Maandag 21 Juli 2008 at 9:53 pm
Veel soul en funk op tweede dag North Sea Jazz 2008
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Gezien: North Sea Jazz festival, Ahoy, Rotterdam op 12 juli 2008.
Een volledig uitverkochte tweede dag van het North Sea Jazz Festival ziet hordes aan mensen krioelen door het grote Ahoy complex waar op deze dag een keur aan soul en funk muzikanten van zich laten horen.
In de Maas is het de uit Nashville afkomstige Victor Wooten die een zaligmakende funksessie neerzet met zijn band. De virtuoze bassist laat aan het begin van zijn optreden al meteen zijn virtuoze slaptechniek horen. De set klinkt vrij los en komt vooral over als een jamsessie waarin ook flarden van covers voorbijkomen.
Een paar deuren verder is het de meesterlijke zanger en toetsenist Frank McComb die Donny Hathaway en Stevie Wonder in herinnering roept. Soul zoals soul bedoeld is: recht uit het hart met bezieling. Ooit stond hij hoog in de hitparade met het nummer Another Day dat hij zong in de band Buckshot LeFonque waar Branford Marsalis de aanvoerder was. Het nummer wordt als toegift gespeeld maar ook al zou hij het nummer niet hebben gedaan dan zou de rest van zijn optreden al hebben voldaan voor uitmuntende kwaliteit.
Een zijstapje buiten de soul/funk deze avond ervaren we als we een kijkje nemen bij oud gediende Paul Simon die de grote Nile mag bespelen. De kleine man is zichtbaar ouder geworden. Recent werk wordt afgewisseld met oude nummers als Sounds Of Silence, Graceland en natuurlijk Call Me Al. Allemaal mooi uitgevoerd maar het gevoel bekruipt je dat deze mooie luisterliedjes niet thuishoren in een massazaal als de Nile. Maar ja, Simon is nu eenmaal een grote ster en niet vaak te zien in ons land dus dan wordt hij automatisch in een onpersoonlijke zaal als de Nile gezet zodat veel liefhebbers ervan kunnen profiteren.
Terug in de Maas zorgt de Braziliaanse componist, toetsenist en arrangeur Eumir Deodato voor een waar funkfeest met zijn band. Vooral geroemd om zijn avontuurlijke bewerking van Strauss’ Also Sprach Zarathustra waarvoor hij in de Grammy prijzen viel heeft hij ook veel voor anderen gedaan. Natuurlijk komt dit nummer in een vlammende versie voorbij maar ook nummers als Do It Again en Whiste Bump gaan erin als zoete koek. Zelf is Deodato niet bepaald communicatief en beweeglijk maar zijn band daarentegen speelt met het grootse plezier alsof het hun laatste avond is. Vooral percussionist Gerardo Velez zweept de hele boel op met zijn acrobatische spelbewegingen en ook drummer Ken Moutenot zit als een manische achter zijn trommels tekeer te gaan. Absoluut een van de hoogtepunten van deze avond!
Een van de krachtigste stemmen uit de soul en funk is natuurlijk die van Chaka Khan. Na lange tijd is er weer een plaat van haar onder de titel Funk This waarvan een aantal nummers worden gespeeld. Het optreden wordt meteen gestart met de hits I Feel For You en Ain’t Nobody. Er wordt door la Khan ook even “church time” ingebouwd met een aantal zeer rustige liederen die wat traag en vervelend overkomen. Maar over Chaka Khan’s zangkwaliteiten kan alleen maar worden gezegd dat ze nog steeds een dijk van een stem heeft die maar weinig aan kracht heeft ingeboet.
Een volgend hoogtepunt van de avond is het trio Toto Bona Lokua. We hebben het hier over zanger en gitarist Gerald Toto, zanger en bassist Richard Bona en zanger en gitarist Lokua Kanza. Het is natuurlijk de fenomenale Richard Bona die de herkenning oproept in de trionaam maar al gauw blijkt dat deze groep gezamenlijk tot ongekende hoogte komt met hun liedjes die West Afrikaanse ritmes, harmonische zangpartijen, pop en jazz laten horen. Het trio heeft in 2004 een CD gemaakt die tot stand is gekomen op basis van improvisatie. Ieder lid kwam met basisstructuren van songs de studio binnen en de bedoeling was om vervolgens spontaan te gaan improviseren. Het resultaat was er een van ongekende klasse en jaren na de release heeft het publiek dit unieke trio live kunnen aanschouwen met een wervelend optreden.
George Benson gaat volledig op safe in de Nile door een batterij aan favorieten te spelen en daarbij veel blije gezichten teweeg brengt. Love x Love, Lady Love Me (One More Time), Give Me The Night en The Greatest Love Of All, ze komen allemaal voorbij. De stem is wat minder sterk dan voorheen maar de muzikale omlijsting en Benson’s gitaarspel compenseren goed.
Een veel krachtigere soul stem horen we in de Congo tent. Daar speelt de verrassing van de avond: Sharon Jones & The Dap Kings. De zaal is tot de nok toe gevuld wat er mee te maken heeft dat velen weten dat The Dap Kings prominent hebben meegespeeld op een hoop nummers van het album Back to Black van Amy Winehouse. Op haar grote hit Rehab hoor je eigenlijk The Dap-Kings. Met alle respect voor Amy Winehouse maar na vanavond kun je nog maar een vraag stellen: wie is Amy Winehouse? The Dap-Kings worden geprezen om hun benadering van het essentiële soul/funk geluid zoals het klonk in de midden jaren zestig tot midden jaren zeventig. De in Augusta, Georgia geboren Sharon Jones zet een soulstrot open die je zo grijpt en dat je wordt teruggezogen naar het tijdperk waarin Otis Redding, Ike & Tina Turner en James Brown hun hoogtijdagen vierden. Daarnaast is ze een amusante en beweeglijke podiumpresentatie. Het is overduidelijk dat ze de harten steelt van de aanwezigen. Hun laatste release 100 Days, 100 Nights zal na dit optreden gretig aftrek hebben gevonden.
