Dinsdag 25 November 2008 at 10:00 pm
Crossingborder brengt folk, indie muziek en schrijver Louis Theroux
Tekst en beeld van Erik van Nieuwland
Als ik op donderdag de puzzel van de locaties heb doorgrond en met mijn jas aan (dat was zeker nodig) via buiten naar het toneelgebouw ben gelopen ga ik mij eerst opwarmen aan Ra Ra Riot. Een New Yorkse Band met 3 heren, op gitaar en keyboard, en 2 dames, die opvallen met elektrische bas en viool. Dit alles gaf een speciale mix aan geluid naast de energieke zanger Wesley Miles.
Door naar de Koninklijke schouwburg waar Alela Diane haar akoestische Folk muziek vertolkten. De sobere en breekbare nummers werden enthousiast ontvangen door de volle zaal, waardoor Alela de schroom wat van haar afgooide.
Met wat oneliners en opmerkingen als :”great to be here” zong ze haar liedjes van de cd “The Pirate Gospel” en enkele nieuwe nummers. De nominatie voor een award werd met groot gejuich onthaald, we gaan nog veel horen van deze dame.
In de andere “rooms” werden verschillende schrijvers aan de tand gevoeld en was het mogelijk om bij Paagman je boek te kopen en te signeren.
Deze avond was uitverkocht en dat was bij sommige zalen dan ook te merken. Snel vol en dan maar hopen dat mensen de zaal verlaten om toch een glimp op te vangen van bv Rachel Unthank. Opvallend was trouwens ook het jonge publiek op deze avond die blijkbaar wel houden van de speciale sfeer op dit festival van schrijvers en minder gangbare muziek.
Next on line voor mij : Van Dyke Parks en de schotse Inara George. De wereldprimeur is voor Crossing Border want beide artiesten worden door een orkest ondersteunt onder begeleiding van Van Dyke Parks. Laatst genoemde is een omnivoor op muziekgebied als componist, muzikant en acteur en nu dus als orkestleider. Hij werkte o.a. samen met Brian Wilson va de beach boys en U2.
De fragile Schotse zangeres begon met ingetogen gezang. Nauwelijks hoorbaar moest ze haar zenuwen en verlegenheid overwinnen voor een opnieuw bomvolle zaal. Ze riep dan ook : “Dat ik hier mag staan ik kan het niet geloven!”.
DE schrijver van de avond voor mij was Louis Theroux, met zijn Engelse humor en ondersteund door enkele videofragmenten van zijn televisie programma over freaks from the USA, kreeg hij de lachers op zijn hand. Een onderhoudelijk uurtje met de man zal zeker weer fans hebben opgeleverd.
De afsluiting van de avond moest Dead Cab for Cutie worden en dat vonden meer mensen. Een enthousiaste menigte begeleiden de mannen die met indiepop proberen een voet aan de europese bodem te krijgen. Wat mij betreft gelukt!
Maandag 24 November 2008 at 09:16 am
“Schoenmaker hou je niet bij je leest”! Een interview met Giovanca.
Door Serge Julien met foto's van Eric van Nieuwland
Het is een sombere dag in Den Haag die wordt gekenmerkt door regen, regen en nog eens regen. Het is het soort weer waarbij je liever binnenzit met een kop thee, genesteld in de bank met een boek, een film of een lekker muziekje dan dat je voor je plezier naar buiten gaat. Ik laat me er echter niet van weerhouden om vandaag naar het Pure Jazz Festival af te reizen. En al helemaal niet met de wetenschap dat ik een afspraak heb in het Mercure hotel met niemand minder dan Giovanca! De zangeres staat op de vrijdag van het festival geprogrammeerd en een slordige anderhalf uur voordat ze het podium op moet heb ik heb ik ruimte gekregen om een interview te doen met deze dame.
Giovanca (Alkmaar, 1977) is zangeres, tekstschrijfster en model. In de afgelopen tien jaar heeft ze met name als achtergrondzangeres opgetreden en in de studio gewerkt met diverse muzikanten, zoals Izaline Calister, Wouter Hamel, Benny Sings en Leon Ware. Sinds 2006 treedt ze steeds meer naar de voorgrond, in eerste instantie in samenwerking met andere artiesten, maar sinds maart van dit jaar ook met haar debuut album Subway Silence waarvan de aanstekelijk vrolijk klinkende single On My Way veelvuldig op de radio te horen is geweest. Het leidt tot veel live optredens in zowel binnenland als buitenland. Tussen alle bedrijven door is ze ook afgestudeerd als Orthopedagoge aan de Universiteit van Amsterdam.
