Onderwerp: POP-ROCK

Woensdag 25 Juli 2007 at 2:37 pm

Impossible Guitar Parts

Tekst en beeld van Maarten Grootendorst (klik voor vergroting)

De titel van deze recensie is ooit door Frank Zappa verzonnen. Hij gebruikte deze tekst als credits op een aantal van zijn albums achter de naam van Steve Vai. Wanneer een gerenommeerd gitarist als Zappa, die in zijn tijd bekend stond om zijn fenomenale en onnavolgbare solo’s, je die eer gunt moet je wel wat in je mars hebben.

Halverwege de jaren tachtig wordt hij vooral bekend als gitarist bij de hardrock bands Alcatrazz, David Lee Roth en Whitesnake. Bands waar een groot deel van de act bepaald wordt door de show er om heen. Bij het grote publiek, voor zover men hem al kent, heeft hij de naam vooral een “show gitarist” te zijn. Het is een feit dat Steve Vai tijdens zijn optredens het show element niet weg laat maar hij combineert dit uitstekend met zeer geraffineerd gitaarspel.
Kort geleden heeft hij een nieuwe dubbel CD uitgebracht waarop duidelijk te horen is dat hij meer is dan de hardrock gitarist. Dit nieuwe album, Sound Theories, bevat de registratie van 5 concerten die hij samen met het Metropool Orkest verleden jaar alleen in Nederland heeft gegeven. Tijdens deze concerten speelt hij bewerkingen van een aantal nummers en eigen composities voor het orkest. Voor de tour die hij ter gelegenheid van deze cd op dit moment maakt heeft hij zijn oude band “the Breed”, waarmee hij 6 jaar heeft opgetreden deels vervangen door een nieuwe line-up. Verassend element is de toevoeging van twee violisten, Ann Marie Calhoun en Alex DePue. Door deze toevoeging wil hij proberen de sfeer van de optredens met het Metropool orkest te benaderen.
Na de concerten met het Metropool orkest ben ik erg benieuwd of de wijzigingen in zijn band uitwerking zou hebben op zijn muziek. Op 18 juli treedt hij op in de Melkweg en kunnen zijn Nederlandse fans kennis maken met de nieuwe band.

Het voorprogramma wordt verzorgd door Zack Wiesinger, een jonge gitarist die een zeer vermakelijk optreden neerzet. De grappen en grollen verhullen niet hij een uitstekende gitarist is waar we in de toekomst zeker meer van zullen gaan horen.

Na het half uurtje vermaakt te zijn door Zack Wiesinger begint het concert, dat uiteindelijk 2 uur en drie kwartier zal duren. Wat meteen opvalt, is de rol van de violisten, die vanaf het begin prominent aanwezig zijn iets wat je niet vaak ziet in een rock context. Ze zijn blijkbaar niet in de band opgenomen om incidenteel een nummer mee te spelen maar als volledige bandleden. Al snel wordt duidelijk dat deze wijziging een goede is. Het is leuk om te zien dat een viool niet alleen in de zoete Strauss context van Andre Rieu te gebruiken is. De keuze om violisten mee te nemen op zijn tour is eigenlijk niet zo vreemd, in nummers zoals Liberty en Whispering a Prayer weet hij klanken uit zijn gitaar te halen die bijna inwisselbaar zijn met geluid van een viool. Tijdens een gitaar/viool duel samen met Alex DePue benadrukt Vai dit. De solo van Ann Marie Calhoun en Alex DePue wordt een van de hoogte punten van de show. Helaas zijn er een aantal fans die dit niet deelde en uitgebreid gaan staan praten, erg storend voor de rest van het publiek dat er wel voor openstaat en ervan genieten.

In een akoestische set is een hoofdrol weggelegd voor Jeremy Colson. Vanachter een draagbaar drumstel hield hij een komische dialog met Vai over een doodskop die volgens hem wel erg leek op Vai zelf. Dit rustige gedeelte begint met een ingetogen, en mede door de inbreng van Ann Marie Calhoun, schitterend uitgevoerde versie van All About Eve. Het laatste akoustische nummers ging naadloos over in een strakke drum solo die begint op het draagbare drumstel en eindigende achter zijn normale drumstel.



