Onderwerp: MUZIEK

Donderdag 31 Januari 2008 at 6:43 pm

Carnaval begint dit jaar boven de rivieren

Harry Bannink Tribute
Harry Bannink
In de Ban van Bannink

Door Richard van de Crommert met foto's (l en r) van Gerry Hurkmans

Pas komend weekeinde is het carnaval, maar boven de rivieren (in Amsterdam, Haarlem, Alkmaar en Enschede) leek het afgelopen week al begonnen met de theatershows In De Ban Van Bannink van het Haarlemse symfonie-orkest Holland Symfonia. Vooral als liedjes van Ja Zuster Nee Zuster, Het Schaep Met De Vijf Pooten en het Fanfarelied in gang werden gezet had het publiek de neiging tot inhaken.

De show In De Ban Van Bannink is een prachtig, maar ook vrolijk, eerbetoon geworden voor de Nederlandse componist Harry Bannink van vier zangers plus het honderdveertig man tellende Holland Symfonia. Loes Luca, Nynke Laverman, Frans van Deursen en Henny Vrienten zongen een greep uit het meer dan drieduizend liedjes tellende repertoire van Bannink die erg bekend werd door zijn samenwerking met Annie M.G. Schmidt. Met het symfonie-orkest was de b ¼hne al volledig gevuld. Voor de vier zangers restten er slechts een paar stoelen en twee banken. Goed genoeg om enkele stoelendansen mee op te voeren. Loes Luca steelt de show. Iedereen houdt van haar. Zij is zo ontwapenend. Alle lachers krijgt ze met gemak op haar hand. De nonchalance waarmee ze de microfoon tussen haar borsten stopt, is even geweldig als veelzeggend. Geestig was bovendien het lied van Nico Meijer met zijn twee maitresses. Door Laverman en Luca wordt Henny Vrienten als een paspop behandelt en dat was zeer komisch om te zien.

Maar ook aan het serieuze werk werd gedacht met onder andere het gevoelige ‘Vluchten Kan Niet Meer’, heel mooi gedaan door Nynke Laverman. Voor Laverman was ‘In De Ban van Bannink’ een eenmalig uitstapje. „Eigenlijk ken ik Harry Bannink vooral als geitebreier in De Film Van Ome Willem”, lacht Laverman. „Maar ik heb de afgelopen maanden een stoomcursus gehad. Bijna alle drieduizend liedjes die hij heeft geschreven, heb ik samen met Henny, Frans en Loes beluisterd. Van ’t Schaep Met De Vijf Pooten tot De Stratemaker Op Zee-show. Van veel wist ik niet dat het van hem was. Het werk van Ja Zuster Nee Zuster kende ik wel. Van de Kleinkunstacademie. Het zijn liedjes met mooie teksten waar je theatraal iets mee kunt.”

Zelf staat de gebruikelijk in het Fries zingende Laverman aan de vooravond van een mogelijke internationale doorbraak. Haar tweede album ‘De Maisfrou’ wordt volgende maand in verschillende Europese landen uitgebracht. „Mijn ambitie ligt in het buitenland”, legt Nynke uit. „Buiten Friesland verstaat niemand me. Dat maakt niet uit, het is geen blokkade om mij en mijn muziek leuk te vinden. Met muziek kom je op een ander niveau binnen. Ik ben benieuwd in welke landen het zal worden opgepikt. In Italië ben ik al geweest. Op een festival in dichtbij Venetië. Dat was prachtig. Ik stond op een heuvel, bij een landhuis met uitzicht over een vallei.”

Fado wil de Friezin haar muziek niet meer noemen. „Zo is het wel begonnen, maar het is ondertussen doorontwikkeld tot mijn eigen stijl”, zegt de in de binnenstad van Franeker wonende zangeres. „Tegenwoordig zitten er ook veel Latijns-Amerikaanse invloeden in mijn muziek. Op mijn vijftiende hoorde ik voor het eerst ze voor het eerst van de inmiddels wereldberoemde Portugese zangeres Dulce Pontes. Maar de Portugese taal is de mijne niet. Dat komt niet geloofwaardig over, al denken nog steeds veel mensen dat ik Portugees zing. Met mijn ouders spreek ik alleen Fries. Dat staat emotioneel het dichtste bij me. Altijd zal ik Fries blijven zingen. Fries is een poëtische taal. En het stroomt wat meer dan het Nederlands. Op tienjarige leeftijd was ik al bezig met het voordragen van gedichten en met schrijven. En met zingen was ik ook vroeg bezig. Op mijn zeventiende, ik ben nu zevenentwintig, kreeg ik van mijn ouders een bandje, waarin je hoort dat ik op 2,5-jarige leeftijd aan het zingen was. Toen al kon ik erg genieten van applaus.”

