Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Dinsdag 25 September 2007 at 3:41 pm

Alan Parsons Live Project

Door Aukje met foto's van Doyaknow
Gezien in Paradiso 15 september 2007

Alan Parsons is van vele markten thuis en gaat al lange tijd mee in de muziekwereld. Zo werkte hij in zijn jonge jaren bij de beroemde Abbey Road Studio’s waar hij o.a. meewerkte aan ‘Abbey Road’ van The Beatles en verschillende platen van Pink Floyd, die zelfs een nummer naar hem vernoemden (‘Alan’s psychedelic breakfast’).

In 1976 ging hij verder als zelfstandig producer en maakte zogenaamde conceptalbums; een album met een thema. Parsons deed dit samen met Eric Woolfson die de meeste nummers schreef en sommige zong. Parsons zocht musici voor de projecten en produceerde het geheel. De twee waren erg succesvol. In 1990 kwam er een einde aan hun samenwerking. De albums die Alan Parsons daarna maakte konden niet tippen aan het eerdere succes. Nog steeds verzamelt Alan Parsons bekende en minder bekende musici om zich heen voor zijn ‘Alan Parsons Live Project’. Hij heeft een goede neus voor het strikken van de juiste musici op de juiste plaats. Zo is in Paradiso de zanger Kip Winger te gast, die zijn rol met verve uitvoert. Verder beschikken alle muzikanten over een goede zangstem, zodat een ieder één of meerdere nummers op zich neemt én een sterk staaltje samenzang kan neerzetten.

Wie Alan Parsons nog nooit eerder heeft zien optreden, zoals ik, kan even schrikken bij de aanblik van de man. Hij is groot en breed, heeft lang haar en draagt een leren rode piratenjas. Alsof je je in een piratenfilm waant. Maar meteen heeft hij mijn hart gestolen met zijn houding; verlegen knikt hij naar het publiek en op het podium geeft hij alle ruimte aan de andere muzikanten. Wel eist hij zijn plek op, tenslotte is h ­j de man waar het publiek voor is gekomen, maar doet dat met respect naar de andere muzikanten toe.

De band begint met het bekende instrumentale nummer ‘I Robot’. Gastzanger Winger laat zijn kwaliteiten horen in de tweede song van de avond ‘Damned if I do’ van het album ‘Eve’ (1979). Het publiek is al meteen enthousiast, helemaal wanneer het bekende ‘Don’t answer me’ wordt ingezet. De toehoorders worden verwend met een indrukwekkende samenzang van de bandleden van Alan Parsons Live Project. Bij het vierde nummer wordt het nog leuker als de drummer ‘Breakdown’ van het album ‘I Robot’ (1977) zingt; zijn stem is rauwer dan de anderen en hij lijkt zijn hand niet om te draaien voor de lastige combinatie van zingen en drummen. Het nummer zelf gaat moeiteloos over in ‘The Raven’.

Na ‘Luciferama’ spelen ze nog een nummer van het album ‘I Robot’, de ballad ‘Day after day (the show must go on)’, gezongen door de toetsenist die een iets zachtere stem heeft. Wanneer Parsons het volgende nummer ‘La Sagrada Familia’ aankondigt, ooit gezongen door John Miles, gaat het publiek helemaal los en zingt uitbundig mee.
Met het volgende nummer ‘Time’ voel ik weer de warme deken waarmee Alan Parsons het publiek inpakt. Hij zweept het publiek op, maar vindt na het nummer ‘Pychobabble’ dat het publiek op het balkon wel erg rustig is. Hij spoort hen aan net zo veel lawaai te maken als de mensen in de zaal. Bassist Montagna benadrukt zijn opmerking. ‘When Alan Parsons says to make some noise, you do it okay?’

De opmerking doet zijn werk, de mensen die relaxt op het balkon zaten klappen en joelen wanneer bassist Montagna het nummer ‘I wouldn’t want to be like you’ zingt. Dan volgen ‘We play the game’ van het album ‘A Valid Path’en ‘Don’t let it show’ van ‘I Robot’.

Dan mag ook eindelijk gitarist Townsend een nummer zingen: ‘Prime Time’. Na zijn zangkunsten daagt hij toetsenist Focarazzo uit tot een muzikaal duel, waarbij ze elkaars geluid en licks proberen te imiteren, iets dat goed lukt. Townsend weet een paar schreeuwend goede gitaarsolo’s te produceren die door merg en been gaan op de instrumentaal ‘Sirius’, dat overgaat in het bekende ‘Eye in the sky’, door Parsons zelf gezongen.
De band verlaat het podium, maar het publiek maant ze terug te komen. Parsons geeft gehoor aan het verzoek, en heeft voor de gelegenheid een andere jas aangetrokken (een lange glimmende zilveren jas) en zijn tot in een staart gebonden haren losgegooid.