Tijdens een kort promotioneel voor zijn nieuwe CD praatje, wordt vanuit de coulissen geroepen dat dit het beste concert van Vai ooit is. Ik kan de andere optredens niet vergelijken maar vast staat dat ik niet vaak bands zie die met zoveel bezieling en plezier op het podium staan en tegelijkertijd een muzikaal zeer goede show neer zetten. Steve Vai is er al met al ingeslaagd om met de wijzigingen in zijn band een richting in te slaan waarbij hij zijn roots in de rock niet vergeet maar wel verrassende nieuwe accenten weet aan te brengen.

Line-up
Steve Vai
Jeremy Colson
Dave Weiner
Bryan Beller
Alex DePue
Ann Marie Calhoun

Zack Wiesinger: Gitaar (voorprogramma)

CD’s
Sound Theories, Vols. 1-2
Passion and Warfare

DVD
Live at the Astoria

Onderwerp: POP-ROCK, FESTIVAL

Zaterdag 30 Juni 2007 at 4:10 pm

Parkpop wordt ondanks regen toch een geslaagd feestje

Door Emiel Goor met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

Het gratis festival zou net als in voorgaande jaren opgedeeld worden in drie grote podia. Het Dommelsch Stage, het Staedion Stage en het Haagse X Stage. Het laatste is een podium voor stromingen als Urban en Jazz, terwijl op de andere twee wat meer verschillende stijlen worden gepresenteerd. Een aantal namen voor de 27ste editie van Parkpop werd al in een vroeg stadium bekend gemaakt. Onder andere Kim Wilde, Johan en The Answer zouden in het Haagse Zuiderpark gaan optreden. Daar werden Beef, The Family Stand, de Ierse formatie The Frames, Air Traffic, de IJslandse Maria Mena en ex-Black Crowes gitarist Marc Ford aan toegevoegd. Op het X Stage zouden onder andere Latino Hip-Hoppers Delinquent Habits, de Nederlandse Blaxtar en een aantal winnaars van de Urban talentenjacht hun kunsten gaan vertonen.

Het belooft weer een mooie dag te gaan worden, alleen de weergoden lijken daar anders over te denken. De voorspellingen voor zondag waren zeer slecht en dat blijkt niet geheel ongegrond. Het begint met regenen en het houdt niet meer op. Echter, genoeg over het weer. Parkpop draait om de muziek. Ook om de sfeer natuurlijk, maar zonder muziek is er geen sfeer. Stevie Ann heeft afgetrapt op Dommelsch en op het Staedion podium is Beef begonnen. De eerste band op ons programma is echter Air Traffic. Deze Engelse band is vrij onbekend, maar dat zal niet voor lang zijn. Ze maken indierock net pianoinvloeden, maar klinken niet bepaald als Coldplay of Keane, maar ook niet als de Britse punkpop-golf van tegenwoordig. Het is veel melodieuzer en gevarieerder dan dat. Hun eerste album komt pas deze zomer uit. Parkpop heeft hiermee een veelbelovende act in huis gehaald. Hun optreden is erg sterk en de zangkwaliteiten van zanger Chris Wall vallen meteen op. Het is hun eerste optreden op zo’n groot podium, aldus Chris. De band geniet zichtbaar van elk applaus of gegil wat uit het publiek komt. Leuk om die onbevangenheid te zien bij zo’n jonge band.