De zangeres heeft een verbluffende uitstraling: een prachtig Antilliaans fotomodel figuur met een bloedmooi gezicht waarin zich een paar ogen bevinden die in combinatie met scherp omhoog hellende wenkbrauwen dwars door je heen kunnen kijken. Tel daarbij op een betoverende glimlach die je hart sneller doet smelten dan een waterijsje boven hoog vuur en je bent verder verkocht.
Giovanca zakt wat onderuit in een riante stoel van de bar van het Mercure hotel. Ze is moe. Ze heeft al enige tijd last van migraine. Dat is op zich niks nieuws voor haar maar het blijft toch vervelend. Ze heeft een moordend werkschema en daardoor niet altijd evenveel rust. Dat ze tijd maakt om een interview te doen is dan ook een groot compliment. Gedurende het gesprek is ze relaxed maar uitvoerig en gepassioneerd in haar antwoorden. Terwijl de herbal thee voor haar neus wordt gezet begin ik met de eerste vraag voor de beeldschone muzikante.
Giovanca: zangeres, fotomodel, afgestudeerd orthopedagoge, begin van dit jaar je debuut CD uitgebracht, je geeft concerten in binnen- en buitenland, je doet ontwikkelingsprojecten. Een ambitieus en bezig bijtje is mijn indruk.
Hmmmmm….jjjaaaa…. ja…ja!!! Ik denk wel dat ik ambitieus ben. Of in ieder geval… ik doe gewoon wat ik denk dat ik moet doen. Ambitieus zijn suggereert dat je heel erg naar voren kijkt en daar wensen en plannen en toekomstverwachtingen van jezelf aan koppelt. Ik ben gewoon een aanpakster, meer dan een ambitieuze meid!
Toen ik las dat je tussen alle bedrijven door was afgestudeerd als orthopedagoge dacht ik: je bent muzikante en je doet daarnaast nog een studie als orthopedagoge... dat zijn toch twee verschillende takken van sport. Ik kon dat eerst niet helemaal rijmen maar ik begrijp nu ook dat je een aantal muzikale projecten doet waarin je die studie toepast. Kun je iets meer vertellen over hoe een en ander zo bij elkaar is gekomen?
Ik geloof heel erg dat een combi van eigenschappen van talenten die je hebt gekregen niet per toeval in jou verankerd liggen. Er zitten overal lijntjes tussen. En al ziet een ander of jij zelf die niet, er is een reden waarom je van dit en dat houdt en of je in dit of dat bent geïnteresseerd. Als je geduld hebt en ervoor openstaat dan komen die dingen samen want die zitten nu eenmaal in je systeem. Van kleins af aan was ik al heel erg geïnteresseerd in muziek en theater maar ik was ook dol op kinderen. Toen ik zelf nog op de lagere school zat in groep 4/5 of zo, liep ik wat voor op de anderen. Dan zei de leerkracht tegen mij: ga jij maar even lesgeven aan de kleuters. Dat vind je toch zo leuk? En dan mocht ik als zij met taal bezig waren naar de overkant naar een kleiner gebouw waar groep één en twee zaten. Ik mocht dan een uurtje met de kleuters zitten omdat ik dat gewoon te gek vond. Ik stond dan voor de klas opdrachten te geven terwijl ik zelf nog maar acht was. Ik heb altijd van kinderen gehouden. Eigenlijk ben ik die studie gaan doen doordat mijn ouders zoiets hadden van: muzikant? Sorry, maar dat is wat risicovol hoor! Doe eens normaal! En ik had ook gymnasium gedaan dus zij vonden dat ik gewoon moest doorleren. Ga rechten, communicatie of psychologie doen! Dat zijn van die moederwensen. Ik heb gewoon naar hun geluisterd. Ik wilde natuurlijk wel iets gaan studeren dat in mijn interessegebied lag. En dat waren kinderen. Dus ik ben gaan studeren. Dat was heel moeilijk vol te houden omdat ik natuurlijk keihard aan het zingen en modellen was. Toen heb ik het ook een paar jaar laten liggen. Maar op een gegeven moment ging ik iets doen met jeugdtheater, reizen en kinderen workshops geven en toen dacht ik: zie je nou? Dit is niet voor niks! Ik moet die studie afmaken! En dat vond de school ook want die stuurde een hysterische brief waarin stond dat mijn tijd erop zat! En toen dacht ik: afmaken nu die handel! Het is zeker niet voor niks geweest. Ik heb net een reis gemaakt met MTV naar Sierra Leone. En nu ben ik zo blij dat ik niet alleen maar zangeres ben maar dat ik ook gewoon weet hoe je met jongeren moet communiceren en dat ik iets snap van de interculturele pedagogische issues. Ik kan het heel goed samen rijmen.
