Onderwerp: MUZIEK

Maandag 25 December 2006 at 9:31 pm

Première White Christmas

Door Nanny Heijmans met foto's van Eric van Nieuwland (klik voor vergroting)

Terugdenkend aan de tijd dat ik in Engeland woonde had ik me al helemaal verheugd op het feit dat er eindelijk in Nederland een dergelijke kerstshow gehouden zou worden. Vol enthousiasme reden we naar Amsterdam en zingend liepen we al richting Heineken Music Hall waar dit event zou plaats vinden. Daar aankomend troffen we echter een donkere en lege Heineken Music Hall aan. Geen enkele verwijzing of wat dan ook. Na wat zoeken en rondlopen op het plein, vonden wij een bewakingsagent die ons door verwees naar Pepsi Stage. De kerstshow was op het laatste moment verplaatst naar een kleinere ruimte. Het was wat verder lopen en het begin was niet goed.

De ontvangst bij Pepsi Stage was beter. Na de kaartcontrole ontving iedereen een kerstspeldje met knipperlichtje. Met oliebollen, poffertjes, gl ¼hwein en warme chocolademelk kwamen we helemaal in de winterse sferen. Rond 20.00 uur ging iedereen naar binnen en daar bleek dat er achterin rijen stoelen waren aangeschoven waar de nummering niet helemaal van klopte. Kortom zoeken en veel op en neer geloop. De Companions Concert Orchestra & Vocals o.l.v. Arjan Tien begonnen daardoor iets later. Het orkest begon met It’s the most wonderful time en speelde goed. Daarna kwam Syb van der Ploeg op als presentator en solist van deze avond. Na Wonderful christmas time kwam de volgende solist van deze avond Chaira Borderslee en zong de sterren van de hemel. Van Walking in a winter wonderland, In dulce jubilo en het Ave maria ging het afwisselend met of zonder Syb over in o.a. The cavalry, Away in a manger tot Amazing grace.



En toen kwam het lang verwachte sing-a-long gedeelte. Na een zeer aarzelend begin en een zaal die echt moeilijk mee te krijgen was begon de stemming er in te komen. Toen er ook nog een kerstman vanuit het publiek naar het podium kwam en het lied Flappie zong, gevolgd door Santa Claus is coming to town had iedereen er zin in. Maar wat schetste onze verbazing, het volgende lied was Please come home for christmas en weg was de stemming. Een gemiste kans! Net voor de pauze werd een oproep gedaan dat alle kinderen t/m 12 jaar na de pauze op het podium mochten komen meezingen. In de pauze was er veel commentaar en een aantal mensen vertrokken voortijdig.

Na de pauze was het sing-a-long gedeelte met de enorme grote groep kinderen leuk. De meeste mensen zongen De herdertjes lagen bij nachte, Er is een kindeke geboren, Midden in de winternacht en Oh denneboom goed mee, Nadat de kinderen allemaal van het podium waren en hun plaatsje weer hadden gevonden kregen we Eenzame kerst met gemonteerde beelden van Andre Hazes voorgeschoteld.



Chaira bleef volhouden en schitterend zingen maar Syb, die we vooral kennen als frontman van de Kast, kwam deze avond absoluut niet goed uit de verf. Hij moet gewoon lekker rocken. Een dergelijk programma presenteren vereist iets meer. Kreten als 'Yeahh Amsterdam&hellip' passen niet echt goed in een kerstshow. Zijn stem kwam vaak niet boven het orkest uit en het programma liep niet. Bij The 12 days of Christmas ging het helemaal mis. Syb zocht mensen in de zaal en dat duurde net iets te lang allemaal. Toen het lied werd ingezet en iedereen moest meewerken met opstaan, zwaaien etc. kwamen zowel Syb als Chaira er niet meer uit en het orkest stopte. Na overleg met de dirigent en even oefenen werd er opnieuw ingezet. Heel jammer, mensen liepen de zaal uit, het werd rumoerig en dat ging van kwaad tot erger. Bij het volgende lied dat Chaira en Syb samen zongen liep Syb op een gegeven ogenblik het podium af en vroeg Chaira of wij (het publiek) a.u.b. wilde meezingen. Later toen Syb weer terug kwam had hij zich verkleed als een rocker en zong Lonely this christmas en dat nummer klonk helemaal te gek. Na Silent night werd er afgesloten met We wish you a merry christmas.

