Onderwerp: WERELDMUZIEK, POP-ROCK, MUZIEK, JAZZ, FESTIVAL

Zondag 20 Juli 2008 at 3:44 pm

Braziliaanse muziek en soul wisselen elkaar af op eerste avond North Sea Jazz 2008

Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek
Gezien: North Sea Jazz festival, Ahoy, Rotterdam op 11 juli 2008.

De 33ste editie van het wereldberoemde North Sea Jazz festival opent zijn deuren op een zonnige dag voor een niet uitverkochte vrijdag maar die nog altijd drommen aan mensen naar Ahoy trekt om weer te genieten van nationale en internationale sterren die zich bewegen in de wereld van jazz en gerelateerde genres als soul, funk, blues, latin en world. Het blijft ook altijd weer erg moeilijk om keuzes te maken in wat je wilt zien op een avond aangezien het een bomvol programma is waar je altijd merkt dat optredens die je graag wilt  elkaar overlappen. Cultuurpodium kiest op de eerste dag voor soul en Braziliaanse klanken.

Artist in residence Bobby McFerrin heeft de eer om iedere dag een speciaal project te presenteren. Vandaag opent hij door een optreden te doen met de NDR Big Band. McFerrin is een van de grote stemtovenaren in de jazzwereld die door sommigen ten spijt alleen wordt herkend van het vrolijke liedje Don’t Worry Be Happy. Maar deze man gaat al langer mee dan die ene hit en heeft nog veel meer moois en veel avontuurlijkere platen op zijn naam gezet.

McFerrin komt echter het best tot zijn recht als hij alleen op het podium staat of met een kleine band. Het is dan ook jammer dat de combinatie van de stemacrobaat met een Big Band niet zo heel geweldig uitpakt. Dat heeft niks te maken met de talenten van McFerrin of van de muzikanten in de Big Band maar meer het feit dat McFerrin’s stem wat overschaduwd wordt door de ruime muzikale omlijsting.

Een paar zalen verder bijt Zuco 103 de spits af in de grote zaal de Nile. De groep is inmiddels doorgegroeid tot een van de beste live acts in Nederland en ondanks dat ze eerder op North Sea hebben gespeeld was dat nog niet eerder in de grootste zaal. Het publiek krijgt het beproefde concept voorgeschoteld van swingende Braziliaanse ritmes met dance invloeden waarbij de altijd vrolijk ronddartelende Lilian Vieira haar prettige zang over de songs heen laat rollen. Er wordt overwegend werk gespeeld van hun recent verschenen CD After The Carnival. Een plaat die staat als een huis. Nummers als She en Nunca Mais komen live goed tot hun recht. Techno invloeden worden niet geschuwd en het zijn die momenten dat toetsenist Stefan Schmid goed in zijn element zit door op een avontuurlijke manier tekeer te gaan achter zijn keyboards. Erg leuk blijft ook de meezinger Na Manquira waarbij Vieira het publiek altijd uitnodigt om het aanstekelijke refreintje mee te zingen.

In dezelfde Nile treedt na Zuco 103 jazz en soul stemgigant Al Jarreau op. Zo ongeveer een vast gast op North Sea Jazz aangezien hij met regelmaat staat geprogrammeerd. Hij heeft een nieuwe compilatie CD uit onder de titel Love Songs. Hoewel een lekkere CD pakt dat in een vol gepakte grote zaal toch wat saai uit. Dat heeft niet zozeer te maken met de uitvoering van de liedjes. Jarreau doet zijn ding prima en zijn begeleiders zetten een goede muzikale begeleiding neer maar toch hoor je dit liever in een kleinere setting of beter nog… gewoon thuis op CD terwijl je op de bank zit met je geliefde. Noemenswaardig is wel de krachtige  achtergrondzang van de uitdagende Debbie Davis. 

