Woensdag 28 Juni 2006 at 10:26 am
Gilberto Gil blijft vernieuwen en kan nog jaren mee
Door Marina den Hartog met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor groter)
Gilberto Gil e Grupo in Concertgebouw Amsterdam 25-6-2006
Het concert van Gil e Grupo op 25 juni in het Concertgebouw vormt de afsluiting van de negende editie van het
Amsterdams Roots Festival dat op 17 juni van start is gegaan. Gilberto Gil en zijn musici dalen de trappen af naar het podium. Onmiddellijk klinkt er een enorm applaus en roffelt het publiek ter verwelkoming met de voeten op de vloer. Ondanks het WK-duel Nederland-Portugal zit de zaal bomvol. De band begint zonder aankondiging te spelen met Gil op elektrische gitaar. Met het openingsnummer dreunen reggaeklanken de zaal in.
Ik realiseer me meteen dat het toch wel heel bijzonder is dat Gilberto Gil in zo’n relatief kleine zaal speelt. Niet zelden treedt hij op voor tienduizenden, of zelfs honderdduizend mensen, zoals op 13 juli vorig jaar op de Place de la Bastille in Parijs het geval was. Het Concertgebouw is een eigenlijk beetje onhandig voor dit soort muziek, want het zit er dik in dat het publiek niet stil kan blijven zitten en wil dansen.
De band is zeer geroutineerd; het lijkt allemaal vanzelf te gaan. Het ene nummer gaat naadloos over in het andere. Met een enkele aanwijzing van een zeer relaxte en goedgehumeurde Gil, weet iedere musicus precies wanneer hij een extra accent kan leggen. Het is een goede geoliede machine die bruist van de dynamiek!
Na een paar nummers stelt Gil de bandleden voor en zingt vervolgens het Beatle-nummer “Imagine” in het Engels. Hij voert dit nummer ook vaak uit in het Portugees met het volgende refrein: “Você pode dizer que sou um sonhador, mas não sou o único. Espero que um dia você se junte a nós, e o mundo ser ¡ uma coisa só”. Dat vind ik persoonlijk veel mooier, maar daar heeft hij vanavond helaas niet voor gekozen. Gil laat bij dit nummer goed horen wat een prachtige, warme stem hij heeft. Zijn bereik is enorm, ook in de hoogte. Intussen is de beetje stijve sfeer verdwenen en wordt het steeds levendiger in de zaal. Er staan mensen in de zijpaden te dansen. Dit is nog maar het begin van een ongelooflijk swingend concert! Het is natuurlijk ook een beetje wonderlijk om stil te zitten bij zo’n spektakel.
Het is reggae wat de klokt slaat. “Estrela” begint met fraaie ijle zang van Gil, waarna de band het nummer verder gaat inkleuren. Het wordt gevolgd door “Positive vibration”, afkomstig van Gils cd “Kaya N’Gan Daya” met vrijwel uitsluitend nummers van Bob Marley. De zaal gaat uit z’n dak! Het is bijzonder dat er waardering is voor de Engelstalige uitvoeringen. Toen Caetano Veloso “ tijdgenoot en zielsverwant van Gil “ anderhalf jaar geleden in de Heineken Music Hall optrad en veel oude Engelstalige pop zong, was het afkeurend gefluit en geschreeuw niet van de lucht. Nu vindt de zaal het prachtig. “Vamos fugir” begint met een spannend intro van de bassist. Een groot deel van het publiek zingt het refrein mee. Aan het einde van het nummer demonstreert Gil zijn danskunsten. Het is een flitsende performance. Wat een energie voor iemand die de volgende dag 64 jaar wordt! Maar daarover later.
In een ouder nummer uit de jaren zeventig geeft Gilberto Gil zijn band veel ruimte om solistisch aan de slag te gaan. Het bevat een mooi uitgewerkt instrumentaal gedeelte met een spannend vraag- en antwoordspel tussen de drummer en de percussionist. Zo langzamerhand zit bijna niemand meer op z’n stoel. “Toda menina baiana” wordt ingezet. Het is bij de eerste klanken al herkenbaar. Gil begint het nummer door de zaal zijn woorden te laten herhalen: ... Lisboa - Ana - Havana - Ia “ Bahia. Voor mij is dit misschien wel een van zijn mooiste nummers. Het klinkt weergaloos. Iedereen danst!
