Categorie: KLASSIEKE MUZIEK, MUZIEK
Maandag 08 Maart 2010 at 10:56 am
Ax en Ma laten letters dansen in uitverkocht Concertgebouw
Door Romkje de Bildt
Een kamerconcert in een geheel uitverkochte Grote Zaal van het Concertgebouw. Het klinkt bijna als een contradictio in terminis - er stonden zelfs extra rijen stoelen in het gangpad. Toch hadden Emanuel Ax en Yo-Yo Ma weinig moeite de intieme sfeer te creëren die een kamerconcert nodig heeft. Ax en Ma zijn al veertig jaar lang een muzikaal koppel en draaiden als routiniers hun hand niet om voor het romantische programma: Schumann, Chopin en de eigentijdse Lieberson.
Die routine was bij de opening, Schumanns Adagio en Allegro in As opus 70, nog iets te prominent aanwezig. In composities van Schumann is er een voortdurende strijd tussen de rustige, bezonnen gedeeltes (gecomponeerd naar zijn alter ego Eusebius) en de sterke, enthousiaste stukken (Florestan). Met name bij Ax kwamen contrasten en klankkleur eerst niet helemaal uit de verf. Het was allemaal wel erg degelijk. Ma daarentegen pakte de zaal direct in met zijn frisse stijl en dito gezichtsuitdrukkingen.
Het stel kwam goed op gang tijdens het tweede werk van Schumann dat op het programma stond: Fünf Stücke im Volkston, opus 102. Hier werd ook de uitmuntende timing van Ax en Ma duidelijk, een voordeel van hun vertrouwdheid samen. Ze speelden vrijer en namen meer ruimte.
De Nederlandse première van Peter Liebersons Remembering Schumann deed door de romantische toon en opzet inderdaad aan Schumann denken. Lieberson is in zijn compositie aan de haal gegaan met de ‘dansende letters' uit Schumanns Carnaval. In dat werk varieert Schumann voortdurend op vier verschillende noten, in het Duits aangeduid met A-S-C-H. Hiermee verwees hij onder andere naar de geboorteplaats van zijn verloofde en de letters in zijn naam. Lieberson heeft hier dankbaar gebruik van gemaakt en de welbekende vier kwamen dan ook regelmatig als motief langs.
Na de pauze kwam Ax meer op de voorgrond te staan in twee stukken van Chopin: Introduction et polonaise brillante in C, opus 3 en een Sonate in G, opus 65. Chopin componeerde bijna uitsluitend voor piano. En in werken waar ook andere instrumenten meedoen, speelt de piano toch altijd de hoofdrol. Ax liet hier horen dat hij niet alleen een gemoedelijke pianoknuffelbeer is, maar ook stevig kan optreden in de lagere regionen en tegelijk beschikt over ‘bling' in de rechterhand.
Met tot slot een prima uitvoering van Schumanns Fantasiestücke, opus 73, in een bewerking voor cello en piano, zaten de luisteraars wel weer aan hun maximale dosis Schumann en Chopin voor de avond. Zeker omdat de officiële aftrap voor het Chopin-jaar pas afgelopen weekend in Polen werd gegeven: wat het werk van Chopin betreft moeten we eigenlijk nog beginnen. De toegift, Brahms, was dus goed voor de variatie en viel zeer in de smaak bij het enthousiaste publiek, dat met een langdurige staande ovatie liet zien nog lang niet uitgegekeken (en -geluisterd) te zijn op het duo.
Reageer hieronder
Geen reacties