Vrijdag 25 Januari 2008 at 8:06 pm
Dampend optreden van veelzijdige rockchick Ellen ten Damme in Paard
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek
Een uitverkocht Paard van Troje is de voorlaatste locatie tijdens Ellen Ten Damme’s Impossible Girl Club Tour die in november van vorig jaar begon ter promotie van haar gelijknamige laatstverschenen CD.
Ten Damme is een bezig bijtje die van meerdere markten thuis is. Naast muziek, acteert en presenteert de Drentse zangeres. Recentelijk heeft ze een theatertour onder de titel Von Kopf bis Fuss afgerond na een totaal van 92 shows te hebben gedaan om vervolgens ook nog eens haar laatste plaat onder de aandacht te brengen met een heuse clubtour. Even rust erna? Welnee! Ten Damme zal vanaf 24 januari meteen doorgaan met het presenteren van het jaarlijks terugkerende evenement De Vrienden van Amstel Live in de Rotterdamse Ahoy waar ze ongetwijfeld zelf ook nog een deuntje zal meespelen. En een deuntje kan ze zeker spelen! En dat is niet alleen fijn om naar te luisteren&hellip dat is ook heel leuk om naar te kijken!
De zangeres is een stoere en sexy ogende veertiger die een hoop vrouwen van haar eigen leeftijd maar ook jonge meiden inspireert getuige ook de aanwezigheid van een grote groep vrouwelijke bewonderaars in de zaal. Ten Damme gaat gekleed in een rood leren jasje met een zilvergrijze strakke broek met daaronder rode laarzen. Met een verleidelijk gezichtje dat een paar erg mooie blauwe ogen herbergt, een niet mis te verstane grijns vertoont en een donker kapsel losjes laat wapperen, worden de remmen meteen losgegooid in Something en Impossible Girl.
Ten Damme rockt er stevig op los in eenvoudige maar wel erg lekker klinkende songs waarin een prominente rol voor ex-Fatal Flowers gitarist Robin Berlijn is weggelegd die als een wat ongeleid projectiel over het podium beweegt en de snaren van zijn gitaar erg prettig beroert. Maar er is ook ruimte om gas terug te nemen in meer ingetogen songs als het liefdevolle Stay, After Us en het over aangrijpende over dood handelende Hey Now. Haar stem doet soms iets denken aan die van Chrissie Hynde van The Pretenders maar ook iemand als Sheryl Crow lijkt door te klinken in een nummer als Old Jeans.
Is ze in haar carrière al een veelzijdig talent, ook als muzikante beperkt ze zich niet tot alleen maar zang maar pakt ze net zo makkelijk een gitaar of een viool of kruipt ze achter de toetsen zoals in de prachtige toegift Miss You.
Dat Ellen Ten Damme ook sex uitstraalt blijkt als ze tijdens het Duitstalige anti-oorlogsnummer Plattgefickt (ja inderdaad&hellip platgeneukt) als een beest over de vloer kronkelt, haar hand in haar kruis stopt terwijl gitarist Robin Berlijn vlak voor haar neus als een dolle geile hond op zijn Telecaster staat te plukken. De act laat verder niks aan de verbeelding over en de vonken vliegen er vanaf en je bedenkt dan dat Ten Damme ook een fantastisch acteertalent heeft&hellipof was dit nou echt? Ook in de aangename Stooges cover Wanna Be Your Dog doet ze de act nog even dunnetjes over.
Naast de eerder genoemde toegift Miss You komt als afsluiter ook de opzwepende hit Vegas aan de orde waarmee Ellen ten Damme een dampende anderhalf uur durende rockset beëindigd met prima pakkende rocksongs, afgewisseld met een aantal rustige liedjes en dat presenterend met een flinke dosis charisma en vertier tegenover een enthousiast publiek. Wat een beestachtig heerlijke act!
