Categorie: JAZZ, MUZIEK
Zaterdag 16 April 2011 at 8:13 pm
AL FOSTER QUARTET – GREATEST HITS IN PERFECTE BALANS
Bimhuis, Amsterdam - 6 april 2011
Tekst en foto's van Roland Huguenin voor Cultuurpodium/Jazzpodium (klik op de foto's voor vergroting)
Als openingstune speelt het Al Foster Quartet een onversneden versie van So What. Pure magie. De zaal verkeert direct in opperste concentratie. De eerste maten van bas, piano en drums zijn noot voor noot een getrouwe kopie van de oerversie zoals die in 1962 door de groep van Miles Davis werd gespeeld op het baanbrekende album Kind Of Blue. Kippevel of op z'n minst een kleine zindering is het gevolg. Strategisch en psychologisch gezien een perfecte openingszet.
Even vraag je je bezorgd af, of de afwezigheid van een trompettist niet te veel afbreuk zal doen aan het originele concept. Die twijfel blijkt ongegrond en wordt direct weggenomen door het indrukwekkende spel van saxofonist Tony Lakatos. Stijlvol gaat hij los in een prachtig uitgesponnen solo, waarin hij op subtiele wijze etaleert waartoe hij in staat is. Het publiek weet dat het goed zit en een mooie avond tegemoet kan zien, met een speellijst die zal bestaan uit standards, eigen nummers en wat toefjes Miles tussendoor.
Stijlicoon Al Foster is vaak op stap met zijn band. Dit is het afsluitende concert van een korte Europese tour. De laatste jaren keert Foster met regelmaat terug in het Bimhuis. Daar kunnen jazzliefhebbers hun voordeel mee doen, gezien de wisselende samenstelling van zijn groepen en het hoge niveau dat steeds wordt geboden. Ook in dit concert wordt er bevlogen gemusiceerd en komen de persoonlijke kwaliteiten ruimschoots aan bod.
De reputatie van Foster (1944) is inmiddels genoegzaam bekend. Het is bijna vanzelfsprekend dat hij blijft liften op zijn langdurige en succesvolle samenwerking met Miles Davis. Hij stamt uit een periode waaruit vele grote namen ons inmiddels zijn ontvallen of al tamelijk (hoog)bejaard zijn geworden. De vitaliteit van Foster werkt nog steeds aanstekelijk. Kracht en plezier blijven de grote drijfveren waarmee hij zijn musici inspireert. Met eenvoudige middelen en een strakke timing stuwt hij ze naar meer intensiteit. Hij geeft zijn mensen veel tijd en ruimte om te soleren en blijft zelf in een dienende rol op de achtergrond. De enige kanttekening die mogelijk kan worden geplaatst (slechts bijzaak) is het gebrek aan echte dialogen tussen de musici onderling.
Tony Lakatos valt deze avond in voor Eli Degibri. Foster en Lakatos kennen elkaar goed, waardoor alles moeiteloos op zijn plaats valt. Lakatos lijkt over een surplus aan vitaliteit te beschikken en is tot veel in staat. Hij heeft naast kracht en souplesse, een veelzijdige inbreng van muzikale ideeën. Zijn lange solo's boeien tot de laatste noot.
Het optreden van de twee andere trouwe dienders die de ritmesectie rijk is ook zeker het vermelden waard. Doug Weiss is de 'dieselmotor' van het quartet. Zijn spel is intuïtief, verfijnd en enorm flexibel. Adam Birnbaum opereert in feite op gelijke wijze. Als begeleider verzet hij heel veel werk en eenmaal zelf als solist aan zet, ontpopt hij zich als een begenadigde post-bop pianist. Zijn spel is authentiek en inventief.
Tegen het eind van de tweede set wordt het podium betreden door 'special guest' Tineke Postma. Een aangename verrassing en een leuk voorproefje voor haar eigen concert dat ze op 22 april zal geven in het Bimhuis. Helaas zijn haar verrichtingen wat moeilijk te volgen, omdat het volume van haar sopraansax niet in balans is met de rest van de band. Zelf geniet ze zichtbaar van haar interventie.
Wie dit concert in het Bimhuis heeft gemist, krijgt een herkansing in het najaar. Aanbevolen!
LINE UP
Al Foster - drums
Tony Lakatos - saxen
Adam Birnbaum - piano
Doug Weiss - bas
Tineke Postma - sopraansax (gastoptreden)
Reageer hieronder
Geen reacties