Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Donderdag 19 April 2007 at 5:59 pm

Helemaal los bij The Automatic in het Paard

Door Emiel Goor met foto's van Jeroen van den Ent (klik voor vergroting)
Vrijdag 13/04 Paard van Troje

Een eerste blik om me heen vertelt me dat het publiek wel erg jong is. Of misschien word ik wel oud. De zaal is grotendeels gevuld met kids van rond de 16. De All Star, hét schoeisel van de hippe jeugd, is zo te zien flink verkocht de laatste tijd. Toch ontwaar ik hier en daar ook wat bezoekers die, net als ik, de dertig reeds zijn gepasseerd en even komen kijken wat er momenteel leeft bij de jeugd. Of komen die soms ook voor de muziek?

Vanavond is men voornamelijk naar het Paard gekomen voor The Automatic. Niet voor het voorprogramma Silence Is Sexy. Hoewel ze best lekker klinken, op enthousiasme van het publiek hoeven ze (nog) niet te rekenen. De muziek van het uit Utrecht afkomstige viertal doet nog het meest denken aan het Amerikaanse Interpol. Het zal ook door het uiterlijk en kleding van de mannen komen. Ze dragen namelijk allemaal een nette zwarte broek en dito overhemd met een stropdas, om de vergelijking met eerder genoemde band compleet te maken. Een half uur, dan is hun show over en begint het ombouwen van het podium voor de hoofdact.

The Automatic is een jonge band uit Cardiff, Wales en is in 2002 opgericht. In 2006 brachten ze hun debuut Not Accepted Anywhere uit op hetzelfde label waar Kaiser Chiefs hun muziek uitbrengt. De single Monster werd in de zomer van datzelfde jaar een kleine hit in Engeland, waar het de 4e plek in de hitparade haalde. Zelf beschrijven ze hun geluid als electro-disco-metal-rock. Dat het rockt is zeker, hun eerste plaat staat vol met aanstekelijke rockliedjes met een elektronisch tintje. De zang van bassist en zanger Robin wordt afgewisseld met de screams van Alex. Er straalt een hoop energie vanaf op plaat.

Dat doet het ook van het optreden. Vanaf het moment dat de band op het podium staat gaat met name keyboardspeler en zanger Alex Pennie helemaal los. Hij slaat ritmisch met een drumstick op een cowbell. Als die die in een hoek heeft gesmeten pakt hij een tamboerijn om daar zijn energie op los te laten. Zijn microfoon slingert hij vervolgens alle kanten op en wonder boven wonder raakt niemand gewond. Tussendoor rent hij ook nog even naar zijn keyboards om daar wat geluiden uit te toveren, maar dat lijkt slechts bijzaak. Hij is de entertainer en opruier van de band zoals Keith Flint dat is bij The Prodigy. Hij rent heen en weer, klautert als een berggeit op en af boxen en hitst het publiek op. De rest van de band steekt wat bleekjes af bij hun drukke pingelaar. Het publiek vindt het natuurlijk prachtig. Als de hit Monster wordt ingezet is het feest compleet. Er onstaat een heuze mosh pit en het aloude crowdsurfen is weer even populair. De jonge fans leven zich helemaal uit. De rest kijkt vermakelijk toe. Tijdens de toegift neemt de ADHD-er van de band ook nog even een flinke duik in het publiek en zo wordt dit energieke concert na een klein uurtje waardig afgesloten. Kort én krachtig net als hun muziek.



Was het memorabel? Nee. Het was geen optreden waar men nog maanden over door zal praten. Was het leuk? Ja. En daar ging het om bij dit optreden. Niet om mooie, gevoelige liedjes op een aandachtig luisterend publiek los te laten, maar om samen een leuk feestje te bouwen. Dat ook de muziek kwalitatief goed in elkaar zit is een grote plus. Het is vooral de instelling waarmee dit viertal het podium betreedt die voor een geslaagd optreden zorgt. Het is een van de vele Engelse bandjes op het moment, maar wél een met een eigen sound én een volslagen maffe keyboardspeler.