Ellen ten Damme -
website
Band
Ellen Ten Damme “ zang, gitaar, viool en toetsen
Robin Berlijn “ gitaar en zang
Dick Brouwers - bas
Baz Mattie - drums
Diederik Nomden - toetsen
CD
Impossible Girl (2007)
Vrijdag 25 Januari 2008 at 8:06 pm
Dampend optreden van veelzijdige rockchick Ellen ten Damme in Paard
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek
Een uitverkocht Paard van Troje is de voorlaatste locatie tijdens Ellen Ten Damme’s Impossible Girl Club Tour die in november van vorig jaar begon ter promotie van haar gelijknamige laatstverschenen CD.
Ten Damme is een bezig bijtje die van meerdere markten thuis is. Naast muziek, acteert en presenteert de Drentse zangeres. Recentelijk heeft ze een theatertour onder de titel Von Kopf bis Fuss afgerond na een totaal van 92 shows te hebben gedaan om vervolgens ook nog eens haar laatste plaat onder de aandacht te brengen met een heuse clubtour. Even rust erna? Welnee! Ten Damme zal vanaf 24 januari meteen doorgaan met het presenteren van het jaarlijks terugkerende evenement De Vrienden van Amstel Live in de Rotterdamse Ahoy waar ze ongetwijfeld zelf ook nog een deuntje zal meespelen. En een deuntje kan ze zeker spelen! En dat is niet alleen fijn om naar te luisteren&hellip dat is ook heel leuk om naar te kijken!
De zangeres is een stoere en sexy ogende veertiger die een hoop vrouwen van haar eigen leeftijd maar ook jonge meiden inspireert getuige ook de aanwezigheid van een grote groep vrouwelijke bewonderaars in de zaal. Ten Damme gaat gekleed in een rood leren jasje met een zilvergrijze strakke broek met daaronder rode laarzen. Met een verleidelijk gezichtje dat een paar erg mooie blauwe ogen herbergt, een niet mis te verstane grijns vertoont en een donker kapsel losjes laat wapperen, worden de remmen meteen losgegooid in Something en Impossible Girl.
Ten Damme rockt er stevig op los in eenvoudige maar wel erg lekker klinkende songs waarin een prominente rol voor ex-Fatal Flowers gitarist Robin Berlijn is weggelegd die als een wat ongeleid projectiel over het podium beweegt en de snaren van zijn gitaar erg prettig beroert. Maar er is ook ruimte om gas terug te nemen in meer ingetogen songs als het liefdevolle Stay, After Us en het over aangrijpende over dood handelende Hey Now. Haar stem doet soms iets denken aan die van Chrissie Hynde van The Pretenders maar ook iemand als Sheryl Crow lijkt door te klinken in een nummer als Old Jeans.
Is ze in haar carrière al een veelzijdig talent, ook als muzikante beperkt ze zich niet tot alleen maar zang maar pakt ze net zo makkelijk een gitaar of een viool of kruipt ze achter de toetsen zoals in de prachtige toegift Miss You.
Dat Ellen Ten Damme ook sex uitstraalt blijkt als ze tijdens het Duitstalige anti-oorlogsnummer Plattgefickt (ja inderdaad&hellip platgeneukt) als een beest over de vloer kronkelt, haar hand in haar kruis stopt terwijl gitarist Robin Berlijn vlak voor haar neus als een dolle geile hond op zijn Telecaster staat te plukken. De act laat verder niks aan de verbeelding over en de vonken vliegen er vanaf en je bedenkt dan dat Ten Damme ook een fantastisch acteertalent heeft&hellipof was dit nou echt? Ook in de aangename Stooges cover Wanna Be Your Dog doet ze de act nog even dunnetjes over.
Naast de eerder genoemde toegift Miss You komt als afsluiter ook de opzwepende hit Vegas aan de orde waarmee Ellen ten Damme een dampende anderhalf uur durende rockset beëindigd met prima pakkende rocksongs, afgewisseld met een aantal rustige liedjes en dat presenterend met een flinke dosis charisma en vertier tegenover een enthousiast publiek. Wat een beestachtig heerlijke act!
