Donderdag 25 Mei 2006 at 10:31 am
Karnatic Lab Festival ‘Voices’
Tekst en foto's van Ton Maas, 20 mei, Bimhuis, Amsterdam
De tweede avond van het Karnatic Lab Festival 2006 begon zaterdag in het Amsterdamse Bimhuis met klanken die meer aan de Balkan en het Midden-Oosten refereerden dan aan de klassieke muziek van Zuid-India. Messing met PVC, het duo van trompettist Gijs Levelt en contrabasfluitist Ned McGowan, was voor de gelegenheid uitgebreid met de Italiaanse percussionist Pino Basile en de Griekse zangeres en luitiste Martha Mavroidi. Het kwartet ging van start met twee stukken van Levelt, die een sterk Arabische inslag vertoonden. Vooral de »d-achtige klank van Mavroidi’s lafta (Byzantijnse luit) en de zwierige tempi uit Basile’s raamtrommel waren daarvoor verantwoordelijk. McGowan wist met zijn imposante, uit pvc-pijp opgetrokken instrument diepten te bereiken waarin alleen kerkorgels hem ooit voorgingen. Een stuk van zijn hand mondde verrassend uit in een Bulgaars lied door Mavroidi, compleet met het tergend trage vibrato uit Rodope en de voor het Piringebergte typerende jodels. Basile zorgde voor visueel spektakel met zijn foekepot, een trommel waarbij de speler zijn hand op en neer beweegt langs een stok die door het vel is gestoken.
In een zelfgeschreven lied demonstreerde de jonge Griekse later nogmaals haar fabelachtige beheersing van het Bulgaarse idioom, door haar stem zonder enige aarzeling op slechts een secunde afstand tegen de toon van de trompet te vleien.
Het optreden van Boi Akih vormde een overtuigend bewijs voor het belang van Karnatic Lab. Nadat vocaliste Monica Akihary tijdens het festival van 2000 met open mond had zitten luisteren naar de Indiase zangeres Jahnavi Jayaprakash, kreeg zij de kans om bij haar in India te komen studeren. De aldaar opgedane vaardigheden vervlocht zij zaterdagavond veelvuldig in haar persoonlijke bewerkingen van Molukse melodieën. Bovendien bewees Boi Akih dat ze als duo zo op elkaar zijn ingespeeld dat elke toevoeging overbodig is. Akihary en gitarist Niels Brouwer bedreven op toneel de liefde, maar doordat ze daarbij elke buitenmuzikale toenadering vermeden, riep de intimiteit van hun samenspel bij het ademloos toeziende publiek geen enkele gêne op.
Filosoof, kunstschilder, componist en zanger Najib Cherradi had er vervolgens een harde dobber aan. Begeleid door de groep Weshm mocht hij de avond besluiten. Er werd fraai gemusiceerd en Cherradi is een bekwaam vertolker van de spirituele zangkunst uit de Arabische wereld, met een imposant en sonoor stemgeluid. Maar zodra het op improviseren aankwam, deed de onvermijdelijke vergelijking met Akihary hem toch de das om.
Woensdag 24 Mei 2006 at 09:18 am
Dubbelconcert: Erzincan & Kalhor en “zdemir & Moradi
Tekst en foto's van Ton Maas (13 mei, Orpheus, Apeldoorn)
vlnr Kalhor, Kalhor & Erzincan en Moradi
Of de Turkse en de Iraanse muziek elkaar ontmoeten in Mesopotamië, zoals het programmablad belooft, is nog maar de vraag. De Iraans/Koerdische zanger Ali Akbar Moradi en zijn Turkse collega Ulas “zdemir deden voor de pauze niet veel meer dan elk een lied uit de eigen traditie vertolken, waarbij de ander op z ÂÂjn langhalsluit een deel van de begeleiding verzorgde. Toch viel er wel degelijk wat te genieten, want Moradi is behalve een begenadigd zanger ook een kei op de tanbur, de ‘moeder’ van alle langhalsluiten in de regio, waaronder ook de Turkse baglama. Vooral zijn opwaartse vingerrol “ tegengesteld dus aan die uit de flamenco “ is opmerkelijk, omdat met relatief trage handbewegingen razendsnelle passages kunnen worden gespeeld. De jonge Turkse zanger en baglamaspeler Ulas “zdemir bleek echter niet in staat dezelfde intensiteit te leveren en stak daardoor wat flets af tegen zijn Iraanse collega. Bovendien bewegen beiden zich in een volks idioom, veel minder spectaculair dan de hogeschool van de Turkse en de Iraanse soefimuziek met haar ragfijne melismen.
