Zondag 09 November 2008 at 11:26 pm
Gothic en fantasyfestival in Amersfoort zeer geslaagd
Tekst en beeld van Henry Krul
Ik had er nog nooit van gehoord en kwam het toevallig tegen toen ik de site van het lokale Poppodium De Kelder checkte. Het festival, dat een nieuwe naam heeft, omvat o.a. een gothic- en fantasybeurs, en werd voor het eerst in Amersfoort gehouden. Het programma met beurs, workshops, theater en de nodige optredens van bands sprak me wel aan.
Die zaterdag ging ik naar de prachtige industriële locatie t.w. de (voormalige) ijtuigenloods/wagenwerkplaats, gelegen achter het centraal station van Amersfoort.
De loods waar de spoorrails nog doorheen lopen is monumentaal en groot. Kaal echter geenszins. Een enorme beurs met misschien wel 100 kramen bestreek een groot deel van de ruimte. Ik keek echt m’n ogen uit. Prachtig was het enorme aanbod en diversiteit van handelswaar. Attributen uit de riddertijd, enorme gothic-(hoepel)jurken, heel veel sieraden, accessoires, een echte Engelse kraam met heerlijk ogende fudges, stoere schoenen, hoeden, poppen, cd’s, circusattributen. Alles wat je misschien verwachtte of niet; het was er allemaal.
En het zag er allemaal ook nog eens zeer mooi en verzorgd uit.
Leuk was dat tussen al die opgestelde kraampjes ook nog eens de mogelijkheid was om her en der workshops te volgen. Druktechniek, zandschilderen, sieraden maken, jezelf als gothicmodel laten fotograferen. Er was volop keus.
Daarnaast, voor mij als niet specifieke gothic- danwel fantasykenner, waren er ook nog de optredens van de bands, Abe de verhalenverteller, een theateract en diverse demonstraties.
’s Ochtends om 11 uur, het festival was nog maar amper begonnen, trad Shirayas Dream op. Deze Duitse tweemans formatie bestaat uit de klassiek geschoolde mezzosopraan Anna Aliena en componist Oliver Höhne. Met hun liedjes over droomwerelden en verre bestemmingen zetten al meteen de toon. Veelbelovend. Gedurende de gehele dag volgden, naast de dj’s die de korte pauzes opvulden, groepen met namen als Transentience, Misery, Embolus, Qntal en Omnia.
En eerlijk is eerlijk. Ik vond het allemaal zeer de moeite waard. Kwa muziek maar ook kwa presentatie.
Opvallend vond ik wel weer dat veel bezoekers van het festival niet eens zozeer speciaal voor de muziek kwamen. Meestal was het voor het podium niet erg druk.
Volgens mij is het voor de reguliere bezoeker van dit soort evenementen vooral de lol om gelijkgestemden te treffen. Dit uit zich dan ook vooral door hoe prachtig mensen gekleed zijn. Ook hier keek ik mijn ogen uit. Elfen, piraten, ridders, Dickensfiguren en traditionele gothics (wat dat ook mogen zijn); ze waren er allemaal. Van klein tot groot en jong en oud.
Echter, zoals ik al zei kwam lang niet iedereen voor muziek. Uitzondering hierop was het optreden van Omnia. Deze groep die op veel authentieke instrumenten prachtige Keltische muziek speelt en ook al verschillende cd’s op haar naam heeft staan, trok heel veel toehoorders. En terecht.
Mijn eerste kennismaking op de zaterdag was me goed bevallen en smaakte naar meer (de afterparty heb ik overgeslagen). Het gevolg was dat ik zondags nog maar even ben gegaan.
Ik kan iedereen die nieuwsgierig geworden is zeker dit festival aanraden. Ga alleen, met vrienden of met je gezin.
Kernwoorden zijn: zeer ontspannen sfeer, mogelijkheid tot meenemen van consumpties (dit doe je natuurlijk niet overvloedig want de consumpties aldaar zijn zeer betaalbaar), zeer betaalbare entree, een verrassing voor oog en oor. Gaan!
