Vrijdag 30 Maart 2007 at 10:33 am
Zeemanstraat door Inside Out
Tekst en (amateur)beeld van Marieke van Soest (klik voor vergroting)
Gezien op 20 maart 2007 in de Poelenburcht Zaandam
‘Het is een heel bijzonder toneelstuk, wat we vandaag voor jullie gaan spelen “ want het is nog niet bedacht. Niet bedacht, niet geoefend, helmaal niets weten we nog. En&hellip.. sommigen van jullie mogen meespelen. Wie zou dat willen?’ Een gebrul stijgt op uit de zaal. Sssst!
De spelregels worden uitgelegd: niet roepen, maar je vinger opsteken. Er wordt geoefend met ‘stil toneelspelen’. Boos kijken, verdrietig zijn, verliefd zijn: de kinderen doen allemaal mee.
En dan nu het verhaal: wie heeft wel eens iets gedaan, waarvan hij wist dat het niet mocht, maar hij heeft het toch gedaan. En wie durft dat hier te vertellen? Twee kinderen vertellen hun verhaal.
Waar het verhaal zich afspeelt is wel bekend: de Zeemanstraat. Een gewone straat, met een school, huizen winkels: iedereen kent wel zo’n straat. Piffany en Tony wonen in deze straat. Piffany zit in groep 4, Tony is een ‘stoere’ jongen uit groep acht. Tussen hen speelt het zojuist vertelde verhaal zich af.
De zaal leeft mee. Steun voor Piffany, reacties op Tony. Op sommige momenten mag de zaal kiezen, hoe het verhaal verder gaat. Kinderen nemen rollen over. Hulpjes bij de schoonmaak, maar ook het meisje, dat niet meer weet wat ze moet doen als ook haar moeder boos op haar is.
De kinderen uit groep 4 pakken hun rol snel op. ‘Heel goed als uw zoon belooft dat hij het niet meer doet. Maar welke straf krijgt hij als hij het toch weer doet?’ Boter bij de vis, deze moeder weet van aanpakken!
Ook de kleuters mogen op het podium. Zij vullen de rol heel anders in, maar dit wordt goed opgepakt door de spelers. Moeder is boos: ze springt op de grond. ‘O,o, als ze gaat stampen is ze pas echt boos’, weet zoon Tony. Moeder stampt nog wat harder, maar gaat daarna lekker een kopje koffie drinken met de andere moeder. Tony en Piffany sluiten het verhaal af.
Enthousiaste reacties na afloop, van kinderen, ouders en leerkrachten. ‘Wat ik zo knap vond van die mevrouw die dat meisje speelde, is dat ze meteen begon en een liedje wist. Van die meneer was het ook wel knap, maar die kon nog even nadenken’, reageert een meisje. ‘En die Tony is echt stom, als ‘ie denkt dat ‘ie stoerder is dan Ali B’.
Eerder op de ochtend werd het stuk gespeeld voor de bovenbouw, groep 5 tot en met 8. Ook hier waren volop enthousiaste reacties. De voorstelling vond plaats in het buurthuis, op initiatief van een school, die op dit moment ‘theater’ als thema heeft. Een leuke manier om kinderen in aanraking te brengen met theater.
Meer informatie vindt u
hier.
Spel: Ton Haas en Marihuela Belt
Muziek: Joost van der Knaap
Donderdag 29 Maart 2007 at 8:34 pm
Kunstbende is dope vet
Tekst en beeld van Henry Krul (klik voor vergroting)
‘Jullie zijn ’n dope vet publiek’ roepen de enthousiaste presentatoren Oos en Alf. De zaal gilt terug.
We zijn in de grote zaal van de Stadschouwburg Utrecht. Hier vindt de Kunstbende voorronde van de provincie Utrecht plaats. Maar liefst 400 jongeren van welke culturele afkomst dan ook laten hier hun kunsten zien op het gebied van theater, dans, taal, film, expo en de ‘categorie alles’ mag. Hier kun je als jongere tussen de 13 en 18 jaar ontdekt worden. Hier kun je laten zien wat je te melden hebt. Bloedserieus of met een knipoog naar wie en wat dan ook. Het is een wedstrijd maar vooral een heel tof samenzijn.
Leeftijdsgenoten ontmoeten, chillen en vooral bekijken wat anderen tijdens hun optredens doen. Want dat is ‘zeker weten’ de moeite waard.