Nee, dan na de pauze, als kemanche-virtuoos Kayhan Kalhor (eveneens van Koerdisch-Iraanse komaf) in dialoog treedt met Erdal Erzincan, die net als Arif Sag tot de grootste Turkse baglamaspelers wordt gerekend. Vrij improviserend op Koerdische thema’s loodsen de twee hun publiek behoedzaam binnen in een muzikaal universum dat de traditionele begrenzingen van het Turkse, het Koerdische en het Iraanse idioom ver achter zich laat.
Door de baglama niet langer met een plectrum te bewerken maar met de blote vingertoppen, bereikt Erzincan niveaus van subtiliteit en contrast in dynamiek die tot voor kort ongehoord waren in de Turkse langhalsluitmuziek. Kalhor is al net zo’n vernieuwer voor de kemanche (vedel). Zo is hij in staat het schelle timbre van het als weerbarstig bekend staande instrument zodanig te temmen dat er soms slechts een fluisterzacht gemurmel uit opstijgt.
Erzincan en Kalhor zitten elkaar in hun spel dermate dicht op de huid dat het vaak lijkt alsof ze een volledig doorgecomponeerd werk uitvoeren. Of hun improvisatie nu smeult in de zwangere stilte na een wegstervende noot of oplaait in een jachtige snarenwisseling, telkens weer weten ze te verrassen met hun speelse inventiviteit. Kalhors reputatie als muzikaal grensganger was al ruimschoots gevestigd, maar juist déze ontmoeting is zijn ‘finest hour’ tot dusver. Nooit eerder kon er aan het einde een lachje af, dus ook de meester zelf moet tevreden zijn geweest.
Dinsdag 23 Mei 2006 at 10:57 am
Stevige bluesrock met Julian Sas in Het Paard
Door Serge Julien met foto's van Maarten Grootendorst (klik voor groter)
Bluesrock liefhebbers als wel gitaarfreaks hebben zaterdag hun hart kunnen ophalen in het Haagse Paard van Troje waar Hollands gitaarbeest Julian Sas zijn instrument door de Marshall versterkers heeft laten gieren en brullen. Een paar honderd man (zowel ouderen als jongeren) hebben een muzikant aan het werk gezien die overduidelijk plezier heeft in het spelen met zijn band. Dat enthousiasme weet hij over te brengen op het publiek dat lekker staat mee te deinen op de bluesboogies en stevige rockers.
Aanvankelijk lijkt een toekomst als geschiedenisleraar voor de 36-jarige Geldernaar te zijn weggelegd maar het pakt (gelukkig) anders uit en hij wordt muzikant. Hij heeft tien CD’s op zijn naam staan. Rauwe bluesrock beheerst zijn passie en hij laat zich inspireren door Amerikaanse gitaristen als Johnny Winter, Jimi Hendrix en zijn grote held Rory Gallagher (waarmee hij ook regelmatig wordt vergeleken) en blueslegendes als John Lee Hooker en Freddie King. Zijn tweede album A Smile To My Soul (1997) wordt een van de beste bluesplaten van het jaar genoemd. Dedication, een dubbele live DVD en CD is zijn laatste wapenfeit. Een aantal nummers daarvan passeert ook zaterdag de revue waaronder High And Low, Blues For J, I Believe To My Soul en het prachtige Blues For The Lost And Found.