Ellen ten Damme -
website
Band
Ellen Ten Damme “ zang, gitaar, viool en toetsen
Robin Berlijn “ gitaar en zang
Dick Brouwers - bas
Baz Mattie - drums
Diederik Nomden - toetsen
CD
Impossible Girl (2007)
Zondag 30 December 2007 at 9:19 pm
‘Stout & Nieuw’ in Ahoy
Door Judith Verkerk met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Na een succesvol jaar wilde Gerard Joling 2007 bijzonder afsluiten. Het gevolg: 2 uitverkochte soloconcerten in poptempel Ahoy. Even was het spannend of de concerten op 27 en 28 december door zouden gaan: Gerard kampte voorafgaand aan de concerten al enkele dagen met griep. Daar was tijdens zijn ‘Stout en Nieuw’-feestje echter weinig van te merken.
Al tijdens zijn spectaculaire openingsnummer ‘I am what I am’ laat hij Ahoy op zijn grondvesten schudden. Vuurwerk, een showballet en een hysterisch kostuum zetten direct de toon voor een energieke avond.
Dat Gerard Joling een rasartiest is, blijkt wel uit het feit dat hij het publiek gedurende het hele concert weet te pakken. Romantische nummers zoals ‘Laat me alleen met al mijn verdriet’ worden vergezeld van ijsdansers en acrobatische dansacts. Hoewel zijn ‘Topper’-medley wat aan kracht mist door het ontbreken van de twee andere toppers, weet hij met zijn ‘Gouwe Ouwe’-meezingmedley’s de zaal tot meedeinen te brengen. Het hele concert wisselt hij romantische nummers af met meezingers, waardoor de sfeer er goed in blijft.
De gastoptredens worden verzorgd door Dré Hazes, de finalistes van ‘So you wanna be a popstar’ en de youtube-hit Bearforce 1. Als Bonnie St.Clair op het podium verschijnt komt de tot dan toe redelijk makke Gerard in vorm. Zijn scherpe tong produceert de ene humoristische opmerking na de andere.
Hoewel het publiek de gastoptredens weet te waarderen blijft het een feit dat Gerards eigen nummers favoriet zijn. Of hij nu zijn songfestivalnummer ‘Shangrila’, het romantische ‘No more bolero’s’, zijn hit ‘Can’t take my eyes of you’ of zijn duet met André Hazes ten gehore brengt, het publiek gaat uit zijn dak.
De grande finale bestaat uit Gerard Joling gehuld in een extravagant verenkostuum. Onder begeleiding van een showballet, glitterkanonnen en de Edwin Evers-band sluit hij de show af met het nummer ‘This is my life’. Net als het publiek denkt de grootste knaller te hebben gehad zet hij zijn toegift in: ‘Maak me gek’. De zaal staat wederom op zijn kop.
De show laat zich het best omschrijven als extravagant, hysterisch, een tikkeltje erotisch en erg over de top. Typisch Gerard dus. Na afloop liep het publiek dan ook met een grote glimlach naar buiten. Gerard heeft zijn doel bereikt: hij heeft z ÂÂjn jaar knallend af kunnen sluiten!
Gerard Joling -
website
Vrijdag 28 December 2007 at 11:06 pm
Hemelse gitaren in de Boerderij
Tekst en beeld van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Tegen drie uur op zondagmiddag had zich in en voor de Zoetermeerse Boerderij al een groot publiek verzameld. Het valt direct op dat de gemiddelde bezoekersleeftijd hoger ligt dan bij een gemiddeld concert. Dat is niet verwonderlijk omdat er op de affiche enkele gitaarhelden staan aangekondigd die in de jaren zeventig en tachtig al grote successen geboekt hebben
Om vier uur komt de band van Tony Spinner op. Tony is vooral bekend geworden als achtergrondzanger en tweede gitarist van Toto naast Steve Lukather maar daarnaast heeft hij een eigen Bluesrockband. Met drummer Han Nijenhuis en bassist Michel Mulder treedt hij regelmatig op in Nederland. Als hij het podium opkomt in jeans, T-shirt en op blote voeten valt gelijk de enorme tegenstelling op tussen de glamour als hij met Toto optreedt. Als je hem ziet en hoort spelen wordt wel duidelijk dat zijn hart ligt bij de blues en dan valt het nog meer op dat hij een bijzonder goede gitarist is. Naast eigen werk waar ook veel bluesinvloeden in te horen zijn speelde hij een geweldige versie van de blues klassieker ‘Have you ever loved a woman’ en hij sloot af met Hendrix ‘Spanish Castle Magic’
Na een, te lange, pauze van anderhalf uur was het tijd voor de beroemdste gitarist van Nederland Jan Akkerman. Iemand die in 1973 is uitgeroepen tot 's werelds beste gitarist mocht natuurlijk niet ontbreken op dit festival. Jan Akkerman speelde met Wilbrand Meischke op bas, Marijn van de Berg op drums, en Coen Molenaars op keyboards.Ik heb Jan Akkermans al een tijd lang niet meer zien spelen en was daardoor blij verrast dat zijn repertoire tijdens dit optreden vooral bestond uit oude Focus nummers.
