Categorie: JAZZ, MUZIEK

Woensdag 27 April 2011 at 10:54 pm

JEFF BERLIN TRIO, MET MIKE CLARK & RICHARD DREXLER - STRAIGTH AHEAD JAZZ

Paradox, Tilburg, 21 april 2011

Tekst en foto's van Louis Obbens voor Cultuurpodium (klik op de foto's voor vergroting)

2011-04/_mg_6749_copy2.jpg 2011-04/_mg_6522_copy2.jpg 2011-04/_mg_6644_copy1.jpg

In het najaar van 2010 prijkten de illustere namen van de gitaristen Allan Holdsworth en Kurt Rosenwinkel op het affiche van Paradox. In het voorjaar van 2011 staat na de gitaristen Mike Keneally, Adrian Belew en Dean Brown, alweer een vierde fusion-act op de planken.
Het optreden van de Amerikaanse bassist Jeff Berlin en zijn trio met drummer Mike Clarke en pianist/contrabassist Richard Drexler, kiest een opmerkelijke koers. Het is niet alleen de afwijkende bezetting van basgitaar, contrabas en drums die in het oog springt.
Berlin laat er geen misverstand over bestaan dat zijn trio naar Paradox is gekomen om 'echte' jazz te spelen.

De wijze waarop hij dit communiceert heeft overigens meer weg van het voorgoed afzweren van het fusion-genre. Is het de leeftijd, zoals hij zelf suggereert, of is het zijn geldingsdrang om aan te tonen dat zijn basspel geschikt is voor de 'real thing?'. Enig speurwerk levert op dat de meesterbassist in 2010 een cd heeft uitgebracht met de titel 'High Standards'. Daarop wordt in trioverband een ode wordt gebracht aan The Great American Songbook.
Voor de pauze toont Berlin aan tot één van de beste elektrische bassisten van de wereld te behoren. Zijn stijl en verbluffende techniek zijn complex en onnavolgbaar. Schijnbaar moeiteloos daalt de ene na de andere vloeiend legato gespeelde solo, als een verkwikkende zomerbui neer op het publiek. Melodisch en lyrisch in zijn ware aard, alsof het een blaasinstrument betreft, voorzien van een milde, ronde toon. Muzikaal gezien helaas niet echt diepgravend. Jeff Berlin, die oogt als een innemende buurman, is zelf wat onzeker, ondanks zijn magistrale instrument-beheersing. Regelmatig checkt hij bij het publiek of het geluidsvolume geapprecieerd wordt. En wanneer hij iemand uit het publiek denkt te schofferen, bij zijn poging tot een humoristische bijdrage, haast hij zich tot het maken van excuses.

 2011-04/_mg_6627_copy1.jpg 2011-04/_mg_6576_copy1.jpg 2011-04/_mg_6736_copy1.jpg

De keuze voor titels uit het rijke Amerikaanse jazzoeuvre blijven ook na de pauze intact, getuige de omgebogen versies van 'There Will Be Another You', 'Groovin' High', 'My Foolish Heart' en 'Softly As In a Morning Sunrise'. Nu niet alleen technisch volmaakt solerend maar ruimte scheppend, waardoor de vaak met Funk geassocieerde drummer Mike Clark (Headhunters, Mike Stern en Brand X) meer invloed krijgt. Zijn dynamisch bereik is imponerend en zijn spelplezier is boven alle twijfel verheven. De muziek krijgt een push door de aangebrachte kleuringen en accenten. Clark voorziet het groepsgeluid van een opwaartse drive. Door het intensief gebruik van zijn bekkens toont hij zich een meester in het neerleggen van een delicaat swingend tapijt. Het solowerk van Berlin raakt hierdoor meer in balans. Als een volleerd contrabassist, naast de lange legato-baslijnen, spoort Berlin met  zijn 'walking bass' pianist Drexler aan tot opwindend spel en meer raffinement.
Naarmate het einde nadert gaat de muziek soms zelfs ontroeren en eindigt waardig in een solo-toegift van Jeff Berlin, waarin 'Tears in Heaven' van Clapton naar een hoger plan wordt getild. Maar de onzekerheid blijft intact: 'That was good, wasn't it?

LINE UP

Jeff Berlin - elektrische bas
Mike Clarke - drums
Richard Drexler - piano en contrabas




Reageer hieronder

Geen reacties





(optioneel veld)
(optioneel veld)
Deze stomme vraag dient ervoor om spam te voorkomen

Reactiemoderatie staat aan op deze site. Dit betekent dat je reactie niet zichtbaar zal zijn, tot deze is goedgekeurd door een beheerder.

Persoonlijke info onthouden?
Kleine lettertjes: Alle HTML-tags behalve <b> en <i> zullen uit je reactie worden verwijderd. Je maakt links door gewoon een URL of e-mailadres in te typen.