Het orkest en de backing vocals hebben de hele avond fantastisch gespeeld en gezongen maar konden de avond niet redden. Jammer dat de eerste avond zo verliep. We hadden ons er veel meer van voorgesteld.

Onderwerp: JAZZ, MUZIEK

Zondag 24 December 2006 at 1:49 pm

Saskia Laroo Kwintet

Tekst en foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)

Trompet was niet het eerste instrument van Saskia Laroo.  In Amerika is haar bijnaam 'Lady Miles Davis of Europe' Stoer ziet ze er uit als ze het podium opkomt in een zwarte outfit met om haar heupen een riem met een arsenaal aan effectkastjes vol knoppen.

In het Beauforthuis laat ze zich zaterdagavond 23 december vergezellen door een interessant gezelschap: haar vaste pianist Warren Byrd, zanger en entertainmer Ingram Washington, drummer Gene Jackson (die o.a speelde bij Herbie Hancock, Wayne Shorter en Terence Blanchard) en contrabassist Joris Teepe (woonachtig in de USA en in Nederland directeur van het Gronings Conservatorium). De combinatie van deze vier heren en één dame leverde een interessant en boeiend muzikaal avondje op en het Beauforthuis zit dan ook lekker vol. Saskia Laroo is lyrisch trompetiste die graag met effecten werkt (hoewel minder structureel dan bv Eric Truffaz) en speelt in zachte melodische lijnen. Ze speelt trouwens met een enorm gemak, vaak met één hand en wandelt tijdens het laatste nummer zelfs al spelend het Beauforthuis rond. 

De ritmesectie was meer dan voortreffelijk verzorgd tijdens dit concert, niet alleen in het samenspel maar ook in de solo's. Een heerlijk ''bedje' voor het spel van Laroo die ondermeer 'Ya know how we do' van haar eerste CD, 'Good Vibes' en 'Spin' liet horen. Ik was aangenaam verrast door het voortreffelijke pianospel van Warren Byrd evenals over zijn scatkwaliteiten, waarover hij - net als Laroo - blijkt te beschikken zoals ze lieten horen in een nummer van Teddy Edwards.

Zeer charmant was Ingram Washington die met zijn stem geluiden voort kan brengen die lijken op wat Saskia uit haar trompet tovert. Heerlijke standards kwamen voorbij zoals ''S Wonderful', 'Don't get around much anymore' en 'Route 66'. Washington is een echte publieksspeler die een prettig relaxt sfeertje weet te creëren, net als Laroo trouwens. Zij wist het publiek te bewegen het laatste nummer Jazzparty van het kwintet vocaal over te nemen en sloot het concert dan ook af met de conclusie dat de muzikanten niet meer nodig waren.


Saskia Laroo - website
Beauforthuis - Beauforthuis

Bezetting:
Saskia Laroo - trompet en zang;
Warren Byrd - piano en zang;
Ingram Washington - zang;
Joris Teepe - contrabas;
Gene Jackson - drums

Onderwerp: MUZIEK

Dinsdag 28 November 2006 at 09:15 am

Korreltjie Korreltjie Sand

Door Mirjam van Zweeden met foto's van Jorn van der Veen en Hans Speekenbrink
(klik voor vergroting)

Op 24, 25 en 26 november trad Ernst Reijsiger in het Beauforthuis op met achtereenvolgens de Senegalese musici Mola Sylla en Serigne Gueye, de Nederlandse musici Frank van de Laar en Larissa Groeneveld, en met Felix Strategier en de Zuid-Afrikaan Sean Bergin in het kader van de serie 'Ernst Reijseger meets...'. De zaal in het Beauforthuis zit op 26 november helemaal vol voor het optreden van Ernst Reijseger en zijn partners in de muziek Felix Strategier en Sean Bergin. Zij brengen een poëtische, muzikale voorstelling met als titel ‘Korreltjie Korreltjie Sand’ geproduceerd door Theatergroep Flint.

