Zondag 29 Juli 2007 at 3:04 pm
Koud meisje van Orkater
foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Met Koud Meisje heeft Orkater een top voorstelling gecreëerd. Hij speelt nog op De Parade in Amsterdam.Orkater - websitelink
Arend Niks - website
De Parade - website
Spel: Ria Marks en Paul van der Laan
Muziek: Arend Niks en Mick Paauwe
Eindregie: Karel de Rooy
Dansadviezen: Annabelle Lopez Ochoa
Vrijdag 27 Juli 2007 at 4:16 pm
Stratemakeropzeeshow: tijdloze liedjes in brave uitvoering
foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
De Parade -website
Zang:
Roos Rebergen (Roosbeef)
Maurits Westerik (Gem)
Michiel Flamman (Solo)
Muziek:
Simon Gitsels “ Piano, keyboard (Solo)
Rowin Tetteroo “ Drums (Solo)
Reyer Zwart “ Bas (Solo)
Anne Soldaat “ Gitaar (Do The Undo)
Jasper Staps “ Diverse blaasinstrumenten
Zondag 24 Juni 2007 at 8:40 pm
Sherrie Maricle en The DIVA Jazz Orchestra en DK Ibomeka: aardig, maar niet meer...
Door Hans Frederiks met foto's van Leo Drughorn (klik voor vergroting)
Jazz at the Zoo is een stichting die in de Koningszaal van Artis jazzconcerten organiseert, waarbij een van de doelen is fondsen te verzamelen voor een nieuw olifantenverblijf voor Artis, nieuwbouwplannen die in de buurt van Artis in ieder geval omstreden zijn. De concerten worden ook gesponsord - ook ten bate van het olifantenverblijf, dit keer door een deurwaarderskantoor, waardoor ik het gevoel had in de zaal niet echt tussen vrienden te zitten. Wat bekende Nederlanders in de zaal, keurig net publiek. Het publiek wordt op deze Hemelvaartsdag getrakteerd op een big band bestaande uit louter dames, Sherrie Maricle en The DIVA Jazz Orchestra, met telkens aan het einde van de set de band met de jonge zanger DK Ibomeka, een Canadese immigrantenzoon.
DIVA werd opgericht door Stanley Kay, een voormalige manager en drummer van de Buddy Rich Big Band. Kay leidde een band waarin Maricle drumde. Hij was onder de indruk van haar kunnen en vroeg zich af of er geen andere vrouwen waren met dezelfde muzikale kwaliteiten als Maricle. Zo onstond in 1993 de eerste Big Band bestaande uit louter vrouwen. De
DIVA Jazz Orchestra, die nu geleid wordt door
Sherrie Maricle, is traditioneel, met idem dito repertoire. Niks mis mee, als het maar strak en met verve gespeeld wordt.
Het was entertaining, erg traditioneel en stevig gespeeld, zo stevig zelfs dat tijdens een van de nummers het drumstel van Maricle bijna in elkaar stortte en door de Jazz at the Zoo roadmanager moet worden vastgehouden. De band had lol samen, dat zag je aan de manier waarop ze samen de koortjes deden of waarop ze elkaar tijdens het spelen aankeken en aanmoedigden. Mooi was bijvoorbeeld ‘Come Sunday’ van Duke Ellington, met solo’s van de baritonsaxofoniste en de trompettiste en de langzame ballad ‘You don’t know wat love is’. Van de tweede set was vooral ‘Stars fell on Alabama’ met solo’s op fl ¼gelhorn en tenorsax het aanhoren meer dan waard. Van de musici maakten de bassiste en de pianiste - overigens allebei afkomstig uit Japan - op mij de meeste indruk.
Halverwege de eerste een tweede set kwam de enige man in het gezelschap de boel met zang versterken. DK Ibomeka, zoon van Nigeriaanse emigranten uit Canada, een ex-medicijnen student, twee meter lang en 160 kilo zwaar, die van de ene op de andere dag wilde gaan zingen, doordat hij erg onder de indruk was geraakt van de zang van Ella Fitzgerald. Hij zong goed, met passie, met eenzelfde motoriek als de jonge Joe Cocker, maar zonder zijn sterke stem. Hij zong niet vals of uit de maat, maar zijn stem was eigenlijk niet echt bijzonder. Het deed me niet veel. Een zelfde voorspelbaar repertoire als Sherrie en haar orkest. Hij zong ‘I believe to my soul’ en ‘I put a spell on you’ en je moet van goede huize komen wil je de versie van Nina Simone overtreffen. Grappig was ‘Nobody loves me’, waarbij het dameskoortje van de band de hele tijd ‘aaaah...’ zong, als Ibomeka weer zong dat niemand van hem hield. Aardig was zijn versie van ‘I was made to love you’, bijna soulmuziek, en zijn absoluut onherkenbare versie van ‘Oh Darling’ van de Beatles, langzamer en beetje slepend uitgevoerd.