Tijdens deze Focus nummers speelde Jan Akkerman de zang- en dwarsfluitpartijen, die voorheen door Thijs van Leer werden gespeeld, virtuoos op gitaar. Door deze uitvoeringen werden de nummers meer gitaar georiënteerd en daardoor perfect passend in het festival dit alles tot groot enthousiasme van het publiek. Het beste kwam dit tot uiting tijdens de klassieker Hocus Pocus die gelukkig als een van de toegiften werd gespeeld.
Na weer een lange pauze treedt tegen 10 uur de band van Marcel Singor aan. Deze band zal de rest van de avond op het podium blijven staan. Zij hebben gastgitaristen uitgenodigd en de eerste is een dikke man die mij toch wel bekend voorkomt. Als er een Whitesnake nummer wordt ingezet is de stem ineens wel heel bekend. Bernie Marsden, een van de oprichters van Whitesnake is de volgende in het rijtje illustere gitaarhelden die deze zondag in de Boerderij staat. Whitesnake heeft ooit 2 versies uitgebracht van hun hit ‘Here I go Again’. Het origineel is een bluesy versie en veel later is dit nummer gerevampt naar rock. Bernie zijn uitvoering van vanavond is een mix van de twee versies. Hij begint heel klein om dat naar het eind toe op te bouwen naar een climax. Inmiddels is de zaal behoorllijk leeggestroomd. De meeste bezoekers kwamen blijkbaar toch voor Jan Akkerman. Dat is jammer want zij hebben toch wel wat gemist.
Na een half uur stevige rock van Bernie Marsden is Robin Berlijn de volgende die het podium opkomt. Voor het Noord Nederlands Orkest heeft hij het stuk ‘ High Speed Train’ geschreven en vanavond speelt hij datzelfde stuk voor de eerste keer op gitaar alleen met begeleiding van de band. Ik vond dit een geweldige uitvoering en het was voor mij een van de hoogtepunten van de avond. Ook Danny Lademacher zal later op de avond nog aantreden bij Marcel Singor. Helaas was ik daar niet meer bij want door een snel opkomende griep moest ik helaas verstek laten gaan bij de laatste optredens.
Ik heb bij Guitar Heaven veel verassingen en onverwachte dingen gezien en vooral gehoord. Het is heel leuk om zoveel verschillende gitaristen op een dag te kunnen zien. Het festival is zeker voor herhaling vatbaar. Het enige minpuntje wat ik heb kunnen ontdekken zijn de ontzettend lange pauzes tussen de optredens. Hierdoor is een groot deel van het publiek helaas niet tot het einde gebleven.
Boerderij -
website
Zondag 23 December 2007 at 7:42 pm
Feest met levende legende Billy Ocean in Paradiso
Door Aukje met foto van Paradiso
Gezien op 6 december
Billy Ocean, daar had ik een single van toen ik veertien was. Hoe zou het zijn om hem zoveel jaar later live te zien optreden? De Britse zanger is inmiddels 57, en zijn grootste hits dateren uit de jaren ’80. Het is dan ook afwachten wat de zanger op het podium zal laten horen, oude hits of alleen maar nieuw onbekend werk?
De krant stemt me gerust, ik lees dat zijn oude hits gespeeld zullen worden.
Het is altijd spannend om te horen wat artiesten hebben gedaan met nummers van twintig jaar geleden. Vaak hebben ze er een eigentijdse draai aan gegeven. Maar tijdens het concert merk ik dat Billy Ocean is blijven hangen in de jaren ’80, ook zijn nieuwe nummers hebben die terug-in-de-tijd-sound.
