HYPNOTISERENDE GROOVES VAN STAFF BENDA BILILI IN PARADISO

Categorie: MUZIEK, WERELDMUZIEK

Maandag 05 Juli 2010 at 12:32 pm

HYPNOTISERENDE GROOVES VAN STAFF BENDA BILILI IN PARADISO

Tekst Rik van Boeckel met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)

Het was een mooie combinatie tijdens de tweede avond van Amsterdam Roots: de neo wassoulou sound van de Malinese zangeres Fatoumata Diawara en de hypnotiserende rumba grooves van de Congolese musici van Staff Benda Bilili uit Kinshasa. Zittend in rolstoelen of lopend op krukken slingeren ze nummers van hun album Très Très Fort (2009. Crammed Disc) met speels gemak de zaal in.

Fatoumata behoort een nieuwe generatie West Afrikaanse artiesten die de muziek uit West-Afrika vernieuwen met invloeden uit de blues, pop en jazz. Ze had de pech dat de zaal nog maar half gevuld was toen ze begon. Ze was dit voorjaar in Nederland te zien tijdens de World Sessions tour. Ze zingt muziek uit de Wassoulou regio in het zuiden van Mali en hield zich moeiteloos staande in Paradiso. Ze heeft als zangeres en performer een subtiele kracht; haar ‘new Wassoulou folk blues' is catchy en kwalitatief bijzonder goed. Haar eerste album komt waarschijnlijk na de zomer uit en belooft veel moois gezien de sterke songs die ze in Paradiso liet horen.

Daarna was het de beurt aan Staff Benda Bilili. Deze groep gehandicapte straatmuzikanten ontstond in een zoölogisch park in de Zaïrese hoofdstad Kinshasa. Ze beschouwen zich als de ware journalisten van Kinshasa, zingen over 't dagelijks leven in deze stad. Hun motto is: de ware handicap zit niet in het lichaam maar in de geest!
Hun muziek heeft een hoog rumba gehalte; echo's van Cubaanse muziek, soul, funk, reggae en rhythm & blues klinken door in de nummers. De in een rolstoel gezeten zanger/gitarist Ricky Likabu (55) is de oprichter en leider van de groep die naast een aantal vijftigers ook jonge niet-gehandicapte musici als percussionist Randy Buda en de 17-jarige Roger Landu in de gelederen heeft.

Al meteen in het openingsnummer Moziki bespeelt de laatste de zelf gefabriceerde satonge, een eensnarig instrument dat een hoog iel geluid voortbrengt. Deze song van de eveneens in een rolstoel gezeten zanger/gitarist Coco (50) is een pittige opzwepende Congolese rumba. Het daaropvolgende Moto Moindo heeft aanvankelijk wel iets weg van een Cubaanse guajira maar op zijn Congolees. Na een paar maten wordt het tempo opgevoerd. In het bolero-achtige Polio roept de groep Afrikanen op om hun kinderen te laten vaccineren tegen polio. Afro-funk en Afrikaanse soul met een James Brown touch passeren vervolgens de revue.
Staff Benda Bilili heeft in de loop van de tijd een sterke reputatie opgebouwd vanwege hun spectaculaire optredens. Het optreden in Paradiso is zeker spectaculair te noemen, de muziek van de groep heeft een hypnotiserende werking zoals ook het geval is bij hun landgenoten Konono No. 1. Eentonigheid ligt echter soms op de loer, dit is muziek waar je je aan moet overgeven.

Avramandole is een song waarin een van de gitaristen een reggaegroove speelt terwijl de percussionist een uiterst snel ritme eronder zet. Die hypnotiserende grooves geven in combinatie met de swingende uitbundigheid van Staff Benda Bilili een enorme power aan de songs van de groep. Nummers als Marguerite en Mwana hebben iets melancholieks terwijl het broeierige Staff Benda Bilili wordt gekenmerkt door een krachtig en stuwend ritme. Het lijkt net alsof je het rumoer van een grote Centraal Afrikaanse stad terughoort in deze muziek. Het publiek vindt het prachtig en Staff keert terug voor twee toegiften zoals Tonkara, een nummer met een lichte soukous touch. Het is niet het slot van deze mooie avond in Paradiso. Daarna wordt er in de kelder van Paradiso doorgedanst op de Afrikaanse en Braziliaanse sounds van Dj Mps Pilot.