De ritmes uit Bahia en Rio de Janeiro worden over een volle Nile heen gegoten door oud gediende Sergio Mendes die na zijn succesvolle optreden van vorig jaar is geprolongeerd op het festival. Hij heeft zojuist een nieuw CD uit onder de titel Encanto die voortborduurt op de ingeslagen weg als die van voorganger Timeless. Een concept dat veel wegheeft van die van Santana waarbij de Braziliaan zich laat omringen door hedendaagse artiesten die de nummers een moderne draai geven en daardoor ook bij een groot publiek aanslaan. De een noemt het uitverkoop, de ander vindt het geraffineerd creatief. In de Nile heeft Mendes een standaard groep muzikanten bij zich en een damestrio waarin Mendes’ vrouw en boegbeeld Gracinha Leporace vanuit maakt. De “moderne” variabele in het gezelschap is rapper Dawn Bishop die af en toe zijn kunstje doet. De grote zaal geniet er in ieder geval van en een selectie van de laatste twee platen vliegen je om de oren die smakelijk klinkt.

In een van de kleinere zalen staat een andere Braziliaanse man die qua naam minder bellen doet rinkelen dan Mendes maar die als een absolute grootheid in zijn thuisland wordt beschouwd en ook onder internationale collega artiesten op handen wordt gedragen: Ivan Lins. Een week voor North Sea Jazz geeft hij een adembenemend optreden met het Metropole Orkest in Amsterdam waarbij duidelijk wordt hoeveel gevoel de man in zijn liedjes weet te stoppen. Op North Sea staat hij met een kleiner gezelschap op het podium van de Darling zaal. De muzikale directie is in handen van toetsenist Jason Miles. Als altijd speelt Leonardo Amuedo mee op gitaar. Speciale gaste is de indrukwekkende vocaliste Nnenna Freelon. Nummers als Lua Soberana, Comcar de Novo en Dinorah Dinorah worden weer met evenveel bezieling voorgedragen als in Amsterdam. Lins is een uniek talent die buiten zijn thuisland maar door een selecte groep muziekliefhebbers lijkt te worden opgepikt terwijl de man bloedstollend mooie liedjes weet te schrijven en voor te dragen.

 

Vervolgens is het tijd voor de nu soul van twee grote soul dames: Angie Stone en Jill Scott. Angie Stone geeft een energieke set met een dwarsdoorsnee van haar werk. Lekker is haar nieuwe single Baby, maar ook Sometimes, het zwoele The Making Of You en het onvermijdelijke I Wish overtuigen. Toch is het Jill Scott die de Maas (de feitelijke Ahoy zaal) op zijn kop zet met een zeer gedreven set haar poëtische teksten gepaard met de fijne melodieën over een dolenthousiast publiek deponeert. Is It The Way You Love Me, It’s Love, Do You Understand getuigen van prachtige improvisatie en spiritualiteit van een ongekend hoog niveau. Haar hit Golden wordt in een zeer korte uitvoering gespeeld maar mag de pret niet drukken met de geweldige uitvoeringen van het overige werk. Een memorabel optreden.

Dat goede Braziliaanse muziek niet per definitie uit het land zelf hoeft te komen bewijst de Nederlandse groep Sensual die een zeer fijne mengeling maakt van jazz en Braziliaanse invloeden met een prettige groove. Onder aanvoering van het zingende boegbeeld Eva Kieboom zet het gezelschap op het Mississippie podium een overtuigend optreden neer waarbij de concentratie ligt op de nummers van hun recent verschenen tweede CD Salve. Kieboom heeft een prettig stemgeluid en een overtuigende Portugese zang. Stukken als O Desejo en Quero Pirar zijn redelijk up-tempo terwijl je met het dromerige Adao E Eva ter plekke je partner wilt kussen. Opvallend is ook de sterke cover van het door Michael Jackson bekend geworden I Can’t Help It. De bandleden waarvan er een aantal ook bij Wouter Hamel spelen, zetten stuk voor stuk een prestatie neer die het optreden tot een smakelijk toetje maakt. Dit is een groep om in de gaten te houden en kan met een gerust hart volgend jaar nog een keer worden geprogrammeerd en dan op een groter podium! 

NSJ - website

Onderwerp: MUZIEK

Vrijdag 27 Juni 2008 at 11:41 pm

Gerard van Maasakkers 30-jarig jubileum; Kei gezellig!