Ze beginnen de toegift met het stevige ‘Can’t take it with you’, en daarna krijgt het publiek de grootste hit van Parsons te horen: ‘Old and Wise’. We missen de hese stem van Colin Blunstone met wie het origineel is opgenomen, maar Winger, wiens stem helderder is, is een goede vervanger.
Na het allerlaatste nummer ‘Games people play’ neemt de band gearmd afscheid van het publiek. Maar het gejoel van het publiek is zo overweldigend, dat Parsons het niet kan laten nog één nummer te spelen: ‘(The system of) Doctor Tarr and Professor Fether’.

Het is de afsluiter van een steengoed concert, dat van begin tot eind overtuigde. De bandleden toonden hun kunnen maar vergaten daarbij het plezier niet. “Wat een feest hè!” riep de blonde dame naast me tegen haar vriendinnen. En dat was het.

Alan Parsons - website
Kip Winger - website
Godfrey Townsend - website
John Montagna - website

Line-up:
Alan Parsons (toetsen, gitaar, zang)
Kip Winger (zang, gitaar)
Godfrey Townsend (gitaar, zang)
Emanel Focarazzo (toetsen, zang)
John Montagna (bas, zang)
Steve Murphy (drums, zang)

Onderwerp: POP-ROCK

Vrijdag 14 September 2007 at 9:52 pm

The Police is ook na 30 jaar nog steeds genieten

Door Aukje met foto's van Planet.nl (klik voor vergroting)
The Police in Amsterdam Arena Donderdag 13 september 2007

The Police viel in 1984 uiteen vanwege ruzies in de band. Vooral drummer Stewart Copeland kon het niet verteren dat Sting meer verdiende dan de overige bandleden. Op zijn drumstel had hij zelfs de tekst ‘fuck off you cunt’ geschreven die letterlijk op Sting sloeg.
In 1986 traden ze nog een keer op en gingen ze de studio in om nieuw materiaal op te nemen, maar Sting vertikte het om zijn nieuwe nummers aan The Police te geven. Dus namen ze oude nummers op. Sindsdien hebben ze niet meer samen gespeeld. Maar 30 jaar na de oprichting van The Police, staan ze toch weer samen op het podium. Sting heeft de overige bandleden overgehaald om vermoedelijk nog wat geld te verdienen met The Police, want ten tijde van hun succes zijn ze opgelicht.

Maar wanneer ik naar The Police kijk in de Amsterdam ArenA, heb ik niet het idee dat ze weer dikke vrienden zijn geworden. Er is weinig tot geen contact met elkaar, ieder houdt zich bezig met zijn eigen instrument. Daardoor is het concert vlak, al geniet een ieder wel van zijn eigen spel. Zeker in het begin kijkt Sting glunderend de zaal in. Copeland kan het niet laten om steeds zijn drumstokken in de lucht te gooien zonder ze op te vangen, hij pakt gewoon een nieuw setje. Ook worden nummers uitgerekt waarbij ruimte wordt gecreëerd voor de goede gitaarsolo's van Summer.

Opvallend is dat ze alledrie ‘jong’ zijn gekleed. Sting draagt een mouwloos wit shirt met een zwarte strakke broek. Gitarist Summer mag dan een wijder t-shirt dragen maar heeft ook een zwarte strakke broek aan. Drummer Copeland ziet eruit als een jogger: een strak sportshirt, een sportband om zijn hoofd, witte handschoenen en een strakke witte broek. Voor hun leeftijd zien ze er verdraaid goed uit. Leuk detail is dat Sting op zijn oude afgeragde bas speelt.

Ze openen de avond met ‘Message in a bottle’, waardoor het publiek meteen los gaat. En waar ik een aaneenschakeling van hits verwacht, kiest The Police ook voor ander materiaal, zoals ‘Driven to tears’, ‘Hole in my life’ dat overgaat in ‘Hit the road Jack’ en ‘Voices inside my head’ dat overgaat in ‘When the world is running down’. Tijdens het nummer ‘Invisble sun’ worden foto’s getoond van kinderen die te maken hebben met armoede, oorlog, natuurgeweld of misbruik. De foto’s zijn gemaakt door een vriend van Sting, Bobby Sager.

Het is soms even wachten tot er weer een megahit wordt gespeeld en dat wachten lijkt het enthousiasme van het publiek te temperen. Maar wanneer ‘Every little thing she does is magic’ wordt ingezet staat iedereen wild te dansen op de stoelen. De band trakteert het publiek daarna nog op ‘De do do do, de da da da’, ‘Can’t stand losing you’ en de klapper ‘Roxanne’, waarmee de setlist wordt afgesloten.



Bij het eerste nummer van de toegift, ‘King of Pain’, gaat drummer Copeland, ooit de beste drummer van de wereld, net als bij het nummer ‘Wrapped around your finger’ los op een scala aan drumaccessoires wat de nummers sfeervoller maakt.
Het tweede nummer van de toegift, ‘So Lonely’ is goed voor veel springwerk in het publiek en het prachtige ‘Every breath you take’ steelt ieders hart. Met het allerlaatste nummer ‘Next to you’ grijpt de band terug naar het het verleden en laat horen dat ze ooit begon als punkband, en verder is gegaan in de reggae-rock.