www.myspace.com/shirayasdream
www.omnia-neocelt.nl
www.transentience.com
www.misery.nu
www.embolus.nl
www.qntal.de
www.nox-obscura.nl
www.vana-events.nl
Woensdag 29 Oktober 2008 at 10:21 pm
Top of the World
Door Marian Huyzer met foto's van Rob Durand en Marian Huyzer
Maandag 6 oktober ging in het oude Luxor theater in Rotterdam de eerste solovoorstelling van Mariska van Kolck met als titel Top of the World in premiere. De titel verwijst naar één van de hits van de Carpenters. Karen en Richard Carpenter waren in de jaren zestig goed voor tientallen hits. Ondanks de vele hits, de awards, de platina platen en een eigen televisieshow was het levensverhaal van Karen Carpenter ronduit tragisch te noemen. Zij drumde liever dan dat ze zong. Zij leed al op jonge leeftijd aan anorexia en was haar hele leven wanhopig op zoek naar haar grote liefde. Een liefde die ze nooit gevonden heeft. Niet voor niets was “I need to be in love” Karen’s favoriete song over desillusie en hoop. En de ironie is dat zij op 32-jarige leeftijd sterft aan een hartaanval op het moment dat het beter met haar gaat en zij haar eetstoornis onder controle krijgt. Het is het einde van een kort leven met een blijvend muzikaal oeuvre als erfenis.
In Top of the World vertelt Mariska van Kolck, al van jongs af aan fan, een muzikaal dagboek van het tragische levensverhaal van Karen Carpenter. Daar doorheen weeft ze haar eigen levensverhaal, wat in een aantal opzichten lijkt op dat van Karen. Karen Carpenter had één grote droom om drummer te worden, maar werd zangeres. Mariska’s eerste keuze was niet het theater maar balletdanseres. Ook Mariska had tijdens haar balletopleiding anorexia ontwikkeld waar zij, zoals zij zelf memoreert tijdens de show, met behulp van artsen gelukkig van genezen is. Met Karen Carpenter liep het anders af. Zij stierf op haar 32e, terwijl Mariska op haar 32e met succes haar eerste rol ging spelen in een musical en nu heel gelukkig is met haar man en gezin.
De show begint. Mariska komt op en drumt mee tijdens een kort en krachtig intro van de titelsong van haar show “Top of the world”, het nummer waar ze uiteindelijk haar wervelende show ook mee zal eindigen. De band speelt vervolgens een medley van de vele hits die de Carpenters gehad hebben. Een feest van herkenning! En dan voegt Mariska zich weer bij de band en zingt “We’ve only just begun” . De toon is gezet en er volgt een mooie mix van Carpenter songs, de één bekender dan de ander, maar allemaal even mooi vertolkt door Mariska en haar band. Zij brachten een gevarieerd programma met hits als Close to you, Yesterday once more en Only Yesterday. Met een oldies-medley met nummers van Skeeter Davis, Bobby Vee, Shelley Fabares, Beach Boys en Chuck Berry. Allemaal muziekmomenten uit eind vijftig begin zestiger jaren. Ook de persoonlijke favoriete songs van Karen Carpenter waren zowel voor en na de pauze onderdeel van het programma. Na de pauze wist Mariska een mooie sfeer neer te zetten met onder andere een Christmas Portrait. Ze sloot haar eerste solo programma af met het alom bekende Top of the World gevolgd door een prachtige en gevoelige song die zij samen met haar broer Gerbrand zingt.
Met de voorstelling “Top of the World” gaat de theaterbezoeker twee en half uur terug in de tijd met Carpenter songs prachtig vertolkt door Mariska van Kolck en haar band, bestaande uit Freek Kroon, Bart van Hoof, Marc Tromp, Gerbrand van Kolck, Leon Mennen en Ed Boekee, en haar backing vocals Anna-Marian Nitschke, Mira Falk. De komende maanden is de show door het hele land te zien. Speeldagen zijn te vinden op www.muzikaaldagboek.nl
Woensdag 30 Juli 2008 at 9:48 pm
Zwoele Zomeravond in het Kröller-Müller Museum
Tekst en beeld van Chantal van den Boogaard (klik voor vergroting)
Voor het derde achtereenvolgende jaar houdt het Kröller-Müller Museum ook dit jaar weer Zwoele Zomeravonden in de beeldentuin. De afgelopen twee zomers waren de de Zwoele Zomeravonden een groot succes. Dit jaar is het programma voor elk van de avonden opnieuw veelbelovend. Theater, muziek, literatuur en beeldende kunst zijn de ingrediënten voor een heerlijke zomeravondsfeer. Ook voor een hapje en een drankje is gezorgd, maar als u liever uw eigen picknick verzorgt, dan bent u van harte uitgenodigd uw eigen picknickmandje mee te nemen. En daar werd in grote getale gehoor aan gegeven.
De reeks bestaat uit vier avonden, met elk een apart thema. De eerste Zwoele Zomeravond had als thema “Verleiding”. Het thema van de tweede Zomeravond (19 juli) was “Verbeelding”.
Centraal stonden de verbeelding van de kunstenaar, die leidt tot zijn of haar werk, maar ook de eigen fantasie en verbeeldingskracht van de bezoeker.
