Onderwerp: WERELDMUZIEK, POP-ROCK, MUZIEK, JAZZ

Woensdag 28 Juni 2006 at 10:26 am

Gilberto Gil blijft vernieuwen en kan nog jaren mee


Door Marina den Hartog met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor groter)
Gilberto Gil e Grupo in Concertgebouw Amsterdam 25-6-2006


Het concert van Gil e Grupo op 25 juni in het Concertgebouw vormt de afsluiting van de negende editie van het Amsterdams Roots Festival dat op 17 juni van start is gegaan. Gilberto Gil en zijn musici dalen de trappen af naar het podium. Onmiddellijk klinkt er een enorm applaus en roffelt het publiek ter verwelkoming met de voeten op de vloer. Ondanks het WK-duel Nederland-Portugal zit de zaal bomvol. De band begint zonder aankondiging te spelen met Gil op elektrische gitaar. Met het openingsnummer dreunen reggaeklanken de zaal in.

Ik realiseer me meteen dat het toch wel heel bijzonder is dat Gilberto Gil in zo’n relatief kleine zaal speelt. Niet zelden treedt hij op voor tienduizenden, of zelfs honderdduizend mensen, zoals op 13 juli vorig jaar op de Place de la Bastille in Parijs het geval was. Het Concertgebouw is een eigenlijk beetje onhandig voor dit soort muziek, want het zit er dik in dat het publiek niet stil kan blijven zitten en wil dansen. De band is zeer geroutineerd; het lijkt allemaal vanzelf te gaan. Het ene nummer gaat naadloos over in het andere. Met een enkele aanwijzing van een zeer relaxte en goedgehumeurde Gil, weet iedere musicus precies wanneer hij een extra accent kan leggen. Het is een goede geoliede machine die bruist van de dynamiek!



Na een paar nummers stelt Gil de bandleden voor en zingt vervolgens het Beatle-nummer “Imagine” in het Engels. Hij voert dit nummer ook vaak uit in het Portugees met het volgende refrein: “Você pode dizer que sou um sonhador, mas não sou o único. Espero que um dia você se junte a nós, e o mundo ser ¡ uma coisa só”. Dat vind ik persoonlijk veel mooier, maar daar heeft hij vanavond helaas niet voor gekozen. Gil laat bij dit nummer goed horen wat een prachtige, warme stem hij heeft. Zijn bereik is enorm, ook in de hoogte. Intussen is de beetje stijve sfeer verdwenen en wordt het steeds levendiger in de zaal. Er staan mensen in de zijpaden te dansen. Dit is nog maar het begin van een ongelooflijk swingend concert! Het is natuurlijk ook een beetje wonderlijk om stil te zitten bij zo’n spektakel.

Het is reggae wat de klokt slaat. “Estrela” begint met fraaie ijle zang van Gil, waarna de band het nummer verder gaat inkleuren. Het wordt gevolgd door “Positive vibration”, afkomstig van Gils cd “Kaya N’Gan Daya” met vrijwel uitsluitend nummers van Bob Marley. De zaal gaat uit z’n dak! Het is bijzonder dat er waardering is voor de Engelstalige uitvoeringen. Toen Caetano Veloso “ tijdgenoot en zielsverwant van Gil “ anderhalf jaar geleden in de Heineken Music Hall optrad en veel oude Engelstalige pop zong, was het afkeurend gefluit en geschreeuw niet van de lucht. Nu vindt de zaal het prachtig. “Vamos fugir” begint met een spannend intro van de bassist. Een groot deel van het publiek zingt het refrein mee. Aan het einde van het nummer demonstreert Gil zijn danskunsten. Het is een flitsende performance. Wat een energie voor iemand die de volgende dag 64 jaar wordt! Maar daarover later.

Gilberto Gil


In een ouder nummer uit de jaren zeventig geeft Gilberto Gil zijn band veel ruimte om solistisch aan de slag te gaan. Het bevat een mooi uitgewerkt instrumentaal gedeelte met een spannend vraag- en antwoordspel tussen de drummer en de percussionist. Zo langzamerhand zit bijna niemand meer op z’n stoel. “Toda menina baiana” wordt ingezet. Het is bij de eerste klanken al herkenbaar. Gil begint het nummer door de zaal zijn woorden te laten herhalen: ... Lisboa - Ana - Havana - Ia “ Bahia. Voor mij is dit misschien wel een van zijn mooiste nummers. Het klinkt weergaloos. Iedereen danst!

