Onderwerp: MULTIMEDIA, FESTIVAL, TONEEL

Woensdag 30 Mei 2007 at 8:04 pm

In Muze wordt veel gezocht, maar weinig gevonden

Muze
Muze
Muze

Door Barbara Klomp met foto's van Anna van Kooij en Muze (klik voor vergroting)
Gezien op Festival aan de Werf Utrecht


Het is donker, we zien vier grote schermen waarop de beelden van bewakingscamera’s te volgen zijn. Op de grond ligt een man. Links van het toneelbeeld zien we percussionist Marcel Andriessen, rechts van de ‘toneelvloer’ zit celliste Saartje van Camp.
Op de bewakingsbeelden zien we een verlaten pand. Dan gaat er over een van de vier beelden het licht van een zaklantaarn. Kort daarna zwaait er licht over de toneelvloer. De man op de grond komt langzaam overeind.

Het is het begin van de voorstelling Muze, een voorstelling waarbij de toneelwerkelijkheid overgaat in een filmwerkelijkheid en vise versa.
De man staat op, de vloer kraakt. Het is een vloer gemaakt van videobanden. Een archief van het collectieve geheugen, gevangen in flarden van opnames.
De man valt op zijn knieën, pakt een videoband uit de vloer en trekt de tape eruit. Op de beelden achter hem zien wie de tape zich versnelt afspelen. Een onderbreking laat de film doorspelen, we zien flarden van interviews. Teksten over kunst, maar meer nog over de liefde. Over het vinden van de liefde, of de onbereikbare liefde. De acteur/zanger op het toneel zingt in het Duits, ‘Ich such dich’. In zijn zoektocht pakt hij een volgende tape. Op het grote scherm is hij nu op de rug te zien. Alsof het scherm tevens camera is en live opname maakt. Maar dan gaat het beeld achteruit. We zien in rewind het publiek binnenkomen en een plaats zoeken. We zien de man, met achter hem een prachtige vrouw die alleen in de filmische werkelijkheid lijkt te bestaan.

Dan verandert de film weer. Op het doek zien we acteur Raymond Spannet. Zijn teksten zijn theoretisch, en gaan allen over het archief van onze fantasie, of dromen. “Men voelt in het archief de onderlinge samenhang der delen, die niet zonder elkaar kunnen bestaan en slechts in samenhang kunnen worden begrepen.”

En daar legt hij dan ook meteen de vinger op de zere plek van deze voorstelling. Want hoe mooi bedacht allemaal, de samenhang van de elementen is soms wel erg weinig. De makers, en , vragen wel erg veel van het associatief vermogen van de toeschouwer en leggen de nadruk te veel op de vorm, waardoor de inhoud wel erg in het vage blijft.

De veelvoud aan onderdelen en disciplines roept meer vragen op dan er beantwoord worden. De voorstelling kent zeker zijn kracht. De muziek met vervreemde toneel- en
filmbeelden wekt soms een prachtig droomgevoel op en leunt tegen het hypnotiserende aan.
Maar deze verschillende disciplines en waarheden die in elkaar overlopen zijn mooi, maar geven geen antwoorden. Filmbeelden van de roodharige danseres Doris Madreiter zijn prachtig, we kunnen begrijpen dat zij zijn Muze is, dat het “Ich such dich” op haar slaat. Maar verder dan esthetisch mooi gaat het niet.

Wanneer de vloer met videobanden onder het achterdoek verdwijnt, zingt de man op het toneel zijn laatste lied. Hij heeft gevonden wat hij zocht. Voor het publiek is dat helaas wat onduidelijker. En dat is jammer, want alle ingrediënten van deze voorstelling zijn goed. De zoektocht had alleen iets verder mogen gaan, zodat niet alleen de maker, maar ook het publiek vindt wat er gezocht wordt.