Soul met een hoofdletter “S” is ook al een kleine veertig jaar een van de ingrediënten van de blazersgroep der blazersgroepen: Tower of Power. Met regelmaat te bewonderen in Nederland en ook North Sea Jazz mag dit jaar weer genieten van de ongecompliceerde soul/funk van dit gezelschap. Oil In The Ground, Diggin’ On James Brown, Soul With A Capital S, We Came To Play en I’ve Got To Groove zijn nummers die voorbijkomen uit het omvangrijke oeuvre. Het uit Oakland afkomstige gezelschap staat garant voor een prima afsluiting van de tweede dag waarin veel soul en funk je om de oren vlogen.
NSJ - website
Zondag 20 Juli 2008 at 3:44 pm
Braziliaanse muziek en soul wisselen elkaar af op eerste avond North Sea Jazz 2008
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek
Gezien: North Sea Jazz festival, Ahoy, Rotterdam op 11 juli 2008.
De 33ste editie van het wereldberoemde North Sea Jazz festival opent zijn deuren op een zonnige dag voor een niet uitverkochte vrijdag maar die nog altijd drommen aan mensen naar Ahoy trekt om weer te genieten van nationale en internationale sterren die zich bewegen in de wereld van jazz en gerelateerde genres als soul, funk, blues, latin en world. Het blijft ook altijd weer erg moeilijk om keuzes te maken in wat je wilt zien op een avond aangezien het een bomvol programma is waar je altijd merkt dat optredens die je graag wilt elkaar overlappen. Cultuurpodium kiest op de eerste dag voor soul en Braziliaanse klanken.
Artist in residence Bobby McFerrin heeft de eer om iedere dag een speciaal project te presenteren. Vandaag opent hij door een optreden te doen met de NDR Big Band. McFerrin is een van de grote stemtovenaren in de jazzwereld die door sommigen ten spijt alleen wordt herkend van het vrolijke liedje Don’t Worry Be Happy. Maar deze man gaat al langer mee dan die ene hit en heeft nog veel meer moois en veel avontuurlijkere platen op zijn naam gezet.
McFerrin komt echter het best tot zijn recht als hij alleen op het podium staat of met een kleine band. Het is dan ook jammer dat de combinatie van de stemacrobaat met een Big Band niet zo heel geweldig uitpakt. Dat heeft niks te maken met de talenten van McFerrin of van de muzikanten in de Big Band maar meer het feit dat McFerrin’s stem wat overschaduwd wordt door de ruime muzikale omlijsting.
Een paar zalen verder bijt Zuco 103 de spits af in de grote zaal de Nile. De groep is inmiddels doorgegroeid tot een van de beste live acts in Nederland en ondanks dat ze eerder op North Sea hebben gespeeld was dat nog niet eerder in de grootste zaal. Het publiek krijgt het beproefde concept voorgeschoteld van swingende Braziliaanse ritmes met dance invloeden waarbij de altijd vrolijk ronddartelende Lilian Vieira haar prettige zang over de songs heen laat rollen. Er wordt overwegend werk gespeeld van hun recent verschenen CD After The Carnival. Een plaat die staat als een huis. Nummers als She en Nunca Mais komen live goed tot hun recht. Techno invloeden worden niet geschuwd en het zijn die momenten dat toetsenist Stefan Schmid goed in zijn element zit door op een avontuurlijke manier tekeer te gaan achter zijn keyboards. Erg leuk blijft ook de meezinger Na Manquira waarbij Vieira het publiek altijd uitnodigt om het aanstekelijke refreintje mee te zingen.
In dezelfde Nile treedt na Zuco 103 jazz en soul stemgigant Al Jarreau op. Zo ongeveer een vast gast op North Sea Jazz aangezien hij met regelmaat staat geprogrammeerd. Hij heeft een nieuwe compilatie CD uit onder de titel Love Songs. Hoewel een lekkere CD pakt dat in een vol gepakte grote zaal toch wat saai uit. Dat heeft niet zozeer te maken met de uitvoering van de liedjes. Jarreau doet zijn ding prima en zijn begeleiders zetten een goede muzikale begeleiding neer maar toch hoor je dit liever in een kleinere setting of beter nog… gewoon thuis op CD terwijl je op de bank zit met je geliefde. Noemenswaardig is wel de krachtige achtergrondzang van de uitdagende Debbie Davis.
De ritmes uit Bahia en Rio de Janeiro worden over een volle Nile heen gegoten door oud gediende Sergio Mendes die na zijn succesvolle optreden van vorig jaar is geprolongeerd op het festival. Hij heeft zojuist een nieuw CD uit onder de titel Encanto die voortborduurt op de ingeslagen weg als die van voorganger Timeless. Een concept dat veel wegheeft van die van Santana waarbij de Braziliaan zich laat omringen door hedendaagse artiesten die de nummers een moderne draai geven en daardoor ook bij een groot publiek aanslaan. De een noemt het uitverkoop, de ander vindt het geraffineerd creatief. In de Nile heeft Mendes een standaard groep muzikanten bij zich en een damestrio waarin Mendes’ vrouw en boegbeeld Gracinha Leporace vanuit maakt. De “moderne” variabele in het gezelschap is rapper Dawn Bishop die af en toe zijn kunstje doet. De grote zaal geniet er in ieder geval van en een selectie van de laatste twee platen vliegen je om de oren die smakelijk klinkt.
In een van de kleinere zalen staat een andere Braziliaanse man die qua naam minder bellen doet rinkelen dan Mendes maar die als een absolute grootheid in zijn thuisland wordt beschouwd en ook onder internationale collega artiesten op handen wordt gedragen: Ivan Lins. Een week voor North Sea Jazz geeft hij een adembenemend optreden met het Metropole Orkest in Amsterdam waarbij duidelijk wordt hoeveel gevoel de man in zijn liedjes weet te stoppen. Op North Sea staat hij met een kleiner gezelschap op het podium van de Darling zaal. De muzikale directie is in handen van toetsenist Jason Miles. Als altijd speelt Leonardo Amuedo mee op gitaar. Speciale gaste is de indrukwekkende vocaliste Nnenna Freelon. Nummers als Lua Soberana, Comcar de Novo en Dinorah Dinorah worden weer met evenveel bezieling voorgedragen als in Amsterdam. Lins is een uniek talent die buiten zijn thuisland maar door een selecte groep muziekliefhebbers lijkt te worden opgepikt terwijl de man bloedstollend mooie liedjes weet te schrijven en voor te dragen.