Het lijkt alsof dit het laatste nummer is. Gil e Grupo verdwijnen van het podium, maar dat is van korte duur. Als ze terugkomen zingt een groot deel van het publiek “Parabéns para você”, ofwel de Braziliaanse variant van “Lang zal ze leven”. Gil haakt er onmiddellijk op in en zet “ met een reggae-beat “ “When I’m 64” in! Hij is maar 8 dagen jonger dan Paul McCartney, die dit nummer al aan het einde van de jaren vijftig voor zijn vader heeft geschreven en op 18 juni 64 jaar is geworden. Gilberto Gil lijkt echt aan de zaal te vragen “Will you still need me, will you still feed me, when I’m 64?”. Nou daar hoeft hij niet bang voor te zijn. Hij komt over als een jonge hond en is nog totaal niet uitgeblust. Integendeel. Hij bruist van de energie en heeft er overduidelijk veel lol in om op te treden.

Er komt nog een uitgebreide toegift met onder andere het bekende “Esperando na janela” waarbij het publiek, als Gil zwijgt, hele teksten meezingt. Het concert wordt besloten met “Balé de Berlim”, een samba die hij speciaal gecomponeerd heeft voor de World Cup 2006 waar deze weken in Berlijn om wordt gestreden.

Zoals bij een klassiek concert gebruikelijk is dat de solisten bloemen ontvangen, zo krijgen nu alle artiesten enorme boeketten aangeboden door de medewerkers van het Concertgebouw. Het ziet er allemaal ineens heel serieus uit. Een beetje vreemde overgang omdat de sfeer totaal verandert, maar daar weet Gil een leuke draai aan te geven. Hij haalt bloemen uit zijn boeket en gooit ze stuk voor stuk “ onder luid gejuich “ de zaal in, om het publiek vervolgens het restant, een klein boeketje, aan te bieden. Wat is die Gil een leuke man. Het was, mede door de brave entourage, een beetje saai aan het begin van het concert, maar binnen de kortste keren wist hij de zaal volledig te bespelen en werd het een swingende boel. Gilberto Gil kan als artiest nog jaren mee.

Gilberto Gil is niet alleen een van de bekendste popsterren van Brazilië, ook vervult hij al jaren allerlei politieke functies. Hij maakte onder andere deel uit van de gemeenteraad van de stad Salvador (da Bahia) en is sinds januari 2003 minister van Cultuur in het kabinet van de socialistische president Luiz In ¡cio “Lula” da Silva. Het gerucht gaat dat hij bereid was minister te worden, mits hij daarnaast kon blijven optreden. Gelukkig is dat goedgekeurd!

Gilberto Gil - website

Bezetting:
Gilberto Gil “ zang/gitaar
Sergio Chiavazzoli “ gitaar
Arthur Maia “ basgitaar
Gustavo di Dalva “ percussie
Jorge Gomes “ drums
Cl ¡udio Andrade “ keyboards
Bern Gil “ gitaar

Onderwerp: FESTIVAL, MUZIEK, OEROL

Zondag 25 Juni 2006 at 11:45 am

OEROL: Lavalu op De Westerkeyn

Lavalu Yonga Sun
Mariëlle Woltring Lavalu
Oene van Geel Lavalu

Tekst en foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)

Via ons andere magazine Jazzpodium.nl volgen we vanzelfsprekend de verrichtingen van alle prominente jazzmusici in Nederland. Ook de jonge garde krijgt daarbij de nodige aandacht. Violist Oene van Geel en drummer Yonga Sun waren dan ook voor ons 'oude' bekenden, actief en succesvol als ze zijn in het jazzwereldje (zo waren ze allebei ooit winnaar van de Solistenprijs op de Dutch Jazz Competition). We vonden het dan ook heel leuk om ze aan te treffen in het Oerolprogramma als leden van de band Lavalu die onder leiding van zangeres/pianiste Mariëlle Woltring de Nederlandse podia onveilig maakt.