Hoewel de nummers lager worden gezongen dan 30 jaar geleden, zingt Sting loepzuiver en overtuigend. Dat doet ook zijn zoon in het voorprogramma, die, als je je ogen sluit, precies als Sting klinkt. Maar ach en wee, dat ArenA-geluid. Daar is een band nog nooit beter van geworden. De band van de zoon van Sting, Fiction Plane, klinkt als een grote brij. Gelukkig voor het publiek komt The Police beter uit de verf. En al is het dan misschien een vlak concert, genieten is het wel, zeker voor de fans van vroeger.

The Police - website en MySpace
Sting - website
Stewart Copeland - website
Andy Summers - website
ArenA - website

Onderwerp: POP-ROCK

Dinsdag 28 Augustus 2007 at 8:13 pm

‘Adam e.v.a.’ brengt het vakantiegevoel

Tekst en beeld van Luuk Langenhoff (klik voor vergroting)

‘Adam e.v.a.’ bestaat uit vier vrienden die voorheen in Utrecht en omstreken woonden, vandaag de dag zijn zij over het hele land verspreid, maar komen gelukkig nog vaak samen om (onder andere) muziek te maken. Veel nummers ontstaan wanneer ze samen op vakantie gaan en dat merk je aan de aard van sommige van de teksten maar ook aan de rustige, voorbij kabbelende muzieknoten. Je kunt je zo voorstellen dat je met je hoofd tegen de autoruit op de achterbank zit en met de zon in je gezicht luistert naar ‘Adam e.v.a.’ terwijl je het ritme met je hand op je knie mee tikt.

De muziek die ‘Adam e.v.a.’ maakt is niet erg gelikt en ook de teksten worden niet loepzuiver gezongen maar dat siert de band juist, het is uitermate verfrissend en speels. In januari van dit jaar werd: ‘Spinvis’ nog beloond met de ‘Popprijs 2006’ met vergelijkbare muziek. Edwin van Dellen was niet aanwezig, dat was voor de muziek gelukkig geen probleem maar de bandleden hadden hem er graag bij gehad. Renko Douze verzorgde de begeleiding door middel van een elektrisch orgel en beroerde een paar keer zijn knalrode trompet. Maarten Zinkstok en Tom Padding wisselde de basgitaar en akoestische gitaar een paar keer uit tijdens de verschillende nummers. Speciaal voor hun optreden hebben ze Tom Padding bij de band betrokken om ze muzikaal bij te staan. Tom heeft zich snel genesteld want je kreeg nooit de indruk dat hij niet al tijden bij de band zat.
Maarten Zinkstok is een beetje het manusje van alles binnen de band, zijn muzikale inzicht en produceertalent zijn onmisbaar. Casper Vandeputte is het gezicht en uiteraard de stem van ‘Adam e.v.a.’. Hij heeft duidelijk plezier in optreden. De aandacht lijkt hem niet veel te doen en ook wanneer hij niet hoeft te zingen houdt hij de ogen van het publiek op zich.

Het jaarlijkse ‘Lentefeest’ in een studentenhuis in Pijnacker streeft er elke editie naar om de vorige te overtreffen. De organisatie wordt steeds beter en een aantal jaar terug zijn er zelfs live-bands aan het programma toegevoegd. Met dit jaar ‘Adam e.v.a.’ als openingsact.

Als openingsact heb je een zware taak, het publiek verwacht wat van je. Het probleem van ‘Adam e.v.a.’ lag alleen niet bij het meekrijgen van de luisteraars maar bij de techniek. Een paar keer ging er iets mis met het geluid maar zanger Casper ving het goed op en uiteindelijk heeft niemand er echt last van gehad. Door een beperkt aantal liedjes was het optreden niet zo lang maar er was niemand aanwezig die zich niet heeft vermaakt en als band is dat toch het belangrijkste.

De gespeelde nummers bestonden onder andere uit ‘Gympies’, ‘Als de koelkast stopt met ronken’ en ‘Trip naar Bilbao’. ‘Gympies’ is een nummer dat over een jongen gaat die liever in de gympies van Jaap zou willen staan maar tijdens het nummer ontdekt hij dat het leven van een andere niet per se beter is.
‘Als de koelkast stopt met ronken’ is wat mij betreft een van de betere nummers. Het geeft de gedachtegang van iemand weer die even op zichzelf wil zijn. Eenmaal alleen gaat dit gevoel over in intense verveling en stilte waar alleen het ronken van de koelkast nog voor enige vorm van afleiding zorgt.
De afsluiter kwam in de vorm van de, zelfbenoemde, zomerhit: ‘Trip naar Bilbao’. Dit nummer is mij niet onbekend en ik moest na een tijdje concluderen dat ik samen met een aantal omstanders mee aan het zingen was. Het pakkende refrein laat ook de luisteraars die het nummer niet kennen niet koud.

Ik heb enorm van het optreden genoten en ik hoop ook dat ‘Adam e.v.a.’ een kleine doorbraak te wachten staat, bijvoorbeeld binnen het studentenleven.