En applaus was er meer dan voldoende voor de artiesten van ‘In De Ban Van Bannink’ Vooral aan het eind wist het publiek van geen ophouden. Even dacht ik zelfs dat Loes Luca, het na het prachtige vertolkte ‘Het Is Over, Hij Doet Me Niets Meer’, het wel heel erg gezellig zou maken en na elke toegift weer terug zou komen met opnieuw een reprise. Het publiek was er klaar voor. Maar na twee toegiften was het gedaan. Jammer eigenlijk. “Want Harry had dat vast ook heel leuk gevonden”, hoorde ik een paar bezoekers na afloop zeggen.

Al met al een geweldig onderhoudende avond. Het is jammer dat de voorstelling maar vier keer werd opgevoerd. Of beter: raar, zoals Loes Luca zei. “Voor de mensen van het symfonie-orkest is het heel normaal om een voorstelling maar een paar keer te doen, maar ik kan er maar moeilijk aan wennen. Het is raar. Heel raar.” En dat is het.

Holland Symfonia - website

Onderwerp: MUZIEK

Donderdag 31 Januari 2008 at 6:43 pm

Carnaval begint dit jaar boven de rivieren

Harry Bannink Tribute
Harry Bannink
In de Ban van Bannink

Door Richard van de Crommert met foto's (l en r) van Gerry Hurkmans

Pas komend weekeinde is het carnaval, maar boven de rivieren (in Amsterdam, Haarlem, Alkmaar en Enschede) leek het afgelopen week al begonnen met de theatershows In De Ban Van Bannink van het Haarlemse symfonie-orkest Holland Symfonia. Vooral als liedjes van Ja Zuster Nee Zuster, Het Schaep Met De Vijf Pooten en het Fanfarelied in gang werden gezet had het publiek de neiging tot inhaken.

De show In De Ban Van Bannink is een prachtig, maar ook vrolijk, eerbetoon geworden voor de Nederlandse componist Harry Bannink van vier zangers plus het honderdveertig man tellende Holland Symfonia. Loes Luca, Nynke Laverman, Frans van Deursen en Henny Vrienten zongen een greep uit het meer dan drieduizend liedjes tellende repertoire van Bannink die erg bekend werd door zijn samenwerking met Annie M.G. Schmidt. Met het symfonie-orkest was de b ¼hne al volledig gevuld. Voor de vier zangers restten er slechts een paar stoelen en twee banken. Goed genoeg om enkele stoelendansen mee op te voeren. Loes Luca steelt de show. Iedereen houdt van haar. Zij is zo ontwapenend. Alle lachers krijgt ze met gemak op haar hand. De nonchalance waarmee ze de microfoon tussen haar borsten stopt, is even geweldig als veelzeggend. Geestig was bovendien het lied van Nico Meijer met zijn twee maitresses. Door Laverman en Luca wordt Henny Vrienten als een paspop behandelt en dat was zeer komisch om te zien.

Maar ook aan het serieuze werk werd gedacht met onder andere het gevoelige ‘Vluchten Kan Niet Meer’, heel mooi gedaan door Nynke Laverman. Voor Laverman was ‘In De Ban van Bannink’ een eenmalig uitstapje. „Eigenlijk ken ik Harry Bannink vooral als geitebreier in De Film Van Ome Willem”, lacht Laverman. „Maar ik heb de afgelopen maanden een stoomcursus gehad. Bijna alle drieduizend liedjes die hij heeft geschreven, heb ik samen met Henny, Frans en Loes beluisterd. Van ’t Schaep Met De Vijf Pooten tot De Stratemaker Op Zee-show. Van veel wist ik niet dat het van hem was. Het werk van Ja Zuster Nee Zuster kende ik wel. Van de Kleinkunstacademie. Het zijn liedjes met mooie teksten waar je theatraal iets mee kunt.”