Op het Staedion Stage speelt vervolgens Nneka. Deze Nigeriaanse Duitse maakt hiphop met soul en reggae invloeden erin. Ze ziet er niet echt gemotiveerd uit en haar praatjes tussen de nummers door hebben ook niet veel impact op de natgeregende kijkers. Dit is ook meer muziek om lekker in het gras te liggen met het zonnetje op je gezicht. Je kunt het Nneka ook niet kwalijk nemen. Ze bedankt het publiek wel voor het feit dat het toch in grote getalen bij haar optreden zijn komen kijken. Weer naar Dommelsch, waar de Amerikaanse soul/funk formatie The Family Stand elk moment kan aantreden. Hun muziek staat vanaf de eerste noten als een huis. Het zijn dan ook stuk voor stuk uitstekende muzikanten met zangeres Sandra St. Victor als middelpunt. Uiteraard wordt hun hit ‘Ghetto Heaven’ niet overgeslagen. Orkaan Katrina die in 2006 New Orleans van de kaart veegde, komt ook nog even voorbij waaien in één van hun superfunky nummers. Regen of geen regen, The Family Stand zorgt voor zonneschijn in het Zuiderpark.

Na The Family Stand kijken we even een paar liedjes van Maria Mena. Vlak voor haar optreden heeft ze, backstage, een gouden plaat van Jan Douwe Kroeske gehad voor de verkoop van haar album, Apperently Unaffected. Hierdoor is ze zo geëmotioneerd geraakt, dat ze op het podium haar tranen laat lopen. Een mooi moment. Je ziet niet vaak dat een artiest zo begaan is. Dat ze hierna wat minder zuiver zingt is haar vergeven.
Op het Staedion Stage staat een ex-gitarist van een wereldberoemde band. De gitarist heet Marc Ford en de band The Black Crowes. De bandnaam zal wellicht meer belletjes doen rinkelen. Voorafgaand aan het optreden is het wachten op Jan Douwe, maar als die niet komt opdagen, begint de band maar met spelen. Marc Ford en zijn band staan voor lekkere Southern rock in de stijl van Lynyrd Skynyrd. Hij heeft waarschijnlijk een kater. Ik zou geen andere reden kunnen verzinnen om met dit weer een zonnebril op te hebben.

Op het Dommelsch Stage staan er dan nog twee bijzondere bands op het programma. Allereerst Johan, dat vorig jaar nog op Lowlands stond. Zeker geen nieuwkomer deze Nederlandse band. Sinds ze in 1997 hun debuutalbum uitbrachten hebben ze een grote schare trouwe volgelingen gekregen. Johan is een goed geoliede machine die zelfs met wat wateroverlast niet vastloopt. Ze staan zeer geconcentreerd op het podium en de passie voor hun muziek druipt er werkelijk vanaf. Het enige wat bij deze band ontbreekt is een opvallende frontman. Jacco de Greeuw is nu niet de meest opvallende figuur. Misschien is dat ook wel juist de kracht van Johan; opvallen door niet op te vallen. Het publiek maalt daar niet om en bedankt de band met een luid applaus.



Na Johan is het de beurt aan een Ierse band, The Frames. In februari speelden ze nog een opmerkelijke set in het Paard van Troje. Daar gooide een overlaat een flesje water naar frontman Glen Hansard’s hoofd, wat ervoor zorgde dat het concert bijna werd afgebroken. Hansard is een gepassioneerd mens en wil van elk concert een magisch moment maken. Vandaag zal dat een zware klus worden. Er staan immers niet alleen Frames-fans in het publiek. Dit komt uiteraard helemaal goed. Hij krijgt het publiek zelfs zover om op een paar liedjes mee te zingen. Als een kerel over het hek springt, het gastenvak in, legt Hansard het optreden even stil. De man wordt door de security namelijk op hardhandige wijze het vak uitgewerkt. “It’s a free concert right? So you’re free to do whatever the fuck you want!” Zo kennen we Glen Handsard weer. Het blijven natuurlijk Ieren. Veel mensen hebben het uitstekende optreden van The Frames afgekeken en moeten zich dus haasten, want Kim Wilde is al begonnen aan haar slotact.