Op het programma stonden o.a. Gabriel Rios, Lydia Rood, Warner&Consorten, Stille Fanfare, Lucky Fonz III, TamTam Objektentheater, Vicky Francken, Joost II Sickenga, Anna Pleiter.
Tam Tam Objektentheater speelde 'To have or not to have', een roestig sprookje met elementen uit spaghettiwesterns, een scheutje Shakespeare maar vooral ook heel veel humor. Een nijptang en een borstel zullen nooit meer hetzelfde zijn!
Schrijfster Lydia Rood vertelde waarom kunst een prachtige aanleiding is tot het bedenken van verhalen en fooddesigner Anna Pleiter verrijkte flora en fauna van de beeldentuin met wel heel bijzondere (en smakelijke) verrassingen...
Favorieten waren de bijzondere, opblaasbare tenten van kunstenaar Lambert Kamps bieden. Vooral de Boxing-tent sprak tot mijn verbeelding. Hij liet zich inspireren door de hedendaagse computergames en ontwikkelde zijn eigen uitdagende, interactieve boks-spel voor 2 personen. Bezoekers konden zelf deelnemen aan het spel. In tegenstelling tot de computergames, heeft in het spel van Kamps elke speler maar één leven; dat van zichzelf. Maar ook zijn “Chopped Tree”, voor houthakkers met spijt, past helemaal in het thema van de avond.
Ook Warner & Consorten sprak zeer tot de verbeelding. Met de meest basale dingen wisten Warner en zijn vrienden de meest wonderlijke en absurde dingen te doen. Nietsvermoedende passanten werden aan de rolstoel van hun moeder of vrouw vastgetaped, een touw en wat ijsparapluutjes werden met behulp van bezoekers tot kunst verheven en een jonge dame knipte vol overgave haar panty stuk. Het had iets absurds en af en toe iets surrealistisch.
De avond werd op onovertroffen wijze opgeluisterd door De Stille Fanfare. Onovertroffen in zijn soort. Wat mijn betreft met afstand de winnaar van elke taptoe. Of het nu juist vrolijk is of treurig, daarin zijn de bezoekers niet eenduidig. “Ieder zingt zijn eigen lied” met deze fanfare.
Dat het een regenachtige dag was mocht de pret niet drukken. Er werd overal gepicknickt, de stemming was zonnige en de sfeer was opperbest. Mocht dit alles je tot de verbeelding spreken, dan volgen er deze zomer nog twee Zwoele Zomeravonden:
2 augustus: Zwoele Zomeravond - Verwondering
Met o.a. Neco Novellas (foto), Bas Haring, Leine, Odd Enjinears, LaMelis, Guido Pollemans, Toeac, Oscar Prinsen, Radio Barkas, Maurits Westerik
16 augustus: Zwoele Zomeravond - Verlangen
Met o.a. Sensuàl, Gerard van Maasakkers en JW Roy, F. Starik, Babok, De Kazerne, Ragazze Kwartet, Eefje Wentelteefje, Dennis Gaens, Jaap van Keulen, Haico, D!O, Odilo Girod
Nog steeds zin in meer? Dan is er op zaterdag 23 augustus (van 14.30 tot 16.30) de afterparty, met een live-optreden van de unieke Zaanse band DeKift.
Adres: Houtkampweg 6, Otterlo. Info: www.kmm.nl
Maandag 21 Juli 2008 at 10:28 pm
Spinvis en Sexy Chromosomen
Door Ellen van der Kemp met foto’s van Berbera van den Hoek
Gezien: 18 juli Moreelsepark, Utrecht
SeXY chromosomen
Bij de ingang staat een levensgrote zaadcel ons naar binnen te praten. Het kost hem weinig moeite ons binnen te krijgen, want we hebben al kaartjes. In de kleine donkere tent doen de doorzichtige skippyballen tegelijk dienst als eitjes en als zitplaatsen voor het publiek. We krijgen een voorlichtingsfilmpje te zien. En net als we ons vertwijfeld afvragen of we bij biologieles zitten of op de Parade, komen er twee spelers voor het beeld langs rennen. Het zijn X en Y. Ze zijn op zoek naar hun bestemming en raken met elkaar in een machtstrijd verwikkeld. Ovita wacht op het moment om haar kans te grijpen. Omdat in de natuur het recht van de sterkste geldt, kan er maar één de winnaar zijn. We zullen niet zeggen wat het geworden is, een jongetje of een meisje, zodat het nog een beetje spannend blijft, want verder valt er aan deze voorstelling niet zo veel te beleven.
