Dinsdag 23 Mei 2006 at 10:57 am
Stevige bluesrock met Julian Sas in Het Paard
Door Serge Julien met foto's van Maarten Grootendorst (klik voor groter)
Bluesrock liefhebbers als wel gitaarfreaks hebben zaterdag hun hart kunnen ophalen in het Haagse Paard van Troje waar Hollands gitaarbeest Julian Sas zijn instrument door de Marshall versterkers heeft laten gieren en brullen. Een paar honderd man (zowel ouderen als jongeren) hebben een muzikant aan het werk gezien die overduidelijk plezier heeft in het spelen met zijn band. Dat enthousiasme weet hij over te brengen op het publiek dat lekker staat mee te deinen op de bluesboogies en stevige rockers.
Aanvankelijk lijkt een toekomst als geschiedenisleraar voor de 36-jarige Geldernaar te zijn weggelegd maar het pakt (gelukkig) anders uit en hij wordt muzikant. Hij heeft tien CD’s op zijn naam staan. Rauwe bluesrock beheerst zijn passie en hij laat zich inspireren door Amerikaanse gitaristen als Johnny Winter, Jimi Hendrix en zijn grote held Rory Gallagher (waarmee hij ook regelmatig wordt vergeleken) en blueslegendes als John Lee Hooker en Freddie King. Zijn tweede album A Smile To My Soul (1997) wordt een van de beste bluesplaten van het jaar genoemd. Dedication, een dubbele live DVD en CD is zijn laatste wapenfeit. Een aantal nummers daarvan passeert ook zaterdag de revue waaronder High And Low, Blues For J, I Believe To My Soul en het prachtige Blues For The Lost And Found.
Sas’ stemgeluid is lekker rauw en donker en combineert prima met de stevige geluidsmuur die hij creëert waarin hij wordt ondersteund door een cool ogende en strak spelende Tenny Mahamata en de prima drummende Rob Heijne. Opvallend is dat de communicatie met het publiek in vlekkeloos Amerikaans wordt gevoerd. Nu is niet alleen luisteren naar Sas aangenaam maar naar hem kijken is ook leuk. Het wat kalende bovengedeelte van zijn hoofd wordt gecamoufleerd door een zwarte bandana waarlangs een behoorlijk bos donkerblonde gekrulde haren wappert. In zijn gezicht zijn van die geweldige grimassen waar te nemen als hij soleert: dichtgeknepen ogen met getuite lippen, dan weer de boventanden over zijn onderlip waardoor hij soms wat weg heeft van een knaagdier. Een stoere podiumpresentatie die ook wat weg van die andere gitaarbeul Walter Trout.
In het twee uur en een kwartier durende optreden eert Sas zijn bluesheld John Lee Hooker met het geweldige Driftin’Boogie terwijl Jimi Hendrix vlak voor de toegift van zijn wolk kan genieten van een lang uitgesponnen Hey Joe.
Het enige minpunt van de avond is de wat sobere verlichting. Iets wat ik niet verwacht als ik zes enorme joekels van witte spotlights zie maar die uiteindelijk maar weinig worden gebruikt. Het doet niks af aan de muziek maar deze band mag gezien worden en daarom zou het iets meer in de spotlights mogen.
De vergelijkingen die worden getrokken met snarenhelden in het hiernamaals zoals Jimi Hendrix en Rory Gallagher zijn wat mij betreft terecht na het horen van dit optreden. Lekker rauw, stevig, puntig en smerig en vooral uit het hart. Prima om naar te luisteren en erg leuk om naar te kijken. De volgende keer zouden er toch wat meer mensen naar het Paard moeten komen!
