het noodlot weer toe.

Alle drie de mannen worden op onnavolgbare wijze gespeeld door Frank Groothoff. Marzieh Reyhani is de verleidelijke Bess, Serena wordt gespeeld door Suzanne Roos. Een groot compliment voor de muzikanten van DIG d'DIZ, die naast de fantastische muziek van Gershwin en de diverse mannelijke rollen ook nog alle geluidseffecten voor hun rekening nemen.

Porgy en Bess in deze uitvoering was vijf kwartier kijk-en luisterplezier waarvan we allebei (ik en mijn kleindochter) bijzonder genoten hebben. De speellijst is te vinden op de website.

Frank Groothof - website

Spel en zang
Frank Groothof, Marzieh Reyhani en Susanne Roos

DIG d'DIZ
Jan Menu - baritonsaxofoon
Maarten van der Grinten - gitaar
Jan Voogd - contrabas

Onderwerp: JAZZ

Vrijdag 30 November 2007 at 11:37 pm

SONNY ROLLINS DOET MENIG JAZZHART NOG STEEDS SNELLER KLOPPEN

Sonny Rollins
Sonny Rollins
Sonny Rollins

Door Rene de Hilster met foto's van Joke Schot (klik voor vergroting)
Concertgebouw Amsterdam - 26 november 2007


Op het moment dat Sonny Rollins het podium opliep barstte er een daverend applaus los in het toch altijd wat statige concertgebouw. Rollins nam dit applaus minzaam in ontvangst en zette de ballad “Little Girl Blue” in. Wat we te horen kregen was niet de Sonny Rollins uit zijn Blue Note periode, die kracht bezat hij niet meer. Maar zijn spel was nog steeds stevig en verrijkt met een diepere emotionaliteit.

De opbouw van een Sonny Rollins concert mag als bekend worden beschouwd. Een stukje swing, een ballad en natuurlijk enkele calypso’s. Vooral tijdens het midden van de set in stukken als “Global Warming” en “Change Partners” wist Rollins nog zeer overtuigend te spelen. Zijn solo’s vol ritmische en melodische vondsten waren lang maar verveelde geen moment. Zijn monumentale sound is weliswaar ontdaan van dat ruige randje. Maar zijn geluid is nog altijd groot en zonder versterking nog zeer duidelijk waarneembaar in de hele concertzaal. Geen moment dacht je dat Rollins inmiddels al 77 jaar oud is. In elk stuk is er ook veel ruimte voor zijn sideman. Over deze sideman wordt vaak veel gemopperd en er zijn zelfs mensen die er een Rollins concert voor overslaan.
Laten we eerlijk zijn. Zijn oude getrouwe sideman als bassist Bob Cranshaw, gitarist Bobby Broom en de trombone spelende achterneef Clifton Anderson zijn geen hoogvliegers. Ze doen wat ze moeten doen en maar meer ook niet. Anderzijds heeft Rollins geen behoefte aan al te avontuurlijke sideman. De rol van zijn begeleidingsband is het neerleggen van een soepel swingende ondergrond waarover Rollins zijn lijnen kan trekken. Daarbij heeft hij geen behoefte aan al te veel eigen initiatief van zijn band. Hoewel&hellip Dit jaar had hij een nieuwe drummer meegenomen; Jerome Jennings. In de wat ruigere stukken voorzag Jennigs de maestro subtiel van fraai tegenspel en gedurfde commentaren. Rollins ging de uitdaging aan en dat leverde mooie momenten op.

Op het laatst ook nog een verrassing. In de afsluitende blues pakte Rollins de microfoon en zong niet onverdienstelijk een paar chorussen.

Een staande ovatie was zijn deel en het publiek wilde hem niet laten gaan. Rollins had alles gegeven en nog een stuk spelen zat er niet maar hij kwam nog wel een keer terug om even te zwaaien en nogmaals het applaus in ontvangst te nemen.

Het is natuurlijk elke keer weer afwachten of Sonny Rollins nog een keer langskomt en zonder dramatisch te worden kan toch elke keer weer de laatste zijn.
Dit concert gaf in ieder geval het gevoel iets bijzonders te hebben meegemaakt. Ik was dan ook blij dat ik erbij ben geweest.