Vanaf het podium, waar gewoonlijk de artiesten hun plek hebben kijken we, nu achterin gezeten, naar de voorkant van de zaal waar een piano staat en drie stoelen. Veel mensen hebben al een wijntje en tapa’s bemachtigd en zien gemoedelijk pratend de voorstelling tegemoet. Dan gaat de deur van de artiesteningang open en zonder dat iedereen het al door heeft staan daar een paar mannen met zandkleurige overhemden zachtjes te neuriën met hun muziekinstrumenten in de hand. Een meerstemmige Afrikaanse sound komt tot leven terwijl de mannen met elkaar lachen en een opmerking over en weer maken. Ondertussen lopen ze naar voren en het geroezemoes in het publiek verstomt op een natuurlijke manier. Zoals het ook in Afrika gebruikelijk is als zanger en muzikanten tussen het pratende en drinkende publiek opstaan en hun stem verheffen, hun instrument laten klinken. Felix Strategier zet, muzikaal begeleid door de anderen, in met een gedicht over het boerenleven, waarin hij vertelt over ‘de schaapies’ maar waarin ook blaffende honden te horen zijn. Meteen valt de Zuid-Afrikaanse intonatie op van voor ons bekende woorden die anders geplaatst worden en vermengd worden met vreemde klanken, woorden en zinnen.
Ik kan flarden verstaan en haal de sfeer uit de presentatie van de tekst en niet te vergeten de muziek. De drie mannen weten elke gedicht en lied met een heel eigen omlijsting te laten horen.

De meeste poëzie is van van de Zuid-Afrikaanse Ingrid Jonker, aangevuld met werk van Adam Small en André Brink. Ingrid Jonker is een ontdekking voor mij, zo mooi de gedichten; gevoelig en veelzeggend door prachtige en toch eenvoudige beelden en zo raak beschreven wat er speelt of het nou over over liefde gaat of over politiek.
Ik lees dat ze een moeilijk leven heeft gehad, van huis uit nauwelijks liefde kreeg, wat haar haar hele leven parten bleef spelen, ook in haar relaties met verschillende mannen die haar weer lieten vallen of niet echt voor haar kozen, zoals André Brink, die voor een periode haar getrouwde minnaar was met wie ze in Europa heeft gereisd. Ingrid en haar vader kwamen ook in het Afrikaanse politieke leven lijnrecht tegenover elkaar te staan, toen hij in de commissie voor de schrijverscensuur de publicatie van het werk van zijn dochters tegenwerkte. In Johannesburg wordt ze als 'links kunstenaarstype' gezien en dat betekent 'aanhanger van de anti-apartheidbeweging'. Ingrid pleegde in 1965 op 32-jarige leeftijd zelfmoord. Er zijn dan inmiddels twee bundels van haar verschenen en ze schreef een rebels theaterstuk wat pas veel later opgevoerd kon worden.



De teksten van de gedichten hangen aan de muren van de zaal zodat je in de pauze of na afloop nog even op de inhoud in kunt zoomen. Het concert bestaat uit tedere liefdesgedichtjes met zinnen als

‘deur alles haal jij asem’ en
‘ek herhaal jou, sonder begin of einde, herhaal ek jou lichaam’ ,

waarin de muziek zachtjes meezingt, tokkelt, fluit. Toch komt ook het verraad om de hoek kijken zoals in

‘jij strek jou heup, en jij lach en jij fluistert, niet mijn naam nie, maar sijn naam!

Tevens horen we gepassioneerde klanken waarbij muziek en stem voluit gaan zoals het door piano en cello begeleidde, door Gerrit Komrij vertaalde gedicht waarin de steeds terugkerende vraag

‘Waar slaapt mijn lief, mijn liefde vannacht’

uitgeroepen wordt. Een gedicht wat Ingrid Jonker voor haar scheiding van de veel oudere Pieter Venter schreef.

Verder tikken en deinen we mee met swingende traditionals en originals. Sean Bergin brengt bijvoorbeeld een vrolijk Engelstalig lied over de kraampjes die je overal in het, door armoede beheerste land, ziet met populaire bekende drankjes en hapjes uit o.a. Amerika, zoals de Eskimo Pie, Cola, Bubble gum en natuurlijk ook Pizza. Maar ook de duistere kant van Zuid-Afrika komt aan bod met bijvoorbeeld het gedicht van Ingrid Jonker ‘Die kind wat doodgeskiet is deur soldate by Nyanga’, geschreven naar aanleiding van de demonstratie in 1960 tegen de pasjeswetten, waarbij in Sharperville met scherp werd geschoten en ook kleine kinderen getroffen werden. Nelson Mandela las dit gedicht voor in 1994, bij de opening van het eerste democratisch gekozen parlement. De eerste zin, ‘Die kind is nie dood nie’, blijft lang in mijn oren hangen.
Wat ik ook heel ontroerend vond, in muziek en tekst was het stuk op basis van het gedicht ‘Madeliefjes in Namakwaland’;

‘Waarom luister ons nog na die antwoorde van die madeliefies op die wind op die son’ ......,
‘agter draadheinings, kampe, lokasies,
agter die stilte waar onbekende tale val soos klokke bij ’n begrafenis,
agter ons verskeurde land.