Arnoud Noordegraaf - website

Onderwerp: MULTIMEDIA, TONEEL

Donderdag 26 April 2007 at 2:23 pm

Verkleed kunstenaar Arturo Brachetti

Arturo Brachetti temidden van de Ashton Brothers(foto Hans Speekenbrink)
Arturo Brachetti (foto Hans Speekenbrink)
Tony Neefs en Maaike van Widdershoven knielen voor Arturo Brachetti (foto Hans Speekenbrink)

foto's van Hans Speekenbrink en Guy Callice (klik voor vergroting)

Arturo Brachetti (foto Guy Gallice)
Arturo Brachetti (foto Guy Gallice)
Arturo Brachetti (foto Guy Gallice)

Arturo Brachetti (foto Guy Gallice)
Arturo Brachetti (foto Guy Gallice)
Arturo Brachetti (foto Guy Gallice)


Drie weken (t/m 13 mei) is Arturo Brachetti te zien in het Nieuwe Luxor Theater in Rotterdam. Meer informatie is te vinden de onderstaande websites. Luister hier naar het interview met Arturo Brachetti.

- website (de Flash versie is een echte aanrader!)
Nieuwe Luxor Theater - website
Joop van den Ende Theaterproducties - website

Onderwerp: TONEEL

Zaterdag 21 April 2007 at 10:50 am

Heksenjacht

Heksenjacht
Heksenjacht
Heksenjacht

Door Fieke Gosselaar met foto’s van Leo van Velzen (klik voor vergroting)
Gezien op 18 april Stadsschouwburg Groningen


In 1954 schreef Arthur Miller het stuk ‘The Crucible’ dat zich afspeelt tijdens de 17e eeuw in Amerika. Hij zette zich hiermee af tegen de jacht op de communisten in de jaren ’50. Dominee Parris heeft enkele meisjes naakt zien dansen in het bos. Ook zijn dochter Betty, die daarna in een coma is beland. Hij vreest dat zij bezig waren met zwarte magie en dat zijn dochter nu bezeten is door de duivel. In het stuk worden vele vrouwen uit het dorp Salem beschuldigd van hekserij. Dit is veroorzaakt door Abigail die afgewezen werd door haar geliefde John Proctor en zijn vrouw uit de weg wil ruimen. Er wordt een rechtbank ingesteld die alle gevallen van hekserij moet onderzoeken. Voor hekserij staat de doodstraf, tenzij er bekend wordt. Abigail en de meisjes zien zwarte schaduwen van geesten die door de vrouwen op hen af worden gestuurd. De vrouwen zijn heksen!

Er hangt een sobere sfeer op het toneel met de personages op het podium. Wanneer de spelers het podium verlaten, zitten ze zwijgend op stoelen en kerkbanken aan de zijkant. Er is weinig beweging in het spel, maar de tekst van Miller blijft zeker boeien en wordt mooi gespeeld door de acteurs. De strenge christelijke gemeenschap is benauwend. De autoriteiten in lange zwarte jassen beslissen over de leugen van het goede geloof of hekserij. Je kunt geen kant op tussen de muren van het podium. Waarom ga je niet elke zondag naar de kerk? Waarom was je op een zondag aan het werk op het land? Ken je de tien geboden uit het hoofd? Zo ja, zeg ze eens op. Je bent geen goed gelovige, dus waarom zou je de duivel niet aanbeden? Je naam is genoemd door meisjes uit het dorp. Kom mee naar de gevangenis. Je krijgt de doodstraf.
Heksenjacht
Heksenjacht
Heksenjacht


Er heerst een massahysterie die ervoor zorgt dat de gevangenissen vol zitten. De van hekserij beschuldigden worden niet geloofd als ze ontkennen. Ze moeten bekennen en terugkeren naar God. Anders zijn ze tegen de rechtbank die over hen oordeelt en daarmee dus voor de duivel. ‘U bent voor de rechtbank of u bent er tegen.’ Denkend aan de omgang van Amerika met het gevaar van de moslimextremisten in de huidige tijd, komt dat idee aardig bekend voor. Of neem de 'new born christians', een streng gelovige gemeenschap in Amerika dat steeds meer terrein wint. Tegenwoordig verzwijgen atheïsten daar hun overtuiging om aan een baan te komen. Later hoor ik iemand uit het publiek zeggen dat de spelers in de lange zwarte jassen hem doen denken aan mannen tijdens een dienst van de nieuw apostolische kerk.