Website Sonny Rollins

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

Dinsdag 27 November 2007 at 12:44 am

Wouter Hamel weet ’t wel, maar gelooft ’t niet

Wouter Hamel
Wouter Hamel
Benjamin Herman

Door Richard van de Crommert met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor
vergroting)


Muzikant Wouter Hamel wist zondagavond donders goed dat hij met zijn band in de nationale poptempel Paradiso, maar leek het niet te geloven. “Ik zit nog steeds in een jetlag”, vertelde hij zijn publiek.

De zanger was net drie dagen terug uit Japan waar zijn cd onlangs uitkwam. Ook dat was een vreemde droom voor Hamel. “Slechts vier dagen ben ik er geweest, maar ik heb het gevoel dat ik er nog steeds ben”, vertelde de sympathieke blonde zanger na afloop van het concert. “Ik deed elke dag acht interviews, bezocht verschillende radiostations en had twee fotosessies per dag. Toen ik binnenliep bij Tower Records in Tokio zag ik dat mijn cd al op nummer 7 stond, hoger dan de comeback-cd van Celine Dion. In alle platenzaken stonden gigantische displays met mijn hoofd er op. Overal kwam ik mezelf tegen.” Maar liefst vier Japanse platenmaatschappijen toonden afgelopen zomer belangstelling om de cd van Wouter Hamel in het land uit te brengen. En het was meteen raak in het land. “Op het vliegveld stonden meisjes me op te wachten. Ik kreeg zoveel cadeautjes dat het nauwelijks meer in mijn koffer paste.”

In Paradiso hield de dertigjarige zanger zijn nieuwe single ‘As Long As We’re In Love’ ten doop. In de kleine zaal van Paradiso presenteerde de muzikant in februari van dit jaar zijn debuut-cd. Het was voor het eerst dat Wouter Hamel, die begin deze maand een Essent Award won, optrad in de grote zaal van Paradiso. Toen was het lastig om de zaal vol te krijgen”, biechtte de zanger op. “Maar nu zijn jullie er allemaal.” Het grootste artistieke succes had Hamel in juli met het liedje ‘Don’t Ask’ dat een hit werd op Youtube. Inmiddels is de videoclip 276.000 keer bekeken op de filmpjes-site.

Wouter Hamel
Wouter Hamel
Wouter Hamel en Giovance


Na elk toespraakje kon Wouter een lachje niet onderdrukken. Dit had hij toch maar mooi voor elkaar. “Ook mijn muzikanten moeten wennen aan dit grote podium”, lachte hij. Al in het derde lied ging het door mij onafscheidelijk geachte opa-hesje uit. En met veel plezier maakte hij even later een blikje bier open en proostte op de avond.

Het publiek in de nationale poptempel was volledig op de hand van Hamel. Het concert swingde. En speciaal voor Paradiso versterkten saxofonist Benjamin Herman en de oogverblindende zangeres Giovance zijn vijfkoppige band.

Bij de toegift kreeg de Amsterdammer de zaal zo muisstil dat zelfs een microfoon niet meer nodig was. Het intieme liedje smaakte naar mee. Zijn publiek werd wild enthousiast en joelde om een tweede toegift, maar meer dan een toegift met drie nummers zat er niet in. Meer dan een extra buiging kreeg het publiek niet.

En Japan? In februari gaat Wouter Hamel terug naar het land om er met zijn band te toeren. “En dan neem ik ook meteen een week vakantie op, want ik wil nu ook wel iets zien van het land.”

Wouter Hamel - website, YouTube, Hyves en MySpace

Onderwerp: JAZZ, FESTIVAL

Dinsdag 11 September 2007 at 10:44 am

Geslaagde tweede dag Pure Jazz Festival

Benny Golson
Phil Harper
Oleta Adams

Door Serge Julien, foto's Berbera van den Hoek (klik voor groter)
Spuiplein Den Haag - 8 september 2007


New Roots in Jazz luidt de ondertitel van de tweede editie van het tweedaagse Pure Jazz Festival in Den Haag. Want naast jazz wordt het begrip breder getrokken aangezien er ook stijlen te bespeuren zijn als soul, hip hop en world. Nog een stapje verder zal er tijdens deze editie aandacht zijn voor de kunst vormen poëzie en proza.

