Onderwerp: POP-ROCK, JAZZ, FESTIVAL

Zondag 27 Mei 2007 at 9:09 pm

Grooven tijdens sterke tweede dag The Hague Jazz

Door Serge Julien en Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

Waren we al onder de indruk van de eerste dag van The Hague Jazz, de tweede in de voorverkoop al uitverkochte dag is zonodig nog interessanter kijkend naar de sterke programmering. Net zoals bij het North Sea Jazz festival is het op The Hague Jazz lastig om een keuze te maken welke bands je gaat bezoeken aangezien het maar vaak genoeg voorkomt dat je favorieten tegelijkertijd spelen. Het zaterdagprogramma bevat niet geringe namen als Al DiMeola, Solomon Burke, Candy en Hans Dulfer, Tania Maria, Koop, Benjamin Herman, Jean Luc Ponty, Jan Akkerman, Han Bennink en Michiel Borstlap.

We maken de keuze de minder traditionele jazz te gaan beluisteren en zoeken vooral naar de funky grooves. De groove kan zondermeer worden gegarandeerd door Candy Dulfer en haar Funky Stuff die de tweede dag opent in de A Train tent. Een optreden dat op zich niks nieuws biedt dan wat je verwacht van Candy maar daar is niks mis mee want haar funky nummers gaan erin als zoete koek. Tussen die nummers zit nieuw werk van het eind juni te verwachten album Candy Store. Deze CD wordt uitgebracht bij het Amerikaanse label Heads Up waarmee Candy in zee is gegaan. The Hague Jazz heeft een primeur als tijdens een persconferentie de samenwerking tussen de saxofoniste en het prominente platenlabel wordt bekrachtigd met het tekenen van het platencontract. In de catacomben van het World Forum vind wat later een optreden plaats van niet alleen een van neerlands beste en meest veelzijdige jazzsaxofonisten maar ook een van de beste geklede: Benjamin Herman. Met diens quartet bestaande uit Joost Kroon op drums, Ernst Glerum op contrabas en de onnavolgbare Anton Goudsmit op gitaar speelt hij een aantal stukken uit zijn repertoire waarin plaats is voor tempowisselingen en chaotische spel elementen (D-day is een prachtig voorbeeld) maar erg knap en avontuurlijk. Ook zijn geprezen CD The Itch is vertegenwoordigd in de set. Een fantastisch op elkaar ingespeeld quartet!



In Blakey’s Corner spelen de Brooklyn Funk Essentials die dik tien jaar geleden een hit scoorden met het lekkere The Creator Has A Masterplan. Op het moment dat we ons tussen het publiek voegen wordt ook net dit nummer ingezet maar als blijkt dat het een drakerige behandeling krijgt druipen we ook heel snel weer af. Wellicht onterecht na slechts een nummer maar dan gaan we liever kijken wat Kid Creole & The Coconuts nog weet te bieden anno 2007. De mix van disco funk en Caribische ritmes zorgt er in de jaren tachtig voor dat de dandy August Darnell met zijn schaarsgeklede kokosnootjes hits scoort met onder andere Annie, I’m Not Your Daddy, Hey Mambo en Endicott. Er bestaat altijd een gevaar dat wanneer dergelijke groepen weer worden gereanimeerd, het resultaat een schimp is van wat het was. In dit geval pakt het wonderwel goed uit. Een funkfeest dampt van het podium af en Creole ziet er in zijn paarse gangsterpak en zwarte hoed weer net zo uit als in de hoogtijdagen. Ook een nieuwe generatie Coconuts krioelt om hem heen en het publiek amuseert zich feestelijk bij dit weerzien. Een absolute verrassing!

