DRUMFREE TRIO - INTIEM EN SPANNINGSVOL - Cultuurpodium.nl de enige echte!

Categorie: JAZZ, MUZIEK

Donderdag 19 Mei 2011 at 09:14 am

DRUMFREE TRIO - INTIEM EN SPANNINGSVOL

Tekst en foto's van Louis Obbens voor Cultuurpodium.nl (klik op de foto's voor vergroting)

Paradox, Tilburg -13 Mei 2011
Voor een aantal jazzfanaten zal de associatie met de muziek van het Drumfree Trio van leider en gitarist Wolfgang Muthspiel, eerder liggen bij het collectief Fly. Triobezettingen vormen een minderheid in de jazz, uitgezonderd het 'klassieke' pianotrio. Fly (contrabas, drums en saxofoon) en het Drumfree Trio (contrabas, gitaar en saxofoon) zijn verschillende groepen met een aantal opmerkelijke overeenkomsten. Zo wordt tijdens het optreden duidelijk dat beide trio's gelijkwaardigheid tussen de instrumentalisten als uitgangspunt delen. Onderlinge empathie, een hoog anticiperend vermogen en de weigering om de ontstane ruimte vol te pompen met geluid is hiervan het resultaat. Op natuurlijke wijze ontstaat een spanning in de muziek, die intimiteit en het onderlinge muzikale gesprek hoog in het vaandel draag.

De constante factor in beide collectieven is tenorist Mark Turner. Zijn spel blinkt niet uit door forse uithalen, effectbejag of een gigantisch dynamisch bereik van de tenorsaxofoon. Zijn spel is gedurende de gehele avond overwegend ingetogen en doordacht. Het ontroert vanwege de opmerkelijke openheid waarmee Turner speelt. Het geluid is licht gruizig, droog en wordt hoofdzakelijk in de hoge registers bespeeld.

Ondanks het democratisch gehalte van het Drumfree, tekent Wolfgang Muthspiel voor bijna alle ijzersterke composities. Deze zijn country-like, met modern-klassieke snit en een opvallende nadruk op de flamenco. Dit betreft de gitaarpassages van Muthspiel waarbij de onderbuik wordt gevoed met een onderdrukt gevoelde staat van intense emotie. De gitarist speelt deze Spaanse klanken op een zogenaamde 'acoustic frame' gitaar. Deze maakt het mogelijk om kenmerkende akoestische klanken te produceren, zonder enige resonantie, die hoorbare gelijkenis hebben met de klank van een harp. Muthspiel zet dit instrument ook in om via 'loopings' het muzikale spectrum van het trio te vergroten en bij vlagen zelfs orkestraal te laten klinken. Improviserend toont hij zich vooral lenig en lichtvoetig op zijn semi-akoestische gitaar. Ook de rol van Scott Colley is essentieel, de contrabassist past zowel rationeel als gevoelsmatig binnen dit eigentijds geheel.
De structuur van de gespeelde stukken brengt de noodzakelijke spanning in de muziek aan en het weglaten van de drumkit brengt een onmetelijk gevoel van variatie met zich mee. De complexe composities en ideeën worden, door het ontbreken van deze vaak dominante ritmische ondersteuning, transparant. De zuiverheid en de oprechtheid van de klanken wordt er zelfs door geaccentueerd.