Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

Dinsdag 27 November 2007 at 12:44 am

Wouter Hamel weet ’t wel, maar gelooft ’t niet

Door Richard van de Crommert met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor
vergroting)

Muzikant Wouter Hamel wist zondagavond donders goed dat hij met zijn band in de nationale poptempel Paradiso, maar leek het niet te geloven. “Ik zit nog steeds in een jetlag”, vertelde hij zijn publiek.

De zanger was net drie dagen terug uit Japan waar zijn cd onlangs uitkwam. Ook dat was een vreemde droom voor Hamel. “Slechts vier dagen ben ik er geweest, maar ik heb het gevoel dat ik er nog steeds ben”, vertelde de sympathieke blonde zanger na afloop van het concert. “Ik deed elke dag acht interviews, bezocht verschillende radiostations en had twee fotosessies per dag. Toen ik binnenliep bij Tower Records in Tokio zag ik dat mijn cd al op nummer 7 stond, hoger dan de comeback-cd van Celine Dion. In alle platenzaken stonden gigantische displays met mijn hoofd er op. Overal kwam ik mezelf tegen.” Maar liefst vier Japanse platenmaatschappijen toonden afgelopen zomer belangstelling om de cd van Wouter Hamel in het land uit te brengen. En het was meteen raak in het land. “Op het vliegveld stonden meisjes me op te wachten. Ik kreeg zoveel cadeautjes dat het nauwelijks meer in mijn koffer paste.”

In Paradiso hield de dertigjarige zanger zijn nieuwe single ‘As Long As We’re In Love’ ten doop. In de kleine zaal van Paradiso presenteerde de muzikant in februari van dit jaar zijn debuut-cd. Het was voor het eerst dat Wouter Hamel, die begin deze maand een Essent Award won, optrad in de grote zaal van Paradiso. Toen was het lastig om de zaal vol te krijgen”, biechtte de zanger op. “Maar nu zijn jullie er allemaal.” Het grootste artistieke succes had Hamel in juli met het liedje ‘Don’t Ask’ dat een hit werd op Youtube. Inmiddels is de videoclip 276.000 keer bekeken op de filmpjes-site.



Na elk toespraakje kon Wouter een lachje niet onderdrukken. Dit had hij toch maar mooi voor elkaar. “Ook mijn muzikanten moeten wennen aan dit grote podium”, lachte hij. Al in het derde lied ging het door mij onafscheidelijk geachte opa-hesje uit. En met veel plezier maakte hij even later een blikje bier open en proostte op de avond.

Het publiek in de nationale poptempel was volledig op de hand van Hamel. Het concert swingde. En speciaal voor Paradiso versterkten saxofonist Benjamin Herman en de oogverblindende zangeres Giovance zijn vijfkoppige band.

Bij de toegift kreeg de Amsterdammer de zaal zo muisstil dat zelfs een microfoon niet meer nodig was. Het intieme liedje smaakte naar mee. Zijn publiek werd wild enthousiast en joelde om een tweede toegift, maar meer dan een toegift met drie nummers zat er niet in. Meer dan een extra buiging kreeg het publiek niet.

En Japan? In februari gaat Wouter Hamel terug naar het land om er met zijn band te toeren. “En dan neem ik ook meteen een week vakantie op, want ik wil nu ook wel iets zien van het land.”

Wouter Hamel - website, YouTube, Hyves en MySpace

Onderwerp: CIRCUS EN SHOW, MUZIEK

Vrijdag 23 November 2007 at 2:59 pm

Geert Hoes en Sita schitteren in Romanza van Holliday On Ice

Tekst en foto's Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)

HOI is een perfect geoliede kleurrijke machine met veel vaart en snelheid. Het thema is liefde en haat en wordt geillustreerd door bekende liefdesverhalen uit de wereldgeschiedenis, theater en opera zoals o.a. Romeo & Julia van Shakespeare, Madame Butterfly van Puccini, Adam en Eva en Dracula, samen de zeven hoofdzonden van Dante. De overkoepelende naam ‘Romanza’ dekt de lading perfect. Het verhaal wordt verteld door Arend Langenberg, Geert Hoes en Sita en is gebaseerd op teksten uit het boek Elf Minuten van Paolo Coelho.

Lees Verder

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Donderdag 25 Oktober 2007 at 12:03 pm

Boeiende Rory Block eert de blues

Door Serge Julien met foto's van Maarten Grootendorst (klik voor vergroting)
Gezien 21 oktober 2007 in het Paard van Troje, Den Haag.

