La Grande Bouffe

Categorie: THEATER, TONEEL

Zondag 04 April 2010 at 12:31 pm

Door Sarah Ringoet, foto's © Phile Deprez (klik voor vergroting)

La Grande Bouffe, de film waarmee de Italiaanse cineast Marco Ferreri in 1973 grote ophef veroorzaakte, vertelt het verhaal van vier sociaal geslaagde mannen die zich opsluiten in een villa om te eten tot de dood erop volgt.
Ze hebben hun besluit genomen voor het verhaal begint en gaan daarover niet meer met elkaar in discussie. Hun geliefden, hun werk, hun bezittingen, alles wat hun persoonlijke leven uitmaakte hebben ze achter zich gelaten om alleen nog te leven in het hier en nu.
Waarom?

Bij het theaterstuk van Johan Simons wordt deze vraag direct aan het begin gesteld, zij het dat de gebeurtenissen zich dan al hebben voltrokken.
Twee vrouwen kijken terug, de één (Chris Nietvelt) vol walging over zoveel verspilling en decadentie, de ander (Elsie de Brauw) in bewondering voor deze ultieme manifestatie van de vrije wil. In een poging meer inzicht te krijgen in wat de mannen dreef, besluiten ze tot een reconstructie waarbij ze ook zelf betrokkenen worden.

De keuze voor een reconstructie werkt heel prettig. De twee vrouwen (Chris Nietvelt, Elsie de Brauw) nemen het publiek als het ware bij de hand en gidsen ons door het stuk, dat goed gespeeld en steeds meer tot leven komt. Dit terwijl de personages in het stuk langzaam doodgaan. In La Grande Bouffe is het doel glashelder: eten tot de dood.
Wat Johan Simons onder andere voor elkaar krijgt is dat het publiek niet de hele tijd met dat doel voor ogen zit te kijken, maar dat de toeschouwer langzaam in de ban raakt van hoe de personages hier mee omgaan.
Met La Grande Bouffe legt hij op een provocerende manier de vraag voor waar iedereen zich vroeg of laat voor geplaatst ziet, de eeuwige vraag naar het waarom van het leven.