Van een heel ander kaliber en eenzaam hoog niveau is het optreden van gitaarvirtuoos Al DiMeola. Vorig jaar stond de man ook op het festival en liet daar zo’n onweerstaanbare indruk achter dat hij op veler verzoek werd geprolongeerd op de tweede editie van het festival. Een vol World Forum theater is getuige van man’s fabelachtige spel. Er is minimaal contact met het publiek. Hij gaat volledig op in zijn geïnspireerde en avontuurlijke gitaarspel waarin het ook geweldig is om te zien hoe de linkerhand virtuoos over de hals heen gaat. Hij wisselt elektrisch en semi acoustisch af en wordt begeleid door een prima band waarin percussionist Gumbi Ortiz opvalt.
Helaas een veel te kort optreden van een uur maar de schoonheid is er niet minder om! Een absoluut hoogtepunt!

In Louis’ Basement is het Braziliaanse muziek wat de klok slaat. Naast Marcos Valle treedt oudgediende Tania Maria aan die met haar donkere en sensuele vocalen een jazzy en soulvolle set doet waarin ze onder andere een niet onverdienstelijke versie doet van Mas Que Nada en natuurlijk haar grote hit Come With Me. Het programma in Louis’Basement is dan al een uur uitgelopen als om 1.30 een van de leukste en beste live bands in Nederland Zuco 103 haar mix van elektronische muziek jazz, funk en opzwepende Braziliaanse ritmes ten gehore brengt. De band geeft een uiterst energieke set waarin de altijd stralende en amicale zangeres Lilian Vieira het publiek aanzet tot meezingen en dansen. Onweerstaanbaar lekker en zo wordt met Zuco 103 de tweede editie van The Hague Jazz waardig en feestelijk afgesloten!



Den Haag heeft met The Hague Jazz een volwaardig vervangend jazzfestijn. De zeer geslaagde tweede editie roept met haar prima organisatie, de sterke programmering van nationale en internationale artiesten en relaxte ambiance overwegend positieve gevoelens op en smaakt daarom naar meer. De volgende editie staat gepland op 23 en 24 mei volgend jaar en daar kijken we nu al reikhalzend naar uit. The Hague Jazz is here and it’s here to stay!

The Hague Jazz - website

Onderwerp: JAZZ, FESTIVAL

Donderdag 24 Mei 2007 at 7:03 pm

Weinig “echte” jazz op eerste dag The Hague Jazz

Door René de Hilster met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor groter)
World Forum Convention Center Den Haag “ 18 mei 2007

Na het verdwijnen van het North Sea Jazz festival (NSJF) leek er wat betreft jazz in Den Haag een gat te vallen. De scheiding van het NSJF en Den Haag was op cultuur en op economisch gebied een behoorlijke aderlating. De gemeente Den Haag gaf dan ook te kennen dat zij bereid was om een nieuw initiatief te ondersteunen met subsidie. Van de zestig ingezonden plannen koos de gemeente uiteindelijk voor het Pure Jazz Fest. Terwijl dit alles aan de gang was besloot ondernemer Ruud Wijkniet om zelf “iets” op poten te zetten maar dan wel in de vertrouwde omgeving van het Congrescentrum. In een luttele vier maanden wist hij The Hague Jazz uit de grond te stampen. De eerste versie van dit nieuwe festival was zo succesvol dat een tweede editie niet kon uitblijven. Ditmaal ondersteund door de gemeente Den Haag.

