Onderwerp: JAZZ, POP-ROCK, MUZIEK

Zondag 25 Februari 2007 at 5:46 pm

Avontuurlijke jazz hip hop met Soweto Kinch

Soweto Kinch
Soweto Kinch
Soweto Kinch

Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor groter)

Als we de olijke manager Gea Russel van Soweto Kinch na afloop van het concert spreken zien we een stralende blik in de ogen van de man die trots is op een van de avontuurlijke jazz formaties die hij onder zijn hoede heeft (Polar Bear is een van de andere bands die eind vorig jaar ook in het Paard heeft gespeeld). Hij is op dit moment met Soweto Kinch een aantal Europese landen aan het bezoeken om hun tweede CD A Life In The Day Of B19: Tales Of The Tower Block te promoten. Volgende week staan ze in Tivoli en mogelijk dat een van de North Sea Jazz organisatoren langskomt om te kijken. Het zou toch zo mooi zijn als ze een plekje krijgen op het wereldberoemde festival. Als het aan de verslaggever van dit artikel ligt dan krijgen ze ook die kans.

Het is geen overweldigende opkomst maar de ongeveer 125 man die aanwezig zijn in het Paard van Troje krijgen een zeer interessant optreden voorgeschoteld van Soweto Kinch. De in 1978 in London geboren altsaxofonist en rapper maakt geen vernieuwend werk, luisterend naar de mix van jazz met hip hop (Courtney Pine en Guru’s Jazzmatazz zijn twee voorbeelden die dit al in een veel eerder stadium hebben gedaan) maar Soweto Kinch weet het concept wel met veel enthousiasme en overtuigingskracht neer te zetten en de jazz in Kinch’ muziek is een stuk traditioneler die meer richting een Bop geluid gaat. Het concert is opgebouwd rondom de nummers van de CD A Life In The Day Of B19: Tales Of The Tower Block. Een concept CD over drie bewoners en hun levensperikelen in een Birminghamse wijk. Het concert begint met een openingsthema en The Mission dat pure jazz laat horen en waarbij Kinch meteen zijn saxtalent toont dat best virtuoze momenten laat horen. Belangrijkste invloed op hem is Sonny Rollins. Hij maakt heel subtiel gebruik van wat effectpedalen voor wat extra cachet aan het saxofoongeluid en wat muziekinvullingen die niet van de bandleden komen. Hij loopt er relaxed bij in een nonchalant zittend khaki overhemd met stropdas met daaronder een bruine pantalon en nette licht bruine schoenen. Hij krijgt naast een prima ritmesectie tegenhang van de elegant trompetspelende Amerikaanse Abram Wilson die vooral in Adrian’s Ballad een mooie rol vervult.

Soweto Kinch
Soweto Kinch
Soweto Kinch


De nummers worden vaak ingeleid door Soweto en hij doet dit op charmante en humoristische wijze en weet hierbij het publiek geboeid te krijgen. De raps die hij verzorgt in een hoop nummers zal zelfs de hater van de zangstijl kunnen doen ontdooien omdat hij wegblijft van het prototype van wat rap normaal gesproken is. Wellicht moet ook worden geconcludeerd dat Kinch niet de beste rapper is maar het is vooral het totaalbeeld van de muziek en de boodschap die de hele presentatie in balans weet te houden. Je krijgt het gevoel dat Kinch een dialoog met je wil voeren. Een mooi voorbeeld daarvan is als hij het Paard ook meekrijgt enthousiast mee te blerren in het nummer So! dat de materiele levenswijze op de hak neemt. Het gaat erin als zoete koek.

Achter het podium hangt een groot filmdoek waarin een mengeling is te zien van live beelden en vooraf opgenomen video’s die de muziek en boodschappen van de liedjes van extra illustratie voorziet en daarmee ook bijzonder slaagt.

In de toegift laat Kinch horen te beschikken over een knappe en humoristische vorm van freestylen waarbij hij op basis van op het witte doek geprojecteerde foto’s van het publiek, die op verzoek van de band via de blue tooth tool naar een laptop op het podium zijn gezonden, improvisorisch weet te kunnen reageren.

Soweto Kinch heeft in zijn thuisland voor zijn eerste CD Conversations With The Unseen reeds lovende kritieken gekregen en tevens de prestigieuze Mercury Prize mogen ontvangen. Getuige dit smakelijke optreden kan worden geconcludeerd dat de jazz er een avonturier bij heeft. Het zal niet de laatste keer zijn dat Soweto Kinch dit jaar optreedt dus gaat deze jonge muzikant vooral eens aan het werk zien.