DK Ibomeka is natuurlijk nog jong, hij zingt nog niet lang en kan best wat gruis op zijn stembanden gebruiken. De enige die die avond wél goed kon zingen, was
Denise Jannah, die de avond mocht presenteren en één liedje met het Jazz Orchestra mocht zingen. Al met al was het een aardige avond, maar niet meer dan dat. Keurig vermaak, keurig publiek - niks mis mee allemaal - maar spannend was het niet.
Jazz at the Zoo -
website
Donderdag 19 April 2007 at 5:59 pm
Helemaal los bij The Automatic in het Paard
Door Emiel Goor met foto's van Jeroen van den Ent (klik voor vergroting)
Vrijdag 13/04 Paard van Troje
Een eerste blik om me heen vertelt me dat het publiek wel erg jong is. Of misschien word ik wel oud. De zaal is grotendeels gevuld met kids van rond de 16. De All Star, hét schoeisel van de hippe jeugd, is zo te zien flink verkocht de laatste tijd. Toch ontwaar ik hier en daar ook wat bezoekers die, net als ik, de dertig reeds zijn gepasseerd en even komen kijken wat er momenteel leeft bij de jeugd. Of komen die soms ook voor de muziek?
Vanavond is men voornamelijk naar het Paard gekomen voor The Automatic. Niet voor het voorprogramma Silence Is Sexy. Hoewel ze best lekker klinken, op enthousiasme van het publiek hoeven ze (nog) niet te rekenen. De muziek van het uit Utrecht afkomstige viertal doet nog het meest denken aan het Amerikaanse Interpol. Het zal ook door het uiterlijk en kleding van de mannen komen. Ze dragen namelijk allemaal een nette zwarte broek en dito overhemd met een stropdas, om de vergelijking met eerder genoemde band compleet te maken. Een half uur, dan is hun show over en begint het ombouwen van het podium voor de hoofdact.
The Automatic is een jonge band uit Cardiff, Wales en is in 2002 opgericht. In 2006 brachten ze hun debuut Not Accepted Anywhere uit op hetzelfde label waar Kaiser Chiefs hun muziek uitbrengt. De single Monster werd in de zomer van datzelfde jaar een kleine hit in Engeland, waar het de 4e plek in de hitparade haalde. Zelf beschrijven ze hun geluid als electro-disco-metal-rock. Dat het rockt is zeker, hun eerste plaat staat vol met aanstekelijke rockliedjes met een elektronisch tintje. De zang van bassist en zanger Robin wordt afgewisseld met de screams van Alex. Er straalt een hoop energie vanaf op plaat.
Dat doet het ook van het optreden. Vanaf het moment dat de band op het podium staat gaat met name keyboardspeler en zanger Alex Pennie helemaal los. Hij slaat ritmisch met een drumstick op een cowbell. Als die die in een hoek heeft gesmeten pakt hij een tamboerijn om daar zijn energie op los te laten. Zijn microfoon slingert hij vervolgens alle kanten op en wonder boven wonder raakt niemand gewond. Tussendoor rent hij ook nog even naar zijn keyboards om daar wat geluiden uit te toveren, maar dat lijkt slechts bijzaak. Hij is de entertainer en opruier van de band zoals Keith Flint dat is bij The Prodigy. Hij rent heen en weer, klautert als een berggeit op en af boxen en hitst het publiek op. De rest van de band steekt wat bleekjes af bij hun drukke pingelaar. Het publiek vindt het natuurlijk prachtig. Als de hit Monster wordt ingezet is het feest compleet. Er onstaat een heuze mosh pit en het aloude crowdsurfen is weer even populair. De jonge fans leven zich helemaal uit. De rest kijkt vermakelijk toe. Tijdens de toegift neemt de ADHD-er van de band ook nog even een flinke duik in het publiek en zo wordt dit energieke concert na een klein uurtje waardig afgesloten. Kort én krachtig net als hun muziek.