Vervolgens is het tijd voor de nu soul van twee grote soul dames: Angie Stone en Jill Scott. Angie Stone geeft een energieke set met een dwarsdoorsnee van haar werk. Lekker is haar nieuwe single Baby, maar ook Sometimes, het zwoele The Making Of You en het onvermijdelijke I Wish overtuigen. Toch is het Jill Scott die de Maas (de feitelijke Ahoy zaal) op zijn kop zet met een zeer gedreven set haar poëtische teksten gepaard met de fijne melodieën over een dolenthousiast publiek deponeert. Is It The Way You Love Me, It’s Love, Do You Understand getuigen van prachtige improvisatie en spiritualiteit van een ongekend hoog niveau. Haar hit Golden wordt in een zeer korte uitvoering gespeeld maar mag de pret niet drukken met de geweldige uitvoeringen van het overige werk. Een memorabel optreden.
Dat goede Braziliaanse muziek niet per definitie uit het land zelf hoeft te komen bewijst de Nederlandse groep Sensual die een zeer fijne mengeling maakt van jazz en Braziliaanse invloeden met een prettige groove. Onder aanvoering van het zingende boegbeeld Eva Kieboom zet het gezelschap op het Mississippie podium een overtuigend optreden neer waarbij de concentratie ligt op de nummers van hun recent verschenen tweede CD Salve. Kieboom heeft een prettig stemgeluid en een overtuigende Portugese zang. Stukken als O Desejo en Quero Pirar zijn redelijk up-tempo terwijl je met het dromerige Adao E Eva ter plekke je partner wilt kussen. Opvallend is ook de sterke cover van het door Michael Jackson bekend geworden I Can’t Help It. De bandleden waarvan er een aantal ook bij Wouter Hamel spelen, zetten stuk voor stuk een prestatie neer die het optreden tot een smakelijk toetje maakt. Dit is een groep om in de gaten te houden en kan met een gerust hart volgend jaar nog een keer worden geprogrammeerd en dan op een groter podium!
NSJ - website
Maandag 23 Juni 2008 at 9:03 pm
Sterke vrouwen op een concert met een boodschap
Door Ellen van Kemp met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Voorafgaand aan het festival Mundial vond vrijdag 13 juni in het Tilburgse Leijpark het concert Because I am a Girl plaats. Het concert stond in het teken van de gelijknamige campagne waarmee Plan Nederland aandacht vraagt voor de situatie van meisjes in ontwikkelingslanden. De organisatie had gezocht naar sterke vrouwen die zich uiten via hun muziek en een vuist kunnen maken voor girl empowerment in de wereld. Dat werden: Anouk, Candy Dulfer, DJ ISIS en de Dutch Urban Diva’s.
In een tour door Nederland doen de Dutch Urban Diva’s, een initiatief van zangeres Karima Lemghari, verschillende poppodia aan. Bij elk concert treedt Karima met twee zangeressen op in wisselende samenstellingen. Op 13 juni vond de kick off van de Dutch Urban Diva tour plaats in de formatie van Karima, Izaline Calister en Edsilia Rombley. Gezamenlijk brachten ze nummers ten gehore van andere diva’s als Whitney Houston en Gloria Estefan. Maar ze lieten ook alle drie iets van hun eigen repertoire horen.
Met haar exotische voorkomen en haar swingende muziek laat Izalina het publiek even in de waan dat er achter het podium hagelwitte stranden en blauwe baaien te vinden zijn. Zelfs de zon breekt even door, maar Edsilia brengt ons weer terug in de Hollandse klei met haar Nederlandstalige liedjes. Jammer want de Engelstalige muziek klinkt bij haar zoveel beter. Ook Karima, ambassadrice van de campagne Because I am a girl, waagt zich dapper aan een Nederlands repertoire. Na de zomer verschijnt haar debuutalbum Belofte, waarvan ze alvast een voorproefje geeft met haar nieuwe single Wil voor je gaan. Eerder leverde zij al bijdragen aan platen van onder andere Ali B en Postmen. Ook zong ze al eerder met Edsilia in de R&B-groep Dignity. Speciaal voor de campagne Because I am a girl heeft Karima het nummer Hold on sister geschreven, waarmee ze laat zien dat ze dat Plan Nederland in haar een goede ambassadeur gevonden heeft.
Als Candy Dulfer het podium betreedt, is het park inmiddels volgestroomd met bezoekers, waarvan het grootste deel bestaat uit vrouwen vanwege het EK-voetbal. Nog voordat iemand de uitslag van die wedstrijd maar enigszins kan vermoeden, maakt Candy er samen met DJ Ronald Molendijk al een waar feestje van. Deze dansbare funkmuziek is een prachtige opmaat naar het optreden waar de meeste bezoekers voor komen, dat van Anouk.
Het gaat goed met Anouk. De laatste keer dat ik haar live op zag treden werd ze nog bekogeld met tomaten, nu stond het Tilburgse Leypark bomvol vrouwen, meisje en ook wat mannen die een glimp van de Nederlandse Madonna op wilden vangen, ondanks het EK. Massaal gaan de mobieltjes de lucht in om een foto van de diva te maken. Anouk geniet zichtbaar van de aandacht. Ze daagt het publiek uit. Zullen ze blijven als het EK begint? Dat wil ze wel weten. Als ze eenmaal begint te zingen is daar weinig twijfel meer over mogelijk. Haar stem klinkt krachtiger dan ooit en de nummers van haar album Who’s your momma spatten van het podium af. Alleen de danspasje vereisen een goede lichamelijke conditie en daar moet zichtbaar nog wat aan gewerkt worden, maar dat neemt niemand haar kwalijk. Ook niet dat ze zo nu en dan spiekt voor haar tekst. Om af en toe even op adem te komen, vermaakt ze het publiek tussen de muziek door met uithalen naar de mensen op het VIP-balkon en naar dat ‘kutvoetbal’. De Anoukfans genieten. Zo horen ze haar graag, maar nog liever zingend. En dat doet ze. Het lijkt wel alsof Lost in this world uit haar tenen komt en met gemak wint ze het dan ook van het voetbal. Pas na haar optreden verlaten de bezoekers massaal het terrein op zoek naar een tv. DJ ISIS heeft de ondankbare taak om af te sluiten met een uitgedund publiek.
