Dinsdag 25 September 2007 at 3:41 pm
Alan Parsons Live Project
Door Aukje met foto's van Doyaknow
Gezien in Paradiso 15 september 2007
Alan Parsons is van vele markten thuis en gaat al lange tijd mee in de muziekwereld. Zo werkte hij in zijn jonge jaren bij de beroemde Abbey Road Studio’s waar hij o.a. meewerkte aan ‘Abbey Road’ van The Beatles en verschillende platen van Pink Floyd, die zelfs een nummer naar hem vernoemden (‘Alan’s psychedelic breakfast’).
In 1976 ging hij verder als zelfstandig producer en maakte zogenaamde conceptalbums; een album met een thema. Parsons deed dit samen met Eric Woolfson die de meeste nummers schreef en sommige zong. Parsons zocht musici voor de projecten en produceerde het geheel. De twee waren erg succesvol. In 1990 kwam er een einde aan hun samenwerking. De albums die Alan Parsons daarna maakte konden niet tippen aan het eerdere succes.
Nog steeds verzamelt Alan Parsons bekende en minder bekende musici om zich heen voor zijn ‘Alan Parsons Live Project’. Hij heeft een goede neus voor het strikken van de juiste musici op de juiste plaats. Zo is in Paradiso de zanger Kip Winger te gast, die zijn rol met verve uitvoert. Verder beschikken alle muzikanten over een goede zangstem, zodat een ieder één of meerdere nummers op zich neemt én een sterk staaltje samenzang kan neerzetten.
Wie Alan Parsons nog nooit eerder heeft zien optreden, zoals ik, kan even schrikken bij de aanblik van de man. Hij is groot en breed, heeft lang haar en draagt een leren rode piratenjas. Alsof je je in een piratenfilm waant. Maar meteen heeft hij mijn hart gestolen met zijn houding; verlegen knikt hij naar het publiek en op het podium geeft hij alle ruimte aan de andere muzikanten. Wel eist hij zijn plek op, tenslotte is h ÂÂj de man waar het publiek voor is gekomen, maar doet dat met respect naar de andere muzikanten toe.
De band begint met het bekende instrumentale nummer ‘I Robot’. Gastzanger Winger laat zijn kwaliteiten horen in de tweede song van de avond ‘Damned if I do’ van het album ‘Eve’ (1979). Het publiek is al meteen enthousiast, helemaal wanneer het bekende ‘Don’t answer me’ wordt ingezet. De toehoorders worden verwend met een indrukwekkende samenzang van de bandleden van Alan Parsons Live Project. Bij het vierde nummer wordt het nog leuker als de drummer ‘Breakdown’ van het album ‘I Robot’ (1977) zingt; zijn stem is rauwer dan de anderen en hij lijkt zijn hand niet om te draaien voor de lastige combinatie van zingen en drummen. Het nummer zelf gaat moeiteloos over in ‘The Raven’.
Na ‘Luciferama’ spelen ze nog een nummer van het album ‘I Robot’, de ballad ‘Day after day (the show must go on)’, gezongen door de toetsenist die een iets zachtere stem heeft. Wanneer Parsons het volgende nummer ‘La Sagrada Familia’ aankondigt, ooit gezongen door John Miles, gaat het publiek helemaal los en zingt uitbundig mee.
Met het volgende nummer ‘Time’ voel ik weer de warme deken waarmee Alan Parsons het publiek inpakt. Hij zweept het publiek op, maar vindt na het nummer ‘Pychobabble’ dat het publiek op het balkon wel erg rustig is. Hij spoort hen aan net zo veel lawaai te maken als de mensen in de zaal. Bassist Montagna benadrukt zijn opmerking. ‘When Alan Parsons says to make some noise, you do it okay?’
De opmerking doet zijn werk, de mensen die relaxt op het balkon zaten klappen en joelen wanneer bassist Montagna het nummer ‘I wouldn’t want to be like you’ zingt. Dan volgen ‘We play the game’ van het album ‘A Valid Path’en ‘Don’t let it show’ van ‘I Robot’.
Dan mag ook eindelijk gitarist Townsend een nummer zingen: ‘Prime Time’. Na zijn zangkunsten daagt hij toetsenist Focarazzo uit tot een muzikaal duel, waarbij ze elkaars geluid en licks proberen te imiteren, iets dat goed lukt. Townsend weet een paar schreeuwend goede gitaarsolo’s te produceren die door merg en been gaan op de instrumentaal ‘Sirius’, dat overgaat in het bekende ‘Eye in the sky’, door Parsons zelf gezongen.
