Zondag 29 Juli 2007 at 9:48 pm
Peter Shub amuseert zonder ook maar één woord te spreken
Van 19 t/m 22 juli vond alweer de dertiende editie plaats van het Internationaal Straattheaterfestival (ISTF) in Gent. Henry Krul sinds 2002 regelmatig te gast op het festival fotografeerde aldaar en doet verslag van enkele voorstellingen voor Cultuurpodium.nl
Het ISTF organiseert jaarlijks De Grote Prijs ISTF, een wedstrijd tussen selecteerde artiesten samengesteld uit jonge en nieuwe makers in confrontatie met wat oudere meer ervaren spelers. Eén van de oudere en ervaren spelers is Peter Shub. Peter Shub, Amerikaan, is ooit begonnen op straat en speelde nu voor het eerst sinds 10 jaar weer voor een buitenpubliek. Weg van de vertrouwde piste en de geborgenheid van de theaterzalen. Hij heeft de afgelopen jaren een grote reputatie opgebouwd in o.a. Carré Amsterdam, Comedy festival Arosa, Comedy Arts Moers, de Keulense Komedie en kreeg de ‘Jury Award’ op het Internationaal Theaterfestival in Cannes voor zijn one man comedy show ‘Nice night for an evening’.
In hartje Gent waar ook de Gentse Feesten plaatsvonden had Shub met zijn mimespel, hij speelde delen uit zijn indoorvoorstelling ‘Nice night for an evening’, grote delen van het Emile Braunplein aan zijn voeten gekluisterd. En waardoor? Ja, dat is dus moeilijk uit te leggen.
Met enkel een tafeltje, stoel, kruidenplantje, lange regenjas, hoedje, kleerhanger en mini fototoestelletje wist hij de honderden toegestroomde mensen te vermaken. Tuurlijk heeft hij bepaalde scenes voorbereid en weet hij waar mensen op regeren (of niet). Echter improviseren blijft een kunst, vind ik. En improviseren kan Peter Shub als de beste.
Smaken verschillen maar ik vond het heerlijk om een half uur toeschouwer van deze rasartiest te zijn. Klein spel, maar o zo subtiel en amusant. Dat het publiek dit weet te waarderen bleek o.a. uit het feit dat hij uiteindelijk tweede werd in de rangschikking van de uitslag van de publieksprijs. Wakker worden; zomerfestivalprogrammeurs!
Peter Shub -
website
ISTF -
website
Dinsdag 26 Juni 2007 at 08:57 am
Kassa! van De Paardenkathedraal
Door Ellen van der Kemp met foto’s van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Een supermarkt met een jaren 60 ‘look’ en drie mensen. Daaruit bestaat de voorstelling Kassa! van de Paardenkathedraal. Bettina (Eva van de Wijdeven) is het kassameisje. Er wordt druk gerepeteerd voor straks als de winkel opengaat. Bettina begrijpt wel hoe het werkt, maar haar baas (Henk Elich) kan niet zo goed tegen haar ‘bijdehantigheid’. Hij wil er zeker van zijn dat er niets verkeerd gaat. Alles wordt daarom geoefend: Heeft u een flessenbonnetje? Spaart u Airmiles? Wilt u pinnen? Trek in het snoepje van de week? Er wordt gefantaseerd over wat er allemaal ‘afgetikt’ wordt op de kassa en tussendoor zingt het gezelschap een paar smartlappen (na afloop voor 2 euro te koop op cd).
Iedereen brengt een groot deel van zijn leven door tussen de blinkende schappen van de lokale supermarkt. En de kassamedewerker staat er midden in. In de nieuwe Paradevoorstelling van de Paardenkathedraal wordt het publiek een kijkje gegund in de ‘bruisende’ wereld van de supermarkt. Regisseuse Paula Bangels heeft vooral veel aandacht besteed aan het visuele en het muzikale gedeelte van de voorstelling. De scène waarbij Bettina op de rolband loopt ziet er mooi uit, maar door deze accenten is de inhoud een beetje op de achtergrond gebleven. Het publiek kan vooral kijken en luisteren, veel te lachen of te huilen valt er niet. Pas als Bettina moet oefenen met lastige klanten, gaan de mondhoeken omhoog. Misschien is dit nu een voorstelling voor die andere emoties die in de ‘nieuwe’ Parade aan bod komen.