Boeiende kennismaking met Spinvis
Net als vorig jaar vinden er deze zomer ook muziekvoorstellingen plaats op De Parade. Onder de noemer ‘Fine Fine Music’ kan er in een intieme huiskamerachtige setting worden genoten van de ‘crème de la crème van de Nederlandse popmuziek’, volgens het persbericht. Verwachtingsvol ga ik naar het optreden van Spinvis.
“Het is vakantie!” roept Erik de Jong, alias Spinvis. “Maar het is niet vrolijk, want ze gaan allemaal dood.” De toon is meteen gezet en alle verwachtingen van een luchtig, vrolijk programma worden in de kiem gesmoord. Maar zo zwaar valt Spinvis nu ook weer niet op de maag. Ik geef toe, het is mijn eerste Spinvis-ervaring en ik moet even wennen. Elke referentie ontbreekt, zowel op tekst- als op muziekgebied, en een hele tijd heb ik de vreemde gewaarwording dat ik niet weet wat ik ervan moet vinden (eigenlijk weet ik het nog steeds niet), terwijl ik altijd overal een mening over heb. Dit is zo anders dan alles waar ik enigszins bekend mee ben, zo origineel en experimenteel.
“We gaan wat liedjes doen”, belooft Spinvis zijn publiek en dat is precies wat hij doet. Samen met een muzikant die pal achter hem zit en daardoor moeilijk te zien is, ‘doet’ hij zijn liedjes: een aantal van zijn eerste album, van het album Nieuwegein aan zee en van het album Dagen van gras, dagen van stro. Helaas laat Spinvis niets horen van het nieuwe album Ritmebox dat vier dagen eerder uitgebracht werd ter gelegenheid van de verjaardag van Simon Vinkenoog, terwijl het nog wel de verjaardag van de dichter is. Ook speelt hij geen Boudewijn de Groot-nummers, wat in het programmaboekje van De Parade aangekondigd stond. Desalniettemin was het een boeiende eerste kennismaking met deze fascinerende singer-sample-songwriter.
“Vakantie!” roept Spinvis nog een keer aan het eind van zijn programma. Hij is er blijkbaar hard aan toe en dat verbaast me niets als ik zie wat hij dit jaar allemaal gedaan heeft: de productie van Ritmebox, muziek voor de film Vox Populi en het schrijven van nummers voor een nieuw album. Gelukkig heeft hij voor de fans nog tijd voor optredens. Op 6 augustus treedt Spinvis weer op tijdens de Parade in Amsterdam. Verder in Fine Fine Music: optredens van Johan, Alamo Race Track, en Charlie Dée.
De Parade - website
Maandag 21 Juli 2008 at 9:53 pm
Veel soul en funk op tweede dag North Sea Jazz 2008
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Gezien: North Sea Jazz festival, Ahoy, Rotterdam op 12 juli 2008.
Een volledig uitverkochte tweede dag van het North Sea Jazz Festival ziet hordes aan mensen krioelen door het grote Ahoy complex waar op deze dag een keur aan soul en funk muzikanten van zich laten horen.
In de Maas is het de uit Nashville afkomstige Victor Wooten die een zaligmakende funksessie neerzet met zijn band. De virtuoze bassist laat aan het begin van zijn optreden al meteen zijn virtuoze slaptechniek horen. De set klinkt vrij los en komt vooral over als een jamsessie waarin ook flarden van covers voorbijkomen.
Een paar deuren verder is het de meesterlijke zanger en toetsenist Frank McComb die Donny Hathaway en Stevie Wonder in herinnering roept. Soul zoals soul bedoeld is: recht uit het hart met bezieling. Ooit stond hij hoog in de hitparade met het nummer Another Day dat hij zong in de band Buckshot LeFonque waar Branford Marsalis de aanvoerder was. Het nummer wordt als toegift gespeeld maar ook al zou hij het nummer niet hebben gedaan dan zou de rest van zijn optreden al hebben voldaan voor uitmuntende kwaliteit.
Een zijstapje buiten de soul/funk deze avond ervaren we als we een kijkje nemen bij oud gediende Paul Simon die de grote Nile mag bespelen. De kleine man is zichtbaar ouder geworden. Recent werk wordt afgewisseld met oude nummers als Sounds Of Silence, Graceland en natuurlijk Call Me Al. Allemaal mooi uitgevoerd maar het gevoel bekruipt je dat deze mooie luisterliedjes niet thuishoren in een massazaal als de Nile. Maar ja, Simon is nu eenmaal een grote ster en niet vaak te zien in ons land dus dan wordt hij automatisch in een onpersoonlijke zaal als de Nile gezet zodat veel liefhebbers ervan kunnen profiteren.