Mariëlle Woltring Lavalu
Lavalu
Yonga Sun Lavalu

Lavalu
Oene van Geel Lavalu
Lavalu Oerol Westerkeyn




Lavalu - website

Bezetting:
Mariëlle Woltring - piano/zang
Yonga Sun - drums
Oene van Geel - viool

Onderwerp: FESTIVAL, WERELDMUZIEK, MUZIEK

Vrijdag 23 Juni 2006 at 11:40 pm

Festival Mundial: Music Beats Poverty (dag 2)


Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik voor vergroting)
Festival Mundial 2006, Leijpark Tilburg, zondag 18 juni 2006


De tweede dag Festival Mundial, het beloofd nog warmer te worden vandaag. Bij aankomst in het Leijpark te Tilburg is al direct duidelijk dat het vandaag nog drukker wordt dan gisteren. Veel mensen hebben deze vaderdag-zondag aangegrepen om met het hele gezin naar Mundial te komen. Niet alleen qua optredens en standjes is het een mengeling van culturen, ook het toegestroomde publiek is afkomstig uit alle werelddelen, een bonte mengeling van mensen en culturen.
Om direct een vakantie stemming te creëren en omdat we nog niet geluncht hadden begonnen we vandaag met een hapje eten uit de Afro-latino keuken. Ondertussen het programma van vandaag bekijkend in de schaduw op het “Ministerieplein”. Los Fakires
De reden dat we onze dag op dit punt startte was vanwege het optreden op het “Ministeriepodium” van de Cubaanse band Los Fakires. Deze vijf Cubaanse heren op leeftijd laten de oude tijden herleven. Heerlijke Cubaanse muziek, perfecte harmonieën en naadloos samenspel. Zoals vermeld in de Spaanse krant El Mundo: “Ben je geslaagd in de Cubaanse muziek met de Buena Vista Social Club, dan haal je het doctoraal met Los Fakires”. Het optreden wordt gedragen door de 70 jaar oude frontman / zanger Cascarita, met zijn rum en sigaren stem en door saxofonist José Bingues. Dit alles begeleid op gitaar, bongo en wat ritme instrumenten maakt het plaatje compleet. Een geweldig optreden, een fantastisch begin van deze tweede dag Mundial.

Na dit optreden zijn we lekker buiten in het gras gaan zitten, genietend van een Ethiopisch biertje, het extreem goede weer en alle mensen om ons heen, alvorens we naar het hoofdpodium liepen voor het volgende optreden.



Los de Abajo
Op de “Millenniumstage” stond de Mexicaanse groep Los de Abajo, omschreven als Tropipunk was ik erg benieuwd naar hun optreden. Internationaal zijn ze erg bekend en ze hebben drie succesvolle albums achter de rug, de laatste “Cybertropic Chilango Power”zelfs bekroont met een BBC World Music Award. Binnenkort verschijnt het nieuwe album “Lda V the Lunatics”. Hun muziek is een mengeling van Ska, Reggae, Salsa, Dub en Elektronische muziek, vooral up-tempo en met een duidelijke knipoog naar hun Mexicaanse roots. Deze tien Mexicanen wisten in een korte tijd een geweldig feestje neer te zetten en hadden al snel heel het publiek mee. Voor mij de verrassing van vandaag.

Kiran Ahluwalia
Na de feestelijke Mexicaanse muziek zijn we snel terug gelopen naar het “Ministeriepodium” voor het optreden van de Canadees / Indiase Kiran Ahluwalia. Zij speelt de unieke Ghazal muziekstijl, begeleid door tabla, gitaar en harmonium zingt ze poëtisch over menselijke liefde in relatie tot de huidige situatie van de wereld. De Indiase folk op geweldige en meesterlijke wijze vertolkt. Na deze erg mooie en serieuze muziek was het weer tijd voor een feestje, op naar het hoofdpodium voor Braziliaans carnaval.



Olodum
De bekende Braziliaanse slagwerk groep Olodum was één van de hoofdacts van vandaag. Ze maken hun naam meer dan waar, direct vanaf de start weten ze met veertien man sterk een Braziliaans feestje neer te zetten. Negen man op drum en percussie ondersteunt door blazers, toetsen, bas en twee zangers. Olodum weet al jaren, vanuit hun thuisbasis in Bahia in het noorden van Brazilie, door middel van hun muziek rassendiscriminatie en sociaal-economische ongelijkheid aan de kaak te stellen. Internationaal hebben ze samengewerkt met grote namen zoals, Michael Jackson, Paul Simon en Spike Lee. Ze zorgen vandaag voor een uur lang kijk, luister en dans plezier.