Dat is het Because I’m a Girl project?
Ja, precies! Because I’m a Girl is een project van plan Nederland en MTV dat zich richt op de achtergestelde positie van meisjes in ontwikkelingslanden. Heel veel mensen vroegen me daar waarom ik een T-shirt aan had met daarop “Because I’m A Girl". Ik antwoordde: dat is gewoon het tweede gedeelte van een zin die ik nu voor jou ga maken.Het eerste gedeelte van de zin is: I will not be used of I will not miss out on education. I will not be a domestic slave, BECAUSE I’M A GIRL! We zijn daar in Sierra Leone een meisje gaan helpen die een uitgebreid plan had gemaakt om een bijdrage te leveren aan het gevecht tegen ‘gender discrimination’ wat daar heel erg aan de hand is. En zo waren er drie meisjes uit drie continenten die zo’n plan hadden gemaakt en drie zangeressen die elk naar een continent gingen om dat meisje te helpen. Echt heel erg leuk om te doen! Heel heftig dat iemand aan de andere kant van de wereld geboren wordt met dezelfde huidskleur maar in een heel andere situatie verkeert. En dat de uitdaging waar wij voor staan, waar ik voor sta, een hele andere is dan waar zij voor staat. Ik heb heel erg veel respect gekregen voor deze sterke “chickies”.
Ik heb jou leren kennen via Izaline Calister. Ik ben benieuwd hoe jullie samenwerking tot stand is gekomen en of die tijd ook een bron van inspiratie is geweest en wellicht ook op jouw zang.
Zeker weten! Niet op zang maar wel op veel andere dingen. De samenwerking is eigenlijk een beetje per ongeluk ontstaan. We zijn allebei Antilliaans. Ze had voor de opnamen van haar CD Kanta Hélele koortjes nodig. Een bepaald soort type koortjes dus daar had ze mij voor gevraagd. En zo kwam het één van het ander en ging ik ook live met haar dingen doen. Ik ging toen vast bij haar zingen omdat haar andere achtergrondzangeres naar Curaçao terug verhuisde. Het was een te gekke tijd! Heel leerzaam. Zij is zo’n sterke persoonlijkheid! Iemand die weet wat ze wil en niet bang is om bandleider te zijn en ook gewoon knopen durft door te hakken en zelf haar nummers schrijft en produceert. Ze is zo’n ‘powerwoman’! Door bij haar achtergrondzang te hebben gedaan heb ik heel veel geleerd hoe het is om een ‘leading lady’ te zijn. Daarin is zij echt een voorbeeld geweest. Ze heeft me heel veel advies gegeven. Zij is één van de mensen geweest die mij steunde om solo te gaan. Zij vond het belangrijk voor mij om me te ontwikkelen. En dat hoort ook bij vriendschap. Ze is ook naar mijn releaseparty gekomen en ze polst af en toe om te kijken hoe het me gaat.
Ze is inderdaad een geweldig mens. Om nog heel even bij je periode met Izaline te blijven: ik had bij haar optredens altijd een beetje het idee dat je in spirituele sferen was. Ik werd altijd rustig als ik naar je keek. Ben jij spiritueel?
Nee… nee. Ik ben ook geen fan van het woord. Ik vind het ook zo’n woord dat betrekking heeft op een Rasta Rostelli en dat wil ik dan niet. Dus ik zou niet zeggen spiritueel maar ik ben wel gelovig. Dat is mijn woord denk ik. Dat is misschien ook een gevaarlijk woord omdat mensen je dan opeens in een bepaalde categorie willen plaatsen. Maar het is niet iets wat ik onder stoelen of banken zou hoeven schuiven. Ja, ik ben een gelovig meisje. Spiritueel vind ik vaag. Gelovig is misschien ook vaag maar categoriseert het beter voor mij.
