Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Maandag 10 April 2006 at 11:47 pm

Emergenza Festival 13 - vierde halve finale

De Kleine Zaal, 013, zaterdag 8 april 2006
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik voor vergroting)

Zaterdagavond 8 april, de vierde halve finale van het Emergenza-festival. Ook vanavond weer acht bands die in de Kleine Zaal van het Tilburgse 013 strijden om de twee plaatsen in de finale op 19 mei. Gelukkig is het al aardig druk voor aanvang van de eerste band, zodat deze in tegenstelling tot de voorgaande avonden, niet voor een lege zaal hoeven te spelen.

Treadstone 71
De eerste band van vanavond is de symfonische hardrock formatie Treadstone 71 uit Eindhoven. Melodieuze, bombastische hardrock die staat als een huis. Mooie arrangementen, een goede opbouw in de nummers en technisch goed uitgevoerd. Zanger Bram Janssen heeft een aangename rock-stem die met momenten ondersteund wordt door een tweede en derde stem van de bassist en drummer. Toetsenist Mischa Theuvenet zorgt voor mooie, sfeervolle intro’s en outro’s en is tijdens de nummers niet te overheersend aanwezig. Ondanks de problemen met de gitaarversterker weten de vier heren uit Eindhoven een mooie set neer te zetten.

Tambora Percussion
Na de hardrock van Treadstone werd het podium in een rap tempo vol gezet met de trommels en percussie van Tambora Percussion. Deze slagwerkgroep uit Asten heeft als motto “Tambora slaat op alles “en dat komen ze met een energieke set van vijfentwintig minuten weer bewijzen. Ze weten overal muziek uit te halen, het is een kruising tussen “de Slagerij van Kampen” en “Stomp”, een erg afwisselend optreden met als bijzondere slot act een nummer op drie grote plastic afvalbakken. Wat mij ook nu weer stoorde, en de jongeman in kwestie refereerde in de show aan mijn recensie, is het lange intro en het kletsen tussen de nummers door. Dit haalt de vaart uit de energieke show, doet afbreuk aan de verder professionele uitstraling en zonder dit alles hadden ze zeker één nummer extra kunnen spelen. Toch kan Tambora op een grote steun van het publiek rekenen.

Communication Breakdown
In een rap tempo werd het podium omgebouwd voor de pop/rock van Communication Breakdown. De vuurdoop voor de nieuwe gitarist Arno, die vandaag zijn eerste live optreden heeft met deze band. De muziek is leuk, maar de eigen nummers missen net de kracht en de overtuiging om echt goed te zijn. Niet te min een leuke set van deze vier heren.



Borehole
De Eindhovense stonerrock band Borehole heeft duidelijk wel de kracht en de overtuiging om bij het publiek over te komen. De nummers zijn traag, zwaar en hebben mooie melodielijnen. De drie heren en hun opvallende blonde drumster geven een strakke, vette set naar het voorbeeld van bands als “Kyuss” en “Queens of the Stoneage”. Voor mij één van de favorieten van vanavond.

NeW PAR
Deze zes personen tellende band uit Gorichem bracht melodieuze stevige poprock / altrock ten gehore. Lekkere vlotte eigen nummers, met momenten rustig, ingetogen maar ook stevige gitaarpartijen worden niet geschuwd. Afwisselend wordt er door de twee zangers gezongen en gerapt. NeW PAR weet een afwisselende set te spelen met een goede opbouw, het laatste nummer, een lekker up-tempo stuk, gooien ze alles remmen los.

...And Martin On Drums
Voor mij de verrassing van de avond, ...And Martin On Drums, deze vier Tilburgse heren weten hun set met één nummer te vullen “28 minutes till you” en het verveeld geen moment. Heerlijke sfeer, luister muziek, muziek om bij weg te dromen. Een goede opbouw in het nummer, ze weten de aandacht van het publiek continu vast te houden. De Postrock laat zich moeilijk in een hokje zetten, zelf deed mij de muziek denken aan de jaren ’80 wave. De heren zelf vergelijken hun muziek met bands als: Explosions in the sky, dEUS, The Appleseed cast, Coldplay, The Spirit That Guides Us, Cult of Luna, Neurosis en Godspeed you black emperor. Via hun site zijn er twee nummers te downloaden die ik met veel plezier nogmaals beluisterd heb.



Ebola
Deze Tilburgse viermansformatie weet vanaf de eerste noot een muur van geluid neer te zetten. Zanger Rule schakelt makkelijk tussen grunts en zang, wat het geheel afwisselend maakt. Het samenspel tussen gitarist Barros en bassist Bas is strak en technisch goed, wat de deathmetal van Ebola net wat melodieuzer en progressief maakt. Voeg daarbij het drumwerk van Bowie en het plaatje is compleet. Een oorverdovende set van deze vier Tilburgers.