Donderdag 22 Mei 2008 at 9:11 pm
In gesprek met Ntjamrosie
Door Serge Julien met foto's van Eric van Nieuwland
“Ik ben niet alleen maar zangeres: ik ben ook een slimme meid en artistiek onderlegd”.
Het is een druilerige grauwe woensdagochtend als we ons begeven naar het Rotterdamse Blaak waar we in het café grenzend aan de Openbare Bibliotheek een ontmoeting hebben met het opkomende talent Ntjamrosie. Deze 25-jarige in Kameroen geboren zangeres bracht in januari haar debuut CD Atouba uit. Een album om van te watertanden gegeven de zeer prettige mengeling van Westerse en Afrikaanse ritmes, overgoten met een jazz en soulsausje en ingevuld met warme en soulvolle zang van de zangeres zelf.
Ze is derdejaarsstudent aan het Rotterdamse Conservatorium waar ze zich specialiseert in zingen. Een uitdagende studie die haar inspireert om na te denken over muziek en om met een open blik de wereld van muziek te betreden. Rosie moet vandaag ook naar school maar er is voldoende tijd voor een interview.
De zangeres gaat geheel in casual zwart gekleed met een grijze sjaal en een grijze pet waaronder een stukje van haar kroeshaar tevoorschijn komt. Een paar behoorlijke gekleurde oorhangers en een subtiele ketting kleden het mooie donkere Afrikaanse gezicht af. Een gezicht waarin tijdens het interview veel expressie van afstraalt als ze vol enthousiasme het interview doet met Cultuurpodium want praten doet deze dame graag blijkt tijdens ons gesprek.
Wat betekent Ntjam eigenlijk?
Het is gewoon een naam. Net als Rosie. Het is een Bulunaam. Ik behoor tot de stam van Bulu mensen. Als je een Bulu meisje bent dan krijg je een Bulunaam. De kolonisatie van Kameroen door de Fransen bracht hun invloeden mee zoals ook Europese namen. Vandaar dat veel Afrikaanse mensen twee namen hebben. Zo is dus mijn tweede naam Rosie. Ik heb Ntjam en Rosie bij elkaar gevoegd omdat Ntjam voor Afrika staat en Rosie voor het westen. Het Westen ‘meets’ het Zuiden eigenlijk. Ik kan het niet scheiden van wie ik ben.
Geboren in Kameroen maar getogen in Maastricht. Dat zijn toch twee totaal verschillende leefomgevingen. Botsen die twee niet?
Nou, ik was negen toen ik hier kwam en Nederlands moest leren. Ik werd gewoon gedropt in een klas met Nederlands sprekende kinderen. Niemand sprak Frans. Dat was heel erg wennen maar het gaat zo snel. Je wilt vriendjes maken, je wilt erbij horen. Als je jong bent heb je geen issues die oudere mensen hebben en dan gaat het wennen snel. Ik ben altijd een leergierig kind geweest en blijkbaar goed in talen want ik pikte het zo snel op. Maar ik miste natuurlijk wel mijn nichtjes en neefjes. Het is toch anders hier. Ik bedoel: je bent hier veel meer met je gezin samen dan met je familie. Af en toe ga je naar je nichten en neven. Natuurlijk is dat generaliseren want niet iedere Nederlander doet dat maar het viel me wel op. Je voelt je dan eenzaam in het begin. Maar je leert ervan. Ik ben nu drie of vier keer teruggeweest naar Kameroen. Dat moet wel voor mijn ziel en voor mijn rust.
Dan zijn er natuurlijk de ‘gekke’ ziektes in het Westen. Als je Oprah Winfrey opzet en je ziet daar mensen klagen omdat ze vinden dat ze er niet goed uitzien als ze in de spiegel kijken en zichzelf willen veranderen. Dat soort dingen bestaan niet in Kameroen! Je hebt geen tijd voor dat soort onzin! Ik ga m’n neus veranderen, weet je wel? Of: Oh! M’n kont is te dik! Doe lekker normaal joh! Mensen zeuren zo hier! Maar daar in Kameroen is het ook weer zo dat ze het westen het land van de blanken idealiseren waardoor zij ook weer een verkeerde schakeling hebben. Je huid witter maken omdat het mooier zou zijn of je haar glad maken. Weet je? Ik zie de ‘goods’ en de ‘bads’ van allebei. En dat waardeer ik enorm want dat is iets dat mij heel rijk maakt. Heel wijs. Ik weet hoe het hier is en hoe het daar is. Dus als mensen soms vragen: wonen jullie daar nog steeds in hutjes? Ik kan het ze niet kwalijk nemen. Weten zij veel? Ik weet het soms ook niet. Ik ben ook nooit in China geweest. En daar weten mensen ook niet hoe het hier is. Je kunt er niet niks aan doen dat je wel eens het beeld een beetje verkeerd ziet. We willen allemaal hetzelfde. We willen gewoon familie om ons heen en een lekker leven hebben. En hoe je dat voor elkaar krijgt? Tja, de omstandigheden waar je bent geboren, daar kun je helaas niet voor kiezen. Het zet je heel erg aan het denken, het maakt je minder egoïstisch. Ik ben gewoon heel dankbaar dat ik het leven kan lijden dat ik hier lijdt met twee perspectieven.