Spiritueel was het eerste woord dat in me opkwam…
Dat kan ik me wel voorstellen. Zeker met een optreden van Izaline. Ik was de enige achtergrondzangeres maar ik stond vooraan bij haar. Ook als ik niet zong moest ik een instrument blijven en het paste er niet bij om te springen of druk te doen want haar muziek is zo warm, ingetogen en beeldend. Dus op het moment dat ik niet zong kon ik net zo goed het gene wat zij verwoordde qua gevoel mee nemen in de manier hoe ik daar stond door op een subtiele wijze uit te beelden waarover het nummer mogelijk ging. Ik deed dat vaak met mijn handen en ik probeerde op een bepaalde manier dat gevoel te versterken. Maar als ik mijn eigen optredens doe zie je niet die rust omdat het zulke andere muziek is. Het is nog wel steeds hetzelfde meisje. Iemand merkte dat laatst ook op: bij Izaline was je zo en bij je eigen shows ben je zo. En toen vroeg ik aan die persoon: heb je nu ook een rode draad ontdekt? Na lang nadenken was het antwoord: passie! En dat is het! Als je voelt wat je aan het doen bent dan maakt het niet uit in welke vorm het wordt gegoten. Of het nou rustig is of dat het er spiritueel uitziet of heel druk. Het is een bepaalde bevlogenheid of passie die ik dan voel bij de muziek die op dat moment wordt gespeeld. Dat had ik bij Izaline ook. Dan kreeg ik kippevel! Dan was ze aan het zingen en deed ik mijn ogen dicht en zag ik voor me wat zij zong.
Ik zag in je MySpace vriendenlijstje Leon Ware…
M’n vader!
… en Terry Callier staan….
M’n tweede vader!!! Hahahahaha!!!
Dat zijn toch wel twee internationale artiesten die hun sporen ruim hebben verdiend! Vooral Leon Ware. Ik moet bij hem gelijk aan Marvin Gaye denken. Jullie hebben samengewerkt. Hoe is dat ontstaan?
Ik heb heel nauw samengewerkt met Leon Ware. Ik zat een paar jaar geleden in een ander bandje als achtergrondzangeres en hij werd naar Nederland gehaald om met dat bandje een CD op te nemen wat vrij bizar was. Ik kon gewoon niet bevatten dat het diezelfde Leon Ware was. Ik pakte gelijk mijn I Want You album erbij, draaide ‘m om en zag dat de naam hetzelfde was gespeld! It’s really him! Het viel me ook op dat veel mensen nog niet van hem hadden gehoord. Het klikte heel goed tussen ons. We zijn nooit het contact verloren. Hij is gewoon een inspiratiebron voor mij.
Hij heeft behoorlijk indruk op je gemaakt als je over hem spreekt als “je vader”…
Ik was toen ook een heel stuk jonger en daar zit dan een man die als hij ‘s ochtends de deur uitgaat eigenlijk al die ‘godfather artist’ is met een donkere cape. Gewoon een rasartiest en een ongelooflijk goede songwriter. Ja, een hele goede gast!
Wat inspireert jou zelf om tot een liedje te komen?
Gek genoeg…drukte, andere mensen, bedrijvigheid, beweging, actie, geroezemoes.
Dat staat in contrast met de titel van je album Subway Silence…
Nee! Juist niet! Want Subway Silence is geen silence. Subway Silence is alleen maar de stilte tussen mensen die niet communiceren met elkaar. Als je in de metro zit dan doet iedereen zijn ding. Desnoods ben je luid aan het telefoneren en weet ik alles wat je vanavond hebt gegeten of wat je tegen je baas hebt gezegd die middag op het werk. Maar ik heb niet met jou gesproken terwijl ik wel alles gehoord heb wat je hebt gezegd. En dat is Subway Silence. Het betekent: onderweg zijn in je eigen wereld. Samen maar eigenlijk alleen. Als je in de metro zit, maakt niet uit in welk land, je staat daar en je gaat van a naar b en omdat je nergens naartoe kunt gaan met je lichaam, gaat je gedachte overal naartoe. Stel je voor: je zou alles wat mensen onderweg denken en voelen maar vooral denken in die kleine ruimte kunnen uitversterken, dan heb je kabaal. Maar niemand doet dat dus heb je een soort van afstandelijkheid terwijl je op één centimeter van elkaar vandaan leeft. En dat is Subway Silence.