The Automatic - website en MySpace
Silence is Sexy - MySpace

Band
Robin Hawkins - lead-zang, basgitaar
James Frost - gitaar, zang
Alex Pennie - synthesizer/keyboards, percussie, zang
Iwan Griffiths - drums

Album

Not Accepted Anywhere
Automatic

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Vrijdag 30 Maart 2007 at 01:00 am

Bryan Ferry rockt als vanouds

Tekst en beeld van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

Bryan Ferry heeft enkele weken geleden een nieuwe cd uitgebracht, Dylanesque. De titel verklapt al een beetje dat het om songs van Bob Dylan gaat. Ferry heeft in het verleden vaak covers uitgebracht en voor zijn laatste werk heeft hij Dylon songs in een nieuw jasje gestoken. Mede door deze cd was het tijd voor een Europese tour en op 27 maart gaf hij een concert in de Heineken Music Hall.
Even na 9 uur komt een fit en energiek ogende, uiteraard in strak gesneden maatkostuum Bryan Ferry het podium op en zet in met The ‘In’ Crowd. Het valt gelijk op dat zijn stem met de jaren gegroeid is en zo mogelijk nog voller is geworden. Verrassend is dat hij diverse keren deze avond een mondharmonica tevoorschijn haalt en hierdoor de songs nog meer laat spreken. Het is een plezier om hem live te zien optreden, vooral in HMH, die bekend staat om de goede akoestiek.

Het concert was aangekondigd als zitconcert en er waren stoelen opgesteld in de zaal. Dat bleek vrij overbodig want tijdens het eerste nummer was iedereen al gaan staan en in mum van tijd was iedereen naar voren gelopen. Vanaf het eerste moment zat de sfeer er goed in en naarmate de show vorderde werd het een klein feestje. De opbouw van de show was erg goed met als hoogtepunten het bloedstollende ‘When She walks In The Room’ en ‘Gates of Eden’ en natuurlijk het onovertroffen ’Jealous Guy’ afgewisseld met hits als ‘Don’t Stop The Dance”.
Ferry heeft zich op zijn laatste cd ook gewaagd aan de klassieker ‘All Along the Watchtower’. In eerste instantie wist ik niet wat ik ervan moest denken maar toen ik het voor de eerste keer hoorde overtrof dat al de verwachting en live werd er nog een schepje bovenop gedaan.



Tijdens het instrumentale ‘Body And Soul’werd pas goed duidelijk dat Ferry een band van formaat om zich heen had verzameld en ze kregen ook tijdens de show alle ruimte om te vlammen tijdens de solo’s.
Vooral saxofonist Ian Dickson en pianist Colin Good en kregen de zaal stil.

Kenmerkend voor deze tour is sommige van de nummers uit die Ferry die ten gehore gebracht meer dan 50 jaar geleden voor het eerst op vinyl zijn verschenen. Let’s Stick Together is hier een goed voorbeeld van. Deze song is geschreven in 1959 en voor het eerst uitgebracht in 1962. Vanavond bleek dat dit nummer nog niets aan kracht had ingeboet en de tand des tijds had doorstaan. Dit gold eigenlijk voor alles wat ik deze avond gehoord heb. Zelfs ‘Knocking on Heavens Door’, een nummer wat in mijn ogen volledig doodgedraaid is door de vele covers die ervan zijn verschenen, werd vanavond weer nieuw leven ingeblazen.

Voor de afsluiter ‘Love Is The Drug’ werden alle registers nogmaals opengetrokken en hoewel de 61-jarige Ferry er na een optreden van meer dan anderhalf uur nog net zo energiek uitzag als toen hij het podium betrad was het feest voor de uitbundige zaal helaas afgelopen. In een bijzonder goed humeur heb ik de thuisreis aanvaard.

Bryan Ferry - website

Line-up:
Bryan Ferry
Colin Good - piano
Ian Dixon - sax
Oliver Thompson - gitaar
Chris spedding - gitaar
Leo Abrahams - gitaar
Guy Pratt - bass
Me’sha Bryan - backing vocals
Sarah Brown - backing vocals
Andy Newark - drums
Amanda Drummond - keyboards & viool

CD kopen

Dylanesque
Bryan Ferry

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Woensdag 28 Maart 2007 at 08:28 am

Geslaagde eerste editie Classics in Rock

Door Serge Julien met foto's van Maarten Grootendorst (klik voor vergroting)

Na een half jaar uitstel heeft dan eindelijk het Classics in Rock evenement plaatsgevonden in de Rotterdamse poptempel Ahoy. Bedoeling is dat dit een jaarlijks terugkerend evenement gaat worden. Getuige de eerste editie zou dat moeten lukken. Hoewel Ahoy niet tot de nok toe gevuld is schijnt het wel uitverkocht te zijn, wat erop kan duiden dat niet het maximum aantal van een dikke 10.000 plaatsen in de verkoop is gegaan. Voor de arena heeft dat als voordeel dat je niet dicht op elkaar gedrukt staat en dat er ruimte is om te kunnen bewegen en te lopen.