Het toneelstuk waar de tekst een hoofdrol heeft gekregen, speelt anderhalf uur later nog in je hoofd. Het is eng om te zien hoe een samenleving in de ban raakt van een bepaalde overtuiging. Jezelf verdedigen heeft geen zin. Iedereen volgt de grote menigte en is bang voor de duivelse krachten. Kortzichtigheid en blind geloof wint het van de waarheid.

Heksenjacht speelt nog tot 19 mei 2007. Op de website is de speellijst te vinden. Het is een mooie voorstelling en een aanrader om naar toe te gaan.

Nationale Toneel - website
Stadsschouwburg Groningen - website

Regie


Spel
, , , , , , , , , , , , , , , ,

Onderwerp: TONEEL, CABARET

Zaterdag 31 Maart 2007 at 11:07 am

Mug Inn door Mugmetdegoudentand

Mug Inn
Mug Inn
Mug Inn

Door Barbara Klomp met foto's van Ben van Duin (klik voor vergroting)
Gezien: theater Kikker Utrecht, 19 maart 2007


De voice-over vertelt waar we naar kijken, een nieuwe televisiekomedie, of de eerste aflevering van deze nieuwe serie, waar maar één aflevering van gemaakt wordt, omdat de VPRO geen geld meer had. We kunnen deze serie, deze aflevering ook niet op tv zien. Hij speelt alleen in theaters.

Wij zijn in een café, een bruin buurtcafé met vaste stamgasten. Erg ¼n, een liberale Amsterdamse Turk staat achter de bar. De vaste stamgasten worden een voor een aan ons voorgesteld. Bertie, overtuigd kosmopoliet, Diederik, neo-conservatieve homo en Merel, een alleenstaande moeder met twee puberzonen.
De voorstelling begint en we voelen ons meteen thuis in dit Cheers van de polder, of het Multiculturele Schaep. Dan stapt Michiel van Erp uit zijn rol van Diederik. “Ik speel nu even mijzelf, omdat ik vind dat hun personages te veel afdwalen.” Hij vertelt over hoe hij met Gretta Duijsenberg in Nablus was, voor een documentaire die hij over haar maakte. Marcel Musters stelt maar even iedereen voor, “wij met zijn vieren zijn de artistieke leiding van de Mugmetdegoudentand”. En alsof we tussen twee voorstellingen zappen, kijken we nu afwisselend naar de fictieve personages uit deze kroeg en naar de acteurs in dit theater. Een paar noten van de begintune en het aanpassen van het licht brengt ons weer in de tv serie, maar net zo snel stappen de acteurs daar weer uit.
“Praat normaal! Je bent een verzonnen Turk, geen echte Turk!” krijgt Marcel (Erg ¼n) te horen. Joan (Merel) voegt daaraan toe: “Je moet wel wat aan dat accent doen, want volgens mij is dat Marokkaans.” De acteurs bekijken en bekritiseren hun eigen personages.

Mug Inn
Mug Inn
Mug Inn


Ondertussen worden we af en toe getrakteerd op een heldere ‘pling’. Op het achterscherm krijgen we een stelling te zien, die net nog door een acteur of personage gezegd werd. Stellingen als: “Wat voor de één een terrorist is, is voor de ander een vrijheidsstrijder”, “Ik ben juist blij met die talpanisering.” of “In mijn hoofd ben ik vrij, daar bestaan geen wij en zij”. Clichéstellingen uit de jaren zestig en zeventig, of citaten van huidige denkers. Want waarom zou je niet gebruiken, wat door een ander al bedacht is.

Er wordt besloten dat de kroeg een homokroeg moet zijn. Dat scoort, dat is hip. Alleen Joan (Merel) is het er niet mee eens. Mokkend zit zij aan de bar, terwijl de regenboogvlaggen uit de kast komen. Marcel transformeert van Turk naar leernicht en zingt “I am happy, I am gay!” Het is een minivariant van de gayparade waarbij de vlaggen zwaaien, de mannen dansen en zingen en alleen Joan in haar rol blijft. Of, is ze juist uit haar rol en speelt ze geen Merel, maar is zij de schrijfster van dit stuk, die haar creatie onder haar ogen ziet veranderen? “Ik ga gewoon door met die homokroeg hoor!” zegt Diederik tegen Bertie, of is het Michiel tegen Frank.

