Jens Van Daele's Superbia blijft op afstand

Categorie: DANS

Zondag 07 Februari 2010 at 2:56 pm

Gezien op 6 februari, Melkweg Theater Amsterdam
Door Sarah Ringoet met foto's van Judith Zwikker (klik voor vergroting)

In Superbia trekt Jens Van Daele ten strijde tegen de maakbaarheid van het vrouwelijk lichaam in het tijdperk van chirurgie en photoshop. Vier vrouwen staan bij binnenkomst naast elkaar gepositioneerd en heten iedereen welkom. Ze begroeten het publiek met een mechanische "goedenavond".
Hoe ze het publiek begroeten verraadt reeds de wereld waar we ons het komende uur in zullen bevinden en die meteen zorgt voor een zekere afstand tussen publiek en de voorstelling. De wereld van de buitenkant en de onechtheid.
Welkom bij Superbia.

Het gekunstelde goedenavond ebt weg en maakt plaats voor één van de dansers

Angela Herenda, die ons uitlegt dat ze aan een narcistische persoonlijkheidsstoornis
lijdt. De manier waarop ze dit doet is gekunsteld en bevestigt de al reeds gecreëerde afstand.
Dan komt de voorstelling op gang met muziek van Vive La Fête waarop de dansers in beweging komen en er een modeshow volgt.

De lege blik in de ogen en de catwalk-loopjes zorgen ervoor dat je dit schrikbeeld gelooft. We belanden in een ware nachtmerrie. De rivaliteit tussen de dansers wordt duidelijk wanneer ze zich opspitsen in duetten, die zeer goed uitgevoerd worden en waarin het onderwerp in de bewegingskwaliteit zichtbaar wordt.
Dit is absoluut het sterkste moment in de voorstelling. Hier wordt de gekunstelde, geforceerde, koude en gevoelloze kant van de modewereld op een spannende manier fysiek vertaald.

Angela Herenda is de enige die het woord voert en wordt in wat ze te vertellen heeft steeds persoonlijker, maar de manier waarop ze dit blijft doen (met geforceerde glimlach en woede-aanval) past wel in de wereld van Superbia, maar neemt het publiek niet mee. Haar verknipte solomomenten monden uit in een "Happy Birthday to me", maar op dat moment is het te laat om nog met haar mee te kunnen gaan. Het ontbreekt aan echtheid en frictie en oprecht contact met het publiek die een voorstelling als deze nodig heeft om te kunnen raken.
De tegenkleur, de transparantie en de ironie blijven achterwege waardoor het publiek moeilijk geboeid kan blijven. Halverwege de voorstelling begint een van de danseres te zingen en wordt daarop afgerekend door haar collega's. Dit komt uit de lucht vallen en als publiek heb ik haar stappen om tot zingen te komen niet helder genoeg meegekregen. Op een dramaturgisch niveau blijft deze voorstelling steken. De structuur van de voorstelling bestaat uit solo's, duetten en een trio die zich democratisch tot elkaar verhouden en die de voorstelling ook voorspelbaar maken. Het ruimtegebruik heeft geen enkele inhoudelijke toevoeging en het lichtplan dat in het begin spannend lijkt, wordt ook saai wanneer alle kleuren zich braaf afwisselen.
Naar het einde toe wordt het steeds moeilijker om je tot de voorstelling te verhouden, laat staan je ermee te verbinden. Het is de muziek die het verval en ook het vrij plotse einde van Superbia aankondigt, een voorstelling die mij als publiek niet tot het eind heeft kunnen meenemen.