Zowel de sensatie van de kleine, altijd nog bloeiende madeliefjes als die van de klokken bij de begrafenis waren in de muziek duidelijk aanwezig. Ik heb nog nooit een cello al klok horen luiden maar Ernst Reijsiger is ertoe in staat. Terwijl hij zijn cello heen en weer laat zwaaien geeft hij een korte tokkel die klinkt als een klok.



De vertrouwdheid met en virtuositeit van Ernst Reijsiger op de cello kwam in dit gevarieerde concert op nog meer manieren tot uiting. Hij haalt alles uit zijn instrument wat erin zit: de strijkstok gevoelvol in zijn hand en even later tussen zijn tanden, trommelend op de klankkast, tokkelend en met slag in gitaarligging, draaiend op de punt voor een rondzoemende klank. Soms brengt hij een stuk klassiek, dan weer horen we folk- en jazzy-klanken en zelfs iets minimal-music-achtigs. Het is bijna niet te duiden.
Ook de Zuid-Afrikaanse blazer Sean Bergin weet ons telkens weer te verrassen met zijn instrumenten en het gebruik daarvan. Op een gegeven moment tokkelt met zijn imposante gestalte op een klein snaarinstrument de hoogste nootjes waarop hij bijna naadloos overgaat op een onvergetelijk wel-luidende partij op de saxofoon. Maar ook op fluit weet hij ‘snaren te raken’.
Felix Strategier, de artistiek leider van theatergroep Flint overtuigt zonder meer met zijn presentatie van de gedichten en liederen, fluisterend, schreeuwend, als het brave jongetje of degene die zo liefheeft, bezinnend of beschuldigend en meespelend op accordeon of piano.

De creatieve originaliteit van de musici maakt deze muziektheatervoorstelling in al zijn facetten aantrekkelijk. Ze trokken ons mee om met huid en haar en met de wind op onze wangen, de poëzie wiegend in ons lijf, geweerschoten in de oren en de zon schitterend in onze ogen, om het donkere en ook prachtige Zuid-Afrika te beleven zoals de dichters het zagen en zij het zien.

Theatergroep Flint - website
Beauforthuis - website

Onderwerp: JAZZ, MUZIEK, POP-ROCK, WERELDMUZIEK

Zaterdag 25 November 2006 at 2:42 pm

Global Village Festival - Global Women

foto's van Hans Speekenbrink (klik voor groter)

Al eerder verscheen een artikel over het Global Village Festival 2006, de Women Edition, dat in Theater Lieve Vrouw in Amersfoort werd gehouden vorig weekend. Dit gelegenheidssextet, dat zich heel toepasselijk Global Woman noemt, bestaat uit Denise Jannah (zang), Amina Figarova (piano), Corrie van Binsbergen (gitaar), Ellister van der Molen (trompet), Sandra Sahupala (percussie) en Mick Paauwe (babybas). 

Corrie van Binsbergen - website
Amina Figarova - website
Denise Jannah - website
Ellister van der Molen - website
Mick Paauwe - website
Sandra Sahupala - popinstituut

Theater Lieve Vrouw - website

Onderwerp: MUZIEK, JAZZ

Vrijdag 24 November 2006 at 5:41 pm

Sunday Night Jazz “ René van Beeck & Friends

Door Aukje met foto's van Jan Anno Boonstra (klik voor vergroting)
Gezien op 19“11“2006 in Cristofori Amsterdam

Elke eerste en derde zondag van de maand nodigt contrabassist René van Beeck jazzmusici uit om in de intieme sfeer van de bovenzaal van Cristofori een informele jazzavond te verzorgen. Niet alleen grote namen passeren de revue, maar ook aanstormend talent. Zoals afgelopen zondag, wanneer zangeressen Renske Taminiau en Myrte Buys elk een set voor hun rekening namen. Renske en Myrte werden begeleid door Rob van Bavel (piano), Jasper van Hulten (drums) en René van Beeck (contrabas).

