Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK
Woensdag 21 Juli 2010 at 10:56 am
GentJazz Deel 2: Van Soul tot Ska en van Hiphop tot Electric
Door Lotte Krijnen met foto's van Joke Schot (klik voor vergroting)
Zoals alle jaren is het negendaagse Gent Jazz Festival opgedeeld in twee delen. De eerste helft kunnen fijnproevers er terecht voor de 'echte', klassieke jazzoptredens. Het tweede deel wordt er niet minder fijn geproefd. Het verschil is dat deze laatste dagen ook andere muziekstromingen aan bod komen. Van soul tot ska en van hiphop tot electric. Weinig jazz, veel goede muziek.
Rocking Sunday
De eerste act op de alweer laatste dag van het festival opent - geheel in zondagse sferen - met een gospelsong. Op het podium staan vijf jongemannen en één evenzo jonge dame. Samen vormen ze het coaching project van het Gentse conservatorium. Hoewel we de opvallende muziekstijl nog een keer langs horen komen, is gospel is niet het enige waarmee de mensen naar het podium worden gelokt. Van ballads tot aan stoere rap - ze zetten het allemaal geloofwaardig neer.
Als tweede wordt het podium opgeluisterd door een vreemde eend in de bijt. Want, hoewel ze behoorlijk 'rocken'; wat doen de mannen van SOIL & 'PIMP' SESSIONS op de tweede helft van het festival? Met de bezetting drummer, saxofonist, trompettist, pianist en contra-bassist kun je eigenlijk niets anders dan jazz maken. En dat is wat ze doen, onvervalst en met een bijna ongeloofwaardige maar voornamelijk aanstekelijke portie energie. Voor zover het publiek niet spontaan meebruist, staat 'agitator' Shacho op het podium met als voornaamste taak ons te helpen herinneren: 'We need your vibration'.
Twee jaar geleden zat het met die vibration wel goed. De groep excentrieke Japanners stond toen op het podium als afsluitende act. Nu, iets vroeger op de avond, moeten ze er hard voor werken, en dat doen ze dan ook. Aparte kledij, een ADHD-saxofonist, veel show en bovenal de steengoede muziek: alles wordt in de strijd gegooid om het publiek op een geweldige show te trakteren. Een absolute topper.
Gitaarmuziek
Nadat in de coulissen de nodige afkap-gebaren zijn gemaakt (en de trompettist toch nog een lach op zijn stoïcijnse gezicht tovert wanneer hij net niet geheel gladjes van de box het podium weer op komt), lopen de muzikanten een voor een het podium af. De saxofonist gaat aan kop, terwijl hij een alarm-piep uit zijn instrument weet te toveren tot de laatste man achter het gordijn verdwenen is. Onmiddelijk na de afkondiging, waarin de presentator het geheim achter zoveel explosieve energie onthult (één tube wasabi per dag, haha...), wordt een flinke stellage met elektrische gitaren van de ene kant van het podium naar de andere gereden. Het optreden van Joe Bonamassa staat ons te wachten.
Een vergelijking met Herman Brood is snel gemaakt, wanneer je de 33-jarige gitaarmeester op het podium ziet staan, met zijn ogen verstopt achter een zonnebril, en een persisch tapijt onder zijn voeten. De stevige rockmuziek die Bonamassa voortbrengt, wordt door de menigte vermeende jazzliefhebbers gewaardeerd. En waarom niet: spelen doet hij al sinds zijn vierde en dat is terug te zien in zijn techniek. Dat zijn muziek in de smaak valt, is overigens maar goed ook want de jazz komt niet meer terug en de gitaar blijft, bij het de afsluitende show van het festival.
De eer is aan zangeres Trixie Whitley. Tweeëntwintig jaar geleden kwam ze in Gent ter wereld, waarna ze al gauw met haar muzikale familie naar New York verhuisde. Ze leerde onder andere piano en gitaar spelen, waarmee ze zichzelf ook begeleidt op het podium. De overige muzikale ondersteuning is afkomstig van een haastig bij elkaar gesprokkelde band, nadat twee weken geleden haar vaste voorman en toeverlaat Daniel Lanois betrokken raakte bij een ernstig motorongeluk. Met 'a lot of Mark's' in haar band zette ze echter een mooie, gevoelige show neer. Haar microfoon stond af en toe een tikkeltje te hard, maar dat maakte dat het publiek extra goed meekreeg welke, zoals ze zelf aangaf 'volwassen' stem zij nu uiteindelijk ontwikkeld heeft. Eentje die volgens ons vergelijkbaar is met die van Josh Stone, met een vleugje Anouk erdoorheen. Een goede ontwikkeling dus. En een goede bijdrage aan een festival dat ons reikhalzend uit doet kijken naar volgend jaar.
Reageer hieronder
Geen reacties