Ieder jaar kent het landelijke festival Kunstbende, dat in regio’s onderverdeeld is, een thema. Dit jaar is het thema ‘liefde’. Liefde vertaald in één van de zes eerder genoemde categorieën. Iedere deelnemer geeft hieraan zijn of haar eigen interpretatie. Een schilderij, kunstwerk, gedicht, filmpje, monoloog, toneelscène of meer spectaculair een knallend (of knalhard) optreden met je bandje of een supergave groepschoreografie waar de spetters vanaf vliegen.
Bij vlagen gaat in de grote zaal (ook wel Douwe Egbertszaal genoemd) het dak eraf. Zowel publiek, wel zo’n 500 man, als optredende artiesten komen tot een ongekend enthousiasme. Eén van de optredende bands, de East Creek Swing Band, meen ik, weet van geen ophouden. Met knalharde ‘recht toe recht aan’rock la AC/DC overschrijden ze ruimschoots de tijdslimiet van 5 minuten die iedere act mag duren. Bot maar zeer terecht wordt plots het podiumlicht gedoofd en de stekker eruit getrokken. Dit is niet de afspraak. De valsspelers; deze frisse jonge honden. In overtreding maar wel erg leuk (vind ik).
In de kleine Blauwe Zaal gaat het er heel wat rustiger aan toe. Hier staan dan ook de wat meer kwetsbare, maar zeker niet mindere, optredens gepland. Prachtige theaterstukken, klein maar fijn, komen voorbij. Je moet het maar durven. Staan op zo’n podium en je ding doen. Respect.
Ja en respect verdien je hier ook. Want zo is het Kunstbende publiek. Ooit werden Total Touch met Trijntje en Tjeerd Oosterhuis evenals Krezip, Abdelkader Benali, Yes-R, Brace, Sanne Vogel, Roosbeef en anderen hier ontdekt. Wie volgt!
De voorrondes van Kunstbende zijn in volle gang. Komende zaterdag in Zwolle en daarna volgt nog veel meer (zie de website van Kunstbende). Uiteindelijk volgt er op zaterdag 9 juni in Vredenburg Utrecht de landelijke finale. Een aanrader.
Afgelopen zaterdag in Utrecht wonnen de volgende deelnemers:
De Jazzies (Theater),
Remy Schepers (Film),
Mara Gelderblom (Taal),
Danny Groenendijk (Expo),
BC Rosh, Gniuss & Co-e (Alles mag),
Eleven (Dans),
The way of love (Muziek).
Check ook de
website van Kunstbende en
hier op YouTube.
Dinsdag 27 Maart 2007 at 3:40 pm
Steel Magnolias, desperate housewives avant la lettre
Foto's van Roy Beusker en Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Steel Magnolias is een productie van V&V Entertainment
het interview met Frans Weisz uit het Volkskrant Magazine van afgelopen zaterdag.
Luister hier naar de podcast van het interview met Karin Bloemen, hier naar een gesprek met Renée Soutendijk en hier voor het interview met Daphne Deckers.
Steel Magnolias - website
Cast
Karin Bloemen “ Trudy
Renée Soutendijk “ Marleen
Caro Lenssen “ Shelby
Nelly Frijda “ Louise
Diana Dobbelman “ Claire
Sylvia Hoeks “ Anelle
Frans Weisz “ regie
Daphne Deckers “ vertaling
Ilse de Lange - Single I love you
Dinsdag 27 Maart 2007 at 10:18 am
Wende Snijders en Loes Luca winnen Gouden Notenkraker 2007
Tekst en foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Gisteren werden in Paradiso de Gouden Notenkrakers 2007 uitgereikt. Sinds 1974 is de Gouden Notekraker de collegiale prijs van uitvoerende podiumkunstenaars. Met de prijs wordt waardering uitgesproken voor de bijzondere verdiensten waarmee de winnaars de podiumkunsten in Nederland kleur hebben gegeven. Na een rustpauze van 2000 tot 2006, heeft NORMA in 2007 de prijs in de podiumdisciplines (lichte) “Muziek” en “Toneel” nieuw leven ingeblazen
Winaar in de categorie toneel: Loes Luca
Wende Snijders ontvangt de Gouden Notenkraker voor Lichte Muziek.