De eerste blikvanger van de avond is het niet geringe podium dat is opgebouwd uit drie plateaus: op het laagste plateau speelt de band terwijl op de twee hoger gelegen niveaus plaats is ingeruimd voor een heus orkest. Even lijkt het erop dat een soort van Night of the Proms gehalte zal ontstaan maar gedurende de show blijkt dit onterecht te zijn. Achter het podium hangt een groot rond scherm dat doet denken aan dat van Pink Floyd waar gedurende de hele show beelden op zijn te zien van wat er op het podium gebeurt. Een best indrukwekkend uiterlijk om naar te kijken. De show begint met het Classics in Rock “Anthem 702” gecomponeerd door After Forever toetsenist Joost van den Broek die ook de arrangementen van de nummers tijdens Classics in Rock voor zijn rekening heeft genomen. Het aantrekkelijke openingsnummer gaat gepaard met prachtig licht- en laserwerk. De begeleiding van de rockhelden wordt gedaan door de SAS band onder leiding van Spike Edney (de vroegere toetsenist van Queen). De groep bestaat uit muzikanten die afkomstig zijn uit diverse bekende rockbands als Black Sabbath, Marillion, Whitesnake en The Pretenders. De band wordt deze avond aangevuld met twee Nederlandse achtergrond zangeressen. Dan is er het Classics in Rock Symfonic Orchestra C.O.D.A. bestaande uit een selectie van het Rotterdams Philharmonisch orkest dat gedurende de het spektakel bij een hoop nummers het geheel voorziet van extra cachet zonder dat het overdadig wordt.



Chris Thompson mag de aftrap verzorgen met de krakers Blinded By The Light en Davey’s On The Road Again waarmee hij destijds scoort met Manfred Mann’s Earth Band. Herkenning alom en een lekkere opener die bij een hoop bezoekers nostalgie oproept. Rainbow zanger Graham Bonnet rockt zich prima door de songs God Blessed Video and het het niet te versmaden Since You’ve Been Gone.
Dan is het de beurt aan John Waite, voormalig zanger van The Babys en Bad English. Het onvermijdelijke Missing You en Everytime I Think Of You (recentelijk nog naar de toppen van de hitlijsten gezongen door Marco Borsato en Lucie Silvas) vinden gretig aftrek en tonen aan hoe goed zijn stem nog is.
Grootheid Jon Anderson heeft met zijn karakteristieke hoge stemgeluid veel succes geoogst met Yes. Vanavond toont hij een wat afwezige indruk. Hij begeleidt zichzelf op acoustisch gitaar maar je krijgt steeds het idee dat hij in andere sferen bivakkeert en als hij vervolgens tijdens I’ve Seen All Good People het Lennon nummer Give Peace Chance tevoorschijn tovert doet het je afvragen of het nog wel goed gaat met de zanger. Het onvermijdelijke Yes nummer Owner Of The Lonely Heart komt ondanks de prima invulling van het orkest niet helemaal lekker uit de verf en is daarmee een halfslachtige poging om Anderson’s wat matte optreden uit het slop te halen. Anderson is daarmee ook de zwakste schakel van de avond en keert in tegenstelling tot de andere muzikanten niet meer terug op het podium.
Het hoogtepunt van voor de pauze mag zonder enige twijfel op conto worden geschreven van Glenn Hughes. De voormalig bassist van Deep Purple heeft een dijk van een stem die nog altijd een arsenaal aan registers weet open te trekken. Eerst doet hij een niet onverdienstelijke versie van Procol Harum’s Whiter Shade Of Pale om vervolgens los te gaan in Mistreated waarna een even zo magistraal Burn volgt. Het is ook tijdens deze set dat het publiek goed begint op te veren. De stemming zit erin.