Adam e.v.a. - MySpace

Band
Edwin van Dellen - inspiratie, productie
Renko Douze “ toetsen, trompet, tweede stem
Casper Vandeputte - zang
Maarten Zinkstok - snaarinstrumenten, mondharmonica, percussie, productie
(Tom Padding “ snaarinstrumenten)

Onderwerp: FESTIVAL, POP-ROCK, POP-ROCK

Maandag 27 Augustus 2007 at 9:04 pm

Lowlands 2007

Door Luuk Langenhoff met foto's van Maarten Berk en Dennis Tiecken (met wegwerpcamera gemaakt)

Na een week rust volgt dan nu toch het verslag en sfeerimpressie van Lowlands 2007. Het beleid op Lowlands is dat je geen semi-professionele camera-apparatuur mee mag nemen het festivalterrein op. Tevens ziet Mojo geen heil in het verstrekken van perskaarten aan online magazines zoals CultuurpodiumOnline.nl. Dit heeft dus ook geresulteerd in het gebrek aan goed fotomateriaal omdat het bijna onmogelijk is goede foto’s te maken met ‘normale’ camera’s in de vaak te donkere omstandigheden in de tenten. Voor (audio)visuele ondersteuning wijs ik de nieuwsgierigen onder jullie ook door naar de Lowlandsregistratie van 3 voor 12.

Donderdag
Lekker vroeg vertrokken op de donderdag, zoals een echte Lowlander betaamd, mits deze de mogelijkheid daartoe heeft natuurlijk. Een uurtje in de rij staan later en ik kon op de camping een mooi plekje uitzoeken, beetje met de buren praten (wat naast gezellig ook slim is zodat er ook een vorm van sociale controle ontstaat).
Van tevoren toch nog even muntjes kopen en met diezelfde muntjes twee pakken water inslaan en netjes in de voortent verstoppen en dan naar de ‘24-uurs tent’ vaste prik voor de donderdagavond. Vrijdag
De vrijdagochtend kwam zoals gewoonlijk weer veel te vroeg en na het in ontvangst nemen van de dagelijkse krant met informatie voor die dag en een lekker bakkie koffie kon het overleg beginnen: Waar gaan jullie heen? En daarna? Is dat leuk? Weet iemand het antwoord op vraag 3 van de Lowlandspuzzel? Waar is Yelle?

Rodrigo Y Gabriela
Met een aardige delegatie gingen toen maar op goed geluk naar ‘Rodrigo Y Gabriela’. Een jongen en een meisje op Spaanse gitaren die allerlei klassieke variaties op bekende rockklassieker de revue lieten passeren. Werkelijk kippenvel, eenmaal thuisgekomen nog wat muziek van hen geluisterd maar niets weegt op tegen de sensatie van het live zien van de twee. Gabriela moet waarschijnlijk elastieken vingers hebben want hoe ze zowel het ritme als melodie uit haar gitaar weet te krijgen is voor vele een raadsel. De close-ups die gefilmd werden gaven niet veel duidelijkheid, echt magisch. Rodrigo kon er natuurlijk ook wat van, hij bespeelde een paar twee centimeter van zijn snaar waardoor er een hoog, elektronisch klinkend geluid te horen was. Samen zorgden ze voor een vol orkest.

Om even bij te komen van zoveel energie, en dit was pas het eerste concert, zijn we even gaan lunchen om vervolgens ons best te doen bij ‘Dizzee Rascal’ een beetje vooraan te staan.

Dizzee Rascal
Een van de aanvoerders van de ‘UK Grime’, een muzieksoort die zich typeert door rauwe hiphop ritmes waarover wordt gepraat. Soms komt daar ook een beetje zang bij kijken en het neigt al gauw naar rap maar het blijft een genre op zich. Voor kenners is het verschil met rap duidelijker dan voor andere maar het staat in ieder geval garant voor een feestje.
Vanaf het moment dat Dizzee Rascal opkomt, gaat het publiek uit zijn dak. De ietwat zelfvoldane man uit Londen weet binnen drie nummers het publiek goed te bespelen en het concert vliegt echt voorbij.
Door het uitvallen van Lily Allen (deze kostbare informatie is dus te vinden in de Lowlandskrant), bekend van haar hit: ‘Smile’, loopt mijn vooraf bepaalde plan van aanpak een deuk op maar lang kan ik daar niet over inzitten want na een tijdje rondzwerven, moet ik alweer met een aantal mensen naar de ‘Bravo’-tent om ‘Justice’ te zien.

Justice
Electro/house is over het algemeen niet zo heel erg mijn muziek maar als het wordt gemaakt zoals de helden ‘Daft Punk’ dat doen kan ook ik niet blijven stilstaan. ‘Justice’ neemt de stijl van ‘Daft Punk’ en tovert het om in een geheel nieuwe ervaring.
Deze keer was het ook geen zogenaamde ‘DJ-set’ (waarbij er gewoon een plaatje opgezet wordt) maar een live spektakel waarbij de mannen van ‘Justice’ echt op dat moment alle geluiden in en uitmixen. Alles zag er gelikt uit en het klonk ook heerlijk. Enig minpuntje wat ik kon bemerken was dat ze hun hit ‘We are your friends’ (een collaboratie met ‘Simian’) een kwartier lang in en uit bleven mixen. Het is wel een goed nummer maar ik had gehoopt meer te horen van andere nummers.