De band verlaat het podium, maar het publiek maant ze terug te komen. Parsons geeft gehoor aan het verzoek, en heeft voor de gelegenheid een andere jas aangetrokken (een lange glimmende zilveren jas) en zijn tot in een staart gebonden haren losgegooid.
Ze beginnen de toegift met het stevige ‘Can’t take it with you’, en daarna krijgt het publiek de grootste hit van Parsons te horen: ‘Old and Wise’. We missen de hese stem van Colin Blunstone met wie het origineel is opgenomen, maar Winger, wiens stem helderder is, is een goede vervanger.
Na het allerlaatste nummer ‘Games people play’ neemt de band gearmd afscheid van het publiek. Maar het gejoel van het publiek is zo overweldigend, dat Parsons het niet kan laten nog één nummer te spelen: ‘(The system of) Doctor Tarr and Professor Fether’.
Het is de afsluiter van een steengoed concert, dat van begin tot eind overtuigde. De bandleden toonden hun kunnen maar vergaten daarbij het plezier niet. “Wat een feest hè!” riep de blonde dame naast me tegen haar vriendinnen. En dat was het.
Alan Parsons -
website
Kip Winger -
website
Godfrey Townsend -
website
John Montagna -
website
Line-up:
Alan Parsons (toetsen, gitaar, zang)
Kip Winger (zang, gitaar)
Godfrey Townsend (gitaar, zang)
Emanel Focarazzo (toetsen, zang)
John Montagna (bas, zang)
Steve Murphy (drums, zang)
Zaterdag 15 September 2007 at 10:14 am
Delirium van Cirque du Soleil: een waanzinnig circus van mens en beeld
Door Lana de Wit met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Een storm van beeld en geluid. Zo omschrijft Cirque du Soleil haar voorstelling Delirium die donderdagavond 13 september haar Europese premiere beleefde in Ahoy, Rotterdam. Anders dan bij de vorige voorstellingen van Cirque, was het speelveld niet in het midden van het publiek maar zaten de mensen in een klassieke theater opstelling.
Die storm van geluid viel reuze mee maar visueel was er enorm veel te zien. Een mix van personages daadwerkelijk op het toneel en opgenomen beelden werden geprojecteerd op fijnmazige doorschijnende doeken. Daardoor kon men zowel zien wat er op het toneel gebeurde maar gaven deze projecties een nieuwe betekenis aan die beelden. Zeer mooie en vindingrijke taferelen speelden zich op de doeken af.
Hoofden van mensen die geprojecteerd werden waarnaast een personage op het toneel werd geprojecteerd. Een beeld van een liggende vrouw, veranderend in een jonge vrouw die een ballon op het toneel lijkt aan te raken. Reusachtige deuren, op de doeken geprojecteerd, waar reusachtige mensen doorheen keken. Of er werd een onderwaterscene gecreëerd waarbij het water virtueel binnen stroomde of wegvloeide. Dan weer waren de projecties live action, realistisch, dan weer animatie. Soms op één enkel doek in het midden, dan weer over de volle breedte van de zaal. In de wonderlijke werelden die zo werden gecreëerd, liepen dansers, zangers, acteurs en circusartiesten door elkaar heen. Dans werd afgewisseld met cirussacts terwijl zangers door de scene heen liepen of, wat vaker het geval was, zweefden. Deze bijzondere mix gaf de voorstelling een surrealistische sfeer. Dat mag natuurlijk ook wel met zo’n titel. Tot waanzin, delirium, drijft de voorstelling nu ook weer niet.
De show is opgebouwd uit 20 nummers uit voorafgaande voorstellingen van Cirque du Soleil en opnieuw bewerkt. Deze nummers vertellen het verhaal van een man die in zijn eigen zeepbel leeft, verwijzend naar de huidige moderne samenlevingen waarbij mensen gefocust zijn op zichzelf en waarin computers en televisie apparaten zijn die ons van de buitenwereld isoleren. We komen in zijn droom terecht die hem mee langs allerlei werelden voert, met allerlei bizarre maar ook heel herkenbare personages, zoals trollen, zeenimfen. Afrikaanse krijgers maar ook een gestreste manager die alles naar zijn hand wil zetten. Het mannetje bekijkt vanuit zijn veilige ballon (zeepbel) de situaties die zich onderhem afspelen, uiteindelijk kruipt hij uit zijn schulp en gaat op in deze droomwereld.