Zelf staat de gebruikelijk in het Fries zingende Laverman aan de vooravond van een mogelijke internationale doorbraak. Haar tweede album ‘De Maisfrou’ wordt volgende maand in verschillende Europese landen uitgebracht. „Mijn ambitie ligt in het buitenland”, legt Nynke uit. „Buiten Friesland verstaat niemand me. Dat maakt niet uit, het is geen blokkade om mij en mijn muziek leuk te vinden. Met muziek kom je op een ander niveau binnen. Ik ben benieuwd in welke landen het zal worden opgepikt. In Italië ben ik al geweest. Op een festival in dichtbij Venetië. Dat was prachtig. Ik stond op een heuvel, bij een landhuis met uitzicht over een vallei.”

Fado wil de Friezin haar muziek niet meer noemen. „Zo is het wel begonnen, maar het is ondertussen doorontwikkeld tot mijn eigen stijl”, zegt de in de binnenstad van Franeker wonende zangeres. „Tegenwoordig zitten er ook veel Latijns-Amerikaanse invloeden in mijn muziek. Op mijn vijftiende hoorde ik voor het eerst ze voor het eerst van de inmiddels wereldberoemde Portugese zangeres Dulce Pontes. Maar de Portugese taal is de mijne niet. Dat komt niet geloofwaardig over, al denken nog steeds veel mensen dat ik Portugees zing. Met mijn ouders spreek ik alleen Fries. Dat staat emotioneel het dichtste bij me. Altijd zal ik Fries blijven zingen. Fries is een poëtische taal. En het stroomt wat meer dan het Nederlands. Op tienjarige leeftijd was ik al bezig met het voordragen van gedichten en met schrijven. En met zingen was ik ook vroeg bezig. Op mijn zeventiende, ik ben nu zevenentwintig, kreeg ik van mijn ouders een bandje, waarin je hoort dat ik op 2,5-jarige leeftijd aan het zingen was. Toen al kon ik erg genieten van applaus.”

En applaus was er meer dan voldoende voor de artiesten van ‘In De Ban Van Bannink’ Vooral aan het eind wist het publiek van geen ophouden. Even dacht ik zelfs dat Loes Luca, het na het prachtige vertolkte ‘Het Is Over, Hij Doet Me Niets Meer’, het wel heel erg gezellig zou maken en na elke toegift weer terug zou komen met opnieuw een reprise. Het publiek was er klaar voor. Maar na twee toegiften was het gedaan. Jammer eigenlijk. “Want Harry had dat vast ook heel leuk gevonden”, hoorde ik een paar bezoekers na afloop zeggen.

Al met al een geweldig onderhoudende avond. Het is jammer dat de voorstelling maar vier keer werd opgevoerd. Of beter: raar, zoals Loes Luca zei. “Voor de mensen van het symfonie-orkest is het heel normaal om een voorstelling maar een paar keer te doen, maar ik kan er maar moeilijk aan wennen. Het is raar. Heel raar.” En dat is het.

Holland Symfonia - website

Onderwerp: MUZIEK

Donderdag 31 Januari 2008 at 6:43 pm

Carnaval begint dit jaar boven de rivieren

Harry Bannink Tribute
Harry Bannink
In de Ban van Bannink

Door Richard van de Crommert met foto's (l en r) van Gerry Hurkmans

Pas komend weekeinde is het carnaval, maar boven de rivieren (in Amsterdam, Haarlem, Alkmaar en Enschede) leek het afgelopen week al begonnen met de theatershows In De Ban Van Bannink van het Haarlemse symfonie-orkest Holland Symfonia. Vooral als liedjes van Ja Zuster Nee Zuster, Het Schaep Met De Vijf Pooten en het Fanfarelied in gang werden gezet had het publiek de neiging tot inhaken.

De show In De Ban Van Bannink is een prachtig, maar ook vrolijk, eerbetoon geworden voor de Nederlandse componist Harry Bannink van vier zangers plus het honderdveertig man tellende Holland Symfonia. Loes Luca, Nynke Laverman, Frans van Deursen en Henny Vrienten zongen een greep uit het meer dan drieduizend liedjes tellende repertoire van Bannink die erg bekend werd door zijn samenwerking met Annie M.G. Schmidt. Met het symfonie-orkest was de b ¼hne al volledig gevuld. Voor de vier zangers restten er slechts een paar stoelen en twee banken. Goed genoeg om enkele stoelendansen mee op te voeren. Loes Luca steelt de show. Iedereen houdt van haar. Zij is zo ontwapenend. Alle lachers krijgt ze met gemak op haar hand. De nonchalance waarmee ze de microfoon tussen haar borsten stopt, is even geweldig als veelzeggend. Geestig was bovendien het lied van Nico Meijer met zijn twee maitresses. Door Laverman en Luca wordt Henny Vrienten als een paspop behandelt en dat was zeer komisch om te zien.