Het lijkt alsof dit het laatste nummer is. Gil e Grupo verdwijnen van het podium, maar dat is van korte duur. Als ze terugkomen zingt een groot deel van het publiek “Parabéns para você”, ofwel de Braziliaanse variant van “Lang zal ze leven”. Gil haakt er onmiddellijk op in en zet “ met een reggae-beat “ “When I’m 64” in! Hij is maar 8 dagen jonger dan Paul McCartney, die dit nummer al aan het einde van de jaren vijftig voor zijn vader heeft geschreven en op 18 juni 64 jaar is geworden. Gilberto Gil lijkt echt aan de zaal te vragen “Will you still need me, will you still feed me, when I’m 64?”. Nou daar hoeft hij niet bang voor te zijn. Hij komt over als een jonge hond en is nog totaal niet uitgeblust. Integendeel. Hij bruist van de energie en heeft er overduidelijk veel lol in om op te treden.
Er komt nog een uitgebreide toegift met onder andere het bekende “Esperando na janela” waarbij het publiek, als Gil zwijgt, hele teksten meezingt. Het concert wordt besloten met “Balé de Berlim”, een samba die hij speciaal gecomponeerd heeft voor de World Cup 2006 waar deze weken in Berlijn om wordt gestreden.
Zoals bij een klassiek concert gebruikelijk is dat de solisten bloemen ontvangen, zo krijgen nu alle artiesten enorme boeketten aangeboden door de medewerkers van het Concertgebouw. Het ziet er allemaal ineens heel serieus uit. Een beetje vreemde overgang omdat de sfeer totaal verandert, maar daar weet Gil een leuke draai aan te geven. Hij haalt bloemen uit zijn boeket en gooit ze stuk voor stuk “ onder luid gejuich “ de zaal in, om het publiek vervolgens het restant, een klein boeketje, aan te bieden. Wat is die Gil een leuke man. Het was, mede door de brave entourage, een beetje saai aan het begin van het concert, maar binnen de kortste keren wist hij de zaal volledig te bespelen en werd het een swingende boel. Gilberto Gil kan als artiest nog jaren mee.
Gilberto Gil is niet alleen een van de bekendste popsterren van Brazilië, ook vervult hij al jaren allerlei politieke functies. Hij maakte onder andere deel uit van de gemeenteraad van de stad Salvador (da Bahia) en is sinds januari 2003 minister van Cultuur in het kabinet van de socialistische president Luiz In ¡cio “Lula” da Silva. Het gerucht gaat dat hij bereid was minister te worden, mits hij daarnaast kon blijven optreden. Gelukkig is dat goedgekeurd!
Gilberto Gil -
website
Bezetting:
Gilberto Gil “ zang/gitaar
Sergio Chiavazzoli “ gitaar
Arthur Maia “ basgitaar
Gustavo di Dalva “ percussie
Jorge Gomes “ drums
Cl ¡udio Andrade “ keyboards
Bern Gil “ gitaar
Dinsdag 30 Mei 2006 at 09:44 am
Keane overtreft zichzelf in overvol Paradiso
Door Carol Greenshields met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Tegen 19:30 beklimmen we de trappen van Paradiso Amsterdam. Voordat we toegelaten worden moeten we eerst het gebruikelijke ledenkaartje kopen en eenmaal binnen ontdekken we dat het begin is uitgesteld tot 21:15 (later blijkt dit wegens een begrafenis waardoor een bandlid even op en neer naar de UK moest). Afijn even genieten van de sfeer van een vollopend Paradiso. Tegen 20:45 uur is het tijd om het route te nemen die we vanaf de tweede verdieping hebben uitgestippeld om enigszins dichtbij de podium te komen.
Met stroboscopische verlichting en een denderende grom van het iets te hard ingestelde volume van het keyboard bespeeld door Tim Rice-Oxley en met Richard Huges op de drums komt Tom Chaplin het podium op. Het publiek reageert meteen enthousiast. Onder stralen van rood en blauw licht begint de band met het nummer The Iron Sea. Dit is waar we voor kwamen; Keane op zijn best. Tom Chaplin schrijdt regelmatig over het podium naar het keyboard waar Tim Rice-Oxley geestdriftig met elke toets zijn hele lichaam inzet. Het resultaat: glinsterende zweetdruppels vliegen het podium over om te verdampen in de hitte van de felgekleurde lampen. Song nummer 4, het overbekende “Everybody’s changing”, en het publiek verlangt alleen maar naar meer. Duizend stemmen zingen met elk woord mee.
