Woensdag 20 Juni 2007 at 08:33 am
Théâtre de l'Unité met Oncle Vania à la campagne
foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Oom Wanja van Tsjechov is een klassiek theaterstuk dat door vele acteurs in vele varianten al op het podium werd gebracht. Programmeur Kees Lesius over 'Oncle Vania à la campagne'
‘Met Theatre de L’Unité slaan we eigenlijk twee vliegen in één klap. Eén van de accenten in het programma dit jaar is het wereldrepertoire als inspiratiebron voor locatietheater. Ook willen we meer aandacht aan het straattheater geven. Deze pioniers van het Franse straattheater doen beide. Ze verplaatsen de klassieker van Tsjechov letterlijk naar het platteland. Het publiek wordt op een straattheaterachtige wijze getrakteerd op een eigenzinnige versie van dit repertoirestuk, inclusief low tech ondertiteling, originele filmmuziek, levende dieren, verwarring en uitleg, vuur en strobalen, weids uitzicht en de geur van borsjt.’
Oerol - website
Thé ¢tre de l'Unité - website
Woensdag 23 Mei 2007 at 10:36 pm
Studio Orka: Lava, of de ontdekking van &hellip
Door Barbara Klomp met foto's van Anna van Kooij en Studio Orka (klik voor
vergroting). Gezien op Festival aan de Werf, 18 mei 2007
“Wacht daar maar onder de bomen, dan wordt u zo gehaald.” Dus daar stonden wij te wachten, onder de bomen in het Griftpark. Een deel van het publiek, vond het wachten te lang duren en deed een wedstrijd ‘zo-hard-mogelijk-van-een-grasheuvel-af-rollen’. Tot er een mevrouw naar ons toe kwam, een vrouw met laarzen aan en een helm op.
Zij is Brenda, zo stelt ze zich voor. En ze is de Financial Manager van de bodemonderzoekers. De baas zo gezegd. Ze nodigt ons uit mee te gaan naar hun onderzoekertent, maar niet zonder de nodige waarschuwingen (geen trillingen veroorzaken, dus niet stampen, misschien is Dominique wat humeurig, en vooral zwijgen over alles wat je ziet, het is heel spannend en heel geheim!).
In de houten tent, een heuse bouwtent, waar grote buizen een kleine tribune vormen, maken we kennen met de rest van de medewerkers. Dominique is de strenge en achterdochtige Hoofd Bodemonderzoeker en net als hij nogal chagrijnig toestemt dat wij in de tent mogen meekijken, struikelt Katrien binnen. “Geen trillingen!” roepen Brenda en Dominique. En dat is meteen de kennismaking met Katrien, de stagiaire, het meisje dat alles goed bedoelt, maar alles steeds net fout doet. De underdog waar we nu al van houden.
Zij onderzoeken de bodem, “da’s onze job”. Maar nu, steeds als ze 14 of 15 meter diep zijn, gaat de boor niet verder. En steeds blijken ze op een koffer te stuiten. Elke keer weer. Ze horen gekrabbel en gelach. Soms zelfs pianospel, flarden van gesprekken. En ze zijn er achter wat dat is. Maar dat is geheim. Vooral Dominique is daar erg stellig in. Hij wil het liefste dat wij, zijn publiek meteen weer de tent uit gaat. Want dit is zo bijzonder! Hun ontdekking is zo uniek! Dat mag eigenlijk niemand weten.
We komen tot een compromis en leggen een eed af. “Fluister na mij&hellip ” begint Dominique. En wij fluisteren hem na. Wij leggen de gelofte af, en beloven niets te zeggen over wat wij zullen zien. Niets. Nada. En dan ook echt niets. Nee echt niet. En aangezien Dominique ons persoonlijk aanspreekt, durven we niet anders meer, zelfs als we dat zouden willen.
Dus ik houd mijn mond. Ik zeg niet van wat ik heb gezien. Ik zou toch niet geloofd worden. Want wat ik zag, daar in de diepste kronkels van het Utrechtse Griftpark, dat zal niemand snappen. Het is te ingrijpend. Als dit bekend wordt dan, nouja, dan zal niets meer hetzelfde zijn.
Na een minuut of vijftig verlaten wij de tent. Wij vrienden voor het even. Wij hebben net iets geheims gezien, of sterker nog, wij maakten zelfs even deel uit van een complot. En omdat de voorstelling zo fris en krachtig gespeeld wordt, hoef je echt geen zes te zijn erin te geloven.
Misschien dat het helpt. Misschien dat je net iets meer mee kan gaan en mee kan doen. Maar ook menig vader, moeder, opa en oma, roept en kijkt, slaakt een zucht van verbazing en blijft bij zijn of haar eed. Wij zullen niets zeggen van wat er zich in deze tent afspeelt. Alleen dan, dat het zeer de moeite waard is om zelf te gaan kijken!