De Band
Julian Sas “ gitaar en zang (
website)
Tenny Tahamata “ bass
Rob Heijne “ drums
CD/DVD
Maandag 22 Mei 2006 at 6:00 pm
Emergenza Festival - Benelux finale
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik voor vergroting)
The Choice, 013, vrijdag 19 mei 2006. Vlnr BombLB, Gravy en Ebola
Eindelijk, vijf maanden na aanvang van de eerste voorrondes, de Benelux finale van het
Emergenza festival in The Choice, de grote Zaal van het Tilburgse
013. Vanavond treden er veertien bands op die strijden om de eerste plaats en een plek op het
Taubertal Festival in Rothenburg, Duitsland op 11, 12 en 13 augustus 2006. Daar zullen zij strijden in de grote internationale Emergenza finale tegen één band uit Canada, één uit Denemarken, twee uit Frankrijk, vier uit Duitsland/Oostenrijk/Zwitserland, één uit Ierland, twee uit Italië, één uit Scandinavië, twee uit Spanje, vier uit Amerika en twee uit Engeland.
Van de driehonderd bands die zich in de Benelux hadden ingeschreven, zijn er nu nog veertien over. Twaalf ervan hebben zich geplaatst via de voorrondes en halve finales in Tilburg, één band heeft zich geplaatst als winnaar in België (Darwin) en één band heeft zich geplaatst als winnaar in Amsterdam (Laloosh). De jurering gaat vanavond iets anders dan in de voorrondes en de halve finale. Voor de twaalf bands die zich in Tilburg geplaatst hebben moet er nog door het publiek gestemd worden. De zes beste worden dan samen met Darwin en Laloosh door de jury beoordeeld, deze zal tegen twaalf uur de uitslag bekend maken.
Naast deze eerste prijs zijn er vanavond ook nog prijzen te winnen voor de beste gitarist, de beste bassist, de beste drummer en de beste zanger. Ook is er nog een “Band Award” deze gaat naar de band die door de bands zelf als beste gekozen wordt.
Vanwege het grote aantal bands van vanavond wordt er al vroeg begonnen (18:00h) en wordt er een strak schema gehanteerd. Op het podium is alles dubbel aanwezig, zodat wanneer de ene band aan het optreden is de voorbereidingen van de volgende band al gemaakt worden. Er is maar enkele minuten tijd tussen de optredens door.
Overflow Error
De eerste band van vanavond is ook meteen de jongste band van vanavond. Uit het Brabantse Ulicoten komt
Overflow Error, die sinds hun eerste optreden in de voorronde een duidelijke groei hebben doorgemaakt. Helaas vandaag weinig stemmen voor hen omdat er nog weinig publiek aanwezig was, maar het spelen op dit podium alleen al was een grote eer voor hen, aldus gitarist Bert. Mooi was het om te zien hoe de spanning letterlijk bij zangeres Sarah wegviel toen ze haar laatste noot gezongen had.
Gravy
Ook
Gravy uit Oosterhout, moet tegen een bijna lege zaal spelen. Desondanks weten de vier heren weer te overtuigen met hun vette, groovy, funky muziek. Zanger Sonny zingt en rapt gemakkelijk, ook vanavond weer ondersteunt door uitstekend drumwerk, goed gitaar werk en vette basloopjes. Hellaas weinig stemmen voor hen vanavond.
vlnr One Inch Men, Darwin en Ratz
Thirteen
Ik blijf moeite hebben met
Thirteen uit Eindhoven. Deze vijfmans formatie brengt stevige maar standaard Hardrock in een fout jasje, een vette knipoog naar de jaren 70’ Glamrock. Ook vanavond weer de nummers “Sex, Drugs en Rock&Roll”, “I’m in love with Satan” en “Hard rock Heroes from Hell”. Ondanks het enthousiasme en de energieke podiumpresentatie krijgen ook zij weinig stemmen vanavond.
BombLB
Spijtig genoeg moet ook
BombLB al vroeg spelen vanavond. Ook zij voor een nog relatief lege zaal. Toch weten zij hun heerlijke, aanstekelijke en dansbare Funk met veel enthousiasme en overtuiging te brengen. Waarbij ook vanavond weer het baswerk van Erik Tilleman erg overtuigend was. Een korte, overtuigende en dansbare set van deze Tilburgers.
Ebola
Een heel andere Tilburgse act is de Deathmetal formatie
Ebola. Deze viermansformatie komt vanaf de eerste noot met een muur van geluid, ze weten een afwisselende, progressieve set neer te zetten, voor mij het beste optreden wat ik van deze vier heren tot nu toe heb gezien.