De benen en rug begonnen al langzaam gaar te worden en het was sowieso etenstijd dus gingen we op zoek naar een goede maaltijd. Op Lowlands is goed eten nooit een probleem met een scala aan verschillende gerechten, het probleem zit hem in een keuze maken.
Ik had mij voorgenomen naar ‘Basement Jaxx’ te gaan maar daar kwam iets tussen, de dwarsliggers heten: ‘Bonde Do Rolê’.

Bonde Do Rolê
De meeste mensen zullen mij en mijn vrienden nu waarschijnlijk voor gek verklaren dat ik housepioniers ‘Basement Jaxx’ links heb laten liggen maar diezelfde mensen zijn waarschijnlijk nog nooit bij ‘Bonde Do Rolê’ geweest.
We gingen naar deze Braziliaanse band in de waan dat we daar mooi een paar nummers konden meepakken om vervolgens naar ‘Basement Jaxx’ te gaan, maar we bleven hangen.
Ik had nog nooit van ze gehoord maar na het spetterende optreden zal ik ze nooit meer vergeten. Een mix van electro, hiphop, punk en samples van jaren tachtig nummers in combinatie met een opgefokt meisje, een springerige jongen en een DJ die als de muziek eenmaal loopt zelf ook naar voren loopt en de microfoon bemand met zijn vreemde stemgeluid. Ongekend veel energie en plezier; soms loop je gewoon net het goede concert in.
Na afloop werd meteen de CD ‘With Lasers’ gekocht in de hoop dat er ook maar een fractie van het enthousiasme overgezet is op het album.

Na zoveel goede concerten is het altijd een goed idee om even dat momentje rust te pakken en naar de camping te gaan om met elkaar de dag even door te praten onder het genot van een, inmiddels lauw, blikje bier.
De batterij dient altijd even opgeladen te worden voordat je jezelf in het Lowlands nachtleven stort. Zoals het jaar ervoor was ook deze vrijdagavond in de Bravo-tent weer gereserveerd voor Drum&Bass en voor die muziek heb je al je reserves nodig.
Ik houd het er meestal na een uurtje wel voor gezien want om er nu de hele avond, van 23:00u tot 5:00u, te dansen op Drum&Bass gaat mij en mijn lichaam ook een beetje te ver.
Nee, dan ben ik liever tot de late uurtjes in de ‘Groove Tube’ een tent waar overdag veel mensen even lekker bijkomen maar waar ’s nachts een aantal doorwisselende DJ’s de aanwezigen op tafels doen laten dansen. Met een frisse mix van funk, hiphop en reggae is het altijd goed toeven in de ‘Groove Tube’.
Nadat in de ‘Groove Tube’ werd omgeroepen dat ze toch echt gingen stoppen (ze waren al een halfuur langer doorgegaan) gingen we wederom ons heil in de ’24-uurs tent’ zoeken. Hoewel de muziek goed afwisselend was kon ik de intense hitte van duizenden mensen in een kleine tent toch niet langer mee verdragen.
Noodgedwongen moest ik in mijn beschonken toestand de aftocht blazen. Ik sliep al voordat mijn hoofd het kussen raakte.

Zaterdag
Sinds het invoeren van de ‘Koffiewekker’, een initiatief van Douwe Egberts om de vermoeide festivalganger ’s ochtends in één van de ‘basisbehoeften’ te voorzien, zie ik de organisatie achteruit gaan. Het eerste jaar was perfect; een leuk T-shirt, een polsbandje, een sticker voor op je tent en 3 bonnetjes voor koffie.
Het gemak van de ‘Koffiewekker’ lag hem in het feit dat er op de vrijdag-, zaterdag en zondagochtend een aantal mensen over de camping liepen met liters koffie in een tank op hun rug. Dan riepen ze ‘De Koffiewekker!’ en hoefde je vervolgens alleen maar uit je tent te kruipen en een bonnetje in te ruilen tegen een bekertje hete koffie.
Het jaar daarop moest je al een flink stukje lopen omdat de ‘Koffiewekkers’ niet helemaal doordrongen tot achteraan de camping. Gelukkig was het speciale cadeautje een leuk petje met buttons en dat maakte al een boel goed.
Dit jaar echter was slecht. De ‘Koffiewekkers’ waren onvindbaar en de zaterdagochtend heb ik dus op het festivalterrein mijn koffie moeten halen, en daar zijn die bonnetjes niet geldig. Daarbij komt ook dat ik betaal voor een service die niet of althans slecht geleverd wordt. Om mezelf maar extra te verwennen koos ik op het festivalterrein voor de ‘Choco Koffie’ en die was heerlijk.