Door Chantal van den Boogaard

De teksten gaan over het (Brabantse) leven in de meest ruime zin van het woord. Gerard laat zich inspireren door zijn eigen ervaringen in het leven van alledag. Uiteenlopende onderwerpen, van een dorpsgenoot tot de bedevaart naar Handel, van de aardappeleters tot fusioncoocking. Hij is een observator. Hij ziet de grote lijn, hij ziet de details en wie naar hem luistert mag even met hem meekijken, meedelen in de dingen die hij ziet.

De teksten blinken uit in Brabantse (ogenschijnlijke) eenvoud en zijn bijzonder treffend. Ze spreken zonder meer tot de verbeelding.
Het oeuvre van Gerard is breed, zowel tekstueel als muzikaal. Gerards roots liggen dan misschien in de folk, inmiddels heeft hij zijn vleugels uitgeslagen en kennen zijn arrangementen de meest uiteenlopende invloeden. Doorgaans komen de teksten en de melodieën van Van Maasakkers, de muzikale invulling wordt verzorgd door De Vaste Mannen.

Dit jaar is het 30 jaar geleden dat Gerard van Maasakkers zijn carriere als zanger/tekstschrijver begon. Voor de gemiddelde Brabander hoorde hij al lange tijd tot het cultureel erfgoed, de laatste jaren heeft ook zijn bekendheid buiten de Brabantse provinciegrenzen grote vorm aangenomen. Dat is niet voor niets.
Tot een kleine 10 jaar gelden heeft Gerard naast zijn muzikantenbestaan een baan gehad, onder andere bij Omroep Brabant als presentator. Toen hij 50 werd besloot hij om zich volledig op de muziek te richten. Een goede beslissing, zo weten we nu.

Gerard is een graag geziene gast in radio- en televisieprogramma’s. Recent scoorde hij zijn eerste nummer één hit in de single top 100 met een nieuwe versie van 'As ge ooit’ voor het project Ticket for Tibet. De benefiet-single werd opgenomen door Racoon-zanger Bart vd Weide en zangeres Anneke van Giersbergen, met begeleiding van JW Roy en mensen van Bløf en Kane. ( www.ticketfortibet.com )

Vorig jaar werd Van Maasakkers in Valkenswaard al riant in de bloemen gezet. Het jaarlijkse bloemencorso stond volledig in het teken van hem en zijn muziek. Wie kan dat nog meer zeggen? Extra leuk omdat Gerard uit een tuiniersfamilie komt.

Dit jaar wordt er ter ere van zijn 30-jarige jubileum groots uitgepakt. Op 6, 7 en 8 juni speelde Gerard in Muziekcentrum Frits Philips de sterren van de hemel. Vier keer voor een uitverkochte zaal. Elke avond voor een zeer gemeleerd publiek.
Elke avond staan zijn eigen Vaste mannen trouw aan zijn zijde. Voor de gelegenheid zijn Angelo Verploegen (trompet en bugel) en Bart-Jan Baartmans (gitaar) toegevoegd aan het viertal. Ook de strijkers van kamerorkest Magogo uit Tilburg en brassband “De Vooruitgang” uit Gerards eigen Nuenen waren elke avond van de partij. En, het kan niet op, elk van de avonden had Gerard andere schare aan vooraanstaande Nederlandse, vooral Brabantse, musici aan zijn zijde. Zo waren er J.W. Roy, Frank Lammers, Guus Meeuwis, Jelle Amersfoort en Frans Pollux. Geen halve maatregelen dus.

Al hebben Gerards teksten weinig opsmuk nodig en al kan Gerard zelf ook best een feestje bouwen, zeker samen met zijn Vaste Mannen, de hele entourage maakt het extra feestelijk. Gerard is helemaal in zijn element op zijn eigen feest. Hij zingt de sterren van de hemel. Maar af en toe maakt hij zijn podium vrij, wanneer een van zijn gasten zijn een nummer van hem wil zingen. Een bijzonder verrassende toevoeging aan de avond.
De sfeer is gemoedelijk. Iedereen is in zijn element. Hoewel de zaal 1100 plaatsen telt, en helemaal is uitverkocht, voelt het alsof je in een bruin café bent. Het publiek hangt aan Gerards lippen en zingt de nummer al gauw mee.
Zijn optreden is meer dan alleen goede teksten en mooie muziek. Het is ook een heel goede sfeer, gemoedelijkheid, vertrouwdheid. Het is een heel mooie beleving die zich niet gemakkelijk laat omschrijven.