The Hague Jazz (THJ) speelt overduidelijk in op de sentimenten van de begin jaren van het NSJF. Het festival maakt dan ook gebruik van de blauwdrukken van haar grote broer; het meerdere zalen concept, een diversiteit aan artiesten, andere uitingsvormen zoals beeldende kunst en natuurlijk de bierpomp. Ook de programmering lijdt onder het NSJF euvel, vooral veel randgebeuren en maar weinig “echte” jazz. Van de éénenveertig optredende acts op de eerste dag konden er maar acht worden gerekend tot de categorie echte jazz. Verreweg de meeste optredens zaten in de soul en lounge hoek. Dat bleek echter voor velen geen belemmering om het festival te bezoeken want de eerste dag was nagenoeg uitverkocht. Dat komt m.i. vooral door de hang naar nostalgie en het creëren van een duidelijk wij gevoel door de organisatie. En al leidde een uitverkocht huis niet tot toestanden (volle corridors, rijen voor de zalen) zoals we ze meemaakte bij het NSJF. Zo nu en dan kwam je niet om een flinke rij heen, vooral bij de kraampjes waar voedsel werd verkocht en bij de muntdistributiepunten ontstonden soms flinke files. Maar dat mocht de gezelligheid niet drukken. En gezellig was het zeker. Het inmiddels tot World Forum Convention Center ongetoverde Congrescentrum is door de organisatie sfeervol ingericht en aangekleed. Veel zithoekjes en loungeruimtes waar door horden mensen gretig gebruik van werd gemaakt. Er werd vooral veel en luidruchtig gepraat en dat brengt me bij het volgende fenomeen waar geen festivalorganisatie wat aan kan doen. De tegenwoordige festivalbezoeker blijkt namelijk vaak meer geïnteresseerd te zijn in het sociale aspect dan in de gespeelde muziek. Voor vele lijkt de optredende artiesten een leuke bijkomstigheid. Men wil praten en dat gebeurt dan ook overal, buiten de zalen maar ook in de zalen tijdens de optredens. Voor de ware jazzconnaisseur een niet echt aantrekkelijk beeld want hij/zij moet door al dat gebabbel naar de favoriete artiest luisteren. Feitelijk zie je dan ook een steeds grotere verschuiving van het type bezoekers. Het aantal festivalliefhebbers neemt drastisch toe terwijl daartegen het aantal jazzliefhebbers afneemt op dergelijke megafestivals.



En dan de muziek. Het randgebeuren wordt gecoverd door mijn cultuurpodiumcollega Serge Julien. Ik kan me dus geheel richten op de meer traditionelere jazzvormen.
Als eerste stond op mijn lijstje het Sebastiaan Highlife trio, hij speelde in Miles’ Home. In de zaal aangekomen stond er een echte pop line-up op het podium en toen tijdens de aankondiging de achtergrond zangeressen het podium bestegen wist ik al hoe laat het was. Het bleek te gaan om het 17-jarig zangtalent Sebastiaan Highlife, een niet onaardige pop zanger. Met jazz had het niet veel van doen. Na twee stukken hield ik het voor gezien. Wel erg jazzy, maar dan wel met een latinbeat, was het gezamenlijke optreden van Nueva Manteca met de blazers van het Jazzorchestra of the Concertgebouw. Mooie arrangementen, sterk solowerk en opzwepende ritmes vormden de basis van dit concert. Vooral saxofonist Ben van den Dungen en trompettist Rik Mol excelleerde in hun solistische bijdragen. De groep Quincy stond als volgende op de lijst. Zij speelde voor een stampvolle zaal die zich vooral bezighield met onderlinge communicatie. Tussen al die gesprekken door was te horen dat dit kwintet muzikaal erg goed in elkaar zit maar door de weinge dynamiek en constant dromerige sfeer van de eigen composities niet kan blijven boeien.