Renske heeft haar eigen band, treedt op in de Sugar Factory met Wicked Jazz Sounds en toerde samen met Daniëlle van den Stoom als achtergrondzangeres in het programma ‘Basement Bargains’ van Mathilde Santing.
Myrte bracht dit jaar haar debuutcd ‘Pretty Eyes’ uit, toerde met The Glenn Miller Orchestra door Europa en eindigde in 2005 samen met Léah Kline en Anne Chris als vierde in de finale van het Nederlandse Jazz Vocalisten Concours. Renske bijt het spits af met de originele soundtrack van The Wizard of Oz, ‘Soon as I get home’, in de film gezongen door Diane Ross en later gecovered door o.a. Lizz Wright. Meteen is te zien dat ze het nummer voelt en met haar openheid naar het publiek toe kan ze dat gevoel goed overbrengen. In combinatie met haar warme en donkere altstem is het prettig luisteren en kijken naar Renske.
Naast Lizz Wright is Kurt Elling haar grote inspiratiebron. Van zijn cd ‘Close your eyes’ zingt ze twee nummers: de titelsong ‘Close your eyes’ en ‘Never say goodbye’. Tijdens ‘Close your eyes’ geeft ze een improvisatie weg en het eind van het nummer sluit ze af met een hoge en spannende uithaal.

Voor haar tweelingzus Caat zingt ze het prachtige nummer ‘Caat’, met als boodschap dat je als tweeling nooit alleen bent. Dan is het tijd voor ‘Dienda’, een song geschreven door de veel te vroeg overleden componist/pianist Kenny Kirkland met lyrics van Sting, van wie Renske een masterclass volgde.
In het volgende nummer ‘My foolish heart’ daagt ze al improviserend contrabassist René van Beeck uit in een vier om vier. Een leuk intermezzo dat met luid applaus wordt ontvangen door het publiek.
Zoals gezegd sluit ze haar optreden af met ‘Never say goodbye’. Ze heeft voor de minder gangbare nummers gekozen en daardoor een interessant repertoire aangeboden. Daarbij geniet ze van elk woord dat ze zingt, is haar tekstinterpretatie van een hoog niveau en verovert ze met haar warme stem het publiek. Een talent, waar we vast nog veel van gaan horen.

Na de pauze betreedt Myrte het podium. Tijdens het eerste nummer ‘Day in day out’ horen we meteen het verschil met Renske. Myrte zingt minder jazzy, heeft een heldere klank en brengt minder variatie aan in de melodielijnen. Ook haar repertoire verschilt met dat van Renske, aangezien Myrte eerder kiest voor de gangbare standards , want ze zingt graag ‘mooie’ liedjes. Maar net als Renske staat ook zij zeker op het podium en is open naar het publiek toe. Technisch gezien is het allemaal dik voor elkaar. Bij prachtige maar moeilijke ballads als ‘With every breath I take’ en ‘My funny valentine’ heeft ze alle noten perfect onder controle.
Haar debuutcd is vernoemd naar het nummer ‘Pretty Eyes’ van Horace Silver, dat zij ook deze avond zingt. Tijdens het optreden zien we een veelvuldige glinstering in haar eigen ‘pretty eyes’, die tevens de cover sieren van haar debuutcd en het publiek vertellen dat ze geniet van het optreden.

Ze zingt nummers als ‘New York state of mind’, ‘Come rain or come shine’ en ‘The music that makes me dance’. Met het swingnummer ‘Do nothing ‘till you hear from me’ sluit ze af, en neemt een warm applaus in ontvangst.

Natuurlijk volgt er een toegift van hun samen. Het publiek zou niet anders willen! Ze zingen een nummer met een boodschap: ‘Everything must change’. Dit doen zij tweestemming, en wel op verschillende manieren wat aantoont dat ze zich hebben voorbereid, en dat wordt gewaardeerd.

Renske en Myrte zijn twee zangeressen met een geheel eigen stijl, die het stempel aanstormend talent terecht hebben verdiend. Op jonge leeftijd hebben ze reeds een imposante cv opgebouwd, die ongetwijfeld nog verder uitgebreid zal worden. We hopen in ieder geval nog veel van ze te horen.

Renske Taminiau - website
Myrte Buys cd (ze heeft geen eigen site) - website
Sunday Night Jazz - website