Een trillend gevoel in mijn colbert doet zich voor wat erop duidt dat mijn mobiel afgaat. Het is Giovanca’s manager die vraagt of we aan het afronden zijn want ze moet nog eten en soundchecken. Ik zeg hem met vijf minuten klaar te zijn. Of ik haar daarna wil begeleiden naar de verzamelplaats achter het hotel waar de rest van de band ook aanwezig is. Ja, natuurlijk wil ik dat! Giovanca heeft de boodschap begrepen en reageert: OK! Ik ga korte antwoorden geven. Kom maar! Kom maar! Maar als ik de laatste twee vragen wil voorschotelen borduurt ze nog even verder op het antwoord van de vorige vraag:
Trouwens, dat is een mooie parallel: ik heb heel veel teksten in de metro geschreven. Want ik hoor wel dat subkabaal. Ik zie dus die mensen denken en voelen. En dat geluid schrijf ik op. Iemand komt binnen en op een bepaalde manier denk ik: oeh! Jij hebt iets meegemaakt! Wat zou dat kunnen zijn? En dan ga ik stukjes van mezelf zoeken in die andere mensen die het niet hardop zeggen. Ga maar goed kijken naar mensen. Je kunt altijd een beetje voelen wat er mogelijk aan de hand is. Ben je moe? Ben je gefrustreerd? Heb je een goede dag gehad? Ben je blij? Ben je opgelucht dat je naar huis gaat? Die bewegingen van geluid, daar drijf ik op. Al die bewegende toestanden.
Ik vind het altijd leuk om te weten waar artiesten zelf de laatste tijd naar luisteren. Wat vind jij zoal leuk de laatste tijd?
Stephanie McKay! Ze speelt hier vanavond op Pure Jazz. En ik kan haar niet zien! Ik vind het zo erg! Lizz Wright luister ik ook veel naar. Ik ben niet lesbisch maar ‘oh my God’! Waar komt zij vandaan? Zij is briljant! Dat zijn twee artiesten die ik nu erg veel beluister op mijn iPod maar ik vind Estelle ook heel erg leuk omdat zij mij op een beetje gekke manier doet denken aan Lauryn Hill. Heel gek... ze hebben niks met elkaar te maken maar het feit dat ze kunnen zingen en rappen vind ik gewoon grappig en ik was vroeger ook echt hysterisch fan van Lauryn Hill. Dus ik vind het leuk een paar van die elementen in haar terug te zien.
Ik zou het interview willen afsluiten met de vraag wat jouw levensmotto is?
Zoveeeeeeeel! Ik vind ‘m niet lastig… maar …. nou ja, weet je… Ok, luister: je hebt de uitdrukking: schoenmaker hou je bij je leest. Dat vind ik de meest belachelijke uitdrukking ooit bedacht! Waarom zou je je bij je leest houden? Voor wie? Degene die dat van jou verwacht is bang of angstig. En dat vind ik wat hier in Nederland aan de hand is: kom niet bij mij in de buurt want ik moet mijn stukje bewaken. Als je naar de sterren in het heelal kijkt zie je dat iedere ster even hard kan schijnen als de andere ster en allemaal naast elkaar. Je hoeft elkaars ‘shine’ helemaal niet in de weg te zitten. Als jij denkt dat je DJ moet worden terwijl je klokkenmaker bent dan gaan de puristen onder de DJ’s, voor zover die bestaan, lopen mopperen want die vinden het dan irritant dat jij dat probeert te doen. Dat is angst! Je moet mensen gewoon lekker hun ding laten doen! Ik kom bijvoorbeeld voor een hoop mensen verwarrend omdat Giovanca én zangeres én orthopedagoge én model en misschien ook schrijfster is. Nou, dat kan niet hoor! Dat vinden wij verwarrend! Maak eens een keuze! Hoezo? Nee joh! Als ik dat nou allemaal wil doen? Op een dag komt er een moment dat ik keuzes ga maken omdat ik nu eenmaal een mens ben en niet alles op hetzelfde niveau kan doen. Die keuze moet ik maken. En ik moet niet voor jou een bepaald parcours afleggen zodat jij mij kan blijven volgen. Dus mijn motto is: schoenmaker hou je vooral niet bij je leest! En als je een ander ‘leest’ wilt uitoefenen: doe je best! Ga ervoor!