Studio Orka -
website
Festival aan de Werf -
website
Woensdag 23 Mei 2007 at 6:58 pm
Le Souk: le dit du bambou “ souk de la parole
Tekst en beeld van Henry Krul (klik voor vergroting)
Afgelopen donderdag opende Festival aan de Werf niet zoals gebruikelijk op het Neude maar in het Griftpark alwaar gedurende het eerste festivalweekend Le Souk van Compagnie Caracol & Bambuco verrezen was. Le Souk of voluit Le Souk: le dit du bambou “ souk de la parole is een soort van grote markt van bamboe, waar verhalenvertellers als marktkooplieden hun kramen bemannen. Daags na de opening ben ik ’s middags al vroegtijdig naar het Griftpark gegaan.
Het Australische gezelschap Bambuco kende ik al. In 2003, in het Belgische Leuven tijdens Leuven in scene, hadden ze een enorme bamboe-installatie gebouwd van enkele tientallen meters hoog. Wekenlang waren ze daar mee bezig geweest. Uiteindelijk werd de installatie in Leuven aangekleed met vuurpotten van de Franse groep Carabosse. Prachtig was dat. Vooral ’s avonds.
De omschrijving van Le Souk in het programmaboekje had mijn nieuwsgierigheid gewekt. Verhalen, gedichten “shoppen” in een sprookjesachtig decor en onder het genot van een kopje thee. Dat klonk veelbelovend. Uiteindelijk was ik veel te vroeg in het Griftpark gearriveerd. De constructie van bamboe viel meteen op. Weliswaar niet zo hoog als wat ik eerder van Bambuco gezien had maar wel erg fraai. Nadat de installatie voor publiek, weliswaar ruim 15 minuten te laat, geopend was, was de vraag wat te doen. Echter na enkele minuten werden de aanwezige bezoekers, het was niet echt druk met circa 50 mensen, verwelkomd middels een muziekstuk, gespeeld op een prachtig instrument van bamboehout en een toespraak in het engels. Uitgelegd werd dat er in de vier gedeelten van de installatie diverse soorten van performances zouden plaatsvinden.
Ik ben niet zo heel lang gebleven maar kreeg wel mee dat mensen interactief konden meedoen. Het interactieve gedeelte bestond meestal uit het aandragen van onderwerpen waarbij dichters o.a. al brievenschrijvend en voordragend aan de slag gingen. Zeer amusant en knap. In een ander gedeelte werd het publiek vermaakt met liedjes en verhaaltjes van een Franse dame. Op een knappe levendige wijze werden deze verhaaltjes en vertellingen meteen ter plekke door een Nederlandse jongedame vertaald. In weer een andere hoek kon men middels een koptelefoon allerlei wereldse geluiden beluisteren. En ongetwijfeld waren er nog wel meer activiteiten in de loop van de middag. Helaas heb ik die niet meer gezien. Kortom; weer eens wat anders. En dat in zo’n mooie architectonisch bouwwerk.
Persoonlijk had ik andere verwachtingen van het gehele project. Ik had bijvoorbeeld een wat intiemere setting verwacht. Meer afgedekt bijvoorbeeld met doeken ofzo. Nu oogde alles wel erg transparant en niet zo sfeervol (ook de thee ontbrak). Echter wellicht zou het hele gebeuren ’s avonds en met meer bezoekers wel anders geoogd/ gevoeld hebben. Ach ja, ’t is natuurlijk ook maar net welke voorstelling jezelf vantevoren van iets maakt&hellip
Hoe dan ook is het een prachtig initiatief. Een initiatief dat wel tijdens Festival aan de Werf, hier in Nederland, te zien is geweest. En wie het gemist heeft kan komende zomer nog terecht tijdens het Festival Chalon dans la rue. Daar staat de installatie van 18 t/m 22 juli. Een unieke combinatie om je vakantie in Frankrijk te combineren met veel straattheater. Ervaar Le Souk daar in Franse (vakantie)sfeer. Le Souk: le dit du bambou “ souk de la parole is een coproductie van Lieux Publics, L’Abbattoir, La Paperie en Angers (Frankrijk) en Huis, Festival a/d Werf (Nederland) en wordt ondersteund door In Situ, een Europees netwerk voor de ontwikkeling van straattheater.
Bambuco - website
Compagnie Caracol - website
Festival aan de Werf - website
Dinsdag 31 Oktober 2006 at 4:43 pm
Première 'Alleen voor grote mensen' van Bonte Hond
foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
BonteHond - website
Golden Palace - website
Meer foto's van de voorstelling zijn hier te bekijken.
Zondag 24 September 2006 at 10:58 am
Robodock: een impressie van vrijdagavond
Tekst en beeld van Henry Krul (klik foto's voor vergroting)
Vrijdag 22 september. Het is zo rond 19.15 uur en ik mag weer naar Robodock. Deze keer schrijven voor deze site en daarnaast om voor het festival zelf te fotograferen. En tuurlijk om te genieten van al die mooie dingen.
’t Is mijn 3e keer dat ik op dit festival kom. Twee jaar geleden werd het festival op het voormalige ADM-terrein gehouden. Een ruige, voormalige industriële plek waar normaliter ook nog een grote groep kunstenaars, theatermakers, avonturiers en anderen woont.