In de stiltes tussen de liedjes wordt nauwelijks wat gesproken, toch op een gegeven moment wordt er aan ons meegedeeld, dat ze houden van Amsterdam en zich als echte Engelse toeristen hebben gedragen en alle plekken hebben bezocht waar ze eigenlijk niet hadden mogen gaan. De stem van Tom Chaplin heeft niet geleden onder deze uitspattingen, hij is net zo zuiver als op de CD. Met alle bekende nummers van de vorige CD “Hopes and Fears” zingt iedereen uit volle borst mee. Dit zijn de songs als “Bend and Break”, “This is the last Time”, “Somewhere only We Know”. De nieuwe CD “Under the Iron Sea” is wat minder bekend, en de echte fan is te herkennen, die kan ook hiervan alle nummers woordelijk meezingen. Het publiek bestaat uit mensen van alle leeftijden, waaronder behoorlijk wat Engelsen; Keane spreekt duidelijk jong en oud aan.
Na het nieuwe nummer “Is it any Wonder” verlaten ze het podium, en wordt alles zwart en stil. Rozen worden het podium opgegooid en het publiek begint te schreeuwen, gillen en fluiten om meer, nadat alles drooggeveegd is komt de band terug, en krijgt het uitgelaten publiek nog een aantal nummers waaronder “Bedshaped” wat uiteraard weer door iedereen uit volle borst wordt meegebruld. Ze nemen met z’n drieen een “bow” en verlaten het podium. Het is over. Het was geweldig.
Dinsdag 23 Mei 2006 at 10:57 am
Stevige bluesrock met Julian Sas in Het Paard
Door Serge Julien met foto's van Maarten Grootendorst (klik voor groter)
Bluesrock liefhebbers als wel gitaarfreaks hebben zaterdag hun hart kunnen ophalen in het Haagse Paard van Troje waar Hollands gitaarbeest Julian Sas zijn instrument door de Marshall versterkers heeft laten gieren en brullen. Een paar honderd man (zowel ouderen als jongeren) hebben een muzikant aan het werk gezien die overduidelijk plezier heeft in het spelen met zijn band. Dat enthousiasme weet hij over te brengen op het publiek dat lekker staat mee te deinen op de bluesboogies en stevige rockers.
Aanvankelijk lijkt een toekomst als geschiedenisleraar voor de 36-jarige Geldernaar te zijn weggelegd maar het pakt (gelukkig) anders uit en hij wordt muzikant. Hij heeft tien CD’s op zijn naam staan. Rauwe bluesrock beheerst zijn passie en hij laat zich inspireren door Amerikaanse gitaristen als Johnny Winter, Jimi Hendrix en zijn grote held Rory Gallagher (waarmee hij ook regelmatig wordt vergeleken) en blueslegendes als John Lee Hooker en Freddie King. Zijn tweede album A Smile To My Soul (1997) wordt een van de beste bluesplaten van het jaar genoemd. Dedication, een dubbele live DVD en CD is zijn laatste wapenfeit. Een aantal nummers daarvan passeert ook zaterdag de revue waaronder High And Low, Blues For J, I Believe To My Soul en het prachtige Blues For The Lost And Found.
Sas’ stemgeluid is lekker rauw en donker en combineert prima met de stevige geluidsmuur die hij creëert waarin hij wordt ondersteund door een cool ogende en strak spelende Tenny Mahamata en de prima drummende Rob Heijne. Opvallend is dat de communicatie met het publiek in vlekkeloos Amerikaans wordt gevoerd. Nu is niet alleen luisteren naar Sas aangenaam maar naar hem kijken is ook leuk. Het wat kalende bovengedeelte van zijn hoofd wordt gecamoufleerd door een zwarte bandana waarlangs een behoorlijk bos donkerblonde gekrulde haren wappert. In zijn gezicht zijn van die geweldige grimassen waar te nemen als hij soleert: dichtgeknepen ogen met getuite lippen, dan weer de boventanden over zijn onderlip waardoor hij soms wat weg heeft van een knaagdier. Een stoere podiumpresentatie die ook wat weg van die andere gitaarbeul Walter Trout.
In het twee uur en een kwartier durende optreden eert Sas zijn bluesheld John Lee Hooker met het geweldige Driftin’Boogie terwijl Jimi Hendrix vlak voor de toegift van zijn wolk kan genieten van een lang uitgesponnen Hey Joe.