De genomineerden de de categorie toneel waren: Loes Luca, Jacob Derwig, Jelka van Houten, Jeroen Willems, Wunderbaum en John Buijman. in de categorie lichte muziek waren er nominaties voor Spinvis (Erik de Jong), Michiel Borstlap, De Dijk, Wende Snijders en Trijntje Oosterhuis. Later meer over de Gouden Notenkraker, de uitreiking en de optredens van de verschillende genomineerden.
Gouden Notenkraker - website
Woensdag 28 Februari 2007 at 12:28 pm
Nacht, moeder
Door Marieke van Soest van foto's van Roy Beusker (klik voor vergroting)
Gezien in de Meervaart “ Amsterdam, 24 februari 2007
‘Ik hou van de dreun van het theater’. Het zal ruim 20 jaar geleden zijn, dat ik deze uitspraak las in een interview en ik heb er nog vaak aan moeten denken. Het interview was met Linda van Dijck, naar aanleiding van haar rol als dochter Jessie in ‘Nacht, moeder’. Ik heb destijds het toneelstuk gezien en een verpletterende dreun ontvangen. Toen was voor mij al duidelijk, dat als het stuk ooit weer gespeeld zou worden, ik het opnieuw wilde zien.
Een eenvoudige huiskamer vormt het decor. Moeder Thelma is een eenvoudige plattelandsvrouw. ‘Ik leerde je vader kennen toen ik zestien was. Hij wilde een eenvoudig plattelandsmeisje. Na ons huwelijk heeft hij me dat zijn verdere leven kwalijk genomen.’ Dochter Jessie woont bij haar in huis. Ze regelt het huishouden. Aan het begin van de voorstelling is ze op zoek naar haar vaders geweer. Als ze het heeft gevonden, en haar moeder vraagt waarvoor ze het nodig heeft, vertelt ze dat ze er vanavond een eind aan gaat maken. Deze avond wil ze nog met haar moeder doorbrengen, haar besluit uitleggen en vertellen hoe ze alles geregeld heeft.
Het publiek maakt de avond met beide vrouwen mee. Gaande de avond krijg je een beeld van de beide vrouwen. Het ongeloof van de moeder, het steeds toenemende besef dat het haar dochter menens is, haar pogingen haar dochter om te praten. Het leven van de dochter: haar zoon op het verkeerde pad, een gestrand huwelijk, de zorg voor haar moeder, epilepsie.
Isa Hoes is een emotieloze, afstandelijke Jessie. Aanvankelijk is het moeilijk de dochter aan te voelen, ontstaat meer een beeld van de moeder. Linda van Dijck zet haar prachtig neer. Haar onvermogen om te gaan met de stiltes van haar man, het anders zijn van haar dochter. Lange tijd heeft ze de epilepsie gewoon ontkend. Zodra er iets van emotie voelbaar wordt, brengt een van beiden het gesprek weer op de dagelijks dingen. Jessie heeft alles geregeld: de melkboer, de boodschappen, overal heeft ze lijstjes van gemaakt. Uit deze lijstjes blijkt de zorg voor haar moeder. Steeds duidelijker wordt het ontbreken van emotie: ze is de emoties voorbij. Haar besluit staat vast.
Gedurende de avond komen de vrouwen heel dicht bij elkaar. Zijn ze ooit zo close geweest? Jessie heeft aan alles gedacht: de begrafenis, wie moeder moet bellen, het tijdstip - ‘dan is iedereen nog op en zijn ze snel bij je’.
Soms lijkt er bij moeder even begrip voor de keus van Jessie, dan is er weer het heftige verzet tegen deze niet te dragen realiteit.
Als het licht dooft op het toneel blijft het stil in de zaal. Er is weer een enorme dreun uitgedeeld. Menigeen in het publiek heeft het niet droog gehouden. Als beide speelsters het toneel opkomen volgt een respectvol applaus. Beide speelsters nemen het in ontvangst, nog vechtend met de emoties die horen bij de rol.
Opnieuw een prachtige uitvoering van het toneelstuk van de Amerikaanse Marsha Norman. Jean van de Velde zorgde voor een actuele vertaling, die ondanks het onderwerp ook vele malen het publiek aan het lachen zette. Een prachtige voorstelling, vertolkt door twee geweldige actrices.
Wie dit toneelstuk nog wil zien, kan alleen nog terecht op 28 februari in Ede.
