Categorie: THEATER, MUSICAL
Vrijdag 18 Februari 2011 at 5:53 pm
Stationsstraat 169huis, een aardige poging
Door Jacques Nachtegaal met foto's van Bob Bronshoff (klik voor vergroting)
M-Lab staat voor mij, voor lef en uitdaging, zo bewees men eerder met o.a. ‘Urinetown' en ‘Sunday in the park with George' twee in mijn ogen zeer geslaagde producties dus de verwachtingen voor ‘Stationsstraat 169huis' waren hoog gespannen. Misschien wel iets te hoog, want het viel wat tegen en ik stond daar, gelet op het première applaus, ook niet helemaal alleen in. Zoals vaak met op jeugd gerichte musicals moet het snel en lekker bekken, dat ging nog wel, maar het totale toneelbeeld was chaotisch en het continue door elkaar heen lopen en werken met bedrade microfoons haalt heel veel spontaniteit uit de voorstelling. Kortom toch een beetje een dompertje.
Niet dat de acteurs iets te verwijten valt, zeker niet, zij staan wel hun mannetje, hoewel de première zenuwen wel bij een enkeling door de keel gierden. Gevolg; het was heel af en toe niet helemaal zuiver, maar voor de rest viel daar niet veel op aan te merken. Er mogen zelfs best wat complimenten uitgaan naar vooral Nyncke Beekhuizen en Dorien Haan en ook van Maria Noë verwacht ik nog wel wat in de toekomst, zij is vooral sterk in de details. De heren Rein Hofman en Erik Willems spelen stabiel en zijn niet onverdienstelijk in de verschillende rollen. Hoewel die rollen wel heel flauwtjes werden opgeleukt door ze als karikaturen neer te zetten. De band speelt goed maar zit ook weer erg storend opgesteld op de vloer, wat is eigenlijk de achterliggende filosofie die regisseur Gijs de Lange hierover heeft? Mogelijk is hij van mening dat elk studentenhuis, bij voorkeur een rommelige zooi is, wat natuurlijk ook best vaak zo is, maar in deze productie ligt dat er zo verdomde dik bovenop, dat het overdone wordt. De toeschouwer krijgt sterk de indruk dat er vooral niets aan de verbeelding overgelaten mag worden. Het wordt daardoor juist een overdadig opgelegd beeld, waar velen zich zeker niet senang in voelen. De toeschouwer wil zeker in een stuk als dit de gedachten de vrije loop kunnen laten, maar dat is hierdoor niet gegund.
Het verhaal, niet eens zo heel erg flinterdun, bouwt wel aardig naar een climax maar dan gaat het te snel weer uit als een nachtkaars. Die stille dood is niet zo zeer te wijten aan het script, maar veel meer aan een te chaotisch rommelige en ongestructureerde regie. Het is een beetje een vergaarbak van te veel van alles. Het ontbreekt hier vooral aan de kunst van het weglaten.
Maar vergeet niet dat we wel tevreden moeten zijn met de initiatieven van M-Lab, want veel jonge theatermakers krijgen hierdoor de kans zich te tonen en wat is leerzamer dan na veel vallen, weer op te staan. Je mag zeker in het begin zo vaak vallen als nodig, als je maar steeds een keer meer opstaat.
Reageer hieronder
Geen reacties