Helaas is er wat rumoer geweest in het persvak, waardoor ik er niet meer inkom. Het schijnt dat wat mensen uit het gastenvak in het persvak zijn geklommen. De daar aanwezige fotografen waren niet blij verrast door deze lieden, die met hun mobiele telefoons foto’s aan het schieten waren. Kim Wilde doet wat ze al jaren doet. Ze speelt haar hits, waaronder Kids In America. Ook wordt er een mooie versie van Depeche Mode’s Enjoy The Silence gespeeld. Het is erg zonde van het weer. Daardoor staat er nu slechts een klein gedeelte van de 175.000 man naar haar te kijken en ze verdient beter.
Dan om half tien zit Parkpop 2007 erop. Er waren leuke acts, met als hoogtepunten nieuwkomers Air Traffic en The Frames. Verder waren er een hoop leuke acts te zien, voor elk wat wils. Volgend jaar alleen graag weer een lekker zonnetje.

Parkpop - website

Onderwerp: POP-ROCK

Dinsdag 29 Mei 2007 at 08:26 am

Venice doet alles voor haar fans

Door Ellen van der Kemp met foto's van Maarten Grootendorst (klik voor vergroting)

De Amerikaanse folk/country-rock-band Venice, bestaande uit de broers/neven Kipp, Mark, Michael en Pat Lennon, gaf donderdag 24 mei een concert in het Paard van Troje in Den Haag. Nadat Venice de laatste jaren veel heeft opgetreden in theaterzalen, vroegen de Nederlandse fans zich af wanneer hun favoriete band weer eens het clubcircuit zou bezoeken, zodat ze niet op stoeltjes hoefden te zitten. Venice reageerde daar meteen op met een klein maar fijn clubtoertje in het Nederlandse clubcircuit. De band maakt van deze gelegenheid gebruik nummers te laten horen van hun Garage Demos 3. Volgens henzelf niet echt een nieuw album, maar een verzameling ‘aardige nummers die nog op de plank lagen’. De nieuwe songs worden afgewisseld met nummers van het laatste officiële album dat uitgebracht is, Amsterdam, en oude bekende nummers waarop zachtjes meegezongen wordt, zoals ‘Everybody’s Opium’ ‘Always’. De fans die zo graag een clubtour wilden, staan er wat gezapig bij. Er wordt hier en daar meegezongen bij de bekende nummers, gedanst wordt er amper. Het had eigenlijk net zo goed een zitconcert kunnen zijn. Veel verschil maakt het niet. Wel hebben de fans massaal de fotocamera meegenomen, want bij de concerten van Venice mogen altijd foto’s gemaakt worden. De fans schieten er lustig op los en hebben vast mooie plaatjes van dit musicerend gezelschap dat volledig opgaat in hun songs. Venice wordt vaak in een adem genoemd met Crosby, Stills, Nash & Young en het is de vergelijking meer dan waard. De kracht van deze band ligt, net als de vier bovengenoemde zangers, in de vaak schitterende polyfonie. Onder de songs van Garage Demos 3 bevinden zich een aantal liedjes die dat goed demonstreren. ‘When I think of you’ begint a capella, zodat de vocale capaciteit van de band extra goed te horen is. Voor alle meerstemmige stukken, waarvan er veel in de muziek van Venice zit, geldt dat ze spatzuiver uitgevoerd worden.



Naast lovesongs, heeft Venice ook een aantal geëngageerde nummers geschreven, ‘Most of us’, ‘Throw away these bottom chains’ (over discriminatie) en ‘Please dont talk about life to me’, vormen een mooie afwisseling met de soms wat zoete liefdesliedjes. Halverwege het concert ontstaat er pas echt contact met het publiek en gaat het publiek als reactie daarop ook wat enthousiaster meedoen. Met de ondertussen traditionele slotsong ‘Till we meet again’, sluit Venice het officiële concertgedeelte af. Voordat Venice met de toegift begint, wordt eerst een jarige fan toegezongen. En daarbij voldoet niet alleen Happy Birthday. Voor de gelegenheid hebben de vier zangers ‘Lang zal ze leven’ geleerd, in het Nederlands dus en uiteraard meerstemmig!. Hoogtepunt van een Veniceconcert is altijd het mooie vierstemmige ‘The Familytree’. Tijdens de toegift komt het publiek, beter laat dan nooit, toch nog echt los. Ook de zangers houden zich niet meer in. Met een medley van nummers van the Rolling Stones, Sam Cook en Lou Reed, zet Kipp Lennon een perfecte imitatie van Mick Jagger neer. Als het concert dan na twee uur onafgebroken muziek echt afgelopen is, is de band nog lang niet moe. Althans het is ze niet aan te zien als ze achter in de zaal plaatsnemen aan de tafel die klaar staat om handtekeningen uit te delen, platen te signeren en foto’s te laten maken. Ook dit is een traditie van Venice. Na afloop van elk concert is er tijd voor een lachje en een praatje. Alles voor de fan.