Op naar Chez Ella alwaar één van de grote namen op het festival, trombonist Locksley Wellington Hampton, zou concerteren. Hampton beter bekend onder de naam Slide speelde in een allstarbezetting een Jobim programma. Eigenlijk was het meer een soort jamsessions met hier en daar een arrangement. Het moest vooral van de solisten komen. In deze bezetting met onder meer; trompettist Claudio Roditi, tenorsaxofonist Andres Boiarsky en bassist John Lee zat dat wel goed. Vooral de nogal chagrijnig kijkende Andres Boiarksy soleerde gedreven. Claudio Roditi bewees dat hij naast mooi trompetspelen ook zeer aardig kan zingen en zijn zangwerk viel vooral bij de dames erg in de smaak. Slide Hampton liet horen hoe mooi een trombone kan klinken. Een prima optreden.
Als laatste onderdeel op mijn lijst stond het James Carter organ trio. Deze saxpyromaan deed precies wat van hem wordt verwacht. Saxpartijen vol duizelingwekkende techniek waarbij hij ver voorbij het bereik van het instrument komt. Lange kokende solo’s met vette grooves van de organist Gerald Gibbs en drummer Leonard King. Zij zorgden voor het ene hoogtepunt na het andere. Kortom een orgastisch optreden dat een echte kick gaf.
Ook het laatste optreden was groots. De Eric Ineke JazzExpress gaf een concert waar de vonken van sprongen. Ondanks (of wellicht dankzij) veel geluidstechnische storingen ging het kwintet er tegenaan alsof ze gisteren de jazz pas uitgevonden hebben. Spetterende collectieven, gedreven solowerk en een kokende ritmesectie zorgden er voor dat dit optreden een unieke muzikale belevenis werd.

The Hague Jazz kenmerkt zich door een uitstekende organisatie. Het tekort aan echte jazzacts kan een bewuste keuze zijn, al hoop ik dat de komende edities de balans wat gunstiger uitvalt voor de meer traditionele jazzvormen. De programmering van zaterdag 19 mei 2007 ziet er op dat vlak in ieder geval veelbelovend uit.

The Hague Jazz - website

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

Donderdag 29 Maart 2007 at 3:58 pm

Zawinul nog steeds smaak voor avontuur met Syndicate

Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Gezien op 22 maart 2007 in De Boerderij te Zoetermeer

Joe Zawinul is een grootheid in het jazz/fusion genre. De toetsenist maakt vooral naam met het baanbrekende Weather Report waar ook saxofonist Wayne Shorter en de veel te vroeg overleden bassist Jaco Pastorius deel van hebben uitgemaakt. De man behoort tot een van de eerste in het genre die de elektrische piano gebruikt (Chick Corea en Herbie Hancock zijn twee andere groten) en daarmee lustig op los experimenteert. Zijn compositie Birdland van de Weather Report millonseller Heavy Weather is een klassieker en is een veel gecovered nummer. Hij is ook te horen op een van de beroemdste fusion platen ooit: Bitches Brew van Miles Davis.

De Oostenrijkse Zawinul heeft de pensioengerechtigde leeftijd al lang bereikt (hij wordt 75 aankomende zomer) maar hij tourt met regelmaat de wereld rond. Al jaren leidt hij de formatie Zawinul Syndicate waarmee hij vanavond de Boerderij aandoet waar men in grote getale is komen opdagen. Met deze formatie die nogal eens van samenstelling wisselt, vermengt hij jazz, rock en wereldmuziek tot een geheel en dan leidt vaak tot zeer avontuurlijke composities. Ook nu heeft hij een bond multicultureel zes man tellende formatie bij zich die er veel zin in lijkt te hebben. Ze komen uit alle hoeken en windstreken: Mauritius, België, Brazilië, Afrika en Marokko. Gedurende de show zijn de muzikanten constant gefocused op Zawinul. Het zijn over het algemeen lange composities waarbij ieder zijn of haar invulling aangeeft. Het kan voor de een wat chaotisch overkomen, zeker als je niet thuis bent in de muziek van Zawinul of als je moeite hebt met jazz rock/fusion maar de ware liefhebber krijgt een huzarenstukje geleverd die met twee percussionisten en een drummer veel ritmische acrobatiek toevoegen en passie voor avontuur tonen.