Regie -
Paula Bangels
Spel -
David Cantens,
Henk Elich en
Eva van de Wijdeven
Paardenkathedraal -
website
De Parade -
website
Zondag 24 Juni 2007 at 10:16 pm
Opening Parade 2007 in Rotterdam
Door Ellen van der Kemp met foto’s van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Flessen rosé, een zweefmolen, lekker eten, muziek en vooral veel theater, kortom het is weer paradetijd in Nederland. Vrijdag 22 juni ging de Parade 2007 van start in Rotterdam. Donderdag had de parade al warm gedraaid, maar vrijdag was de officiële kick-off. Na een kort welkomstwoord van Terts Brinkhoff, geeft hij meteen het woord aan het nieuwe boegbeeld van De Parade: Nicole van Vessum. Van Vessum heeft de artistieke leiding gekregen van De Parade. Ze belooft plechtig goed met dat cadeau om te gaan, “Maar”, zegt ze er meteen achteraan, “Nu is het van ons”. Met ‘ons’ bedoelt ze Ray van Santen en zichzelf. Ze vonden dat de bezem maar eens door de programmering gehaald moest worden. Er staan al jaren dezelfde groepen op De Parade en dat moest maar eens veranderen. Een aantal bekende namen, zoals Loes Luca en Ellen ten Damme, zullen daarom niet meer terug te vinden zijn op het programma. Maar als je de lijst van artiesten voor dit jaar goed bekijkt, blijkt toch dat een groot deel van de artiesten al jaren kind aan huis is bij de Parade: Orkater, Van Houts en de Ket, Suver Nuver, De Vogelfabriek. Is er nu eigelijk wel zoveel veranderd? De gemiddelde Paradeganger zal van de veranderingen van de nieuwe artistieke leiding niet zo veel merken, denk ik. Het uiterlijk van De Parade is hetzelfde: er vloeit volop rosé en zelfs de zweefmolen is er nog.
Een ander doel van de nieuwe artistieke leiding is dat er niet alleen plaats moet zijn voor de lach, maar ook voor andere emoties. Om dit thema kracht bij te zetten opent schoenontwerper Jan Jansen met een ode aan de emotie. Of de Paradegangers veel van de ‘schoonmaakwoede’ van Van Vessum zullen merken, is dus de vraag, maar in ieder geval heeft Nicole van Vessum het lef gehad om de stoute schoenen aan te trekken. Misschien is het daarom dat ze van Jan Jansen twee rode naaldhakjes aangeboden krijgt.
Met de variatie aan emoties gaat het waarschijnlijk wel lukken. Na de opening van Jan Jansen beklimt Mustafa Stitou het podium. Door de vrolijke muziek van Track en de Veenfabriek heen leest hij met een grafstem zijn gedichten voor, terwijl een doventolk zijn teksten en de muziek levendig vertaald in beelden en bewegingen. Een bijzondere mengeling van emoties inderdaad.
Tijdens mijn eerste drankje begint het al te regenen. “Hè jammer hoor”, denk ik meteen, “Een parade is met mooi weer toch altijd feestelijker”. Maar zodra de bui over is, worden met zo’n niet te stuiten enthousiasme alle tafels en banken met grote trekkers droog getrokken’, dat je denkt: dit heeft toch ook wel weer iets. Aan een andere tafel hebben mensen tijdens de bui eenvoudig weg hun paraplu’s opgestoken en zijn ze onverstoorbaar doorgegaan met hun maaltijd. Weer anderen hebben het zich gemakkelijk gemaakt onder de arcaden van het Nederlands Architectuurinstituut (NAi), waar een terras is gemaakt. Tijdens de voorstellingen merk je weinig van de weersomstandigheden buiten. Daarom pakken we in plaats van lang buiten te gaan zitten babbelen en drinken, nog maar een voorstelling om lekker droog te zitten.