Je mag muzikaal gezien wel trots zijn om uit Afrika te komen. Ritme en soul vinden hun oorsprong toch eigelijk daar&hellip
Jaaaa! Vooral ritme. Ennuh&hellip bepaalde spontaniteit. Wat ook mijn sterke kanten zijn. Ik kan nu zo een liedje voor je schrijven. Geen probleem. Geeeen probleem! Het is een bepaalde spontaniteit die je nergens kunt kopen. Dat heb ik heel sterk in me. Dat heb ik echt van daar. Je begint gewoon te zingen. Je begint te dansen. En niemand gaat raar staan te kijken. Dat hoort gewoon bij het leven. Een soort van levensvreugde die je meekrijgt!
Luister je veel naar Afrikaanse muziek?
Ja, ik ben gek op West Afrikaanse muziek. Vooral muziek uit Mali. Als ik de Kora hoor, een soort harp, dat is zo zoooo mooi!
Je voorkeur gaat uit naar de muziek die uit die streek komt?
Ja, West Afrika. Ik ben zelf ook west Afrikaans, misschien is het daarom. Ik wil volgend jaar misschien naar Mali gaan. Ik voel het zo erg! Ik weet niet wat het is. Ik wil dat gaan onderzoeken. Ik wil met die mensen gaan spelen. Ik vind het heel bijzonder die muziek.
Zitten daar ook muzikanten tussen die jou nu al beïnvloeden?
Jaaaa&hellip zeker! Ik ben echt een wereldmuziekliefhebber. Oumou Sangare. Als ik haar ooit ga ontmoeten&hellip zij is de Afrikaanse Erykah Badu! Het is soul maar heel rauw, echt African soul. De teksten gaan ergens over en ze is een mooie vrouw. Dat soort zangeressen inspireren mij. Je moet zorgen dat je een boodschap hebt en dat heeft zij heel erg. Angelique Kidjo is ook zo’n voorbeeld. Die staat er echt en heeft ook zo’n enorme stem. En natuurlijk ook Miriam Makeba. Maar iemand als Sara Taveres vind ik ook heel goed. Het is simpeler maar als ze alleen al lacht&hellip dat is zo mooi om te zien. Ze is geen virtuoos op de gitaar maar dat kleine beetje kan me zo inspireren. Het zijn allemaal mensen die mij heel erg inspireren. En die kant wil ik op. Maar dit is nu en daar sta ik ook heel erg achter maar ik wil straks meer mijn roots naar voren halen. Dat vind ik heel belangrijk.
Je zingt in meerdere talen: Engels, Frans maar ook Bulu. Waarin zing je het liefst?
Ik zing ook in het Spaans en Portugees&hellip op school dan (lacht). Voorkeuren? Nee, niet echt. Alleen als ik een liedje echt op een bepaalde manier voel. Laatst heb ik een liedje geschreven in het Engels en iemand vroeg me of ik het zou gaan vertalen en toen dacht ik: nee, deze is in het Engels&hellip het is goed zo. Een ander liedje moet weer perse in het Frans. Het ligt eraan wat ik voel. Iedere taal voelt ook anders.
Ik hoorde voor het eerst van jou via The Mighty 8 met de liedjes Squeeze The Breeze en Bia Yon. Nummers die nu ook op Atouba staan. Is dat een bewuste keuze geweest?
Ja, die liedjes had ik toen al. Mensen kennen dat dan ook al een beetje. En mensen zijn gek op Bia Yon. Een nummer waar ik heel blij mee ben. Het nummer staat heel dicht bij me. Mensen weten niet waarover het gaat maar ze raken toch ontroert. En dat verbaasde me iedere keer. Het gaat over mijn oma en dat nummer zongen de mensen echt vaak mee. Heel gek. Vandaar dat ik nog meer reden had om het album Atouba te noemen.
Hoe ben jij eigenlijk bij The Mighty 8 betrokken geraakt?
Via via. Ik moest op een dag naar school toen een vriendin van mij vertelde over een project dat The Mighty 8 heette. Een jongen uit de beoordelingscommissie voor het project kende ik ook. Hij had me al een keer benaderd om eens iets op te sturen als ik wat had. Ik dacht&hellipnou ja... het zou wel leuk zijn. Hij belde me nog: Stuur nou op! Ik zat inmiddels in Kameroen in een café te internetten en te botmuilen en toen kreeg ik het bericht: je bent een van de acht! Ik dacht: oh ja! Dat project! Ik was het al vergeten. Ik had nog niet door wat voor impact het zou hebben. Ik ben heel erg ‘carpe diem’. Pluk de dag. Toekomst is wel goed om over na te denken maar je moet er ook niet in gaan zwemmen. Het is een heel cool project geworden.
Giovanca en Sabrina Starke hebben ook meegedaan aan het Mighty 8 project. Giovanca heeft inmiddels haar debuut CD uitgebracht en Sabrina werkt nu ook aan haar eerste album. Volgen jullie elkaars carrières? Kennen jullie elkaar wel?
Ik heb met Giovanca in hetzelfde bandje gezongen. Het is zo’n kleine scène. Ons kent ons! Het kan niet zijn dat je Sabrina niet kent. We zijn alle drie ‘upcoming’. Sommige mensen kennen je wel maar nog niet helemaal. We zijn alle drie donkere meiden. Ik hou zelf alles in de gaten. Ik vind het ook leuk om de muziekscène in de gaten te houden.
Ik zag je in december op Numoonfest. Hoe vind je het om op een dergelijk festival te spelen? Het is een wat alternatief festival.
Leuk! Ik ben alternatief! Het is alternatieve soul. Kijk: Sabrina maakt soul. Pure soul! Soul op z’n best! En dan heb je mij: dat is ‘alternative’ soul met een beetje jazz. Ik vind dat ik perfect thuishoor op Numoonfest. Ik ging er vroeger zelf ook heen. En ja, ik ben een muziekliefhebber. Ik ben zelf echt een muziekfan. Ik heb veel CD’s, ik lees alle recensies, alle bladen. Ik ben net een journalist. Ik weet alles! Waar ik dan van hou heh (lacht)! Dat is mijn wereld, dat is mijn vakgebied. Vol passie zit ik erin. I go all the way! Niet half half!
