Onderwerp: JAZZ, POP-ROCK

Maandag 23 Oktober 2006 at 7:56 pm

Polarbear op glad ijs

Polarbear
Polarbear
Polarbear

Door Lana de Wit met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor groter)

Onverstoorbaar nemen de vier mannen van Polar Bear hun instrumenten ter hand. Een gedempt applaus van het publiek. Gedempt omdat er maar ongeveer 25 man in de kleine zaal van het Paard in Den Haag aanwezig zijn. Een even zo bescheiden welkom van frontman Seb Rochford vanachter zijn drumstel en het gezelschap gaat van start. Onder ritmische aanvoering van drums en contrabas, klinken strak en jazzy de tonen van de twee saxofonen. Een tikje bombastisch af en toe. Dan zijn de klanken weer wat losser en klinken ze, geheel in de stijl van jazz, als een vrije improvisatie om vervolgens weer strak door de musici in het gelid te worden getrokken.

Dan wordt John Leafcutter aan het gezelschap toegevoegd. Met zijn experimentele computergestuurde geluiden lift hij mee op de muziek van Polar Bear door deze te voorzien van een mix ingeblikte geluiden. Dan weer schrille hoge tonen dan weer snerpende lage tonen. Het geluid van zijn ‘muziek’ staat harder dan dat van de andere instrumenten. Dit is in eerste instantie niet zo erg maar als zijn indringende geluiden meegaan in het geïmproviseer van de band en de boventoon gaan voeren, wordt het pijnlijk voor de oren. Leafcutter lijkt teveel op te gaan in zijn eigen gefreak dan zich aan te passen aan de klanken van Polar Bear.
Polarbear
Polarbear
Polarbear


De bandleden van Polar Bear lijken aan de krasse scheurende geluiden van Leafcutter geen aanstoot te nemen. Ze geven hem zelfs de ruimte om zijn ding te doen. De geluiden van Leafcutter worden een stoorzender door de mooie nummers van Polar Bear. Maar tegen het einde van de set lijkt Leafcutter zich meer in de muziek te schikken, ook al staat zijn geluid nog steeds te hard. Hij en Polar Bear komen tot elkaar en dan pas komt deze relatie echt goed tot zijn recht! Wordt het toch nog feest!

Ondanks de karige opkomst is bandleider Seb Rochford niet te beroerd voor een toegift. Twee nummers zelfs! Met dezelfde virtuositeit en hetzelfde spelplezier leveren de vijf muzikanten de nummers af aan het belangstellende publiek. De spelkwaliteiten van de musici staan buiten kijf maar enige introspectie kan geen kwaad.

Polarbear - website

Onderwerp: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK, POP-ROCK, WERELDMUZIEK

Woensdag 27 September 2006 at 08:00 am

World Granny: Swingende Old Stars in Vredenburg

Tekst World Granny foto's Hans Speekenbrink

Ouderen futloos? Niets van waar, dit bleek wel tijdens het WorldGranny fetsival, afgelopen zondag, waar internationale seniore artiesten de sterren van de hemel speelden. Dit jaar werd voor het eerst in Vredenburg een festival georganiseerd door WorldGranny, waar aandacht werd gevraagd voor de ouderen in ontwikkelingslanden.

De presentatie was in handen van Gerda Havertong, die zelf regelmatig meedanste tijdens het festival. Tsehaytu Beraki uit Eritrea gaf de aftrap voor de optredens, met de krar (harp- gitaar) speelde zij zeer bijzondere muziek, bijna hypnotiserend. Echter deze rust werd snel verstoord door de Taraf De Haidouks, oftewel de charmante bandieten. Zij gaven een show weg waarbij het publiek totaal uit zijn dak ging, de drie toegiften die door het publiek werd gevraagd getuigt hiervan.

Ook van nationale bodem verscheen er een seniore artiest, onze eigen Liesbeth List. Met liedjes uit het hart gegrepen zong het publiek mee. Het festival werd vervolgens swingend en spetterend voortgezet door Tania Maria. De Braziliaanse zangeres gaf veel energie aan de zaal, het levende bewijs dat ouderen wel degelijk weten wat feesten is. Volgens kenners gaf zij een van haar beste optredens ooit. Manu Dibangu van 73 jaar, de Leeuw van Kameroen, speelde met zijn Soul Kamossa Gang het festival naar het einde toe. De charmes van Manu wist vele harten van het publiek te bereiken.

