Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK, POP-ROCK
Dinsdag 20 Juli 2010 at 11:06 am
GentJazz Zaterdag 'Oldies' dag
Door Lotte Krijnen met foto's van Joke Schot (klik voor vergroting)
Zoals alle jaren is het negendaagse Gent Jazz Festival opgedeeld in twee delen. De eerste helft kunnen fijnproevers er terecht voor de 'echte', klassieke jazzoptredens. Het tweede deel wordt er niet minder fijn geproefd. Het verschil is dat deze laatste dagen ook andere muziekstromingen aan bod komen. Op deze zaterdag zijn dat het trio Root, Gil Scott-Heron en Madness.
All Oldies Saturday
Ook op zaterdag is het nog rustig wanneer de eerste band begint met spelen. Het trio Root staat op het podium en brengt muziek voort die de langzame opstart van het festival goed past. Van rustig naar uptempo spelen ze het publiek warm. En niet voor zomaar een artiest. Nee, Root geeft het podium over aan Gil Scott-Heron, de vader van de rap en hiphop.
Hetgeen je bij deze stromingen tegenwoordig kan verwachten, dat is echter totaal niet wat Scott-Heron ons brengt. Als grondlegger wijkt zijn stijl af van de hedendaagse rap, en teleurstellen doet dat ons allerminst. De 61-jarige artiest is van oorsprong een poëet en begint zijn optreden met een verhaal over de strijd tussen de seizoenen. Het verhaal gaat over in een lied, waarbij hij zichzelf begeleidt op de Fender Rhodes. De accoorden blijven voortkomen terwijl zijn uithalen langer en lager worden. Bij deze diepe uithalen is Scott-Heron's stemgeluid goed te vergelijken met de soulvolle stem van Isaac Hayes (de laatste jaren van zijn leven het best bekend als de stem van Chef uit de animatieserie Southpark).
Bij het tweede nummer gaat de zonnebril af, en halverwege komen ook zijn muzikale begeleiders het podium op. In plaats van de volle bezetting met elektrische gitaren, zoals hij vroeger op het podium stond, is het een bescheiden band. Carl Cornwell, later geïntroduceerd als de 'allesspeler', neemt zowel de saxofoon- als de dwarsfluit- en de mondharmonicapartijen voor zijn rekening. Zelfs het programmaboekje van Gent Jazz lijkt niet te kunnen geloven dat al deze instrumenten door één en dezelfde persoon worden gespeeld. Hij weet bovendien zowel zachtjes te begeleiden als de show te stelen. Glen Turner zit achter het keyboard en in plaats van een drumstel wordt het podium opgesierd met authentieke trommels. Samen maakt het een prachtig geheel dat de half gesproken, half gezongen boodschap van Scott-Heron (voornamelijk: work the peace en stop war) versterkt.
De grote tent is al aardig gevuld en het publiek blijft toestromen. Niet zo gek, want wie graag live-optredens ziet, zit met de klapper van de avond helemaal goed. Madness heeft als echte 'gouwe ouwe' keer op keer bewezen flinke feestjes te kunnen bouwen. De mannen van deze skaband springen misschien niet meer even hoog als voorheen, en sommige semi-sprongetjes zijn misschien ook wel wat teveel van het goede. En een stroboscoop is ook niet perse de beste belichting voor de nummers. Maar de interactie met het dolenthousiaste publiek is enorm en de ene na de andere klassieker wordt met gejuich en gedans ontvangen. Het fluitconcert dat de presentator na afloop ontvangt, als Madness na een flinke toegift écht uitgespeeld is, is werkelijk oorverdovend. Een schrale troost: het deuntje van Baggy Trousers blijft de rest van de avond nog hangen...
Reageer hieronder
Geen reacties