In het begeleidende boekje van je album zie ik dat je tekstschrijvers hebt. Stuur je de tekstschrijvers wel in een bepaalde richting? Ik kan me voorstellen dat je wel een idee hebt voor een tekst&hellip
Nee hoor. Kijk: alles heb ik zelf geschreven, behalve Insights, Chase Your Luck, We All Fear Inside dat Nelson en Djosa al kant en klaar hadden. Zoals het vaker gebeurd, dat geef je dan, je interpreteert het op je eigen manier. Dat is met Insights en ook met Change Your Luck. Dat hebben zij geschreven. De rest heb ik zelf geschreven.
Dus jij bent &hellip
&hellipRosie Boei! Dat ben ik! Ok, dat is de verwarring! Mijn artiestennaam is Ntjamrosie maar in het boekje staat bij de teksten R. Boei. Ik begrijp dat je in de war bent!
Waar komt de tekstinspiratie voor jouw liedjes vandaan afgezien van het feit dat het wel duidelijk is aan wie deze plaat is opgedragen.
Nou, weet je wat het is? Dit is mijn allereerste plaat&hellip solo. The Mighty 8 was anders. Sommige liedjes als Patience, Bia Yon, Ye Wo Yi Ma, ik denk een stuk of vijf nummers waren er al, voor de platendeal. Andere liedjes moesten ineens ontstaan. Dus het is eigenlijk soms een proces. Dan krijg je opeens een idee. En dan schrijf je dat op. Nu, hier, dan neem je het mee en dan ga je het snel achter de piano opnemen met een recorder of, nu ik noten kan lezen en akkoordensymbolen begrijp, schrijf ik het gewoon op zodat ik het later weer kan lezen en spelen. Maar het is verschillend, sommige liedjes zijn echt speciaal voor mijn oma zoals Bia Yon. Dit is voor haar geschreven en de hele nagedachtenis van die periode hiervoor is heel erg in haar spirit, haar geest zeg maar. In de zomer van 2006 was ik voor het laatst in Kameroen en dat is lang blijven hangen. Want je gaat niet iedere maand even daar naar toe. Ik had het erover dat ik een plaat ging maken en dat ik een record deal had. Heel leuk, maar het was voor mij heel belangrijk dat ik de steun kreeg van mijn familie. En die kreeg ik heel erg. Op een gegeven moment kwam het vraagstuk wat de titel moest worden. En op een gegeven moment: Ja! Atouba! Toen viel alles op zijn plaats. Het is niet zo dat ieder nummer expliciet voor mijn oma is. Dat slaat nergens op vind ik. Dat zou een beetje ‘too much’ zijn.
Maar toch&hellip het is aan haar opgedragen. In hoeverre is die inspiratie van haar op je album te horen.
Die inspiratie gaat eigenlijk meer over het lef. Het lef dat ik heb gehad om deze liedjes op dit eerste album te zetten. Mijn oma had een grote mond. Je kon niet om haar heen. Ze deed toch bepaalde dingen&hellip ze liet een indruk na. En dat heeft me zeg maar geïnspireerd bij de plaat. En ook de kleding. Het moest voor mij iets speciaals zijn. Niet zo maar een leuk truitje en een leuk jurkje. Ik hou wel van design. Een vriendin van me, Patti Fonseca Monteiro, is een jonge ontwerpster, ook ‘upcoming’. Ik vind haar geweldig, een jonge dame die dit maakt. Dat is haute couture. Zij is degene die die mooie outfits die mooie outfits heeft gemaakt en ontworpen.Ik vind mode ook heel belangrijk. Ntjamrosie is voor mij mijn alter ego. Het gaat verder dan zingen alleen.
Ik vond je er anders toch vrij casual uitzien op Numoonfest&hellip
Ja, maar toen was ik nog niet de Ntjamrosie van nu. Je was niet bij de releaseparty, toen is ze echt geboren zeg maar. Dat was meer in de trend van het album.Ook een van Patti’s creaties. Vanaf toen besloot ik: nu is het klaar met de gewone Ntjamosie! Het is ook een zoektocht.
Vorig jaar heb ik een interview gedaan met Sabrina Starke. Zij woont net als jij in Rotterdam. Ik vroeg aan haar of deze stad een inspiratiebron is. Hoe zit dat bij jou?
Ja, voor mij heel erg. Ik kwam hier vijf jaar geleden. The Rotterdam Dream! Ja echt! Het is een heel bijzondere stad. Er loopt hier heel veel talent rond. Heel veel! Soms voelde ik me een beetje raar. Ik ben hier niet getogen. Ik kom uit Maastricht. Ik het begin was ik een ‘interuder’. Het duurde een tijd voordat ik een klusje kon krijgen en tot ik serieus werd genomen. Sommige mensen kunnen hier swingen en dansen of weet ik het allemaal. En dan komt daar een meisje uit Limburg met een Limburgs accent. En dan ben ik ook nog Afrikaans! Het duurde toch even voordat ik mezelf een Rotterdamse mocht noemen had ik het gevoel. Maar als ze je eenmaal omarmen&hellip als je eenmaal binnen bent dan ben je wel binnen. En ik heb heel veel steun. Ik heb veel getalenteerde vrienden zoals ontwerpers, stylisten, muzikanten, achtergrondzangeressen enzovoort. Mijn label is Amsterdams, maar ik werk met heel veel met Rotterdammers. Het is een bron van inspiratie. Hier is echt veel talent. Ja, ik ben blij dat ik hier de start heb gehad van mijn carrière.
Ik las dat je in het naprogramma hebt opgetreden van Erykah Badu. Wat een eer! Is zij een voorbeeld voor je? Heb je haar ontmoet?
Ze had een gig in Paradiso. Via mijn label Appletree werd ik gevraagd of ik het leuk vond om op te treden na haar show. Toen had ik zoiets van: wat vraagt hij nou? Of ik het leuk zou vinden??? Als er iemand een fan van Badu is dan ben ik het wel! Optreden? Paradiso? Badu? Uhhh, jaaaaa!!!
Is zij een voorbeeld voor je?
