Categorie: FESTIVAL, JAZZ
Donderdag 25 November 2010 at 10:17 am
Jazz International Rotterdam en de schreeuw om cultuur
Geschreven door Harm Tiddens met foto's van Rosaria Macri (klik voor vergroting)
Vrijdag 19 november, het begin van een dynamisch cultuurweekend in Rotterdam met vele prachtige concerten in het kader van Jazz International Rotterdam in het nieuwe LantarenVenster. Het was ook de vooravond van de dag waarop enkele duizenden op het schouwburgplein schreeuwden om cultuur. Vrijdagavond gaf mij extra energie voor mijn luide schreeuw op zaterdag. Michiel Borstlap was de gastprogrammeur van het festival om het thema 'Personal Voices' inhoud te geven.
De aftrap werd gedaan door het jeugdige Portico Quartet uit Londen. Jack Wyllie (sax en loops), Milo Fitzpatrick (contrabas), Nick Mulvey (hang) en Duncan Bellamy (drums en hang) zagen er volgens Borstlap wat vermoeid als gevolg van hun succes. Heerlijke hypnotiserende melodieën ondersteund door de warme klanken van de hang. Mulvey speelde op 4 van deze aan elkaar geplakte woks die de warme klanken hebben van de steeldrum. Hoewel ze er identiek uitzien zullen ze ieder wel een ander toonbereik hebben, te oordelen naar het wisselen van de volgorde voor ieder nummer. Het derde nummer begon met '2001 A Space Odyssey'-achtige klanken waarbij Wyllie liet horen dat je op een mondstuk van een sax een heel eind kunt komen en daarmee de rest van die prachtige toeter met al zijn kleppen een beetje belachelijk maakte. Af en toe had ik ook het gevoel dat er een vleugje 'Yes' om de hoek kwam kijken. Een half uur Portico was voldoende om de stress van de voorafgaande werkweek te laten wegglijden. Helaas moest ik me aan de filmische sferen van het viertal voortijdig onttrekken doordat de concerten overlappend waren geprogrammeerd. Hoe zou het culturele klimaat in Engeland zijn? Misschien waren de heren van Portico wat vermoeid omdat ze naast hun muzikanten bestaan ook nog een slecht betaald bijbaantje erop na moeten houden om hun hoofd boven water te houden. Mijn schreeuw op het schouwburgplein op zaterdag was voor de organisatie van Jazz International die het toch maar mooi mogelijk maakte om deze bevlogen musici in LantarenVenster te bewonderen.
In de kleine zaal waar het Erman Dirikcan trio ging optreden zaten nog niet veel mensen toen Michiel op het podium kwam om het trio te introduceren. Het publiek zat blijkbaar nog lekker weg te dromen in de grote zaal. Zo'n lege zaal moet wel even slikken zijn geweest voor de leden van het trio die elkaar op Codarts hebben leren kennen. Erman Dirikcan (elektrische gitaar en effecten), Benedek Kiss (basgitaar) en Tuur Moens (drums) horen tot de internationale toptalenten die de vele audities in het conservatorium hebben overleefd en die nu hun talenten moeten gaan verzilveren. Dirikcan speelt op een indrukwekkende dubbelloops elektrische gitaar waarvan de bovenste hals fretloos is. Het werd al snel duidelijk waarom het trio zijn naam draagt. Hij eist veel van de aandacht op met lange drukke solo's met veel technische acrobatie en effecten. Elf effect pedalen/kastjes zorgen er voor dat je elk denkbaar geluid uit een gitaar kunt toveren. Zo kun je de onderste hals met fretten hetzelfde laten zingen als de bovenste hals zonder fretten. Halverwege het tweede nummer kwam het publiek binnen, tot zichtbare tevredenheid van het trio. Pas bij het vierde funky nummer leken de leden elkaar te vinden en werd het spannend. Onder andere omdat Dirikcan eindelijk wat ruimte liet, welke ingevuld kon worden door de andere twee talenten: Kiss en Moens. Moens is een drummer waar Borstlap respect voor heeft en het werd wel duidelijk waarom. Drie musici die in snelle interactie elkaar uitdagen zijn vele malen spannender dan een waterval aan technische hoogstandjes. Less is more. Maar mijn schreeuw op zaterdag was zeker ook voor dit hardwerkende getalenteerde drietal die alleen nog de moed moeten hebben om stiltes te laten vallen.
Hoe het concert verder ging weet ik niet want het Duo Ernst Reijseger (cello) en Simon Nabatov (piano) was al weer van start gegaan in de grote zaal. Eigenlijk houd ik niet zo van avant-garde jazz, maar het duo gaf me ook helemaal niet het gevoel dat ik naar avant garde jazz aan het luisteren was. Toonkunstenaars van het hoogste niveau die met een enorme dosis humor en liefde hun instrumenten te lijf gingen. Daarbij leek die liefde af en toe wel de vorm van SM aan te nemen als Reijseger op zijn warm rode cello aan het slappen was of Nabatov de ingewanden van de Steinway met een kam aan het maltraiteren was. Reijseger zat als een piraat met zijn strijkstok in zijn mond muziek te spelen van zijn partituur die op zijn kop op de grond was gevallen. Zo klonk de muziek ook, maar het was ronduit fascinerend. Ik ben trots op de door Nabatov gesigneerde CD Roundup waar Reijseger ook op meespeelt. Ik heb een les geleerd: dit soort avant-garde jazz is fantastisch om live kijkend naar te luisteren maar voor de CD moet ik nog wat bijleren. Na het concert pakte Reijseger zijn cello overigens liefdevol in zijde in. Mijn schreeuw op zaterdag was zeker ook voor deze 2 grensverleggende virtuozen.
Helaas misten we het concert van Sherry Dyanne doordat ik wat was blijven nakletsen met Ernst Reijseger. Het moet een mooi concert zijn geweest wat ze wist een groot deel van het publiek van het concert van Aka Moon + Baba Sissoko & black machine weg te zuigen. Dit laatste concert van de avond werd een prachtig feestje voor publiek en muzikanten. Het Belgische funktrio ging de strijd aan met de uit Mali afkomstige Baba Sissoko & black machine: 3 tegen 4. Het werd een spetterend concert, vooral omdat de muzikanten met zoveel passie en plezier speelden. Vier talking drums tegen een drummer, een ongelijke strijd zou je denken maar niets was minder waar. Stephane Galland (drums) treint strak door en lijkt alle complexe ritme wisselingen moeiteloos te voorzien en te kunnen volgen. Bassist Michel Hatzigeorgiou is degene die de feestgangers strak onder controle houdt. Hij was duidelijk het kompas van de band die alle tempowisselingen en breaks aangaf. Fabizo Kassol op altsax straalde van plezier en ging veelvuldig de strijd aan met Baba Sissoko met zijn razendsnelle ritmes op de talking drum. Muziek verbroedert, brengt culturen zichtbaar tot elkaar, wat een groot goed. Nog een reden voor mijn luide schreeuw om cultuur op zaterdag!
Reageer hieronder
Eén reactie