Matzko
De afsluiter van vanavond is de Einhovense folk band Matzko met hun lekkere, vrolijke up-tempo folk liedjes met een vleugje rock. Ook vanavond weer, net als in de voorronde, weten ze het publiek enthousiast te krijgen voor hun muziek. Een leuke afsluiter van de avond die op veel stemmen van het publiek kan rekenen.

Na de vrolijke klanken van Matzko en het tellen van hun stemmen was het tijd voor de uitslag van vanavond. Vanwege een gedeelde vijfde plaats beginnen we met de zevende plaats, deze is voor Communication Breakdown. De zesde plaats is voor Borehole achter NeW PAR en Treadstone 71 op de gedeelde vijfde plaats. Plaats vier is voor ...And Martin On Drums en de derde plaats is voor Matzko. Door naar de finale op 19 mei zijn; op twee Ebola en op één Tambora Percussie. Morgen de laatste halve finales in de Kleine Zaal van 013.

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Maandag 10 April 2006 at 5:28 pm

Emergenza Festival 12 - The Batcave 013

Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik op foto's voor vergroting)
vlnr op deze strip: Twee maal System Flatline en Mur-Dog

Het Emergenza-festival bereikt langzaam haar hoogtepunt, deze week zijn de halve finales in De Kleine Zaal van het Tilburgse 013. Vanavond, vrijdag 7 april, is de derde van vijf avonden op rij. Iedere avond spelen er acht bands, waarvan er zich steeds twee direct plaatsen voor de finale op 19 mei in de Choice, de grote zaal van 013. De beoordeling gebeurt ook in deze halve finales weer door middel van hand opsteken.

Mur-Dog
De eerste band van vanavond, de Rock/Cross-over band Mur-Dog. Heerlijke strakke, vette en zware rifs, aangevuld met grunts en rap. Een originele afwisselende mix van stijlen. Ook vanavond weer weinig publiek bij aanvang van de eerste band, maar dit wordt ruimschoots goedgemaakt door de leden van Static Noise en One Inch Men die enthousiast hun vijf stad genoten aanmoedigen. Naar mate het optreden loopt, stroomt de zaal langzaam vol en weten de Tilburgers het publiek voor zich te winnen. De zware Hardrock / Metal laat zich goed combineren met de heerlijke flow van de Eindhovense rapper Evan Encarnacion.

La Nemm
Tussen al het Metal geweld van vandaag, deze frisse jonge meiden van La Nemm uit Eindhoven. In de voorrondes een aangename verrassing, helaas vandaag vielen ze wat tegen. Het optreden van de 4 meiden op drum, toetsen, bas en viool, aangevuld met een jonge man op gitaar liep niet lekker. Ik had de indruk dat, vooral de toetseniste/zangeres en de violiste erg gespannen waren. Hierdoor kwam het geheel wat weifelend en timide over. Ze spelen alternatieve Pop/Rock met invloeden uit folk en klassieke muziek. Originele, afwisselende, melodieuze en vrolijke muziek. Floor van der Holst, Toetsen en zang, heeft een aangename stem, zeker in combinatie met de tweede stem van Joni Houtman (bas). Het geheel is een frisse mix van stijlen, erg melodieus, vrolijk en sfeervol.

Thirteen
Na de lieve Pop muziek van La Nemm de stevige en standaard Hard-rock van Thirteen. Deze vijf Eindhovense heren hebben zich bewust een “foute” uitstraling aangemeten, een vette knipoog naar de jaren 70’ Glamrock, met een uitstraling van “The Village People”. De muziek blijft echter vrij standaard, hier kan de aankleding en de podiumpresentatie niets aan veranderen. Het mee gebrachte publiek kan de heren zeker wel waarderen, enthousiast zingt en danst het mee op titels als “Sex, Drugs en Rock&Roll”, “I’m in love with Satan” en “Hard rock Heroes from Hell”. Ook bij het stemmen kan de band op hun steun rekenen.


vlnr Loss of Words en twee maal Concubine

System Flatline
De jonge, enthousiaste, vijfmans formatie System Flatline uit Roosendaal speelt stevige, up-tempo Metal / Nu-Metal. Een muur van geluid, strakke vette rifs, veel energie en beweging en technisch een stuk beter dan in de voorronde. In tegenstelling tot de voorronde, nu geen moshpit en springende en dansende fans. Wel een agressieve, gedreven zanger die zijn teksten letterlijk het publiek in schreeuwt, drie springende mannen op gitaar en bas en een enthousiaste drummer. Een goede set van deze mannen uit Roosendaal.