Voor meer informatie over Giovanca kun je terecht op diverse websites:
www.giovanca.nl (officiële website)
www.giovancafansite.nl (fansite)
www.myspace.com/giovanca (MySpace website)
www.giovancaostiana.hyves.net (Hyves website)
Zaterdag 22 November 2008 at 5:57 pm
Leoni heeft lef
Door Suzan Vermeulen met foto's van Berbera van den Hoek
Dat Leoni Jansen niet voor een kleintje vervaard is, is duidelijk. Waar vele artiesten van haar kaliber zich laten leiden door commerciële successen, volgt zij haar hart. Met onverwachte keuzes, bijzondere samenwerkingsverbanden en veel persoonlijke inbreng weet Jansen haar publiek steevast te verrassen. ‘Don’t be late for your life’ was het motto van haar vorige cd en in dat kader was ze de afgelopen twee jaar in de theaters te zien en te horen met de concertreeks Heartstrings & Loose Ends. In 2007 bracht Leoni nog een cd uit met Les Frères Guisse, maar op 15 november 2008 kreeg Heartstrings & Loose Ends een lang verwacht vervolg. Haar nieuwe (dubbel)cd, met de prachtige titel Second Wind, werd in aanwezigheid van vakbroeders, familie, vrienden en bekenden door Jan Douwe Kroeske aan Leoni uitgereikt.
“Ik heb het eindelijk gedurfd!” verklapt Jansen aan de aanwezigen die in koffiehuis KHL genieten van heerlijke appeltaart. “Ik heb jaren getwijfeld, maar het nu eindelijk gedaan.” Ze zwaait met haar dubbelcd en licht toe: “Dit is eindelijk een ode aan mijn oude liefdes! Bob Dylan, Jimi Hendrix en al die andere grootheden. Met deze muziek is het allemaal begonnen en ik ben er altijd van blijven houden.” Jansen begint de middag met haar versie van Big Yellow Taxi en krijgt de lachers op haar hand als ze vertelt dat ze het refrein vroeger fonetisch zong. ‘Maar dat maakte niet uit. Het gevoel blijft hetzelfde!’.
Second Wind bestaat uit twee cd’s die heel toepasselijk zijn onderverdeeld. CD 1 heeft de titel ‘Old Friends’ en bevat, naast Big Yellow Taxi, klassiekers als Jolene, Suzanne, Both Sides Now en Scarbourough Fair. Het hele album werd geproduceerd door Leoni’s levenspartner Onno Krijn, die ook voor alle arrangementen tekenden. Een ‘match made in heaven’. Met Leoni’s volle, warme stemgeluid en fantastische interpretatie krijgen deze bekende songs een nieuwe lading. Verrassend is de samenwerking met Janne Schra van Room Eleven in Angel from Montgomery.
Het tweede schijfje staat in het teken van ‘New Friends’. Wederom prachtige, reeds bestaande nummers, die allen gemeen hebben dat Jansen hen nooit eerder zong. Zij worden aangevuld met twee eigen stukken, die Leoni samen met Jeroen Kramer schreef: het titelnummer Second Wind en Never Come Back To You. Opvallend aan ‘New Friends’ is verder het opgewekte Zuid-Afrikaanse duet ‘Ja Gesé’ met Chris Chameleon, die helaas niet bij de presentatie aanwezig kon zijn. Lesley van der Aa was er echter wel en zij ondersteunde Leoni, met haar loepzuivere stem, in het intieme ‘She Don’t Like Roses’, samen met violiste Esther Apitulae. Op het schijfje zijn verder ook Olec Fateev en De African Mama’s te horen.