Het enige minpunt van de avond is de wat sobere verlichting. Iets wat ik niet verwacht als ik zes enorme joekels van witte spotlights zie maar die uiteindelijk maar weinig worden gebruikt. Het doet niks af aan de muziek maar deze band mag gezien worden en daarom zou het iets meer in de spotlights mogen.
De vergelijkingen die worden getrokken met snarenhelden in het hiernamaals zoals Jimi Hendrix en Rory Gallagher zijn wat mij betreft terecht na het horen van dit optreden. Lekker rauw, stevig, puntig en smerig en vooral uit het hart. Prima om naar te luisteren en erg leuk om naar te kijken. De volgende keer zouden er toch wat meer mensen naar het Paard moeten komen!
De Band
Julian Sas “ gitaar en zang (
website)
Tenny Tahamata “ bass
Rob Heijne “ drums
CD/DVD
Maandag 22 Mei 2006 at 6:00 pm
Emergenza Festival - Benelux finale
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik voor vergroting)
The Choice, 013, vrijdag 19 mei 2006. Vlnr BombLB, Gravy en Ebola
Eindelijk, vijf maanden na aanvang van de eerste voorrondes, de Benelux finale van het
Emergenza festival in The Choice, de grote Zaal van het Tilburgse
013. Vanavond treden er veertien bands op die strijden om de eerste plaats en een plek op het
Taubertal Festival in Rothenburg, Duitsland op 11, 12 en 13 augustus 2006. Daar zullen zij strijden in de grote internationale Emergenza finale tegen één band uit Canada, één uit Denemarken, twee uit Frankrijk, vier uit Duitsland/Oostenrijk/Zwitserland, één uit Ierland, twee uit Italië, één uit Scandinavië, twee uit Spanje, vier uit Amerika en twee uit Engeland.
Van de driehonderd bands die zich in de Benelux hadden ingeschreven, zijn er nu nog veertien over. Twaalf ervan hebben zich geplaatst via de voorrondes en halve finales in Tilburg, één band heeft zich geplaatst als winnaar in België (Darwin) en één band heeft zich geplaatst als winnaar in Amsterdam (Laloosh). De jurering gaat vanavond iets anders dan in de voorrondes en de halve finale. Voor de twaalf bands die zich in Tilburg geplaatst hebben moet er nog door het publiek gestemd worden. De zes beste worden dan samen met Darwin en Laloosh door de jury beoordeeld, deze zal tegen twaalf uur de uitslag bekend maken.
Naast deze eerste prijs zijn er vanavond ook nog prijzen te winnen voor de beste gitarist, de beste bassist, de beste drummer en de beste zanger. Ook is er nog een “Band Award” deze gaat naar de band die door de bands zelf als beste gekozen wordt.
Vanwege het grote aantal bands van vanavond wordt er al vroeg begonnen (18:00h) en wordt er een strak schema gehanteerd. Op het podium is alles dubbel aanwezig, zodat wanneer de ene band aan het optreden is de voorbereidingen van de volgende band al gemaakt worden. Er is maar enkele minuten tijd tussen de optredens door.
Overflow Error
De eerste band van vanavond is ook meteen de jongste band van vanavond. Uit het Brabantse Ulicoten komt
Overflow Error, die sinds hun eerste optreden in de voorronde een duidelijke groei hebben doorgemaakt. Helaas vandaag weinig stemmen voor hen omdat er nog weinig publiek aanwezig was, maar het spelen op dit podium alleen al was een grote eer voor hen, aldus gitarist Bert. Mooi was het om te zien hoe de spanning letterlijk bij zangeres Sarah wegviel toen ze haar laatste noot gezongen had.
Gravy
Ook
Gravy uit Oosterhout, moet tegen een bijna lege zaal spelen. Desondanks weten de vier heren weer te overtuigen met hun vette, groovy, funky muziek. Zanger Sonny zingt en rapt gemakkelijk, ook vanavond weer ondersteunt door uitstekend drumwerk, goed gitaar werk en vette basloopjes. Hellaas weinig stemmen voor hen vanavond.
vlnr One Inch Men, Darwin en Ratz
Thirteen
Ik blijf moeite hebben met
Thirteen uit Eindhoven. Deze vijfmans formatie brengt stevige maar standaard Hardrock in een fout jasje, een vette knipoog naar de jaren 70’ Glamrock. Ook vanavond weer de nummers “Sex, Drugs en Rock&Roll”, “I’m in love with Satan” en “Hard rock Heroes from Hell”. Ondanks het enthousiasme en de energieke podiumpresentatie krijgen ook zij weinig stemmen vanavond.