Concubine
Voor mij de eerste ontmoeting met deze band Concubine uit Roermond. De vier heren spelen strakke Metal/Cross-over, een muur van geluid en een mix van stijlen. De melodieuze Metal klanken voeren de boventoon, maar daarnaast zijn invloeden van Funk, Ska en Drum & Bass te horen. De stem van zanger Remko Schreurs is afwisselend, hij switcht makkelijk van zang naar screams. De andere heren, Niek van Lin op drums, Joost Peeters op bas en Dennis Peters op gitaar en zang vormen samen met Remko een goed werkend geheel, een geoliede machine. Niet verwonderlijk dat ze het publiek al snel mee kregen, wat duidelijk te zien was bij het tellen van de stemmen na hun korte maar zeer krachtige set.

Loss of Words
Veel goede bands vanavond, zo ook de Metal-core band Loss of Words uit Breda. Deze vijf heren weten een strakke vette sound neer te zetten die mij doet denken aan de hardcore uit de jaren 80’ van Suicidal Tendencies, Excel en No Mercy. De zanger, Tim, heeft een goede podium uitstraling, lekker arrogant en een tikje agressief, een jonge (en minder gespierde) uitvoering van Henry Rollins. Ook de andere heren weten het optreden extra jus te geven met hun energieke podiumuitstraling. Een geslaagde set van dit vijftal.


vlnr Twee maal Static Noise en One Inch Men

Static Noise
Vooraf voor mij één van de favorieten van deze avond, de Tilburgse Progmetal formatie Static Noise. In de voorronde hebben ze bij mij een goede indruk achter gelaten. Afwisselende nummers, melodieus, dan weer ingetogen en zacht, dan weer agressief en hard. Zanger Thomas Vervest was vanavond niet helemaal bij stem, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door zijn presentatie. Zijn zang werd afgewisseld met de grunts van bassist Laurens Pijman en de screams van gitarist Robin van Poppel. Tweede gitarist Joris Bonis en drummer Tiemen Han van Boxtel maken de line-up compleet. Een geheel eigen sound, ondanks de zang voor mij een geslaagd optreden.

One Inch Men
Als laatste vanavond, ook uit Tilburg afkomstig, One Inch Men, lekkere vette Stoner-metal. Zij hadden deze avond aangegrepen om hun nieuwe cd “Red” te presenteren en deze werd tijdens het concert ook gratis uitgedeeld. Vanaf de eerste noten was het duidelijk dat ze heel het publiek mee hadden. Een muur van geluid, lekkere trage zware rifs door Gerben en Harold op gitaar, vette basloopjes van Rob en uitstekend drumwerk door Jarno. De trage, zware nummers doen mij denken aan Corrosion of Conformity en Trouble, maar ook snelle, up-tempo nummers worden gespeeld. Een geweldige show van deze Tilburgse heren. Terecht stak bijna iedereen hun hand op bij het stemmen.

De uitslag van vanavond: De achtste plaats is (helaas) voor Static Noise, op zeven is geëindigd Loss of Words en op zes System Flatline. OP vijf en dus net geen mastering van hun optreden van vanavond Mur-Dog. Wel een mastering op de vierde plaats de Eindhovense dames La Nemm. Op drie de Hardrock van Thirteen en naar de finale gaan, op twee Concubine en niet verrassend op één One Inch Men.

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Dinsdag 28 Maart 2006 at 2:52 pm

België/Nederland: Woodface en Cool Genius

Tilburg, Kleine zaal, 013, 16 maart 2006
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik voor vergroting)

Donderdag 16 maart trokken we weer naar 013 (www.013web.nl), dit keer voor een veelbelovend concert in de kleine zaal. Vanavond staat Woodface op het programma, het soloproject van Gert Bettens, voormalig songschrijver, gitarist en producer van de Belgische band K’s Choice. Maar eerst het voorprogramma, de nog onbekende Nederlandse band; Cool Genius.