De naam Rory Block (1949) wordt toch vaak geassocieerd met die prachtige hit Lovin’ Whisky maar daarna wordt het bij een grote groep mensen toch wat stiller. En eerlijk gezegd geldt dat ook voor ondergetekende die Rory Block nooit echt verder heeft gevolgd. En dat is jammer want echte liefhebbers weten dat Rory naast haar singer/songwriter’s talent een niet mis te verstane vertolker is van broeierige blues, zichzelf daarbij niet onverdienstelijk begeleidend op gitaar. De sfeer die ze daarbij vaak creëert gaat terug naar de vroege jaren van de blues. Niet geheel vreemd aangezien Block een zwak heeft voor vroege helden als Willie Brown, Skip James, Tommy Johnson en die andere grote meneer: Robert Johnson. Het is ook deze laatste die gedurende de avond over de schouder van Block lijkt mee te kijken.

Haar laatste CD is getiteld Lady & Mr. Johnson waarop ze de door velen geroemde blues muzikant Robert Johnson eert. Dat doet ze op boeiende wijze en ook live levert ze een prestatie die zoals een andere recensent ooit schreef “doet vermoeden dat Rory Block haar ziel aan de duivel heeft verkocht om in ruil zo te kunnen spelen”. Met een krachtige stem en geïnspireerd gitaarspel waarbij de linkerhand, vaak voorzien van een slide, soepeltjes over de hals schuift en de rechterhand op een percussieve manier de snaren aanslaat, neemt ze ons in haar eentje mee op een tocht langs haar liefde voor de blues. Block gebruikt geen setlisten. Ze gaat af op de reactie van haar publiek en haakt daarop in. Op die manier verschillen de shows avond aan avond en blijft het voor haar ook interessant om op te treden. Het Paard trekt een schamele 300 nieuwsgierigen waarvan een aantal achter in de zaal het presteren om af en toe wat luidruchtig te praten. Wellicht omdat er vooraf het concert wordt duidelijk gemaakt dat er niet gerookt mag worden op verzoek van Block zelf? Block lijkt zich er niet aan te storen en is prima in haar hum. Ze introduceert ieder liedje met een korte toelichting of anekdote, zit haar gitaar te stemmen, laat zien hoe bluesmuzikanten ieder op hun eigen wijze een gitaarloopje kunnen spelen en zit vaak stampvoetend het ritme van een liedje mee te doen met haar hoge zwarte laarzen.

Naast broeierige blues liedjes als Cross Road Blues, Preaching Blues (Up Jumped The Devil) en Me and The Devil Blue speelt Block ook ballads als het aangrijpende Like A Shotgun en Gypsy Boy dat ze ooit opnam met Stevie Wonder en blijkt daar tijdens het vertellen van een anekdote nog steeds van na te genieten. Natuurlijk ontbreekt ook Lovin’ Whisky niet waarmee bij een hoop aanwezigen gelijk de herkenning daar is.

Tegen het einde van Rory’s performance doet zich een opeenstapeling van kleinschalige incidenten voor die op een gegeven moment hilarisch overkomen: eerst snijdt ze een vinger aan een van haar gitaarsnaren als ze na het applaus een misstap doet op het verhoogde podium en zichzelf maar net kan redden van een volledige val. Vervolgens presteert ze het om de verkeerde kant van het podium af te lopen. Zelfs in de toegift waarin ze acapella de blues uit de toppen van haar tenen zingt, knettert de microfoon aan alle kanten als ze het snoer wel erg ongelukkig vasthoudt. De zangeres geeft er een humoristische wending aan door te vertellen dat als er bij haar een ding mis gaat de rest ook misgaat. Het doet allemaal niks af aan een prima performance met uitermate boeiende bluesvertolkingen.

Long live the blues! Long live Rory Block!

Rory Block - website

CD’s
Lady and Mr. Johnson
Best Blues and Originals

Onderwerp: MUZIEK, FESTIVAL

Vrijdag 28 September 2007 at 12:17 pm

Ictus speelt Tom Waits & Kurt Weill

Door Fieke Gosselaar met foto’s van Pierre Borasci (klik voor vergroting)

Ictus is een ensemble voor hedendaagse muziek uit Brussel. Samen met zangeres Judith Vindevogel en zanger Kris Dane spelen zij Tom Waits en Kurt Weill. Dit gebeurt met een grote verscheidenheid aan instrumenten, zoals tuba, trompet, piano, elektrische gitaar, contrabas, accordeon en viool. In combinatie met de krachtige stem van de zangeres en de rauwe Waits-stem van de zanger zijn ze werkelijk verpletterend.