De percussionisten hebben een arsenaal aan instrumentatie bij zich waar ze met regelmaat gebruik van maken om kleur te geven aan de nummers. Dat werkt prima. Erg lekker is het intermezzo tussen gitarist Alegre Correa en Jorge Bezerra die een Braziliaanse compositie ten beste geven. Correa neemt daarbij naast zijn soepele gitaarspel ook de zang voor zijn rekening terwijl Bezerra hem percussief bijstaat en na afloop nog even laat zien dat hij ook nog acrobatische toeren kan uithalen met zijn tamboerijn. Ook heel mooi is de solospot voor drummer Paco Sery die in de tweede helft van de show achter zijn drumkit vandaan komt om vervolgens met een kalimba (dit instrument brengt tonen voort door het met de duimen aantokkelen van metalen tongetjes die op een klankkast zijn aangebracht) een hoogstandje weg te geven terwijl hij Zawinul achter de piano volgt. De meester zelf zit er de hele avond rustig bij, gebruikt spaarzaam vocoder effecten, haalt verschillende geluiden uit zijn toetsenborden maar geeft vooral de ruimte aan zijn muzikanten.

Het is erg leuk om Zawinul eens van dichtbij aan het werk te zien want als hij op het North Sea Jazz Festival langskomt, waar hij met regelmaat staat geprogrammeerd, dan speelt hij toch veelal in een grote onpersoonlijke zaal. Om hem nu in een club te zien met zijn altijd weer bijzondere muzikanten is zeer aangenaam. Hij mag dan op leeftijd zijn, hij heeft nog steeds smaak voor avontuur.

Joe Zawinul - website

De band
Joe Zawinul “ toetsen en zang
Sabine Kabongo “ zang
Linley Marthe “ bass
Alegre Correa “ gitaar, zang
Paco Sery “ drums
Jorge Bezerra- percussie
Aziz Sahmaoui “ percussie, zang

CD en DVD

Joe Zawinul-A Musical Portrait Joe Zawinul

Brown Street Zawinul, Joe

Onderwerp: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK, OEROL, POP-ROCK, VERWACHT

Maandag 26 Februari 2007 at 4:26 pm

Oerol komt aan wal in Paradiso

Door Henry Krul met foto's van Hans Speekenbrink en Henry Krul (klik voor vergroting)

Zaterdagavond was het Oerolfeest in Paradiso, traditioneel de start van het Oerolseizoen waarin wat smaakmakers te zien zijn die ook op het festival geprogrammeerd staan, vrijwilligers en medewerkers elkaar ontmoeten en waar gedanst kan worden tot in de hele kleine uurtjes. Na het uitgebreide programma van het feest van het 25e Oeroljubileum vorig jaar om deze tijd nu een wat eenvoudiger programmering. Daarbij kwam nog de ongelukkige omstandigheid dat topper Luie Hond en straattheatervoorstelling Babok door ziekte verstek moesten laten gaan.

In de grote zaal werd gestart met het vertonen van de film 'Bestemming Oerol' van Willem Wits (Lemming Film) waarin twee theatermakers en een fotografe worden gevolgd in het wordingproces van hun project voor Oerol 2006. We zien Marc van Vliet van TUIG zoeken naar de goede vorm voor zijn voorstelling Tocht, operamaker Anthony Heidweiller zijn plannen voor 'Roeland' realiseren op een eindeloos strand waar de wind ieder geluid meeneemt en fotografe Linette Raven bouwt een band op met eilanders die zij fotografeert voor Fan Twa Kanten.

In alle drie de verhalen is goed te zien hoe het eiland de droom en passie van de makers beïnvloedt en eigenlijk altijd in positieve zin, al voelt dat op het moment dat de invloed kenbaar wordt lang niet altijd zo. (De film is op 1 april te zien in De Balie te Amsterdam en te bestellen door het overmaken van 25 euro op bankrekening 63.26.41.096 tnv Lemming Film Amsterdam ovv DVD Bestemming Oerol en het adres waar de DVD naar toe moet worden gezonden).

Daarna kondigde host Roos Rebergen (Roosbeef) Das Aldi Combo aan die de stemming er meteen goed in hadden zitten. Al gauw hadden de bezoekers zich opgedeeld in twee groepen: de dansers in de grote zaal en de praters in de hal. In de hal werd volcontinue op de muur de film van Thé ¢tre du Centaure vertoond.