Cool Genius
De Kleine zaal van 013 begint al aardig vol te stromen als om iets over negenen de drie heren van Cool Genius het podium betreden. Bassist Sebastiaan van Olst begint het optreden met een heerlijk vet basloopje. Na enkele maten vallen de drummer en de gitarist in en er ontstaat een heerlijk Jazzy, Funky geheel. Zowel gitarist Erik Neimeijer als drummer Bauke Bakker hebben fijne stem en vullen elkaar goed aan. Wat direct opvalt, is het gemak en het plezier waarmee de heren musiceren, ze hebben er duidelijk lol in en weten dit over te brengen op het aanwezige publiek. Tijdens de set laten ze zien allerlei stijlen te beheersen, van jazz en funk schakelen ze net zo makkelijk over naar pop, rock en country. Een heerlijke mix van stijlen die doet denken aan Fun Lovin’Criminals of het Nederlandse Hallo Venray. Mij valt direct het geweldige drumwerk van Bauke op, het lijkt erg basic maar is strak, geweldig getimed en vol met leuke breaks. Ook Sebastiaan beheerst zijn instrumenten, zowel de elektrische- als contrabas, erg goed. Duidelijk is te zien en te horen dat deze heren een conservatorium achtergrond hebben en veel podiumervaring. De set wordt ontspannen en relaxed gespeeld en er is volop ruimte voor humor. Het geheel is een vrolijk, sprankelend en onvergetelijk optreden van dit Nederlandse trio. De meegebrachte demo-CD’s zijn in een mum van tijd allemaal vergeven.



Woodface
Na een korte pauze waarin het podium snel werd omgebouwd en de gitaren gestemd was het de beurt aan het Belgische Woodface, het eerste soloproject van gitarist, songwriter Gert Bettens. Het optreden begint rustig en ingetogen met zang en gitaarspel van Gert, halverwege het nummer valt de band in en ontstaat er een vol en vet rock nummer in de goede Belgische poptraditie. De set bestaat vooral uit nummers van zijn debuut Cd “Good Morning Hope” een afwisselende CD waarin de veelzijdigheid van Gert duidelijk naar boven komt. Daarnaast brengt hij ook nieuw, nog niet uitgebracht materiaal ten gehore. De gitaarmuziek heeft een duidelijke knipoog naar de muziek uit de jaren ’70 van bands als The Who en Led Zeppelin. Maar ook modernere invloeden zijn hoorbaar en doen denken aan bands als Crowded House en de Eels. Kortom stevige, originele rocknummers met een goede opbouw en boeiende arrangementen.
Woodface weet de aandacht van het enthousiaste publiek te krijgen en vast te houden en na een overweldigend applaus kan een toegift niet uitblijven.
Een optreden dat staat als een huis, Woodface maakt zijn beloftes waar en beloofd een grote act te worden.

Cool Genius website
Woodface website

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Zaterdag 25 Maart 2006 at 2:21 pm

Jools Holland met Rhythm and blues Orchestra in het Paard

19 maart 2006, locatie het Paard van Troje in Den Haag.
Door Carol Greenshields Foto's Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

Stipt om 08:30 stormde Jools Holland het podium van het Paard op. Hij plofte neer op een kleurrijke cilindrische poef en de magie begon zodra zijn vingers de prachtige zwartglimmende vleugel raakten. His Rhythm and blues Orchestra, drummer Gilson Lavis, lead guitar Mark Flanagan, bass guitar Dave Swift, trompettist Jon Scott, trombonist Winston Rollins en saxofonisten, Phil Veacock, Michael 'Bammi' Rose volgden hem het podium op. De derde sax, Lisa Grahame, maakte haar entree, tijdens het eerste instrumentale nummer met een prachtige solo die met groot enthousiasme werd ontvangen door het publiek.

Het 800 man sterke publiek, van diverse nationaliteiten en leeftijden begon langzaam op gang te komen. Toen Sam Brown het orkest versterkte en losbarstte met het ‘Roll this soul tonight’ kon het niet meer stuk. De zang werd afgewisseld met meerdere blazerssolos van oa trombonist Winston Rollins. Jools Holland had een bescheiden doch gepaste verstandshouding met het publiek maar de passie voor de muziek straalde van hem af.



Toen Ruby Turner haar entree maakte werd het publiek zo mogelijk nog enthousiaster. Het nummer ‘Nobody but you’ zorgde voor kippevel. Jools manier van spelen lijkt hem zo gemakkelijk af te gaan dat je bijna zou denken dat hij het geblinddoekt zou kunnen maar dat is zijn talent. Er zijn weinig die hem na kunnen doen. Toen hij ook nog een guitaar ter hand nam en vervolgens plaatsnam achter de klavecimbel, was “Jools betovering” compleet.

Aan het einde van de concert was er een daverend applaus. Jools kwam niet één maar twee keer terug waarbij tijdens de eerste toegift een fantastische drumsolo door Gilson Lavis te horen was. De zang van Ruby Turner zorgde wederom voor kippevel. Je dacht “dit kan niet beter”. Maar tijdens de tweede toegift maakte een ensemble van Jools, Sam en Ruby het voor iedereen kompleet. Het publiek was wild enthousiast en het Paard was de perfecte locatie om Jools en zijn Rhythm and Blues Orchestra optimaal te laten zien en horen.