Sas’ stemgeluid is lekker rauw en donker en combineert prima met de stevige geluidsmuur die hij creëert waarin hij wordt ondersteund door een cool ogende en strak spelende Tenny Mahamata en de prima drummende Rob Heijne. Opvallend is dat de communicatie met het publiek in vlekkeloos Amerikaans wordt gevoerd. Nu is niet alleen luisteren naar Sas aangenaam maar naar hem kijken is ook leuk. Het wat kalende bovengedeelte van zijn hoofd wordt gecamoufleerd door een zwarte bandana waarlangs een behoorlijk bos donkerblonde gekrulde haren wappert. In zijn gezicht zijn van die geweldige grimassen waar te nemen als hij soleert: dichtgeknepen ogen met getuite lippen, dan weer de boventanden over zijn onderlip waardoor hij soms wat weg heeft van een knaagdier. Een stoere podiumpresentatie die ook wat weg van die andere gitaarbeul Walter Trout.
In het twee uur en een kwartier durende optreden eert Sas zijn bluesheld John Lee Hooker met het geweldige Driftin’Boogie terwijl Jimi Hendrix vlak voor de toegift van zijn wolk kan genieten van een lang uitgesponnen Hey Joe.
Het enige minpunt van de avond is de wat sobere verlichting. Iets wat ik niet verwacht als ik zes enorme joekels van witte spotlights zie maar die uiteindelijk maar weinig worden gebruikt. Het doet niks af aan de muziek maar deze band mag gezien worden en daarom zou het iets meer in de spotlights mogen.
De vergelijkingen die worden getrokken met snarenhelden in het hiernamaals zoals Jimi Hendrix en Rory Gallagher zijn wat mij betreft terecht na het horen van dit optreden. Lekker rauw, stevig, puntig en smerig en vooral uit het hart. Prima om naar te luisteren en erg leuk om naar te kijken. De volgende keer zouden er toch wat meer mensen naar het Paard moeten komen!
De Band
Julian Sas “ gitaar en zang (
website)
Tenny Tahamata “ bass
Rob Heijne “ drums
CD/DVD
Maandag 22 Mei 2006 at 6:00 pm
Emergenza Festival - Benelux finale
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik voor vergroting)
The Choice, 013, vrijdag 19 mei 2006. Vlnr BombLB, Gravy en Ebola
Eindelijk, vijf maanden na aanvang van de eerste voorrondes, de Benelux finale van het
Emergenza festival in The Choice, de grote Zaal van het Tilburgse
013. Vanavond treden er veertien bands op die strijden om de eerste plaats en een plek op het
Taubertal Festival in Rothenburg, Duitsland op 11, 12 en 13 augustus 2006. Daar zullen zij strijden in de grote internationale Emergenza finale tegen één band uit Canada, één uit Denemarken, twee uit Frankrijk, vier uit Duitsland/Oostenrijk/Zwitserland, één uit Ierland, twee uit Italië, één uit Scandinavië, twee uit Spanje, vier uit Amerika en twee uit Engeland.
Van de driehonderd bands die zich in de Benelux hadden ingeschreven, zijn er nu nog veertien over. Twaalf ervan hebben zich geplaatst via de voorrondes en halve finales in Tilburg, één band heeft zich geplaatst als winnaar in België (Darwin) en één band heeft zich geplaatst als winnaar in Amsterdam (Laloosh). De jurering gaat vanavond iets anders dan in de voorrondes en de halve finale. Voor de twaalf bands die zich in Tilburg geplaatst hebben moet er nog door het publiek gestemd worden. De zes beste worden dan samen met Darwin en Laloosh door de jury beoordeeld, deze zal tegen twaalf uur de uitslag bekend maken.
Naast deze eerste prijs zijn er vanavond ook nog prijzen te winnen voor de beste gitarist, de beste bassist, de beste drummer en de beste zanger. Ook is er nog een “Band Award” deze gaat naar de band die door de bands zelf als beste gekozen wordt.
