Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK, WERELDMUZIEK
Zondag 11 Juli 2010 at 6:27 pm
NORTH SEA JAZZ, ZATERDAG 2010: BIJNA TE VEEL VARIATIE
Door Rik van Boeckel met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
De zaterdageditie van North Sea Jazz 2010 werd wel haast gekenmerkt door een te grote variatie. Want wat heeft de felle zompige bluesrock van Joe Bonamassa nog te maken met de moderne West-Afrikaanse muziek van Rokia Traoré of met de fraaie softjazz van de in Nederland wonende Griekse zangeres Maria Markesini?
Zij trad eind van de middag op in de Yenisei zaal waar ze haar prachtige zacht omfloerste jazzstem liet weerklinken op de pianotonen van Boy Edgarprijswinnaar Bert van der Brink. Hij ontfermde zich in plaats van Richard Bona op Markesini's debuut Kosmo over de vocalen in het Griekse No Vro Ekeino.
Daarna was het genieten in de Darlingzaal van Camané, de grootste Portugese fadozanger van dit moment. Gewoonlijk staan fadozangeressen in het middelpunt van de belangstelling als het om fado gaat zoals vorig jaar Mariza maar nu was het de beurt aan Camané, net als Mariza een vernieuwer van de fado die jazz en bossa nova integreert in zijn muziek. Hij zong werk van zijn laatste album Sempre De Mim (2008) en begon rustig alsof hij in een fadohuis in Lissabon zong tot hij een fado corrido, een snelle fado, inzette.
De overgang naar Waylon in de Maas was groot. De Nederlandse (soul)zanger met een Motown contract op zak bracht onder andere een vakkundig eerbetoon aan James Brown en vervolgens zonder band alleen met gitaar een met soul gezongen countrysong.
Voordat ik The Roots zou gaan zien had ik nog tijd voor de Amerikaanse zangeres/gitariste Kaki King die percussie spelend op haar gitaar een wonderlijke combi van rock en jazz speelde. Dit voorjaar verscheen haar 5e album Junior, toch is het meer rock dan jazz, het is goed, neigt naar experimenteel, ze is als een heavy uitvoering van Laurie Anderson!
Stad van de jazz
Is dit Ahoy nu voor even als de denkbeeldige stad van de jazz. Nou ja, jazz! Dit begrip is inmiddels zo opgerekt dat de uitersten elkaar niet altijd meer raken; dat je tijdens de concerten van Mike Stern en Joe Bonamassa eerder het idee hebt op een rockfestival voor babyboomers rond te lopen dan op een jazzfestival. Bonamassa past niet echt op North Sea, dat geldt trouwens wel voor The Roots, een van de eerste hiphopacts die in plaats van met draaitafels met een hele band optrad. Rapper Black Thought begon in het schemerig duister. Old school hiphop die vervolgens met band erbij overging in een ingenieuze, soms heftige mix van hiphop, soul en funk. Tijdens de prehistorie van de hiphop werd al leentjebuur gespeeld bij de jaren '70 funk, The Roots lieten horen en voelen dat de combi van hiphop, funk en soul nog steeds spannende muzikale momenten oplevert.
Cubaans
En toen was is het racen in de zinderende zweterige hitte naar het optreden van het Ramón Valle Trio in de Madeira zaal. De in Amsterdam wonende Cubaanse pianist werd ooit door Chucho Valdés een van de grootste talenten onder de jonge Cubaanse pianisten genoemd en bracht vorig jaar het album Playground uit met veel eigen composities. Valle speelt geen latin jazz maar jazz waarin ingrediënten uit de Cubaanse muziek zijn verwerkt. Mooi was het door Cubaanse componist Ernesto Lecuona geschreven Siboney.