Jools Holland speelt piano vanaf zijn 8e jaar en heeft in meerdere bands gespeeld waarvan Squeeze de bekendste is. Hij is host geweest van een diverse muziekprogramma’s. De jaarlijks op oudjaarsavond terugkerende Hootenanny en Later...with Jools Holland. Hij is de meest populaire pianist in het Verenigde Koninkrijk. Zijn live concerten hebben al meer dan een miljoen bezoekers getrokken.

Sam Brown heeft bekendheid gekregen met haar eerste en helaas tot nu toe enige tophit “Stop”. Muziek heeft altijd een zeer belangrijk rol in haar leven gespeeld, mede door de minstens zo musicale ouders (de gitarist Joe en zangeres Vicky). Aansluitend op haar tour met Jools zal zij solo een aantal concerten geven in het Verenigd Koninkrijk .

Ruby Turner is een van de meest toegejuichte soul zangeressen uit het Verenigd Koninkrijk, al komt zij oorspronkelijk uit Jamaica. Zelf zingt en schrijft zij haar eigen liedjes en heeft al jaren schitterende nummers geproduceerd.

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Vrijdag 24 Maart 2006 at 9:08 pm

Soloalbum na theatertournee Daniël Lohues 'Doordringen tot de kern'

Door Erik Driessen, foto rechts Cok van Vuuren (klik voor vergroting)

Onder de teksten met een glimlach en de olijke krullenbol van Daniël Lohues hebben altijd diepere lagen gezeten. De ogenschijnlijk eenvoudige teksten drongen immer door tot de kern van het leven. Nog nooit kwam de liedjesschrijver van beroep echter zo dichtbij het hart van Lohues als in de theatertournee Allennig. Zonder mede-muzikanten moet hij het zelf doen. De dertien nieuwe liedjes van het gelijknamige, in een dag opgenomen album lenen zich daarvoor uitstekend. Alle plamuur is eraf geschuurd.
"Uuteindelijk is iedereen allenning", klinkt het wat fatalistisch uit de mond van Lohues. De zanger piekert soms wat af. Over zijn eigen leven, de teloorgang van het platteland, de ellende in het Midden-Oosten en zijn eigen verloren gegane geloof in God. Dat weerhoudt hem niet van genieten van de kleine dingen. Zoals in de ochtenduren wandelen in het land achter zijn woning in Erica. Of snert koken voor zijn Amerikaanse bluesvrienden. Of de gebeurtenissen in een dorp volgen. Allennig barst uit zijn voegen van de verhalen over het platteland. Lohues vertelt het verhaal van zijn neef die in de nieuwbouwwijk van Erica een huis heeft gekocht en 's avonds zijn hond wil uitlaten. Om een goede beurt te maken, neemt hij een schepje mee om de uitwerpselen op te ruimen. "Ga je hem begraven", vraagt een voorbijganger. Drogere humor dan op het platteland is nergens te vinden.
In 'Erica' en 'Beste Koningin' beschrijft Lohues het leven in de streek die hem lief is. Als de koningin een provincie zou aanwijzen die altijd platteland moet blijven, zou het Drenthe moeten zijn, smeekt Lohues. In De Kerke beschrijft hij zijn worsteling met het geloof, Annelie is een ontroerend nummer over een verbroken jeugdliefde, Deurrieden tot an de Streep is geïnspireerd door een ontmoeting met Gerrie Kneteman en Moordlied is een zoektocht naar de wortels van Drentse muziek. Hij speelt ze op gitaar, piano, trekzak of een blikje met een draad er aan. Het maakt de multi-instrumentalist Lohues niet uit. SKIK-klassiekers en bluesnummers van The Louisiana Bluesclub vormen een opvallend coherent geheel met de nieuwe nummers.
En met doldwaze anekdotes weet Lohues de lachers op zijn hand te krijgen. Zonder de realiteit uit het oog te verliezen. Leven kan zomaar omslaan naar dood, de 'duvel' ligt altijd op de loer en niemand ontsnapt uit de klauwen van de blues. Lachen om leed weerstand te bieden. Altijd met het besef dat die strijd op elk moment beslist kan worden in het voordeel van het noodlot. "Pries de dag nie veur 't aobend is", zingt Lohues daarom.
Na 2,5 uur is de Drent bij de derde toegift belandt. Hij wil nog een kort nummer spelen. "Maar als je oppas thuis hebt, kun je gerust gaan hoor", lacht hij. Niemand geeft er gehoor aan. Naar Allennig luister je met z'n allen.