Het volgende concert van Venice in Nederland is 7 juli op Bospop in Weert. In september houdt Mark Lennon een solotour in Nederland. Kijk hier voor meer informatie.

Venice - website

Bandleden:
Kipp Lenon, Pat Lennon, Mark Lennon en Michael Lennon
Bass: Mark Harris
Percussie: Martijn Bosman
Keyboards: Nick Bult

Onderwerp: POP-ROCK, JAZZ, FESTIVAL

Zondag 27 Mei 2007 at 9:09 pm

Grooven tijdens sterke tweede dag The Hague Jazz

Door Serge Julien en Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

Waren we al onder de indruk van de eerste dag van The Hague Jazz, de tweede in de voorverkoop al uitverkochte dag is zonodig nog interessanter kijkend naar de sterke programmering. Net zoals bij het North Sea Jazz festival is het op The Hague Jazz lastig om een keuze te maken welke bands je gaat bezoeken aangezien het maar vaak genoeg voorkomt dat je favorieten tegelijkertijd spelen. Het zaterdagprogramma bevat niet geringe namen als Al DiMeola, Solomon Burke, Candy en Hans Dulfer, Tania Maria, Koop, Benjamin Herman, Jean Luc Ponty, Jan Akkerman, Han Bennink en Michiel Borstlap.

We maken de keuze de minder traditionele jazz te gaan beluisteren en zoeken vooral naar de funky grooves. De groove kan zondermeer worden gegarandeerd door Candy Dulfer en haar Funky Stuff die de tweede dag opent in de A Train tent. Een optreden dat op zich niks nieuws biedt dan wat je verwacht van Candy maar daar is niks mis mee want haar funky nummers gaan erin als zoete koek. Tussen die nummers zit nieuw werk van het eind juni te verwachten album Candy Store. Deze CD wordt uitgebracht bij het Amerikaanse label Heads Up waarmee Candy in zee is gegaan. The Hague Jazz heeft een primeur als tijdens een persconferentie de samenwerking tussen de saxofoniste en het prominente platenlabel wordt bekrachtigd met het tekenen van het platencontract. In de catacomben van het World Forum vind wat later een optreden plaats van niet alleen een van neerlands beste en meest veelzijdige jazzsaxofonisten maar ook een van de beste geklede: Benjamin Herman. Met diens quartet bestaande uit Joost Kroon op drums, Ernst Glerum op contrabas en de onnavolgbare Anton Goudsmit op gitaar speelt hij een aantal stukken uit zijn repertoire waarin plaats is voor tempowisselingen en chaotische spel elementen (D-day is een prachtig voorbeeld) maar erg knap en avontuurlijk. Ook zijn geprezen CD The Itch is vertegenwoordigd in de set. Een fantastisch op elkaar ingespeeld quartet!