Na Das Aldi Combo was er gelegenheid voor interim-artistiek leider Jos Thie om het publiek toe te spreken en een korte samenvatting te geven van wat er allemaal op Oerol te doen is dit jaar, met name de vier grote voorstellingen en voor zakelijk directeur Janneke Staarink om te vertellen over de online kaartverkoop. Joop Mulder, die een jaartje sabbatical neemt, was ook op het Oerolfeest aanwezig en amuseerde zich zo te zien uitstekend zo zonder verplichtingen.

Vervolgens was het podium in de grote zaal voor singer/songwriter Hanneke de Jong met haar Shakespearience. Schitterende songs, prachtig gezongen en gespeeld maar qua sfeer meer geschikt voor de kleine zaal dan voor het grote podium waar het publiek eigenlijk gewoon door wilde gaan met dansen. En swingen kon je zeker bij de muziek van Room Eleven die merkwaardig genoeg even later geprogrammeerd stonden in de kleine zaal die dan ook zo overvol was dat dansen daar niet tot de mogelijkheden behoorde.

In de grote zaal gaf DJ Magnetron ondertussen de muzikale invulling tijdens de set-ombouw op het podium. Gelukkig had men een zeer goede vervanger weten te strikken voor de afwezige Luide Hond te weten Jaune Toujours. Jaune Toujours staat net als thuisstad Brussel garant voor een explosieve mix van cultuur, taal en muziekstijlen. En dat laatste wordt al snel duidelijk als de groep het podium betreedt. Want of het nou rock, chansons, ska, zigeunermuziek, balkan of fanfareklanken zijn, bij Jaune Toujours kan het allemaal! Deze band speelde onlangs nog in het voorprogramma en Manu Chao en liet zien en horen waarom. Met een zeer anstek elijk optreden van de vijf gepassioneerd spelende musici kon niemand zijn voeten meer stil houden. Het gevolg was een prachtige afsluiting met dansbare livemuziek.

Ongetwijfeld is het feest nog lang doorgegaan met Cartes ism PIPS:lab, Aux Raus en de DJ's Antal, Ans Jovisch (Red Nose Distrikt) en All out K, maar dat hebben wij niet meer meegemaakt. Wij feesten straks wel weer verder op Terschelling vanaf 15 juni.

Oerol - website

Hanneke de Jong & Band Daniel Brandl - cello Alex Akela - mandoline/viool/dobro Erik Harbers - bas Marc Buijs - piano Hanneke de Jong - piano/gitaar/zang website & MySpace

Das Aldi Combo André Dodde - orgel Arnold Veenkamp - drums Jan Veenkamp - basgitaar Hans Sulman - saxofoon website & MySpace

Room Eleven Janne Schra - zang Arriën Molema - gitaar Lucas Dols - contrabas Maarten Molema - drums Dirk - toetsen website & MySpace

Jaune Toujours Piet Maris - zang, accordeon Bert Bernaerts - contrabas, trompet, tuba, zang Theopane Raballand - drums, percussie, zang Bart Maris - trompet, tuba, cornet, zang Christophe Morisset - trombone, bombardon

Onderwerp: JAZZ, POP-ROCK, MUZIEK

Zondag 25 Februari 2007 at 5:46 pm

Avontuurlijke jazz hip hop met Soweto Kinch

Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor groter)

Als we de olijke manager Gea Russel van Soweto Kinch na afloop van het concert spreken zien we een stralende blik in de ogen van de man die trots is op een van de avontuurlijke jazz formaties die hij onder zijn hoede heeft (Polar Bear is een van de andere bands die eind vorig jaar ook in het Paard heeft gespeeld). Hij is op dit moment met Soweto Kinch een aantal Europese landen aan het bezoeken om hun tweede CD A Life In The Day Of B19: Tales Of The Tower Block te promoten. Volgende week staan ze in Tivoli en mogelijk dat een van de North Sea Jazz organisatoren langskomt om te kijken. Het zou toch zo mooi zijn als ze een plekje krijgen op het wereldberoemde festival. Als het aan de verslaggever van dit artikel ligt dan krijgen ze ook die kans.