Maar ook aan het serieuze werk werd gedacht met onder andere het gevoelige ‘Vluchten Kan Niet Meer’, heel mooi gedaan door Nynke Laverman. Voor Laverman was ‘In De Ban van Bannink’ een eenmalig uitstapje. „Eigenlijk ken ik Harry Bannink vooral als geitebreier in De Film Van Ome Willem”, lacht Laverman. „Maar ik heb de afgelopen maanden een stoomcursus gehad. Bijna alle drieduizend liedjes die hij heeft geschreven, heb ik samen met Henny, Frans en Loes beluisterd. Van ’t Schaep Met De Vijf Pooten tot De Stratemaker Op Zee-show. Van veel wist ik niet dat het van hem was. Het werk van Ja Zuster Nee Zuster kende ik wel. Van de Kleinkunstacademie. Het zijn liedjes met mooie teksten waar je theatraal iets mee kunt.”

Zelf staat de gebruikelijk in het Fries zingende Laverman aan de vooravond van een mogelijke internationale doorbraak. Haar tweede album ‘De Maisfrou’ wordt volgende maand in verschillende Europese landen uitgebracht. „Mijn ambitie ligt in het buitenland”, legt Nynke uit. „Buiten Friesland verstaat niemand me. Dat maakt niet uit, het is geen blokkade om mij en mijn muziek leuk te vinden. Met muziek kom je op een ander niveau binnen. Ik ben benieuwd in welke landen het zal worden opgepikt. In Italië ben ik al geweest. Op een festival in dichtbij Venetië. Dat was prachtig. Ik stond op een heuvel, bij een landhuis met uitzicht over een vallei.”

Fado wil de Friezin haar muziek niet meer noemen. „Zo is het wel begonnen, maar het is ondertussen doorontwikkeld tot mijn eigen stijl”, zegt de in de binnenstad van Franeker wonende zangeres. „Tegenwoordig zitten er ook veel Latijns-Amerikaanse invloeden in mijn muziek. Op mijn vijftiende hoorde ik voor het eerst ze voor het eerst van de inmiddels wereldberoemde Portugese zangeres Dulce Pontes. Maar de Portugese taal is de mijne niet. Dat komt niet geloofwaardig over, al denken nog steeds veel mensen dat ik Portugees zing. Met mijn ouders spreek ik alleen Fries. Dat staat emotioneel het dichtste bij me. Altijd zal ik Fries blijven zingen. Fries is een poëtische taal. En het stroomt wat meer dan het Nederlands. Op tienjarige leeftijd was ik al bezig met het voordragen van gedichten en met schrijven. En met zingen was ik ook vroeg bezig. Op mijn zeventiende, ik ben nu zevenentwintig, kreeg ik van mijn ouders een bandje, waarin je hoort dat ik op 2,5-jarige leeftijd aan het zingen was. Toen al kon ik erg genieten van applaus.”

En applaus was er meer dan voldoende voor de artiesten van ‘In De Ban Van Bannink’ Vooral aan het eind wist het publiek van geen ophouden. Even dacht ik zelfs dat Loes Luca, het na het prachtige vertolkte ‘Het Is Over, Hij Doet Me Niets Meer’, het wel heel erg gezellig zou maken en na elke toegift weer terug zou komen met opnieuw een reprise. Het publiek was er klaar voor. Maar na twee toegiften was het gedaan. Jammer eigenlijk. “Want Harry had dat vast ook heel leuk gevonden”, hoorde ik een paar bezoekers na afloop zeggen.

Al met al een geweldig onderhoudende avond. Het is jammer dat de voorstelling maar vier keer werd opgevoerd. Of beter: raar, zoals Loes Luca zei. “Voor de mensen van het symfonie-orkest is het heel normaal om een voorstelling maar een paar keer te doen, maar ik kan er maar moeilijk aan wennen. Het is raar. Heel raar.” En dat is het.