Ze brengen nummers van het album ‘The Black Rider’ en ‘Franks Wild Years’ van Tom Waits. Van Kurt Weill vertolken ze liederen van ‘Mahagonny’, ‘Dreigroschen Opera’, ‘Happy End’ en ‘Lady in the Dark’. Waits is beïnvloed door de componist Weill, die in 1950 overleed. Ze hebben eenzelfde melodische perfectie en maken gebruik van de drie hoofdthema’s: gebroken liefde, dronkenschap en oproer. Ictus heeft daar goed een geheel van weten te maken. Ze doet dit op haar eigen wijze, zodat Waits en Weill spetteren, swingen en volmaakt in elkaar overvloeien. Kris Dane zingt met een mooie rauwe stem die hij af en toe een extra Waits-accent geeft door een megafoon te gebruiken. Judith Vindevogel schittert met krachtige uithalen in de uitvoering van ‘Alabama Song’, eerder gecoverd door The Doors. Het plezier dat ze zelf aan het spelen hadden, straalde eveneens van iedereen af. De dirigent stormde op zijn rode schoenen voor het muziekensemble langs of een duim ging de lucht in naar de zangeres wanneer zij een nummer mooi had gezongen.



Het publiek reageerde laaiend enthousiast. Bij het applaus ging iedereen meteen staan en stond te stampen op de houten banken. Dit werd onmiddellijk beloond door een toegift, een liefdes duet van beide. Toen het publiek weer op de banken begon te stampen, gaven zij nog een toegift waarbij voor het laatst de instrumenten en de Waits-achtige stem van Dane de Juliet tent vulden. De prachtige muziek doet snakken naar meer. Na Groningen spelen ze nog in Middelburg en daarna in Kortrijk, Gent en Brussel. Ga er absoluut heen, want het is een bijzondere ervaring die dagen in je hoofd nazoemt. Genieten!

Ictus - website
Noorderzon - website
Kris Dane - website

Zang: Judith Vindevogel & Kris Dane
Regie: Fabian Fiorini
Klarinet & Saxofoon: Dirk Descheemaeker,
Bas: Dirk Noyen
Trompet: Philippe Ranallo
Tuba: Michel Massot
Percussie : Gerrit Nulens, Michaël Weilacher
Piano/klavier: Jean-Luc Plouvier
Gitaar: Tom Pauwels, Erik E.T.
Accordeon: Ludo Mariën
Viool: Igor Semenoff
Contrabas/e-bas: Gery Cambier

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Dinsdag 25 September 2007 at 3:41 pm

Alan Parsons Live Project

Door Aukje met foto's van Doyaknow
Gezien in Paradiso 15 september 2007

Alan Parsons is van vele markten thuis en gaat al lange tijd mee in de muziekwereld. Zo werkte hij in zijn jonge jaren bij de beroemde Abbey Road Studio’s waar hij o.a. meewerkte aan ‘Abbey Road’ van The Beatles en verschillende platen van Pink Floyd, die zelfs een nummer naar hem vernoemden (‘Alan’s psychedelic breakfast’).

In 1976 ging hij verder als zelfstandig producer en maakte zogenaamde conceptalbums; een album met een thema. Parsons deed dit samen met Eric Woolfson die de meeste nummers schreef en sommige zong. Parsons zocht musici voor de projecten en produceerde het geheel. De twee waren erg succesvol. In 1990 kwam er een einde aan hun samenwerking. De albums die Alan Parsons daarna maakte konden niet tippen aan het eerdere succes. Nog steeds verzamelt Alan Parsons bekende en minder bekende musici om zich heen voor zijn ‘Alan Parsons Live Project’. Hij heeft een goede neus voor het strikken van de juiste musici op de juiste plaats. Zo is in Paradiso de zanger Kip Winger te gast, die zijn rol met verve uitvoert. Verder beschikken alle muzikanten over een goede zangstem, zodat een ieder één of meerdere nummers op zich neemt én een sterk staaltje samenzang kan neerzetten.