Ja, ja! Zij is een van die zangeressen! Ze staat ergens voor. Ze is een echte ‘artist’ weet je wel? Als je haar ziet denk je toch dat ze van een andere planeet komt? Dat wil ik ook. De dingen die ze zegt in haar teksten. Vooral bij haar album Mama’s Gun viel het kwartje voor mij. Hoe eerlijk ze toen was! Ze zingt vervolgens gepassioneerd een paar regels van het liedje Cleva van de genoemde CD:
“My dress ain’t cost nothin’ but seven dollars
But I made it fly
And I'll tell ya why
Cause I’m clever when I bust a rhyme
I'm cleva always on ya’ mind”
Dat heb ik ook! Heel eerlijk! En ik was toen 16 of 17. Het was een soort van studie voor me. Als ik dat later kan doen met mijn teksten. Als ik daar in de buurt kan komen... Toen ik haar ontmoette, wat ik eigenlijk niet wilde&hellip ik ben niet zo van: I’m such a fan of you. Maar ik werd toen min of meer naar binnen geduwd. En toen was het van: “Hiii! How was your gig”? En ik stond echt met een ‘smile’ want je mocht vragen stellen. Get yourself together! Dus dacht ik om iets over de business te vragen. Ik snap niet hoe jij het doet om bij Motown jezelf te blijven. Motown is geen Universal of zo hebben. Je bent gewoon een product. Klaar! Als je tekent voor vijf albums breng je ieder jaar iets nieuws uit en het liefst bloter en bloter. De boodschap hoeft niet meer belangrijk te zijn. Hoe doe jij dat? Iedere keer weet je weer te verassen. Wat heb je voor een advies voor mij als kleintje? En alles wat ze zei was alles wat ik zelf al dacht. Hoe ik zelf in het leven sta. Het was fijn die bevestiging te hebben. Je moet geschoold zijn. Do you play an instrument? Een beetje piano antwoordde ik. “Very good. I play by ear. It’s very important to connect with your musicians. It’s your job”. Muziek is mijn wereld. Ik moet de taal kunnen spreken, grammaticaal en fonetisch. Daarom zit ik nog op school. We zaten echt op een lijn. Iemand tegen wie je zo opkijkt.
Je album is geproduceerd door het opkomende Rotterdamse producers duo Nelson & Djosa. Hoe ben je met hen in contact gekomen? Ik ken ze eigenlijk niet.
Zij zijn Rotterdammers. Ik studeerde Culturele Maatschappelijke Vorming op de HRO na de HAVO toen ik hier kwam studeren. Ik wist het eigenlijk niet goed wat ik wilde. Ik wilde eigenlijk stiekem muziek doen! Op een gegeven moment zei een jongen op school: ik ken een bandje die een zangeres zoekt. Djosa zat in dat bandje. Ik was gelijk heel enthousiast! Ik was er helemaal klaar voor. Ik zong geweldig. En ze waren onder de indruk. Het was een hobbybandje. Maar we wilden meer. En na een jaar of twee besloten we te stoppen met de band om serieus te gaan beginnen. Ondertussen ging ik het naar conservatorium. En toen kwam Nelson in de picture. Ze bleken heel goed samen te kunnen werken en toen zijn ze meer samen gaan doen. En ik heb bewust de keuze gedaan om met hun mijn eerste album te doen. Ik vind dat belangrijk, uit vriendschap. Samenwerken met hen voelde vertrouwd, en ik geloofde heel erg in hun sound. Die is ‘fresh’! Lauryn Hill zei ooit: wij artiesten zijn een soort van wetenschap. Je voedt de mensen met jouw bullshit. Je voedt kinderen ermee. Je geeft mensen iets mee. Cultureel is het heel belangrijk. Kunst is heel belangrijk. En wij zijn kunstenaars. En daarom neem ik het ook serieus. En dat inspireerde mij. Daarom vind ik het zo belangrijk. Het moet ziet zomaar.
Het concept op je CD is al omschreven als ‘Future Afro Soul’. Dat is geen gekke benaming. Is dat een eigen visie geweest of is dat wellicht tot stand gekomen met Nelson & Djosa?
Ik vind het niet echt slecht gevonden. The Future is een dikke stempel van Nelson en Djosa. Ik ben nog een beetje het ouderwetse. Ik ben een beetje idealistisch en filosofisch. Zij hebben soms zoiets van: “we’re heading to the future”. En dat vind ik wel fijn want anders had ik misschien een plaat uitgebracht die teveel wereldmuziek was geworden. Hier zit nog een jazzy en een speels ‘approach’ in.
Het doet me soms ook wel denken aan Zuco 103&hellip
Ja! Dat zeg ik ook altijd. Precies. Heel goed! Zoals we op dit album hebben samengewerkt is echt zoals Zuco. Ik ken Lilian (Vieira) zelf ook. Zij is een kennis van mij. Ik weet hoe zij samenwerken. Zij maken een beat en dan komt Lilian in de studio of zij heeft iets en gaat daarmee naar de andere leden. Echt 50/50. Precies zo is het gegaan. Maar als Ntjamrosie zelf achter de piano zit dan komen er hele andere ideeën naar voren, maar ik vind de interactie heel leuk. Dat is iets heel anders dan dat ik zelf alleen iets doe. De sound is heel ‘fresh’ en de mensen moeten er nog aan wennen. Ik hou daar wel van. Voorloper is gek om dat over jezelf te zeggen. Maar over een tijdje dan is het niet zo bijzonder meer. Je moet het publiek ‘triggeren’.
Als ik naar Patience luister hoor ik een ‘eighties sound’ maar een die veel avontuurlijker en aantrekkelijker klinkt. Dat heb je ook met Chase Your Luck. Klopt dat?
Chase Your Luck is een beetje een knipoogje naar de Broken Beat scene uit Londen. Het is niet zo’n grote scene. Echt te gek! Die muzikanten zeg je ‘u’ tegen. Op North Sea Jazz staan ze vaak in de kleinere zalen. Maar ze zijn zo goed. Standaard zit er dwarsfluit in, hele goeie drummers en percussionisten en goeie zangeressen die jazz hebben gestudeerd. Het zijn echt getalenteerde muzikanten die de taal van muziek op een zeer hoog niveau beheersen. Ze maken echt hele goeie muziek. Nelson & Djosa luisteren er veel naar. Zij hebben mij geïntroduceerd tot die muziek.