Lura
Het is vandaag op en neer lopen van de “Millennium Stage” naar het “Ministeriepodium” de volgende artieste is de Kaapverdische Lura. De in Portugal geboren zangeres mengt moeiteloos verschillende stijlen, Soul, Jazz, Folk, R&B vermengd met traditionele Kaapverdische klanken als Bataku, Tubanka en Morna. Lura, die eigenlijk Maria de Lurdes heet, zingt met passie en schoonheid, dan weer ingetogen en kalm, dan weer krachtig en stevig. Begeleid door een vijfkoppige band weet ze een heerlijk sfeertje te creëren. Haar optreden is energiek en bewegelijk, ze weet haar enthousiasme over te brengen op de langzaam volstromende tent.



Grupo La Fé
We eindigen vandaag waar we begonnen zijn, in Cuba. Gisteren hebben we ze niet kunnen zien, maar vandaag hebben we er gewoon tijd voor gemaakt, het Cubaanse Grupo La Fé op het Bazaarpodium. Afkomstig uit het gebied rond Santiago de Cuba, de Son-regio bij uitstek, zijn zij één van de betere vertolkers van de traditionele Cubaanse muziek. Naast een rijk repertoire en grote kwaliteit weten de muzikanten met hun instrumenten, danspassen en choreografie voor een opwindend schouwspel te zorgen. Niet alleen een genot voor het oor maar zeker ook voor het oog. Voor mij een geweldige afsluiter van dit Mundial weekend.
Door de combinatie van het goede weer, en geweldig programma en een goede organisatie is ook dit jaar Festival Mundial voor mij weer een geweldig festival geweest.

Onderwerp: MUZIEK, WERELDMUZIEK

Woensdag 31 Mei 2006 at 09:50 am

Taraf de Haïdouks sluiten Gipsy Festival in Tilburg spetterend af

Door Ton Maas met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)

10th International Gipsy Festival. 28 mei, Interpolistuin, Tilburg.

Grillig als ze zijn, houden de weergoden stiekum misschien toch van ronde getallen, want voor het eerst sinds jaren waren ze het International Gipsy Festival in Tilburg weer eens welgevallig – uitgerekend ter gelegenheid van de jubileumeditie. Was het fors toegenomen bezoekersaantal vooral te danken aan publiekstrekker Taraf de Haïdouks? Waarschijnlijk niet, want om drie uur ’s middags was het al flink druk bij de podia, terwijl de Tarafs pas rond half negen aantraden als klapper én finale.

 Het Gipsy Festival heeft de afgelopen tien jaar overtuigend aangetoond dat de zigeunermuziek oneindig veelzijdiger en rijker is dan de geijkte strijkjes van weleer, en bovendien dat ze verbonden is met een levende traditie. Binnen de Nederlandse Sinti- en Romagemeenschappen geldt het festival steeds meer als een must. 

Hun aanwezigheid onder het publiek heeft een meer dan symbolische betekenis, want zoals spreekstalmeesteres Lalla Weiss opmerkte toen een optreden weer eens flink was uitgelopen: ‘Met zigeuners valt nou eenmaal niks te regelen. Maar wat we wèl kunnen, is feestvieren!’ Waarvan akte.

 Een enkele keer konden vraagtekens worden geplaatst bij het zigeunergehalte van de muziek. Zo maakte Tsjechische band Gulo Car het wel heel bont door een stuk van Miles Davis noot voor noot na te spelen. Hitsige funk en bovendien perfect uitgevoerd, maar wel rechtstreeks gekopieerd van Nile Rodgers.

 Echt vernieuwend is de groep KAL uit Belgrado. Ook daar duidelijke invloeden uit pop en jazz, maar veel interessanter omdat ze worden vervlochten met de eigen muzikale roots. De loom wiegende swing waarmee het eerste nummer werd ingezet, beloofde veel goeds. En dat kwam ook, in de gedaante van inventieve combi’s als slide-gitaar met accordeon. Maar het niveau van hun perfect geproduceerde debuutalbum werd niet helemaal gehaald.