C-mon & Kypski
Na het nodige haastwerk een mooi plekje weten te bemachtigen bij onze Nederlandse trots: ‘C-mon & Kypski’. Samen met de ‘Amsterdam Klezmer Band’ en gastoptredens van ‘Voicst’ en ‘Pete Philly’ weten de mannen van ‘C-mon & Kypski’ een fantastische liveshow neer te zetten. Doordat het nog vroeg was duurde het even voordat mensen hun spierfuncties tot dansen kregen maar met de laatste paar nummers was het publiek weer als vanouds in beweging. Het laatste nummer samen met ‘Pete Philly’ en ‘het roze konijn(?)’ op gitaar was: ‘Make My Day’ en luidde de Lowlands zaterdag op gepaste wijze in.

We bleven nog even in dezelfde tent (de ‘Bravo’) wachten want na ‘C-mon & Kypski’ zou een heel programmablok gevuld zijn met Nederhop. Gepresenteerd door één van de mannen van de Nederlands hiphopband ‘Opgezwolle’, namelijk ‘Sticks’. Met als speciale klapper het optreden van ‘Kubus & Bang Bang’.

Salah Edin
Hij mocht het spits afbijten. Echt bekend met zijn muziek ben ik niet en zijn manier van agressief, etnisch georiënteerd rappen staat me eigenlijk niet zo aan. In combinatie met het plotselinge slechte geluid, vooral bij de vocalen, ben ik er maar even bij gaan zitten langs de rand van de grote ‘Bravo’-tent.

Typhoon
Na ‘Salah Edin’ was het de beurt aan de Zwolse ‘Typhoon’. Met hem was ik al veel meer bekend. Zijn teksten zijn maatschappijkritisch en boven alles zeer poëtisch, wanneer je de muziek zou wegdenken houd je eigenlijk een gedreven dichter over. Spijtig genoeg was het geluid nog steeds van een bedenkelijke kwaliteit en aangezien ik toch nog lekker zat ben ik maar blijven zitten. Ik vermoed dat het geluid voor stukken beter was want daar waren mensen compleet uit hun dak aan het gaan. Al met al een goede show van ‘Typhoon’ waar ik vooral luisterend in de zon van genoten heb.

Kubus & Bang Bang
Toen uiteindelijk ‘Kubus & Bang Bang’ werden aangekondigd was ik genoeg uitgerust om eens een wandeling naar voren te maken. ‘Kubus’ draaide rauwe baslijnen met een duidelijke beat, wat ook zijn stijl is, en ‘Bang Bang’ filosofeert daar vervolgens overheen in zijn met accent doorspekte Engelse stem. ‘Bang Bang’ is een uit Engeland afkomstige ex-crimineel maar hij heeft nu zijn leven gebeterd en zijn teksten vertellen over zijn verleden en heden. Gehuld in een wit pak kwam hij op en gedurende het optreden ontdeed hij zich van zijn kleding om uiteindelijk in een witte broek met ontbloot bovenlijf te eindigen. Niet alleen hij had het warm gekregen want aangedreven door het uitstekende plaatjesdraaien van ‘Kubus’ was iedereen in mijn omgeving, mezelf inbegrepen, aan het zweten van het springen en dansen.

Ineens besefte ik dat mijn maag vandaag nog niets te verteren had gehad. Met tegenzin ben ik vlak voor het einde weggegaan om wat te eten te halen en even bij te komen.
Ik moest en zou vooraan staan bij ‘Interpol’ en met vrienden hadden we afgesproken in de buurt van de ‘Grolsch’-tent een uur voor het begin van het optreden van de mannen in pak uit New York. Om nog wat tijd te overbruggen ben ik even gaan rondneuzen bij de kleine winkeltjes die ook op het Lowlands-terrein te vinden zijn.

Saybia
Eerlijk gezegd heb ik alleen de laatste nummers van deze Scandinavische band gehoord. Over het algemeen ben ik niet zo van de gevoelige ‘Coldplay’-achtige muziek, maar aangezien ik aangenaam verrast was wilde ik toch even een positieve vermelding maken van ‘Saybia’.

Na ‘Saybia’ zou ‘Interpol’ komen en om verzekerd te zijn van een goede plaats in het rechter voorvak betekend dit dat je gewoon drie kwartier van tevoren daar al moet gaan staan. Gelukkig was ik met vrienden en gaat de tijd lekker snel

Interpol
Typerend voor ‘Interpol’ is dat ze allemaal strak in het pak gehuld zijn, zwart op zwart zoals dat heet. Dat is een visuele weergave van hun muziek; strak en met gelaagde nuances. We nemen een baslijn, voegen drums toe en twee gitaren vullen de tussenruimte op. Vervolgens zingt de jonge frontman met zijn zware stem daaroverheen en de melodie en zang herhaald zich een aantal keer. Afgewisseld door wat kleine variaties in één van bovengenoemde ingrediënten en de volgorde waarin ze worden toegevoegd. Een recept voor sobere en hypnotiserende muziek.
Wanneer je daar niet op voorbereid bent is het eigenlijk heel saai maar als fan weet je wat je moet verwachten en ‘Interpol’ voldeed aan die verwachting. Hun hit ‘Evil’ geeft me ieder keer dat ik het hoor rillingen en live werd dat alleen maar versterkt. één van de beste concerten die ik gezien heb.