Vanwege het grote aantal bands van vanavond wordt er al vroeg begonnen (18:00h) en wordt er een strak schema gehanteerd. Op het podium is alles dubbel aanwezig, zodat wanneer de ene band aan het optreden is de voorbereidingen van de volgende band al gemaakt worden. Er is maar enkele minuten tijd tussen de optredens door.
Overflow Error
De eerste band van vanavond is ook meteen de jongste band van vanavond. Uit het Brabantse Ulicoten komt
Overflow Error, die sinds hun eerste optreden in de voorronde een duidelijke groei hebben doorgemaakt. Helaas vandaag weinig stemmen voor hen omdat er nog weinig publiek aanwezig was, maar het spelen op dit podium alleen al was een grote eer voor hen, aldus gitarist Bert. Mooi was het om te zien hoe de spanning letterlijk bij zangeres Sarah wegviel toen ze haar laatste noot gezongen had.
Gravy
Ook
Gravy uit Oosterhout, moet tegen een bijna lege zaal spelen. Desondanks weten de vier heren weer te overtuigen met hun vette, groovy, funky muziek. Zanger Sonny zingt en rapt gemakkelijk, ook vanavond weer ondersteunt door uitstekend drumwerk, goed gitaar werk en vette basloopjes. Hellaas weinig stemmen voor hen vanavond.
vlnr One Inch Men, Darwin en Ratz
Thirteen
Ik blijf moeite hebben met
Thirteen uit Eindhoven. Deze vijfmans formatie brengt stevige maar standaard Hardrock in een fout jasje, een vette knipoog naar de jaren 70’ Glamrock. Ook vanavond weer de nummers “Sex, Drugs en Rock&Roll”, “I’m in love with Satan” en “Hard rock Heroes from Hell”. Ondanks het enthousiasme en de energieke podiumpresentatie krijgen ook zij weinig stemmen vanavond.
BombLB
Spijtig genoeg moet ook
BombLB al vroeg spelen vanavond. Ook zij voor een nog relatief lege zaal. Toch weten zij hun heerlijke, aanstekelijke en dansbare Funk met veel enthousiasme en overtuiging te brengen. Waarbij ook vanavond weer het baswerk van Erik Tilleman erg overtuigend was. Een korte, overtuigende en dansbare set van deze Tilburgers.
Ebola
Een heel andere Tilburgse act is de Deathmetal formatie
Ebola. Deze viermansformatie komt vanaf de eerste noot met een muur van geluid, ze weten een afwisselende, progressieve set neer te zetten, voor mij het beste optreden wat ik van deze vier heren tot nu toe heb gezien.
One Inch Men
Op voorhand voor mij één van de favorieten van vanavond, het Tilburgse
One Inch Men. De afgelopen maanden hebben ze mij met hun vette Stonermetal weten te overtuigen van hun kunnen. Zo ook vanavond, een korte en zeer stevige set waarin alles klopte. Zij konden op veel steun vanuit het publiek rekenen.
Darwin
De winnaar van het Emergenza festival in België is het uit Antwerpen afkomstige
Darwin. Deze vijfmans formatie bracht stevige Rock muziek met een knipoog naar de jaren 70 door het Hammond orgel. De nummers zijn melodieus, mysterieus en hebben ook die typische “Belgische “ klank. Een energiek en overtuigend optreden van deze zuiderburen.
Ratz
Deze heren uit Uden weten weer vanaf de eerste seconde het publiek te boeien met hun Nederlandstalige, rechttoe rechtaan Rock’n’roll. Een geweldige live-act, een charismatische zanger die zijn teksten met veel overtuiging brengt, ondersteunt door muzikanten die er zichtbaar plezier in hebben. Een kort maar krachtig optreden van
Ratz.
vlrn Concubine, A59 en Laloosh
Concubine
Voor mij was
Concubine uit Roermond in de halve finale al een grote verrassing, maar vanavond wisten ze helemaal te overtuigen. Een geweldige mix van stijlen, een muur van geluid, strakke Metal/Cross-over. De zanger switcht makkelijk van zang naar grunts en screams, aangevuld door samenzang met de gitarist en bassist. Een geoliede machine, alles klopte bij dit optreden, strakke vette nummers, lekkere rifs, goede breaks en een goede presentatie. Niet alleen op het podium maar ook ervoor werd gesprongen en gefeest.