In Blakey’s Corner spelen de Brooklyn Funk Essentials die dik tien jaar geleden een hit scoorden met het lekkere The Creator Has A Masterplan. Op het moment dat we ons tussen het publiek voegen wordt ook net dit nummer ingezet maar als blijkt dat het een drakerige behandeling krijgt druipen we ook heel snel weer af. Wellicht onterecht na slechts een nummer maar dan gaan we liever kijken wat Kid Creole & The Coconuts nog weet te bieden anno 2007. De mix van disco funk en Caribische ritmes zorgt er in de jaren tachtig voor dat de dandy August Darnell met zijn schaarsgeklede kokosnootjes hits scoort met onder andere Annie, I’m Not Your Daddy, Hey Mambo en Endicott. Er bestaat altijd een gevaar dat wanneer dergelijke groepen weer worden gereanimeerd, het resultaat een schimp is van wat het was. In dit geval pakt het wonderwel goed uit. Een funkfeest dampt van het podium af en Creole ziet er in zijn paarse gangsterpak en zwarte hoed weer net zo uit als in de hoogtijdagen. Ook een nieuwe generatie Coconuts krioelt om hem heen en het publiek amuseert zich feestelijk bij dit weerzien. Een absolute verrassing!

Van een heel ander kaliber en eenzaam hoog niveau is het optreden van gitaarvirtuoos Al DiMeola. Vorig jaar stond de man ook op het festival en liet daar zo’n onweerstaanbare indruk achter dat hij op veler verzoek werd geprolongeerd op de tweede editie van het festival. Een vol World Forum theater is getuige van man’s fabelachtige spel. Er is minimaal contact met het publiek. Hij gaat volledig op in zijn geïnspireerde en avontuurlijke gitaarspel waarin het ook geweldig is om te zien hoe de linkerhand virtuoos over de hals heen gaat. Hij wisselt elektrisch en semi acoustisch af en wordt begeleid door een prima band waarin percussionist Gumbi Ortiz opvalt.
Helaas een veel te kort optreden van een uur maar de schoonheid is er niet minder om! Een absoluut hoogtepunt!

In Louis’ Basement is het Braziliaanse muziek wat de klok slaat. Naast Marcos Valle treedt oudgediende Tania Maria aan die met haar donkere en sensuele vocalen een jazzy en soulvolle set doet waarin ze onder andere een niet onverdienstelijke versie doet van Mas Que Nada en natuurlijk haar grote hit Come With Me. Het programma in Louis’Basement is dan al een uur uitgelopen als om 1.30 een van de leukste en beste live bands in Nederland Zuco 103 haar mix van elektronische muziek jazz, funk en opzwepende Braziliaanse ritmes ten gehore brengt. De band geeft een uiterst energieke set waarin de altijd stralende en amicale zangeres Lilian Vieira het publiek aanzet tot meezingen en dansen. Onweerstaanbaar lekker en zo wordt met Zuco 103 de tweede editie van The Hague Jazz waardig en feestelijk afgesloten!



Den Haag heeft met The Hague Jazz een volwaardig vervangend jazzfestijn. De zeer geslaagde tweede editie roept met haar prima organisatie, de sterke programmering van nationale en internationale artiesten en relaxte ambiance overwegend positieve gevoelens op en smaakt daarom naar meer. De volgende editie staat gepland op 23 en 24 mei volgend jaar en daar kijken we nu al reikhalzend naar uit. The Hague Jazz is here and it’s here to stay!

The Hague Jazz - website

Onderwerp: POP-ROCK

Maandag 30 April 2007 at 8:39 pm

Vernieuwd Poppodium De Kelder aanwinst voor Amersfoort

Tekst en beeld van Henry Krul (klik voor vergroting)

Bijna iedere stad van een redelijke omvang heeft tegenwoordig wel een poppodium waar lokale, regionale talenten maar ook landelijk bekende groepen hun optredens doen. Amersfoort is een groeistad met momenteel zo’n 140.000 inwoners. Zeventien geleden vestigde zich onder de grond op de plek waar ooit de Grachtkerk aan het Lieve Vrouwekerkhof stond, poppodium De Kelder. De Kelder was gevestigd onder het toen nieuw gebouwde Theater De Lieve Vrouw. Voor destijds, zoals gezegd 17 jaar geleden, was dat helemaal prima.