Tussen de buien door paraderen artiesten in hun schmink en theateroutfit over het terrein om hun voorstelling aan te prijzen. Niet iedereen heeft trouwens zin om dit lopend te doen. De cast van Paljas rijdt over De Parade rond in een Fiat 500. Een paar dames met pluimen op hun hoofd verkopen Paradegadgets (De kermissfeer is hier nog duidelijk aanwezig, Nicole!). Een man met een vogel op z’n hoofd en het schild van een schildpad voor zijn buik wijst de weg en in de milieuvriendelijkste trein die er maar bestaat, drinken wat gasten op hun gemak een drankje.
Omdat in iedere stad De Parade weer anders opgesteld staat, is het even zoeken naar waar welke tent staat in de Rotterdamse opzet. De grote tenten, zoals Studio 7 en het Paradetheater I zijn snel gevonden. Strategisch op de hoek van de twee ‘hoofdstraten’ staat de Wim T Schipperstent waarin voor de liefhebber afleveringen van ‘Het is weer zo laat’ met Sjef van Oekel als Waldo van Dungen worden vertoond. Verder de straat in vinden we de Blauwe Hemel en Teatro Castro. Daar tegenover staat een oude Daf van waaruit je korte speelfilms kan bekijken. Nog verder bevindt zich onder de arcaden van het NAi de Silent disco. Het is een prachtige locatie om op heerlijke muziek gedraaid door dj’s van 433 fm helemaal uit je dak te gaan. Op een hele andere manier doen ze dat een eindje verderop onder de arcaden ook, maar dan op Argentijnse tangomuziek. De Rotterdamse dansschool Cuartito Azul geeft demo’s en proeflessen en wordt daarbij begeleid met live muziek.
De Parade besteedt net als vorig jaar veel aandacht aan dove en slechthorende mensen. Er zijn speciale voorstellingen en doventolken zorgen ervoor dat ook de reguliere shows `verstaanbaar` zijn. Bij een aantal volwassen- en kindervoorstellingen zijn tolken aanwezig en er is een dovendisco. Niet alleen zijn de meeste artiesten oude bekende op de parade, ook de meeste eettenten zijn al jaren van de partij: Mobiel restaurant Lust, de TempuraBar, The Juicy Sisters en natuurlijk zelf poffertjes bakken in het Poffertjespaleis. Het is allemaal weer aanwezig op de Parade 2007 en voor de volledige informatie kun je terecht op de website.
De Parade -
website
Dinsdag 19 Juni 2007 at 11:44 pm
Straattheater terug als speerpunt(je) Oerol
Tekst en beeld van Henry Krul (klik voor vergroting)
Het Terschelling Oerol is ooit begonnen naar het idee van het
Festival of Fools. Begin jaren tachtig gedurende de eerste Oeroleditie haalde
Joop Mulder “vreemde vogels” de zogenaamde straattheatermakers zoals een Daniël Rovaï, Johnny Melville en Mark Kingsford naar het eiland. De twee eerstgenoemden treden nog steeds op (Daniel Rovaï is ook dit festival present in het muziekprogramma). De afgelopen edities leek het straattheater steeds verder overvleugeld te worden door het schuurtjestheater, werkplaatsproducties en andere locatievoorstellingen. Natuurlijk is Oerol het festival bij uitstek voor locatievoorstellingen, maar of dit ten koste moet gaan van het aloude straattheater?
Vorig jaar al, tijdens het 25-jarig jubileum, zag ik middels de programmering dat het straattheater weer meer plek in de programmering kreeg. Topacts als Tango Sumo , Claire en Leandre, niet goedkoop voor een festival maar wel wereldtoppers, kwamen op het festival optreden. Dit jaar kondigde het festival in persberichten aan het het straattheater oprecht meer aandacht van de organisatie had. Ik ben dan altijd erg benieuwd of zulke toezeggingen bewaarheid worden.
Inmiddels op het moment van het schrijven van dit artikeltje (het festival is 5 dagen geleden begonnen) heb mijn conclusie wel getrokken. Het straattheater wordt op Oerol weer heel serieus genomen. Niet middels het “inkopen” van dure internationaal hoogstaande acts. Nee, want daar zal het budget, schat ik in, niet voor beschikbaar zijn. Veel goed straattheater komt vooral uit Australië en Frankrijk en is kostbaar. Echter wat ik de afgelopen dagen zoal tegenkwam is doorgaans wel des Oerols en absoluut goed en amusant.