Echter de grootste klapper kwam aan het eind, alle artiesten van de avond gaven samen nog een optreden weg waarin alle klanken van de wereld waren te horen. De seniore schitterden, het publiek was laaiend, kortom het WorldGranny festival was een succes.

 

World Granny Website

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Dinsdag 25 Juli 2006 at 1:50 pm

Billy Joel triomfeert na 12 jaar absentie


Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor groter)

In een warm Ahoy start een nerveus piano intro terwijl flikkerende witte spotlights zijn gericht op de glimmende schedel van een achter een zwarte vleugel zittende gedaante: Angry Young Man wordt met veel gejuich ontvangen al hebben de jaren niet stilgestaan voor singer, songwriter en pianist Billy Joel die tijdens zijn laatste optreden in 1994 eveneens in Ahoy nog een zwarte haardos heeft maar nu alleen nog wat grijs aan de zijkanten vertoont. Ter compensatie is een leuk grijs ringbaardje gecreëerd.

Na zijn plaat River Of Dreams uit 1993 en de daarbij behorende tour besluit Joel te stoppen met het maken van nieuwe popmuziek. Hij heeft daarna enkel nog een aantal concertreeksen gedaan die zich hebben beperkt tot zijn thuisland. Hij houdt zich wel bezig met klassieke muziekprojecten. Een voorbeeld daarvan is de door critici minder bejubelde CD Fantasies en Delusions. Begin van dit jaar start de op Long Island, New York opgegroeide Joel een serie concerten in Amerika waarbij hij ondermeer een voor een artiest record aantal van 12 concerten verzorgt in het New Yorkse Madison Square Garden waarvan vorige maand een registratie op CD is verschenen. Hij besluit deze serie uit te breiden met een korte tournee door Europa die hem ook langs Nederland brengt.

Ahoy is niet uitverkocht maar er is nog altijd een slordige 8000 man aanwezig. Al vanaf de eerste nummers is duidelijk dat het publiek een fantastische show krijgt voorgeschoteld want ondanks het uitblijven van nieuw origineel werk kan Joel teren op een rijk oeuvre dat hem alleen al in Amerika 33 top 40 hits heeft opgeleverd en waarvan tijdens het concert blijkt dat het meeste hier ook bekend is. Je realiseert je gaandeweg de show opeens hoeveel bekende liedjes de goede man heeft gemaakt. En het zijn niet zomaar wegwerpliedjes. Dit is muzikaal vakmanschap. Prachtige melodieuze op piano gebaseerde songs die zowel rustig als swingend kunnen zijn, met hier en daar wat jazzinvloeden en dan weer rock & roll elementen vertoont. Nergens hebben de liedjes aan kracht ingeboet wat maar aangeeft hoe sterk de liedjes in elkaar zitten. Het vrolijke My Life, het tedere Honesty en het beklemmende Leningrad klinken nog net zo mooi als in de tijd dat ze gemaakt zijn. Daar heeft de uitstekende band ook een grote bijdrage in die hoewel ze behoorlijk strak speelt toch op spaarzame momenten soleert zoals in het obscure maar heerlijke jazzy Zanzibar waarin ruimte is voor prima blazerswerk.



Joels eerste plaat Cold Spring Harbor stamt uit 1971 en de titelsong welke verwijst naar een stad op Long Island passeert vanavond de revue. De stad waar hij al die jaren leeft komt vaak terug in zijn liedjes en een van de prachtigste voorbeelden is New York State Of Mind dat in de loop der tijd is uitgegroeid tot een ware pop standaard en vanavond een even zo mooie uitvoering krijgt.
Een van de hoogtepunten van de show is wanneer het geluid van helikopters zijn intrede doet en de eerste noten op de piano worden gespeeld van het onsterfelijk mooie Goodnight Saigon dat Joel heeft geschreven voor vrienden die in Vietnam hebben gevochten. Hij behaalt met het lied in Nederland de nummer 1 positie en scoort er een gouden plaat mee. Van dezelfde langspeler als waarop Goodnight Saigon staat, The Nylon Curtain, speelt hij ook een andere terugkerende favoriet namelijk Allentown dat verhaalt over het industriële leven in deze plaats.

