Categorie: MUZIEK, WERELDMUZIEK
Vrijdag 26 Maart 2010 at 1:52 pm
Icoon van de Malinese popmuziek Salif Keita in Carré.
Door Pieter Franssen met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
De Malinese adellijke albino Salif Keita, de zanger met Afrika's ‘gouden' stem is al meer dan twintig jaar een zeer gewaardeerde en geliefde verschijning op de Hollandse podia. Daar laveerde hij tussen optredens met batterijen toetsen en semi-akoestische optredens, waar hij vooral zichzelf begeleidde op gitaar.
Zijn laatste optreden, in een goed gevuld en enthousiast Carré, stond in het teken van zijn nieuwste album La Difference (Universal Records). Daar vraagt hij aandacht voor de grote problemen die albino's in heel Afrika tegen het lijf lopen. Bijna de helft van zijn nummers, die door een opvallend jonge tienkoppige band strak werden begeleid, komen van dit prachtige album.
De voormalige zanger van én de Super Rail Band én Les Ambassadeurs, dé (concurrerende) dansorkesten van Bamako in de jaren zeventig is met zijn krachtige, hoog uithalende stem een icoon van de Malinese popmuziek geworden. In Carré zit er toch enige slijtage op zijn stem en daarom nemen de zangeressen/danseressen vaak de partijen over. Het is sowieso een spektakel op het podium met drie flink uitpakkende percussionisten, twee gitaristen, bas en een komische virtuoos op de funky kamelngoni en hoog kirrende koorzang van de danseressen. Ondanks de klankovereenkomst heeft dit instrument weinig te maken met de ngoni, de oeroude Malinese hofluit, die door de inzet van Bassekou Kouyate, voormalig begeleider van Ali Farka Touré en zijn groep Ngoni Ba een elektrisch en enthousiasmerend nieuw, funky leven is gaan leiden en wereldwijd mensen in extase brengt.
De kamelngoni ziet er op het eerste gezicht uit een beetje uit als een kora, maar dan met veel minder snaren. Anders dan die imposante 21-snarige harpluit wordt de kamelngoni staand bespeeld.Oorspronkelijk komt hij uit de muzikale cultuur van de Wassoulou-jagers uit het zuiden van Mali. Bij Keita's optreden speelt het funky instrument een cruciale rol in het bijeenhouden van de diverse orkestsecties. Zoals bij het stomende Yambo Yambo. De kamelngoni-acrobaat, die zelfs Hendrixiaans zijn instrument achter zijn rug kan spelen, zal wel spoedig een eigen groep gaan beginnen.
Dat neemt niet weg dat het enige acoustische nummer, de Keita-klassieker Folon, waar Keita zichzelf op de gitaar begeleidt voor vele liefhebbers een hoogtepunt blijkt. ‘Had hij daar nog maar een paar van gespeeld', hoor je later verzuchten in de wandelgangen. Na dit subtiele hoogstandje schakelt de percussiesectie weer eens een paar tandjes hoger en worden de nummers zoals Madan omgebouwd tot een stevige ethnotechnogroove, gespeend van iedere subtiliteit.
Zo laat dit verjaardags(?)optreden zonder zijn lijflied Mandjou over de marabouts van West-Afrika ons achter met nogal wat gemengde gevoelens.
Voor meer informatie over Salif Keita.
Reageer hieronder
Geen reacties