Hij opent met ‘Love really hurts without you’, uit 1976. Op het podium wordt al meteen een klein feestje gebouwd, dat vooral te danken is aan de breed glimlachende Billy Ocean, die zichtbaar geniet van het optreden. Het is ook lange tijd geleden (ongeveer vijftien jaar), dat hij voor het laatst op tournee was. Eind jaren ’70 was hij nog in Nederland te zien.
Naar eigen zeggen schijnt hij benieuwd te zijn of mensen nog steeds kunnen waarderen wat hij doet en ging daarom toeren. Billy Ocean is nog steeds de best verkopende donkere artiest van Groot-Britannië, dus een gebrek aan fans is er niet.
Na het derde nummer (‘Mystery Lady’) vertelt hij dat dit de opening is van zijn Europese Tour. En dan begint hij over zijn uiterlijk. Dat is namelijk een tikkeltje anders dan menigeen had verwacht. Billy Ocean is niet meer die kortgeknipte man uit de jaren ’80, maar een echte rastafari met een wit baardje en grijze dreads. Gelukkig is hij er zelf erg content mee.
Dan kapt hij het intro van een ballad af. Om ons scherp te houden, grapt hij. Het nummer wordt opnieuw ingezet en is voor de lovers onder ons: ‘There’ll be sad songs to make you cry’. De nummers die volgen kabbelen allemaal op dezelfde jaren ’80 manier voort. Ze missen vaak een bridge, en bevatten alleen een verse en chorus. Daardoor komen de nummers saai over. Wat meespeelt is dat ik wacht op het moment dat hij zijn allergrootste hits gaat spelen. Maar dat gebeurt pas na twaalf nummers, zodat het wachten best een tijdje duurt.
In die tijd worden nog wat kleinere hits gespeeld, zoals ‘Love Zone’, ‘Red lights spell danger’ en nieuwer werk zoals ‘Live forever’. Volgend jaar komt zijn nieuwe album uit, waar we alvast een voorproefje van krijgen te horen. Tussendoor vraagt hij waar de dichtstbijzijnde coffeeshop is. Een standaard opmerking van artiesten, maar bij hem past het, hij is tenslotte de rastafari. Maar wanneer hem een joint wordt aangeboden vanuit het publiek weigert hij vriendelijk.
Hoewel hij al aardig op leeftijd is, is hij het flirten met de dames nog niet verleerd. “What did you say? Did you say you love me?” vraagt hij aan een meisje in het publiek. Ze knikt verlegen, en krijgt daarop een kus.
Daarna is het tijd voor het grote werk. Zijn vier allergrootste hits. De uitbundigheid van de zaal is onbeschrijfbaar wanneer hij ‘Suddenly’ inzet. Iedereen deint en zingt mee. Bij ‘Loverboy’ is dat ook het geval, maar bij ‘Get outta my dreams get into my car’ en ‘When the going gets tough, the tough gets going’ (uit de film ‘The Jewel of the Nile) wordt Paradiso pas echt afgebroken.
Een gepast moment om het podium te verlaten, en dat doet hij dan ook. Het overenthousiaste publiek schreeuwt hem terug naar het podium, waar hij nog één nummer speelt: ‘Carribean Queen (no more love on the run)'. Maar niets kan tippen aan die vier geweldige wereldhits. Zijn toegift bestaat daarom, heel wijs, uit maar één nummer.
De hele avond is de zanger goed bij stem, en wordt bijgestaan door twee achtergrondzangers (waarvan er één meerdere instrumenten bespeelt) en twee achtergrondzangeressen, waaronder zijn eigen dochter Cherie. Het moet toch prachtig zijn om dit feestje samen met je vader te kunnen vieren. De band speelt strak, en staat onder regie van Billy die ze af en toe aanwijzingen geeft. De interactie tussen Billy en het publiek is zeer vermakelijk. En hoewel de nummers een beetje saai zijn, is het bijzonder om deze levende legende te zien optreden. Hij gaf handjes bij de vleet, en ik vond het maar wat jammer dat mijn hand daar niet tussen zat.
Billy Ocean -
website