Ondanks dat Ahoy op een broeikas lijkt hebben de bezoekers en de artiest het prima naar hun zin. Het publiek laat duidelijk blijken van de liedjes van Joel te houden terwijl de anno 2006 nog prima zingende Joel contact maakt met het publiek en hij heeft gevoel voor humor door als een klein kind met achterste voren zittende baseball pet achter zijn vleugel onvervalste rock & roll te zitten spelen en wanneer het intro van Innocent Man wordt neergezet zingt hij plagerig de eerste regels van Spanish Harlem en Stand By Me over de melodie heen. Een ander leuk moment in de show is wanneer een van zijn roadies de kans krijgt diens zangtalent te tonen door hem een beukende versie van AC/DC’s Highway To Hell te laten zingen. Het publiek heeft er grote lol in en deint lekker mee. Vanaf dit punt gooit Joel er vooral up-tempo nummers erin zoals de grote hits We Didn’t Start The Fire, River Of Dreams en It’s Still Rock And Roll To Me.

De uitstraling van het podium wordt vooral opgesierd door de geweldige verlichting. Meteen valt op dat hierop niet is bezuinigd en er enorme batterijen aan spots worden waargenomen waar een bataljon aan medewerkers voor nodig is om deze goed te bedienen. Joel’s zwarte vleugel reist uit de grond op een draaibaar plateau zodat iedereen voldoende zicht heeft op de man. Ook geluidstechnisch is het concert prima in orde.
De toegift bestaat uit Only The Good Die Young, het wonderschone Scenes From An Italian Restaurant en als klapper Piano Man, dat luidkeels wordt meegezongen.

Bijna twee en een half uur staat Billy Joel op de b ¼hne waarin hij een show geeft die zijn hele oeuvre belicht, waarin ruimte is voor zowel hits als minder bekende nummers maar waarin sprake is van een consistente kwaliteit. Het is toch jammer dat hij geen nieuwe popplaten meer maakt want na vanavond kun je toch niet anders concluderen dat Billy Joel een van de betere componisten is in de popmuziek. Gelukkig heeft hij genoeg materiaal liggen om mee op te treden alleen hopen we niet weer 12 jaar te moeten wachten. Een triomf!

De Band
Billy Joel - zang en piano
Crystal Tallefero - zang en gitaar
Andy Cicon - zang en bass
Tommy Byrnes “ gitaar
Chuck Burgi “ drums
David Rosenthal - keyboards
Mark Rivera - saxofoon en keyboards
Richie Cannata - saxofoon
Carl Fischer - trompet en trombone

CD’s
12 Gardens “ Live (2006)
Greatest Hits Vol. 1 & 2 (1985)
Greatest Hits Vol. 3 (1997)

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK, WERELDMUZIEK

Vrijdag 30 Juni 2006 at 08:10 am

Ivete Sangalo krijgt moeiteloos de Heineken Music Hall in beweging


Door Marina den Hartog met foto's van Shane van Lunteren (klik voor vergroting
concert Ivete Sangalo Heineken Music Hall 28 juni 2006


Vanaf het grote balkon hebben we een mooi uitzicht op het publiek voor het podium van de uitverkochte Heineken Music Hall. De kleding van de concertgangers heeft alle kleuren van de regenboog, maar de kanariegele shirts van het nationale Braziliaanse voetbalelftal vallen extra op. Het ziet er vrolijk uit en dat typeert ook meteen de sfeer van de avond.