One Inch Men
Op voorhand voor mij één van de favorieten van vanavond, het Tilburgse
One Inch Men. De afgelopen maanden hebben ze mij met hun vette Stonermetal weten te overtuigen van hun kunnen. Zo ook vanavond, een korte en zeer stevige set waarin alles klopte. Zij konden op veel steun vanuit het publiek rekenen.
Darwin
De winnaar van het Emergenza festival in België is het uit Antwerpen afkomstige
Darwin. Deze vijfmans formatie bracht stevige Rock muziek met een knipoog naar de jaren 70 door het Hammond orgel. De nummers zijn melodieus, mysterieus en hebben ook die typische “Belgische “ klank. Een energiek en overtuigend optreden van deze zuiderburen.
Ratz
Deze heren uit Uden weten weer vanaf de eerste seconde het publiek te boeien met hun Nederlandstalige, rechttoe rechtaan Rock’n’roll. Een geweldige live-act, een charismatische zanger die zijn teksten met veel overtuiging brengt, ondersteunt door muzikanten die er zichtbaar plezier in hebben. Een kort maar krachtig optreden van
Ratz.
vlrn Concubine, A59 en Laloosh
Concubine
Voor mij was
Concubine uit Roermond in de halve finale al een grote verrassing, maar vanavond wisten ze helemaal te overtuigen. Een geweldige mix van stijlen, een muur van geluid, strakke Metal/Cross-over. De zanger switcht makkelijk van zang naar grunts en screams, aangevuld door samenzang met de gitarist en bassist. Een geoliede machine, alles klopte bij dit optreden, strakke vette nummers, lekkere rifs, goede breaks en een goede presentatie. Niet alleen op het podium maar ook ervoor werd gesprongen en gefeest.
A59
De vrolijke, aanstekelijke popmuziek van
A59 staat in schril kontrast met al het Metal geweld van vanavond. Toch weet het viertal uit vlijmen een afwisselende en boeiende set te spelen, die vooral bij het eigen publiek goed ontvangen wordt.
Laloosh
Het uit Leerdam afkomstige
Laloosh bracht een afwisselende set ten gehore. De muziekstijl is moeilijk te definiëren, Alt-rock met duidelijke invloeden van Funk. Helaas is de uitstraling van de band wat onzeker en worden de nummers wat verlegen gespeeld. Pas tegen het einde van de set kwam het viertal goed uit de verf en het laatste nummer was een goede afsluiter.
Ex Libris
De Brabantse band
Ex Libris heeft de afgelopen optredens bewezen een goede live act te zijn. En zo ook vanavond, een afwisselende set van melodieuze, afwisselende Prog-rock. Het was mooi om te zien dat zij op het grote podium nog beter tot hun recht komen.
2NFRO
Na de Rock en Metal een feestje op het podium met
2NFRO. Deze Hiphop band uit Tilburg en Eindhoven weet vanaf de eerste tonen de zaal mee te krijgen en een goede sfeer te creëren. De mix van Hiphop, Reggae, Soul, Funk, Rock en Jazz wordt door het publiek gewaardeerd en er wordt veel gedanst en gesprongen. Wat mij betreft een grote kanshebber voor de eerste plaats vanavond.
Tambora Percussion
De avond wordt, net als in de halve finale, afgesloten door de percussie groep
Tambora Percussion. Een afwisselend, energiek en sprankelend optreden dat het motto van de groep “Tambora slaat op alles “ waar maakt. Van traditionele drums en percussie tot aan cargons en kliko’s alles wordt bespeeld. Gelukkig wordt er vandaag minder gekletst en meer gespeeld wat het optreden ten goede kwam.