De naam van de cd is tevens de titel van het mooiste nummer. Jansen heeft heel wat te vertellen en vat het allemaal samen in deze luchtige, maar zeer betekenisvolle song. ‘Just when you think you can’t go on, that second wind is gonna come…’ Second Wind is een tweede kans. Een tweede stap in het leven dat je (eindelijk) in eigen hand neemt. Wat ons betreft is Leoni Jansen nooit weggeweest en kenmerkt deze cd zich niet als tweede kans, maar wederom als pure vakmanschap en passie. ‘If you don’t beat that drum, that song ain’t gonna move.’ Leoni heeft die beat, dat staat vast.
website Leoni Jansen
Zondag 09 November 2008 at 11:26 pm
Gothic en fantasyfestival in Amersfoort zeer geslaagd
Tekst en beeld van Henry Krul
Ik had er nog nooit van gehoord en kwam het toevallig tegen toen ik de site van het lokale Poppodium De Kelder checkte. Het festival, dat een nieuwe naam heeft, omvat o.a. een gothic- en fantasybeurs, en werd voor het eerst in Amersfoort gehouden. Het programma met beurs, workshops, theater en de nodige optredens van bands sprak me wel aan.
Die zaterdag ging ik naar de prachtige industriële locatie t.w. de (voormalige) ijtuigenloods/wagenwerkplaats, gelegen achter het centraal station van Amersfoort.
De loods waar de spoorrails nog doorheen lopen is monumentaal en groot. Kaal echter geenszins. Een enorme beurs met misschien wel 100 kramen bestreek een groot deel van de ruimte. Ik keek echt m’n ogen uit. Prachtig was het enorme aanbod en diversiteit van handelswaar. Attributen uit de riddertijd, enorme gothic-(hoepel)jurken, heel veel sieraden, accessoires, een echte Engelse kraam met heerlijk ogende fudges, stoere schoenen, hoeden, poppen, cd’s, circusattributen. Alles wat je misschien verwachtte of niet; het was er allemaal.
En het zag er allemaal ook nog eens zeer mooi en verzorgd uit.
Leuk was dat tussen al die opgestelde kraampjes ook nog eens de mogelijkheid was om her en der workshops te volgen. Druktechniek, zandschilderen, sieraden maken, jezelf als gothicmodel laten fotograferen. Er was volop keus.
Daarnaast, voor mij als niet specifieke gothic- danwel fantasykenner, waren er ook nog de optredens van de bands, Abe de verhalenverteller, een theateract en diverse demonstraties.
’s Ochtends om 11 uur, het festival was nog maar amper begonnen, trad Shirayas Dream op. Deze Duitse tweemans formatie bestaat uit de klassiek geschoolde mezzosopraan Anna Aliena en componist Oliver Höhne. Met hun liedjes over droomwerelden en verre bestemmingen zetten al meteen de toon. Veelbelovend. Gedurende de gehele dag volgden, naast de dj’s die de korte pauzes opvulden, groepen met namen als Transentience, Misery, Embolus, Qntal en Omnia.
En eerlijk is eerlijk. Ik vond het allemaal zeer de moeite waard. Kwa muziek maar ook kwa presentatie.
Opvallend vond ik wel weer dat veel bezoekers van het festival niet eens zozeer speciaal voor de muziek kwamen. Meestal was het voor het podium niet erg druk.
Volgens mij is het voor de reguliere bezoeker van dit soort evenementen vooral de lol om gelijkgestemden te treffen. Dit uit zich dan ook vooral door hoe prachtig mensen gekleed zijn. Ook hier keek ik mijn ogen uit. Elfen, piraten, ridders, Dickensfiguren en traditionele gothics (wat dat ook mogen zijn); ze waren er allemaal. Van klein tot groot en jong en oud.
Echter, zoals ik al zei kwam lang niet iedereen voor muziek. Uitzondering hierop was het optreden van Omnia. Deze groep die op veel authentieke instrumenten prachtige Keltische muziek speelt en ook al verschillende cd’s op haar naam heeft staan, trok heel veel toehoorders. En terecht.
Mijn eerste kennismaking op de zaterdag was me goed bevallen en smaakte naar meer (de afterparty heb ik overgeslagen). Het gevolg was dat ik zondags nog maar even ben gegaan.
Ik kan iedereen die nieuwsgierig geworden is zeker dit festival aanraden. Ga alleen, met vrienden of met je gezin.
Kernwoorden zijn: zeer ontspannen sfeer, mogelijkheid tot meenemen van consumpties (dit doe je natuurlijk niet overvloedig want de consumpties aldaar zijn zeer betaalbaar), zeer betaalbare entree, een verrassing voor oog en oor. Gaan!
www.myspace.com/shirayasdream
www.omnia-neocelt.nl
www.transentience.com
www.misery.nu
www.embolus.nl
www.qntal.de
www.nox-obscura.nl
www.vana-events.nl