Nog voordat Ivete Sangalo en haar band op het podium staan, klinkt er al gejuich in de zaal. Het is duidelijk dat we vanavond te maken krijgen met een zangeres die uitermate geliefd is bij haar fans. Intussen is het nog lege podium gehuld in een fraai blauw licht. Op een enorm groot breedbeeldscherm verschijnt een animatie van de handtekening van Ivete Sangalo... en daar is ze dan, de ster, hooggehakt in een kort wit jurkje, omringd door vier dansers “ eveneens in het wit “ die energiek om haar heen dansen. Het podium staat in de schijnwerpers, maar de zaal is nu volledig duister. Overal in de zaal beneden lichten de displays van digitale fotocamera’s op. Het lijken wel lampionnetjes. Dit geeft meteen een heel aparte sfeer aan het begin van het concert. Vanaf het eerste nummer is er veel beweging in de zaal. Het publiek krijgt een sprankelende show voorgeschoteld. Als een vlinder fladdert Sangalo zingend en dansend over het podium.

Ivete Sangelo, die regelmatig prachtig wordt uitgelicht door een spot die haar volgt, heeft de zaal volledig in haar ban. Binnen de kortste keren staat het publiek te springen, armbewegingen mee te doen, of in de handen te klappen op verzoek van de zangeres. Het is fascinerend om te zien hoeveel energie Sangalo ten toon spreidt. Ze staat geen moment stil. De lichtshow zorgt voor fraaie podiumeffecten. Na een paar nummers richt zij zich in het Portugees tot de zaal, die bijna in extase lijkt te reageren op alles wat zij zegt. Als ze overgaat op het Engels en vraagt “Do you love me?”, krijgt ze allerlei presentjes, zoals knuffelbeestjes, van het publiek.

Axé Bahia, de muziekstijl die Ivete Sangalo voornamelijk zingt, is afkomstig uit de Braziliaanse staat Bahia. Het is een combinatie van samba, reggae en zang. Sangalo maakte als leadzangeres deel uit van Banda Eva, een groep die doorbrak tijdens het carnaval in Salvador da Bahia begin jaren negentig en er mede voor gezorgd heeft dat Axé in heel Brazilië populair is geworden. Het genre ligt goed in het gehoor en kan getypeerd worden als eigentijdse popmuziek. In 1999, kort na het carnaval, is Ivete Sangalo met haar solocarrière begonnen.

Zij is intussen een grote ster in Brazilië en Latijns Amerika, maar in Europa is zij nog relatief onbekend. Dat geldt natuurlijk niet voor de Brazilianen die hier wonen. Geregeld worden de refreinen, of zelfs hele coupletten van haar songs, meegezongen door het publiek. Ook valt op dat er veel Nederlanders zijn die de zangeres kennen en uitermate waarderen. Misschien heeft dat te maken met de populaire vakantiebestemmingen in Brazilië aan de kust van Bahia, de staat waar Ivete Sangalo vandaan komt. Haar muziek zal ongetwijfeld te horen zijn in de uitgaansgelegenheden die de Nederlandse vakantiegangers daar bezoeken.

De begeleidingsband bestaat uit een saxofonist/fluitist, een trompettist, een trombonist, twee gitaristen, een toetsenist, drie percussionisten, een drummer en drie achtergrondzangeressen. De zangeressen maken weinig indruk, maar de bijdragen van de overige musici zijn fantastisch. Niet alleen zorgen zij voor een dynamische muzikale omlijsting, ook worden ze op gezette tijden betrokken bij de performance van Ivete Sangelo. Zo wordt er bijvoorbeeld door de dansers, de drie blazers en de zangeressen een swingend dansje met haar opgevoerd aan de rand van het podium.

Tot nu toe hebben we vrijwel uitsluitend de Axé-muziekstijl uit Bahia gehoord. Plotseling laat Sangalo een heel ander genre horen. Ze begint “Mas que nada” te zingen, de grootste hit van de bekende Braziliaanse zanger Jorge Ben Jor, en gaat vervolgens over op een bekende samba die het publiek onmiddellijk mee gaat zingen. Uit de zaal komt, op verzoek van Sangalo, een Braziliaans-Nederlands meisje op het podium dat alles wat de zangeres kort daarvoor in het Portugees heeft gezegd in het Nederlands vertaalt. De zangeres is erg blij dat er zo veel mensen naar haar concert zijn gekomen en wil graag volgend jaar terugkomen om dan drie avonden op te treden in een hopelijk ook weer uitverkochte Heineken Music Hall. Dat moet volgens mij wel lukken gezien de enthousiaste reacties uit de zaal.