Ook vandaag kan de groep uit Asten op veel steun vanuit het publiek rekenen.
vlnr Tambora Percussie, 2NFRO en Ex Libris
Na het laatste optreden wordt snel het podium leeg geruimd voor de einduitslag. Allereerst werden de namen bekend gemaakt van de bands die te weinig stemmen hebben gehad en dus niet door de jury beoordeeld zijn. Dit waren, Overflow Error, Gravy, Thirteen, BombLB, Ebola en Ratz. Waarbij ik wil opmerken dat deze bands allemaal vroeg hebben opgetreden en daarom ook weinig publiek en dus ook weinig stemmen hadden.
Hierna werd de Band Award bekend gemaakt, de band die door de andere bands als beste wordt gezien, deze eer viel aan
Gravy. Helaas zat hier geen prijs aan verbonden. Wel een prijs voor de beste zanger/zangeres, de draadloze microfoon werd gewonnen door
Anne van A59. De beste drummer en winnaar van drie cimbalen is
Jarno van One Inch Men. Beste bassist is
Erik van BomblB, hij wint hiermee een Basgitaar en winnaar van een gitaar, de beste gitarist van de avond is geworden,
Paul van Ex Libris.
Nu de juryuitslag van de finale, op de achtste plaats is geëindigd Ex Libris, op zeven Tambora Percussie. De zesde plaats gaat naar One Inch Men en de vijfde plaats is voor het Belgische Darwin. Op vier; A59, de derde plaats gaat naar 2NFRO, op twee is geëindigd Laloosh. En de terechte winnaar van vanavond en vertegenwoordiger van de Benelux op het Taubertal Festival is
Concubine.
WIL JE EEN OVERZICHT VAN ALLE EMERGENZA-ARTIKELEN SCHRIJF JE DAN VOOR 24 MEI IN VOOR DE SPECIALE THEMA NIEUWSBRIEF (en kruis Emergenza aan bij de onderwerpen).
Zondag 21 Mei 2006 at 8:34 pm
Jennifer ‘India’ Martinez in Tropentheater
Tekst en foto's Ton Maas (28 april, KIT Tropentheater, Amsterdam).
Ze wordt wel omschreven als ‘de toekomst van de cante flamenco’, maar zelf leek de eenentwintigjarige zangeres India Martinez nog zoekende naar de juiste vorm. Bij haar eerste optreden in Nederland, twee jaar geleden tijdens het Gipsy Festival in Tilburg, was ze getooid in een ietwat folkloristische outfit met hoofddoek. De hoesfoto’s van haar cd tonen haar als een zwoele, donker getinte verleidster, maar toen ze vrijdagavond het podium van de grote zaal van het KIT Tropentheater betrad, oogde ze eerder koeltjes dan broeierig.
Dat uiterlijke verschijning in haar geval triviaal is, bewees ze meteen door eenvoudigweg haar mond open te doen. Ondanks Martinez’ jeugdige leeftijd is haar stem al geheel ‘op temperament’. Licht hees als ze de gematigde registers hanteert, scherp en snijdend als ze ze vol open trekt. Je zou verwachten dat de zieleroerselen die de voedingsbodem vormen voor de canto jonde (‘diepe’ zang), meer levenservaring vereisen, maar India Martinez is het levende bewijs dat het niet altijd hoeft. Natuurlijk is haar ‘duende’ nog niet die van een doorleefde zestiger als Enrique Morente, maar lang zal dat niet meer duren.
De geliktheid en productionele overdaad van haar debuutalbum Azulejos de Lunares, blijft live gelukkig achterwege. Ze wordt slechts bijgestaan door haar vaste muzikale partner Ricardo Rivera en door percussionist Catumba. Rivera is als zoveel gitaristen van de nuevo flamenco een miniaturist. Met ragfijne motiefjes schetst hij als het ware de contouren van het grotere geheel, zonder voortdurend alles in te kleuren. Zijn spel geeft Martinez alle ruimte om te schitteren.
Heel bijzonder is de bijdrage van danser Alvaro Pa ±os. In eerste instantie denk je: met zo’n klein dikkertje wordt het vast niks. Maar zodra hij de vloer betreedt, imponeert hij zelfs de meest verwende flamencoliefhebber met onwaarschijnlijk behendig voetenwerk. Halverwege de tweede set geeft hij zelfs een heuse drumsolo ten beste, met niets anders dan zijn zolen en hakken (plus heel af en toe handen en dijen).