Het poppodium met als bijnaam ‘huiskamer van Amersfoort’ was niet groot maar voldeed aan de wensen. Gerenommeerde groepen als Bettie Serveert, Urban Dance Squad, Claw Boys Claw waren destijds geen uitzondering in de programmering. Ook de voorpremière van de eerste tour van Junkie Xl in ’97 stond ooit in De Kelder. Ondertussen had het podium de status van kernpodium verworven en dus de garantie op subsidie voor het organiseren van optredens. Na de Volendambrand van 2001 moest De Kelder uit veiligheidsoverwegingen echter snijden in de capaciteit en raakte daarmee zowel status als subsidie kwijt. Moeilijke tijden braken aan.



Inmiddels in 2007 heeft de stichting de toezegging gekregen dat ze bij het realiseren van het nieuw te bouwen Eemcentrum in 2009 een compleet nieuw onderkomen krijgt. Die locatie zal uiteindelijk ruimte bieden aan twee zalen met capaciteiten van respectievelijk 650 en 150 bezoekers.
Theater De Lieve Vrouw bovenbuurman aan de Lieve Vrouwestraat had sterk de wens, omdat ze uit haar jasje gegroeid was, om uit te breiden. De ruimte die de Kelder innam behoorde bij de beoogde uitbreiding. En zodoende sloot de Kelder eind december 2006 met een spetterend optreden van The Sheer.

En afgelopen weekend was het moment aangebroken dat het poppodium haar nieuwe zaal, gevestigd in een voormalige lijmfabriek Rohm & Haas aan de Kleine Koppel (op nog geen tien minuten loopafstand van het station Amersfoort) in gebruik nam. Deze zaal heeft plaats voor 350 bezoekers en is daarmee een 'groeilocatie'. Met het verkrijgen van deze nieuwe locatie hoopt de stichting ook spoedig weer tot de kernpodia te behoren met alle voordelen van dien.

Ook ik was afgelopen zaterdag, nieuwsgierig als ik was, afgereisd naar de nieuwe Kelder. De locatie lijkt ideaal. Vlak bij het stadscentrum in een dunbevolkt gebied met optimale parkeermogelijkheden. De oude Kelder was zoals eerder gezegd ondergronds en oogde wat shabby. Vaste bezoekers zullen dit prima gevonden hebben; voor nieuwkomers was het echter niet zo toegankelijk. De nieuwe Kelder is bovengronds en oogt fris met haar rode gevel. Bij binnenkomst van het pand kom je in een ruime, soort van foyer, met daarin bar, garderobe en ingangen naar toiletten. Daaraan grenzend is meteen de grote zaal. Een zaal die niet zo groot oogt maar toch een capaciteit heeft van 350 bezoekers. Intiem en toch ruim genoeg.



Na een introductiefilmpje van Bram de Wijs over popcultuur in Amersfoort verzorgde de Zuid Afrikaanse singer/ songwriter Chris Chameleon het voorprogramma. Niet veel later volgden een aantal korte toespraken richting oude- en nieuwe Kelderdirecteuren en opende wethouder Jelle Hekman de vernieuwde Kelder. Een spetterend optreden van de New Cool Collective volgde. Inhoudelijk zal ik niet op het optreden ingaan. Terwijl de muziek maakte dat mijn hele lijf in beweging kwam probeerde ik ook nog te fotograferen (moeilijk genoeg met zo’n swingend lijf); notities maken kon er niet nog eens bij. Het was gewoon super; wat een rasmuzikanten, wat een gedrevenheid; een topact die zowel het jonge als het oudere publiek inpakt.

De kop is er af. Amersfoort is er rijp voor. Een nieuwe Kelder. Nu in de ‘groeifase’ en in 2009 een podium dat zich hopelijk kan meten met Nederlands aansprekendste.

De Kelder - website
Keihard in de Keistad - website
New Cool Collective - website
Chris Cameleon - www.chrischameleon.com

New Cool Collective:
Benjamin Herman - alt sax/dwarsfluit
David Rockefeller - trompet/flugelhorn
Anton Goudsmit - gitaar
Willem Friede - keyboards
Leslie Lopez - bas
Joost Kroon - drums
Frank van Dok - percussie
Jos de Haas - percussie