Band
Soweto Kinch “ saxofoon
Abram Wilson “ trompet
Michael Olatuja “ contra bas en elektrische bas
Graham Godfrey “ drums

- website en MySpace

CD
A Life In The Day Of B19 : Tales Of The Tower Bloc
Soweto Kinch

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Dinsdag 26 December 2006 at 8:51 pm

Knallend verjaardagsfeestje met Bettie Serveert in het Paard

Bettie Serveert
Bettie Serveert
Bettie Serveert

Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor groter)

Het is alweer 15 jaar geleden dat Bettie Serveert om de hoek is komen kijken aan het pop/rock front. Hun debuutplaat Palomine met catchy soms stevige gitaarmuziek en melancholische inslag wordt unaniem geprezen. Sindsdien zijn ze de lievelingen van de serieuze pop/rock fans en critici. Het succes beperkt zich niet tot de Lage Landen, ook in Amerika, Engeland en Japan krijgen de Bettie’s een positieve pers en treden ze met regelmaat op als hoofdprogramma of als support act voor gerenommeerde bands als bijvoorbeeld The Counting Crows en Live.

Recentelijk is de achtste CD/DVD Bare Stripped Naked van de naar tennisspeelster Betty Stove genoemde groep verschenen. De schijf met overwegend nieuw werk en een aantal bestaande maar anders gearrangeerde liedjes laat een semi-akoestische groep horen met een meer laidback geluid dat hier en daar een sluimerend laagje folk en jazz vertoont. Om hun 15e verjaardag te vieren toert de groep dit jaar en het begin van volgend jaar uitgebreid langs het nationale en internationale clubcircuit. Zo vlak voor kerst wordt een afgeladen aangedaan en krijgt het publiek een ruim anderhalf durende dwarsdoorsnede van Bettie’s oeuvre gepresenteerd.

Bettie Serveert
Bettie Serveert
Bettie Serveert


Met uitzondering van de plaat Venus In Furs (de tribute plaat voor The Velvet Underground waarmee Bettie Serveert net als veel andere alternatieve gitaarbands vaak is vergeleken) wordt iedere plaat van de groep vanavond vertegenwoordigd. Nadruk ligt wel op de voorlaatste twee CD’s Log 22 en Attagirl. Van het laatstgenoemde werk wordt Dreamaniacs gebruikt als aftrap van het concert. Meteen valt in dit nummer de invulling van wat technische snufjes uit de keyboards op die de muziek een wat poppier en frisser geluid geven aan de band. Don’t Touch That Dial eveneens van Attagirl toont een meer ruige uptempo rocksound. Die ruigere kant horen we ook terug in nummers als Smack en Log 22 van de gelijknamige plaat. Toch zullen de soundscapes tijdens het concert nog vaker te horen zijn en dat is een waar genoegen. En als het niet Martijn Blankestijn is die de muziek voorziet van effect met geraffineerde keyboardinvullingen dan is het wel Peter Visser die met een arsenaal aan effectpedalen zijn gitaren laat gieren. Het blijft allemaal prima in balans en het maakt het plezierig om afwisseling te horen in het traditionele gitaargeluid van .

Middelpunt van de groep is natuurlijk de aantrekkelijke blonde kortgerokte Carol van Dijk. Gelukkig niet alleen aantrekkelijk qua uiterlijk maar zeker ook qua stemgeluid welke zoals al vaak terecht is geschreven doet denken aan Sheryl Crow en Gwen Stefani. Daarbij begeleidt ze zichzelf op een Rickenbacker gitaar wat haar een ontzettend stoer voorkomen geeft.

De Bettie’s hebben een strakke ritmesectie in de personen van Herman Bunskoeke op bas die met gitarist Visser soms slap staat te ouwehoeren en de opzwepend drummende Guido Geudens.

Bettie Serveert
Bettie Serveert
Bettie Serveert


Tijdens de set wordt er gas teruggenomen met Love And Learn en Hell = Other People van Bare Stripped Naked. Een prima afwisseling na het overwegend up-tempo werk.
De oudere nummers en publieksfavorieten zoals Tom Boy, Kid’s Allright en Ray Ray Rain van de platen Palomine en het door Daniel Lanois geproduceerde Lamprey worden vooral tegen het einde van de show gespeeld.

De enige kanttekening van het concert is het vaak harde geluid maar buiten dat krijgt het Paard een uitstekend en knallend verjaardagsfeestje geserveerd door Bettie en wederom bewijzen ze van internationale topklasse te zijn. Op naar het 25-jarige jubileum met deze wereldband!