Toen was het weer tijd voor wat compleet anders, tijd voor ‘M.I.A.’ (Missing in action).

M.I.A.
Een engelse dame die de eerder genoemde ‘UK Grime’ stijl van ‘Dizzee Rascal’ combineert met ‘dancehall’. Ik kende een paar goede nummers en ging vol goede moed naar de ‘Bravo’-tent. Eenmaal aangekomen was ze al begonnen, de muziek klonk geweldig opzwepend en feestelijk. De vocalen daarentegen waren belabberd, een versterkende negatieve samenwerking tussen de schelle zang van ‘M.I.A.’ en de, nog steeds, slechte geluidskwaliteit uit de achterste boxen in de ‘Bravo’. Ik was zo teleurgesteld dat ik niet eens meer zin had om naar voren door te lopen.

We gingen dus maar wat vroeger dan gedacht terug naar de tent op de camping om even wat vocht aan te vullen en wat te eten. Die avond nog even in de ‘Groove Tube’ gefeest, waar funk en oude soul de boventoon voerde. Lekker meezingen op nummers als ‘Respect’ van Aretha Franklin en ‘Please Mr. Postman’ van de ‘Marvelettes’.

Zondag
Als gevolg van het gebrek aan ‘Koffiewekkers’ de ochtend ervoor moesten we nu allemaal onze bonnetje opmaken wat resulteerde in het halen van 18 koffie voor vijf mensen. Na vier koffie had ik gelukkig wel de energie voor de laatste dag Lowlands.

Alpha Blondy
Een zondag moet je altijd rustig beginnen en wat is dan beter dan lekkere reggae van veteranen zoals ‘Alpha Blondy’. Ze speelden ook nog eens in de ‘Alpha’-tent, de grootste tent van het festival en Europa. Wat betekend dat het optreden via grote schermen op de grasheuvels ernaast ook prima te volgen valt. Lekker in het gras liggend met het gezicht richting de schermen kon ik optimaal genieten van de muziek. Mijn vrienden gingen de moeheid lekker wegdansen in de tent maar ik hield het bij de grasheuvel.
Wederom een uitstekende manier om een festivaldag te starten.

Nu moest ik kiezen, zou ik naar ‘The Shins’ gaan of toch naar ‘Cocorosie’. ‘Cocorosie’ speelde in de ‘Juliet’-tent, een tent doorgaans gereserveerd voor colleges van ‘Lowlands University’, theater en stand-up comedy. Dit betekende dat er dus een toneel was en stoelen. De combinatie tussen een intieme sfeer die de ‘Juliet’ biedt en de zoete, sprookjesachtige klanken van ‘Cocorosie’ haalde me over de streep.

Cocorosie
Na het verplichte lange wachten voor de ‘Juliet’ waren we dan toch binnen. Ik was even vergeten dat de ‘Juliet’ niet beschikt over de meest comfortabele stoelen maar toen ‘Cocorosie’ eenmaal begon met spelen verdwenen alle ongemakken als sneeuw voor de zon. Werkelijk adembenemend: twee zusjes Coco en Rosie, een tweetal wisselende toetsenisten een bassist/gitarist en een beatboxer. Gooi daar wat onzinnige geluidjes doorheen veelal gegenereerd door een speelgoedradiootje en zelfs een harp. Wat je overhoudt is ‘Cocorosie’. Lieflijke, dromerige muziek met een kartelrandje.
De specialiteit van de ene zus is een operawaardige stem en wat de andere zus zo goed maakt is een hiphopachtig ritme in haar zang/rap. Wanneer er zich een kans voordoet ‘Cocorosie’ te kunnen beluisteren zou ik hem grijpen.

Dan le Sac vs Scroobius Pip
De profeet ‘Scroobius Pip’ in collaboratie met underground DJ ‘Dan le Sac’. Samen in de kleine ‘X-ray’-tent (wat eigenlijk geen tent is maar een hangar of schuur). Via de zij-ingang stond ik eigenlijk onmiddellijk vooraan, klaar voor de show. En wat voor show! Lekker dansen op het ritme en luisteren naar de preken van ‘Scroobius Pip’ die hij bij sommige nummers kracht bijzette door wat rekwisieten erbij te pakken. Toen ze door hun nummers heen waren, inclusief ‘Letter from God’ en ‘Thou Shalt Always Kill’, bleef het publiek enthousiast en na een toegift van ‘Dan le Sac’ stond ook ‘Scroobius Pip’ weer op om nog een toegift te doen. Zelden zo goede energie tussen artiesten en publiek gezien, mede bewerkstelligt door de kleine afstand tussen podium en voorvak en de intieme gesloten sfeer van de ‘X-ray’.

Nu was het tijd voor een bekend Lowlands fenomeen: het ene optreden voor de helft zien om vervolgens als een gek naar een andere tent te hollen om de laatste helft van een ander optreden mee te maken. Gelukkig was ik nu even alleen wat mijn mobiliteit alleen maar bevorderde. De reden voor deze rigoureuze aanpak waren de twee uitermate dansbare optredens van ‘LCD Soundsystem’ en ‘Groove Armada’.