Wat te denken van oudgediende Alex Dandrigde (hij was eind jaren tachtig ook al op het festival) met zijn partner John onder de artiestennaam
The Others. Of broer en zus Cessil en Sandy Pitt (
The Pitts),
Orchestre International du Vetex,
Mimbre,
De Glazen Kin (uit ons eigen Nederland),
Dotcomedy met The Naked Chef en Marlyn Coetsier en Tim Velraeds met de o zo kleine maar grappige
Harrie Harses. En dan heb ik ‘t nog eens niet gehad over de sympathiek ogende en prachtig accordeon spelende
Yoanna, door programmeur Mariska Verhulst gespot op het Franse Aurillacfestival. Een toppertje! Een andere topper is voor mij het
Von Trolley Quartet. Geweldig wat deze muzikale dolgekke “gasten” doen. Ook het publiek geniet met volle teugen!
Het festival is op de helft en er komt nog meer moois. Hou in de gaten het
Hopla Circus. Erg knap en amusant. De Belgische
Pol & Freddy mag je eigenlijk ook niet missen. En zo zijn er vast meer. O ja bijna vergeten:
Babok met NAP. Vorig jaar erg succesvol met Iglo zwervend over het eiland. Nu staan ze als Oero-voorstelling voor hotel Oepkes in West Terschelling. Nog even (verder) genieten dus. Ook als je geen kaartjes voor voorstellingen hebt weten te bemachtigen.
En volgend jaar? Voor volgend jaar wordt er nu al weer, tijdens dit festival, gesproken met ervaren straattheaterartiesten met visie zoals Harrie Verkerk (De stijle Want) en Pieter Post over hoe het straattheater volgend jaar een nog hogere status danwel invulling in de programmering kan krijgen.
Oerol -
website
Maandag 28 Mei 2007 at 09:39 am
Fries Straatfestival is blijvertje
Tekst en beeld van Henry Krul (klik voor vergroting)
Iedere laatste zaterdag van mei is het raak in Leeuwarden. Als je van straattheater en leuke frisklinkende, vooral jonge bandjes houdt en misschien ook nog in noordelijk Nederland woont, dan mag je dit niet missen.
Nou, ik woon dus niet in het noordelijk gedeelte Nederland maar ben als liefhebber van goed (internationaal) straattheater (in een leuke entourage; ook niet onbelangrijk) altijd wel present. En dat al sinds de afgelopen 5 jaar. Zolang bestaat dit festival namelijk in zijn huidige vorm.
Programmeur Sylvia van den Berg, gepokt en gemazeld in de wereld van het internationale straattheater, weet ieder jaar weer een programma samen te stellen waarbij een ieder, kind, jongere en volwassene, aan zijn/ haar trekken komt. Geen grote dure spektakelvoorstellingen, daar is geen budget voor en past ook niet in het concept van het festival, maar veel kleine, al dan niet mobiele, voorstellingen.
Afgelopen zaterdag was ’t dus ook weer zover. In het centrum van de stad langs de Nieuwestad, Lange Pijp, op het Raadhuis- en Waagplein, maar ook in een wat rustiger omgeving zoals de tuin van de Fryske Akademy en de Prinsentuin had je de voorstellingen voor het uitkiezen. En als je niet kiezen kon of wilde dan had je een dikke kans dat je ineens oog in oog stond met een drietal giraffen van Teatro Pavana of de knotsgekke Mathilda & George.
Op het Waagplein bouwde de Zwitserse kunstenaar
Georg Traber gedurende de gehele middag aan zijn bamboe-installatie bestaande uit 50 bamboe stokken en touwtjes. Bijzonder hieraan is dat, terwijl hij bouwt, ook continu op het bouwwerk zelf staat. Al doende werkt zich zo 5 meter recht omhoog. Bijzonder knap.