Dan blijken de stellingen niet van voorbijgaande aard. Wanneer Joan en Michiel elkaar met woorden bestrijden, krijgen wij van Marcel en Frank de stellingen nog eenmaal te horen. Het zaallicht is aan. “Wie is het daarmee eens?” vragen ze na elke stelling. Marcel filmt de opgestoken handen. “’De ander dat ben jij.’ Wie is het daarmee eens?” En omdat we toch al lastig kunnen zeggen wie de ander is, steek ik mijn hand op. De volgende dag staat het filmpje op de site van de Mug. Nagenietend bekijk ik op youtube ook nog eens naar een videoclip van Erg ¼n (zie onder), of was het Marcel? En tegen beter weten in, hoop ik dat er snel een nieuwe aflevering van deze televisiekomedie komt.

- website

Spel: , , Marcel Musters en
Regie:


Onderwerp: TONEEL, JEUGD

Vrijdag 30 Maart 2007 at 10:33 am

Zeemanstraat door Inside Out

Zeemanstraat
Zeemanstraat
Zeemanstraat

Tekst en (amateur)beeld van Marieke van Soest (klik voor vergroting)
Gezien op 20 maart 2007 in de Poelenburcht Zaandam


‘Het is een heel bijzonder toneelstuk, wat we vandaag voor jullie gaan spelen “ want het is nog niet bedacht. Niet bedacht, niet geoefend, helmaal niets weten we nog. En&hellip.. sommigen van jullie mogen meespelen. Wie zou dat willen?’ Een gebrul stijgt op uit de zaal. Sssst!
De spelregels worden uitgelegd: niet roepen, maar je vinger opsteken. Er wordt geoefend met ‘stil toneelspelen’. Boos kijken, verdrietig zijn, verliefd zijn: de kinderen doen allemaal mee.
En dan nu het verhaal: wie heeft wel eens iets gedaan, waarvan hij wist dat het niet mocht, maar hij heeft het toch gedaan. En wie durft dat hier te vertellen? Twee kinderen vertellen hun verhaal.

Waar het verhaal zich afspeelt is wel bekend: de Zeemanstraat. Een gewone straat, met een school, huizen winkels: iedereen kent wel zo’n straat. Piffany en Tony wonen in deze straat. Piffany zit in groep 4, Tony is een ‘stoere’ jongen uit groep acht. Tussen hen speelt het zojuist vertelde verhaal zich af. De zaal leeft mee. Steun voor Piffany, reacties op Tony. Op sommige momenten mag de zaal kiezen, hoe het verhaal verder gaat. Kinderen nemen rollen over. Hulpjes bij de schoonmaak, maar ook het meisje, dat niet meer weet wat ze moet doen als ook haar moeder boos op haar is.
De kinderen uit groep 4 pakken hun rol snel op. ‘Heel goed als uw zoon belooft dat hij het niet meer doet. Maar welke straf krijgt hij als hij het toch weer doet?’ Boter bij de vis, deze moeder weet van aanpakken!
Ook de kleuters mogen op het podium. Zij vullen de rol heel anders in, maar dit wordt goed opgepakt door de spelers. Moeder is boos: ze springt op de grond. ‘O,o, als ze gaat stampen is ze pas echt boos’, weet zoon Tony. Moeder stampt nog wat harder, maar gaat daarna lekker een kopje koffie drinken met de andere moeder. Tony en Piffany sluiten het verhaal af.

Enthousiaste reacties na afloop, van kinderen, ouders en leerkrachten. ‘Wat ik zo knap vond van die mevrouw die dat meisje speelde, is dat ze meteen begon en een liedje wist. Van die meneer was het ook wel knap, maar die kon nog even nadenken’, reageert een meisje. ‘En die Tony is echt stom, als ‘ie denkt dat ‘ie stoerder is dan Ali B’.
Eerder op de ochtend werd het stuk gespeeld voor de bovenbouw, groep 5 tot en met 8. Ook hier waren volop enthousiaste reacties. De voorstelling vond plaats in het buurthuis, op initiatief van een school, die op dit moment ‘theater’ als thema heeft. Een leuke manier om kinderen in aanraking te brengen met theater.

Meer informatie vindt u hier.

Spel: Ton Haas en Marihuela Belt
Muziek: Joost van der Knaap