De echte hoogtepunten van het festival kwamen toch weer voor rekening van oudgedienden. De Piotto’s, Belgische tegenhangers van het orkest van Tata Mirando, werden zestig jaar geleden opgericht door Piotto Limberger. Twee generaties verder is er van stoffigheid nog altijd niks te bekennen. Muziek die zo doorleefd en zuiver op de graat is dat je mag hopen dat ze nooit zal veranderen.

 De mannen van Taraf de Haïdouks hebben dat heel handig aangepakt. Ogenschijnlijk is er in de vijftien jaar sinds hun doorbraak niets veranderd aan hun jachtige stijl, maar wie goed luistert, hoort voortdurend allerlei kleine spitsvondigheden, vaak in de vorm knipoogjes naar de muzikale waan van de dag. Quasi rommelig en terloops, maar intussen messcherp. Dàt ze het flikken, beseft iedereen die ze ooit gezien heeft. Maar hóe, dat weet nog steeds niemand.

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Dinsdag 30 Mei 2006 at 09:44 am

Keane overtreft zichzelf in overvol Paradiso


Door Carol Greenshields met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

Tegen 19:30 beklimmen we de trappen van Paradiso Amsterdam. Voordat we toegelaten worden moeten we eerst het gebruikelijke ledenkaartje kopen en eenmaal binnen ontdekken we dat het begin is uitgesteld tot 21:15 (later blijkt dit wegens een begrafenis waardoor een bandlid even op en neer naar de UK moest). Afijn even genieten van de sfeer van een vollopend Paradiso. Tegen 20:45 uur is het tijd om het route te nemen die we vanaf de tweede verdieping hebben uitgestippeld om enigszins dichtbij de podium te komen.

Met stroboscopische verlichting en een denderende grom van het iets te hard ingestelde volume van het keyboard bespeeld door Tim Rice-Oxley en met Richard Huges op de drums komt Tom Chaplin het podium op. Het publiek reageert meteen enthousiast. Onder stralen van rood en blauw licht begint de band met het nummer The Iron Sea. Dit is waar we voor kwamen; Keane op zijn best. Tom Chaplin schrijdt regelmatig over het podium naar het keyboard waar Tim Rice-Oxley geestdriftig met elke toets zijn hele lichaam inzet. Het resultaat: glinsterende zweetdruppels vliegen het podium over om te verdampen in de hitte van de felgekleurde lampen. Song nummer 4, het overbekende “Everybody’s changing”, en het publiek verlangt alleen maar naar meer. Duizend stemmen zingen met elk woord mee.



In de stiltes tussen de liedjes wordt nauwelijks wat gesproken, toch op een gegeven moment wordt er aan ons meegedeeld, dat ze houden van Amsterdam en zich als echte Engelse toeristen hebben gedragen en alle plekken hebben bezocht waar ze eigenlijk niet hadden mogen gaan. De stem van Tom Chaplin heeft niet geleden onder deze uitspattingen, hij is net zo zuiver als op de CD. Met alle bekende nummers van de vorige CD “Hopes and Fears” zingt iedereen uit volle borst mee. Dit zijn de songs als “Bend and Break”, “This is the last Time”, “Somewhere only We Know”. De nieuwe CD “Under the Iron Sea” is wat minder bekend, en de echte fan is te herkennen, die kan ook hiervan alle nummers woordelijk meezingen. Het publiek bestaat uit mensen van alle leeftijden, waaronder behoorlijk wat Engelsen; Keane spreekt duidelijk jong en oud aan.

Na het nieuwe nummer “Is it any Wonder” verlaten ze het podium, en wordt alles zwart en stil. Rozen worden het podium opgegooid en het publiek begint te schreeuwen, gillen en fluiten om meer, nadat alles drooggeveegd is komt de band terug, en krijgt het uitgelaten publiek nog een aantal nummers waaronder “Bedshaped” wat uiteraard weer door iedereen uit volle borst wordt meegebruld. Ze nemen met z’n drieen een “bow” en verlaten het podium. Het is over. Het was geweldig.