Zoals het een echt circus betaamd en in de traditie van Cirque du Soleil, waren er hier ook weer diverse acrobatische circusacts verweven in het verhaal. Je blijft je toch weer verbazen wat deze mensen met hun lichaam presteren. Ook de dansers en acteurs waren enorm indrukwekkend en expressief. Een genot om naar te kijken. Zij werden vergezeld door een aantal uitstekende zangers en muzikanten die ook prominent op het toneel aanwezig waren. Dat had in een aantal gevallen iets minder gekund en dan met name bij de mannelijke musici. Duidelijk werd dat deze geen acteurs zijn en niet op kunnen gaan in het visuele geheel van dansers, acrobaten en acteurs. Zij blijven als act geïsoleerd van de beeldende wereld van dansers, acrobaten en acteurs.
Het bijna twee uur durend muzikale en visuele spektakel werd afgesloten met de aanstekelijke titelsong van de voorstelling Alegria. Zonder een sterke visuele uitspatting zoals dat in de rest van de voorstelling het geval was. Dit keer zweefde er niks door de lucht en ontbrak een indrukwekkende projectie. Helaas geen gepaste afsluiting voor deze voor de rest bijzonder fraaie voorstelling.
Delirium speelt nog tot en met zondag 16 september in Ahoy waarna het tot half december langs 24 Europese steden zal touren. Zie voor informatie.
Cirque du Solein -
website
Vrijdag 24 Augustus 2007 at 11:18 am
Meindert Talma & The Negroes
Door: Fieke Gosselaar met foto’s van Jan Luursema
Noorderzon Festival in Groningen 16 t/m 26 augustus
Het optreden van Meindert Talma & The Negroes vond plaats in het kleine Pepergasthuiskerkje midden in het centrum van Groningen. Het is een toepasselijke plek voor de vertolking van het laatste album ‘Nu geloof ik wat er in de bijbel staat’. Dit album bestaat uit Nederlandse vertalingen uit Harry Smith's Anthology of American Folk Music, een verzameling folk-, country- en bluesliedjes. De oorspronkelijke nummers stammen uit de jaren '20 en '30 van de vorige eeuw. Ook de opname van de plaat gebeurde in een kerkje genaamd ‘Jezus leeft’ in Drachtstercompagnie.
Elk liedje krijgt een korte inleiding van Meindert Talma voor de instrumenten weer los gaan. Hij vertelt over John Henry, de moordenaar van president Garfield, apostel Johannes en de duivelse Stagger Lee. In de nummers klinken vooral de dreunen van de grote staande trom erg lekker. Samen met de door de kerk schetterende mondharmonica of het droge geklap zorgt het voor een eigensoortig geluid. Meindert Talma zingt er verhalend en soms brullend overheen. Al is het niet altijd even zuiver, dit stoort absoluut niet en past er ook wel bij. De teksten zijn mooi om naar te luisteren en het kerkje in de Peperstraat wordt voor een uur in de oud-Amerikaanse bluessferen gebracht.
Tijdens het optreden wordt het gezicht van de drummer, Jan Pier Brands, steeds roder en zijn lange haren bewegen mee op de maat van zijn slag. Ook de gitarist, Nyk de Vries, lijkt uit zijn lichaam te spatten, maar Meindert Talma blijft rustig zitten en laat zijn stem het werk doen. Op de houten kerkbanken begin ik in mijn hoofd mee te dansen en mijn linkervoet stopt niet met mee tappen op de vloer. Wanneer ik om mij heen kijk, zie ik meerdere knieën op en neer gaan en hoofden mee knikken op de maat. Het is geen muziek waar je stil bij kan blijven zitten. Het swingt de kerk uit!
Meindert Talma -
website
Noorderzon -
website
Meindert Talma - zang, praatstem, harmonium, handklap
Nyk de Vries - akoestische gitaar, zang, praatstem, handklap
Jan Pier Brands - grote trom, banjo, mondharmonica, zang, luiden van de klokken, handklap
Janke Brands - basgitaar, handklap
Vrijdag 27 Juli 2007 at 4:16 pm
Stratemakeropzeeshow: tijdloze liedjes in brave uitvoering
foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
De Parade -website
Zang:
Roos Rebergen (Roosbeef)
Maurits Westerik (Gem)
Michiel Flamman (Solo)
Muziek:
Simon Gitsels “ Piano, keyboard (Solo)
Rowin Tetteroo “ Drums (Solo)
Reyer Zwart “ Bas (Solo)
Anne Soldaat “ Gitaar (Do The Undo)
Jasper Staps “ Diverse blaasinstrumenten