Holland Symfonia - website

Onderwerp: MUZIEK

Donderdag 31 Januari 2008 at 6:43 pm

Carnaval begint dit jaar boven de rivieren

Harry Bannink Tribute
Harry Bannink
In de Ban van Bannink

Door Richard van de Crommert met foto's (l en r) van Gerry Hurkmans

Pas komend weekeinde is het carnaval, maar boven de rivieren (in Amsterdam, Haarlem, Alkmaar en Enschede) leek het afgelopen week al begonnen met de theatershows In De Ban Van Bannink van het Haarlemse symfonie-orkest Holland Symfonia. Vooral als liedjes van Ja Zuster Nee Zuster, Het Schaep Met De Vijf Pooten en het Fanfarelied in gang werden gezet had het publiek de neiging tot inhaken.

De show In De Ban Van Bannink is een prachtig, maar ook vrolijk, eerbetoon geworden voor de Nederlandse componist Harry Bannink van vier zangers plus het honderdveertig man tellende Holland Symfonia. Loes Luca, Nynke Laverman, Frans van Deursen en Henny Vrienten zongen een greep uit het meer dan drieduizend liedjes tellende repertoire van Bannink die erg bekend werd door zijn samenwerking met Annie M.G. Schmidt. Met het symfonie-orkest was de b ¼hne al volledig gevuld. Voor de vier zangers restten er slechts een paar stoelen en twee banken. Goed genoeg om enkele stoelendansen mee op te voeren. Loes Luca steelt de show. Iedereen houdt van haar. Zij is zo ontwapenend. Alle lachers krijgt ze met gemak op haar hand. De nonchalance waarmee ze de microfoon tussen haar borsten stopt, is even geweldig als veelzeggend. Geestig was bovendien het lied van Nico Meijer met zijn twee maitresses. Door Laverman en Luca wordt Henny Vrienten als een paspop behandelt en dat was zeer komisch om te zien.

Maar ook aan het serieuze werk werd gedacht met onder andere het gevoelige ‘Vluchten Kan Niet Meer’, heel mooi gedaan door Nynke Laverman. Voor Laverman was ‘In De Ban van Bannink’ een eenmalig uitstapje. „Eigenlijk ken ik Harry Bannink vooral als geitebreier in De Film Van Ome Willem”, lacht Laverman. „Maar ik heb de afgelopen maanden een stoomcursus gehad. Bijna alle drieduizend liedjes die hij heeft geschreven, heb ik samen met Henny, Frans en Loes beluisterd. Van ’t Schaep Met De Vijf Pooten tot De Stratemaker Op Zee-show. Van veel wist ik niet dat het van hem was. Het werk van Ja Zuster Nee Zuster kende ik wel. Van de Kleinkunstacademie. Het zijn liedjes met mooie teksten waar je theatraal iets mee kunt.”

Zelf staat de gebruikelijk in het Fries zingende Laverman aan de vooravond van een mogelijke internationale doorbraak. Haar tweede album ‘De Maisfrou’ wordt volgende maand in verschillende Europese landen uitgebracht. „Mijn ambitie ligt in het buitenland”, legt Nynke uit. „Buiten Friesland verstaat niemand me. Dat maakt niet uit, het is geen blokkade om mij en mijn muziek leuk te vinden. Met muziek kom je op een ander niveau binnen. Ik ben benieuwd in welke landen het zal worden opgepikt. In Italië ben ik al geweest. Op een festival in dichtbij Venetië. Dat was prachtig. Ik stond op een heuvel, bij een landhuis met uitzicht over een vallei.”

Fado wil de Friezin haar muziek niet meer noemen. „Zo is het wel begonnen, maar het is ondertussen doorontwikkeld tot mijn eigen stijl”, zegt de in de binnenstad van Franeker wonende zangeres. „Tegenwoordig zitten er ook veel Latijns-Amerikaanse invloeden in mijn muziek. Op mijn vijftiende hoorde ik voor het eerst ze voor het eerst van de inmiddels wereldberoemde Portugese zangeres Dulce Pontes. Maar de Portugese taal is de mijne niet. Dat komt niet geloofwaardig over, al denken nog steeds veel mensen dat ik Portugees zing. Met mijn ouders spreek ik alleen Fries. Dat staat emotioneel het dichtste bij me. Altijd zal ik Fries blijven zingen. Fries is een poëtische taal. En het stroomt wat meer dan het Nederlands. Op tienjarige leeftijd was ik al bezig met het voordragen van gedichten en met schrijven. En met zingen was ik ook vroeg bezig. Op mijn zeventiende, ik ben nu zevenentwintig, kreeg ik van mijn ouders een bandje, waarin je hoort dat ik op 2,5-jarige leeftijd aan het zingen was. Toen al kon ik erg genieten van applaus.”