Gerard is een performer in hart en nieren. Hij zit al 30 jaar in het vak en hij houdt voorlopig niet op, zo laat hij weten. En daar zijn jong en oud blij mee.
Na het concert gaat het feest door in de foyer, onder het genot van een hapje en een drankje begeeft Gerard zich onder de bezoekers. Voor iedereen die hem aanspreekt heeft hij tijd en belangstelling; een opmerking over zijn jasje, de tekening van een kind, overal staat hij even bij stil. Precies zoals in zijn liedjes. Zo doet hij dat altijd, hoor ik van anderen. Geweldig toch! 

De muziek van Gerard van Maasakkers is van alle tijden. Dat bewijzen nummer als “As ge oit” en “Hee gaode mee?”. Beide nummers staan op de tribute-cd "Gerard van Maasakkers ANDERS", die in september van dit jaar uit zal komen. Daarop zingen collega's de liedjes van Gerard; Guus Meeuwis zingt "Ik wil bij jou zijn", Bennie Jolink zingt "Achter de schuur", en verder; het Rosenberg trio (Terras), Paul de Leeuw (duet Gij en ik), Izaline Calister (De lucht zit nog vol dagen), Jack Poels (Kan de deur nie dicht), Nick & Simon (Sterren van de hemel), Gert Vlok Nel ('t Kumt zoals 't kumt), JW Roy (Dag Jozefien), Mich Walschaerts (As ge ooit) en nog vele anderen. (De cd komt in september 2008 uit). Vooruitlopend daarop is in mei de cd-single “Hee gaode mee” met Frank Lammers, Guus Meeuwis en J.W. Roy uitgebracht.

Voor hen die er niet bij konden zijn in Muziekcentrum Frits Philips. Heb geen spijt, “Spijt is zund van d’n tijd”. Bovendien zal “ons Gerard” zijn jubileumconcert nog een aantal keren dunnetjes overdoen. In augustus krijgt u al de eerste herkansing op Theaterfestival Boulevard in ’s-Hertogenbosch, de kaarten zijn al in de voorverkoop. Vanaf september zal hij diverse theaters in het land bezoeken. Op 21 en 22 december zal Gerard van Maasakkers samen met andere muzikanten opnieuw in Muziekcentrum Frits Philips optreden. Kijk hier voor de volledige concertagenda.

Voor meer informatie over Gerard van Maasakkers kijkt u op: www.gerardvanmaasakkers.com . Hier kunt u ook de single “Hee gaode mee” downloaden en fragmenten beluisteren van de nieuwe CD.
En mocht je er daarna nóg geen genoeg van hebben, Omroep Brabant TV heeft het concert van zondag 8 juni vereeuwigd. Het zal op 26 december 2008 worden uitgezonden.

Onderwerp: MUZIEK

Dinsdag 06 Mei 2008 at 11:32 pm

Geslaagde première Guido's Orchestra "Red Passion" in Carré

Door Hans Zilverberg, met foto's van Fred van Wulften (klik voor vergroting) Carré, Amsterdam - 28 april 2008. Guido's Orchestra beleefde in Carré de première van de muziekshow 'Red Passion'. In de prachtige zaal van Carré wil elke artiest zijn talenten wel laten zien. En wat dat betreft, kwam het publiek goed aan zijn trekken. Onder leiding van dirigent en vioolsolist Guido Dieteren zette het jonge 30-koppig poporkest een wervelende show neer. 'Red Passion' heeft Guido in samenwerking met zijn orkest en solozangeres Wendy Kokkelkoren opgezet. De show kenmerkt zich door herkenbare klassieke muziekstukken te voorzien van eigentijdse popklanken, bewerkte popsongs, fraaie filmmuziek en eigen nieuwe composities. Vivaldi's Vier Jaargetijden wordt op deze manier voorzien van een flinke portie drums en gierende gitaren waarmee Guido op zijn elektrisch versterkte viool de strijd aangaat.