Rondzwervend als oud vrouwtje met een paraplu met allerlei touwtjes daaraan vast was
Lieselotte Motte (Dld) met haar Konzert f ¼r 60 zugehaltene Ohren. De bedoeling was dat je twee touwtjes tweemaal om een vinger draaide en daarna je de vingers in je oren stopte. Op dat moment toucheerde Lieselotte met een houten pollepel andere attributen zoals een eetlepel die ook aan een touwtje aan die paraplu hing. Het resultaat leverde, aan de gezichten van de “deelnemers” te zien, een zeer bijzondere geluidservaring op. Gedurende geruime tijd gedurende de middag konden telkens vier mensen tegelijkertijd van deze ervaring genieten. Klein maar fijn.
In de tuin van de Fryske Akademy speelde een programma af dat bij uitstek geschikt was voor jonge kinderen (ook zeer geschikt voor volwassenen overigens). Neergestreken was
Altrego uit Duitsland met de voorstelling Aloha Hé. Deze voorstelling van slechts 18 minuten bestond uit prachtig poppenspel (met prachtige uit hout gesneden poppen) rondom een mannetje en een vogel die elkaar ontmoeten tijdens een vakantie in een bootje. Ze kunnen het eerst niet zo goed met elkaar vinden. Zodra ze echter door een haai bedreigd worden besluiten ze vrienden te worden........
Tevens speelde meerdere keren gedurende de middag Ruut van Hooft zijn altijd grappige act Der Baloenenknakker.
Naast straattheater en bandjes was er deze editie ook plek ingeruimd voor de locatievoorstelling Zaakjes door
Stichting Winkelstraat. Geïnteresseerden die vroegtijdig gratis kaartjes hadden bemachtigd (er dat waren er maximaal 120 stuks) gingen onder begeleiding gedurende ruim 90 minuten langs een zestal kleine winkeltjes alwaar een aantal toegewijde winkeliers (en hun klanten) de wereld lieten zien die achter hun glimlach verscholen ligt. Een aantal lokale winkeliers (o.a. een slager en kapper) hadden hiervoor enkele momenten gedurende de middag hun winkel beschikbaar gesteld. .....en zat je toevallig al bij de kapper wanneer de voorstelling “langskwam” dan maakte je ineens deel uit van een mini-voorstelling......
Een andere bijzondere voorstelling was die, van de voor mij volkomen onbekende,
Jashgawronsky Brothers met Boom, Brush, Crush. Deze drie mannen met vet aangeplakte nepbaarden zeggen uit Armenië te komen alwaar ze gevormd zouden zijn door ene Alga Pescaturian, een beroemd componist met een sterke voorliefde voor vreemde instrumenten. Nou of dat allemaal waar is werd mij niet duidelijk. Ik heb mijn twijfels maar dat is verder niet van belang. Wel duidelijk was dat de mannen heel muzikaal en grappig waren en daarnaast ook nog heel creatief waren met, inderdaad, zeer vreemde instrumenten zoal bijvoorbeeld een zak chips en een fles spuitende frisdrank. Een zeer amusant optreden!
Naast deze voorstellingen was er veel neer aan straattheater te zien. Leuk, gezellig en allemaal gratis.
De festivaldag duurde nog tot na middernacht met ondermeer op het programma The Beatles Revival, een uit Praag komende look-a-like band die mede door hun gelijkenis nauwelijks van de echte Beatles te onderscheiden zouden zijn. Ik heb dat niet meer gezien. Wel gezien en gehoord heb ik de Jan Akkerman Band. Op ongetwijfeld het meest ongezellige maar wel grootste plein van Leeuwarden, het Wilhelminaplein nabij Zaailand, stond vroeg in de avond good old, maar nog steeds virtuose Jan Akkerman. Akkerman speelde begeleid door een drietal jonge bekwame musici oud- (Focus) en nieuw materiaal.
En dat het Leeuwarder publiek hem nog lang niet vergeten is bleek wel uit de toestroom van het veelvuldige (40+ publiek). Een mooi toetje voor een dag met veel straattheater-zien in Leeuwarden.
Daarna bleef het nog lang onrustig in de stad.....
Fries Straatfestival -
website