Het is geen overweldigende opkomst maar de ongeveer 125 man die aanwezig zijn in het Paard van Troje krijgen een zeer interessant optreden voorgeschoteld van Soweto Kinch. De in 1978 in London geboren altsaxofonist en rapper maakt geen vernieuwend werk, luisterend naar de mix van jazz met hip hop (Courtney Pine en Guru’s Jazzmatazz zijn twee voorbeelden die dit al in een veel eerder stadium hebben gedaan) maar Soweto Kinch weet het concept wel met veel enthousiasme en overtuigingskracht neer te zetten en de jazz in Kinch’ muziek is een stuk traditioneler die meer richting een Bop geluid gaat. Het concert is opgebouwd rondom de nummers van de CD A Life In The Day Of B19: Tales Of The Tower Block. Een concept CD over drie bewoners en hun levensperikelen in een Birminghamse wijk. Het concert begint met een openingsthema en The Mission dat pure jazz laat horen en waarbij Kinch meteen zijn saxtalent toont dat best virtuoze momenten laat horen. Belangrijkste invloed op hem is Sonny Rollins. Hij maakt heel subtiel gebruik van wat effectpedalen voor wat extra cachet aan het saxofoongeluid en wat muziekinvullingen die niet van de bandleden komen. Hij loopt er relaxed bij in een nonchalant zittend khaki overhemd met stropdas met daaronder een bruine pantalon en nette licht bruine schoenen. Hij krijgt naast een prima ritmesectie tegenhang van de elegant trompetspelende Amerikaanse Abram Wilson die vooral in Adrian’s Ballad een mooie rol vervult.



De nummers worden vaak ingeleid door Soweto en hij doet dit op charmante en humoristische wijze en weet hierbij het publiek geboeid te krijgen. De raps die hij verzorgt in een hoop nummers zal zelfs de hater van de zangstijl kunnen doen ontdooien omdat hij wegblijft van het prototype van wat rap normaal gesproken is. Wellicht moet ook worden geconcludeerd dat Kinch niet de beste rapper is maar het is vooral het totaalbeeld van de muziek en de boodschap die de hele presentatie in balans weet te houden. Je krijgt het gevoel dat Kinch een dialoog met je wil voeren. Een mooi voorbeeld daarvan is als hij het Paard ook meekrijgt enthousiast mee te blerren in het nummer So! dat de materiele levenswijze op de hak neemt. Het gaat erin als zoete koek.

Achter het podium hangt een groot filmdoek waarin een mengeling is te zien van live beelden en vooraf opgenomen video’s die de muziek en boodschappen van de liedjes van extra illustratie voorziet en daarmee ook bijzonder slaagt.

In de toegift laat Kinch horen te beschikken over een knappe en humoristische vorm van freestylen waarbij hij op basis van op het witte doek geprojecteerde foto’s van het publiek, die op verzoek van de band via de blue tooth tool naar een laptop op het podium zijn gezonden, improvisorisch weet te kunnen reageren.

Soweto Kinch heeft in zijn thuisland voor zijn eerste CD Conversations With The Unseen reeds lovende kritieken gekregen en tevens de prestigieuze Mercury Prize mogen ontvangen. Getuige dit smakelijke optreden kan worden geconcludeerd dat de jazz er een avonturier bij heeft. Het zal niet de laatste keer zijn dat Soweto Kinch dit jaar optreedt dus gaat deze jonge muzikant vooral eens aan het werk zien.

Band
Soweto Kinch “ saxofoon
Abram Wilson “ trompet
Michael Olatuja “ contra bas en elektrische bas
Graham Godfrey “ drums

Soweto Kinch - website en MySpace

CD
A Life In The Day Of B19 : Tales Of The Tower Bloc
Soweto Kinch