Terug in de Maas zorgt de Braziliaanse componist, toetsenist en arrangeur Eumir Deodato voor een waar funkfeest met zijn band. Vooral geroemd om zijn avontuurlijke bewerking van Strauss’ Also Sprach Zarathustra waarvoor hij in de Grammy prijzen viel heeft hij ook veel voor anderen gedaan. Natuurlijk komt dit nummer in een vlammende versie voorbij maar ook nummers als Do It Again en Whiste Bump gaan erin als zoete koek. Zelf is Deodato niet bepaald communicatief en beweeglijk maar zijn band daarentegen speelt met het grootse plezier alsof het hun laatste avond is. Vooral percussionist Gerardo Velez zweept de hele boel op met zijn acrobatische spelbewegingen en ook drummer Ken Moutenot zit als een manische achter zijn trommels tekeer te gaan. Absoluut een van de hoogtepunten van deze avond!
Een van de krachtigste stemmen uit de soul en funk is natuurlijk die van Chaka Khan. Na lange tijd is er weer een plaat van haar onder de titel Funk This waarvan een aantal nummers worden gespeeld. Het optreden wordt meteen gestart met de hits I Feel For You en Ain’t Nobody. Er wordt door la Khan ook even “church time” ingebouwd met een aantal zeer rustige liederen die wat traag en vervelend overkomen. Maar over Chaka Khan’s zangkwaliteiten kan alleen maar worden gezegd dat ze nog steeds een dijk van een stem heeft die maar weinig aan kracht heeft ingeboet.
Een volgend hoogtepunt van de avond is het trio Toto Bona Lokua. We hebben het hier over zanger en gitarist Gerald Toto, zanger en bassist Richard Bona en zanger en gitarist Lokua Kanza. Het is natuurlijk de fenomenale Richard Bona die de herkenning oproept in de trionaam maar al gauw blijkt dat deze groep gezamenlijk tot ongekende hoogte komt met hun liedjes die West Afrikaanse ritmes, harmonische zangpartijen, pop en jazz laten horen. Het trio heeft in 2004 een CD gemaakt die tot stand is gekomen op basis van improvisatie. Ieder lid kwam met basisstructuren van songs de studio binnen en de bedoeling was om vervolgens spontaan te gaan improviseren. Het resultaat was er een van ongekende klasse en jaren na de release heeft het publiek dit unieke trio live kunnen aanschouwen met een wervelend optreden.
George Benson gaat volledig op safe in de Nile door een batterij aan favorieten te spelen en daarbij veel blije gezichten teweeg brengt. Love x Love, Lady Love Me (One More Time), Give Me The Night en The Greatest Love Of All, ze komen allemaal voorbij. De stem is wat minder sterk dan voorheen maar de muzikale omlijsting en Benson’s gitaarspel compenseren goed.
Een veel krachtigere soul stem horen we in de Congo tent. Daar speelt de verrassing van de avond: Sharon Jones & The Dap Kings. De zaal is tot de nok toe gevuld wat er mee te maken heeft dat velen weten dat The Dap Kings prominent hebben meegespeeld op een hoop nummers van het album Back to Black van Amy Winehouse. Op haar grote hit Rehab hoor je eigenlijk The Dap-Kings. Met alle respect voor Amy Winehouse maar na vanavond kun je nog maar een vraag stellen: wie is Amy Winehouse? The Dap-Kings worden geprezen om hun benadering van het essentiële soul/funk geluid zoals het klonk in de midden jaren zestig tot midden jaren zeventig. De in Augusta, Georgia geboren Sharon Jones zet een soulstrot open die je zo grijpt en dat je wordt teruggezogen naar het tijdperk waarin Otis Redding, Ike & Tina Turner en James Brown hun hoogtijdagen vierden. Daarnaast is ze een amusante en beweeglijke podiumpresentatie. Het is overduidelijk dat ze de harten steelt van de aanwezigen. Hun laatste release 100 Days, 100 Nights zal na dit optreden gretig aftrek hebben gevonden.
Soul met een hoofdletter “S” is ook al een kleine veertig jaar een van de ingrediënten van de blazersgroep der blazersgroepen: Tower of Power. Met regelmaat te bewonderen in Nederland en ook North Sea Jazz mag dit jaar weer genieten van de ongecompliceerde soul/funk van dit gezelschap. Oil In The Ground, Diggin’ On James Brown, Soul With A Capital S, We Came To Play en I’ve Got To Groove zijn nummers die voorbijkomen uit het omvangrijke oeuvre. Het uit Oakland afkomstige gezelschap staat garant voor een prima afsluiting van de tweede dag waarin veel soul en funk je om de oren vlogen.
NSJ - website