Als ik terug ga naar Patience&hellip daar hoor ik toch zo’n ‘eighties sound’. Klopt dat?
Ja natuurlijk! De beat is gemaakt door Nelson en Djosa. Ik kwam op een gegeven moment in de studio en ik hoorde de beat en ze vertelden dat ze niet wisten wat ze ermee aan moesten. Ze vroegen of ik hier iets leuks op kon verzinnen. Zo is het liedje geboren. Ik heb Patience op mijn 14e geschreven als gedicht. Vertaald naar het engels voor de leuk&hellip ik had niks te doen. Liedje ervan gemaakt&hellip melodielijn verzonnen. Maar ik speelde geen piano of “whatever”. Ik zong gewoon. Dus ik dacht: misschien is dat wel leuk! Dus ik gaf ze dat maar meer bedoeld als een grapje. En ze waren helemaal enthousiast! Ze lieten het anderen horen om te kijken wat zij ervan vonden. En iedereen vond het heel tof! En zo is het ontstaan.
En dat jaren tachtig gevoel komt een beetje omdat de liedjes ook zijn geïnspireerd door Prince, Stevie Wonder en Herbie Hancock. Daar luisteren zij heel veel naar. Dat soort muzikanten beïnvloeden hun heel erg. En voor mij&hellip de jaren tachtig&hellip ik heb altijd gewild dat het nu de jaren tachtig was. Ik vind het zo’n gaaf tijdperk! Alles was toen zo nieuw en ‘fresh’ en stoer. 1999 van Prince was echt zo&hellip de klank van die synthesizers&hellip. Ik romantiseer het omdat ik een kind van de jaren tachtig ben, ik woonde toen nog in Kameroen.
Leuk dat je Prince een paar keer noemt&hellip
Ja, Prince is een muzikaal genie! Ik hem heb hem nog nooit live gezien. Ik hoop dat ik dat nog een keer mag meemaken!
Zijn er plannen om aan internationale promotie te doen?
Appletree is een klein label. Het bestaat nu zo’n twee tot drie jaar. Ik ben een nieuwe artiest. Voor iedereen is het nieuw. Voor mij is het ook allemaal nieuw. Al die strategieën als marketing zijn we mee bezig. En het is heel spannend hoe we dat precies gaan aanpakken. Ik heb sinds kort een manager.Dat is heel fijn. Het pakket Ntjamrosie en haar team moet in de loop van het jaar professioneler gaan worden. Wie moet wat doen? Wat wil ik? Wat doe ik? Wat doe het label? Wat doet de manager? Ik weet het verder allemaal nog niet. Ik kan leuke liedjes schrijven, interviews geven maar marketing is een heel andere wereld. Maar ik geloof in doen, doen, doen en niet teveel praten. Het wordt een leerzaam jaar. En dan kom je er ook wel. Het bewijs is mijn eerste album. Derde jaar conservatorium. Ik heb er alle vertrouwen in maar het is soms best wel eng omdat mensen iets van je gaan verwachten. Zoals Badu zegt: warriors walk alone I’m on my path. Zolang ik dat niet vergeet komt het wel goed!
Wat vind je van You Tube als medium om jezelf te presenteren?
Geweldig! Ik hou van You Tube en ook MySpace. Sinds dat er is&hellip Dat was een van die dingen die Badu zei: de toekomst ligt in “independance” Veel artiesten gaan onafhankelijk. Vandaar dat ik ook bij een klein ‘independant’ label zit. Die grotere labels&hellip dat werkt gewoon niet meer. Je kunt alles downloaden voordat het ¼berhaupt uit is. Het is heel deprimerend eigenlijk voor mij&hellipmaar gelukkig ben ik niet alleen maar zangeres, ik ben een slimme meid en artistiek onderlegd. Het komt wel goed maar je moet dus heel creatief zijn. Ik heb een platendeal maar dat betekent ook dat je moet optreden, albums verkopen, reizen, zorgen dat je veel meer bent dan alleen maar zangeres. Je moet je verbreden in je vak. Anders overleef je het gewoon niet.
Waar staat Ntjamrosie over 10 jaar in haar carrière?
Over tien jaar heb ik denk al een paar albums uitgebracht. Ik wil veel. Ik wil ook een jazz album uitbrengen. Mijn volgende album ben ik al mee bezig in mijn hoofd. Alicia Keys doet dat ook altijd&hellip alsof ik haar persoonlijk ken (lacht). Die praat in interviews altijd over haar volgende album. Ik anticipeer ook graag, vooral in mijn hoofd hoor. Zo ben ik eigenlijk ook. Het publiek natuurlijk nog niet. Verder zal ik hebben gereisd over de wereld. Dat zijn mijn dromen en aspiraties. En het zijn ook dingen die mogelijk zijn dus vandaar dat ik ze ook uitspreek. Ik zal interessante mensen hebben ontmoet. Ambassadrice van een goed doel. Ik zal veel meer maatschappelijk bezig zijn. Ik wil meer daar naartoe. Ik wil meer teruggeven eigenlijk. Ik wil over tien jaar niet zeg maar heel beroemd zijn, en daarmee alles gezegd hebben. Ik wil een verschil maken. Een positieve plek in het leven als artiest en als mens. Ik hoop dat ik daar naartoe kan. Ik wil mensen blijven inspireren. Dat daardoor de wereld voor mij kleiner wordt. En meer een eenheid. En met mijn muziek hoop ik dat het ook weer spannende dingen met zich meebrengt.
Ntjamrosie en haar band openen op 25 mei om 13.00 de 31ste editie van hèt wereldpodiumkunstenfestival van Nederland: het Dunya Festival in Rotterdam. Meer informatie over Dunya vind je op www.dunya.nl.
Voor meer informatie over Ntjamrosie kun je terecht op de officiële
website.