BombLB
Spijtig genoeg moet ook
BombLB al vroeg spelen vanavond. Ook zij voor een nog relatief lege zaal. Toch weten zij hun heerlijke, aanstekelijke en dansbare Funk met veel enthousiasme en overtuiging te brengen. Waarbij ook vanavond weer het baswerk van Erik Tilleman erg overtuigend was. Een korte, overtuigende en dansbare set van deze Tilburgers.
Ebola
Een heel andere Tilburgse act is de Deathmetal formatie
Ebola. Deze viermansformatie komt vanaf de eerste noot met een muur van geluid, ze weten een afwisselende, progressieve set neer te zetten, voor mij het beste optreden wat ik van deze vier heren tot nu toe heb gezien.
One Inch Men
Op voorhand voor mij één van de favorieten van vanavond, het Tilburgse
One Inch Men. De afgelopen maanden hebben ze mij met hun vette Stonermetal weten te overtuigen van hun kunnen. Zo ook vanavond, een korte en zeer stevige set waarin alles klopte. Zij konden op veel steun vanuit het publiek rekenen.
Darwin
De winnaar van het Emergenza festival in België is het uit Antwerpen afkomstige
Darwin. Deze vijfmans formatie bracht stevige Rock muziek met een knipoog naar de jaren 70 door het Hammond orgel. De nummers zijn melodieus, mysterieus en hebben ook die typische “Belgische “ klank. Een energiek en overtuigend optreden van deze zuiderburen.
Ratz
Deze heren uit Uden weten weer vanaf de eerste seconde het publiek te boeien met hun Nederlandstalige, rechttoe rechtaan Rock’n’roll. Een geweldige live-act, een charismatische zanger die zijn teksten met veel overtuiging brengt, ondersteunt door muzikanten die er zichtbaar plezier in hebben. Een kort maar krachtig optreden van
Ratz.
vlrn Concubine, A59 en Laloosh
Concubine
Voor mij was
Concubine uit Roermond in de halve finale al een grote verrassing, maar vanavond wisten ze helemaal te overtuigen. Een geweldige mix van stijlen, een muur van geluid, strakke Metal/Cross-over. De zanger switcht makkelijk van zang naar grunts en screams, aangevuld door samenzang met de gitarist en bassist. Een geoliede machine, alles klopte bij dit optreden, strakke vette nummers, lekkere rifs, goede breaks en een goede presentatie. Niet alleen op het podium maar ook ervoor werd gesprongen en gefeest.
A59
De vrolijke, aanstekelijke popmuziek van
A59 staat in schril kontrast met al het Metal geweld van vanavond. Toch weet het viertal uit vlijmen een afwisselende en boeiende set te spelen, die vooral bij het eigen publiek goed ontvangen wordt.
Laloosh
Het uit Leerdam afkomstige
Laloosh bracht een afwisselende set ten gehore. De muziekstijl is moeilijk te definiëren, Alt-rock met duidelijke invloeden van Funk. Helaas is de uitstraling van de band wat onzeker en worden de nummers wat verlegen gespeeld. Pas tegen het einde van de set kwam het viertal goed uit de verf en het laatste nummer was een goede afsluiter.
Ex Libris
De Brabantse band
Ex Libris heeft de afgelopen optredens bewezen een goede live act te zijn. En zo ook vanavond, een afwisselende set van melodieuze, afwisselende Prog-rock. Het was mooi om te zien dat zij op het grote podium nog beter tot hun recht komen.
2NFRO
Na de Rock en Metal een feestje op het podium met
2NFRO. Deze Hiphop band uit Tilburg en Eindhoven weet vanaf de eerste tonen de zaal mee te krijgen en een goede sfeer te creëren. De mix van Hiphop, Reggae, Soul, Funk, Rock en Jazz wordt door het publiek gewaardeerd en er wordt veel gedanst en gesprongen. Wat mij betreft een grote kanshebber voor de eerste plaats vanavond.
Tambora Percussion
De avond wordt, net als in de halve finale, afgesloten door de percussie groep
Tambora Percussion. Een afwisselend, energiek en sprankelend optreden dat het motto van de groep “Tambora slaat op alles “ waar maakt. Van traditionele drums en percussie tot aan cargons en kliko’s alles wordt bespeeld. Gelukkig wordt er vandaag minder gekletst en meer gespeeld wat het optreden ten goede kwam.