Robodock sloeg gedurende enkele dagen per jaar daar haar “tenten” op. ‘n Mooie plek, maar wel afgelegen en storend, lijkt me, voor de bewoners van het terrein. Niet ideaal. In 2005 is het festival verhuisd naar de huidige locatie t.w. het NDSM terrein. Ook een voormalige industriële plek, maar hier heeft niemand “hinder” van het festival. Groot voordeel is ook dat de voormalige NDSM-werf uitstekend (met het openbaar vervoer; pontje of bus) te bereiken is. Sinds de verhuizing naar de nieuwe locatie is het festival m.i. ook strakker georganiseerd. Althans, die indruk wekt ’t op mij: een buitenstaander wel te verstaan.
Als ik arriveer stroomt het publiek in groepjes richting het festivalterrein. Vooral veel jongeren (al dan niet met jonge kinderen lopend of in een buggy), 30-plussers en al wat niet meer. Iedereen is op dit festival welkom. Die sfeer straalt ’t ook uit. Geen kapsones, geen knallende reclameuitingen o.i.d. Op het festivalterrein, een buitengedeelte en de enorme Dockslandshal, is het een gezellige drukte.
Buiten staat theatergroep Tuig met Tocht. Na omzwervingen in Vilsteren, Utrecht, Terschelling, Nijmegen en Den Bosch staat Tocht nu op Robodock. Ik heb de installatie nu diverse keren gezien maar hij staat nu weer anders opgesteld. Nu in een soort ovaalvorm met in het binnengedeelte een minitribune voor eventuele toeschouwers. Tocht is in trek want gedurende de gehele avond staat er een lange rij van belangstellenden te wachten om hun eigen ‘tocht’ te maken. Na Robodock speelt deze voorstelling nog één periode van een aantal dagen in
Oldenzaal.
Als ik de Dockslandshal binnenstap word ik, evenals vorig jaar, overvallen door een prachtige entourage. De hal is immens groot en hoog en waar ik kijk; overal is er wel wat te zien of te doen. Veel kunstenaars hebben installaties, veelal bewegend, opgesteld en dit is een lust voor het oog. Sowieso is er veel aandacht besteed aan de aankleding. De bars, gemaakt van afgedankt materiaal, zijn zeer bijzonder en sfeervol. Ze spuiten zelfs vuur. Vuur ja, want vuur, is ook een terugkerend iets op dit festival. Op verschillende manieren komt vuur terug in de programmering. Of het nu beeldende kunst is, robots of theater. Vuur evenals water hoort bij Robodock. Heel aards in deze wereld van (moderne)techniek.
Waar ik nieuwsgierig naar ben zijn de theatervoorstellingen van Materia Prima (Fr) en Derevo (Rusl). Derevo ken ik al zo’n 18 jaar. Ooit op Terschellings Oerol deden ze aan bewegingstheater in het Terschellinger landschap. En ooit waren hun voorstellingen op locatie voor mij de inspiratiebron om theater te gaan fotograferen. Afgelopen Oerolfestival waren ze op het laatste moment verhinderd door visa-problemen. Dit was dus dé kans ze te zien. Ze spelen de Nederlandse première van Ketzal, hun nieuwe voorstelling, die zojuist in een Archangel Award of the Herald in Edinburgh won. Derevo blijkt populair, er zijn zelfs Russische bezoekers, want hoewel er een behoorlijke tribune gebouwd is, kan lang niet iedereen de voorstelling zien. Jammer.
Inhoudelijk kan ik niet veel over de voorstelling vertellen. Mijn probleem is dat ik ze vaak niet goed snap. Ik ga me hier dus ook niet aan wagen. Op
de Derevo site kun je zelf een kijkje nemen voor meer informatie. Goed, misschien begrijp ik de voorstelling niet helemaal; indrukwekkend is de voorstelling wel en mooie plaatjes maken lukt ook altijd bij dit Russische mimegezelschap.
Voorafgaand aan Derevo speelt midden in de hal en zonder tribune Materia Prima de première van Insomnia. Een voorstelling rondom ca. 10 bedden en idem dito personages waarvan de meesten hun hoofd met wit verband verbonden hebben. De voorstelling is qua sfeer nogal rauw. Hij is tekstloos en grillig. Hoewel ik hier het verhaal ook niet helemaal begrijp (ligt dat nou aan mij?) vind ik ‘m zeker de moeite waard.
Ja, de moeite waard is Robodock zeker, want op dit festival hoef je je zeker niet te vervelen. Ik weet dan ook zeker, hoewel er nog veel te noemen is (wat ik nu niet doe), dat ik veel nog niet gezien heb. Robodock is rauw theater, (snoeiharde) muziek, industriële installaties, maar ook heerlijke ambachtelijke cappucino, lekker eten en nog veel meer. Een must voor iedereen die van een knap staaltje kunst en technologie houdt. Allemaal ook nog een milieuvriendelijk ook. Robodock bezoeken is lekker avonturieren en dat kan op sommige dagen tot vroeg in de ochtend.
Robodock -
website
Derevo -
website
Materia Prima -
website