Wat meteen opvalt als het doek opengaat, is de prachtige aankleding van het orkest. De blazers, drummer, paukenist, pianist, toetsenist, gitaristen, houtblazers zijn in stemmig zwart gekleed, de strijkers - violisten en cellisten - in mooie rode jurken of zilvergrijze ensembles en Guido zelf in een wit pak. Als uit dat orkest dan ook nog lekker swingende muziek komt, gevarieerd, met veel enthousiasme en passie gespeeld, dan kan er eigenlijk weinig meer fout gaan. Zeker als je daarbij zo prachtig wordt uitgelicht als de lichttechnici in Carré bedacht hadden. Na Guido's intro uit 'Romeo en Julia' , romantisch klinkende Pirates of the Caribbean werden we meegenomen naar Vialdi's 4-seasons, gevolgd door Guido's bewerking van het nummer 'Chi Mai' van Ennio Morricone. In het Italiaanse liefdeslied 'Nella Fantasia' liet sopraandiva Wendy Kokkelkoren horen over een geweldige stem te beschikken. Haar stem klonk kristalhelder, zuiver met veel dynamiek en ook gevoelige passages waren aan haar besteed. Daarbij straalde zij rust en ervaring uit. In de aria 'Nessum Dorma' van Puccini en het gevoelige 'Con te Partiro' van Andrea Bocelli kwam de veelzijdigheid van haar stem naar voren. Daarnaast liet zij in het nummer 'The 7 C's' het publiek genieten van zeven prachtig gezongen hoge C's. Het geeft wel aan welke reikwijdte haar stem heeft. Het publiek kon haar zang in hoge mate waarderen gezien het applaus voor haar optredens. Na de pauze werden Guido en zijn vrouw Wendy in het zonnetje gezet door de voorzitter van Omroep Max, Jan Slagter, die de eerste DVD "Red Passion Live in Concert " aan orkestleider Guido Dieteren uitreikte. Guido bedankte in zijn dankwoord zijn vrouw, orkestleden en iedereen die aan deze dvd had meegewerkt. Op de dvd staat de registratie van het liveconcert dat Guido's Orchestra had gegeven op het Pancratiusplein in Heerlen. Het van origine Limburgs getinte orkest bevat trouwens 10 verschillende nationaliteiten, o.a. uit België, Polen, Oostenrijk, Italië, Rusland, Servië. Zo heeft Guido een groep jonge muzikanten om zich heen verzameld die enthousiasme uitstralen en een nummertje kunnen spelen. Samen met toetsenist Falko Borsboom heeft Guido diverse eigen composities geschreven en met het orkest ingeoefend. In 'Red Passion Live in Concert' laat Guido met zijn orkest zien dat hij de volgende Limburgse 'groeibriljant' is. In het vervolg van de show konden diverse orkestleden in solo's laten zien wat ze in huis hadden en dat maakte de show zeer afwisselend en aantrekkelijk. Via diverse rock-songs, Riverdance, Hongaarse Czardas, Ierse volksmuziek en Braziliaanse samba's kreeg Guido het publiek in beweging. Meeklappen op de swingende klanken was al snel voor elkaar, maar meezingen, daarvoor moest de Beatlesong 'Hey Jude' van stal gehaald worden. De sfeer zat er goed in. Toen ook nog Country-songs ten gehore gebracht werden, had het publiek het liefst de stoelen uit Carré gehaald om een fikse 'linedance' te kunnen beginnen. Een dankbaar slotapplaus kon het orkest van Guido Dieteren in ontvangst nemen. De eerste stap was gezet! Na de theatertour 'Red Passion Live in Concert' langs Nederlands grote theaters wil Guido graag internationaal doorbreken. Daartoe zal het orkest zijn vleugels uitslaan naar andere landen en continenten. Voor het zo ver is, staat eerst een show in het Gelredome voor september 2008 op het programma, waarbij grote artiesten als Lionel Richie, Candy Dulfer en Trijntje Oosterhuis betrokken zullen zijn. Guido's Orchestra mag terugzien op een geslaagde première in Carré!

Onderwerp: MUZIEK, MULTIMEDIA, JEUGD, DANS

Dinsdag 18 Maart 2008 at 9:51 pm

Kunstbende is weer zeer inspirerend

Tekst en beeld van Henry Krul (klik voor vergroting)

Hoewel de winter nog niet is afgelopen knalt de Kunstbende 2008 met aanstekelijke energie het land door. Wat wil je ook. Als de jongeren (13 t/m 18 jaar), dé deelnemers van Kunstbende, op cultureel gebied echt de ruimte krijgen dan komen er mooie en verrassende dingen tevoorschijn.