Wie Alan Parsons nog nooit eerder heeft zien optreden, zoals ik, kan even schrikken bij de aanblik van de man. Hij is groot en breed, heeft lang haar en draagt een leren rode piratenjas. Alsof je je in een piratenfilm waant. Maar meteen heeft hij mijn hart gestolen met zijn houding; verlegen knikt hij naar het publiek en op het podium geeft hij alle ruimte aan de andere muzikanten. Wel eist hij zijn plek op, tenslotte is h ­j de man waar het publiek voor is gekomen, maar doet dat met respect naar de andere muzikanten toe.

De band begint met het bekende instrumentale nummer ‘I Robot’. Gastzanger Winger laat zijn kwaliteiten horen in de tweede song van de avond ‘Damned if I do’ van het album ‘Eve’ (1979). Het publiek is al meteen enthousiast, helemaal wanneer het bekende ‘Don’t answer me’ wordt ingezet. De toehoorders worden verwend met een indrukwekkende samenzang van de bandleden van Alan Parsons Live Project. Bij het vierde nummer wordt het nog leuker als de drummer ‘Breakdown’ van het album ‘I Robot’ (1977) zingt; zijn stem is rauwer dan de anderen en hij lijkt zijn hand niet om te draaien voor de lastige combinatie van zingen en drummen. Het nummer zelf gaat moeiteloos over in ‘The Raven’.

Na ‘Luciferama’ spelen ze nog een nummer van het album ‘I Robot’, de ballad ‘Day after day (the show must go on)’, gezongen door de toetsenist die een iets zachtere stem heeft. Wanneer Parsons het volgende nummer ‘La Sagrada Familia’ aankondigt, ooit gezongen door John Miles, gaat het publiek helemaal los en zingt uitbundig mee.
Met het volgende nummer ‘Time’ voel ik weer de warme deken waarmee Alan Parsons het publiek inpakt. Hij zweept het publiek op, maar vindt na het nummer ‘Pychobabble’ dat het publiek op het balkon wel erg rustig is. Hij spoort hen aan net zo veel lawaai te maken als de mensen in de zaal. Bassist Montagna benadrukt zijn opmerking. ‘When Alan Parsons says to make some noise, you do it okay?’

De opmerking doet zijn werk, de mensen die relaxt op het balkon zaten klappen en joelen wanneer bassist Montagna het nummer ‘I wouldn’t want to be like you’ zingt. Dan volgen ‘We play the game’ van het album ‘A Valid Path’en ‘Don’t let it show’ van ‘I Robot’.

Dan mag ook eindelijk gitarist Townsend een nummer zingen: ‘Prime Time’. Na zijn zangkunsten daagt hij toetsenist Focarazzo uit tot een muzikaal duel, waarbij ze elkaars geluid en licks proberen te imiteren, iets dat goed lukt. Townsend weet een paar schreeuwend goede gitaarsolo’s te produceren die door merg en been gaan op de instrumentaal ‘Sirius’, dat overgaat in het bekende ‘Eye in the sky’, door Parsons zelf gezongen.
De band verlaat het podium, maar het publiek maant ze terug te komen. Parsons geeft gehoor aan het verzoek, en heeft voor de gelegenheid een andere jas aangetrokken (een lange glimmende zilveren jas) en zijn tot in een staart gebonden haren losgegooid.

Ze beginnen de toegift met het stevige ‘Can’t take it with you’, en daarna krijgt het publiek de grootste hit van Parsons te horen: ‘Old and Wise’. We missen de hese stem van Colin Blunstone met wie het origineel is opgenomen, maar Winger, wiens stem helderder is, is een goede vervanger.
Na het allerlaatste nummer ‘Games people play’ neemt de band gearmd afscheid van het publiek. Maar het gejoel van het publiek is zo overweldigend, dat Parsons het niet kan laten nog één nummer te spelen: ‘(The system of) Doctor Tarr and Professor Fether’.

Het is de afsluiter van een steengoed concert, dat van begin tot eind overtuigde. De bandleden toonden hun kunnen maar vergaten daarbij het plezier niet. “Wat een feest hè!” riep de blonde dame naast me tegen haar vriendinnen. En dat was het.

Alan Parsons - website
Kip Winger - website
Godfrey Townsend - website
John Montagna - website

Line-up:
Alan Parsons (toetsen, gitaar, zang)
Kip Winger (zang, gitaar)
Godfrey Townsend (gitaar, zang)
Emanel Focarazzo (toetsen, zang)
John Montagna (bas, zang)
Steve Murphy (drums, zang)