Na de pauze volgt een Nederlandse All Star Band onder de naam The Dutch Invasion. In deze formatie spotten we onder meer Bert Heerink (Vandenberg), Floor Jansen (After Forever), Michel van Dijk (Alquin) en Danny Lademacher (Herman Brood’s Wild Romance).
Er wordt een medley gespeeld die de contouren draagt van Golden Earring’s Radar Love maar constant overgaat in een ander bekend nummer. Floor Jansen mag zich uitleven in Shocking Blue’s Venus terwijl Bert Heerink laat horen nog altijd een steengoede stem te hebben tijdens de Vandenberg hit Burning Heart. Het is jammer dat Heerink niet meer laat horen deze avond want hij is erg sterk. Erg leuk is ook dat de Herman Brood klassieker Saturday Night voorbij komt.



Gitaarliefhebbers krijgen een pesterig intermezzo voorgeschoteld als de gitaristen Marcel Singor en Jamie Moses elkaar de loef afsteken met een aantal van de beroemdste gitaarintro’s van rockklassiekers. Het is jammer dat het steeds maar luttele seconden zijn aangezien je steeds weer hoopt dat ze zullen uitbarsten in de volledige nummers. Tijdens dit moment in de show komt er opeens een jochie van een jaar of 12 het podium opgewandeld met een Gibson Les Paul om zijn nek om dan ineens de onmiskenbare akkoorden in te zetten van AC/DC’s Highway To Hell waarna hij nog even los gaat in een snoeiharde solo waarbij het indrukwekkend is om te zien hoe de kleine vingers over de gitaarhals manoeuvreren. Deze “rock kid” blijkt de winnaar te zijn van een wedstrijd van City FM die op zoek was naar een groot gitaartalent tussen 8 en 14 jaar die kon aantonen een knallende versie van Smoke On The Water te kunnen spelen. Een plaatsje in de spotlight tijdens Classics in Rock was de beloning.

Glenn Hughes komt nog een keer terug om Smoke On The Water eer aan te doen terwijl Floor Jansen een uitstekende versie van Guns ’n Roses’ Patience ten gehore brengt. Het orkest doet hierbij prima werk in de afrondende apotheose van het nummer.
Chris Thompson weet de boel nog op te zwepen, met Mighty Queen en The Show Must Go On om daarna met bijna alle deelnemende artiesten een eind te maken aan het optreden met het door John Farnham bekend gemaakte You’re The Voice wat nog altijd een regelrechte meezinger is.

De eerste editie van Classics in Rock mag er wezen. Goed georganiseerd, prima uitstraling, een feest der herkenning van liedjes, een prima band met genuanceerde aanvulling door het orkest en een aangename sfeer vol nostalgie. Voor herhaling vatbaar!

Classics in Rock - website

Onderwerp: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK, OEROL, POP-ROCK, VERWACHT

Maandag 26 Februari 2007 at 4:26 pm

Oerol komt aan wal in Paradiso

Door Henry Krul met foto's van Hans Speekenbrink en Henry Krul (klik voor vergroting)

Zaterdagavond was het Oerolfeest in Paradiso, traditioneel de start van het Oerolseizoen waarin wat smaakmakers te zien zijn die ook op het festival geprogrammeerd staan, vrijwilligers en medewerkers elkaar ontmoeten en waar gedanst kan worden tot in de hele kleine uurtjes. Na het uitgebreide programma van het feest van het 25e Oeroljubileum vorig jaar om deze tijd nu een wat eenvoudiger programmering. Daarbij kwam nog de ongelukkige omstandigheid dat topper Luie Hond en straattheatervoorstelling Babok door ziekte verstek moesten laten gaan.

In de grote zaal werd gestart met het vertonen van de film 'Bestemming Oerol' van Willem Wits (Lemming Film) waarin twee theatermakers en een fotografe worden gevolgd in het wordingproces van hun project voor Oerol 2006. We zien Marc van Vliet van TUIG zoeken naar de goede vorm voor zijn voorstelling Tocht, operamaker Anthony Heidweiller zijn plannen voor 'Roeland' realiseren op een eindeloos strand waar de wind ieder geluid meeneemt en fotografe Linette Raven bouwt een band op met eilanders die zij fotografeert voor Fan Twa Kanten.