De Band
Carol van Dijk “ zang en gitaar
Peter Visser - gitaar
Herman Bunskoeke - bas
Gino Geudens - drums en achtergrondzang
Martijn Blankestijn - toetsen

CD tips
Bare Stripped Naked (inclusief DVD) (2006)
Attagirl (2004)
Palomine (1992)

Onderwerp: JAZZ, MUZIEK, POP-ROCK, WERELDMUZIEK

Zaterdag 25 November 2006 at 2:42 pm

Global Village Festival - Global Women

Global Women - Amina Figarova
Global Women
Global Women - Corrie van Binsbergen

foto's van Hans Speekenbrink (klik voor groter)

Al eerder verscheen een artikel over het Global Village Festival 2006, de Women Edition, dat in Theater Lieve Vrouw in Amersfoort werd gehouden vorig weekend. Dit gelegenheidssextet, dat zich heel toepasselijk Global Woman noemt, bestaat uit Denise Jannah (zang), Amina Figarova (piano), Corrie van Binsbergen (gitaar), Ellister van der Molen (trompet), Sandra Sahupala (percussie) en Mick Paauwe (babybas). 

Global Women - Denise Jannah
Sandra Sahupala
Global Women - Ellister van der Molen

Global Women
Global Women - Mick Paauwe
Global Women met 'Lieve Vrouw Vrouwen'




Corrie van Binsbergen - website
Amina Figarova - website
Denise Jannah - website
Ellister van der Molen - website
Mick Paauwe - website
Sandra Sahupala - popinstituut

Theater Lieve Vrouw - website

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Vrijdag 24 November 2006 at 09:44 am

Feest met de Levellers

Circle J
Circle J
Circle J

Door Berbera van den Hoek met foto's van Maarten Grootendorst (klik voor groter)

Zaterdagavond stond er folk rock geprogrammeerd in Het Paard van Troje in Den Haag. Toen we binnenkwamen was de zaal nog erg leeg maar toen tegen half 9 de lichten uitgingen begon het al aardig vol te lopen met een zeer gevarieeerd publiek.

Er komen 6 personen met uiteenlopende instrumenten het podium opgerend. Al bij de eerste tonen had ik de indruk dat de Pogues weer bij elkaar waren maar de aanstichters van deze aanstekelijke folk waren de band Circle J. Deze band uit Utrecht bestaat al weer enkele jaren. Hun eerste demo-cd zag in 1999 het levenslicht. De muziek is stevig maar door het opvallend gebruik van een banjo en tin whistle en het rollende accent van de zanger waande je je even in Ierland. Tijdens het helaas veel te korte optreden merkte je aan alle kanten dat de band erg goed op elkaar is ingespeeld en het plezier dat ze hebben straalt uit naar het publiek. Dat kwam binnen enkele nummers goed los. Een betere opwarmer voor de hoofdact konden de Levellers zich niet wensen.
Levellers
Levellers
Levellers


Als rond half 10 de lichten weer uitgaan is de zaal goed vol en tijdens het bombastische doedelzak intro bestormden de Levellers het podium. De Levellers is een band uit Brighton die bijna hun 20-jarig jubileum gaan vieren. Bijzonder aan deze band dat deze 20 jaar vol hebben gemaakt zonder verandering in de samenstelling.
Het optreden in het Paard is een van de optredens ter promotie van hun net uitgebrachte dvd 'Chaos Theory'. Niet dat de Levellers een reden nodig hebben om live op te treden, een korte tour door Nederland is een bijna jaarlijks ritueel.
Vanaf het moment dat het optreden begint komt het publiek los. Een opvallende rol voor de herkenbare muziek van de Levellers is weggelegd voor Jon Sevink. Deze markante persoon is de (electrische) vioolspeler uit de band. Hij voegt aan de harde funk rock een extra tintje toe die de muziek soms sterk doet denken aan Ierse of Schotse folk muziek.

Levellers
Levellers
Levellers


Als de klassieker 'what a beautiful day' wordt ingezet is het publiek helemaal niet meer te houden. Het pogoen wat in eerste instantie alleen voor het podium gebeurde breidt zich langzaam uit, mede door aangestoken door Stephen Boakes die met zijn didgeridoo de hele zaal op z'n kop laat zetten. Op het podium gaat het er ook steeds enthousiaster aan toe. De Levellers maken hun live reputatie meer dan waar. De toegift begint met mondharmonica's en het nummer 'another man's cause' wordt ingezet, een rustig begin maar wat kan de schijn bedriegen. In enkele seconden is het publiek zelfs drie hoog bij elkaar op de schouders geklommen. Het feest gaat nog even door maar als dan toch de lichten aangaan en aanblijven is het duidelijk dat het feest echt over is.