Ook vandaag kan de groep uit Asten op veel steun vanuit het publiek rekenen.
vlnr Tambora Percussie, 2NFRO en Ex Libris
Na het laatste optreden wordt snel het podium leeg geruimd voor de einduitslag. Allereerst werden de namen bekend gemaakt van de bands die te weinig stemmen hebben gehad en dus niet door de jury beoordeeld zijn. Dit waren, Overflow Error, Gravy, Thirteen, BombLB, Ebola en Ratz. Waarbij ik wil opmerken dat deze bands allemaal vroeg hebben opgetreden en daarom ook weinig publiek en dus ook weinig stemmen hadden.
Hierna werd de Band Award bekend gemaakt, de band die door de andere bands als beste wordt gezien, deze eer viel aan
Gravy. Helaas zat hier geen prijs aan verbonden. Wel een prijs voor de beste zanger/zangeres, de draadloze microfoon werd gewonnen door
Anne van A59. De beste drummer en winnaar van drie cimbalen is
Jarno van One Inch Men. Beste bassist is
Erik van BomblB, hij wint hiermee een Basgitaar en winnaar van een gitaar, de beste gitarist van de avond is geworden,
Paul van Ex Libris.
Nu de juryuitslag van de finale, op de achtste plaats is geëindigd Ex Libris, op zeven Tambora Percussie. De zesde plaats gaat naar One Inch Men en de vijfde plaats is voor het Belgische Darwin. Op vier; A59, de derde plaats gaat naar 2NFRO, op twee is geëindigd Laloosh. En de terechte winnaar van vanavond en vertegenwoordiger van de Benelux op het Taubertal Festival is
Concubine.
WIL JE EEN OVERZICHT VAN ALLE EMERGENZA-ARTIKELEN SCHRIJF JE DAN VOOR 24 MEI IN VOOR DE SPECIALE THEMA NIEUWSBRIEF (en kruis Emergenza aan bij de onderwerpen).
Woensdag 26 April 2006 at 12:35 am
Smeken en smachten met Mothers Finest
Door Erik Driessen (klik foto's voor vergroting)
Alsof 'Baby Love' zojuist voorgoed de deur heeft dichtgesmeten en ze hem op de knieën smeekt terug te komen. Omdat ze het anders niet overleeft. Zo zingt Joyce Kennedy als ze de instrumenten van Mothers Finest tot zwijgen heeft gebracht en de microfoon werkeloos richting de grond houdt.
Ze heeft de zaal stilgekregen met haar smachtende, smekende en vooral emotionele intermezzo tijdens Baby Love. Zingen zonder versterking. Tranen worden uit de ogen geveegd. Terwijl 'Baby Love' toch echt twee meter verder op het podium staat. Al dertig jaar haar man. Die zal vast niet zomaar weglopen. Hij zou wel gek zijn.
Het zijn de momenten die aantonen dat Mothers Finest geen coverband van haar eigen nummers is geworden. Hoewel sommige leden al aardig richting de zestig glijden, maken ze donderdagavond indruk in de Zwolse poptempel
Hedon. Zwaar groovend, onbeschoft hard rockend en heftig funkend staan ze twee uur lang op het podium. Met een wagonlading aan spelplezier. Ze tonen waar de Chili Peppers en Living Colour de mosterd vandaan hebben. Uit de moederschoot van Mothers Finest.
De band combineerde in de jaren zeventig al rock, soul en zelfs disco. Dat leverde vooral door toedoen van Veronica-dj Alfred Lagarde een doorbraak op in Nederland. In eigen land zijn ze nooit echt begrepen. Dit zorgde in de jaren negentig nog voor een album over Black Radio die de muziek van Mothers Finest niet wilde draaien. Inmiddels zijn nog vier bandleden van het eerste uur over. De laatste jaren zijn ze weinig de studio ingeweest, maar momenteel touren ze ter promotie van een livealbum. Plannen voor een nieuw album zijn er wel degelijk. In Zwolle speelt Mothers Finest een aantal nummers die daarop zouden kunnen komen. Ze klinken vertrouwd.
Stralend middelpunt van de rockshow is Kennedy zelf. Het pakje dat ze draagt mag niet al te flatterend zijn, maar niemand zou haar achter in de vijftig schatten. En die leeftijd heeft het podiumbeest toch echt. Krijsen kan ze nog altijd als de beste. En als ze haar scheur opentrekt, kun je maar beter stil zijn. Als mama praat, zwijgen de kinderen.
CD's kopen?