De eerste editie van Pure Jazz had een teleurstellende opkomst maar dat weerhield de organisatie er niet van om op te gaan voor een tweede editie. Met een prima programmering van veelal Nederlandse jazz en crossover acts en een enkele internationale artiesten is het tweedaagse festival niet uitverkocht maar is er wel meer belangstelling dan vorig jaar. Het jazz evenement wordt gehouden in lokaties rondom het Haagse Spui zoals het Lucent Danstheater, Studio 3, Theater aan het Spui en het Mercure Hotel.

De tweede dag bevat met Benny Golson een legende. De inmiddels 78-jarige Golson (vooral bekend van het nummer Killer Joe) loopt er relaxed bij op het podium en blijkt een praatgrage persoon die de nummers aan elkaar praat met leuke anekdotes. Met onder andere Horizon Ahead en Along Came Betty zet hij een prima performance neer waarin alle speelruimte is voor zijn drie uitstekende begeleiders. Terwijl Hans Dijkstal vanuit de foyer in Theater aan het Spui het radioprogramma Jazz op West presenteert staat in de kleine zaal van het theater een jonge muzikant die een aanstekelijke mengeling van jazz en pop ten gehore brengt: Wouter Hamel. Zijn debuut CD is er een van grote klasse en laat een fris geluid horen. Dat weet hij ook zo over te brengen op het podium. Hij wordt bijgestaan door een groep jonge enthousiastelingen waarin gitarist Kofi Anonymous excelleert. Nummers als Cheap Chardonnay, Don’t Ask and Breezy gaan erin als koek. Prachtig is Useless Fraud waarin Hamel alleen met gitaar en zijn prettige stemgeluid dat soms croonend aandoet harten kan doen smelten. Mocht Hamel een volgende keer weer worden geprogrammeerd dan is de grote zaal hem zeker meer dan waardig.

Jules Deelder
New Cool Collective
Wouter Hamel


Terug in het Lucent Danstheater geeft Oleta Adams een prachtig optreden dat afwijkt van haar reguliere concerten. Waar ze normaliter een grote groep muzikanten op het podium heeft, is de bezetting vanavond minimaal met Paul Peterson bas en John Cushon op drums. Als special gast heeft ze trompettist Philip Harper uitgenodigd die niet misselijke invullingen geeft tijdens de nummers. Oleta heeft nog altijd een dijk van een stem en nummers als Can’t Take That Away From Me, New York State Of Mind en een intens Don’t Explain worden in deze setting met een hoop zeggingskracht gepresenteerd.
Een paar meter verderop in een stijlvol Studio 3 vindt de hele avond door een hoop dansbaar werk plaats waaronder het succesvolle Benny Sings met Rednose District.

In de grote zaal van Theater aan het Spui vindt de première plaats van wat later in het jaar een theatertour moet worden van New Cool Collective en Jules Deelder. Het feestelijke jazz/latin geweld van de altijd keurig in pak gestoken heren van New Cool Collective wordt hierin afgewisseld met proza en poëzie over jazz van de charismatische Jules. Dat levert een zeer amusante en smakelijke vertoning op waarin veel plezier is af te lezen van het gezelschap.
Iets later speelt in de kleine zaal New Cool Collective’s Wouter Schueler met zijn band Sinas een enorm ritmisch en melodisch optreden waarbij niet geringe namen als trompettist Rob van der Wouw en drummer Cyril Directie er voor zorgen dat het al toch broeierige festival extra wordt aangezet tot een nog hoger zweetgehalte.

De organisatie van Pure Jazz mag ondanks een net als vorig jaar niet uitverkochte editie worden gefeliciteerd met een prima programmering van artiesten en een uitstekende ongedwongen sfeer op een aangename lokatie. Een derde editie van Pure Jazz verdient een groter publiek!

Pure Jazz Festival - webiste

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

Zondag 24 Juni 2007 at 8:40 pm

Sherrie Maricle en The DIVA Jazz Orchestra en DK Ibomeka: aardig, maar niet meer...