Door Cubaanse muziek geïnspireerd is de van oorsprong Afrikaanse flamencozangeres Concha Buika die vorig jaar de harten van het publiek op Hague Jazz stal. Ze bracht, onder andere begeleid door pianist Ivan ‘Melon' Lewis (Cuba), met haar hese flamencostem een paar fraaie Cubaanse nummers van haar laatste album El ultimo trago (met Chucho Valdés) ten gehore. Bij Los Van Van was oprichter Juan Formell weer van de partij. De Cubaanse salsa- en timbagroep klonk dan ook hechter dan twee maanden terug in de Melkweg en had er duidelijk zin in, zeker toen ze zagen dat er volop salsa werd gedanst.
Gilberto Gil
Gilberto Gil speelde in de Maas veel nummers van zijn pas verschenen album Fé Na Festa dat geheel gewijd is aan de muziek van noordoost Brazilië waar Gil opgroeide: de forró (spreek uit: foho) en subgenres als de snelle baião en langzame xote. Gil begon met Dança da moda, een compositie van forró-componist en accordeonist Luiz Gonzaga (1912-1990). Gonzaga was degene die ervoor zorgde dat de forró in heel Brazilië populair werd; op Gilberto Gil heeft hij muzikaal grote invloed gehad. Gil liet de feestelijke kant van de forró horen. Forró is van oorsprong de benaming voor de dans. Essentieel voor de stijl zijn de accordeon, triangel en zabumba, een dubbelzijdige basdrum die met twee stokken wordt bespeeld. Hoodrollen waren weggelegd voor accordeonist Toninho Ferragutti en Jorge Gomes (zabumba). Door de toevoeging van de viool (Nicolas Krassik) werd de relatie met de Europese volksmuziek duidelijk voelbaar.
Door de elektrische gitaren de link met rockmuziek. De performance van Gil en zijn band had iets weg van een rockconcert maar dan op zijn Braziliaans. De forró-ritmiek bleek even pakkend en swingend als de samba. Bij een grootheid als Gilberto Gil die een muzikale carriere van meer dan 40 jaar achter de rug heeft, is de forró in de juiste handen!
Van Rokia Traoré via Al Green en Sharon Jones naar macy Gray
Van 't noordoosten van Brazilië naar Mali. De in Parijs wonende Malinese zangeres en gitariste Rokia Traoré liet op haar album Tchamantché (2009) al horen waar ze toe in staat is. Ze creëert daarop haar eigen bluesy Afrikaanse stijl met de Gretsch gitaar, bas, drums en als enig traditioneel snaarinstrument de n'goni. Vooral Tounka was erg goed net als haar eerbetoon aan Miriam Makeba. Ze verwerkte Pata Pata in één van haar eigen songs. Het werd een van de beste concerten van North Sea Jazz.
Ondertussen was ‘t in de Nile tijd voor de nostalgische soul van Al Green die zijn optreden begon door bloemen in het publiek te gooien. Meer enerverend was dat van Sharon Jones & The Dap Kings. De songs van haar nieuwe album I learned the hard way klonken zeer energiek en dat sloeg over naar het publiek. Wat een klasse! Dat gold ook voor de mysterieuze Macy Gray. Haar muziek is intrigerend, met haar rauwe stem grijpt ze je beet om niet meer los te laten en haar optreedstijl is die van een flamboyante diva. ‘My name is Macy Grau and who are you?!', riep ze het publiek toe dat ze vervolgens maande om op haar commando de eigen naam door de Nile te schreeuwen wat sommigen met enige gène ook deden!
Tot slot was er het intiemere feestje van Giovanca in de Darling zaal. Tot kwart voor 2 's nachts zong ze vooral songs van haar laatste album While I'm awake zoals de single Drop it. een swingende gastrol was weggelegd voor percussionist Claus Toft (Zuco 103). Dat Japanners ook in zijn voor jazz, lieten de lopende baritonsaxofonisten van Tokyo-Cutei-Iki horen bij de roltrappen naar de eerste verdieping.
Lees ook het verslag van Zaterdag op Jazzpodium.com
Reageer hieronder
Geen reacties