En applaus was er meer dan voldoende voor de artiesten van ‘In De Ban Van Bannink’ Vooral aan het eind wist het publiek van geen ophouden. Even dacht ik zelfs dat Loes Luca, het na het prachtige vertolkte ‘Het Is Over, Hij Doet Me Niets Meer’, het wel heel erg gezellig zou maken en na elke toegift weer terug zou komen met opnieuw een reprise. Het publiek was er klaar voor. Maar na twee toegiften was het gedaan. Jammer eigenlijk. “Want Harry had dat vast ook heel leuk gevonden”, hoorde ik een paar bezoekers na afloop zeggen.

Al met al een geweldig onderhoudende avond. Het is jammer dat de voorstelling maar vier keer werd opgevoerd. Of beter: raar, zoals Loes Luca zei. “Voor de mensen van het symfonie-orkest is het heel normaal om een voorstelling maar een paar keer te doen, maar ik kan er maar moeilijk aan wennen. Het is raar. Heel raar.” En dat is het.

Holland Symfonia - website

Onderwerp: MUZIEK

Zaterdag 29 December 2007 at 02:14 am

Kerstconcerten Dana Winner monden uit in meezingfeest

Dana Winner
Dana Winner
Dana Winner

Door Richard van de Crommert met foto's van Hugo Foets

Al meer dan tien jaar geeft de Belgische zangeres rond de Kerstperiode concerten in Vlaamse kerken. Dit jaar deed ze voor het eerst twee kerken in Nederland aan. In de Eubesiuskerk in Arnhem en in de Grote Kerk in Breda vonden afgelopen week twee sfeervolle optredens plaats. Op een podium met wel tien kerstbomen spelen Dana en haar band een potpourri van haar grootste hits, aangevuld met kerstklassiekers.

De ambiance van een kerk maakt het speciaal. Die is werkelijk fantastisch. Er zitten veel fans in de zaal, één uur voor aanvang zaten de kerken al bomvol. In Breda ging het mis. De Grote Kerk bleek een galmbak te zijn en de mooie stem van Dana komt niet tot zijn recht. Maar de fans maken de avond tot een feestje. Daarbij is het opvallend dat het Nederlandse publiek jonger is dan het Belgische, waar Dana Winner al zo'n achttien jaar aan de top staat. Op de buhne komt het gevoel voor show van achtergrondzangeres Mieke Arts, getrouwd is met de toetsenist van de band. Mieke beweegt veel meer dan Dana en stopt meer humor in haar optreden. Dana Winner staat er vaak wat stijfjes bij en concentreert zich op het zingen. Na afloop van een wonderschoon gezongen duet kregen de twee apart van elkaar evenveel applaus.

Dana Winner
Dana Winner
Dana Winner


Naast Mieke Aerts zit onder andere gitarist Tjeerd van Zanen in de begeleidingsband van Dana Winner. Over hem wordt gefluisterd dat hij mogelijk wederom de Nederlandse inzending voor het Eurovisie Songfestival gaat schrijven. De Kerstconcerten worden afgesloten met een Gospel Medley, een nummer dat in mijn jeugd door Maywood op plaat werd gezet. Op dat moment is er geen houden meer aan, staat het hele publiek op en mee te swingen.

Waarschijnlijk treedt Dana Winner eind mei drie keer op in de Amsterdam Arena als onderdeel van een concertreeks rond het duettenalbum van André Hazes. Alle deelnemende artiesten zijn gevraagd om mee te werken aan de stadionconcerten. Dana Winner, die de afgelopen jaren aan een gestage opmars in Nederland bezig is, nam, als enige niet Nederlandse artiest, voor het Hazes-album het nummer 'Als Je Alles Weet' op, dat in Vlaanderen op single werd uitgebracht. "De reacties mijn deelname aan de Hazes-cd zijn erg leuk", vertelt Dana na afloop. Ze weet echter niet te vertellen waarom juist zij is uitgekozen om mee te doen aan het album. Direct daarna springt haar hondje Esprit, die de Belgische zangeres naar elk optreden meeneemt, in haar armen. Dana kan dan alleen nog zeggen dat platenmaatschappij EMI opnames heeft gemaakt van het optreden in Arnhem. Dat materiaal wil men mogelijk gebruiken voor een kerst-single volgend jaar.

Dana Winner - website