Denise Jannah
Jazz at the Zoo
Jazz at the Zoo

Door Hans Frederiks met foto's van Leo Drughorn (klik voor vergroting)

Jazz at the Zoo is een stichting die in de Koningszaal van Artis jazzconcerten organiseert, waarbij een van de doelen is fondsen te verzamelen voor een nieuw olifantenverblijf voor Artis, nieuwbouwplannen die in de buurt van Artis in ieder geval omstreden zijn. De concerten worden ook gesponsord - ook ten bate van het olifantenverblijf, dit keer door een deurwaarderskantoor, waardoor ik het gevoel had in de zaal niet echt tussen vrienden te zitten. Wat bekende Nederlanders in de zaal, keurig net publiek. Het publiek wordt op deze Hemelvaartsdag getrakteerd op een big band bestaande uit louter dames, Sherrie Maricle en The DIVA Jazz Orchestra, met telkens aan het einde van de set de band met de jonge zanger DK Ibomeka, een Canadese immigrantenzoon.

DIVA werd opgericht door Stanley Kay, een voormalige manager en drummer van de Buddy Rich Big Band. Kay leidde een band waarin Maricle drumde. Hij was onder de indruk van haar kunnen en vroeg zich af of er geen andere vrouwen waren met dezelfde muzikale kwaliteiten als Maricle. Zo onstond in 1993 de eerste Big Band bestaande uit louter vrouwen. De , die nu geleid wordt door , is traditioneel, met idem dito repertoire. Niks mis mee, als het maar strak en met verve gespeeld wordt.
DK Ikbomeka
Jazz at the Zoo
Jazz at the Zoo


Het was entertaining, erg traditioneel en stevig gespeeld, zo stevig zelfs dat tijdens een van de nummers het drumstel van Maricle bijna in elkaar stortte en door de Jazz at the Zoo roadmanager moet worden vastgehouden. De band had lol samen, dat zag je aan de manier waarop ze samen de koortjes deden of waarop ze elkaar tijdens het spelen aankeken en aanmoedigden. Mooi was bijvoorbeeld ‘Come Sunday’ van Duke Ellington, met solo’s van de baritonsaxofoniste en de trompettiste en de langzame ballad ‘You don’t know wat love is’. Van de tweede set was vooral ‘Stars fell on Alabama’ met solo’s op fl ¼gelhorn en tenorsax het aanhoren meer dan waard. Van de musici maakten de bassiste en de pianiste - overigens allebei afkomstig uit Japan - op mij de meeste indruk.

Halverwege de eerste een tweede set kwam de enige man in het gezelschap de boel met zang versterken. DK Ibomeka, zoon van Nigeriaanse emigranten uit Canada, een ex-medicijnen student, twee meter lang en 160 kilo zwaar, die van de ene op de andere dag wilde gaan zingen, doordat hij erg onder de indruk was geraakt van de zang van Ella Fitzgerald. Hij zong goed, met passie, met eenzelfde motoriek als de jonge Joe Cocker, maar zonder zijn sterke stem. Hij zong niet vals of uit de maat, maar zijn stem was eigenlijk niet echt bijzonder. Het deed me niet veel. Een zelfde voorspelbaar repertoire als Sherrie en haar orkest. Hij zong ‘I believe to my soul’ en ‘I put a spell on you’ en je moet van goede huize komen wil je de versie van Nina Simone overtreffen. Grappig was ‘Nobody loves me’, waarbij het dameskoortje van de band de hele tijd ‘aaaah...’ zong, als Ibomeka weer zong dat niemand van hem hield. Aardig was zijn versie van ‘I was made to love you’, bijna soulmuziek, en zijn absoluut onherkenbare versie van ‘Oh Darling’ van de Beatles, langzamer en beetje slepend uitgevoerd.

Jazz at the Zoo
Sherrie Maricle
DK Ikbomeka


is natuurlijk nog jong, hij zingt nog niet lang en kan best wat gruis op zijn stembanden gebruiken. De enige die die avond wél goed kon zingen, was , die de avond mocht presenteren en één liedje met het Jazz Orchestra mocht zingen. Al met al was het een aardige avond, maar niet meer dan dat. Keurig vermaak, keurig publiek - niks mis mee allemaal - maar spannend was het niet.

- website