Was het memorabel? Nee. Het was geen optreden waar men nog maanden over door zal praten. Was het leuk? Ja. En daar ging het om bij dit optreden. Niet om mooie, gevoelige liedjes op een aandachtig luisterend publiek los te laten, maar om samen een leuk feestje te bouwen. Dat ook de muziek kwalitatief goed in elkaar zit is een grote plus. Het is vooral de instelling waarmee dit viertal het podium betreedt die voor een geslaagd optreden zorgt. Het is een van de vele Engelse bandjes op het moment, maar wél een met een eigen sound én een volslagen maffe keyboardspeler.
The Automatic -
website en
MySpace
Silence is Sexy -
MySpace
Band
Robin Hawkins - lead-zang, basgitaar
James Frost - gitaar, zang
Alex Pennie - synthesizer/keyboards, percussie, zang
Iwan Griffiths - drums
Album
Not Accepted Anywhere
Automatic
Vrijdag 30 Maart 2007 at 01:00 am
Bryan Ferry rockt als vanouds
Tekst en beeld van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Bryan Ferry heeft enkele weken geleden een nieuwe cd uitgebracht, Dylanesque. De titel verklapt al een beetje dat het om songs van Bob Dylan gaat. Ferry heeft in het verleden vaak covers uitgebracht en voor zijn laatste werk heeft hij Dylon songs in een nieuw jasje gestoken. Mede door deze cd was het tijd voor een Europese tour en op 27 maart gaf hij een concert in de Heineken Music Hall.
Even na 9 uur komt een fit en energiek ogende, uiteraard in strak gesneden maatkostuum Bryan Ferry het podium op en zet in met The ‘In’ Crowd. Het valt gelijk op dat zijn stem met de jaren gegroeid is en zo mogelijk nog voller is geworden. Verrassend is dat hij diverse keren deze avond een mondharmonica tevoorschijn haalt en hierdoor de songs nog meer laat spreken. Het is een plezier om hem live te zien optreden, vooral in HMH, die bekend staat om de goede akoestiek.
Het concert was aangekondigd als zitconcert en er waren stoelen opgesteld in de zaal. Dat bleek vrij overbodig want tijdens het eerste nummer was iedereen al gaan staan en in mum van tijd was iedereen naar voren gelopen. Vanaf het eerste moment zat de sfeer er goed in en naarmate de show vorderde werd het een klein feestje.
De opbouw van de show was erg goed met als hoogtepunten het bloedstollende ‘When She walks In The Room’ en ‘Gates of Eden’ en natuurlijk het onovertroffen ’Jealous Guy’ afgewisseld met hits als ‘Don’t Stop The Dance”.
Ferry heeft zich op zijn laatste cd ook gewaagd aan de klassieker ‘All Along the Watchtower’. In eerste instantie wist ik niet wat ik ervan moest denken maar toen ik het voor de eerste keer hoorde overtrof dat al de verwachting en live werd er nog een schepje bovenop gedaan.
Tijdens het instrumentale ‘Body And Soul’werd pas goed duidelijk dat Ferry een band van formaat om zich heen had verzameld en ze kregen ook tijdens de show alle ruimte om te vlammen tijdens de solo’s.
Vooral saxofonist Ian Dickson en pianist Colin Good en kregen de zaal stil.
Kenmerkend voor deze tour is sommige van de nummers uit die Ferry die ten gehore gebracht meer dan 50 jaar geleden voor het eerst op vinyl zijn verschenen. Let’s Stick Together is hier een goed voorbeeld van. Deze song is geschreven in 1959 en voor het eerst uitgebracht in 1962. Vanavond bleek dat dit nummer nog niets aan kracht had ingeboet en de tand des tijds had doorstaan. Dit gold eigenlijk voor alles wat ik deze avond gehoord heb. Zelfs ‘Knocking on Heavens Door’, een nummer wat in mijn ogen volledig doodgedraaid is door de vele covers die ervan zijn verschenen, werd vanavond weer nieuw leven ingeblazen.
Voor de afsluiter ‘Love Is The Drug’ werden alle registers nogmaals opengetrokken en hoewel de 61-jarige Ferry er na een optreden van meer dan anderhalf uur nog net zo energiek uitzag als toen hij het podium betrad was het feest voor de uitbundige zaal helaas afgelopen. In een bijzonder goed humeur heb ik de thuisreis aanvaard.
Bryan Ferry -
website
Line-up:
Bryan Ferry
Colin Good - piano
Ian Dixon - sax
Oliver Thompson - gitaar
Chris spedding - gitaar
Leo Abrahams - gitaar
Guy Pratt - bass
Me’sha Bryan - backing vocals
Sarah Brown - backing vocals
Andy Newark - drums
Amanda Drummond - keyboards & viool
CD kopen
Dylanesque
Bryan Ferry