In alle drie de verhalen is goed te zien hoe het eiland de droom en passie van de makers beïnvloedt en eigenlijk altijd in positieve zin, al voelt dat op het moment dat de invloed kenbaar wordt lang niet altijd zo. (De film is op 1 april te zien in De Balie te Amsterdam en te bestellen door het overmaken van 25 euro op bankrekening 63.26.41.096 tnv Lemming Film Amsterdam ovv DVD Bestemming Oerol en het adres waar de DVD naar toe moet worden gezonden).

Daarna kondigde host Roos Rebergen (Roosbeef) Das Aldi Combo aan die de stemming er meteen goed in hadden zitten. Al gauw hadden de bezoekers zich opgedeeld in twee groepen: de dansers in de grote zaal en de praters in de hal. In de hal werd volcontinue op de muur de film van Thé ¢tre du Centaure vertoond.

Na Das Aldi Combo was er gelegenheid voor interim-artistiek leider Jos Thie om het publiek toe te spreken en een korte samenvatting te geven van wat er allemaal op Oerol te doen is dit jaar, met name de vier grote voorstellingen en voor zakelijk directeur Janneke Staarink om te vertellen over de online kaartverkoop. Joop Mulder, die een jaartje sabbatical neemt, was ook op het Oerolfeest aanwezig en amuseerde zich zo te zien uitstekend zo zonder verplichtingen.

Vervolgens was het podium in de grote zaal voor singer/songwriter Hanneke de Jong met haar Shakespearience. Schitterende songs, prachtig gezongen en gespeeld maar qua sfeer meer geschikt voor de kleine zaal dan voor het grote podium waar het publiek eigenlijk gewoon door wilde gaan met dansen. En swingen kon je zeker bij de muziek van Room Eleven die merkwaardig genoeg even later geprogrammeerd stonden in de kleine zaal die dan ook zo overvol was dat dansen daar niet tot de mogelijkheden behoorde.

In de grote zaal gaf DJ Magnetron ondertussen de muzikale invulling tijdens de set-ombouw op het podium. Gelukkig had men een zeer goede vervanger weten te strikken voor de afwezige Luide Hond te weten Jaune Toujours. Jaune Toujours staat net als thuisstad Brussel garant voor een explosieve mix van cultuur, taal en muziekstijlen. En dat laatste wordt al snel duidelijk als de groep het podium betreedt. Want of het nou rock, chansons, ska, zigeunermuziek, balkan of fanfareklanken zijn, bij Jaune Toujours kan het allemaal! Deze band speelde onlangs nog in het voorprogramma en Manu Chao en liet zien en horen waarom. Met een zeer anstek elijk optreden van de vijf gepassioneerd spelende musici kon niemand zijn voeten meer stil houden. Het gevolg was een prachtige afsluiting met dansbare livemuziek.

Ongetwijfeld is het feest nog lang doorgegaan met Cartes ism PIPS:lab, Aux Raus en de DJ's Antal, Ans Jovisch (Red Nose Distrikt) en All out K, maar dat hebben wij niet meer meegemaakt. Wij feesten straks wel weer verder op Terschelling vanaf 15 juni.

Oerol - website

Hanneke de Jong & Band Daniel Brandl - cello Alex Akela - mandoline/viool/dobro Erik Harbers - bas Marc Buijs - piano Hanneke de Jong - piano/gitaar/zang website & MySpace

Das Aldi Combo André Dodde - orgel Arnold Veenkamp - drums Jan Veenkamp - basgitaar Hans Sulman - saxofoon website & MySpace

Room Eleven Janne Schra - zang Arriën Molema - gitaar Lucas Dols - contrabas Maarten Molema - drums Dirk - toetsen website & MySpace

Jaune Toujours Piet Maris - zang, accordeon Bert Bernaerts - contrabas, trompet, tuba, zang Theopane Raballand - drums, percussie, zang Bart Maris - trompet, tuba, cornet, zang Christophe Morisset - trombone, bombardon

Onderwerp: JAZZ, POP-ROCK, MUZIEK

Zondag 25 Februari 2007 at 5:46 pm

Avontuurlijke jazz hip hop met Soweto Kinch

Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor groter)

Als we de olijke manager Gea Russel van Soweto Kinch na afloop van het concert spreken zien we een stralende blik in de ogen van de man die trots is op een van de avontuurlijke jazz formaties die hij onder zijn hoede heeft (Polar Bear is een van de andere bands die eind vorig jaar ook in het Paard heeft gespeeld). Hij is op dit moment met Soweto Kinch een aantal Europese landen aan het bezoeken om hun tweede CD A Life In The Day Of B19: Tales Of The Tower Block te promoten. Volgende week staan ze in Tivoli en mogelijk dat een van de North Sea Jazz organisatoren langskomt om te kijken. Het zou toch zo mooi zijn als ze een plekje krijgen op het wereldberoemde festival. Als het aan de verslaggever van dit artikel ligt dan krijgen ze ook die kans.