De bandleden worden een voor een voorgesteld. Het publiek is laaiend enthousiast en zwaait juichend met de armen boven het hoofd. Als toegift wordt met een solo van de trompettist een samba ingezet. We kunnen genieten van een sambaversie van “Imagine” van John Lennon “ gezongen in het Engels “ die na verloop van tijd overgaat in een reggaebeat. Bij het allerlaatste nummer is het publiek zo enthousiast dat niet alleen de mensen, maar zelfs het balkon waar vandaan wij het concert hebben bijgewoond mee gaat deinen. Het is er gelukkig tegen bestand. Einde van een swingend concert van Ivete Sangalo in een afgeladen Heineken Music Hall.

Ivete Sangalo - website

Onderwerp: WERELDMUZIEK, POP-ROCK, MUZIEK, JAZZ

Woensdag 28 Juni 2006 at 10:26 am

Gilberto Gil blijft vernieuwen en kan nog jaren mee


Door Marina den Hartog met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor groter)
Gilberto Gil e Grupo in Concertgebouw Amsterdam 25-6-2006


Het concert van Gil e Grupo op 25 juni in het Concertgebouw vormt de afsluiting van de negende editie van het Amsterdams Roots Festival dat op 17 juni van start is gegaan. Gilberto Gil en zijn musici dalen de trappen af naar het podium. Onmiddellijk klinkt er een enorm applaus en roffelt het publiek ter verwelkoming met de voeten op de vloer. Ondanks het WK-duel Nederland-Portugal zit de zaal bomvol. De band begint zonder aankondiging te spelen met Gil op elektrische gitaar. Met het openingsnummer dreunen reggaeklanken de zaal in.

Ik realiseer me meteen dat het toch wel heel bijzonder is dat Gilberto Gil in zo’n relatief kleine zaal speelt. Niet zelden treedt hij op voor tienduizenden, of zelfs honderdduizend mensen, zoals op 13 juli vorig jaar op de Place de la Bastille in Parijs het geval was. Het Concertgebouw is een eigenlijk beetje onhandig voor dit soort muziek, want het zit er dik in dat het publiek niet stil kan blijven zitten en wil dansen. De band is zeer geroutineerd; het lijkt allemaal vanzelf te gaan. Het ene nummer gaat naadloos over in het andere. Met een enkele aanwijzing van een zeer relaxte en goedgehumeurde Gil, weet iedere musicus precies wanneer hij een extra accent kan leggen. Het is een goede geoliede machine die bruist van de dynamiek!



Na een paar nummers stelt Gil de bandleden voor en zingt vervolgens het Beatle-nummer “Imagine” in het Engels. Hij voert dit nummer ook vaak uit in het Portugees met het volgende refrein: “Você pode dizer que sou um sonhador, mas não sou o único. Espero que um dia você se junte a nós, e o mundo ser ¡ uma coisa só”. Dat vind ik persoonlijk veel mooier, maar daar heeft hij vanavond helaas niet voor gekozen. Gil laat bij dit nummer goed horen wat een prachtige, warme stem hij heeft. Zijn bereik is enorm, ook in de hoogte. Intussen is de beetje stijve sfeer verdwenen en wordt het steeds levendiger in de zaal. Er staan mensen in de zijpaden te dansen. Dit is nog maar het begin van een ongelooflijk swingend concert! Het is natuurlijk ook een beetje wonderlijk om stil te zitten bij zo’n spektakel.

Het is reggae wat de klokt slaat. “Estrela” begint met fraaie ijle zang van Gil, waarna de band het nummer verder gaat inkleuren. Het wordt gevolgd door “Positive vibration”, afkomstig van Gils cd “Kaya N’Gan Daya” met vrijwel uitsluitend nummers van Bob Marley. De zaal gaat uit z’n dak! Het is bijzonder dat er waardering is voor de Engelstalige uitvoeringen. Toen Caetano Veloso “ tijdgenoot en zielsverwant van Gil “ anderhalf jaar geleden in de Heineken Music Hall optrad en veel oude Engelstalige pop zong, was het afkeurend gefluit en geschreeuw niet van de lucht. Nu vindt de zaal het prachtig. “Vamos fugir” begint met een spannend intro van de bassist. Een groot deel van het publiek zingt het refrein mee. Aan het einde van het nummer demonstreert Gil zijn danskunsten. Het is een flitsende performance. Wat een energie voor iemand die de volgende dag 64 jaar wordt! Maar daarover later.