Zo ook afgelopen zaterdag in Zwolle in Theater Odeon. Om 13.45 uur was de aftrap en geen kwartier later barstte het programma los.
Het thema van deze editie was ‘geheim’. Binnen dit thema kon je je kunsten op het gebied van theater, dans, taal, film, muziek, expo, alles mag en dit jaar nieuw fashion en dj etaleren.

Tijdens deze editie in Zwolle was de categorie muziek verreweg het populairst kwa aanmeldingen. Bandjes, soms snoeihard en theatraal, rappers en singer-songwriters; alles kwam voorbij. Niet allemaal kwalitatief even goed, maar stuk voor stuk bruisend van de energie. Een genot om mee te maken. En wie weet zat er wel een nieuwe Brace of Krezip bij. De tijd zal het leren.

Het programma, dat zich op zo’n middag in drie zalen afspeelt, is zo omvangrijk dat je telkens keuzes moet maken. Ik ben vooral voor dans, muziek en expo gegaan. De muziek was, zoals ik al zei, erg inspirerend. Dans viel me deze keer, heel eerlijk gezegd, een beetje tegen. Tuurlijk deed iedereen zijn/haar uiterste best. Echter een landelijke finalist kon ik (nog) niet ontdekken. Blij toe dat ik geen deel uitmaakte van de jury.
Bij de expo welke in de foyer van het theater opgesteld was ontdekte ik wel erg mooie dingen. Uitlichten, zonder andere deelnemers te kort te willen doen, wil ik de installatie van Evelyn Boksebeld (leerling 6 VWO) getiteld ‘What happens in Vegas stays in Vegas’. Evelyn zat temidden van lege drankflessen en twee wanden met enge en sexueel getinte tekeningen als depri gothic-meisje. Heel verstild. Een indrukwekkend beeld. Geheimzinnig.

De installatie van ‘Sssht! van Daphne & Alita oogde veel luchtiger. Zij hadden vier grote foto’s opgehangen. De foto’s lieten o.a. een man met bos bloemen, twee jongens en een zwanger meisje zien. Bij iedere foto hing een ipod met oordopjes. Zodra je het geluidsfragment op de ipod bij de desbetreffend foto afluisterde (je hoorde slechts één zinnetje) werd een deel van het ‘geheim’ onthuld. Mooi gevonden.



Van de onderdelen film, alles mag, theater en taal heb ik helaas niets gezien (de nieuw toegevoegde categorië en fashion en dj) waren helaas (nog) niet vertegenwoordigd. Gewoonweg niet aan toegekomen gedurende de gehele middag dat ik er was.
Niettemin was ik na afloop zeer tevreden. Ik had veel moois gezien en was zeer ‘geprikkeld’ die al die jonge talenten op cultuurgebied. Petje af voor iedereen.

Vorig jaar zag ik maar liefst drie voorrondes (Zwolle, Amsterdam en Utrecht) en de landelijke finale van deze competitie voor en door jong talent. Het lijkt erop dat ik dit jaar door tijdgebrek niet zoveel ga zien. Helaas. Niettemin kan ik iedereen (jong en minder jong) ten zeerste aanraden edities van de Kunstbende te bezoeken. De voorrondes zijn nog maar net begonnen.
Het kost bijna niks en zo’n programma zit vol verrassingen. Doen dus!

En dan de uitslag. In Zwolle zijn de Spotlights (de prijzen) uitgereikt aan:

• Muziek: Margot
• Dans: Flowmotion
• Taal: Leonie Kuhlmann
• Theater: The Chatters
• Film: Mats Logan
• Expo: Evelyn Boksebeld
• Alles Mag: ISL

Kijk voor veel meer informatie over Kunstbende en de agenda van de voorrondes en landelijke finale op de website. Van harte aanbevolen.