Het is geen overweldigende opkomst maar de ongeveer 125 man die aanwezig zijn in het Paard van Troje krijgen een zeer interessant optreden voorgeschoteld van Soweto Kinch. De in 1978 in London geboren altsaxofonist en rapper maakt geen vernieuwend werk, luisterend naar de mix van jazz met hip hop (Courtney Pine en Guru’s Jazzmatazz zijn twee voorbeelden die dit al in een veel eerder stadium hebben gedaan) maar Soweto Kinch weet het concept wel met veel enthousiasme en overtuigingskracht neer te zetten en de jazz in Kinch’ muziek is een stuk traditioneler die meer richting een Bop geluid gaat. Het concert is opgebouwd rondom de nummers van de CD A Life In The Day Of B19: Tales Of The Tower Block. Een concept CD over drie bewoners en hun levensperikelen in een Birminghamse wijk. Het concert begint met een openingsthema en The Mission dat pure jazz laat horen en waarbij Kinch meteen zijn saxtalent toont dat best virtuoze momenten laat horen. Belangrijkste invloed op hem is Sonny Rollins. Hij maakt heel subtiel gebruik van wat effectpedalen voor wat extra cachet aan het saxofoongeluid en wat muziekinvullingen die niet van de bandleden komen. Hij loopt er relaxed bij in een nonchalant zittend khaki overhemd met stropdas met daaronder een bruine pantalon en nette licht bruine schoenen. Hij krijgt naast een prima ritmesectie tegenhang van de elegant trompetspelende Amerikaanse Abram Wilson die vooral in Adrian’s Ballad een mooie rol vervult.



De nummers worden vaak ingeleid door Soweto en hij doet dit op charmante en humoristische wijze en weet hierbij het publiek geboeid te krijgen. De raps die hij verzorgt in een hoop nummers zal zelfs de hater van de zangstijl kunnen doen ontdooien omdat hij wegblijft van het prototype van wat rap normaal gesproken is. Wellicht moet ook worden geconcludeerd dat Kinch niet de beste rapper is maar het is vooral het totaalbeeld van de muziek en de boodschap die de hele presentatie in balans weet te houden. Je krijgt het gevoel dat Kinch een dialoog met je wil voeren. Een mooi voorbeeld daarvan is als hij het Paard ook meekrijgt enthousiast mee te blerren in het nummer So! dat de materiele levenswijze op de hak neemt. Het gaat erin als zoete koek.

Achter het podium hangt een groot filmdoek waarin een mengeling is te zien van live beelden en vooraf opgenomen video’s die de muziek en boodschappen van de liedjes van extra illustratie voorziet en daarmee ook bijzonder slaagt.

In de toegift laat Kinch horen te beschikken over een knappe en humoristische vorm van freestylen waarbij hij op basis van op het witte doek geprojecteerde foto’s van het publiek, die op verzoek van de band via de blue tooth tool naar een laptop op het podium zijn gezonden, improvisorisch weet te kunnen reageren.

Soweto Kinch heeft in zijn thuisland voor zijn eerste CD Conversations With The Unseen reeds lovende kritieken gekregen en tevens de prestigieuze Mercury Prize mogen ontvangen. Getuige dit smakelijke optreden kan worden geconcludeerd dat de jazz er een avonturier bij heeft. Het zal niet de laatste keer zijn dat Soweto Kinch dit jaar optreedt dus gaat deze jonge muzikant vooral eens aan het werk zien.

Band
Soweto Kinch “ saxofoon
Abram Wilson “ trompet
Michael Olatuja “ contra bas en elektrische bas
Graham Godfrey “ drums

Soweto Kinch - website en MySpace

CD
A Life In The Day Of B19 : Tales Of The Tower Bloc
Soweto Kinch