LCD Soundsystem
De naam ‘LCD Soundsytem’ staat al jaren garant voor een dansfeest. Al dansend tussen de drommen mensen vroeg ik me af waar iedereen in het publiek de energie vandaan haalde. Mijn vier koffie was al uren uitgewerkt maar ook ik kon niet stilstaan. Het is vaak beter om maar te blijven bewegen zodat het lichaam niet teveel went aan uitrusten en met de funky muziek van ‘LCD Soundstystem’ vonden duizenden mensen de fut om door te gaan. Aangezwengeld door het publiek gingen de mannen op het podium ook naar een nieuw niveau.
Toch moest ik weg want ‘Groove Armada’ stond ook hoog op mijn lijst van optredens die ik een keer gezien moest hebben. Met lood in de schoenen schuifelde ik door de mensenmassa. Om me vervolgens voor de ‘Bravo’-tent weer vast te lopen in een nieuwe mensenmassa.

Groove Armada
Wonderbaarlijk genoeg liep ik bekenden tegen het lijf en samen liepen we via de vaste route (linksom langs de tentrand) in 5 minuten door naar voren. Het podium was één groot spektakel met licht en rondspringende muzikanten. Ik liep net binnen op hun megahit ‘I See You Baby’ en die werd al gauw opgevolgd door ‘Superstylin’’ en ‘Get Down’. Na een feest van herkenning liet ‘Groove Armada’ zien nog steeds de meesters van de dansmuziek te zijn. Een toegift zat er jammer genoeg echt niet in en dat was eigenlijk het enige minpuntje.

Nadat ik was bijgekomen met een biertje moest ik van mezelf echt even langs ‘Kees van Hondt’. Ik had allerlei verhalen gehoord over hem en ik kan nu bevestigen dat deze allemaal waar zijn. De avond zou onherroepelijk eindigen in de ‘Groove Tube’ waar we op de zondagavond altijd blijven doorfeesten tot sluitingstijd. Maar eerst naar de ‘Lima’-tent voor een bizarre ervaring die ‘Kees van Hondt’ heet.

Kees van Hondt “ Afscheidstournee
Een bacchanaal van carnavaleske proporties. Polonaises ontspruiten overal en soms komen er twee polonaises samen en ben je ineens ingekapseld door lallende mensen. Ongekende gekheid en muziek die anderen allang in de prullenbak zouden hebben gegooid. ‘Kees van Hondt’ gelukkig niet, want op zo’n laatste avond willen de mensen gewoon kunnen feesten zonder te lang te hoeven stil te staan bij het feit dat de volgende dag (of de dag daarop) het normale leven weer begint. Even abnormaal doen om de normaalheid te verdrijven.

Na een halfuurtje meegedaan te hebben kriebelt het ‘Groove Tube’ gevoel en in de Lowlandskrant van die ochtend was te lezen dat ‘Mr. Wix’ ook zou draaien en die wilde ik niet missen.

‘Groove Tube’ met Mr. Wix en Bang Bang
Als hiphopfan, zowel oude als sommige nieuwe en Nederlandstalige, ken ik de naam ‘Mr. Wix’ en als dan zelfs ‘Bang Bang’ ten tonele verschijnt en Freestyle mee gaat doen kan ik me geen betere afsluiter verzinnen. De uren vliegen voorbij en de rest van de avond heb ik niet bewust meer meegemaakt.

Maandagochtend
Over het algemeen valt er niet zoveel te vertellen over de maandagochtend. Tent uit, inpakken, lopen, pendelbus en met de trein weer naar huis. Toch wil ik nog even mijn onvrede uitten over de mensen van de ‘Security’. Het is begrijpelijk dat ze de mensen zo snel mogelijk van het terrein willen hebben maar dit jaar hebben ze naar mijn idee de minst sociale mensen ingehuurd. Het type waarbij het beetje macht wat ze krijgen gelijk via de ruggengraat naar het hoofd stijgt.

Al met al één van de beste Lowlands tot nu toe vooral qua sfeer, want het programma was naar mijn mening wel wat minder dan andere jaren. Wat wel tot gevolge heeft gehad dat ik een aantal keer zeer aangenaam verrast werd.

Lowlands 2007 is voorbij en volgend jaar ben ik er voor de zevende keer bij, koste wat kost.

Lowlands - website
3 voor 12 Lowlands registratie “ website

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Vrijdag 27 Juli 2007 at 4:16 pm

Stratemakeropzeeshow: tijdloze liedjes in brave uitvoering

foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)

De Parade -website

Zang:
Roos Rebergen (Roosbeef)
Maurits Westerik (Gem)
Michiel Flamman (Solo)

Muziek:
Simon Gitsels “ Piano, keyboard (Solo)
Rowin Tetteroo “ Drums (Solo)
Reyer Zwart “ Bas (Solo)
Anne Soldaat “ Gitaar (Do The Undo)
Jasper Staps “ Diverse blaasinstrumenten