India Martinez is hard op weg om een van de grootste flamencozangeressen te worden. Als je bedenkt waar ze nu al is, kan je je nauwelijks voorstellen waartoe ze over een jaar of tien, twintig in staat zal zijn.
Donderdag 27 April 2006 at 01:34 am
Skin nog op zoek naar de juiste vorm
Tekst en foto's Berbera van den Hoek (klik foto's voor vergroting)
De bezoekers van een uitverkocht
Paradiso die vanaf half 8 de zaal binnenkwamen
werden gelijk in de stemming gebracht door de Nederlands band Absent Minded. Ze hadden een frisse, afwisselende set met stevige rock en wat meer melodieuze nummers. Hieruit blijkt de veelzijdigheid van de band. Ze sloten af met hun nieuwe single ‘Start Over’. Absent Minded is een Nederlands band die al een tijdje aan de weg timmert Ze hebben meegedaan aan het programma de kweekvijver op TMF. Hiervoor werd een clip opgenomen voor de single ‘Start Over’. Deze wordt in april elk uur uitgezonden op TMF. Hun debuutalbum ‘The Colour Between Black and White’ komt begin mei uit.
Hierna werd het podium omgebouwd en om even voor negen kwam Skin met haar band het podium op. Skin is een energieke performer, met veel charisma. Zij hoort thuis op het podium. Vanaf het moment dat de eerste tonen gespeeld worden zit de vaart erin. Zoals we van haar gewend zijn rent en springt zij het hele podium over. Tijdens het rennen heeft zij veel contact met het publiek. Haar solowerk wordt afgewisseld met ouder werk van Skunk Anansie. De band om haar heen is goed op elkaar ingespeeld. Het is erg jammer dat ze maar af en toe de gelegenheid krijgen individueel iets van zich te laten zien en horen. De spotlights zijn gedurende het hele concert vrijwel alleen op Skin gericht. Ze begon met werk van ‘Fake Chemical State’. Vooral ‘She’s On’ en ‘I Don’t Need a Reason’ sprongen eruit. Hierna zat de stemming er goed in en was het publiek klaar om zich door Skin voortreffelijk te laten bespelen tijdens het uit Skunk Anansie periode bekende ‘All I Want’. Het leek alsof het overvolle Paradiso hierop zat te wachten en ging volledig los. Deze stemming bleef nog even hangen toen ze ‘Hedonism’ ten gehore bracht. Het fantastische ‘Sun On Your Face’ van haar laatste cd bracht de zaal weer terug op de grond. Dat was tevens de aanzet naar de toegiften. Na een briljante uitvoering van ‘Purple’ werd ‘I Can Dream’ de afsluiter. Met de uitvoering van het laatste nummer liet Skin zien dat ze op het podium thuishoort. Helaas was het na deze toegift pas 10 uur maar het feest was al afgelopen.
Op haar nieuwe album wil Skin een nieuwe weg inslaan. De teksten op ‘Fake Chemical State’ zijn positiever en rustiger dan wat ze in het verleden schreef. Ze wil hiermee voorgoed afrekenen met haar Skunk Anansie verleden. Tijdens de show lijkt het op bepaalde momenten alsof ze nog zoekende is naar een vorm. Dit blijkt ook wel uit het feit dat ze toch nog wel wat oud werk de revue liet passeren. Met haar solo albums heeft ze genoeg materiaal om een avond mee te vullen. Bij ‘Purple’ liet ze blijken dat ze wel die balans gevonden had. Dit was het hoogtepunt van de show. De begeleiding kwam van een akoestische gitaar en Skin bracht het krachtig maar toch ingetogen. Ze heeft genoeg charisma om dat te kunnen dragen zonder teniet te doen aan haar podiumcapaciteiten. In haar nieuwe werk zitten meer songs die van deze setting zouden kunnen profiteren.
Skin -
website
Absent Minded -
website
CD kopen?
Fake Chemical State -Gesigneerd-
Skin