A59
De vrolijke, aanstekelijke popmuziek van
A59 staat in schril kontrast met al het Metal geweld van vanavond. Toch weet het viertal uit vlijmen een afwisselende en boeiende set te spelen, die vooral bij het eigen publiek goed ontvangen wordt.
Laloosh
Het uit Leerdam afkomstige
Laloosh bracht een afwisselende set ten gehore. De muziekstijl is moeilijk te definiëren, Alt-rock met duidelijke invloeden van Funk. Helaas is de uitstraling van de band wat onzeker en worden de nummers wat verlegen gespeeld. Pas tegen het einde van de set kwam het viertal goed uit de verf en het laatste nummer was een goede afsluiter.
Ex Libris
De Brabantse band
Ex Libris heeft de afgelopen optredens bewezen een goede live act te zijn. En zo ook vanavond, een afwisselende set van melodieuze, afwisselende Prog-rock. Het was mooi om te zien dat zij op het grote podium nog beter tot hun recht komen.
2NFRO
Na de Rock en Metal een feestje op het podium met
2NFRO. Deze Hiphop band uit Tilburg en Eindhoven weet vanaf de eerste tonen de zaal mee te krijgen en een goede sfeer te creëren. De mix van Hiphop, Reggae, Soul, Funk, Rock en Jazz wordt door het publiek gewaardeerd en er wordt veel gedanst en gesprongen. Wat mij betreft een grote kanshebber voor de eerste plaats vanavond.
Tambora Percussion
De avond wordt, net als in de halve finale, afgesloten door de percussie groep
Tambora Percussion. Een afwisselend, energiek en sprankelend optreden dat het motto van de groep “Tambora slaat op alles “ waar maakt. Van traditionele drums en percussie tot aan cargons en kliko’s alles wordt bespeeld. Gelukkig wordt er vandaag minder gekletst en meer gespeeld wat het optreden ten goede kwam.
Ook vandaag kan de groep uit Asten op veel steun vanuit het publiek rekenen.
vlnr Tambora Percussie, 2NFRO en Ex Libris
Na het laatste optreden wordt snel het podium leeg geruimd voor de einduitslag. Allereerst werden de namen bekend gemaakt van de bands die te weinig stemmen hebben gehad en dus niet door de jury beoordeeld zijn. Dit waren, Overflow Error, Gravy, Thirteen, BombLB, Ebola en Ratz. Waarbij ik wil opmerken dat deze bands allemaal vroeg hebben opgetreden en daarom ook weinig publiek en dus ook weinig stemmen hadden.
Hierna werd de Band Award bekend gemaakt, de band die door de andere bands als beste wordt gezien, deze eer viel aan
Gravy. Helaas zat hier geen prijs aan verbonden. Wel een prijs voor de beste zanger/zangeres, de draadloze microfoon werd gewonnen door
Anne van A59. De beste drummer en winnaar van drie cimbalen is
Jarno van One Inch Men. Beste bassist is
Erik van BomblB, hij wint hiermee een Basgitaar en winnaar van een gitaar, de beste gitarist van de avond is geworden,
Paul van Ex Libris.
Nu de juryuitslag van de finale, op de achtste plaats is geëindigd Ex Libris, op zeven Tambora Percussie. De zesde plaats gaat naar One Inch Men en de vijfde plaats is voor het Belgische Darwin. Op vier; A59, de derde plaats gaat naar 2NFRO, op twee is geëindigd Laloosh. En de terechte winnaar van vanavond en vertegenwoordiger van de Benelux op het Taubertal Festival is
Concubine.
WIL JE EEN OVERZICHT VAN ALLE EMERGENZA-ARTIKELEN SCHRIJF JE DAN VOOR 24 MEI IN VOOR DE SPECIALE THEMA NIEUWSBRIEF (en kruis Emergenza aan bij de onderwerpen).