Onderwerp: MUZIEK, KLASSIEKE MUZIEK

Woensdag 27 Februari 2008 at 10:18 am

Flairck: een nieuwe benadering van oude tradities

Tekst en beeld van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)

In januari 2007 was er nog een Reunion première van Flairck in combinatie met muzietheatergroep Zenga, met aardig wat muzikanten uit oude bezettingen. Naast centrale figuur Erik Visser, waren toen onder andere aanwezig broer en zus Hans en Annet, violiste Judy Schomper en fluitist van het eerste uur Peter Weekers. Weekers zou in later jaren de muziektheatergroep Zenga op richten, samen met zijn partner Annet Visser. Het gecombineerde gezelschap heeft nog een tijdje getoerd langs diverse podia, maar de bezetting samen met Zenga heeft het niet volgehouden.

In het kort geleden opgerichte Cultuurhuis Doorn zou Flairck met een nieuwe opzet, een bezetting van 'slechts' vier personen optreden. De vraag rees dan ook onmiddellijk, of dit wel een volwaardig vervolg zou kunnen zijn op het muzikaal rijk geschakeerde Flairck dat we kennen uit het verleden. Het podium in Doorn gaf al meteen een overweldigende indruk. Naast de vele gitaren van Erik Visser viel de blik meteen op een imposant mooi uitgelicht houten orgel, dat zoals Erik later uitlegde, weliswaar computergestuurd was maar van 'echte' lucht voorzien werd door een grote ventilator die elders buiten zicht stond.

De voorstelling heeft de titel 'Stoomwals' meegekregen. Een wat vreemde titel, die bij mij geen associaties opriep. Op de site van Flairck staat de volgende toelichting: De voorstelling "Stoomwals" is bedoeld om de weg naar deze nieuwe benadering van oude tradities te effenen. Dit geeft de indruk dat er behoorlijk wat voor nodig is geweest een nieuwe weg te vinden. Erik Visser, die de rechten heeft op de naam Flairck, is er in geslaagd om drie nieuwe muzikanten te vinden die in staat zijn om de traditie voort te zetten. Die traditie komt grotendeels neer op het bewerken van muziek uit alle windstreken en alle tijden met een vaak semi-klassiek tintje, dat soms een beetje serieus aan doet. Dat wordt dan weer voldoende gecompenseerd door de grote dosis humor die verwerkt is in de voorstelling en het geheel luchtig houdt.



De vier muzikanten zijn allen van grote klasse en weten de bekende Flaircksound volwaardig neer te zetten. Naast meestergitarist Erik zelf, speelt de Mexicaan Pablo Ortiz op alle mogelijke soorten gitaar-verwante instrumenten waaronder een zeer fraai klinkende akoestische basgitaar. Eén van de acts die een glimlach op de gezichten van het publiek tovert, is het spelen door Ortiz op de tweede hals van een dubbele gitaar achter de rug van Erik. Meest bepalend voor de Flaircksound zijn echter de viool van de dochter van een Amerikaanse bluegrass gitarist Elaina Cook en het ruime scala aan fluiten van Brabander Jeroen Goosens.
Het vijfde lid van de band, het uit 200 houten pijpen bestaande orgel 'Orchestrion' genaamd, heeft voornamelijk lucht nodig om te functioneren. Dit midi gestuurde, via een voetpedaal te activeren, wonder wordt door de groep met smaak ingezet en roept dan vervolgens ah- en oh-gevoelens op.

Na de pauze is er een vrij langdurig gedeelte met maskers op. De clou daarvan ontging mij. Verder veel leuke muzikale interacties tussen de verschillende leden, die het erg naar hun zin hadden met elkaar. De muziek die gespeeld wordt komt uit diverse werelddelen, met name uit Mexico waar Erik pas is geweest en wordt steeds in pakketjes rond een thema geserveerd, voorzien van een toelichting van Visser.

Het was al met al een zeer onderhoudende avond met een variatie en muzikaliteit die de naam Flairck waardig is. Een toegift was dan ook onvermijdelijk en mooier kon het bijna niet toen duidelijk werd dat die toegift het epos 'Variaties op een Dame' bleek te zijn.

Flairck - website

Bezetting
Elaina Cook - viool
Erik Visser - gitaar
Jeroen Goossens - fluit
Pablo Ortiz - snaren en accordeon