Gilberto Gil


In een ouder nummer uit de jaren zeventig geeft Gilberto Gil zijn band veel ruimte om solistisch aan de slag te gaan. Het bevat een mooi uitgewerkt instrumentaal gedeelte met een spannend vraag- en antwoordspel tussen de drummer en de percussionist. Zo langzamerhand zit bijna niemand meer op z’n stoel. “Toda menina baiana” wordt ingezet. Het is bij de eerste klanken al herkenbaar. Gil begint het nummer door de zaal zijn woorden te laten herhalen: ... Lisboa - Ana - Havana - Ia “ Bahia. Voor mij is dit misschien wel een van zijn mooiste nummers. Het klinkt weergaloos. Iedereen danst!

Het lijkt alsof dit het laatste nummer is. Gil e Grupo verdwijnen van het podium, maar dat is van korte duur. Als ze terugkomen zingt een groot deel van het publiek “Parabéns para você”, ofwel de Braziliaanse variant van “Lang zal ze leven”. Gil haakt er onmiddellijk op in en zet “ met een reggae-beat “ “When I’m 64” in! Hij is maar 8 dagen jonger dan Paul McCartney, die dit nummer al aan het einde van de jaren vijftig voor zijn vader heeft geschreven en op 18 juni 64 jaar is geworden. Gilberto Gil lijkt echt aan de zaal te vragen “Will you still need me, will you still feed me, when I’m 64?”. Nou daar hoeft hij niet bang voor te zijn. Hij komt over als een jonge hond en is nog totaal niet uitgeblust. Integendeel. Hij bruist van de energie en heeft er overduidelijk veel lol in om op te treden.

Er komt nog een uitgebreide toegift met onder andere het bekende “Esperando na janela” waarbij het publiek, als Gil zwijgt, hele teksten meezingt. Het concert wordt besloten met “Balé de Berlim”, een samba die hij speciaal gecomponeerd heeft voor de World Cup 2006 waar deze weken in Berlijn om wordt gestreden.

Zoals bij een klassiek concert gebruikelijk is dat de solisten bloemen ontvangen, zo krijgen nu alle artiesten enorme boeketten aangeboden door de medewerkers van het Concertgebouw. Het ziet er allemaal ineens heel serieus uit. Een beetje vreemde overgang omdat de sfeer totaal verandert, maar daar weet Gil een leuke draai aan te geven. Hij haalt bloemen uit zijn boeket en gooit ze stuk voor stuk “ onder luid gejuich “ de zaal in, om het publiek vervolgens het restant, een klein boeketje, aan te bieden. Wat is die Gil een leuke man. Het was, mede door de brave entourage, een beetje saai aan het begin van het concert, maar binnen de kortste keren wist hij de zaal volledig te bespelen en werd het een swingende boel. Gilberto Gil kan als artiest nog jaren mee.

Gilberto Gil is niet alleen een van de bekendste popsterren van Brazilië, ook vervult hij al jaren allerlei politieke functies. Hij maakte onder andere deel uit van de gemeenteraad van de stad Salvador (da Bahia) en is sinds januari 2003 minister van Cultuur in het kabinet van de socialistische president Luiz In ¡cio “Lula” da Silva. Het gerucht gaat dat hij bereid was minister te worden, mits hij daarnaast kon blijven optreden. Gelukkig is dat goedgekeurd!

Gilberto Gil - website

Bezetting:
Gilberto Gil “ zang/gitaar
Sergio Chiavazzoli “ gitaar
Arthur Maia “ basgitaar
Gustavo di Dalva “ percussie
Jorge Gomes “ drums
Cl ¡udio Andrade “ keyboards
Bern Gil “ gitaar