Levellers - website
Circle J - website

Circle J kan je in december nog op diverse plaatsen zien:
3 december, Yumbo, Bunnik (met Skontra)
4 december, Bitterzoet, Amsterdam (met Skontra)
7 december, Parkhof, Alkmaar (met Skontra)
8 december, ACU, Utrecht (met Skontra)
9 december, Kultuurhuis Bosch, Arnhem (met Skontra)
15 december, De Bakkerij, Castricum (met Quality Export)

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Woensdag 25 Oktober 2006 at 08:40 am

Intense Michael de Jong imponeert in Paard van Troje

Michael de Jong
Michael de Jong
Michael de Jong

Door Serge Julien met foto's van Maarten Grootendorst (kli voor groter)

Een oudere man met een geleefd hoofd in antraciet kleurig kostuum met daaronder een zwart T-shirt dat een lekkere pens niet kan verdoezelen wandelt het podium op naar een stoel waarnaast drie akoestische gitaren staan. Met “Good evening Den Hague” begroet Michael de Jong het deels op bankjes zittende publiek in de kleine zaal van het Paard van Troje. Het is 11 jaar geleden dat de singer-songwriter voor het laatst op het podium heeft gestaan van het Paard om zijn vijftigste verjaardag luister bij te zetten. Bij het grote publiek is de singer-songwriter met zijdelingse blues inslagen niet direct bekend. Toch heeft deze figuur een rijk als wel zwaar leven achter de rug waarin alcohol, drugs, dood, verderf, ziektes, vrouwen, gevangenissen en armoede een grote rol hebben gespeeld. Dit leven heeft als een behoorlijke inspiratiebron gezorgd voor het gros van het oeuvre van Michael de Jong. De uit een Friese vader en Baskische moeder geboren de Jong brengt het grootste gedeelte van zijn leven door in Amerika waar hij in verschillende plaatsen verblijft en speelt met diverse bands die vooral gericht zijn op blues. Blues legende Jimmy Reed lijft de Jong in 1976 in zijn band. Daarnaast speelt hij met of in voorprogramma’s van o.a. Country Joe & The Fish, Jefferson Airplane en John Lee Hooker. Bepaald geen kleine muzikanten.

In 1981 maakt de Jong zijn eerste soloplaat met leden van de Steve Miller Band. Medio jaren tachtig belandt hij na vele omzwervingen door Europa als een versleten man verslaafd aan alcohol en drugs in Nederland om zich daar vervolgens te settelen en een afkickperiode te ondergaan. Eenmaal op het juiste spoor krijgt hij in de negentiger jaren een platencontract aangeboden bij Munich en tourt hij langs het Nederlandse clubcircuit waar hij langzaam bekendheid opbouwt.

Michael de Jong
Michael de Jong
Michael de Jong


In 1999 en 2000 brengt hij de indrukwekkende platen The Waiting Game en het beklemmende Immaculate Deception uit waarvan vooral de laatste succesvol blijkt te zijn. Beide platen zijn vertegenwoordigd in het optreden van vanavond. De titeltrack van de laatst genoemde plaat welke is geïnspireerd door een van de weinige helden van de Jong, Muhammed Ali, blijkt een waar hoogtepunt. De kracht en intensie waarmee de Jong het liedje voordraagt is van een ongekend hoog niveau. Diezelfde kracht en intensie horen en zien we ook in de selecties die worden gespeeld van recente CD’s als The Great Illusion en Echo From The Mountain waarvan de laatste is ontstaan uit inspiratie opgedaan in een periode dat hij in Ierland heeft gebivakkeerd.

Buiten het feit dat Michael de Jong zichzelf ogenschijnlijk eenvoudig begeleidt op gitaar maar daarmee effectieve ondersteuning biedt aan de veelal autobiografische liedjes is het ronduit indrukwekkend dat hij zonder verdere begeleiding zo’n enorme zeggingskracht uitstraalt. Alle aandacht is gericht op de emotie in zijn rauwe stem welke ook een zekere schorheid laat horen die soms doet denken aan Bob Dylan. De pijn, de woede, de angst, de liefde kun je zien en voelen. De grimassen in zijn gezicht en de klanken in zijn stem spreken boekdelen. Een liedje klinkt nooit hetzelfde zo vertelt de Jong het publiek. Tijdens ieder optreden probeert hij de nummers weer anders te spelen. Zo blijft het voor hem ook interessant om de liedjes weer uit te voeren verklaart hij.

Met een veelbewogen verleden als dat van Michael de Jong en het talent om liedjes te componeren kan het haast niet anders dat zich een zee van inspiratie voordoet waaruit vervolgens juwelen worden geboren die vanavond op gepassioneerde wijze worden voorgedragen.
Zonder twijfel een van de opvallendste optredens van het jaar deze ruim anderhalf uur durende intense ervaring met de imponerende singer-songwriter. Lang leve Michael de Jong!

CD’s
Immaculate Deception (2000)
Echo From The Mountain (2005)
The Great Illusion (2006)